Το τέλειο χτύπημα (The best offer)

The best offer του Τορνατόρε στον κινηματογράφο!
Το «Σινεμά ο παράδεισος» του Τζιουζέπε Τορνατόρε είναι μια από τις 100 αγαπημένες ταινίες μου. Αυτή του η ταινία, τις ανέβασε σε 101.
Η ιστορία και το σενάριο σ’ αυτή την ταινία είναι πρωτότυπα και έξυπνα και η ερμηνεία του Τζέφρι Ρας συγκλονιστική. Η σκηνοθεσία καθηλωτική, η εν γένει ατμόσφαιρα (ανάμεσα σε έργα τέχνης και νεοκλασικά ή μπαρόκ κτήρια) μυστηριακή (σε βαθμό να θυμίζει Χίτσκοκ που, μη ξεχνάμε, είχε αναγάγει σε θρίλερ το «Ρεβέκκα» της Δάφνης Ντι Μοριέ) και η μουσική του Ένιο Μορικόνε (παρά τις αμυδρές επαναλήψεις των κλασικών μοτίβων του, όπως του «Κάποτε στην Αμερική») ατμοσφαιρική, όσο δεν παίρνει.
Με δυο λόγια, η ταινία «Η πλέον καλύτερη προσφορά» (όπως είναι ο αγγλικός της τίτλος) είναι ένα αριστούργημα, ένα ψυχογράφημα πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, στον έρωτα, στην υποκρισία, στο θέατρο που παίζουμε καθημερινά για κάποιο λόγο. Και όπως λέει στον Τζέφρι Ρας, ο Ντόναλντ Σάδερλαντ σε κάποια στιγμή της ταινίας: «Τα πάντα μπορεί να είναι ψεύτικα, αγαπητέ μου Βίρτζιλ. Η χαρά, ο πόνος, το μίσος, η αρρώστια, η ανάρρωση… ακόμα και ο έρωτας». Πόσο μάλλον ο κινηματογράφος, θα συμπλήρωνα για να σας κλείσω κι εγώ το μάτι, όπως κάνει ο Τορνατόρε στο τέλος της ταινίας, που βάζει στα χείλη μιας αυτιστικής κοπέλας (Αμάντα Γουόκερ) με εξαιρετική μνήμη και υπολογιστική ικανότητα τα λόγια: «Ξέρεις πόσα μπορεί να κάνει ένας κινηματογραφιστής;».
Ύστερα απ’ όλα αυτά λοιπόν, και ενώ η πρότασή μου είναι να δείτε οπωσδήποτε αυτή την ταινία, έρχεται η εταιρεία διανομής και της αλλάζει τον πρωτότυπο τίτλο (The best offer) και καταστρέφει όλη την μαγεία: του μυστηρίου, της γλυκιάς προσμονής, του αιφνιδιασμού. Τη μαγεία του κινηματογράφου, αδερφέ.
Διότι ο θεατής, όταν του μιλάς πρώτα για ένα «τέλειο χτύπημα» και ύστερα του λες ότι «πελάτισσα του Βίρτζιλ θα τον παρασύρει σε μια συγκλονιστική περιπέτεια που θα του αλλάξει τη ζωή», προετοιμάζεται για την έκπληξη και εύλογα προβλέπει την ανατροπή στην εξέλιξη αυτού του σύγχρονου, ερωτικού, δραματικού φιλμ νουάρ.

Υπόθεση: Ο Virgil Oldman (Geoffrey Rush) είναι ένας εξαιρετικός εκτιμητής, δημοπράτης και συλλέκτης έργων τέχνης. Εκκεντρικός, σνομπ και ανορθόδοξος δεν αφήνει περιθώριο σε κανέναν και ειδικά στο αντίθετο φύλο να τον πλησιάσει. Όταν η Claire (Sylvia Hoeks), μια κληρονόμος που πάσχει από αγοραφοβία, ζητάει τη βοήθεια του, ο Virgil θα αισθανθεί μια ακαταμάχητη έλξη για εκείνη.

Σκηνοθεσία: Τζιουζέπε Τορνατόρε
Με τους: Τζέφρι Ρας, Τζιμ Στάρτζες, Σίλβια Χοκς, Ντόναλντ Σάδερλαντ

Προβάλλεται από 5/9/2013 

(Δημοσιεύτηκε στο myFilm)

«Η πηγή των παρθένων» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Βασισμένη σε μια σουηδική μπαλάντα του 13ου αιώνα, με τίτλο «Töres döttrar i Wänge», η ταινία «Η πηγή των παρθένων», του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, σόκαρε και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις κατά την προβολή της τη δεκαετία του ’60, λόγω της ρεαλιστικής αναπαράστασης του βιασμού και του φόνου της έφηβης Κάριν από δύο βοσκούς. Η προβολή της ταινίας μάλιστα, απαγορεύτηκε σε κάποιες από τις Πολιτείες της Αμερικής.
Η ταινία απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1960 κι έλαβε και μια επίσης υποψηφιότητα για Όσκαρ Κοστουμιών. Η φωτογραφία του Σβεν Νίκβιστ (στην πρώτη του συνεργασία με τον Μπέργκμαν) συμβάλλει με υπέροχο τρόπο στην αναπαράσταση των τραγικών γεγονότων με φόντο τα πράσινα λιβάδια. Παρουσιάστηκε επίσης στο Φεστιβάλ των Κανών, όπου ήταν υποψήφια για τον «Χρυσό Φοίνικα».

Οι δώδεκα ένορκοι (12 angry men)

Η ταινία που ψηφίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ως η δεύτερη καλύτερη δικαστική ταινία όλων των εποχών, προβάλλεται αυτές τις μέρες στους αθηναϊκούς κινηματογράφους σε διανομή της New Star.
Πρόκειται για την ταινία του Σίντνεϊ Λούμετ «Οι 12 ένορκοι» (1957 - ασπρόμαυρη). Μια καθηλωτική δικαστική - αστυνομική ιστορία, μια κοινωνική αλληγορία για την εφαρμογή της δημοκρατίας στην κοινωνία. Μια ταινία που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα από το πρώτο ως και το τελευταίο της πλάνο.

Θλιμμένη Τζάσμιν (Blue Jasmin)

Η καλύτερη και σοβαρότερη μέχρι τώρα ταινία του Γούντι Άλεν και ένας ρόλος για Όσκαρ από την Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία δεν υποδύεται απλά, αλλά βιώνει το ρόλο της γυναίκας, που έχει μάθει να ζει στη Νέα Υόρκη με τα λεφτά των άλλων χάρη στον άντρα της (ο καλύτερος Άλεκ Μπάλντουιν που έχω δει τα τελευταία χρόνια).

Κοινωνική, με την καλή έννοια, αφού συμμετέχει σε φιλανθρωπικές και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις και χωρίς να υποφέρει από καταναλωτική μανία, είναι εγωίστρια και διακατέχεται από σύνδρομο ανωτερότητας. Τα έχει όλα, αλλά δεν ξέρει ένα: ο γοητευτικός σύζυγός της την απατά κατά συρροή. Επίσης, δεν ξέρει και άλλο ένα πολύ βασικό: τα λεφτά του, ανήκουν σε άλλους, οι οποίοι του τα εμπιστεύονται για επενδύσεις, τις οποίες δεν μαθαίνουμε ποτέ στην ταινία, αλλά δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι κάποια στιγμή η φούσκα θα σκάσει και η Κέιτ Μπλάνσετ θα μείνει μόνη και θα προσπαθήσει, πρώτα να επανασυνδεθεί με την αδερφή της (εξαιρετική η Σάλι Χόκινς), που ζει στο Σαν Φρανσίσκο και ύστερα να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Πράγμα δύσκολο, αφού δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τη διαφορά της πραγματικής ζωής και του ονείρου που ζούσε μέχρι την ώρα που ο άντρας της κλείστηκε στη φυλακή.

Η Κέιτ Μπλάνσετ δεν δυσκολεύεται καθόλου να ερμηνεύσει αυτή τη ψυχωτική γυναίκα, που ουσιαστικά παλεύει μεταξύ των δύο πλευρών του μελαγχολικού (blue) χαρακτήρα της: αυτού που είναι και αυτού που θα ήθελε να είναι, αλλά δεν μπορεί. Είναι άνετη και απολαυστική και ο μονόλογός της, στο τέλος αναδεικνύει όλη την τραγικότητα της ηρωίδας που υποδύεται.

Η ταινία βαδίζει στα γνωστά μονοπάτια του Γούντι Άλεν: πυκνοί και ουσιαστικοί διάλογοι, υποβόσκον χιούμορ, έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας και εσωτερική μοναξιά των ηρώων του, απρόοπτη εξέλιξη σε ένα σενάριο με αρκετά flashbacks και όλα αυτά κάτω από τους ήχους της μπλουζ - τζαζ που λατρεύει.

Μια ταινία, που αξίζει να δείτε.

Δικαιώματα και υποχρέωση

• Έχουμε ξεφύγει τελείως, ε;
• Μπήκα στο facebook τις προάλλες και βλέπω δύο σοβαρούς «φίλους» μου να κοινοποιούν τον ίδιο σύνδεσμο.
• Τι έλεγε ο σύνδεσμος;
• «Αυτά είναι τα δικαιώματά σου αν σε πιάσουν στο τρένο ή το λεωφορείο χωρίς εισιτήριο. Μάθε τα και διάδωσέ το και σε άλλους»
• Και γιατί, αγαπημένοι μου (και σοβαροί, ε;) «φίλοι», προτρέπετε τους αναγνώστες σας να μάθουν τα δικαιώματά τους όταν «τους πιάσουν χωρίς εισιτήριο» και δεν τους μαθαίνετε τη μοναδική τους υποχρέωση, που είναι να έχουν εισιτήριο για να «μην τους πιάσουν»;
• Να μην αναφερθώ δε, σε όλα εκείνα που γράφτηκαν για τους φτωχούς και τους άνεργους, για τους οποίους πρέπει να υπάρξει πρόνοια ώστε να κυκλοφορούν με «ελευθέρας» στα λεωφορεία και τα τρένα.
• Φτωχοί και άνεργοι υπήρχαν και στη δεκαετία του ’60, που κάθε λεωφορείο είχε εισπράκτορα (εκτός από τους ελεγκτές που έμπαιναν κάθε τρεις και λίγο), αλλά δεν θυμάμαι κανένα να περιμένει στην ουρά για το λεωφορείο στη Κάνιγγος και να μην έχει λεφτά για εισιτήριο.
• Μπαίναμε στο λεωφορείο και μετά ο εισπράκτορας ξεκινούσε από μπροστά προς τα πίσω, με το τσαντάκι στο χέρι λέγοντας «εισιτήριο παρακαλώ».
• Κανείς δεν έλεγε «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», όπως λένε σήμερα τα Καγιέν και τα Χάμερ στα διόδια.
• Και εν πάση περιπτώσει, εάν κάποιος σήμερα (εν μέσω κρίσης) θέλει τη συγκοινωνία να παρέχεται δωρεάν, ας προτείνει τρόπους να καλύπτεται το κόστος της, χωρίς όμως να αυξηθούν οι φόροι μας. Έτσι;
• Με αφορμή τώρα, τους πρόσφατους σχολιασμούς (κανιβαλικούς και όχι) σου παραθέτω δύο δικά μου περιστατικά και σχολίασέ τα εσύ, καλέ μου αναγνώστη:
• Περιστατικό πρώτο. Έχω πάρει από τους Αμπελοκήπους το μακρύ και με τρεις θύρες λεωφορείο 550 (από Πειραιά προς Κηφισιά) και στο ύψος του Ερυθρού Σταυρού ακούγεται από πίσω φωνή: «Έλεγχος, παρακαλώ ετοιμάστε τα εισιτήριά σας».
• Ταραχή μεγάλη στο λεωφορείο. Τουλάχιστον 30 άτομα κατευθύνονται προς τις τρεις θύρες και χτυπούν το κουδούνι για να κατεβούν στην επόμενη στάση.
• Όπου συμπτωματικά, περιμένουν πολλοί νεαροί (υποψιάστηκα ύπαρξη φροντιστηρίου που σχόλαγε), οι οποίοι κινούνται για να ανέβουν στο λεωφορείο, όταν μέσα από το κύμα των εξερχομένων ακούγεται νεανική φωνή: «Παιδιά μην ανεβαίνετε υπάρχει ελεγκτής μέσα».
• Νέος πανικός. Μερικοί που έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν, κάνουν στροφή πάνω στα σκαλιά των θυρών για να κατέβουν. Άλλοι προσπαθούν να μπουν, αλλά δεν μπορούν. Και αυτοί που ήσαν μέσα και είχαν ακούσει τον ελεγκτή προσπαθούν, επίσης, να κατέβουν.
• Πανικός. Ευτυχώς ο οδηγός δεν έκλεισε καμία από τις τρεις θύρες και ούτε ξεκίνησε το όχημα.
• Περιστατικό δεύτερο. Έχω πάρει το λεωφορείο 010 της Δημοτικής Συγκοινωνίας Αμαρουσίου από την εφημερίδα (οδό Αμαρυσίας Αρτέμιδος στον Άγιο Θωμά), με κατεύθυνση σταθμό ΗΣΑΠ στο Μαρούσι, απ’ όπου στη συνέχεια θα πάρω το 080 (προς ΚΑΤ) για το σπίτι μου.
• Στην επόμενη στάση, μπαίνει ελεγκτής. Το λεωφορείο γεμάτο. Οι περισσότεροι επιδεικνύουν την Άρτεμις Καρντ και  2 - 3 επιδεικνύουν τα εισιτήριά τους.
• Ένας όμως αντιδρά: «Είμαι μαρουσιώτης 25 χρόνια και δεν είμαι υποχρεωμένος, αρκετά τέλη πληρώνω».
• Έτσι κοφτά.
• «Είδατε ότι όλοι έχουν βγάλει εισιτήρια ή έδειξαν τις κάρτες τους κύριε, αφού είστε και τόσα χρόνια μαρουσιώτης, γιατί να μην έχετε κάρτα;» απορεί ευγενικά ο ελεγκτής.
• «Δεν θα απολογηθώ αδερφέ και κοίτα τη δουλειά σου».
• «Τι δουλειά μου κοιτάω, κύριε, και εν πάση περιπτώσει θα σας δώσω τώρα…».
• «Δεν θα μου δώσεις τίποτα και δεν πληρώνω τίποτα».
• Το λεωφορείο σταματάει στην επόμενη στάση και ο ελεγκτής: «Τότε θα σας παρακαλέσω να κατεβείτε κύριε, αλλιώς ο οδηγός έχει εντολή να μην ξεκινήσει».
• «Δεν πάω πουθενά και να φωνάξεις την αστυνομία».
• Δεν θα πιστέψεις, γαλήνιε αναγνώστη μου, ότι ο θρασύς κύριος δεν κατέβηκε ποτέ, παρά και τις παραινέσεις ορισμένων επιβατών, που του πρόσφεραν εισιτήριο και τις φωνές των υπολοίπων υπέρ του ελεγκτή.
• Είχαν όλοι κάρτες και εισιτήρια βλέπεις. Ας υπήρχε άλλος ένας χωρίς εισιτήριο ή κάρτα και θα σου έλεγα εγώ τι θα γινόταν, ήρεμε αναγνώστη μου.
• Έτσι, μαζί με τον θρασύ κύριο, φτάσαμε στο σταθμό ΗΣΑΠ με τη σχετική καθυστέρηση και μια κυρία κι εγώ είχαμε χάσαμε και το 080 για το ΚΑΤ.
• Συμπέρασμα δικό μου από την καφρίλα του facebook και τα δυο περιστατικά: Με τέτοια παιδεία, με τέτοια νοοτροπία, νομίζετε ότι θα πάμε μπροστά ως χώρα;

Περί «εξύπνων»...

· Έχεις smartphone και περπατάς αμέριμνος στο πεζοδρόμιο;
· («Αμέριμνος στο πεζοδρόμιο» ίσον εκτός Ελλάδος, διότι στη χώρα μας πρέπει να έχεις τα μάτια σου 14 για διερχόμενα μηχανάκια, ποδήλατα, skate, αλλά και ΙΧ που προσπαθούν να παρκάρουν).
· Έχεις λοιπόν, smartphone και περπατάς αμέριμνος στο πεζοδρόμιο;
· Πρόσεχε, διότι υπάρχουν «έξυπνοι» κάδοι απορριμμάτων που είναι ικανοί να συλλέγουν προσωπικά δεδομένα των περαστικών υποκλέπτοντας στοιχεία από το smartphones σου.
· Μάλιστα, προκλήθηκε σκάνδαλο στο Λονδίνο, όπου η οικονομική συνοικία (το City) απαίτησε τη Δευτέρα 12/8/13 να απενεργοποιηθεί αυτού του είδους η τεχνολογία.
· Η συλλογή αυτών των πληροφοριών «πρέπει να σταματήσει αμέσως» μέχρι να οργανωθεί μια δημόσια συζήτηση για το θέμα, είπαν οι αρχές του Gity, οι οποίες έχουν ενημερώσει ήδη τη βρετανική αρχή προστασίας των ελευθεριών των πολιτών.
· Οι συγκεκριμένοι κάδοι απορριμμάτων, αγαπητέ μου αναγνώστη, είναι εξοπλισμένοι με ένα ασύρματο σύστημα και με ψηφιακές οθόνες όπου προβάλλονται διαφημίσεις και ενημερωτικές πληροφορίες, κυρίως οικονομικού περιεχομένου.
· Φέτος το καλοκαίρι δοκιμάστηκαν στη συλλογή δεδομένων από τα smartphones των περαστικών. Μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας(!), τον Ιούνιο, κατέγραψαν περισσότερα από 500.000 τηλέφωνα.
· Σύμφωνα δε με τον κατασκευαστή τους, οι σκουπιδοτενεκέδες αυτοί «παρέχουν μια εικόνα άνευ προηγουμένου «...τα σημεία εισόδου και εξόδου, το χρόνο που πέρασαν από το σημείο, τα κέντρα ενδιαφέροντος των χρηστών των smartphones (τα apps, δηλαδή).
· Και να σκεφτείς ότι στο Λονδίνο, αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν έχουν το ψώνιο των δικών μας παιδιών, που είναι συνεχώς κρεμασμένα από τα κινητά τους.
· Βέβαια, στη χώρα μας, όπου στο facebook ο καθένας ή η καθεμία ανεβάζει και τις πιο ιδιωτικές της στιγμές και με τα λιγότερα δυνατόν ρούχα (ειδικά οι καλλίγραμμες), θα γίνει μεγάλη επανάσταση εάν καθιερωθούν αυτοί οι «έξυπνοι σκουπιδοντενεκέδες».
· Δεν θα δεχτεί ο Έλληνας, τα στοιχεία του smartphone του, να συλλέγονται μαζί με τα σκουπίδια.
· Άλλο θέμα βέβαια, εάν συλλέγονται για να του πλασάρουν αργότερα, άλλα «σκουπίδια», ως χρήσιμα αντικείμενα…
· Και επειδή, σε βλέπω να χαμογελάς, αγαπητέ μου αναγνώστη, ετοιμάσου να σε στεναχωρήσω και λίγο.

· Ο κ. Κ. Παπαχατζής, διευθυντής της «Ανάδειξη: Οι δικοί σας σύμβουλοι», έστειλε στον κ. Γ. Μαρίνο (Βήμα της Κυριακής 28/7/13) στοιχεία για το πώς συμπεριφέρονται οι πτυχιούχοι άνεργοι νέοι μας.
· Θα αναδείξω τις επισημάνσεις του κ. Μαρίνου, έτσι, για να φρικάρουμε μαζί, αγαπητέ μου αναγνώστη.
· 35.000 αιτήσεις υποβλήθηκαν για ένταξη στο 5μηνο επιδοτούμενο πρόγραμμα και κατά τις συνεντεύξεις «μια μεγάλη πλειοψηφία των νέων προτιμούσαν Πολυεθνική Εταιρεία». Επίσης, μεγάλη πλειοψηφία, ήθελε, η εταιρεία αυτή «να μην είναι μακριά από το σπίτι».
· Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι με το πρόγραμμα αυτό, εάν αποδείκνυαν ότι αξίζουν θα παρέμεναν στην εταιρεία για ένα ακόμα έτος (και με εργοδοτικές εισφορές πληρωμένες)
· Πολλοί από τους νέους, στο ερώτημα της επιλογής εταιρείας, απαντούσαν στις συνεντεύξεις με το άλλο ερώτημα: «Εσείς σε ποια εταιρεία θα με βάζατε;».
· Δεν ήξεραν τι ήθελαν, δηλαδή.
· Άλλοι νέοι πάλι, έβαζαν τις (αθάνατες ελληνίδες) μανάδες τους να ρωτήσουν για το είδος της εταιρείας και να επιλέξουν αυτές, ενώ οι περισσότεροι πήγαιναν στις συνεντεύξεις μαζί με τις μητέρες τους, που «ανελάμβαναν τη γραμματειακή τους υποστήριξη».
· Συμπλήρωναν αυτές, την αίτηση με τα σχετικά καρεδάκια…
· «Σας θυμίζω», γράφει στον κ. Μαρίνο ο κ. Παπαχατζής, «ότι το πρόγραμμα αφορούσε νέους μέχρι 29 ετών»
· Ουδέν σχόλιον.
· «Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το 60% – 70% πήγαινε στο προκαθορισμένο ραντεβού», αναφέρει το άρθρο.
· Πολλοί δε, παρακαλούσαν, «η συνέντευξη να μη προσδιοριστεί για Παρασκευή»
· Και το Σαββατοκύριακο;
· «Επιπλέον ποτέ δεν έμπαιναν στην ευγενική διαδικασία να τηλεφωνήσουν για να ακυρώσουν το ραντεβού και ο έρμος ο εργοδότης περίμενε…»
· Μιλάμε για άνεργους, έτσι;
· Άσε που πολλοί από αυτούς θεωρούσαν εταιρείες που βρίσκονται στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου (με αστική συγκοινωνία) ως «δυσμενή μετάθεση» ή «τόπο εξορίας».
· Και δεν τα λέω εγώ αυτά, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά ολόκληρος διευθυντής Ανθρώπινου Δυναμικού.
· Ο οποίος κλείνει το θέμα λέγοντας ότι μετά το πέρας της διαδικασίας πρόσληψης, πολλές εταιρείες προχωρούσαν σε προτάσεις συνεργασίας, «αλλά αρκετοί υποψήφιοι είναι εξαφανισμένοι και δεν σηκώνουν το τηλέφωνό τους».
· Και κλείνει ο διευθυντής Ανθρώπινου Δυναμικού: «Προφανώς δέχονται πλήθος προτάσεων και επιλέγουν τη σιωπή για να μη στεναχωρήσουν την εταιρεία (αλήθεια, γιατί ήταν μακροχρόνια άνεργοι;). Έτσι ενώ κάποιοι άρπαξαν την ευκαιρία και ήδη εργάζονται, η συντριπτική πλειονότητα βρίσκεται σε αδράνεια περιμένοντας(;) τη θέση, να τους βρει στο σπίτι».
· Κι εγώ αγαπητέ αναγνώστη, επανερχόμενος στο θλιβερό σύνθημά μου πως «πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία», διορθώνω: Πρέπει οι νεότεροι από εμάς να αλλάξουν νοοτροπία. Πρέπει ολόκληρη η νεότερη γενιά, να αλλάξει νοοτροπία.
· Αλλιώς, «αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα, να ‘ούμε» (Χάρρυ Κλυν, πριν πολλά χρόνια).

(Γράφτηκε για την εφημερίδα Αμαρυσία)

O κύκλος του Mobius (Mobius)

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Α’ αντρικού ρόλου Ζάν Ντιζαρντέν  («The Artist»), πρωταγωνιστεί σε μια κατασκοπευτική περιπέτεια διαφορετική από όσες έχουμε δει μέχρι τώρα στη μεγάλη οθόνη, όπου μια ιστορία απαγορευμένης αγάπης έρχεται αντιμέτωπη με τον άδυτο κόσμο του μαύρου χρήματος.
O Γκρέγκορι Λιούμποφ, γνωστός και ως Μόιζ, είναι ένας Ρώσος πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών με βάση το Μονακό. Εκεί παρακολουθεί τις δραστηριότητες ενός ισχυρού επιχειρηματία. Η Άλις, μια διάνοια στα οικονομικά, έχει προσληφθεί για να υπηρετήσει μυστικά την ίδια αποστολή. Με την υποψία ότι η Άλις μπορεί να τους προδώσει, ο Γκρέγκορι παραβιάζει τον χρυσό κανόνα και έρχεται σε επαφή  μαζί της. Ένα απαγορευμένο πάθος θα δημιουργηθεί μεταξύ τους, που αναπόφευκτα θα σηματοδοτήσει την πτώση τους.

Το κρυφό πάθος της Τερέζ Ντ. (Therese Desqueyroux)

H τελευταία ταινία του Κλοντ Μιλέρ, βασισμένη στο διάσημο μυθιστόρημα του Φρανσουά Μοριάκ.
Γεννημένος στο Παρίσι το 1942, ο Κλόντ Μιλέρ, ξεκινάει στην ηλικία των 20 χρονών τις σπουδές του στον κινηματογράφο στο FEMIS. Από το 1968 μέχρι το 1975 εργάστηκε στο πλευρό του Φρανσουά Τριφό, ως διευθυντής παραγωγής. Το 1976 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία «The Best Way to Walk». Οι διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν για τον Μιλέρ. Έχοντας στο ενεργητικό του 16 υποψηφιότητες και ένα βραβείο César το 1998, με την ταινία του «Class Trip», κερδίζει το βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών. Το 2012 η ταινία «Thérèse Desqueyroux», που ήταν η ταινία λήξης του Φεστιβάλ των Καννών, ήταν το «κύκνειο» άσμα του. Πέθανε τον Απρίλιο του 2012.

Elysium

Η «TriStar Pictures», σε συνεργασία με τη «Media Rights Capital», παρουσιάζει το «Elysium», με πρωταγωνιστές τους Ματ Ντέιμον, Τζόντι Φόστερ και Σάρλτο Κόπλεϊ. O σκηνοθέτης Νιλ Μπλόμκαμπ (εδώ και σεναριογράφος) έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα μετά το άκρως επιτυχημένο «District 9» (υποψήφιο για 4 Όσκαρ), να μας ταξιδέψει στον «Elysium». Στο μακρινό μέλλον η γη έχει μετατραπεί σε κόλαση. Παράδεισος υπάρχει, αλλά δεν είναι επίγειος. Έχει μεταφερθεί στο διαστημικό σταθμό «Elysium». Με πολλά αλληγορικά στοιχεία, άπλετη δράση, υποδόρια μηνύματα και χαρακτήρες γεμάτους τραγικότητα, ο Μπλόμκαμπ μάς δίνει τη δική του οπτική, για το πώς πιθανολογεί ότι θα είναι το μέλλον. Αν συμμεριστούμε την άποψή του, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα για το μέλλον της ανθρωπότητας ή μήπως τελικά υπάρχει ελπίδα;

Οι ευνοούμενοι του φεγγαριού (Les favoris de la lune)

Ξεκαρδιστική κωμωδία; Ανατρεπτική σάτιρα;  Δύσκολο να καταλήξει κανείς. Σε μια γειτονιά του Παρισιού κλέφτες, εραστές, καθημερινοί άνθρωποι, διεφθαρμένοι δικαστές, συνωμότες, θύτες και θύματα θα συναντηθούν σε έναν κόσμο αναρχίας, συνθέτοντας τον δικό τους μικρόκοσμο μέσα την κοινωνία. Οι ήρωες ξέρουν από εμπειρία ότι τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν και ότι ερχόμαστε στον κόσμο αυτό γυμνοί για να ξαναφύγουμε ακόμα πιο απογυμνωμένοι. Όλοι τους είναι κλέφτες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

«Το ατύχημα – Ένας παραλογισμός αυτοκαταστροφής»

Διαβάζοντας το βιβλίο του καθηγητή Δρ Σπύρου Σιμσίρογλου με τίτλο «Το ατύχημα – Ένας παραλογισμός αυτοκαταστροφής» (εκδόσεις Νέα Σκέψη, 1994), που βασίζεται σε επιστημονικά και στατιστικά δεδομένα καθώς και πολυετείς παρατηρήσεις, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αποκλειστικά υπεύθυνος για κάθε ατύχημα είναι ο παράγων Άνθρωπος, ο οποίος είτε από άγνοια είτε από αμέλεια οδηγείται στο Ατύχημα, το οποίο στο βιβλίο αντιμετωπίζεται ως «νόσημα συμπεριφοράς» και όχι ως «κακιά ώρα», ή «μοιραίο και αναπόφευκτο».
Αδιαπραγμάτευτη συνθήκη «πυροδότησης» ενός ατυχήματος, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι η  ροπή   υπερβατικών  ενεργειών  του ανθρώπου απέναντι στις προκλήσεις για την ικανοποίηση, όχι μόνο των ζωτικών του αναγκών, αλλά  κυρίως των επιθυμιών του.

Περί τυφλότητος (Blindness)

Την Κυριακή 11 Αυγούστου 2013 και 40 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ο τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1 θα προβάλλει την ταινία «Περί τυφλότητος» σε σκηνοθεσία Φερνάντο Μερέγιες. Ένα εξαιρετικό μελλοντολογικό θρίλερ, που είναι ταυτόχρονα και μια επίκαιρη κοινωνική αλληγορία, βασισμένο στο μυθιστόρημα του βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου. Παρόλο που η ώρα προβολής για ένα τέτοιο φιλμ είναι τελείως ακατάλληλη, για τους πραγματικούς φίλους του κινηματογράφου, θα υπενθυμίσω αυτά που είχα γράψει στην εφημερίδα Αμαρυσία στις 18/10/2008, με αφορμή την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους και θα προτρέψω τους φίλους του blog να το δουν στην τηλεόραση:

"Πλαστική άνοιξη" από την Στέργια

Πριν λίγες μέρες, η φίλη μου Στέργια Κάββαλου, παρουσίασε στο «Σπίρτο» (στην πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι) την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Πλαστική άνοιξη» (εκδ. ΕΚΑΤΗ), μια συλλογή που κινείται στο σουρεαλιστικό φάσμα και με μια γραφή που εκτείνεται επέκεινα του είναι και του φαίνεσθαι, με ρυθμό γρήγορο και στακάτο, που χαρακτηρίζει την Στέργια από το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Αλτσχάιμερ Trance» (των εκδόσεων Τετράγωνο, για το οποίο ήταν υποψήφια ως πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας του περιοδικού «Διαβάζω», υποψήφια για το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας, αλλά και υποψήφια στο 1ο φεστιβάλ νέων συγγραφέων του ΕΚΕΒΙ).

Το 2014 ο νέος Πλανήτης των Πιθήκων

Την αδυναμία μου για την πρώτη ταινία "Πλανήτης των πιθήκων" την έχω εκφράσει κατατάσσοντάς την στις "100 αγαπημένες" μου.. Από το 1968 μέχρι σήμερα, έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι αυτού του είδους της επιστημονικής φαντασίας και γυρίστηκαν πολλές ταινίες με το ίδιο θέμα, όχι αξιόλογες και ίσως αποτυχημένες. Μπήκαμε έτσι στον 21ο αιώνα με την ταινία "Πλανήτης των πιθήκων: η εξέγερση" (2011) σε σκηνοθεσία Ρούπερτ Γουάιατ και με τους Τζέιμς Φράνκο, Φρίντα Πίντο, Άντι Σέρκις, Τζον Λίθγκοου, που ήταν ρημέικ της ταινίας του 1968, η οποία είχε προβληθεί με τον τίτλο "Ο άνθρωπος που γύρισε απ' το μέλλον" και όπως ανακοίνωσε η παραγωγός εταιρία και γράφω στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Αμαρυσία ο Άντι Σέρκις μετά την επιτυχημένη ταινία "Πλανήτης των πιθήκων: η εξέγερση", επιστρέφει ως Καίσαρας

Ένα καλοκαίρι (Mud)

Ο 14χρονος Έλλις, ζει σε ένα πλωτό σπίτι, στις όχθες του Μισισιπή στο Άρκανσας, με τους γονείς του, που έχουν αρχίσει να βαριούνται τη συμβίωση με μελλοντική συνέπεια το χωρισμό και ενώ το κράτος θέλει να τους πάρει το παραποτάμιο σπίτι και αυτή είναι η πρώτη ιστορία, που καθορίζει το χαρακτήρα του Έλλις.

Ένα πρωί ο Έλλις το σκάει από το σπίτι με τον καλύτερό του φίλο, Νέκμπον. Τα δύο αγόρια λαχταρούν να εξερευνήσουν μια βάρκα που είδαν ψηλά στα δέντρα, στις όχθες του Μισισιπή, απομεινάρι μιας τρομερής πλημμύρας και αμέσως, το μυαλό του διαβασμένου θεατή πηγαίνει στη γνωστή ιστορία του Μαρκ Τουέιν με τον Χωκ Φιν και τις περιπέτειές του και αυτή είναι μια άλλη ιστορία, μέσα στην ταινία, της αγνής και άδολης φιλίας.

«Προσωρινή διακοπή» του Αντρέα Καμιλλέρι

«Η έλλειψη ηθικής προκάλεσε την κρίση. Συνεπώς, είναι αναγκαίο να υπάρξει μια καινούρια αντίληψη που θα θέσει την ηθική αν όχι επάνω, τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με το κέρδος. Κι αυτό πρέπει να γίνει σε όλα τα πεδία, από την οικονομία μέχρι τη βιομηχανία». 

Αυτή την εμβληματική φράση αναφέρει ο Μάουρο Ντε Μπλάζι, βιομήχανος και πρωταγωνιστής στο τελευταίο μυθιστόρημα «Προσωρινή διακοπή» του πολυδιαβασμένου Ιταλού συγγραφέα Αντρέα Καμιλλέρι. Ένα αδυσώπητο οικονομικό θρίλερ και ταυτόχρονα ένα δράμα, στο οποίο οι πρωταγωνιστές περιγράφονται με τραχύτητα, σχεδόν με ωμότητα, βασανισμένοι από αισθήματα πόθου, πάθους, μίσους, εκδίκησης και δύναμης, τα οποία καθορίζουν και τη στάση τους απέναντι στη ζωή. Μια ζωή γεμάτη απρόοπτα.

«Τα πουλιά» του Άλφρεντ Χίτσκοκ

Μία από τις καλύτερες ταινίες του «δάσκαλου» των ταινιών αγωνίας Άλφρεντ Χίτσκοκμ προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους, σε διανομή Seven Films.

Πρόκειται για ένα θρίλερ αγωνίας παραγωγής 1963, βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα που έγραψε το 1952 η Δάφνη Ντι Μοριέ, που με το ομώνυμο μυθιστόρημά της είχε εμπνεύσει τον Χίτσκοκ και για την ταινία «Ρεββέκα».
Πρωταγωνιστες της ταινίας «Τα πουλιά» είναι η Τίπι Χέντρεν, ο Ροντ Τέιλορ κι η Τζέσικα Τάντι. Το σενάριο έγραψε ο Έβαν Χάντερ, στον οποίο ο Χίτσκοκ ζήτησε να αναπτύξει καινούργιους χαρακτήρες και να γράψει υπόθεση, που να είναι διαφορετική από το μυθιστόρημα της Ντι Μοριέ, κρατώντας ως μοναδικό κοινό στοιχείο τις ανεξήγητες επιθέσεις των πουλιών του διηγήματος. Η ταινία δεν συνοδεύεται από μουσική υπόκρουση, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε ηχητικά εφέ σε εναλλαγή με περιόδους σιωπής.
Ο Χίτσκοκ είχε οραματιστεί την ταινία με πρωταγωνιστές τους Γκρέις Κέλι και Κάρι Γκραντ. Η Κέλι όμως, μετά το γάμο της με τον πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό, είχε αποσυρθεί από τα κινηματογραφικά δρώμενα κι ο Γκραντ δεν ήταν διαθέσιμος εκείνη την περίοδο. Έτσι ο σκηνοθέτης ανέθεσε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην άσημη ακόμα τότε Τίπι Χέντρεν και στον Ροντ Τέιλορ. Κι οι δυο ηθοποιοί υπέγραψαν συμβόλαιο για μελλοντικές συνεργασίες με το σκηνοθέτη, αλλά μόνο η Χέντρεν γύρισε άλλη μια ταινία με τον Χίτσκοκ το «Μάρνι» (Marnie, 1963), με συμπρωταγωνιστή μάλιστα τον Σον Κόνερι πριν γίνει διάσημος με το ρόλο του 007.

«Persona» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Ένα ατόφιο αριστούργημα, ένα από τα ανεξίτηλα διαμάντια της 7ης τέχνης. Μια ταινία που φτιάχτηκε για να επανακαθορίσει τον κινηματογράφο σαν τέχνη, προβάλλεται από σήμερα στους κινηματογράφους σε διανομή New Star.
Πρόκειται για την ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Persona» την οποία ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος έχει τοποθετήσει στις δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Είναι ένα φιλμ με νοημοσύνη, ένα ψυχολογικό παιχνίδι που στο τέλος αντιστρέφει τους ρόλους, μια αλληγορική σπουδή για την ουσία της τέχνης.
Υπόθεση: Η ηθοποιός Ελίζαμπεθ Βόγκλερ, παντρεμένη και με ένα μικρό γιο, καταρρέει κατά τη διάρκεια μιας παράστασης της «Ηλέκτρας». Στη συνέχεια καταφεύγει στη σιωπή και την απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Η νοσοκόμα που την περιποιείται, η Άλμα, τη συνοδεύει στο παραθαλάσσιο σπίτι της γιατρού της, για να βελτιωθούν οι συνθήκες ανάρρωσής της.