Η καταγγελία

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτού του βιβλίου είναι το τελευταίο του κεφάλαιο το οποίο αναφέρεται στο συγγραφέα Bandi (ψευδώνυμο που σημαίνει «πυγολαμπίδα»), που είναι μέλος της Ομοσπονδίας Συγγραφέων της Βόρειας Κορέας και ζει ακόμα εκεί και ο οποίος αφού έζησε το φοβερό λιμό που έπληξε τη χώρα του στη δεκαετία του 1990, έγινε έντονος επικριτής του καθεστώτος. Παράλληλα, περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο φυγαδεύτηκαν τα χειρόγραφά του από τη Βόρειο Κορέα. Χειρόγραφα που περιείχαν μια σειρά διηγημάτων, όχι με λιγότερο ενδιαφέρον από τον επίλογο, τα οποία είναι συγκλονιστικά στην απλότητά τους και στην ειρωνεία που περιέχουν. Δεν θυμάμαι ποιος έχει πει ότι, η ειρωνεία είναι το δυνατότερο όπλο απέναντι σε μια εξουσία, όταν όλα τα άλλα δεν βρίσκουν απήχηση. 

Το Σινικό Τείχος – The Great Wall

Ο Ζαν Γιμού κάνει μια ταινία για το Μέγα Σινικό Τείχος αναφερόμενος σε έναν από τους θρύλους, που υποτίθεται ότι δικαιολογούν αυτό το τεράστιο κατασκεύασμα, για το οποίο γράφτηκε ότι είναι το μόνο ανθρώπινο κατασκεύασμα που είναι ορατό από τη Σελήνη. 

Η ιστορικοί λένε ότι κατασκευάστηκε για την απόκρουση επιδρομών από Μογγολικές και Τουρκικές φυλές, αλλά ο Ζαν Γιμού είναι ο πρώτος στο σινεμά που με εντυπωσιακές ψηφιακές απεικονίσεις μας λέει ότι κτίστηκε για να αποκρούει κάτι τέρατα περίπου σαν το Άλιεν, που επιτίθονταν στην Κίνα κάθε 60 χρόνια. 

Η χορεύτρια – La danseuse

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Λίστα, «Η χορεύτρια» είναι ένα όχι απόλυτα βιογραφικό δράμα σε σενάριο και σκηνοθεσία της Στεφανί Ντι Τζιούστο, η οποία δεν μπόρεσε να αποδώσει το βάθος του χαρακτήρα της αμερικανίδας Μαρί Λουίζ Φούλερ, που ξεκίνησε από τα ράντσα της Άγριας Δύσης και έφτασε στο Παρίσι της Μπελ Επόκ με το πάθος να αναδειχθεί ως χορεύτρια στριφογυρίζοντας και δημιουργώντας οπτικά εφέ με το πολύπτυχο φόρεμά της κάτω από εκτυφλωτικούς προβολείς.

Passengers

Ο Τζιμ Πρέστον, μηχανολόγος μηχανικός που τον υποδύεται ο Κρις Πρατ (Φύλακες του Γαλαξία) ξυπνάει μόνον αυτός μεταξύ 5.000 επιβατών και 259 μελών πληρώματος σε ένα τεράστιο διαστημόπλοιο, που κάνει ένα ταξίδι συνολικής διάρκειας 120 ετών προς μια μακρινή αποικία και διαπιστώνει ότι έχει ξυπνήσει 90 χρόνια νωρίτερα! Δυστυχία. Προσπαθεί να επανέλθει στην ύπνωση, αλλά δεν μπορεί και στη συνέχεια επί ένα χρόνο προσπαθεί να μπει στο χώρο διακυβέρνησης του σκάφους πράγμα επίσης αδύνατο. Μόνη του συντροφιά, ο Άρθουρ ένας μπάρμαν-ρομπότ (που το υποδύεται απολαυστικά ο Μάικλ Σιν).

Μαρουσιώτικη Χριστουγεννιάτικη ιστορία...

Παραμονή Χριστουγέννων βγήκα και είπα τα κάλαντα, κάτι που δεν είχα κάνει μέχρι τώρα και ήθελα να δοκιμάσω. Τα προηγούμενα χρόνια, που ήθελα πολύ,  είχε πολύ χιόνι έξω και δεν με άφηνε η μητέρα μου, χώρια που ήμουν μικρότερος, χθες όμως ο καιρός ήταν συννεφιασμένος με τσουχτερό κρύο, αλλά χωρίς χιόνι. 

Μάζεψα που λέτε 57 δραχμές, όχι και εύκολα. Πήγα σε μερικά γειτονικά σπίτια, εδώ στην οδό Κοιμήσεως Θεοτόκου,

La La Land

Ένα μιούζικαλ που ξεπηδά μέσα από τα παραδοσιακά της εποχής του «χρυσού» Χόλιγουντ, τότε που ο Φρεν Αστέρ και η Τζίτζερ Ρότζερς χόρευαν ανάμεσα σε πολυπληθή μπαλέτα, σε τεράστιες αίθουσες, πισίνες, ή ακόμα και στο ταβάνι. Ένα σύγχρονο μιούζικαλ-τόλμημα, που προσπαθεί να καθιερώσει τη μουσική τζαζ σε ηλικίες που την αντιμετωπίζουν ως ιστορικό γεγονός. 

Με εικόνες και χρώματα που παραπέμπουν σε χολιγουντιανές παραγωγές των δεκαετιών του ’50 και του ’60 που ίσως και να μας έπειθαν εάν οι ήρωες δεν χρησιμοποιούσαν κινητά τηλέφωνα, ο Ντάμιεν Σαζέλ (Whiplash), καταφέρνει να χαρίζει δυο ευχάριστες ώρες, με δυο εξαιρετικές ερμηνείες από τον Ράιαν Γκόσλινγκ και την Έμα Στόουν, που ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στην υποκριτική, το τραγούδι και το χορό και με ένα ενδιαφέρον και ανατρεπτικό σενάριο.

Κρυφή ομορφιά – Collateral beauty

Η ιδέα του σεναρίου δεν είναι κακή. Θυμίζει λίγο τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς, μόνο που εδώ τον κεντρικό ήρωα τον επισκέπτονται ο Θάνατος, ο Χρόνος και η Αγάπη. Το σενάριο έχει ενδιαφέρον και σε κρατάει θίγοντας τρία δυνατά θέματα. Επίσης, υπάρχει μια συνωμοσία για καλό σκοπό, η οποία όμως μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ και να κάνει χειρότερη την κατάσταση αυτού που προσπαθούν να σώσουν. Άρα διαθέτει suspense. Οι ερμηνείες είναι από καλές έως πολύ καλές. Τι συμβαίνει όμως;

Η σήραγγα των περιστεριών

Το τελευταίο βιβλίο του Τζον Λε Καρέ «Η σήραγγα των περιστεριών – Ιστορίες από τη ζωή μου» (εκδ. Bell) αποτελεί την επιτομή της αυτοβιογραφίας. Ένα μάθημα γραφής, μεταξύ του φανταστικού και του πραγματικού. Ένα είδος συνδυαστικού γραψίματος, σοβαρού, αυτοσαρκαστικού και γεμάτου λεπτό χιούμορ που σαρώνει τα πάντα, από τα ανήλιαγα και μουχλιασμένα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών μέχρι τα διπλωματικά σαλόνια, από τους εμπορικούς δρόμους του Λονδίνου μέχρι τα παζάρια της Βηρυτού και από τα σαλόνια των καφέ μέχρι τα κινηματογραφικά στούντιο.

Από τα λίγα χρόνια της θητείας του στις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ως τη συγγραφική του σταδιοδρομία, που τον ταξίδεψε ανά τον κόσμο, από την εμπόλεμη Καμπότζη μέχρι τη Βηρυτό παραμονές της ισραηλινής εισβολής του 1982 και τη Ρωσία πριν και μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο Τζον λε Καρέ γράφει πάντα μέσα από τη σύγχρονη επικαιρότητα.

Σ' αυτή την αυτοβιογραφία του, ο Λε Καρέ, με το γλαφυρό του ύφος και τη διεισδυτική του ματιά, διαβάζει στα γεγονότα που παρακολουθεί -από την οπτική γωνία ενός τρίτου- την ίδια ηθική αμφισημία με την οποία διαποτίζει τα μυθιστορήματά του. 

Ο στόχος

Το σχήμα ταμπλόιντ των εφημερίδων έχει αλλάξει τον τρόπο που γράφονται οι τίτλοι των πρώτων σελίδων και στη συνέχεια τον τρόπο που εκφράζονται όλα τα Μέσα ηλεκτρονικά και ραδιοφωνικά.

Κάποτε (όταν οι εφημερίδες ήταν τεράστιου μεγέθους) στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων υπήρχε σαφήνεια. 

Παράδειγμα; Η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της 3/11/1991 έγραφε με μεγάλα γράμματα  «Με το Σχέδιο της ΟΝΕ, όπως και όλες οι άλλες χώρες της Κοινότητας, Η Ελλάδα… Νομαρχία της ΕΟΚ! Θα εφαρμόζει δεδομένη -για ΟΛΟΥΣ…- οικονομική πολιτική. Τέρμα στα προνόμια και τις απαλλαγές». 

Τι άλλο να μας πει; 

Σήμερα,

Ο Αϊ Βασίλης είναι πολύ λέρα – Bad Santa ΙΙ

Πιο βρώμικο και πιο μαύρο χιούμορ… πεθαίνεις. Δεν πάει άλλο. Ο Μπίλι Μπομπ Θόρντον επανέρχεται με το ρόλο του μέθυσου, αθυρόστομου, μηδενιστή Γουίλι που μπλέκει για άλλη μια φορά με τον Μάρκους (Τόνι Κοξ), το μικρόσωμο άπληστο και δόλιο φίλο του, που θέλει να ληστέψει ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, μέλος του οποίου είναι η βρωμερή και τρισάθλια Σάνι, η μητέρα του Γουίλι (η Κάθι Μπέιτς, όπως δεν την έχετε δει μέχρι σήμερα).

Φιλμ για χαλκέντερους οπαδούς του βρώμικου, σκατολογικού χιούμορ από ερμηνευτές που… το διασκεδάζουν σε Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Το κοινόβιο - Kollektivet

Μια ταινία για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και για τις ανατροπές στη ζωή.

Αφού εγκατασταθούν στο μεγάλο σπίτι που κληρονόμησαν, με πρόταση της Άννας το ζευγάρι αποφασίζει να δημιουργήσει κοινόβιο. Κρυφή επιθυμία της Άννας ήταν να συζήσει κάποια στιγμή με έναν παιδικό της φίλο. Ο Έρικ συμφωνεί, το κοινόβιο δημιουργείται και λειτουργεί με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του μέχρι τη στιγμή που ο Έρικ θα ερωτευτεί μια μαθήτριά του και θα τη φέρει μαζί του. Όλα θα γίνουν άνω – κάτω και εις βάρος της Άννας που δυστυχώς είχε και την ιδέα.

Rogue One: A Star Wars story

Το βρήκα πιο σκοτεινό ή ήταν ιδέα μου; Απουσίαζε ένα κάποιο ηλιόλουστο στοιχείο από τις περιπέτειες όπως τις θυμάμαι και επίσης το βρήκα και λίγο πιο «γήινο», με την έννοια ότι πολλές σκηνές είχαν κάτι να μου θυμίζουν από καταστάσεις οικείες, ειδικά στην αρχή όπου οι επαναστάτες στήνουν ενέδρες στους ανθρώπους της αυτοκρατορίας, όπου το σκηνικό μου έφερνε κάπως προς Βαγδάτη μεριά, όπου οι ντόπιοι την πέφτουν στους ξένους που έχουν πάει εκεί για να «επιβάλλουν την ειρήνη».

Συνολικά πάντως και μέχρι το τέλος, που αργεί να έρθει λόγω του μεγάλου μήκους της ταινίας, οι φίλοι της σειράς Star Wars θα ικανοποιηθούν από το γεγονός ότι οι χαρακτήρες είναι οι γνωστοί, το απώτερο διάστημα επίσης γνωστό και χαώδες και γενικά όλα τα gadgets είναι αυτά που πρέπει, για μια αξιοπρεπή παρουσία.

Εξομολογήσεις – Le confessioni

Με σκηνοθετικό ρυθμό που θυμίζει Πάολο Σορεντίνο (Τέλεια Ομορφιά, Νιότη) και εξαίσια φωτογραφία, αλλά και με την εξαιρετική ερμηνεία του Τόνι Σερβίλο, αυτή η φιλόδοξη και στυλάτη ταινία του Ρομπέρτο Άντο μιλάει στην καρδιά και γοητεύει τον απλό θεατή, που έχει εναποθέσει την τύχη και τις ελπίδες του σε νάρκισσους και ανίκανους πολιτικούς. 

Ο Ρομπέρτο Άντο που μας είχε χαρίσει την εξαιρετική και απόλυτα πολιτική σάτιρα «Ζήτω η ελευθερία» (2013) αυτή τη φορά επανέρχεται με αυτό το απόλυτα άνισο, αλλά όχι κακό, φιλμ το οποίο ξεκινά σαν θρίλερ εμπνευσμένο από την Αγκάθα Κρίστι (ένας φόνος σε ένα ξενοδοχείο όπου όλοι είναι ύποπτοι και περισσότερο ένας καθολικός ιερέας), εξελίσσεται σε μια πολιτική και οικονομική πικρή σάτιρα και τελειώνει με ένα απροσδόκητα μεταφυσικό και θρησκειολογικό φινάλε, με τον κεντρικό ήρωα να βγάζει ένα λόγο (όπως στο Ζήτω η Ελευθερία) υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων, των πραγματικών αξιών σ’ αυτή τη ζωή και της πραγματικής ελευθερίας. 

Η άφιξη - Arrival

Φανταστείτε τον εαυτό σας να φτάνει με ένα ελικόπτερο σε μια απάτητη από τον άνθρωπο περιοχή του πλανήτη μας και μόλις προσγειωθείτε να διακρίνετε στα πόδια σας μικρά σε μέγεθος και άγνωστα μέχρι τώρα ζώα, τα οποία σας περιτριγυρίζουν με άγνωστες προθέσεις. Έχετε σκεφτεί εάν, όσο σας περιτριγυρίζουν σκέφτονται (και συσκέπτονται) με ποιο τρόπο θέλουν να έρθουν σε επαφή μαζί σας, να σας ρωτήσουν από που εμφανιστήκατε έτσι ξαφνικά και ποιος είναι ο σκοπός σας; Έχετε αναρωτηθεί εάν ο χρόνος ζωής τους σε σχέση με το δικό σας είναι ίδιος ή συντομότερος; Έχετε σκεφτεί ότι όση φιλική διάθεση και να έχετε, αυτά μπορεί να σας θεωρούν εχθρό και να ετοιμάζονται να σας αντιμετωπίσουν με ό,τι όπλο νομίζουν πως διαθέτουν; 

Με αυτές τις σκέψεις, θα πρέπει να πάτε να δείτε την ταινία αυτή του Ντενί Βιλνέβ, γνωστού από τα Μέσα από τις φλόγες (2010), Prisoners (2013) και Sicario: Ο εκτελεστής (2015), ο οποίος για άλλη μια φορά δείχνει τον ανθρωποκεντρικό του χαρακτήρα.
«Η άφιξη», είναι ουσιαστικά μια αλληγορία  για την έννοια του χρόνου, τη συλλογικότητα, την ανεκτικότητα, την αγάπη και την απώλεια.

Αμερικανικό ειδύλλιο - American Pastoral

Εφηβεία και αμφισβήτηση, συντηρητισμός, κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις, ρατσισμός, ανάμιξη των ΗΠΑ σε πόλεμο μακριά από τα σύνορά τους, αντιδράσεις των νέων, ταραχές, βία της αστυνομίας. Γράφτηκε το 1997 από τον Φίλιπ Ροθ (που κέρδισε γι’ αυτό και το βραβείο Πούλιτζερ 1998), αλλά φαντάζει τόσο επίκαιρο, αφού τα θέματά του μας είναι οικεία. 

Ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ με την ευρωπαϊκή ματιά του, έχει καταφέρει να συμπτύξει όλα τα θέματα, ειδικά στο πρώτο μέρος της ταινίας, που κυλάει με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το αναφέρω αυτό διότι στο δεύτερο, γίνεται λίγο φλύαρη όταν η κόρη, που μόνον προβλήματα δημιούργησε στη συντηρητική οικογένειά της, εξαφανίζεται και ο πατέρας της (τον υποδύεται ο ίδιος ο Μακ Γκρέγκορ δείχνοντας το εξαιρετικό του ταλέντο) αγωνίζεται να τη βρει και ανακαλύπτει ότι έχει παρασυρθεί από κάποια ανατολικής προέλευσης αίρεση που αρνείται όλα εκείνα τα προνόμια της καταναλωτικής κοινωνίας μέσα στην οποία είχε ανατραφεί.

Office Christmas Party

Όταν το Χόλιγουντ θέλει να φτιάξει ταινία για τα Χριστούγεννα δεν έχει πρόβλημα. Διάκοσμο, φωτάκια και χιόνι θα βρει έτοιμα στη Νέα Υόρκη. Το γλεντάνε οι άνθρωποι. Όσο για χαρακτήρες; Αφθονούν και αυτοί. Από ανθρώπους που συμπεριφέρονται όπως ο Εμπενέζερ Σκρουτζ στην κλασική Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς διασκευασμένη σε Πάρτι Φαντασμάτων (Scrooged) το 1988 με τον Μπιλ Μάρεϊ, μέχρι τον απαίσιο Αη Βασίλη του Μπίλι Μπομπ Θόρντον στο Ο Αη Βασίλης είναι Λέρα (Bad Santa) του 2003 που έχει και συνέχεια το 2016. Η ιδέα είναι το παν σε μια ταινία.

Στη συγκεκριμένη, η ιδέα είναι ένα πάρτι σκοπιμότητας που θα κρίνει το μέλλον μιας εταιρείας. Υπάρχει ο «καλός» χαρακτήρας που θέλει να τη σώσει από τη χρεοκοπία και μια «κακιά» που θέλει να την κλείσει.

Έφυγε ο Πέτρος Φυσσούν

Τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016 πέθανε από λοίμωξη του αναπνευστικού στο νοσοκομείο Σωτηρία και σε ηλικία 83 ετών, ο Πέτρος Φυσσούν, η πιο ευγενική αλλά ταυτόχρονα και πιο ασκητική φιγούρα του ελληνικού κινηματογράφου, που είχε πετύχει να ερμηνεύει και όλα τα είδη θεάτρου: δράματος, κωμωδίας, τραγωδίας, αλλά και επιθεώρησης.

Ήταν γιος πρόσφυγα από τη Ρωσία, που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης το 1954. Μέχρι το 1956 συνεργάσθηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και στη συνέχεια ήταν πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου (1961-1965) και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1976-1978).

Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη - Love, Love, Love

Η γραφή του Κώστα Ζάπα («The last porn movie» και «Η ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας») είναι γνωστή και έχει εκτιμηθεί από κολοσσούς της διεθνούς κινηματογραφίας, που βλέπουν σ’ αυτόν μια πρωτοποριακή, αντισυμβατική, ακραία ματιά, μέσα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται. 

Αυτή τη φορά, πιάνει το αιώνιο θέμα του έρωτα και του πάθους, στην σχέση «αρσενικό - θηλυκό» σε χώρο και χρόνο απροσδιόριστο, που εκφράζεται με εικόνες παρακμής, μιζέριας και μια υποβόσκουσα τρυφερότητα, που χάνεται μέσα στις αποχρώσεις του κόκκινου (του χρώματος της έκρηξης και του πάθους), που επικρατούν στην ταινία.

Φεστιβαλική, κατά τη γνώμη μου, ταινία που μπορεί να συναρπάσει τον απλό θεατή, που ζητά να δοκιμάσει το διαφορετικό (Κριτική μου στο myfilm.gr)

Έγκλημα στα φιόρδ

«Το πούσι γλιστρούσε στη στεριά, μούσκευε την άσφαλτο και σχημάτιζε θολά φωτοστέφανα γύρω από τα φώτα του δρόμου. Ο Ούβε Μπάκερου οδηγούσε με το ένα χέρι στο τιμόνι καθώς το σκοτάδι πύκνωνε γύρω του».

Κλασσική αρχή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος, τόσο κλασσικού όσο και το «Έγκλημα στο Κολωνάκι» ή το «Έγκλημα στα παρασκήνια» του Γιάννη Μαρή. Μόνο που ανήκει σε Νορβηγό συγγραφέα (Jοrn Lier Horst) και έχει τίτλο «Έγκλημα στα φιόρδ» (εκδ. Διόπτρα), γεγονός που κάνει και την ειδοποιό διαφορά. Διαδραματίζεται σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Νορβηγίας, κοντά στα φιόρδ, που τα έχει τυλίξει η καταχνιά του φθινοπώρου. Συννεφιές, βροχή, υγρασία, ομίχλη, μοναξιά των χαρακτήρων. Μουντά πράγματα στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου.

Lion

Είδος: Δράμα 

Σκηνοθεσία: Γκαρθ Ντέιβις 

Παίζουν: Ρούνεϊ Μάρα, Ντεβ Πατέλ, Νικόλ Κίντμαν, Ντέιβιντ Γουέναμ

Προβάλλεται από 1/12/16

Σύνοψη: Στη βόρεια Ινδία, ο πεντάχρονος Σαρού μπαίνει στο λάθος τρένο και ταξιδεύει τρομοκρατημένος και μόνος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στην χαοτική Καλκούτα. Εκεί γίνεται ένα από τα ημι-άγρια παιδιά του δρόμου και σαν από θαύμα καταφέρνει να επιβιώσει από πολλούς κινδύνους, καταλήγοντας σε ένα ορφανοτροφείο. Τελικά ο Σαρού υιοθετείται από ένα ζευγάρι Αυστραλών, οι οποίοι τον μεγαλώνουν με αγάπη. Ο Σαρού, όμως, δεν μπορεί να αφήσει πίσω του το παρελθόν, και αποφασίζει να εντοπίσει το παλιό του σπίτι και μαζί του την οικογένειά του (Διανομή: Odeon)

Κριτική: Μια πραγματική ιστορία, που έγινε ένα αξιοπρεπές μελόδραμα.

Εγκλωβισμένη – Shut in

Είδος: Θρίλερ

Σκηνοθεσία: Φάρεν Μπλάκμπερν

Παίζουν: Ναόμι Γουότς, Τσάρλι Χίτον, Τζέικομπ Τρέμπλι, Όλιβερ Πλατ, Ντέιβιντ Κούμπιτ

Προβάλλεται από 1/12/16

Σύνοψη: Η Μαίρη είναι μία παιδοψυχολόγος που πολύ πρόσφατα έχασε τον άντρα της και ζει σε μία απομονωμένη εξοχική κατοικία στην Νέα Αγγλία. Εγκλωβισμένη μέσα στο σπίτι εξαιτίας μια δυνατής χειμωνιάτικής καταιγίδας, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να σώσει ένα μικρό αγόρι προτού αυτός εξαφανιστεί για πάντα (Διανομή: Spentzos Film)

Κριτική: Έχεις ένα παιδί που σου έχει μείνει σε μια κατάσταση κατατονική, ύστερα από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα από το οποίο έχεις χάσει και τον άντρα σου. Ζεις μόνη σου σε ένα σπίτι στην ερημιά και ταυτόχρονα πλακώνει και μια καταιγίδα που σε αποκλείει από τον έξω κόσμο. Επόμενο είναι ότι πολλά θα σου συμβούν.

Underworld: Η αιματοχυσία – Underworld: Blood wars

Είδος: Δράσης / Τρόμου

Σκηνοθεσία: Άνα Φέρστερ

Παίζουν: Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Λάρα Πούλβερ, Τέο Τζέιμς, Τσαρλς Ντανς, Τόμπιας Μένζις, Μπράντλι Τζέιμς, Τρεντ Γκάρετ, Αλίσια Βέιλι Μπέιλι, Ντέζι Χεντ

Προβάλλεται από 1/12/16

Σύνοψη: Η ιστορία ξεκινάει από το σημείο που την είχαμε αφήσει - στο τέλος του Underworld: H Αναγέννηση. Η Selene έχει ανοίξει δύο μέτωπα και προσπαθεί να αντιμετωπίσει όλες τις καταιγιστικές επιθέσεις. Η πιο άμεση προέρχεται από τη φυλή των λυκανθρώπων, που έχουν πια βρει τον υπέρτατο ηγέτη στο πρόσωπο του Marius, ο οποίος έχει μπολιάσει με φανατισμό και μίσος τους σαρκοβόρους ακολούθους του.  Η δεύτερη και πιο ύπουλη έρχεται από μια άλλη φατρία βρικολάκων που την έχουν προδώσει. Μοναδικοί της σύμμαχοι είναι ο David και ο πατέρας του Thomas. Η Selene θα πρέπει να βάλει ένα τέλος στην αιώνια διαμάχη μεταξύ λυκανθρώπων και βρικολάκων, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να κάνει την υπέρτατη θυσία (Διανομή: Feelgood)

Κριτική: Ε, λοιπόν έχω την εντύπωση ότι είδα ένα remake της πρώτης ταινίας της σειράς «Κάτω κόσμου» ή Underworld, με κάποια διαφορά στο σενάριο. Η αισθητική της ταινίας, είναι ίδια με την πρώτη που είχαμε δει, αν θυμάμαι γύρω στο 2002 (πώς περνάν τα χρόνια;).