Ηλικία και... πολιτικές

Προχθές στο σπίτι χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο, που είναι στο όνομα της γυναίκας μου και μόλις το σήκωσε της είπαν ότι ήταν από μια εταιρεία δημοσκοπήσεων και ήθελαν να της κάνουν μερικές ερωτήσεις. Επειδή η Αθηνά ήταν πολύ απασχολημένη εκείνη τη στιγμή και ήθελε να φύγει στη συνέχεια, τους ρώτησε εάν μπορεί να απαντήσει ο σύζυγος. Της απάντησαν «βεβαίως» και έτσι η ασύρματη συσκευή πέρασε στα χέρια μου.

«Καλημέρα σας, θα μπορούσατε να μας απαντήσετε σε μερικές ερωτήσεις για μια δημοσκόπηση που κάνουμε;», με ρωτάει ευγενικά ένας νεαρός.
«Και βέβαια, περί τίνος πρόκειται και ποια εταιρεία είστε;»

«Είμαστε από την (όνομα πολύ γνωστής εταιρείας) και το ερωτηματολόγια αφορά τις τηλεπικοινωνίες. Πείτε μας πρώτα το έτος γεννήσεώς σας, για τα ηλικιακά στοιχεία της δημοσκόπησης…».

Αναφέρω το έτος γεννήσεως και ο νεαρός χωρίς άλλη ερώτηση, τι μου λέει; «Α, κρίμα. Εμείς θέλουμε κάποιον που να μπορεί να χρησιμοποιεί ίντερνετ, αλλά δεν πειράζει, καλημέρα σας» και μου κλείνει το τηλέφωνο.

Έτσι δεν πρόλαβα να ρωτήσω εάν αυτή ήταν δική του άποψη, ή ήταν η πολιτική της εταιρείας του.

Δεν θα κάνω σχόλια σήμερα χρονιάρα μέρα, που έχω και τα γενέθλιά μου, αλλά δεν μπορώ να μη σκεφτώ, ότι εάν έτσι γίνονται και οι άλλες δημοσκοπήσεις, τότε αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα.

Holy Motors

Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είχε πει κάποτε: «Κινηματογράφος όπως λέμε όνειρο, κινηματογράφος όπως λέμε μουσική! Καμία άλλη μορφή τέχνης δεν πηγαίνει πέρα από το συνειδητό όπως κάνει ο κινηματογράφος, που χτυπά κατευθείαν στα συναισθήματά μας, εισχωρεί βαθιά στο λυκόφως της ψυχής μας!»

Θυμήθηκα τη φράση του σ’ αυτή την ταινία, την οποία θέλω να ξαναδώ. Διότι είναι όχι μόνο φόρος τιμής στην Κινηματογραφική Τεχνική, στην Ηθοποιία και στο Μακιγιάζ, αλλά ένα εικαστικό φαινόμενο. Πρόκειται για μια σουρεαλιστική ματιά, πάνω στους ρόλους που υποδύεται ο άνθρωπος, σε ένα κόσμο που βυθίζεται συνεχώς στο γκρίζο. Θεωρώ πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει «παίξει», κάποια στιγμή, ένα μικρό ρόλο. Που να έχει κρύψει τον πραγματικό εαυτό του, σε μια παρέα, κοινωνική ομάδα, λέσχη, κόμμα, κάπου… Σκεφτείτε το.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα, η ταινία του Leos Carax είναι ένα μικρό ατμοσφαιρικό αριστούργημα, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το απροσδόκητο τέλος της. Ένα τέλος, που εντυπώνεται στο μυαλό και προβληματίζει: Τελικά, υποδυόμενοι κάποιον «άλλο», βγαίνουμε από τη μοναξιά μας; Ή συνεχίζουμε να ζούμε «μόνοι ανάμεσα σε κόσμο»; Πολύ απλό το ερώτημα. Όπως πολύ απλή φαντάζει και η συζήτηση των Holy Motors (Holy και όχι Holly) στο τέλος της ταινίας. Διότι, υπάρχει παντού ο «κοινωνικός έλεγχος». Σουρεαλιστικά μιλώντας, δικαιούνται να τον ασκούν και τα άψυχα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε και βασανίζουμε καμιά φορά.

Δείτε την ταινία και μάλιστα μην πείτε «δεν πειράζει», αν αργήσετε. Επιβάλλεται να τη δείτε από την αρχή της.

Υπόθεση: Ένας άντρας σε διάρκεια 24 ωρών ζει διαφορετικές ζωές μέσα από διαφορετικούς ρόλους. Εγκληματίας, ζητιάνα, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται μέσα του. Όμως, πού αρχίζει και πού τελειώνει ο κάθε ρόλος και πού βρίσκεται τελικά η αλήθεια του;

Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ

Με τους: Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Πικολί, Ντενίς Λεβάντ

Προβάλλεται από: 22/12/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Cloud Atlas

Τα αδέρφια Άντι και Λάνα (πρώην Λάρι) Γουατσόφσκι, αφού μας εξέπληξαν με τα παράλληλα σύμπαντα του Matrix, αυτή τη φορά έρχονται να μας γνωρίσουν, μέσα από ένα έπος 2 ωρών και 52 λεπτών, ένα νέο είδος σπονδυλωτής ταινίας. Αυτό της «χαοτικής περιπέτειας». Μαζί τους και ο Τομ Τικβέρ (του «Τρέξε Λόλα, τρέξε»). Έμπνευσή τους το ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μίτσελ, το οποίο συντίθεται από έξι ιστορίες που πολύ δύσκολα κάποιος μπορεί να περιγράψει και να εντάξει σε κάποια κατηγορία (να βάλει ετικέτες, δηλαδή).

Αν κρίνουμε από τον τρόπο που το αντιμετώπισαν οι Γουατσόφσκι και ο Τικβέρ, θα μπορούσε να ξεκινάει από ταινίες όπως, η θαλασσινή περιπέτεια «Moby Dick» (1956) του Τζον Χιούστον, να περνάει μέσα από το ζοφερό «Νέα Υόρκη: 2022» (1973) του Ρίτσαρντ Φλάισερ (αρχικός τίτλος «Soylent Green», που χρησιμοποιήθηκε μάλιστα και στο Cloud Atlas), όπου λόγω υπερπληθυσμού μάζευαν τους άστεγους και περιθωριακούς με τεράστια απορριμματοφόρα και τους πήγαιναν για πολτοποίηση και στη συνέχεια για κονσερβοποιημένη τροφή για… ανθρώπους) και να καταλήγει στο «Νησί» (2005) του Μάικλ Μπέι. Τέλος πάντων. Υπάρχει άπειρη επιστημονική φαντασία για συνδυασμούς. Έμπνευση να υπάρχει.

Στην προκειμένη ταινία, έχουμε έξι διαφορετικές ιστορίες: Ενός αμερικανού δικηγόρου που προστατεύει ένα φυγά σκλάβο, στη διάρκεια ενός μοιραίου ταξιδιού από τα νησιά του Ειρηνικού το 1849. Ενός φτωχού αλλά ταλαντούχου μουσικού στη Βρετανία του μεσοπολέμου που προσπαθεί να ολοκληρώσει το αριστούργημά του, πριν του συμβεί κάποιο απρόοπτο. Μίας δημοσιογράφου, που το 1973, προσπαθεί να αποτρέψει μια βιομηχανική καταστροφή. Ενός σύγχρονου εκδότη, που ανήμερα της μεγάλης του επιτυχίας, φυλακίζεται άδικα. Μίας γενετικά τροποποιημένης εργάτριας του 2144 που νιώθει την απαγορευμένη αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης (εδώ θυμήθηκα και το Blade Runner, που τα ανθρωποειδή είχαν αποκτήσει συνείδηση και ήθελαν λίγα χρόνια ζωής παραπάνω) και τέλος, η ιστορία ενός βοσκού στο έτος 2300, που έχει επιβιώσει μετά την ολική καταστροφή του πλανήτη και μάχεται για να σώσει τη ζωή του, αλλά και των δικών του από ανθρωποφάγους διασωθέντες, επίσης.

Ε, δεν μπορείτε να πείτε. Απ’ όλα έχει ο μπαξές των Γουατσόφσκι-Τικβέρ. Το θέμα τώρα είναι πως τα διαρθρώνεις όλα αυτά... Και δεν είναι μόνον αυτό. Είναι και το πώς χρησιμοποιείς τους ηθοποιούς σου. Διότι εδώ, οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούν ταλαντούχους ηθοποιούς (βλέπε διανομή) σε πολλούς ρόλους, που στην αρχή και μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται, νομίζεις ότι οι ήρωες του 1849, είναι αυτοί οι ίδιοι που ταλαιπωρούνται στο 2144 και στο 2300, οπότε αναρωτιέσαι: Βρε μήπως έχω να κάνω με αιωνόβιους; Αλλά, δεν είναι οι ίδιοι! Είναι άλλοι, που οι ζωές τους επηρεάζονται από τις ζωές των προηγούμενων.

Οι Γουατσόφσκι και ο Τικβέρ, προσπαθούν να πουν ότι οι ψυχές των ανθρώπων συνεχίζουν την πορεία τους μέσα στο χρόνο: ξαναγεννιούνται, ανανεώνουν τους δεσμούς με τις άλλες ψυχές, ξανά και ξανά. Τα λάθη μπορούν να διορθωθούν ή να επαναληφθούν. Η ελευθερία μπορεί να αποκτηθεί ή να χαθεί, αλλά πάντα θα επιδιώκεται, η επανάσταση θα είναι πάντα επί θύραις και η αγάπη πάντα θα επιβιώνει. Μόνο που η διάρθρωση των ιστοριών και τα συνεχή μπρος πίσω στο χρόνο, κουράζουν ακόμα και τον θαυμαστή των ιδιόρρυθμων σκηνοθετών. Όλοι γνωρίζουμε πλέον, πώς η ανθρωπότητα και η ιστορία της, είναι ένα συνοθύλευμα αλληλεπιδράσεων και συνεπειών. Γιατί να υπάρχει τόση σπατάλη θεαματικής (κατά τ’ άλλα) εικόνας και οπτικών και ηχητικών εφέ; Γιατί θα πρέπει να υφιστάμεθα επί 2 ώρες και 52 λεπτά, αυτά τα συνεχή flashbacks και flash forward: Αυτή την απορία δεν προσπάθησα να την απαντήσω. Με κούρασε.

Σκηνοθεσία: Άντι Γουατσόφσκι, Λάνα Γουατσόφκσι, Τομ Τικβέρ

Mε τους: Τομ Χανκς, Χιούγκο Γουίβινγκ, Χάλι Μπέρι, Σούζαν Σαράντον, Χιου Γκραντ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Τζέιμς Ντ’Άρσι, Τζιμ Στέρτζες, Μπεν Γουίσο, Κιθ Ντέιβιντ, Ντούνα Μπέι, Ντέιβιντ Γκιάζι

Προβάλλεται από: 22/12/2012

(Κρτική μου στο myFilm)

Μαυσωλείο παιχνιδιών

Το «Μαυσωλείο Παιχνιδιών» είναι ένα βιβλίο που εντυπωσιάζει. Από το πρώτο κιόλας διήγημα «Η κούκλα που μιλάει», αντιλαμβάνεσαι ότι η συγγραφέας Λίνα Αλικάκου-Σόρογκα, συνδυάζει την αιχμηρή και διεισδυτική ματιά πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, με τη γλαφυρή αφήγηση που δεν σε προδιαθέτει για το απροσδόκητο που θα επακολουθήσει. Για το ξάφνιασμα, που θα σε κάνει να σκεφτείς.
Έχοντας αυτό κατά νου, συνεχίζεις να διαβάζεις με ανυπομονησία πλέον και τα υπόλοιπα δεκαεπτά ατμοσφαιρικά διηγήματα, τα οποία μεταφέροντάς σε, πότε στο παρελθόν και πότε στο μέλλον, σε συναρπάζουν και σε προβληματίζουν. Όλα βασίζονται στις ανθρώπινες σχέσεις, στα πάθη, τη μοναξιά, τη βία, την παιδική εκμετάλλευση, αλλά και την αγάπη και τη συνεργασία με τη φύση και τον Θεό.
Στο διήγημα «Imago» στο μέλλον στην Οξφόρδη, ο νάρκισσος Φίλιππος δολοφονείται από τους κλωνοποιημένους γιους του, ενώ στο «Ο δικός μας άνθρωπος - Η γιαγιά Χιόνα», η οποία τόσες γλυκές αναμνήσεις χάριζε στους δικούς της,  βγαίνει από τον πάγο που την κρατούσε ζωντανή σε Ινστιτούτο Κρυογονικής.
Στο «Σημάδι από φιλί στον καθρέφτη», ο Τζέισον, μια τραγική μοναχική φιγούρα, διεκδικεί την αγάπη της χαμένης μητέρας του στην παραλιακή της Συγγρού, ενώ στο «Ποτάμι που κυλούσε ανάποδα», η Φανή μια καταπιεσμένη και ονειροπόλα κοπέλα, εξαρτημένη από τα ναρκωτικά, βρίσκει τη χαρά στα όνειρα των ζάπλουτων συμμαθητών της και στο διήγημα «Οι άγραφες σελίδες», ο  παρατημένος γιος του διάσημου συγγραφέα Γεωργίου, ταξιδεύει στις σελίδες του βιβλίου του εγωπαθούς μπαμπά του και τον εκδικείται με τον πιο απίθανο τρόπο. Αντίθετα, στο αντισυμβατικό «Οι δυο μου μπαμπάδες», η μικρή Μαρσέλα απολαμβάνει τη στοργή ενός ζευγαριού γκέι στο Σόχο της Νέας Υόρκης. 
Τέλος, στο «Ο ήλιος άργησε μια μέρα», μέσα από μια αφήγηση που σε μεταφέρει από τα διαστημικά κέντρα των ΗΠΑ, στα βαθύτερα «πιστεύω» μας, ζούμε τις τελευταίες στιγμές του πλανήτη Γη.
(Έκδοση: ΠΛΕΘΡΟΝ)

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία στις 12/11/2012)

Ποιότητα και πολιτική

Φέτος το χειμώνα, ο τηλεθεατής που δεν θέλει να βγει έξω και να ξοδεύεται, όπως την παλιά καλή εποχή, μπορεί να καταφύγει στη βραδυνή ζώνη της ΝΕΤ, στις 22.00, βλέποντας σειρές με ποιότητα από το BBC.

Μια πρόταση, που δίνει ηχηρή απάντηση σε όσους αμφισβητούν τη χρησιμότητα της δημόσιας τηλεόρασης και  αποδεικνύει πόσο φτωχή είναι η εναλλακτική λύση των ιδιωτικών καναλιών, τα οποία καταφεύγουν για λόγους οικονομίας -υποτίθεται- στα τούρκικα σίριαλ και ταυτόχρονα μας βομβαρδίζουν με πάμπολλες διαφημίσεις, ακριβών -και εν πολλοίς άχρηστων- αντικειμένων. 

Οι σειρές που προτείνονται είναι: "Ο πύργος του Ντάουτον" (κάθε Δευτέρα και Παρασκευή), "Επειγόντος τη μαμή" (κάθε Τρίτη) και "Μπόργκεν" (κάθε Πέμπτη) και τις παρακολουθώ ανελλιπώς.

Ειδικότερα, για τη σειρά "Μπόργκεν", είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ανάρτηση "Πολιτικός πολιτισμός για κλάματα" στο blog του κ. Προκόπη Δούκα (your painted smile), που μου έδωσε και την αφορμή για να γράψω τα πιό πάνω.

Η δε σειρά "Μπόργκεν", όπως γράφει ο κ. Δούκας και συμφωνώ απόλυτα "είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το επίπεδο της πολιτικής ζωής και της κοινωνικής συνείδησης" στη χώρα που θέλαμε να μοιάσουμε και να γίνουμε "Δανία του Νότου" (τρομάρα μας!).

"Μαύρο ψωμί" στην Πεύκη

Με τη βραβευμένη ταινία του Agustí Villaronga «Μαύρο Ψωμί» (Pa Negre), η Κινηματογραφική Λέσχη Πεύκης συνεχίζει τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012 στις 8 το βράδυ το αξιέπαινο μικρό αφιέρωμά της στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.
Υπόθεση: Μετά τον ισπανικό εμφύλιο ο Αντρέου, ένα μικρό παιδί από την Καταλονία, βρίσκει στο δάσος τα πτώματα ενός άνδρα και του γιου του. Οι Αρχές θεωρούν αυτουργό τον πατέρα του μικρού και ο Αντρέου, για να τον βοηθήσει, προσπαθεί να ανακαλύψει ποιοι είναι οι πραγματικοί ένοχοι. Σε αυτή την αναζήτηση,  η παιδική του συνείδηση έρχεται αντιμέτωπη με έναν κόσμο ενήλικο  γεμάτο ψέματα.
Η ταινία, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα και σε άλλα έργα του συγγραφέα Έμιλι Τεϊσιδόρ, βραβεύτηκε με 9 βραβεία Γκόγια 2011, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και καλύτερου σκηνοθέτη, 15 βραβεία Gaudí 2011 και το Αργυρό Κοχύλι καλύτερης ηθοποιού του Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν 2010.
H ταινία προβάλλεται στο Δημοτικό Θέατρο Πεύκης (Χρυσοστόμου Σμύρνης και Ρήγα Φεραίου) με την πολύτιμη αρωγή της Πρεσβείας της Ισπανίας στην Αθήνα και του Ινστιτούτου Θερβάντες και σε συνδιοργάνωση με το Ν.Π.Δ.Δ. του Δήμου Λυκόβρυσης - Πεύκης «Πε.Α.Π.».
Η είσοδος είναι ελεύθερη

Ο εξαιρετικός κ. Λαζάρ

Γύρω από δύο άξονες στρέφεται αυτή η χαμηλών τόνων και με λυρική διάθεση ταινία, η οποία θέτει πολλά ζητήματα για συζήτηση, χωρίς να δίνει εύκολες απαντήσεις. Ο ένας άξονας είναι το μεταναστευτικό θέμα σε μια προηγμένη χώρα όπως ο Καναδάς (μεταναστευτικό θέμα, με προέκταση τον ορισμό που δίνουμε  στην λέξη "τρομοκρατία" και στις συνέπειές της). Ο δεύτερος άξονας, είναι οι σχέσεις δασκάλων και μαθητών, τις οποίες τα σύγχρονα (και... πολιτικά ορθά) συστήματα θεωρούν ότι πρέπει να φτάνουν μέχρι του σημείου που ο δάσκαλος δεν πρέπει να αγγίζει τον μαθητή ή τη μαθήτρια, διότι μπορεί να θεωρηθεί, ή ότι βιαιοπραγεί ή ότι ενοχλεί σεξουαλικά. Παράλογο, για μας τους παλαιότερους, που οι δάσκαλοί μας ή μας χαστούκιζαν όταν ήμασταν άτακτοι ή μας χάιδευαν και μας χτυούσαν φιλικά στους ώμους και την πλάτη για να μας επιβραβεύσουν (σήμερα και οι δύο αυτές ενέργειες είναι κατακριτέες). Τα δύο αυτά θέματα αγγίζονται διακριτικά από το σενάριο της ταινίας και εξυπηρετούνται από εξαιρετικές ερμηνείες τόσο των ενήλικων ηθοποιών, όσο και των ανήλικων. Ενδιάμεσα, κινούνται και άλλα, όπως η διαχείριση της απώλειας αγαπητών προσώπων, οι σχέσεις μεταξύ των μεγάλων και των δασκάλων με τους γονείς. Όλα όμως σου αφήνουν ανοιχτές τις απαντήσεις, θίονται και σβήνουν, όπως τα fade out της ταινίας. 

Δεν παύει όμως να είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία.  

Υπόθεση: O κύριος Λαζάρ, από την Αλγερία, προτείνει τον εαυτό του ως αντικαταστάτη της δασκάλας που αυτοκτόνησε σε ένα δημοτικό σχολείο του Καναδά. Από την στιγμή που προσλαμβάνεται κάνει τα πάντα για να έρθει πιο κοντά στα παιδιά, να τους συμπαρασταθεί και να τους εξηγήσει την ανεξήγητη ακόμη και για τους μεγάλους πολλές φορές δύναμη της απώλειας. Ωστόσο, κανείς απ' τους συναδέλφους, γονείς, ακόμη κι απ' τα παιδιά δε γνωρίζει το παρελθόν του κυρίου Λαζάρ κι ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί απελαθεί.

Σκηνοθεσία: Φιλίπ Φαλαρντό
Με τους: Μοχάμεντ Φελάγκ, Σοφί Νελίς, Εμιλιέν Νερόν, Ντανιέλ Προυλ

Και τώρα, τι;

Έτσι λοιπόν, πτωχεύουμε με 153 ψήφους και 128 αρνητικούς  και 18 παρόντες (που δεν κατάλαβα ποτέ το «παρών» σε μια ψηφοφορία, ίσως και να σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση «δεν ξέρω τι θέλω» και στη χειρότερη «δεν ξέρω τι μου γίνεται») και συνεχίζουμε να ζούμε με ανασφάλεια.
Βέβαια αυτοί που οραματίζονται εκλογές, επειδή δεν υπήρξε πλειοψηφία στην απόφαση, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Πόσος καιρός έχει περάσει από τις προηγούμενες; Μήπως μας έλυσαν το πρόβλημα; Ή μήπως θα μας το λύσουν οι επόμενες;
Έχω γράψει κατά καιρούς, ότι οι σημερινοί πολιτικοί έχουν κάνει τον κύκλο τους. Τους είδαμε. Μας μάγεψαν. Τους ψηφίσαμε και τους ξαναψηφίσαμε. Φάνηκαν μικρότεροι των περιστάσεων και είναι απορίας άξιον πως επιμένουν να κινούνται σα να θέλουν και πάλι τη ψήφο μας. Οι δε επόμενες εκλογές μόνο σε έξοδα θα βάλουν τη χώρα. Και σε νέες περιπέτειες, αν αλλάξουν τα ποσοστά σε ορισμένα κόμματα και όλοι πλέον καταλαβαίνουν ποια θα είναι αυτά, τα οποία επ’ ουδενί θα ήθελαν να κυβερνήσουν. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι έτοιμος ακόμα να κυβερνήσει. Τι μένει λοιπόν;
Μένει, να ξεπεταχτούν απ’ όλους τους χώρους καινούργια πρόσωπα, με άλλη νοοτροπία και ειλικρινή πρόθεση. Την πρόθεση να πληροφορηθεί το ευρύ κοινό, πως όταν μιλάμε για «ανάπτυξη», σ’ αυτή τη χώρα, μιλάμε για δουλειά στη γεωργία, την κτηνοτροφία και τον τουρισμό, που είναι τα μόνα που διαθέτουμε κάτω από το μεσογειακό μας ήλιο. Εκτός αν υπάρχει κάποιο άλλο είδος πρωτογενούς παραγωγή και δεν το ξέρω: κάποιες βαριές ή «ελαφριές» βιομηχανίες, που θα μας φέρουν χρήματα και όχι δάνεια. Να μου γράψετε, παρακαλώ…
Προχθές, διάβαζα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής ότι «Η παραγωγή Καπνού της Ελλάδας το 2012 έχει περιοριστεί στα 26 εκατομμύρια κιλά ετησίως, όταν το 2005 οι έλληνες καπνοπαραγωγοί παρήγαγαν 110 εκατ. κιλά». Γεγονός που οφείλεται στο ότι «πολιτεία, αλλά και αγροτικές οργανώσεις συναποφάσισαν να δεχτούν από το 2006, «την αποσύνδεση (decoupling) κατά 100% των επιδοτήσεων από την παραγωγή. Δηλαδή, να λαμβάνει ο αγρότης επιδότηση, ανεξάρτητα από το αν παράγει ή όχι, με αποτέλεσμα οι καλλιέργειες να εγκαταλειφθούν και να γεμίσουν τα καφενεία από καπνοπαραγωγούς, που περίμεναν βρέξει-χιονίσει την επιταγή από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να πληρωθούν». Με το να γεμίζουν τα χωράφια μόνο με φωτοβολταϊκά, δεν πάμε μπροστά. Το έχω ξαναγράψει αυτό και λυπάμαι που επανέρχομαι.

Το κυνήγι

Θεωρώ την ταινία ένα αριστούργημα, που στηρίζεται στην κεντρική ιδέα: ότι  μία «είδηση» (ψεύτικη, ή μία φαντασίωση, ή μία αψυχολόγητη αντίδραση από εκδίκηση), μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε προσωπική τραγωδία και κοινωνικό ρατσισμό. Επίσης, στο ότι μια αρνητική αποδοχή του κοινωνικού συμβιβασμού από μία δεύτερη γνώμη, περιγράφεται καμια φορά ως δογματική θέση, την οποία δημιουργεί η κοινωνία της πλειοψηφίας. Έτσι, ο ορθολογισμός κι η λογική αυτοπαγιδεύονται στο όργιο των φημών, οι οποίες σα χιονοστιβάδα παρασέρνουν μια κοινωνία.

Αυτό το βασικό θέμα, που αποδίδεται λιτά, με σωστά δομημένους χαρακτήρες, χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς μέσα από έξοχες ερμηνείες και με το απαραίτητο suspense, έρχεται να μας προβληματίσει γιʼ αυτές τις βόρειες κοινωνίες της ευμάρειας και της πολιτικής ορθότητας, για το πως μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τους αδύναμους χαρακτήρες και να τους ωθήσουν σε «απονενοημένα διαβήματα», όχι όμως και τον πρωταγωνιστή της συγκεκριμένης ταινίας, που παραμένει δυνατός και gentleman παρά «το κυνήγι» που του γίνεται.

Δείτε την οπωσδήποτε!

Υπόθεση: Έπειτα από ένα επώδυνο διαζύγιο, ο 40χρονος Λούκας έχει μια νέα σχέση, μια νέα δουλειά και επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με τον έφηβο γιο του, Μάρκους. Όμως τα πράγματα θα πάνε στραβά. Μια ιστορία και ένα απλό ψέμα θα αλλάξουν τη ζωή του. Καθώς πέφτει το χιόνι και πλησιάζουν οι γιορτές, το ψέμα εξαπλώνεται σαν ίωση. Το σοκ και η δυσπιστία ξεφεύγουν από τον έλεγχο, και η μικρή κοινότητα θα βρεθεί σε μια κατάσταση μαζικής υστερίας, όσο ο Λούκας παλεύει μόνος του για τη ζωή και την αξιοπρέπεια του.

Σκηνοθεσία: Τόμας Βίντεμπεργκ

Με τους: Μαντς Μίκελσεν, Τόμας Μπο Λάρσεν, Ανίκα Βέντερκοπ, Λάσε Φόγκελστρεμ, Σούσε Γολντ

Προβάλλεται από 8/11/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αντιφασιστικό φεστιβάλ

Κατά του Φασισμού είναι το θεματικό κινηματογραφικό αφιέρωμα που διοργανώνει η New Star από 8 έως 13 Νοεμβρίου αποκλειστικά στον κινηματογράφο «Τιτάνια Cinemax» (Πανεπιστημίου & Θεμιστοκλέους).
Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα προβάλλονται καθημερινά από τις 17:00 έως 01:00 ταινίες, ευρωπαϊκής και αμερικανικής παραγωγής και συμπαραγωγής. 

Σημαντική παρουσία στον αντιφασιστικό κινηματογράφο και στο θεματικό αφιέρωμα της New Star, έχουν οι ταινίες από τη Γαλλία και τη Γερμανία, δύο χώρες που η κατοχή και συγχρόνως η Αντίσταση κατέλαβαν μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία τους.
Το πλούσιο πρόγραμμα του Φεστιβάλ εκτός από ένα μεγάλο εύρος ταινιών περιλαμβάνει και ταινίες–δείγματα της ιδιαίτερης σκηνοθετικής δυνατότητας μεγάλων και αξιόλογων σκηνοθετών όπως ο Αλάν Ρεναί («Νύχτα και Καταχνιά»), ο Πιερ Πάολο Παζολίνι («Σαλό, 120 Μέρες στα Σόδομα»), ο Φόλκερ Σλέντορφ («Το ταμπούρλο»), ο Αντρέι Ταρκόφσκι («Τα Παιδικά Χρόνια του Ιβάν») και πολλοί άλλοι και καταξιωμένοι σκηνοθέτες. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότερες από αυτές έχουν διακριθεί και προβληθεί κατά καιρούς στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου.
Η δράση και οι εξεγέρσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Βουλγαρίας, της Γερμανίας, και της Ιταλίας, τα όσα υπέστησαν όποιοι διακατέχονταν από φιλελεύθερες και αντιφασιστικές ιδέες, ο διωγμός των Εβραίων, οι κοινωνικές συνέπειες του φασισμού, τα τραύματα, σωματικά και ψυχικά, αλλά και τα συντρίμμια που άφησε πίσω του από όποια χώρα πέρασε, είναι μερικοί μόνο από τους θεματικούς πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίζεται το αντιφασιστικό αφιέρωμα της New Star.
Ντοκιμαντέρ από αρχειακό υλικό της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και ταινίες βασισμένες σε αληθινές ιστορίες αποτελούν σοκαριστικά ντοκουμέντα και είναι ίσως το πιο σημαντικό επιχείρημα κατά του φασισμού.
Είναι σαφές πως εκτός από αξιόλογες κινηματογραφικές (σκηνοθετικές και σεναριακές) δημιουργίες, οι ταινίες του θεματικού αφιερώματος είναι ένας κύκλος προβολών που εστιάζει σε ένα θέμα, που όσο η ιστορία επαναλαμβάνεται είναι πάντα επίκαιρο.
Για κάθε μέρα του αφιερώματος ισχύει ενιαίο ημερήσιο εισιτήριο των 5 ευρώ (για τους άνεργους 3 ευρώ)

Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;

Τρυφερή ταινία για την τρίτη ηλικία, που αντιμετωπίζει το θέμα χωρίς υπερβολές και με σεβασμό, τόσο προς τα προβλήματα που παρουσιάζονται στους μεγάλους ανθρώπους (υγείας, αποξένωσης και μοναξιάς), όσο και προς τους ίδιους τους ηθοποιούς, οι οποίοι ερμηνεύουν τους ρόλους χωρίς τη γνωστή ελληνική αμηχανία (που δημιουργείται όταν νέοι σχετικά ηθοποιοί υποδύονται ηλικιωμένους και μεγάλοι σε ηλικία ηθοποιοί υποδύονται… τζόβενα, διότι το έχουμε δει κι αυτό).Σφιχτή αφήγηση και εξαιρετικές ερμηνείες χαρακτηρίζουν αυτή την ευαίσθητη ταινία, η υπόθεση της οποίας, όπως θα διαβάσατε πιο κάτω δεν δίνει περιθώρια για άλλη ανάπτυξη.
Η Τζέιν Φόντα και η Τζέρλαντιν Τσάπλιν υποδύονται με άνεση τις ηλικίες τους και κατορθώνουν να προβληματίσουν τον θεατή… για το μέλλον του. Τα θέματα που θίγονται είναι πάρα πολλά, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι κάθε ηλικία έχει τη γοητεία της.
Υπόθεση: Η Άνι, ο Ζαν, ο Κλοντ, ο Άλμπερτ και η Τζιν είναι κολλητοί φίλοι για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Έτσι, όταν η μνήμη τους αρχίζει να εξασθενεί, η καρδιά τους δυναμώνει ώστε να αντιδράσει στην προοπτική ενός οίκου ευγηρίας, που διαφαίνεται ορατή. Όμως, οι πέντε φίλοι επαναστατούν και αποφασίζουν να συγκατοικήσουν σε ένα σπίτι! Στην αρχή το σχέδιο τους φαίνεται ανόητο. Όμως, όταν αυτή η συγκατοίκηση γίνεται δημιουργική και επαναφέρει μνήμες από τις παλιές καλές εποχές, τότε αυτή η απόφαση τους μετατρέπεται σε μια θαυμάσια περιπέτεια –να μοιράζονται το ίδιο σπίτι στα 75 τους! Ο Ζαν είναι ένας ρομαντικός επαναστάτης, ο οποίος εξακολουθεί να απολαμβάνει την χαλαρή, αστικού τύπου, ζωή του, με τη σύζυγο του Άνι. Η Άνι είναι μια συνταξιούχος ψυχίατρος, η οποία παραπονιέται ότι δεν βλέπει όσο συχνά θέλει τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Ο Άλμπερτ είναι ένας αγαθός και χαμηλών τόνων γεράκος, σε αντίθεση με την υπερδραστήρια και ενεργητικότατη Αμερικανίδα σύζυγο του, Τζιν. Η Τζιν είναι πανεπιστημιακός, που πάσχει από καρκίνο. Ο Κλοντ είναι ένας χήρος, που λατρεύει τις γυναίκες, και αρέσκεται να συναναστρέφεται με ιερόδουλες. Βέβαια πάσχει από την καρδιά του, απόρροια των… συχνών επισκέψεων του στις «φίλες του». Οι πέντε φίλοι αντιδρώντας στην προοπτική να πάνε σε οίκο ευγηρίας, αποφασίζουν να συγκατοικήσουν στο μεγάλο σπίτι του Ζαν και της Άνι. Μαζί τους μένει και ο Ντερκ, ένας νεαρός Γερμανός εθνολόγος-φοιτητής, που σκοπό έχει να μελετήσει τον υπερήλικο πληθυσμό της Γαλλίας.
Σκηνοθεσία: Στεφάν Ρομπελέν
Με τους: Τζέιν Φόντα, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Κλοντ Ρις, Ντάνιελ Μπρουλ, Γκι Μπεντός, Πιερ Ρισάρ, Μπερνάρ Μαλακά, Καμίνο Τεξέιρα, Γκουέντολιν Χαμόν, Σιμς Οντά, Γκιστάβ Κερβέρν, Στεφανί Παστερκάμπ
Προβάλλεται από 1-11-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Skyfall: Νέα αρχή για τον 007

Μετά από 50 χρόνια και κάτι μέρες (ο «Δρ Νο» προβλήθηκε 5/10/62), προβάλλεται η τελευταία ταινία του Μποντ, η οποία μάλλον σηματοδοτεί μια νέα αρχή του μύθου.

Η ταινία του Σαμ Μέντεζ είναι όντως «το κάτι άλλο»: Διαφορετική ατμόσφαιρα, σκοτεινή, κλειστοφοβική και με εμβάθυνση στους χαρακτήρες, όπως δεν έχει ξαναγίνει μέχρι τώρα. Πιστέψτε με. Παρακολουθώ (διαβάστε κι ΑΥΤΟ) το «φαινόμενο Μποντ» από το 1963 μέχρι σήμερα και έχω δει αρκετές σκηνοθετικές απόψεις και έξι διαφορετικούς ηθοποιούς να υποδύονται τον 007. Ο Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ υπό τον Σαμ Μέντεζ κατέληξε να είναι πιο ανθρώπινος και ευάλωτος. Ναι ευάλωτος, αρκεί να μη του πειράξεις την Πατρίδα και την «Μ», την προϊσταμένη του. Α, και την Άστον Μάρτιν προς το τέλος της ταινίας. Τότε γίνεται θηρίο ανήμερο.

Η σκηνοθεσία είναι σφιχτοδεμένη και το σενάριο καθηλωτικό (2,5 ώρες και δεν θέλεις να σηκωθείς απʼ το κάθισμα), η φωτογραφία είναι καταπληκτική και φυσικά οι ερμηνείες απολαυστικές, με τη βοήθεια βέβαια πανέξυπνου διαλόγου και υποβόσκοντος χιούμορ.
Η αρχηγός του 007, η γνωστή μας Τζούντι Ντεντς, για άλλη μια φορά μας δείχνει -πειστικά- το αδίστακτο του χαρακτήρα της, που είναι και καθοριστικό στην εξέλιξη της ιστορίας (ο ψυχολόγος του 007, τον υποχρεώνει να ακούει μια λέξη και να απαντά αμέσως τι σκέπτεται και ο Μποντ μόλις ακούει «Μ» απαντά: «Σκύλα»!)

Τα κορίτσια του Μποντ, όπως πάντα είναι όμορφα και διακοσμητικά της πλοκής, ενώ ο Ρέιφ Φάινς, που προσπαθεί να μοιάσει της «Μ» σε κυνισμό (από την πρώτη στιγμή συνιστά στον 007 να… συνταξιοδοτηθεί), παίρνει την ανταμοιβή του στο τέλος.

Όσο για τον «κακό» της ταινίας… Ο Χαβιέ Μπαρδέμ είναι υπέροχος. Σέρνει τα βήματά του (ακόμα και όταν τον κυνηγούν δεν τρέχει) σαν αθόρυβο ερπετό, έτοιμο κάθε στιγμή να τιναχτεί και να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα. Τα βαμμένα ξανθά μαλλιά του συμβάλλουν στην ενδυνάμωση του «κακού» χαρακτήρα του. Αυτού, του ανικανοποίητου και μη αποδεκτού από το περιβάλλον, που ζητά επιβεβαίωση, ακόμα και όταν δείχνει ότι έχει αυτοπεποίθηση.

Δείτε την ταινία, είναι καθοριστική για… τις επόμενες του αιώνα μας.

Υπόθεση: Η τελευταία αποστολή του Μποντ στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη και μερικοί από τους πιο σημαντικούς μυστικούς πράκτορες του κόσμου εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M, υπό καθεστώς πίεσης και αμφισβήτησης από τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, Μάλορυ, αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και απʼ έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Μποντ. O 007 βυθίζεται στο σκοτεινό παρελθόν, με μόνη βοηθό την πράκτορα Ηβ, για να ακολουθήσει τα ίχνη του μυστηριώδους  Σίλβα, τα κίνητρα του οποίου πρέπει να ανακαλύψει.

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντεζ

Με τους: Ντάνιελ Κρεγκ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ντέιμ Τζούντι Ντεντς, Ναόμι Χάρις, Μπερενίς Μαρλό, Ρέιφ Φάινς, Άλμπερτ Φίνεϊ, Μπεν Γουίσοου.

Προβάλλεται από 1-11-2012

(Κριτική μου στο myFilm)