«Ο αναρχικός των δύο κόσμων» της Ούρσουλα Λε Γκεν

Κάτω από την πίεση δύο προσωπικών θεμάτων που με αποσυντόνισαν, δεν πήρα είδηση ότι πριν λίγες μέρες πέθανε μια μεγάλη συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες σύγχρονες δημιουργούς. Αναφέρομαι στην Ούρσουλα Λε Γκεν (21 Οκτωβρίου 1929 – 22 Ιανουαρίου 2018), της οποίας το έργο αποτελεί συγχρόνως και κοινωνικοπολιτικό σχόλιο ενώ στο επίκεντρο των προβληματισμών της, βρισκόταν από το 1966, το κοινωνικό φύλο, ο σεξισμός, ο φεμινισμός, η πολιτιστική αποξένωση και οι κοινωνικές δομές.

The disaster artist

Βασισμένο στο βιβλίο των Γκρεγκ Σεστέρο και Τομ Μπίσελ «The Disaster Artist: My Life Inside the Room, The Greatest Bad Movie Ever Made» (Ο καλλιτέχνης της καταστροφής: Η ζωή μου στο The Room, στην καλύτερη κακή ταινία που έγινε ποτέ) το φιλμ είναι αφιερωμένο ουσιαστικά σε αυτούς που ονειρεύονται απεριόριστα και στην πραγμάτωση του ονείρου τους δε διστάζουν παρά το γεγονός ότι αυτό δεν είναι και ό,τι καλύτερο και προκαλεί τη χλεύη του κόσμου.

1968

Ο Τάσος Μπουλμέτης, που έχει καθιερωθεί πλέον ως ο σκηνοθέτης του νοσταλγικού σινεμά (ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα, Νοτιάς) εμπνέεται αυτή τη φορά από τον επικό αγώνα και τη νίκη της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπολιτών (ΑΕΚ) εναντίον της Σλάβια Πράγας τον Απρίλιο του 1968, μεσούσης της χούντας των συνταγματαρχών, που είχε διεξαχθεί στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο. 

Εγώ, η Τόνια – I, Tonya

Ουσιαστικά η ταινία του Κρεγκ Γκιλέσπι μελετά με ένα τρόπο σχεδόν ντοκιμαντερίστικο και ταυτόχρονα καταπιεστικό, την αυτοκαταστροφική διάθεση των ανθρώπων που δεν ξέρουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν κάποιους συμβιβασμούς για να πάνε μπροστά.

Ένας ακέραιος άνθρωπος - A man of integrity

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του (The Twilight, που παρουσιάστηκε σε πολλά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων του Λοκάρνο και του Μόντρεαλ και η Iron Island, προβλήθηκε το 2005 στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Καννών), έτσι και στον «Ακέραιο άνθρωπο» ο Ρασούλοφ (που το 2010, συνελήφθη και κατηγορήθηκε «για εχθρικές πράξεις και προπαγάνδα ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν») ασκεί μια σκληρή κριτική στην ιρανική κοινωνία όπου, όπως καταγγέλλει μέσα από την ταινία, η πολιτική, τα χρήματα και η δύναμη είναι αλληλένδετα.

Ο Λαβύρινθος: Η τελική δοκιμασία - Maze Runner: The death cure

Η best-seller τριλογία του Τζέιμς Ντάσνερ συνεχίζεται με τον ίδιο σκηνοθέτη, τον Ουές Μπολ ο οποίος θεώρησε σκόπιμο να μην ακολουθήσει ακριβώς το μυθιστόρημα και είχε προετοιμάσει το κινηματογραφικό κοινό ήδη από τη δεύτερη ταινία φέρνοντας την εξέγερση λίγο νωρίτερα. 

Η πιο σκοτεινή ώρα – Darkest hour

Ο σκηνοθέτης Τζο Ράιτ («Περηφάνια και Προκατάληψη», «Εξιλέωση» και «Άννα Καρένινα») έχει γυρίσει μια ταινία που αφορά όλον τον κόσμο κι όχι μόνο το βρετανικό κοινό, η οποία αναδεικνύει την έννοια του πραγματικού ηγέτη, κάνοντάς την έτσι δραματικά επίκαιρη, σε μια εποχή που οι πραγματικοί ηγέτες σπανίζουν.

Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι - Three billboards outside Ebbing, Missouri

Η Φράνσις Μακ Ντορμαντ, σ’ αυτή την ταινία παρουσιάζεται ως μία μοντέρνα, γυναικεία παραλλαγή του κλασικού ήρωα των γουέστερν. Αυτού, που έρχεται περπατώντας στη μέση του δρόμου, τραβάει το περίστροφο του και τους διαλύει όλους «αν και είναι σημαντικό, πιστεύω, πως το μόνο όπλο που χρησιμοποιεί ποτέ η Μίλντρεντ, είναι η εξυπνάδα της», όπως λέει και η ίδια.

Η Μαρία Κάλλας εξομολογείται – Maria by Callas: In her own words

40 χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο της, για πρώτη φορά, η πιο διάσημη τραγουδίστρια όπερας στην ιστορία, η Μαρία Κάλλας, διηγείται η ίδια την ιστορία της, με τη δική της φωνή. Χωρίς άλλους να μιλούν για εκείνη, χωρίς ειδικούς, με κοντινούς της ανθρώπους, η ίδια η Κάλλας, μιλάει για τον εαυτό της μέσα από συνεντεύξεις της, πολλές από τις οποίες άγνωστες ή μη δημοσιευμένες στο παρελθόν και αποκαλύπτεται μέσα από σπάνιες επιστολές που είχε στείλει στην οικογένεια, τους φίλους της, τον πρώτο της σύζυγο και τον Αριστοτέλη Ωνάση. Η δε φωνή της Φανί Αρντάν δίνει πνοή στις λέξεις που έγραψε η Κάλλας στο χαρτί.

12 Δυνατοί – 12 Strong

Κινηματογραφική μεταφορά του bestseller του Νταγκ Στάντον «Horse Soldiers: The Extraordinary Story of a Band of U.S. Soldiers Who Rode to Victory in Afghanistan» που κυκλοφόρησε το 2009. 

«High – Rise» του J.G. Ballard

Το «High – Rise» του J.G. Ballard (εκδ. Κέδρος), είναι μυθιστόρημα ήπιας επιστημονικής φαντασίας, μια αλληγορία, που σχολιάζει την κατάρρευση του αστικού οικοδομήματος, όπως το έβλεπε να διαμορφώνεται την εποχή που το έγραφε το 1975.

Πρέπει να αναφέρω, ότι ο J.G. Ballard (1930 - 2009) υπήρξε ο κατεξοχήν εκφραστής του νέου κύματος της βρετανικής επιστημονικής φαντασίας και πριν το «High – Rise» είχε γράψει τα «The Drowned World» (1962) και «Κρυστάλλινος κόσμος» (1966) ενώ στον κινηματογράφο, εκτός από το «High – Rise» του Μπεν Γουάιτλι με τον Τζέρεμι Άιρονς (2015), έχουν μεταφερθεί και τα βιβλία του «Έκθεση Ωμοτήτων» (από τον Τζόναθαν Γουάις), το «Crash» (το 1996 από τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ) και «Η αυτοκρατορία του ήλιου» (μια σχεδόν αυτοβιογραφική εξιστόρηση της ζωής του στο στρατόπεδο γυρισμένο το 1987 από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ).

The Post: Απαγορευμένα μυστικά - The Post

Μια ταινία για τη σωστή ερευνητική δημοσιογραφία βασισμένη σε αληθινή ιστορία: Το Μάρτιο του 1971, ο ρεπόρτερ των Νιου Γιορκ Τάιμς,  Νιλ Σίχαν, πέτυχε τεράστια πρόσβαση σε μια μυστική έκθεση 7.000 σελίδων, γεμάτη απόρρητες κυβερνητικές πληροφορίες.

Ο επιβάτης – The commuter

Για τον Λίαμ Νίσον, μετά τις τρεις στη σειρά «Αρπαγές» και αφού το 1995 είχε χάσει το ρόλο του Τζέιμς Μποντ (στο Golden Eye) από τον Πιρς Μπρόσναν, δεν θεωρείται τυχαίο το γεγονός να παίρνει ρόλους tough guy που δεν πτοείται όταν ακούει τη φράση «δεν ξέρεις με τι έχεις να κάνεις…». Απλά, ενώ μπορεί να απαντήσει στον αντίπαλό του «ούτε εσύ ξέρεις σε ποιον το λες αυτό» δεν το κάνει, αλλά αναλαμβάνει δράση.

Το δωμάτιο των θαυμάτων – Wonderstruck

Βασισμένη στο ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα του Μπράιαν Σέλζνικ (που έχει γράψει και το Hugo, το ο οποίο μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Σκορτσέζε), η ταινία ανήκει περισσότερο στην κατηγορία της Φαντασίας παρά του Δράματος και είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, μιας και διαπραγματεύεται μια βασική ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει και να καταλάβει τις ρίζες του ανεξάρτητα από την ηλικία και την χρονική περίοδο την οποία διανύει.

Ο Διπλός Εραστής - L'amant double

Βασισμένη στο βιβλίο της διακεκριμένης Αμερικανίδας Joyce Carol Oates, που διακρίνεται για ακρίβεια στο γράψιμο, προσεκτικές ψυχολογικές αναλύσεις πάνω σε σύνθετους χαρακτήρες και έξυπνη πλοκή, η ταινία αποτελεί ένα ερωτικό θρίλερ με τάσεις ηδονοβλεψίας και πρωταγωνιστές ένα σεξουαλικό τρίο, που κινείται και δρα με φόντο το Παρίσι που εδώ προσδίδει και μια εσάνς μυστηρίου, στο όλο εγχείρημα.

Bitter harvest

Μια ιστορία αγάπης με φόντο την Ουκρανία της πρώτης περιόδου της Οκτωβριανής Επανάστασης (την οποία είδαμε πέρυσι και στο πολύ καλό ντοκιμαντέρ The great utopia του Φώτου Λαμπρινού), κατά την οποία ο Στάλιν είχε εφαρμόσει το Γολοντομόρ, ένα άγνωστο μέχρι το 1991 πρόγραμμα τεχνητού λιμού που κατέληξε στον θάνατο εκατομμυρίων Ουκρανών. Ουσιαστικά, μια γενοκτονία.

Μικρόκοσμος – Downsizing

Πρόκειται για μια περιπέτεια «ήπιας επιστημονικής φαντασίας» με πρωταγωνιστή έναν καθημερινό άντρα που του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει ουσιαστικά τη ζωή του με τους δικούς του όρους, με φόντο μια μελλοντική κοινωνία, με περιβαλλοντικά προβλήματα που υποφέρει από υπερπληθυσμό και ανθρωπιστική κρίση εξαιτίας της μετανάστευσης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην ταινία ακούγονται αγγλικά, βιετναμέζικα, σέρβικα, ισπανικά, νορβηγικά, κορεάτικα, φιλιππινέζικα, αραβικά, γαλλικά… και ελληνικά ενώ υπάρχει  ακόμα και η νοηματική γλώσσα.

Molly’s Game

Μια ταινία για τους φίλους του πόκερ. O σκηνοθέτης Άαρον Σόρκιν (θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος ταυτόχρονα) καταφέρνει στο κινηματογραφικό του ντεπούτο να εστιάσει στη συναισθηματική κατάσταση της Μπλουμ (η Τζέσικα Τσαστέιν βρίσκεται στο στοιχείο της), αλλά και να αποτυπώσει όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά τις σκηνές του πόκερ.

Παγιδευμένη Ψυχή: Το τελευταίο κλειδί - Insidious: The last key

Σ’ αυτό το φιλμ, το τέταρτο της σειράς, επιστρέφουμε στις ρίζες και στα παιδικά χρόνια της Elise, όταν η ίδια συνειδητοποίησε ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις -  και για αυτό το λόγο αντιμετώπισε τη σκληρότητα του πατέρα της. Εκείνη την περίοδο της ζωής της ήταν που ανακάλυψε το μέρος που βρίσκεται το απόλυτο κακό, γνωστό και ως The Further. Τα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας διαδραματίζονται το 1954 και όλη η υπόλοιπη ταινία αναφέρεται στα γεγονότα που προηγήθηκαν της έναρξης των ιστοριών που έχουν προβληθεί ως σήμερα.

Έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Δοξαράς

Σε ηλικία 85 ετών έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τετάρτης (3/1/2018) ο ηθοποιός Χρήστος Δοξαράς. Ο ηθοποιός, που πέρα από τη συμμετοχή του σε δεκάδες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, είχε αναπτύξει και ευρεία συγγραφική δραστηριότητα.

Ο Χρήστος Δοξαράς γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Εθνικού Ωδείου και κινηματογράφο στην ΑΣΚΕ. Τη δεκαετία του 1970 εγκατέλειψε τη σκηνή και άρχισε να γράφει. Η δε συγγραφική του δραστηριότητα επεκτάθηκε ταυτόχρονα σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ραδιόφωνο. 

«Τέσσερις βολικοί θάνατοι» του Αντώνη Γιανακού

Μέσα στις γιορτές τελείωσα αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα του Αντώνη Γιανακού (εκδόσεις Κέδρος), το οποίο ζωντανεύει μερικές από τις κρισιμότερες στιγμές που γνώρισε η χώρα μας. Ένα μυθιστόρημα, στο οποίο οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες ο Αντώνης Τζανετής και η Μαρία Βουνοπούλου είναι μυθιστορηματικά, ενώ όλα τα άλλα πρόσωπα που αναφέρονται είναι πραγματικά και οι διάλογοι μεταξύ τους είναι καθαρό προϊόν μυθοπλασίας. Τι ακριβώς συμβαίνει;  

Χρόνος

Διώχνοντας τις στιγμές που φτιάχνουν μια πληκτική μέρα.
Χαραμίζοντας τις ώρες με έναν ασήμαντο τρόπο.
Τριγυρίζοντας σ’ ένα κομμάτι γης της πόλης σου.
Περιμένοντας κάποιον ή κάτι να σου δείξει το δρόμο.
Κουρασμένος,
να κάθεσαι ξαπλωμένος στον ήλιο,
να μένεις σπίτι βλέποντας τη βροχή.
Είσαι νέος
κι η ζωή είναι μεγάλη, έχεις χρόνο για σκότωμα.
Και ξαφνικά,
ανακαλύπτεις ότι δέκα χρόνια βρίσκονται πίσω σου.
Κανείς δεν σου είπε πότε να τρέξεις,
έχασες την πιστολιά της εκκίνησης.
Και τρέχεις, τρέχεις, να πιάσεις τον ήλιο,
που βυθίζεται και κάνει το γύρο για να βρεθεί πίσω σου, πάλι.
Ο ήλιος είναι σχετικά ο ίδιος, εσύ είσαι μεγαλύτερος
με την ανάσα σου λιγότερη και πιο κοντά στο θάνατο.
Κάθε έτος γίνεται μικρότερο, ποτέ δε βρίσκεις το χρόνο.
Σχέδια που απέτυχαν ή έμειναν στα χαρτιά,
περιμένοντας, σιωπηλά, με απόγνωση και εγγλέζικη ψυχραιμία.
Ο χρόνος τελείωσε, το τραγούδι επίσης.
Νόμιζα ότι είχα κάτι περισσότερο να πω.

(Τραγούδι Time, σε στίχους Roger Waters από το άλμπουμ Dark Side of the Moon των Pink Floyd. 
Ελεύθερη μετάφραση δική μου. 
Δημοσιεύτηκε ως ευχή για το 1994 στην Αμαρυσία. 
Πώς πέρασαν τα χρόνια;)