Ο Χρυσοθήρας (1925 - The Gold Rush)

Γιατί στις 100: Μια αριστουργηματική βωβή κωμωδία, που καθιέρωσε πάρα πολλές ευρηματικές σκηνές ως εμβληματικές για τις κωμωδίες που θα ακολουθούσαν. Αμέτρητα γκαγκς δείχνουν ότι ο Τσάπλιν ήταν μια ιδιοφυΐα του σινεμά. Η ταινία διατηρεί μια προσεκτική ισορροπία σε επιδέξιες γκάφες, ρομαντικές ευαισθησίες και πικρή κοινωνική σάτιρα. Διαθέτει σειρά ολόκληρη ευρηματικών σκηνών, από το κρέμασμα στην άκρη του γκρεμού της καλύβας και την προσπάθεια του ήρωα να ισορροπήσει, μέχρι το χορό με τα ψωμάκια στο τραπέζι, αλλά και το φαγητό του πεινασμένου Σαρλώ, που το αποτελούσε η μπότα του και τα κορδόνια της, που τα ρουφούσε σα μακαρόνια με τόσο πειστικό τρόπο, ώστε όταν αργότερα το κοινό πληροφορήθηκε ότι ήσαν κατασκευασμένα από γλυκόριζα, ανακουφίστηκε. Όλοι νόμιζαν ότι ήταν αναγκασμένος να τρώει στην πραγματικότητα τα υλικά αυτά για χάρη της ταινίας.
Υπόθεση: Ο Σαρλώ πηγαίνει στο Κλοντάικ της Αλάσκα για να βρει χρυσό. Μια τρομερή καταιγίδα, όμως, τον υποχρεώνει να καταφύγει σε μια καλύβα, μαζί με έναν επικίνδυνο ληστή και έναν τυχοδιώκτη.
Σκηνοθεσία: Τσάρλι Τσάπλιν
Πρωταγωνιστούν: Τσάρλι Τσάπλιν, Μακ Σουέιν, Τομ Μάρεϊ, Τζόρτζια Χέιλ

Ο Δεσμώτης Του Ιλίγγου (1958 – Vertigo)

Γιατί στις 100: Αριστούργημα. Συνδυάζει αστυνομικό μυστήριο και μεταφυσική μέχρι το τέλος που δίνει λύση. Είναι το πιο πολυσυζητημένο φιλμ του Άλφρεντ Χίτσκοκ και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερά του, διότι περιέχει όλα εκείνα τα κλισέ που αγαπούσε ο σκηνοθέτης. Υποδειγματικά γυρισμένο, διαθέτει έντονη ατμόσφαιρα μυστηρίου, αλλά και ένα λανθάνοντα ερωτισμό. Ουσιαστικά, μια πρωτότυπη ερωτική ιστορία ανακατεμένη με θρίλερ, μυστήριο, γοητεία και σασπένς, αλλά και κοινωνικό σχόλιο. Εξαιρετική είναι και η φωτογραφία και η μουσική, όπως άλλωστε και οι ερμηνείες, ειδικά της Κιμ Νόβακ σε δύο ρόλους.
Υπόθεση: Ένας αστυνομικός, ο Σκοτ Φέργκιουσον, φεύγει από το Σώμα λόγω της υψοφοβίας του. Ένας παλιός του φίλος και εφοπλιστής, τον προσλαμβάνει για να παρακολουθεί την νευρωτική, με τάσεις αυτοκτονίας, γυναίκα του, Μαντλέν. Ο αστυνομικός την ερωτεύεται, αλλά αδυνατεί να την σώσει όταν αυτή επιχειρεί ένα πήδημα θανάτου από ψηλά. Καιρό μετά, κι ενώ προσπαθεί να ξεφύγει από τις εμμονές του, θα ξανασυναντήσει την νεκρή του αγάπη στο πρόσωπο της μελαχρινής Τζούντι. Είναι αυτή που είχε γνωρίσει ή κάποια άλλη;
Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Στιούαρτ, Κιμ Νόβακ, Μπάρμπαρα Μπελ Γκέντες

Φρανκενστάιν Τζούνιορ (1974 – Young Frankenstein)

Γιατί στις 100: Σπαρταριστή σάτιρα του είδους «το δημιούργημα καταστρέφει το δημιουργό του». Ασπρόμαυρη, ώστε να θυμίζει τη χρυσή εποχή των b-movies του Ρότζερ Κόρμαν με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση και εμπνευσμένη. Συνδυάζει την κωμωδία, τον τρόμο που κρύβεται πίσω από κάθε γκριζόμαυρη σκιά και τη σάτιρα των ταινιών φρίκης. Διαθέτει έξυπνο σενάριο και εκπληκτικές ερμηνείες με πρώτη αυτή του βοηθού του Δρ. Φράνκενστιν (που δεν θέλει να δεχτεί ότι είναι αλλήθωρος και έχει καμπούρα), ενώ ακόμα και το τέρας βγάζει γέλιο ορισμένες στιγμές όταν εκφράζει τα… βαθιά του συναισθήματα.
Υπόθεση: Η γνωστή. Ο δόκτορ Φράνκενστιν (προσέξτε την διαφορά) πειραματίζεται με θέμα τη Δημιουργία. Το πλάσμα που θα δημιουργήσει από όργανα και μέλη νεκρών, των οποίων την καταγωγή δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει, αφού ο βοηθός του αυθαιρετεί και του φέρνει ό,τι βρίσκει από τάφους και εργαστήρια, θα ξεφύγει από τον έλεγχό του και ερωτευτεί, μάλιστα. Θα το κυνηγήσουν, αλλά μετά από μια σειρά παρεξηγήσεων και αλλαγές εγκεφάλων, όλοι θα βρουν το δρόμο τους.
Σκηνοθεσία: Μελ Μπρουκς
Πρωταγωνιστούν: Τζιν Γουάιλντερ, Μάρτι Φέλντμαν, Πίτερ Μπόιλ, Μαντλίν Κάαν

Μοντέρνοι Καιροί (1936 – Modern Times)

Γιατί στις 100: Αριστουργηματική και κλασική πλέον σάτιρα της μηχανοκρατούμενης εποχής μας, και είναι «μας» επειδή το θέμα της ταινίας παραμένει επίκαιρο και συγκρίσιμο με σημερινά δεδομένα. Δεν είναι η σπαρταριστή κωμωδία, αλλά προκαλεί χαμόγελα ακριβώς λόγω της σύγκρισης. Είναι η πρώτη ημι-ηχητική ταινία του σκηνοθέτη, αφού ενώ δεν υπάρχει διάλογος, ακούγονται ήχοι αλλά και μουσική γραμμένη από τον ίδιο το σκηνοθέτη.
Το φιλμ έχει φόντο το μεγάλο οικονομικό και χρηματιστηριακό κραχ του 1929 και αποτελεί ένα σχόλιο στην απεγνωσμένη εύρεση εργασίας σε μια κοινωνία με τεράστια ανεργία, καθώς και στην οικτρή οικονομική κατάσταση των ανθρώπων. Τέλος, γίνονται ειρωνικές αναφορές για την έντονη βιομηχανοποίηση και την επιρροή της, στις συνθήκες εργασίας.
Υπόθεση: Ο γνωστός αλητάκος με το χαρακτηριστικό καπέλο και μουστάκι, αγωνίζεται να επιβιώσει στον μοντέρνο, βιομηχανοποιημένο κόσμο. Η δε σκηνή, κατά την οποία ο αλητάκος ενώ προσλαμβάνεται για να σφίγγει βίδες στη γραμμή παραγωγής ενός εργοστασίου, μπλέκεται στα γρανάζια ενός τεράστιου μηχανήματος και τελικά χάνει τόσο πολύ την ανθρώπινη υπόστασή του από τη δουλειά, ώστε τριγυρίζει στο εργοστάσιο, σφίγγοντας τις μύτες και τα κουμπιά όσων συναντά, παραμένει αξέχαστη.
Σκηνοθέτης – Πρωταγωνιστής: Τσάρλι Τσάπλιν

The Truman Show (1998)

Γιατί στις 100: Είναι μια ταινία για τον κόσμο, που τον κατασκευάζουν όπως θέλουν και μας έχουν σαν πιόνια, από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι που φεύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο. Ενός κόσμου επίπλαστου, στον οποίο για να επιβιώσεις πρέπει να σκέπτεσαι, κινείσαι, ντύνεσαι και μιλάς όπως εκείνοι θέλουν. Ενός κόσμου, στον οποίο πρώτα μας θεωρούν εργαζόμενους, ύστερα καταναλωτές και μετά ανθρώπους. Αλλά έρχεται κάποια στιγμή (πού θα πάει;) που όλο και κάποιος θα αφυπνισθεί, για να αφυπνίσει και τους υπόλοιπους. Όπως ο Τρούμαν του Τζιμ Κάρεϊ που απέδειξε σ’ αυτό το φιλμ ότι δεν είναι μόνο για γκριμάτσες. Εξαιρετική η ιδέα, εκπληκτική αντίσταση κατά του «συστήματος» και έξοχες ερμηνείες.
Υπόθεση: Το Truman Show είναι μια «σε 24ωρη βάση reality» τηλεοπτική εκπομπή, που παρακολουθεί τη ζωή του Τρούμαν από την ημέρα που γεννήθηκε, μέσα σε ένα τεράστιο στούντιο-πολιτεία, όπου όλοι οι άλλοι άνθρωποι που περιστοιχίζουν τον πρωταγωνιστή είναι κομπάρσοι, ουσιαστικά φυλακισμένοι και αυτοί μαζί του, παίζοντας διάφορους ρόλους. Μέχρι τη στιγμή που ο Τρούμαν θα καταλάβει και θα επαναστατήσει.
Σκηνοθεσία: Πίτερ Γουίαρ
Πρωταγωνιστούν: Τζιμ Κάρεϊ, Εντ Χάρις. Λόρα Λίνεϊ

Σπάρτακος (1960 – Spartacus)

Γιατί στις 100: Η καλύτερη «χλαμύδα» όλων των εποχών. Είναι μια επική ταινία, στην οποία όλα είναι τέλεια, ντεκόρ, κοστούμια, σκηνές μάχης, ερμηνείες και η μουσική του Άλεξ Νορθ, που επενδύει την ταινία, επική επίσης. Εκτός τούτου, είναι ένα έντονα πολιτικοποιημένο και κοινωνικοποιημένο φιλμ, που σχολιάζει τα ήθη, τα έθιμα και το σύστημα εξουσίας στην αρχαία Ρώμη με αναφορές στη διαφθορά, στις συνωμοσίες και στις πολιτικές και στρατιωτικές διαμάχες. Ίσως δε, να είναι και η πρώτη ταινία του είδους που αναφέρεται σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις μέσα από τη φιλία ενός συγκλητικού (Λόρενς Ολίβιε) με τον υπηρέτη του (Τόνι Κέρτις). Διαθέτει ένα δυνατό επιτελείο ηθοποιών, εκπληκτική έγχρωμη φωτογραφία, εξαιρετικές σκηνές μάχης, πλήθος κομπάρσων. Απόσπασε τέσσερα Όσκαρ.
Υπόθεση: Γύρω στο 73 π.Χ. ένας εκπαιδευτής μονομάχων αγοράζει ένα σκλάβο από τη Θράκη που έχει μεγαλώσει στα κάτεργα. Έχοντας μάθει να πολεμά στην αρένα ο Σπάρτακος και μην αντέχοντας να θίγεται η αξιοπρέπειά του, που τον βάζουν να παλεύει στην αρένα σα ζώο, καλεί τους μονομάχους σε εξέγερση και πρωτοστατεί στην επανάσταση των σκλάβων.
Σκηνοθεσία: Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Πρωταγωνιστούν: Κερκ Ντάγκλας, Τζιν Σίμονς, Λόρενς Ολίβιε, Τσαρλς Λότον, Πίτερ Ουστίνοφ

Το άχρηστο μάθημα της μεταφυσικής

Πού ανήκει, λοιπόν, η ψυχή μου
εκτός σώματος διατρέχοντας τον κόσμο,
αφήνοντας πίσω ίχνη
όπως τα πουλιά που ταξιδεύουν
με προορισμό να μην εμπιστεύονται
το κενό που τα στηρίζει;

(Του Βασίλη Καραβίτη από τη συλλογή «Λυπομανία», Στιγμή, 1989)

Η θηλιά (1948 – The rope)

Γιατί στις 100: Είναι η μοναδική ταινία μονοπλάνο. Που σημαίνει ότι όσο διαρκεί η ταινία, η κάμερα δεν αλλάζει πλάνα αλλά έχει συνεχή κίνηση, που νομίζεις ότι είναι χωρίς μοντάζ. Ευρηματικός τρόπος γυρίσματος ενός θρίλερ, για τον οποίο ο Χίτσκοκ τελικά είχε δηλώσει ότι ήταν «βλακώδες πείραμα», επειδή ήλθε σε ρήξη με τους παραδοσιακούς τρόπους γυρισμάτων. «Έβαζα έναν ηθοποιό να περνά πλάτη μπροστά από την κάμερα όταν τελείωνε η πομπίνα και με τη νέα πομπίνα ξεκινούσα τη σκηνή από την πλάτη» ομολόγησε ο Χίτσκοκ. Παρ’ όλα αυτά η ταινία, που βασίζεται σε θεατρικό δράμα, έχει φοβερή αγωνία μέχρι το τέλος της.
Υπόθεση: Δύο νεαροί προκειμένου να απολαύσουν την ηδονή της εμπειρίας ενός φόνου στραγγαλίζουν έναν συμμαθητή τους και τον κρύβουν σε ένα μπαούλο, το οποίο χρησιμοποιούν ως τραπεζάκι στο πάρτι που δίνουν το ίδιο βράδυ. Καλεσμένοι, είναι ο πατέρας του θύματος, η μνηστή του, ο πρώην φίλος της και ένας καθηγητής τους, τον οποίο οι δύο νεαροί θαυμάζουν για την ευφυΐα του και θέλουν να τον προκαλέσουν σε «διανοητική μονομαχία».
Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Στιούαρτ, Φάρλεϊ Γκρέιντζερ, Τζον Νταλ

Pulp Fiction (1994)

Γιατί στις 100: Επειδή συνδυάζει τον κυνισμό και τη βία με το χιούμορ και δημιουργεί ένα νέο είδος κινηματογραφικής αφήγησης, που στο εξής θα αποκαλείται «ταραντινικό». Διαθέτει απολαυστικές ερμηνείες από μεγάλους ηθοποιούς, οι οποίοι φαίνονται να «το γλεντάνε» παρά τις όποιες ακρότητες βλέπουμε στο πανί. Εκτός από τους έξυπνους και «οικονομικούς» διάλογους, το σενάριο έχει ανατροπές και γι’ αυτό άλλωστε κέρδισε και Όσκαρ, ενώ είχε προταθεί και για άλλα έξι. Όπως έγραψε και ο διάσημος κριτικός Roger Ebert, είναι «μια κωμωδία για το αίμα, τα έντερα, τη βία, το περίεργο σεξ, τα ναρκωτικά, τις μάχες, την εξαφάνιση ενός πτώματος…».
Υπόθεση: Η ιστορία δεν είναι κάτι που πρέπει να θυμάται στο τέλος ο θεατής, αφού διαθέτει πολλά επεισόδια, που ξεκινούν από δύο πληρωμένους φονιάδες, οι οποίοι αναλαμβάνουν υποθέσεις, αλλά δεν μπορούν στη συνέχεια να ξεφορτωθούν τα πτώματα. Ευτυχώς όμως, που γνωρίζουν «ειδικούς» γι’ αυτό. Ο τίτλος Pulp fiction είναι αρκετά κατάλληλος, αφού παραπέμπει στην ελαφριά αστυνομική λογοτεχνία, που μετά το διάβασμα πετάς το βιβλίο.
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Πρωταγωνιστούν: Τζον Τραβόλτα, Σάμιουελ Τζάκσον, Ούμα Θέρμαν, Χάρβεϊ Καϊτέλ

Στη φωλιά του κούκου (1975 – One Flew Over The Cuckoo’ s Nest)

Γιατί στις 100: Διότι θίγει το θέμα των ατομικών ελευθεριών και του αυταρχικού, καταπιεστικού, δικτατορικού, φασιστικού κράτους με φόντο ένα ψυχιατρείο. Δείχνει ότι οι αγώνες για την ελευθερία της έκφρασης έχουν πάντοτε κάποιο τίμημα και δεν μπορούν να διεξάγονται από τον καναπέ του σπιτιού ακούγοντας απαλή μουσική και κυρίως κλασική, όπως πολύ εύστοχα χρησιμοποιείται για αποχαύνωση στα σαλόνια του θεραπευτηρίου. Αν και με καταθλιπτικό περιεχόμενο η «πολιτική» αυτή ταινία, βλέπεται θαυμάσια εξαιτίας των καταπληκτικών ερμηνειών, της σφιχτής σκηνοθεσίας και της φωτογραφίας της. Προτάθηκε για 9 Όσκαρ και κέρδισε τα 5, εκ των οποίων δύο πήραν οι πρωταγωνιστές.
Υπόθεση: Καταδικασμένος σε ισόβια ο Μακ Μέρφι υποδύεται τον τρελό για να σταλεί στο φρενοκομείο και να περνάει καλά. Ατυχώς, γι’ αυτόν το ίδρυμα στο οποίο εισάγεται, διοικείται από μια πολύ σκληρή προϊσταμένη, με την οποία έρχεται σε σύγκρουση, ιδιαιτέρως όταν προτρέπει τους άλλους «όχι και τόσο τρελούς» -όπως διαπιστώνει- σε εξέγερση για να ανακτήσουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα. Αποτέλεσμα θα είναι, να τιμωρηθεί πολύ σκληρά και να εμπνεύσει ένα γιγαντόσωμο μαύρο για να δραπετεύσει.
Σκηνοθεσία: Μίλος Φόρμαν
Πρωταγωνιστούν: Τζακ Νίκολσον, Λούις Φλέτσερ

"Έφυγε" η Σμάρω Στεφανίδου

Πριν λίγες μέρες χάσαμε τη Σμάρω Στεφανίδου, τη γνωστή "πεθερά" της ελληνικής κωμωδίας.
Είχε γεννηθεί το 1913 στην Αθήνα από Μικρασιάτες γονείς και από πολύ μικρή ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι.
Τελείωσε τις θεατρικές της σπουδές στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1937 συνεργάστηκε με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Από την δεκαετία του ΄50 συμμετείχε στον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη και έμεινε μαζί του μέχρι τον θάνατό του.
Σταθμός στην καριέρα της υπήρξε ο ρόλος της Εκάβης στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη, «στην Ακαδημία Τσαρούχη».
Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951 με την ταινία «Τα τέσσερα σκαλοπάτια».
Η Σμάρω Στεφανίδου συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα, από την Κατερίνα και την Λαμπέτη μέχρι τον Χόρν, τον Κωνσταντάρα, τον Φέρτη, τον Νίκο Κούρκουλο και πολλούς άλλους. Ευτύχησε να παίξει στα πιο σημαντικά έργα του ελληνικού και ξένου θεατρικού ρεπερτορίου.
Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η παρουσία της στο ραδιόφωνο με σειρές, θεατρικά έργα και αναγνώσεις μυθιστορημάτων και αξέχαστη η φωνή της στη «Βαρώνη Στάφ» και στο «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή. Στην τηλεόραση πήρε μέρος σε τέσσερις μόνον σειρές.
Από τον γάμο της με τον τραγουδιστή Βασίλη Σεϊτανίδη απέκτησε μια κόρη (1951), τη Λήδα Σάνταλα.

Ψηφίζουμε εκεί που μένουμε

Όλα τα πρόβλεψε ο "Καλλικράτης", αλλά ένα ξέχασε: Να ψηφίζουν όλοι στον τόπο διαμονής τους.
Τουλάχιστον, θα απέτρεπε μερικούς να δικαιολογούνται για την αποχή τους στις δημοτικές εκλογές λέγοντας "πού να τρέχω τώρα;"
Με τόσο κόστος που έχει αναλάβει αυτή η κυβέρνηση, ας αναλάβει κι άλλο ένα. Να γίνει υποχρεωτική η ψήφος στον τόπο διαμονής. Είναι δικαιότερο και οικονομικότερο.

Το Μωρό Της Ρόζμαρι (1968 - Rosemary’ s Baby)

Γιατί στις 100: Γιατί παίζει με τα νεύρα του θεατή αριστοτεχνικά. Ανακατεύει την ψυχολογία με τον υπερφυσικό τρόμο. Σε καθηλώνει στο κάθισμα χωρίς να έχει ούτε μια σκηνή τρόμου ή φρίκης, χωρίς ούτε μια σταγόνα αίμα. Περιμένει πραγματικά το παιδί του Εωσφόρου η Ρόζμαρι; Ή μήπως η εγκυμοσύνη της και οι ευθύνες από τη μελλοντική γέννα της έχουν δημιουργήσει μια κακή ψυχολογική κατάσταση και φαντάζεται καταστάσεις; Είναι ιδέα της ή όλες οι εγκυμονούσες αισθάνονται όπως αυτή; Ατμοσφαιρική ταινία, στην οποία κέρδισε και Όσκαρ Δεύτερου Γυναικείου Ρόλου η Ρουθ Γκόρντον, η κυρία που περιποιόταν τη Ρόζμαρι και ταυτόχρονα υπηρετούσε το Κακό.
Υπόθεση: Νεαρό νιόπαντρο ζευγάρι μετακομίζει σε διαμέρισμα πολυκατοικίας κοντά στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, για την οποία προειδοποιούνται ότι είναι καλύτερα να φύγουν, επειδή εκεί έχουν συμβεί «παράξενα πράγματα». Το ζευγάρι δεν είναι προληπτικό και παραμένει παρ’ όλο που στην πολυκατοικία οι γείτονες δεν φέρονται «λογικά». Ένα παράξενο όνειρο που θα δει η Ρόζμαρι θα την πείσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ακόμα και με την εγκυμοσύνη της.
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Πρωταγωνιστούν: Μία Φάροου, Ρουθ Γκόρντον, Τζον Κασαβέτις,

Επικίνδυνες σχέσεις (1988 - Dangerous Liaisons)

Γιατί στις 100: Ως ταινία εποχής, που ασχολείται με την ηθική και τη διαφθορά των ευγενών του 18ου αιώνα. Ταυτόχρονα, φέρνει στο επίκεντρο τη γυναίκα και τους αγώνες, που δίνονται για την κατάκτησή της, ενώ αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, το γεγονός ότι όταν μια γυναίκα θέλει κάτι, τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει από το να το επιτύχει. Γοητευτικό το θέμα, ωραία η φωτογραφία, πλούσια κοστούμια και σκηνικά και εξαιρετικές ερμηνείες Υποψήφιο για 7 Όσκαρ, κέρδισε τρία.
Υπόθεση: Μια μαρκησία χωρίς ηθικά όρια, η οποία ζει ανάμεσα σε άτολμους και μαλθακούς ανθρώπους τολμά να έχει πάντοτε αυτό που επιθυμεί. Έτσι για να διασκεδάσει πιέζει τον πρώην εραστή της να αποπλανήσει νεαρή κόμισσα, την οποία προορίζουν για γάμο με άλλο ευγενή. Ο εραστής θα αποπλανήσει την νεαρή κόμισσα, την οποία όμως θα ερωτευτεί παράφορα, όπως και εκείνη αυτόν. Το δράμα θα ακολουθήσει όταν η μαρκησία καταλάβει ότι αγαπούσε ειλικρινά τον εραστή της και αποκαλύψει τι έχει συμβεί σε μια προσπάθεια να τον ξανακερδίσει.
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Πρωταγωνιστούν: Γκλεν Γκλόουζ, Μισέλ Φάιφερ, Τζον Μάλκοβιτς, Κιάνου Ριβς, Ούμα Θέρμαν

Δράκουλας του Μπράμ Στόουκερ (1992 – Bram Stoker’ S Dracula)

Γιατί στις 100: Ακολουθεί πιστά το βιβλίο του Στόουκερ και είναι εικαστικά τόσο τέλειο, όσο δεν είχε απεικονισθεί μέχρι τότε. Χρησιμοποιεί όλα τα εφέ που έχει στη διάθεσή του ο κινηματογράφος και πετυχαίνει την πιο γκόθικ, αλλά και πολύχρωμη ατμόσφαιρα, δίνοντας μια ροκ εκδοχή του μύθου. Ενός μύθου που στηρίζεται περισσότερο στον ανεκπλήρωτο έρωτα του κόμη Βλαντ και στην αιώνια μοναξιά που πλήττει τους απέθαντους. Εξηγεί πλήρως το μύθο του Δράκουλα, από την εποχή της αιμοδιψούς ζωής του, μέχρι την ανά τους αιώνες επιθυμία του να συναντήσει το μεγάλο έρωτα. Αν και ταινία τρόμου, στέλνει το μήνυμα ότι στον έρωτα πρέπει να είσαι υπομονετικός. Τα ντεκόρ και η φωτογραφία, είναι θεαματικά, πλούσια και μεγαλόπρεπα.
Υπόθεση: Η γνωστή από το βιβλίο. Νεαρός και ανυποψίαστος δικηγόρος ταξιδεύει στην Τρανσιλβανία για να τακτοποιήσει κάποιες κτηματομεσιτικές υποθέσεις του κόμη Δράκουλα, τις οποίες είχε αφήσει στη μέση ο προηγούμενος δικηγόρος που παραδόξως έχει εξαφανιστεί. Ο Δράκουλας, από φωτογραφία θα ερωτευτεί τη μνηστή του δικηγόρου και θα ταξιδέψει μέχρι το Λονδίνο για να τη συναντήσει.
Σκηνοθεσία: Φράνσις Φορντ Κόπολα
Πρωταγωνιστούν: Γκάρι Όλντμαν, Γουινόνα Ράιντερ, Κιάνου Ριβς, Σερ Άντονι Χόπκινς

Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994 – The Shawshank Redemption)

Γιατί στις 100: Επειδή είναι η πιο «ανθρώπινη» ιστορία του Στίβεν Κινγκ. Μια ιστορία «φυλακής και απόδρασης», για το όραμα και την ελπίδα που δεν χάνονται ποτέ από τον άνθρωπο. Για τη φιλία, το σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου και την αλληλοεκτίμηση, που μπορούν να αναπτυχθούν ακόμα και στο κλειστό χώρο μιας φυλακής. Για την προσπάθεια που πρέπει όλοι να καταβάλλουμε, ακόμα και όταν όλα φαίνονται χαμένα. Ο σκηνοθέτης πήρε ένα διήγημα του «μετρ» του τρόμου και της φρίκης και το έκανε μια μεγάλη ιστορία, μια ταινία με ανατροπές και απρόοπτα. Υποψήφιο για 7 Όσκαρ.
Υπόθεση: Τραπεζικός φυλακίζεται ισόβια σε μια αυστηρή φυλακή, όπου μεταξύ των κρατουμένων κάνει κουμάντο ένας μαύρος. Ο τραπεζικός με εμφάνιση «καλού παιδιού», σύντομα κερδίζει το σεβασμό του μαύρου, που μπορεί να προμηθεύσει τα πάντα στους φυλακισμένους και γίνονται φίλοι. Στην εξέλιξη, ο τραπεζικός αποδεικνύεται σκληρός άνθρωπος με συγκεκριμένο στόχο και αποφασισμένος να τον πετύχει. Το τέλος είναι προβλέψιμο, όχι όμως η διαδικασία του και αυτό μετράει.
Σκηνοθεσία: Φρανκ Ντάραμποντ
Πρωταγωνιστούν: Τιμ Ρόμπινς, Μόργκαν Φρίμαν, Μπομπ Γκούντον

Τα Απομεινάρια Μιας Ημέρας (1993 – Remains Of The Day)

Γιατί στις 100: Επειδή εξυμνεί τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Έναν έρωτα που θάβεται κάτω από τυπικές συμπεριφορές και πρωτόκολλα και υποβόσκει μέχρι το τέλος, με φόντο τους αριστοκρατικούς κύκλους στην Μεγάλη Βρετανία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρείται η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη και διαθέτει εκπληκτικές ερμηνείες από δύο μεγάλους ηθοποιούς. Δεν θα ήταν δυνατόν άλλωστε να αποδοθεί διαφορετικά ένας έρωτας, μεταξύ δυο ανθρώπων ταγμένων να υπηρετούν άλλους. Εξαιρετικά πειστικά ντεκόρ και θαυμάσια φωτογραφία. Υποψήφια για 8 Όσκαρ.
Υπόθεση: Στην έπαυλη ενός βαρόνου το 1943, ένας έμπιστος και διακριτικός μπάτλερ και μια δραστήρια οικονόμος του σπιτιού, είναι υποχρεωμένοι να συνεργάζονται, εάν και έχουν διαφορετικές αντιλήψεις πάνω στα πολιτικά πιστεύω του βαρόνου που υπηρετούν. Ο μπάτλερ έχει ως μοναδικό σκοπό της ζωής του την εξυπηρέτηση του «αφεντικού» (ο οποίος προσπαθεί να συνεργαστεί με τους Γερμανούς και να ωθήσει τη Βρετανική κυβέρνηση σε υπογραφή συνθήκης ειρήνης). Η οικονόμος προσπαθεί να του εξηγήσει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή. Διαφωνούν, αλλά συμπαθεί ο ένας τον άλλο, ενώ ο μπάτλερ συνεχώς συγκρατεί τα αισθήματά του.
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Άιβορι
Πρωταγωνιστούν : Σερ Άντονι Χόπκινς, Έμα Τόμσον, Τζέιμς Φοξ, Κρίστοφερ Ριβ

Άρωμα γυναίκας (1992 - Scent of a woman)

Γιατί στις 100: Ταινία ενός ανδρός, του Αλ Πατσίνο, που κέρδισε και Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου υποδυόμενος έναν τυφλό, ανυπόφορο και κυνικό αξιωματικό εν αποστρατεία, που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μη αποδεχόμενος την κατάστασή του, αλλά γεμάτος ζωντάνια, που υποβόσκει και περιμένει να εκδηλωθεί, χωρίς να γνωρίζει το «πως». Η ταινία στέλνει πάρα πολλά μηνύματα, που κυμαίνονται από τη διάθεση για προσφορά, τη θέληση για ζωή και τη χειραγώγηση του «εγώ», μέχρι το θέμα της αποδοχής της ηλικίας, των ρίσκων που προκύπτουν σε κάθε στιγμή της ζωής και φτάνει μέχρι την κριτική του εκπαιδευτικού συστήματος των ιδιωτικών κολεγίων.
Υπόθεση: Νεαρός φοιτητής που θέλει να αυξήσει το χαρτζιλίκι του δέχεται να κάνει συντροφιά σε έναν τυφλό απόστρατο, που «δεν τρώγεται με τίποτα». Αποφασισμένος να μη χάσει το χαρτζιλίκι συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που κερδίζει τη συμπάθεια του ιδιότροπου συνταξιούχου, ο οποίος με τη σειρά του αποφασίζει, ότι αξίζει να βοηθήσει αυτό το νεαρό, δείχνοντάς του «να ζει τη κάθε στιγμή», αλλά και υπερασπιζόμενος μια υπόθεσή του στο κολέγιο που σπουδάζει.
Σκηνοθεσία: Μάρτιν Μπρεστ
Πρωταγωνιστούν: Αλ Πατσίνο, Κρις Ο’ Ντόνελ

Το Πάρτυ (1968 – The Party)

Γιατί στις 100: Παντρεύει τη βωβή κωμωδία με τον ομιλούντα και έγχρωμο κινηματογράφο. Διαθέτει τα πιο έξυπνα ευρήματα, λίγους και απίθανους διάλογους και συνεχείς κωμικές καταστάσεις. Το σενάριο αποτελείται από τόσες παρεξηγήσεις, που θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Ελληνική ταινία. Διαθέτει όμως ένα τέλειο κωμικό ταλέντο, που παίρνει πάνω του όλη την ταινία: Τον Πίτερ Σέλερς, γι’ αυτό και μένει αξέχαστη. Επίσης, διαδραματίζεται με φόντο τη ζωή των παραγόντων του σινεμά (παραγωγών, σκηνοθετών, ηθοποιών κλπ) και αυτό την τοποθετεί στην ειδική κατηγορία της σάτιρας των κινηματογραφικών ηθών.
Υπόθεση: Ινδός κομπάρσος καταστρέφει άθελά του τα πανάκριβα ντεκόρ μιας υπερπαραγωγής και ο σκηνοθέτης γράφει το όνομά του σε μια χαρτοπετσέτα με εντολή να εκδιωχθεί και εάν είναι δυνατόν ακόμα και να δολοφονηθεί. Η γραμματέας παίρνει την χαρτοπετσέτα με το όνομα και νομίζει ότι πρέπει να το προσθέσει στη λίστα των καλεσμένων ενός πανάκριβου πάρτυ που κάνει ο παραγωγός, προκειμένου να προωθήσει την ταινία. Έτσι ο γκαφατζής Ινδός φτάνει το βράδυ στο πάρτυ για να συνεχίσει το έργο που άρχισε καταστρέφοντας τα ντεκόρ.
Σκηνοθεσία: Μπλέικ Έντουαρτς
Πρωταγωνιστούν: Πίτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονζέ, Μαρτζ Τσάμπιον

Ο Καλός, Ο Κακός Και Ο Άσχημος (1966 - The Good The Bad And The Ugly)

Γιατί στις 100: Πρόκειται για την επιτομή των σπαγγέτι-γουέστερν, παρόλο που ήταν τρίτο στη σειρά από την τριλογία του Λεόνε, πάνω στο θέμα «Δολάρια» («Για μια χούφτα δολάρια» και «Μονομαχία στο Ελ Πάσο»). Γυρισμένο στην Ιταλία και την Ισπανία, σε τοπία που ελάχιστα θυμίζουν Αμερική και με χώρους που ελάχιστα θυμίζουν την παραδοσιακή Δύση. Είναι Δύση όμως και ας φαίνονται όλα τεράστια, πολύ μεγαλύτερα από τα συνηθισμένα. Θα πρέπει να είναι η απάντηση των Ιταλών στο «Τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές». Οι «κακοί» είναι εξαιρετικά κακοί και καλοί ίσως να είναι όλοι στο βάθος. Οι ερμηνείες δεν είναι συμβατικές και τα πλάνα του Λεόνε παραμένουν μοναδικά. Οι γωνίες λήψης είναι πρωτότυπες και το σενάριο δεν επιδέχεται αντιρρήσεις, είναι ό,τι χρειάζεται για το είδος. Διαθέτει πλοκή και αρκετές δόσεις χιούμορ Η δε μουσική του Μορικόνε παραμένει αξέχαστη.
Υπόθεση: Τρεις τυχοδιώκτες ψάχνουν μαζί για ένα θησαυρό, θαμμένο στο τάφο ενός Μπιλ Κάρσον. Ο «καλός» είναι λιγομίλητος, ο «κακός» αδίστακτος και ο «άσχημος» είναι και λίγο αφελής.
Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Λεόνε
Πρωταγωνιστούν: Κλιντ Ίστγουντ, Λι Βαν Κλιφ, Ελάι Γουάλας

Ωραία Μου Κυρία (1964 - My Fair Lady)

Γιατί στις 100: Όχι γιατί κέρδισε 8 Όσκαρ από τα 12 που προτάθηκε, αλλά γιατί είναι το καλύτερο μιούζικαλ όλων των εποχών με φόντο ένα στοίχημα και ένα ρομάντζο. Είναι η πιο επιτυχημένη μεταφορά του μύθου του Πυγμαλίωνα, όπως γράφτηκε από τον Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο και είναι μια μεγαλόπρεπη παραγωγή, διαθέτει αυτό που λέμε glamour. Πολλά από τα τραγούδια του φιλμ τραγουδιούνται ακόμα και η φατσούλα της Όντρεϊ Χέπμπορν παραμένει αξέχαστη, όπως και οι ερμηνείες των δύο φίλων που στοιχηματίζουν, πάνω στη μετατροπή μιας προσωπικότητας, η οποία μπορεί να επιτευχθεί όταν αλλάξεις τον τρόπο που μιλάει.
Υπόθεση: Ένα βροχερό απόγευμα στο Λονδίνο, έξω από το Covent Garden μια αναμαλλιασμένη στην κυριολεξία λαϊκή ανθοπώλης διασταυρώνεται τυχαία με τον περίφημο καθηγητή γλωσσολογίας και μισογύνη Χίγκινς και το φίλο του Πίκερινγκ. Οι δύο άντρες συζητώντας για τις διαφορές των κοινωνικών τάξεων καταλήγουν να στοιχηματίσουν ότι ο Χίγκινς μπορεί να τη μεταμορφώσει σε κυρία της υψηλής κοινωνίας, απλά διδάσκοντάς της να μιλάει και να προφέρει σωστά αγγλικά, κάτι που δεν πιστεύει ο Πίκερινγκ.
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κιούκορ
Πρωταγωνιστούν: Όντρει Χέπμπορν, Ρεξ Χάρισον, Στάνλεϊ Χόλογουεϊ

Ψυχώ (1960 – Psycho)

Γιατί στις 100: Είναι διατριβή πάνω στην αγωνία, τον τρόμο και τη φρίκη. Είναι ασπρόμαυρη με ένα ευρηματικό σενάριο γεμάτο ανατροπές μέχρι την τελευταία στιγμή. Ουσιαστικά είναι μια ταινία μελέτη της κινηματογραφικής εικόνας, αφού στηρίζεται περισσότερο στα πλάνα και στο καλό μοντάζ παρά στους διαλόγους, που είναι και ελάχιστοι. Δεν διαθέτει φανταστικές ερμηνείες. Δεν έχει χαρακτήρες που μένουν αξέχαστοι, αλλά έχει δυνατές εικόνες. Η σκηνή με τη δολοφονία μέσα στο μπάνιο, παραμένει αξέχαστη όπως και η μουσική που τη συνοδεύει, η οποία είναι χαρακτηριστική και θεωρείται «ήχος αναφοράς» για σκηνές τρόμου, σε πάρα πολλές παρωδίες, δυστυχώς. Είναι από τις ταινίες που δεν μπορείς να αφηγηθείς την υπόθεση γιατί χάνουν τη μαγεία τους. Ο Χίτσκοκ εμφανιζόταν ο ίδιος στο διαφημιστικό τρέιλερ και ξεναγούσε τους θεατές στο εφιαλτικής όψεως σπίτι του ψυχοπαθούς Άντονι Πέρκινς, χωρίς να λέει τίποτα για την υπόθεση της ταινίας.
Ο Φρανσουά Τρυφώ είχε πει γι’ αυτήν ότι είναι «κατά 50% μια βωβή ταινία», ενώ ο Χίτσκοκ παραδέχεται ότι χρησιμοποίησε την κάμερα «για να παραπλανήσει το κοινό».
Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Πρωταγωνιστούν: Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Τζον Γκαβιν, Μάρτιν Μπάλσαμ

Φωνές

Δεν υπάρχει μια στιγμή διαφορετική υπάρχει άλλη μια στιγμή.
Το μονοπάτι που ανεβαίνει είναι το ίδιο μονοπάτι όταν κατεβαίνει.
Το άπειρο, καθένας θα μπορούσε να το καταργήσει σε μια στιγμή.
Η ψυχή που απλώνεται στο άπειρο, μέσα στο χέρι είναι μόλις μια πνοή.
Αυτό που μου ανήκει, ποτέ δε θα 'θελα να το πάρω στα χέρια μου.
Αμα λες καλούς μόνο τους καλούς, τότε ποιος εσένα θα σε πει καλό;
Μην μπαίνεις μπροστά στα μάτια σου. Ασε τα μάτια σου να βλέπουν.
Οποιος έχει δει ν' αδειάζουν τα πάντα, ξέρει και με τι γεμίζουν τα πάντα.
Ζούμε με την ελπίδα πως θα μπορέσουμε να γίνουμε μια ανάμνηση.
Τίποτα δεν είναι μόνο τίποτα. Είναι επίσης η φυλακή μας.
Μου μένει πάντα λίγη αφέλεια. Αυτή με προστατεύει.
Επειδή σ' αγαπώ, θα ήθελα, αν μπορούσα, να σε κάνω να πιστέψεις σε όλα εκείνα που εγώ έπαψα να πιστεύω.

(Αποσπάσματα από την έκδοση «Voces», του Antnio Porcia - Μετάφραση: Ε. Χ. Γονατάς - Στιγμή 2007)

American beauty (1999)

Γιατί στις 100: Επειδή μέσα από τον έρωτα ενός σαραντάρη για την καλύτερη φίλη της κόρης του, καταρρίπτει το «αμερικανικό όνειρο». Ο Μεξικανός σκηνοθέτης «επιτίθεται» κατά της παραδοσιακής εκδοχής του «αμερικανικού ονείρου» και των εκπροσώπων του, που κατέληξαν υπέρμαχοι όλων όσων κάποτε αμφισβητούσαν και ξεσκεπάζει τις μύχιες σκέψεις, ανθρώπων που άλλο δείχνουν και άλλο είναι στην πραγματικότητα. Όλοι οι ηθοποιοί, συμπεριλαμβανομένων και των νεαρών κάνουν ξεχωριστές ερμηνείες. Προτάθηκε για οκτώ Όσκαρ και πήρε πέντε.
Υπόθεση: Ευκατάστατος οικογενειάρχης των προαστίων (ο Κέβιν Σπέισι πήρε Όσκαρ ηθοποιίας), συνειδητοποιεί βαθμιαία πόσο κενή είναι η καθημερινότητά του. Η υπαρξιακή του κρίση θα πάρει σοβαρές διαστάσεις, από τη στιγμή που θα «τσιμπηθεί» με μια συμμαθήτρια της κόρης του (την οποία αντιμετωπίζει ως νυμφίδιο) και θα αρχίσει να συμπεριφέρεται εντελώς αντικοινωνικά. Την ίδια ώρα και η γυναίκα του γοητεύεται από κάποιον συνεργάτη της, ενώ η κόρη τους ελκύεται από ένα νεαρό γείτονα που το έχει ρίξει στα ναρκωτικά κάτω από την πίεση του πατέρα του που είναι πρώην πεζοναύτης.
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντεζ
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Σπέισι, Ανέτ Μπένινγκ, Μίνα Σουβάρι, Θόρα Μπιρτς, Γουές Μπέντλεϋ

Παγοθύελλα (1997 – The Ice Storm)

Γιατί στις 100: Είναι μία ταινία χαρακτήρων, την οποία δύσκολα θα γύριζε ένας αμερικανός σκηνοθέτης. Σχολιάζει τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές των αρχών της δεκαετίας του 1970 μέσα δύο δυσλειτουργικές οικογένειες, που ενώ θέλουν να ασχοληθούν με τα φαινόμενα των αλλαγών αυτών, προσπαθούν και να μείνουν αμέτοχες χρησιμοποιώντας ως «μέσα φυγής» το αλκοόλ, τη μοιχεία, και το σεξουαλικό πειραματισμό. Ο Ανγκ Λι, κατάφερε με τη ψυχρή ματιά του ανατολίτη, να διεισδύσει στην ψυχοπαθολογία της Αμερικανικής οικογένειας, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως φόντο μια παγοθύελλα, που ενώ απομονώνει τις οικογένειες επιδρά πάνω τους, ως εργαλείο ανοίγματος των ψυχών τους. Οι ερμηνείες είναι από τις καταπληκτικότερες που έχω δει και ειδικά των παιδιών.
Υπόθεση: Δύο οικογένειες συνεορτάζουν την Ημέρα των Ευχαριστιών του 1973. Η παγοθύελλα που ενσκήπτει θα τις απομονώσει και θα τους δώσει την ευκαιρία να συζητήσουν περισσότερο τις σχέσεις τους, που δεν είναι και ό,τι καλύτερο, όπως αποδεικνύεται. Την ίδια στιγμή τα παιδιά τους, αντιμετωπίζουν τις ίδιες καταστάσεις αλλά από άλλη οπτική γωνία.
Σκηνοθεσία: Ανγκ Λι
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Κλάιν, Τζόαν Άλεν, Σιγκούρνι Γουίβερ, Τόμπι Μαγκουάιαρ, Κριστίνα Ρίτσι, Ελάιζα Γουντ