31/1/11

Οι Ζωές Των Άλλων (2006 - Das Leben Der Anderen)

Γιατί στις 100: Γιατί είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνιστή ένα καθεστώς, το οποίο συντηρούσε την αίγλη και την ισχύ του πατώντας σε 200.000 πληροφοριοδότες που κατέγραφαν μέρα-νύχτα το παραμικρό από τη ζωή των «άλλων», μέσα κι έξω από τους τέσσερις τοίχους της καθημερινότητάς τους. Ένα φιλμ, το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα εξαιρετικό σενάριο, που υπηρετείται με τη σειρά του άψογα από τους βασικούς ερμηνευτές, ειδικά του κεντρικού ήρωα που σε σαστίζει με την εσωτερικότητα του βλέμματός του. Έχει μια καταθλιπτική και αρκούντως κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και να σκεφτείτε ότι είναι και η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη.
Υπόθεση: Στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984, ο υπουργός Πολιτισμού κάνει τα πάντα για να κατακτήσει μια διάσημη ηθοποιό του θεάτρου, δυστυχώς για εκείνον, παντρεμένη με συγγραφέα ο οποίος περνά κρίση έμπνευσης. Ο υπουργός διατάσσει να παρακολουθείται διαρκώς το ζευγάρι, ελπίζοντας να βρεθεί κάτι πολιτικά «επιλήψιμο» κατά του συζύγου. Καθώς μπαίνει βαθιά μέσα στη ζωή τους, ένας πράκτορας της Στάζι θα αισθανθεί πως η ηθική μπορεί να είναι ισχυρότερη του καθήκοντος.
Σκηνοθεσία: Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ
Πρωταγωνιστούν: Ούλριχ Μύχε,  Σεμπάστιαν Κοχ,  Μαρτίνα Γκέντεκ

Φάργκο (1986 – Fargo)

Γιατί στις 100: Η καλύτερη ταινία «παρεξηγήσεων». Ίσως το πιο ωραίο σενάριο, που ξεκινά σαν σάτιρα και εξελίσσεται σε αστυνομική κωμωδία και τέλος σε μία άκρως βίαιη ταινία. Οι εκπλήξεις πάντως και τα απροσδόκητα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις με αυτά που παρακολουθείς ή αν πρέπει να λυπάσαι για τη νοημοσύνη των ανθρώπων της κεντρικής Αμερικής. Οι ερμηνείες σοβαρές, δίνουν μια άλλη διάσταση στην ειρωνεία της ταινίας, ενώ το παγωμένο περιβάλλον της Μινεσότα και της Βόρειας Ντακότα κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο υποβλητική. Μια από τις καλύτερες στιγμές των σκηνοθετών, που είναι και σεναριογράφοι ταυτόχρονα.
Υπόθεση: Ένας καταπιεσμένος από τον πεθερό του πλασιέ αυτοκινήτων προσπαθεί να ανοίξει δική του δουλειά αλλά δεν έχει το απαραίτητο χρήμα. Προσλαμβάνει δύο απερίγραπτους τύπους να απαγάγουν τη γυναίκα του, να ζητήσουν λύτρα μέρος των οποίων θα πάρει ο ίδιος για να προχωρήσει τη δουλειά με τον πεθερό του που τον θεωρεί ανίκανο για οτιδήποτε. Όλα όμως πηγαίνουν στραβά, ενώ μια έγκυος αστυνομικίνα θα βρίσκεται στο κατόπι τους.
Σκηνοθεσία: Τζόελ και Ίθαν Κοέν
Πρωταγωνιστούν: Φράνσις Μακ Ντόμαρτ, Γουίλιαμ Μέισι, Στιβ Μπουσέμι

Χορεύοντας Με Τους Λύκους (1990 – Dances With Wolves)

Γιατί στις 100: Βαδίζει στα χνάρια των επικών γουέστερν του Τζον Φορντ, αλλά με ακριβώς αντίθετη φιλοσοφία, αφού αναδεικνύει τη φιλία του «Χλωμού Προσώπου» με τους Ερυθρόδερμους. Εκτός από τις μαγευτικές εικόνες της Νότιας Ντακότα, που συνοδεύονται από την ανυπέρβλητη μουσική του Τζον Μπάρι, η ταινία καταφέρνει μέσα από αυτή τη φιλία να στείλει και μηνύματα περιβαλλοντικά. Κέρδισε εκτός από το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και άλλα έξι και ας ήταν η πρώτη ταινία του Κέβιν Κόστνερ ως σκηνοθέτη.
Υπόθεση: Τραυματίας νεαρός ανθυπολοχαγός, μετά τον Εμφύλιο δραπετεύει από το νοσοκομείο με ένα σχεδόν άχρηστο πόδι και φεύγει για την απέραντη έρημο, στα όρια της επικρατείας των λευκών, εκεί που αρχίζουν τα εδάφη των Σιού. Πρώτα θα γίνει φίλος με έναν ετοιμοθάνατο από την πείνα λύκο, τον οποίο θα περιθάλψει, ύστερα θα συναντήσει και θα γίνει φίλος με τους Ινδιάνους Σιού, θα ερωτευτεί μια λευκή κοπέλα που έχουν μαζέψει οι Σιού μετά τη δολοφονία των γονιών της και θα ανακηρυχθεί αδερφός τους. Τέλος θα ηγηθεί της φυλής, όταν θα στραφούν εναντίον των λευκών.
Σκηνοθεσία: Κέβιν Κόστνερ
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Κόστνερ, Μαίρη Μακ Ντόνελ, Γκράχαμ Γκριν.

Οι Αδιάφθοροι (1987 – The Untouchables)

Γιατί στις 100: Είναι η πιο ανάλαφρη ταινία, που αναφέρεται στην εποχή των γκάνγστερς στην Αμερική. Είναι η ταινία που εάν δεν εξυμνεί, τουλάχιστον δικαιολογεί τη βία της εξουσίας. Βλέπεις τους αστυνομικούς να είναι πιο σκληροί και τους θαυμάζεις Είναι σκληρή όσο χρειάζεται για να είναι εύπεπτη και ευπαρουσίαστη όσο απαιτείται για να εκφράσει την εγκληματικότητα της εποχής της ποτοαπαγόρευσης. Όλα είναι εξαίσια σ’ αυτή την ταινία, οι ηθοποιοί που είναι μόνο γοητευτικοί, τα ντεκόρ που είναι πειστικά, τα κοστούμια που είναι Armani, τα αυτοκίνητα που είναι πραγματικά όμορφα, τα τοπία, η σέπια φωτογραφία για να θυμίζει την «παλιά καλή εποχή» και το σενάριο που είναι υποτυπώδες αλλά σε «κρατάει». Η ταινία προτάθηκε για 4 Όσκαρ, αλλά ο Σον Κόνερι κέρδισε το Β’ Αντρικού Ρόλου.
Υπόθεση: Η γνωστή διαμάχη του διάσημου Αλ Καπόνε και του αδιάφθορου αστυνομικού Έλιοτ Νες, δεξί χέρι του οποίου είναι ένας Ιρλανδο-αμερικανός αστυνομικός (ο Κόνερι), που δεν του αρέσει να πηγαίνει «με το σταυρό στο χέρι».
Σκηνοθεσία: Μπράιαν Ντε Πάλμα
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Κόστνερ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Σον Κόνερι, Άντι Γκαρσία, Ρίτσαρντ Μπράντφορντ

Το Λιοντάρι Το Χειμώνα (1968 – The Lion In Winter)

Γιατί στις 100: Επειδή αποτελεί ένα δραματικό ψυχογράφημα μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, η οποία τυγχάνει να αποτελείται από τον βασιλέα Ερρίκο το Β΄, τη βασίλισσα Ελεονώρα της Ακουϊτανίας και τον περίγυρό τους, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια τέλεια μεταφορά του θεατρικού έργου του Τζέιμς Γκόλντμαν, με υποβλητική μουσική από τον Τζον Μπάρι, που ήταν περισσότερο γνωστός από τη μουσική των «Τζέιμς Μποντ φιλμς».
Αν και στο θέατρο είχε παιχτεί σαν ένα διασκεδαστικό μελόδραμα, στο σινεμά παρουσιάστηκε σαν ένα σκληρό δράμα πανούργων χαρακτήρων. Οι ερμηνείες από μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών μεταξύ των οποίων εμφανίζονταν για πρώτη φορά ο Άντονι Χόπκινς και ο Τίμοθι Ντάλτον θεωρούνται από τις επιβλητικότερες που έχουν γίνει. Το έργο προτάθηκε για 7 Όσκαρ και κέρδισε 3: Μουσικής, Σεναρίου και κατά το ήμισυ Γυναικείου Ρόλου, μιας και το άλλο μισό κέρδισε η Μπάρμπρα Στρέιζαν στο μιούζικαλ «Ένα Αστείο Κορίτσι».
Υπόθεση: Παιχνίδια εξουσίας και σεξουαλικών σχέσεων μέσα στο παλάτι από δύο σκληρούς και διεφθαρμένους βασιλείς, που δεν υπολογίζουν τίποτα.
Σκηνοθεσία: Άντονι Χάρβεϊ
Πρωταγωνιστούν: Πίτερ Ο’ Τουλ, Κάθριν Χέπμπορν, Τζον Καστλ, Σερ Άντονι Χόπκινς, Τίμοθι Ντάλτον, Τζέιν Μέροου

29/1/11

Τα Μέσα και η χειραγώγηση

Ήταν πολύ απλοϊκές οι δέκα (10) στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών μέσα από τα Ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης, όπως διατυπώθηκαν προ ημερών στο Διαδίκτυο και αποδόθηκαν στο Νόαμ Τσόμσκυ και στη συνέχεια παρέσυραν «επώνυμους» δημοσιογράφους να τις αναμεταδώσουν. Οι στρατηγικές αυτές είχαν διατυπωθεί από έναν γάλλο blogger, ο οποίος αναμάσησε παλιές πρακτικές.
Πολύ καιρό πριν, είχα αφιερώσει στο θέμα αυτό, μια μικρή αναφορά μέσα από τη χιουμοριστική στήλη μου Έπεα Πτερόεντα όταν είχα κάνει αναφορά σε ένα βιβλίο του 1955(!) με τίτλο The Hidden Persuaders ενός καθηγητού ονόματι Vance Packard, το οποίο είχα διαβάσει όταν σπούδαζα, στο πλαίσιο των σπουδών Πολιτικής Επιστήμης και ειδικότερα στο μάθημα Επιστήμη της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς (κεφάλαιο Κοινωνικός Έλεγχος).
Αφού ευλόγησα τα γένια μου, θα επανέλθω, για υπενθυμίσω τα –από ετών- αυτονόητα, πολύ συνοπτικά.
Το πρώτο και θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η απόσπαση της προσοχής του

28/1/11

Αναπαράσταση (1970)

Γιατί στις 100: Όχι μόνο γιατί οριοθετεί το πέρασμα του Ελληνικού Κινηματογράφου από την εμπορική περίοδο στην περίοδο του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου με κύριο χαρακτηριστικό την καλλιτεχνική ματιά, κάτι που καθιέρωσε τον σκηνοθέτη στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά γιατί είναι μια ταινία - κοινωνιολογική μελέτη, πάνω στη μεγάλη ανοιχτή πληγή της ελληνικής υπαίθρου, τη μετανάστευση. Δεν είναι από τις Ελληνικές ταινίες που αντιμετωπίζουν την επαρχία ως ένα γραφικό τοπίο, αλλά ως χώρο που απωθεί τους ανθρώπους του. Στην ταινία, απεικονίζεται αυτό που λέμε «εγκατάλειψη», η «ερήμωση», μετά από προσπάθειες των κατοίκων να βρουν κάτι καλύτερο στα αστικά κέντρα εδώ, ή στο εξωτερικό. Δείχνει μια κοινωνία, που κυριολεκτικά τρώει τη σάρκα της. Ασπρόμαυρη, αργή, με πλάνα πρωτόγνωρα και ανθρώπινες φιγούρες σα μέλη χορού αρχαίας τραγωδίας.
Υπόθεση: Μετανάστης επιστρέφει στο χωριό του μετά από χρόνια και πέφτει πάνω στη γυναίκα του με τον εραστή της. Θα αναγκαστούν να τον σκοτώσουν και εκείνη να διαδώσει ότι επέστρεψε στη Γερμανία. Θα διεξαχθεί έρευνα, με την Αστυνομία να βιάζεται να «κλείσει» την υπόθεση και δημοσιογράφους να ψάχνουν σε βάθος…
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος
Πρωταγωνιστούν: Τούλα Σταθοπούλου, Γιάννης Τότσικας, Πέτρος Χοϊδάς

Solaris (1972)

Γιατί στις 100: Αν και αργόσυρτη, αυτή η ταινία είναι ένα αριστούργημα μεταφυσικής, η οποία όμως θεωρήθηκε και κρίθηκε ως ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ίσως επειδή διαδραματίζεται πάνω σε έναν φανταστικό πλανήτη που λέγεται Σολάρις. Ως επιστημονική φαντασία, η ταινία είναι εξαιρετικά λιτή σε ντεκόρ, σχεδόν μινιμαλιστική, αλλά πολύ πλούσια σε συναισθήματα και υποβάλλει τον θεατή. Από μεταφυσική άποψη, βάζει σε σκέψεις τον θεατή, όχι μόνον πάνω στον προβληματισμό του μέχρι ποίου βαθμού θέλει να επεκτείνει τις γνώσεις του ο άνθρωπος (θεωρήθηκε και συνέχεια της «Οδύσσειας του Διαστήματος» του Κιούμπρικ), μέχρι τι μπορεί να «κουβαλάει» μέσα του, το υποσυνείδητό του, αλλά και πόσο μπορεί να θεωρήσει αυτά που φαντάζεται, ως πραγματικότητα.
Υπόθεση: Στον Σολάρις, που καλύπτεται από έναν απέραντο και ομιχλώδη ωκεανό, οι άνθρωποι έχουν εγκαταστήσει έναν διαστημικό σταθμό για τις παρατηρήσεις τους. Μόνον που συμβαίνουν παράξενα πράγματα και αποφασίζουν να τον κλείσουν. Ο φυσιολόγος που αναλαμβάνει την υπόθεση, θα διαπιστώσει ότι ο Σολάρις «ικανοποιεί» τις υποσυνείδητες σκέψεις των ανθρώπων και θα αποφασίσει να μείνει, αφού σκεφτεί το σπίτι του και τους δικούς του.
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ταρκόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Ντονάτας Μπανιόνις, Νατάλια Μποταρτσούκ, Γιούρι Γιάρβετ

Το Τρένο Της Μεγάλης Φυγής (1985 – Runaway Train)

Γιατί στις 100: Μια πραγματικά μεγάλη περιπέτεια δράσης, στην οποία οι δύο πρωταγωνιστές δεν είναι «χάρτινοι», όπως στις περισσότερες σημερινές ταινίες, αλλά έχουν σωστά δομημένες προσωπικότητες. Ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι το σενάριο είναι του μεγάλου Ακίρα Κουροσάβα, ίσως στις σωστές κατευθύνσεις του σκηνοθέτη. Η ουσία είναι ότι σ’ αυτό το φιλμ, η δράση ξεκινάει από το πρώτο λεπτό και σταματά στο απροσδόκητο τέλος και καθ’ όλη τη διάρκεια η αγωνία διαρκώς κορυφώνεται. Η ταινία ήταν υποψήφια για τρία Όσκαρ (Α’ και Β’ Ρόλου και Μοντάζ).
Υπόθεση: Δύο δραπέτες φυλακής, ένας ευφυής και ένας λιγότερο έξυπνος και κτηνώδης, κάπου στην Αλάσκα, κυνηγημένοι ανεβαίνουν στο τελευταίο βαγόνι ενός φορτηγού τρένου, του οποίου ο οδηγός ενώ το τρένο τρέχει ιλιγγιωδώς πεθαίνει από καρδιά. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται και μια κοπέλα που εργάζεται ως συντηρητής του τρένου. Θα μπορέσουν οι δύο αντίθετοι χαρακτήρες να βρουν λύση και να διαφύγουν; Θα τους προλάβει η αστυνομία με το ελικόπτερο; Τι θα κάνουν οι υπεύθυνοι της εταιρείας του τρένου, που φιλονικούν πάνω από την ηλεκτρονική κονσόλα που ρυθμίζει τις ράγες;
Σκηνοθεσία: Αντρέι Κοντσαλόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Γιόν Βόιτ, Έρικ Ρόμπερτς, Ρεμπέκα Ντι Μορνέ

20/1/11

Κλέφτης Ποδηλάτων (1948 - Ladri di biciclette)

Γιατί στις 100: Κλασσική και διαχρονική ταινία, πάνω στη φτώχια και την ανθρωπιά. Θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε, με τη σύγχρονη ορολογία, «ταινία δρόμου με θέμα την ανθρωπιά». Λιτή, αλλά πλούσια σε περιγραφές, μιας κοινωνίας που προσπαθεί να επανασυνδέσει τα κομμάτια της μετά τον πόλεμο. Με ηθοποιούς ερασιτέχνες, αλλά με γύρισμα που παραπέμπει περισσότερο σε ντοκιμαντέρ, η ταινία διαπνέεται από ρεαλισμό. Δεν ωραιοποιεί, αλλά και δεν καταφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς και καταγγελίες «για την κακούργα κοινωνία». Τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας καθιερώνοντάς το, ενώ είχε προταθεί για το Σενάριο.
Υπόθεση: Ένας φτωχός άντρας διαπιστώνει ότι του έχουν κλέψει το ποδήλατο, πάνω στο οποίο βασίζεται το επάγγελμά του. Χωρίς αυτό θα οδηγηθεί στη φτώχεια, αλλά δεν το βάζει κάτω. Μαζί με το γιο του ξεκινάει μια οδύσσεια αναζήτησης, μέσα στις γειτονιές μιας πόλης της μεταπολεμικής Ιταλίας. Μιας πόλης πνιγμένης στην πείνα και την εξαθλίωση, που προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματά της από τον πόλεμο. Θα δει και θα ακούσει πολλά και στο τέλος θα κάνει αυτό που δεν περιμένουμε.
Σκηνοθεσία: Βιτόριο Ντε Σίκα
Πρωταγωνιστούν: Λαμπέρτο Ματζιοράνι, Λιανέλα Καρέλ, Έντζο Σταϊόλα

Πάθος Και Αίμα (1946 – The Big Sleep)


Γιατί στις 100: Άλλο ένα κλασσικό φιλμ νουάρ, το οποίο μένει πιστό στο ομότιτλο μυθιστόρημα. Δημιούργησε το θρύλο του ζευγαριού Μπόγκαρτ-Μπακόλ και καθιέρωσε τον Μπόγκαρτ ως Φίλιπ Μάρλοου. Δεξιοτεχνικά γυρισμένο, ατμοσφαιρικό, ακολουθεί το ρυθμό του βιβλίου και διαθέτει, όπως και το «Γεράκι…», όλα τα στοιχεία του είδους, με μεγαλύτερο βάρος αυτή τη φορά στη ψυχολογία των ηρώων, που είναι κάθε καρυδιάς καρύδι: Εκβιαστές, πορνογράφοι, δολοφόνοι, κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα, ναρκομανείς και νυμφομανή κορίτσια. Η αφήγηση είναι ασαφής και αγχωτική και το περίπλοκο σενάριο γεμάτο ανατροπές, χτενισμένο από τον λογοτέχνη αργότερα Γουίλιαμ Φώκνερ.
Υπόθεση: Ένας απόστρατος ταγματάρχης αναθέτει στον Φίλιπ Μάρλοου να εξουδετερώσει έναν εκβιαστή, που έχει στην κατοχή του φωτογραφίες της κόρης του Κάρμεν. Ο Μάρλοου γνωρίζει το θύμα και τη μεγαλύτερη αδελφή της Βίβιαν, αλλά στην εξέλιξη ο εκβιαστής δολοφονείται και στο χώρο του εγκλήματος βρίσκεται η Κάρμεν. Η Βίβιαν λέει σον Μάρλοου να σταματήσει τις έρευνες αφού ο εκβιαστής είναι νεκρός, αλλά εκείνος συνεχίζει για να διαπιστώσει ότι έχει πέσει θύμα πλεκτάνης.
Σκηνοθεσία: Χάουαρντ Χοκς
Πρωταγωνιστούν: Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Λορίν Μπακόλ, Μάρθα Βίκερς, Τζον Ρίτζλεϊ

Το Γεράκι Της Μάλτας (1941 – The Maltese Falcon)

Γιατί στις 100: Η πρώτη ταινία με τα χαρακτηριστικά του φιλμ νουάρ (αφήγηση off, o ντετέκτιβ, h μοιραία γυναίκα, η ασπρόμαυρη φωτογραφία με τις έντονες φωτοσκιάσεις, το αίνιγμα «ποιος έκανε το φόνο», ανατροπές) Κάθε φορά που το βλέπεις διασκεδάζεις με τη γραφή του Ντάσιελ Χάμετ και τον ήρωα Σαμ Σπέιντ, που σε αυτό το φιλμ βρίσκουν την ιδανική μεταφορά τους. Η αφήγηση είναι στρωτή, ο μοναχικός ντετέκτιβ, ψυχρός και κυνικός επαγγελματίας. Ασυγκίνητος συναισθηματικά, βίαιος αν χρειαστεί και ψύχραιμος απέναντι στις καταστάσεις. Η ατμόσφαιρα όσο χρειάζεται μυστηριώδης, το σενάριο οικονομικό και οι διάλογοι σύντομοι, κοφτοί, μόνον οι απαραίτητοι. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία από τις καλύτερες σε φιλμ-νουάρ. Κλασσική γενικά η ταινία και με τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ Φωτογραφίας, Σεναρίου και Β΄ Αντρικού Ρόλου.
Υπόθεση: Ο Σαμ Σπέιντ ψάχνει για το δολοφόνο του συνεταίρου του, που ερευνούσε για κάποιον μυστηριώδη άντρα κατ’ εντολή μιας όμορφης γυναίκας, η οποία όμως του έχει δηλώσει ψεύτικο όνομα. Οι έρευνές του τον οδηγούν σε τρεις παράξενους άντρες, που αναζητούν το μυθικό «Γεράκι της Μάλτας», αλλά και σε ένα καινούργιο φόνο…
Σκηνοθεσία: Τζον Χιούστον
Πρωταγωνιστούν: Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Μέρι Άστορ, Γκλάντις Τζορτζ

Gran Torino (2008)

Γιατί στις 100: Γιατί είναι μια ταινία που αφορά όλο τον κόσμο, από το μόνο σκηνοθέτη, που ανεβάζει μόνος του τον πήχη όλο και ψηλότερα, χωρίς εκπτώσεις ήθους και ύφους και καμία παραχώρηση στο στυλ και την αισθητική του. Μια ταινία, που συγκεντρώνει όλα τα γνωστά ανθρώπινα συναισθήματα, κλιμακώνει δε την ένταση, φτάνοντας την αγωνία, στο κατακόρυφο μέσα σε ένα εκρηκτικά λυτρωτικό φινάλε, τραγικό μα αναπόφευκτο. Ο Κλιντ Ίστγουντ άφθαστος ως σκηνοθέτης και ηθοποιός.
Υπόθεση: Συνταξιούχος ο Κοβάλσκι περνάει τις μέρες του επισκευάζοντας το σπίτι του, πίνοντας μπύρα και πηγαίνοντας μια φορά τον μήνα στο κουρείο. Κι ενώ η τελευταία επιθυμία της εκλιπούσης συζύγου του ήταν να τον δει να πηγαίνει για εξομολόγηση, αυτός νιώθει ότι δεν βαραίνει τίποτα την ψυχή του. Είναι αδιάφορος για όλα. Κι όμως χάρη στην ανιδιοτελή ευγένεια και καλοσύνη των μεταναστών γειτόνων του, αρχίζει τελικά να συνειδητοποιεί κάποιες αλήθειες σχετικά με τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, οι οποίοι τον βοηθούν να ανακαλύψει κομμάτια της ψυχής του, που είχε κρύψει καλά από την περίοδο του πολέμου.
Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ
Πρωταγωνιστούν: Κλιντ Ίστγουντ, Μπι Βανγκ, Άνεϊ Χερ, Κρίστοφερ Κάρλεϊ

Misery (1990)

Γιατί στις 100: Γιατί αν και είναι ένα θρίλερ δύο ανθρώπων, έχει τεράστια δύναμη και κερδίζει το ενδιαφέρον του κοινού από την πρώτη στιγμή. Αυτό βέβαια οφείλεται κατά πρώτον, ότι είναι βασισμένο σε μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ και κατά δεύτερον, ότι η πρωταγωνίστρια που είναι και το πρόσωπο – κλειδί της ιστορίας, ερμηνεύεται από μια ηθοποιό, που κέρδισε και Όσκαρ για την ερμηνεία της. Η ιστορία, βασίζεται σ’ αυτό που λέμε ειρωνεία, όπου όλα θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς, αλλά δεν πάνε.
Υπόθεση: Ο συγγραφέας μιας σειράς μυθιστορημάτων με ηρωίδα την Misery, αποφασίζει να τη «σκοτώσει» και να στραφεί σε κάτι άλλο, καινούργιο. Απομονώνεται στα χιονισμένα όρη του Κολοράντο, γράφει το νέο του μυθιστόρημα, αλλά στην επιστροφή το αυτοκίνητό του γλιστράει στον πάγο και βγαίνει από το δρόμο. Θα μπορούσε να έχει σκοτωθεί, αλλά τον σώζει μια γλυκιά μοναχική γυναίκα, η οποία είναι και η Νούμερο Ένα Αναγνώστρια της ηρωίδας του, σε βαθμό που τον αιχμαλωτίζει και τον πιέζει φρικτά να γράψει το μυθιστόρημα, που θα φέρνει στη ζωή τη Misery.
Σκηνοθεσία: Ρομπ Ράινερ
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Κάαν, Κάθυ Μπέιτς

19/1/11

Ο σκορπιός κι ο βάτραχος

Ε, λοιπόν αυτή η σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου είναι κάτι παραπάνω από πολιτικά πλουραλιστική, που είπε ο δήμαρχός μας.
Είναι και πολυπολιτισμική.
Kρίμα, που καθόμουν και έγραφα το αφιέρωμα για την άνοδο και την πτώση των ποσοστών των δημοτικών συμβούλων, έπρεπε να ασχοληθώ και με την κουλτούρα τους.
Πόσα θέματα και πόσες ευκαιρίες…
Αλλά πού ξέρετε; Μπορεί να επανέλθω.
Προς το παρόν, είχαμε τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κ. Γιαννακάκο, που αυτή τη φορά, αντί με Καβάφη (ξέρετε εσείς!), «χτύπησε» με μύθο.
Προκειμένου να κλείσει την ομιλία του, περί συναινετικής ψηφοφορίας για τη θέση του αντιπροέδρου, επικαλέστηκε την ιστορία του «βάτραχου και του σκορπιού», για να τονίσει ότι όλες οι

13/1/11

Πάλι το υποκειμεικό στοιχείο

Από την 7η Ιανουαρίου είχα να κρατήσω σημειώσεις στο blog και σήμερα ανέβασα επτά από τις 100 αγαπημένες μου ταινίες. Βλέπεις στο καθημερινό φύλλο της Αμαρυσίας, ο καιρός περνά πιο γρήγορα και σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ο κύκλος των ταινιών αυτών, οι οποίες όπως γράφω και στο πλάι, μπορεί και να μην είναι από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας κινηματογραφίας, είναι όμως κάποιες που ή με διασκέδασαν ή με προβλημάτισαν. Είναι βλέπεις πολύ υποκειμενική η κριτική και ειδικά στον κινηματογράφο. Είναι σχεδόν απίθανο να συμπέσει η γνώμη μου με κάποιου άλλου. Πάντα θα υπάρχει ένα σημείο διαφωνίας.
Προχθές, συζητούσα με το συνάδελφο Χρ. Φωτιάδη στην εφημερίδα για την ταινία The Pledge του Σον Πεν, που είχε προβληθεί στην Ελλάδα με τον τίτλο "Η υπόσχεση" και συμφωνήσαμε τελικά, ότι ήταν μια εξαιρετική ταινία, στην οποία μια υπόσχεση δεν εκπληρώνεται στο τέλος. Τουλάχιστον, έτσι νομίζει ο πρωταγωνιστής, ο οποίος είναι ένας σερίφης (Τζακ Νίκολσον), που είχε υποσχεθεί στη μητέρα ενός δολοφονημένου μικρού κοριτσιού ότι θα βρει το δολοφόνο της. Πραγματικά πολύ καλή ταινία, αλλά πόσοι θα συμφωνούσαν μαζί μας, με το τέλος της, το οποίο σας το αφήνω για έκπληξη. Αξίζει να τη βρείτε σε βίντεο κλαμπ και να τη δείτε.

O Εραστής Της Κομμώτριας (1990 - Le Mari De La Coiffeuse)

Γιατί στις 100: Για τον ερωτισμό που υποβόσκει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, που ξεκινά από έναν ανεκπλήρωτο παιδικό έρωτα. Για τη μουσική επένδυση του Μάικλ Νόιμαν (Μαθήματα Πιάνου), που σε χαλαρώνει και σε κάνει να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια, για το σενάριο που περιγράφει την ίδια τη ζωή, η οποία είναι γεμάτη όνειρα, στόχους, προσπάθεια, απογοητεύσεις, χαρά, ευτυχία, πόνο, θλίψη και για όλη γενικά την ατμόσφαιρα του έργου.
Υπόθεση: Ο δωδεκάχρονος Αντουάν, ένα καλοκαίρι γνωρίζεται με την κομμώτρια της πόλης του, την κυρία Σαφέρ. Γλυκιά, με απαλή φωνή. Αφηνόταν στα χέρια της και φαντασίωνε με ήχους αραβικής μουσικής. Όταν μεγάλος πια, μπαίνει μια μέρα στο κομμωτήριο της Ματίλντ ξαναζωντανεύει το παιδικό όνειρο: Να παντρευτεί μια κομμώτρια. Το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα, όταν η Ματίλντ του λέει το πολυπόθητο «ναι». Έτσι ο Αντουάν ζει μέρες μεγάλης ευτυχίας, παρακολουθώντας τη γυναίκα του να κουρεύει τους πελάτες και χορεύοντας μαζί της σε αραβικούς ρυθμούς, ενώ οι ερωτικές του διαθέσεις ολοένα και φουντώνουν. Ως πότε όμως;
Σκηνοθεσία: Πατρίς Λεκόντ
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ροσφόρ, Αννα Γκαλιένα, Ρολάν Μπερτέν, Μορίς Σεβ

Ο Μάγος Του Οζ (1939 – The Wizard Of Oz)

Γιατί στις 100: Είναι το καλύτερο κινηματογραφικό παραμύθι και μιούζικαλ. Βλέπεται ακόμα και σήμερα γιατί είναι φρεσκότατο, ανάλαφρο, διασκεδαστικό και αισιόδοξο. Περιέχει ένα Οσκαρικό τραγούδι, το «Over the rainbow», που έχει χιλιοπαιχτεί σε ταινίες που θέλουν να θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα φιλίας, συντροφικότητας και αγάπης. Καθιέρωσε την πρωταγωνίστρια και την έκανε αστέρα πρώτου μεγέθους, εξαιτίας της ερμηνείας της, δημιούργησε δε σχολή για τα παιδιά-θαύματα που θα ακολουθούσαν. Γυρίστηκε δε, από τον σκηνοθέτη του «Όσα Παίρνει Ο Άνεμος».
Υπόθεση: Βασισμένη στις δημοφιλείς ιστορίες του Φρανκ Μπάουμ, η ταινία θέλει τη μικρή Ντόροθι και το σκύλο της Τότο, να παρασύρονται από έναν ανεμοστρόβιλο και να πέφτουν στη μυστηριώδη Χώρα του Οζ. Στην προσπάθειά τους να επιστρέψουν σπίτι θα γνωριστούν με το Σκιάχτρο, το Λιοντάρι, τον Τενεκέ, την Κακιά Μάγισσα, αλλά και τον Μάγο του Οζ, που όλοι τους υπόσχονται ότι θα τους βοηθήσουν να επιστρέψουν. Θα υποστούν όμως μεγάλη ταλαιπωρία και θα αντέξουν πολλές περιπέτειες, μέχρι το happy end.
Σκηνοθεσία: Βίκτορ Φλέμινγκ
Πρωταγωνιστούν: Τζούντι Γκάρλαντ, Ρέι Μπόλγκερ, Μπαρτ Λεχρ, Τζακ Χάλεϊ, Μάργκαρετ Χάμιλτον, Μπίλι Μπεργκ, Φρανκ Μόργκαν.

Η νύχτα των ζωντανών νεκρών (1968 – Night Of The Living Dead)

Γιατί στις 100: Είναι μια χαμηλού κόστους ταινία φρίκης, η οποία δημιούργησε σχολή, καθιέρωσε τον όρο «ζόμπι» και αποτέλεσε δείγμα για άπειρες ταινίες στο μέλλον. Είναι ασπρόμαυρη με υπόθεση που διαδραματίζεται σε μια νύχτα, είναι κλειστοφοβική και απαισιόδοξη και σήμερα θεωρείται πλέον κλασική στο είδος της. Εφόσον αποδεχθεί ο θεατής το «σύμπαν» της ταινίας, ένα μήνυμα μπορεί να αποκομίσει, ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα αυτοκαταστροφικό, εγωιστικό και απέναντι στο συνάνθρωπό του γίνεται σκληρότερος, όταν πρόκειται να επιβιώσει. Πολλές ταινίες γυρίστηκαν από τότε με το ίδιο θέμα και με το ίδιο μήνυμα, αλλά αυτό το φιλμ είναι το καλύτερο.
Υπόθεση: Από ένα διαστημικό ατύχημα, σε μια απομονωμένη μικρή Αμερικανική πόλη, οι νεκροί ζωντανεύουν και η μοναδική τροφή για την επιβίωσή τους είναι οι… ζωντανοί. Μια ομάδα ανθρώπων, κλείνεται σε ένα μοναχικό αγροτόσπιτο σε μια προσπάθεια να διασωθούν. Στην προσπάθειά τους εκδηλώνουν συναισθήματα που ούτε οι ίδιοι περίμεναν. Περιμένοντας την έξωθεν βοήθεια, κάνουν ό,τι μπορούν για να.. εξοντώσει ο ένας τον άλλο.
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Ρομέρο
Πρωταγωνιστούν: Ντουέιν Τζόουνς, Τζούντιθ Ο’ Ντι, Καρλ Χάρντμαν, Μέριλιν Ίστμαν

Στη Σκιά Των Τεσσάρων Γιγάντων (1959 - North By Northwest)

Γιατί στις 100: Είναι η διασκεδαστικότερη περιπέτεια του κινηματογράφου, με θέμα εκκίνησης μια παρεξήγηση. Διαθέτει ένα πανέξυπνο σενάριο, σφιχτή σκηνοθεσία, υποβλητική μουσική, και πολύ καλές ερμηνείες. Έχει απρόοπτη εξέλιξη, χιούμορ («μαύρο» σε πολλές περιπτώσεις) και δράση που εξελίσσεται σχεδόν σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποκορύφωμα τη σκηνή καταδίωξης στο Όρος Ράσμορ, όπου βρίσκονται ανάγλυφες οι μορφές τεσσάρων προέδρων των ΗΠΑ (εξ ου και ο Ελληνικός τίτλος, αν και ο Αγγλικός είναι εξυπνότερος, αφού ο καταδιωκόμενος πρωταγωνιστής κατευθύνεται βόρεια «North» χρησιμοποιώντας την αεροπορική εταιρία «Northwest»).
Υπόθεση: Ένα στέλεχος διαφημιστικής εταιρίας πέφτει θύμα απαγωγής από ανθρώπους που τον πέρασαν για άλλον και θέλουν να του αποσπάσουν ένα μυστικό. Δεν τους πείθει και έτσι τον μεθούν, τον βάζουν σε ένα αυτοκίνητο και τον σπρώχνουν σε έναν κακοτράχαλο δρόμο για να τον ξεφορτωθούν. Θα καταφέρει να διασωθεί και θα συλληφθεί για επικίνδυνη οδήγηση. Δεν θα πιστέψουν την ιστορία του, θα τον αφήσουν και στην προσπάθειά του να βγάλει άκρη, θα βρεθεί ένοχος για μια δολοφονία που δεν έχει κάνει…
Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Πρωταγωνιστούν: Γκάρι Γκράντ, Εύα Μαρί Σεντ, Τζέιμς Μέισον, Μάρτιν Λάνταου

Η Έκτη Αίσθηση (1999 – The Sixth Sense)

Γιατί στις 100: Γιατί είναι ένα πρωτότυπο ψυχολογικό θρίλερ, με αναζητήσεις πάνω στη σχέση της ζωής με το θάνατο. Από μεταφυσική δε άποψη αναφέρεται στο πόσο δυσδιάκριτα είναι πολλές φορές τα σύνορα μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων. Κινείται δε σε δύο επίπεδα, είναι ταινία μεταφυσικής, αλλά και τρόμου. Διαθέτει ένα ανατρεπτικό σενάριο, είναι ατμοσφαιρική και ο μικρός πρωταγωνιστής είναι εξαιρετικά πειστικός στο ρόλο του μέντιουμ που βλέπει νεκρούς. Πάρα πολύ καλή ταινία, η οποία προτάθηκε για έξι Όσκαρ και κέρδισε αρκετά βραβεία εκτός ΗΠΑ.
Υπόθεση: Ένα μικρό παιδί έχει έντονες φοβίες και άγχος, επειδή βλέπει τριγύρω του φαντάσματα, ψυχές πεθαμένες που προσπαθούν να του πουν κάτι και τραυματίζεται συνεχώς ψυχολογικά. Σε βοήθειά του, θα σπεύσει ένας παιδοψυχολόγος γιατρός, ο οποίος στην αρχή του έργου έχει πέσει θύμα δολοφονικής απόπειρας. Ο γιατρός θα σπαταλήσει όλο του το χρόνο στη θεραπεία του παιδιού, το οποίο τον έχει μεγάλη ανάγκη. Αλλά και ο παιδοψυχολόγος, έχει και αυτός ανάγκη το μικρό αγόρι, το οποίο άθελά του θα τον λυτρώσει από τους δικούς του εφιάλτες.
Σκηνοθεσία: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Πρωταγωνιστούν: Μπρους Γουίλις, Χάλεϊ Τζόελ Όσμοντ, Τόνι Κολέτ

Θυσία (1985 – Offret)

Γιατί στις 100: Αριστούργημα. Πρόκειται για μια παραβολή, που ισορροπεί εξαίσια ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη μεταφυσική, διαπνέεται δε από βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα, το οποίο χαρακτηρίζει άλλωστε όλο το έργο του Ταρκόφσκι. Διαθέτει εξαιρετική φωτογραφία, του βραβευμένου με Όσκαρ (για την ταινία «Κραυγές και ψίθυροι») Σβεν Νίκβιστ, η οποία δίνει μια μαγευτική, ονειρική διάσταση στη γνώριμη αισθητική του σκηνοθέτη, ενώ η υποβλητική χρήση της μουσικής και τα αργά, μακρινά πλάνα συμβάλλουν αποφασιστικά στην επιτυχία αυτής της σπάνιας δημιουργίας, που είναι και το κύκνειο άσμα του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη. Τιμήθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και τρία ακόμη βραβεία.
Υπόθεση: Σε ένα απομονωμένο νησί της Βαλτικής, ένας δημοσιογράφος και πρώην ηθοποιός, ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλιά του, με την οικογένεια και φίλους του, όταν ξαφνικά μαθαίνουν ότι ένας πυρηνικός πόλεμος έχει ήδη αρχίσει και το τέλος της ανθρωπότητας είναι αναπόφευκτο. Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά, ενώ ο πρωταγωνιστής παρακινημένος από έναν παράξενο ταχυδρόμο-φιλόσοφο, προσφέρεται να στερηθεί όλα όσα του ανήκουν πιστεύοντας ότι έτσι θα σώσει τον κόσμο.
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ταρκόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Έρλαντ Γιόζεφσον, Σούζαν Φλίτγουντ, Άλαν Έντβαλντ

Η Νύχτα Των Βρικολάκων (1967 – The Fearless Vampire Killers)

Γιατί στις 100: Επειδή είναι η μοναδική κωμωδία τρόμου για βρικόλακες που είναι και ομοφυλόφιλοι, θέμα τολμηρό για την εποχή. Τελείως ανατρεπτική κωμωδία, στην οποία καταρρίπτονται όλα τα κλασικά στοιχεία των ταινιών του είδους, μέσα από το ίδιο το είδος τους. Ο σκηνοθέτης κινεί αριστοτεχνικά την κάμερα, κρατάει τους σωστούς χρόνους, έχει δημιουργήσει αυθεντική ατμόσφαιρα και κλείνει συνεχώς το μάτι στο θεατή, μέσα από το γνωστό είδος. Όλες δε οι ερμηνείες κρατούν τη σοβαρότητα που αρμόζει, ώστε και να τρομάζεις, αλλά και να γελάς πότε – πότε, έστω και για να ξεγελάσεις το φόβο σου. Αξίζει δε, να προσέξει κανείς τον πρωταγωνιστή σκηνοθέτη, ο οποίος καταφέρνει σε όλη την ταινία, να μην αρθρώσει ούτε μια ολόκληρη πρόταση. Τόσο έξυπνο σενάριο.
Υπόθεση: Ο καθηγητής Αμβρόσιος και ο ηλίθιος (όπως το αφεντικό του άλλωστε) βοηθός του καταφθάνουν στη Σλοβενία, όπου είναι αποφασισμένοι να εξολοθρεύσουν μια οικογένεια βρικολάκων. Μόνον που δεν πρόκειται για συνηθισμένους βρικόλακες…
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Πρωταγωνιστούν: Ρομάν Πολάνσκι, Σάρον Τέιτ, Τζακ Μακ Γκόουραν, Άλφι Μπας,

6/1/11

Το rafting της ζωής

Είναι κάτι μέρες που έφυγε το 2010 και δεν έγραψα τίποτα ακόμα. Είναι που δεν είχα. Αλλά τι να έχω όταν γράφουν τόσοι για τόσα, εδώ στην ιστολογιόσφαιρα. Απλά, έφυγε κι αυτός ο χρόνος και πάλι έμεινα με τη γεύση ότι "είχα κάτι περισσότερα να πω" όπως λένε και οι στίχοι του Roger Waters στο γνωτό κομμάτι "Time" από το Dark Side Of The Moon των Pink Floyd. Πάντα υπάρχει κάτι περισσότερο απ' όσα έχουμε να πούμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά το καταλαβαίνουμε όταν φύγει ο χρόνος. Σ' αυτό το rafting της ζωής, και ειδικά του χρόνου που έφυγε, δεν προλαβαίνουμε ούτε να σκεφτούμε. Είναι ένα δύσκολο rafting, με τα σκαμπανεβάσματά του, τις στροφές του, τα στιγμιαία ήρεμα νερά, τους ορμητικούς χείμαρους, πρέπει να είσαι σε διαρκή ετοιμότητα και να μην είσαι μόνος. Δεν είναι ατομικό, χρειάζεται συλλογική προσπάθεια, συντονισμένη, οργανωμένη και πειθαρχημένη. Όταν τελειώνει, τότε σκέφτεσαι ότι σε κάποια φάση θα έπρεπε να έχεις αντιδράσει αλλιώς, για να μη γίνεις μούσκεμα, θα έπρπε να έχεις ακούσει το παράγγελμα για να μη γίνει καμια στραβή. Τέλος πάντων, ας μην απογοητευόμαστε μέρες που είναι. Ας ελπίσουμε ότι το 2011 θα είναι πάλι μια διαδρομή rafting, αλλά πιό ήρεμη και ίσως αντιμετωπίσημη. Απ' όλες τις απόψεις. Τελικά, ναι, η ανάρτηση τελείωσε και εγώ είχα κάτι περισσότερο να πω.

5/1/11

Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών (2001 – Lord Of The Rings – Τριλογία)

Γιατί στις 100: Είναι ένα μοναδικό έπος και μια σε υπερβολικό βαθμό πιστή αναπαράσταση του ομότιτλου μυθιστορήματος ηρωικής φαντασίας του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο κινηματογραφικό επίτευγμα όλων των εποχών, καθώς και η πιο φιλόδοξη μεταφορά λογοτεχνικού έργου στη μεγάλη οθόνη. Διαθέτει τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Δυνατή ιστορία, μέσα από φανταστικούς γεωγραφικά κόσμους και με απόκοσμους ήρωες, αλλά τόσο κοντά –σαν ψυχοσύνθεση- στους ανθρώπινους χαρακτήρες, που κάθε λαός πάνω στη γη μας μπορεί να παραλληλίσει την ιστορία του με επεισόδια από αυτή την τριλογία. Υποψήφια για 11 Όσκαρ, τα κέρδισε όλα.
Υπόθεση: Ένας νεαρός Χόμπιτ κληρονομεί το παντοδύναμο δαχτυλίδι που φέρνει τύχη, αλλά παράλληλα μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή, εάν πέσει σε λάθος χέρια. Γνωρίζοντας ότι ο Σκοτεινός Άρχοντας αναζητεί το ίδιο δαχτυλίδι, Άνθρωποι, Χόμπιτ και Ξωτικά αποφασίζουν να το μεταφέρουν στο μέρος όπου σφυρηλατήθηκε, και να το καταστρέψουν, προκειμένου να μην υποδουλωθούν στο Κακό οι κάτοικοι της Μέσης Γης.
Σκηνοθέτης : Πίτερ Τζάκσον
Πρωταγωνιστούν: Ελάιτζα Γουντ, Λιβ Τάιλερ, Σον Όστιν, Κέιτ Μπλάντσετ, Ίαν ΜακΚέλεν, Κρίστοφερ Λι, Βίγκο Μόρτενσεν, Ίαν Χολμ, Μπίλι Μπόιντ, Μπραντ Ντούριφ