Το πέρασμα - The judgement

Υπόθεση: Με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο ηθοποιό του Εμίρ Κουστουρίτσα, Μίκι Μανόλοβιτς (Underground, Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές, Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος κ.ά.), και συμμετοχές στα σημαντικά βαλκανικά φεστιβάλ της Σόφιας και της Βαρσοβίας, η νέα ταινία του Βούλγαρου σκηνοθέτη Στέφαν Κομαντάρεφ μιλάει για τον Μίτιο και τον γιο του Βάσκο, οι οποίοι ζουν σε μια φτωχή περιοχή στα σύνορα Βουλγαρίας-Τουρκίας-Ελλάδας. Ο Μίτιο έχει χάσει ό, τι σημαντικό είχε στη ζωή του, τη γυναίκα του, τη δουλειά του και την εμπιστοσύνη του γιου του. Για να τον ξανακερδίσει, θα πρέπει να βρει συγχώρεση και να πληρώσει για την αμαρτία που διέπραξε 25 χρόνια πριν.

Κριτική: Στο Πέρασμα, ή έχουμε έναν άνδρα που έχασε τη γυναίκα του από ασθένεια, κοντεύει να χάσει και την εμπιστοσύνη του γιου του και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του με φόντο το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, ή έχουμε το θέμα της λαθρομετανάστευσης και όλα τα παρελκόμενα, με φόντο το μελόδραμα ενός πατέρα και ενός γιου που προσπαθούν να βγάλουν άκρη στη μεταξύ τους σχέση, η οποία επηρεάζεται από τρίτους παράγοντες.

Μακριά από τους ανθρώπους - Far from men

Υπόθεση: Βρισκόμαστε το 1954 στην Αλγερία στην καρδιά του χειμώνα σε ένα απομονωμένο χωριό, ενώ ξεκινά ο αντιαποικιακός αγώνας ενάντια στους Γάλλους. Καθώς οι αντάρτες περικυκλώνουν την περιοχή η σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο είναι αναπόφευκτη. Ο Νταρού (Βίγκο Μόρτενσεν), ο δάσκαλος του χωριού πρέπει να συνοδεύσει τον Μοχάμεντ (Ρεντά Κατέμπ), έναν ντόπιο που κατηγορείται για φόνο, μέχρι την πόλη όπου πρόκειται να δικαστεί. Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους είναι αναγκασμένοι να διασχίσουν τις απέραντες πεδιάδες της ενδοχώρας. Κυνηγημένοι από τους συγγενείς του δολοφονημένου που ζητούν εκδίκηση, αλλά και από τους Γάλλους στρατιώτες, οι δύο άνδρες επαναστατούν, έρχονται αντιμέτωποι με τη θρησκευτική μισαλλοδοξία όσο και την παράλογη βία του κατακτητή, αλλά, παράλληλα, και με τα προσωπικά τους ηθικά διλήμματα.

Κριτική: Ο Βίγκο Μόρτενσεν έχει από του φυσικού του ένα πρόσωπο γεμάτο γωνίες, που του χαρίζουν μια σκληρή φυσιογνωμία, ένα πρόσωπο που κρύβει περισσότερα από εκείνα που σου δείχνει και σ’ αυτή την ταινία είναι ο ιδανικός ήρεμος, πράος, μειλίχιος δάσκαλος ενός σχολείου σε μια απομακρυσμένη περιοχή στον οποίο αναθέτουν, να συνοδεύσει έναν κατηγορούμενο για φόνο, προκειμένου να δικαστεί σε άλλη πόλη.

Σε θέση βολής – Gunman

Υπόθεση: Ένας απόστρατος των Ειδικών Δυνάμεων, που υποφέρει από μετατραυματικό στρες, προσπαθεί να ξαναβρεί τον έρωτα της ζωής του, αφού προηγουμένως ταξιδέψει από το Λονδίνο στη Βαρκελώνη, και διασχίσει την Ευρώπη για να καθαρίσει το όνομα του.

Κριτική: Ο Σον Πεν, μια τραγική φιγούρα σχεδόν έτοιμος να ξεχάσει τον εαυτό του και το παρελθόν του από πρόωρο Αλτσχάιμερ, εντέλλεται να σκοτώσει τον υπουργό Ενέργειας του Κογκό και να εγκαταλείψει τη χώρα. Πίσω του αφήνει την αγαπημένη του Τζασμίν Τρίνκα, η οποία μη γνωρίζοντας την πραγματική του ιδιότητα παντρεύεται τον Χαβιέ Μπαρδέμ, που είχε υποσχεθεί στον Σον Πεν να την προσέξει.

Μετά από οκτώ χρόνια, οι τρεις τους θα συναντηθούν κάτω από επικίνδυνες συνθήκες.

Η απαγωγή του κ. Heineken - Kidnapping Freddy Heineken

Υπόθεση: Το 1983 μια ομάδα παιδικών φίλων πραγματοποίησαν το έγκλημα του αιώνα: απήγαγαν έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, κληρονόμο της αυτοκρατορίας της μπύρας, Heineken (Άντονι Χόπκινς). Η σοκαριστική απαγωγή –υπό την απειλή όπλων, στο φως της μέρας, στο Άμστερνταμ– είχε ως αποτέλεσμα να καταβληθούν τα μεγαλύτερα λύτρα για την απαγωγή ενός ατόμου. Ήταν το τέλειο έγκλημα… μέχρι που τους έπιασαν.

Κριτική: Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε αληθινή ιστορία και παρ’ όλα ταύτα, σε κρατάει σε ενδιαφέρον, ενώ και ο σκηνοθετικός ρυθμός έχει νεύρο.

Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ 2 - The Second Best Exotic Marigold Hotel

Υπόθεση: Πριν τρία χρόνια γίναμε ένοικοι ενός ξενοδοχείου με τους πιο διασκεδαστικούς και αναπάντεχους ένοικους και τώρα το «Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ» ανοίγει και πάλι, για μια ιστορία γεμάτη γέλιο, συγκίνηση, μουσική και χορό!

Κριτική: Όσοι έχετε δει την πρώτη ταινία, γνωρίζετε ήδη το στυλ και της δεύτερης, η οποία συνεχίζει να ανατρέπει τα στερεότυπα της τρίτης ηλικίας με ένα γλυκό και διασκεδαστικό τρόπο. Συν το γεγονός ότι διαθέτει μια σειρά πολύ καλών και γνωστών ηθοποιών με επικεφαλής της δύο μεγάλες κυρίες Τζούντι Ντεντς και Μάγκι Σμιθ, για τις οποίες (δεν μπορεί…) οι ρόλοι έχουν γραφτεί στα μέτρα τους. Λιτοί διάλογοι και λεπτό και εκλεπτυσμένο (έως βιτριολικό των δυο κυριών) χιούμορ.

Chappie

Υπόθεση: Στο κοντινό μέλλον την πάταξη του εγκλήματος και τη διατήρηση της τάξης έχουν αναλάβει να επιβάλλουν με ωμό τρόπο αστυνομικοί-ρομπότ. Το ανθρώπινο είδος ασφυκτιά κάτω από τον ρομποτικό αυτόν κλοιό και προσπαθεί να αντιδράσει. Ένα τέτοιο ανθρωποειδές, ο Chappie, πέφτει θύμα απαγωγής και προγραμματίζεται κατά έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Γίνεται, έτσι, το πρώτο ρομπότ που έχει την ικανότητα να σκέφτεται και να νιώθει. Κάποιες δυνάμεις, όμως, θεωρούν πως ο Chappie είναι επικίνδυνος και θα κάνουν τα πάντα, για να διατηρήσουν την καθεστηκυία τάξη και να διασφαλίσουν ότι το σκεπτόμενο ρομπότ θα είναι το τελευταίο του είδους του.

Κριτική: Πρόκειται για την αστεία πλευρά του Robocop ή μάλλον για την hip hop αντιμετώπισή του.

Περί αισθητικής...

Πώς γίνεται, αγαπητέ μου αναγνώστη, να στήνεται κοτζάμ υπουργός (μετά της συζύγου του, μάλιστα) μπροστά σε μια φωτογραφική μηχανή, να τον παίρνουν καμιά δεκαριά πόζες και κατόπιν να βγαίνει στα κανάλια και να λέει ότι δεν συμφωνεί με την αισθητική των φωτογραφιών; Όταν φωτογραφιζόταν, αυτό δεν το είχε σκεφτεί; Είναι να τρελαίνεσαι δηλαδή.

…νοοτροπίας

Οπότε, πώς να μην επανέλθω λέγοντας και πάλι ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα; Ευτυχώς δε, που αυτή μου η ανησυχία μου αυτή βρίσκει ανταπόκριση σε αναγνώστες μου και μάλιστα νεαρότερους, οι οποίοι όταν διάβασαν τα Έπεα Πτερόεντα του προηγούμενου Σαββάτου, βγήκαν στο facebook και συμφώνησαν πως αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, τίποτα δεν γίνεται. Ευχαριστώ φίλοι μου. Άντε να βάλουμε μπροστά γι’ αυτή την αλλαγή.

…και γούστου

Διότι, βγήκαν οι άλλοι και δήλωσαν πως τους προσβάλλει η αισθητική του μαυρόασπρου γκράφιτι στο κτήριο του Πολυτεχνείου, ενώ τόσα χρόνια οι αφίσες που υπήρχαν και οι πάμπολλες ακαταλαβίστικες μουτζούρες, μαζί με κάποια συνθήματα δεν τους ενοχλούσαν, ίσως γιατί είχαν μάλλον ενσωματωθεί με «την αισθητική αντίληψη του μνημείου». Τι να πω; Όχι πως μου άρεσε η βάρβαρη ενέργεια του βαψίματος σε μια νύχτα, αλλά τόσα χρόνια δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το χρώμα, το original, το πραγματικό, αυτού του κτηρίου. Πάντα ζωγραφισμένο το έβλεπα. Ή σκεπασμένο με κάθε είδους αφίσες.

Το τραγούδι του Φοίνικα - Phoenix

Υπόθεση: Ιούνιος, 1945. Η Νέλι καταφέρνει να επιζήσει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έχοντας όμως υποστεί πολλά τραύματα στο σώμα της. Θα υποβληθεί σε μια σειρά πλαστικών επεμβάσεων για να αναπλάσει το πρόσωπό της. Όταν ολοκληρωθούν, θα αναζητήσει το σύζυγό της, ο οποίος όμως δεν θα την αναγνωρίσει. Αντιθέτως λόγω της ομοιότητάς της, θα της προτείνει να υποδυθεί την γυναίκα του, που ο ίδιος θεωρεί νεκρή, με σκοπό να διεκδικήσουν την περιουσία της. Η Νέλι αν και διστακτική, δέχεται να παίξει αυτό το ρόλο, ελπίζοντας ότι έτσι θα μάθει την αλήθεια για τα πραγματικά του συναισθήματα του άνδρα της.

Κριτική: Μια εκπληκτική απεικόνιση της μεταπολεμικής και βαριά τραυματισμένης Γερμανίας, αποτελεί αυτή η ταινία, της οποίας κύριο θέμα, σε πρώτο πλάνο είναι η πραγματική αγάπη, που επιμένει να βρει δικαίωση παρά τις αντιξοότητες.

Ο άνθρωπος του Νοέμβρη – The November man

Υπόθεση: Με κωδικό όνομα, ‘The November Man’, ο Πίτερ Ντέβερο (Πιρς Μπρόσναν) είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος και καλά εκπαιδευμένος πρώην πράκτορας της CIA που παρασύρεται από την ήσυχη συνταξιοδότηση του, εξαιτίας μιας πολύ προσωπικής αποστολής. Πρέπει να προστατεύσει την πολύτιμη μάρτυρα Άλις Φουρνιέ (Όλγκα Κιριλένκο) που θα μπορούσε να ξεσκεπάσει την αλήθεια πίσω από μια συνωμοσία δεκαετιών. Θα ανακαλύψει σύντομα πως η αποστολή του, τον έχει κάνει στόχο ενός παλιού του φίλου και προστατευόμενο της CIA, του Ντέιβιντ Μέισον (Λουκ Μπρέισι). Με τις υποψίες για την ύπαρξη ενός καρφιού στην υπηρεσία να μεγαλώνουν, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να εμπιστευθεί ο Ντέβερο, ούτε κανόνες ή σταθερές που να τον βοηθήσουν. 

Κριτική: Πιστός στην αρχή της συνεχούς δράσης, που τον έχει καθιερώσει, ο Ρότζερ Ντόναλντσον (Το Δίκιο Σου Το Παίρνεις Με Αίμα, 2011 - Το Μεγάλο Κόλπο, 2008 - Δεκατρείς Μέρες, 2000 – Η Κορυφή Του Δάντη, 1997), υπογράφει αυτή τη φορά μια σύγχρονη περιπέτεια κατασκοπείας, γυρισμένη με τον παραδοσιακό τρόπο και με αναφορές σε κατασκοπευτικά σενάρια της εποχής του Ψυχρού Πολέμου («Και γιατί όχι;», όπως αναρωτιέται προς το τέλος της ταινίας ο Άνθρωπος του Νοέμβρη, δίνοντας την απάντηση στον μαθητευόμενο κατάσκοπο, που τον κατακρίνει για μεθόδους Ψυχρού Πολέμου).

Ο Πιρς Μπρόσναν χωρίς να θυμίζει τον ήρωα που τον καθιέρωσε (τον πράκτορα 007), υποδύεται με νεύρο και δύναμη έναν ουσιαστικά παλιομοδίτη κατάσκοπο που είναι υποχρεωμένος να επανέλθει στη δράση αν και είχε αποσυρθεί, προκειμένου να βοηθήσει την Όλγα Κιριλένκο (από τα κορίτσια του 007 επίσης), που είναι και η μοιραία γυναίκα.

Σύγχρονη, εμπνευσμένη από τη σημερινή πραγματικότητα, η ταινία, διαθέτει την απαιτούμενη δράση  και την ίντριγκα που χαρακτηρίζει τις μυστικές υπηρεσίες, στις οποίες αφού υπάρχει ιεραρχία θα υπάρχει και ανταγωνισμός και φυσικά μεγαλομανία. Στοιχεία, που έχουν επίδραση στο κατώτερο –και αναλώσιμο- προσωπικό τους.

Πολύ καλή η ταινία (πέραν των ερμηνειών, διακρίνεται για σφιχτή σκηνοθεσία, εξαιρετικό μοντάζ και πολύ καλή φωτογραφία) και συνιστάται για ένα ευχάριστο δίωρο. 

Σκηνοθεσία: Ρότζερ Ντόναλτσον

Με τους: Πιρς Μπρόσναν, Όλγα Κιριλένκο, Λουκ Μπρέισι, Λαζάρ Ριστόβσκι, Μπιλ Σμίτροβιτς

Προβάλλεται από 19/3/15

Ο άνθρωπος του Νοέμβρη – The November man

Υπόθεση: Με κωδικό όνομα, ‘The November Man’, ο Πίτερ Ντέβερο είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος και καλά εκπαιδευμένος πρώην πράκτορας της CIA που παρασύρεται από την ήσυχη συνταξιοδότηση του, εξαιτίας μιας πολύ προσωπικής αποστολής. Πρέπει να προστατεύσει την πολύτιμη μάρτυρα Άλις Φουρνιέ που θα μπορούσε να ξεσκεπάσει την αλήθεια πίσω από μια συνωμοσία δεκαετιών. Θα ανακαλύψει σύντομα πως η αποστολή του, τον έχει κάνει στόχο ενός παλιού του φίλου και προστατευόμενο της CIA, του Ντέιβιντ Μέισον. Με τις υποψίες για την ύπαρξη ενός καρφιού στην υπηρεσία να μεγαλώνουν, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να εμπιστευθεί ο Ντέβερο, ούτε κανόνες ή σταθερές που να τον βοηθήσουν.

Κριτική: Πιστός στην αρχή της συνεχούς δράσης, που τον έχει καθιερώσει, ο Ρότζερ Ντόναλντσον (Το Δίκιο Σου Το Παίρνεις Με Αίμα, 2011 - Το Μεγάλο Κόλπο, 2008 - Δεκατρείς Μέρες, 2000 – Η Κορυφή Του Δάντη, 1997), υπογράφει αυτή τη φορά μια σύγχρονη περιπέτεια κατασκοπείας, γυρισμένη με τον παραδοσιακό τρόπο και με αναφορές σε κατασκοπευτικά σενάρια της εποχής του Ψυχρού Πολέμου («Και γιατί όχι;», όπως αναρωτιέται προς το τέλος της ταινίας ο Άνθρωπος του Νοέμβρη, δίνοντας την απάντηση στον μαθητευόμενο κατάσκοπο, που τον κατακρίνει για μεθόδους Ψυχρού Πολέμου).

Σον το Πρόβατο Η Ταινία - Shaun the Sheep Movie

Υπόθεση: Ο Σον είναι ένα έξυπνο, άτακτο πρόβατο, που ζει με το κοπάδι του στη Φάρμα Μόζι Μπότομ και υπό την επίβλεψη του Αγρότη και του Μπίτζερ, ενός καλοπροαίρετου αλλά μη αποτελεσματικού τσοπανόσκυλου. Παρά τις προσπάθειες του Σον, η ζωή στη φάρμα τους έχει δυσκολέψει, κι ο Σον θα καταστρώσει ένα πανούργο σχέδιο: να πάρουν ρεπό. Πρέπει να προσέχετε τι εύχεστε όμως. Σύντομα τα πράγματα θα βγουν εκτός ελέγχου και οι αταξίες του Σον θα απομακρύνουν τον άμοιρο αγρότη από τη φάρμα του. Με τη βοήθεια του κοπαδιού, ο Σον θα ταξιδέψει στη Μεγάλη Πόλη για να σώσουν τον αγρότη- η αποτυχία δεν είναι επιλογή!

Κριτική: Βασισμένο σε γνωστή βρετανική τηλεοπτική σειρά, το φιλμ σατιρίζει πανέξυπνα την καθημερινότητα της βρετανικής κοινωνίας γενικά, τις τάσεις της μόδας, τις συμπεριφορές των απλών πολιτών και των ανθρώπων που έχουν κάποια εξουσία, μέσα από τη ζωή ενός άτακτου προβάτου του Σον, το οποίο τι ήθελε; Μια μέρα ρεπό στη φάρμα που ζούσε.

Η αρχαιολόγος - The archaeologist

Υπόθεση: Στις κοιλάδες και τις πεδινές ζώνες του Αλιάκμονα υπάρχουν σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα που χρονολογούνται από τα προϊοστορικά χρόνια. Για την Γεωργία Καραμήτρου - Μεντεσίδη, Προϊσταμένη της Λ΄Εφορείας Αρχαιοτήτων, ο χρόνος κυλά αντίστροφα. Ο χώρος αρχαιολογικού  ενδιαφέροντος θα μετατραπεί σε λίμνη από το υπό κατασκευή φράγμα Ιλαρίωνα της ΔΕΗ. Η αρχαιολόγος καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες ώστε να ολοκληρωθεί το σωστικό της έργο (με χρηματοδότηση της ΔΕΗ Α. Ε.), το οποίο δύο τρεις μήνες πριν το τέλος του, βρίσκεται στην πιο αποδοτική του φάση.

Κριτική: Καλογυρισμένο, ενδιαφέρον και ενημερωτικό το ντοκιμαντέρ του Κίμωνα Τσακίρη, σκιαγραφεί με λιτότητα το πορτραίτο της αρχαιολόγου που

Η τριλογία της Απόκλισης: Ανταρσία – Insurgent

Υπόθεση: Επικεφαλής πια της επανάστασης που απειλεί το αυστηρά δομημένο κοινωνικό σύστημα, η Τρις και ο Φορ βρίσκονται στο στόχαστρο της, διψασμένης για εξουσία, Τζανίν. Καθώς ο στρατός της χτενίζει τα ερείπια της πόλης για να τους εντοπίσουν, η Τρις με τον Φορ διασχίζουν την πόλη ελπίζοντας να βρουν συμμάχους. Παράλληλα η Τρις προσπαθεί να αποκαλύψει το μυστικό, για το οποίο θυσιάστηκαν οι γονείς και οι φίλοι της, το μυστικό που εξηγεί γιατί η Τζανίν δεν θα πάψει ποτέ να την κυνηγά. Αναζητώντας απεγνωσμένα έναν τρόπο για να μην προκαλέσει πόνο στους αγαπημένους της, η Τρις αντιμετωπίζει τους χειρότερους φόβους της σε μια σειρά σχεδόν αδύνατων προκλήσεων, καθώς επιδιώκει να ξεκλειδώσει την αλήθεια για το παρελθόν, και τελικά το μέλλον, του κόσμου της.

Κριτική: Μέσα σε έναν εξαιρετικά σχεδιασμένο φανταστικό κόσμο, που πλημμυρίζει το μάτι, η δεύτερη συνέχεια της Απόκλισης, είναι εξίσου θεαματική όσο και το πρώτο μέρος της τριλογίας.

Δεν μας σώζει τίποτα

Επανέρχομαι λοιπόν, με το κλασσικό μου σύνθημα. Αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα. Όποια κυβέρνηση και αν αναλάβει, κεντρώα, δεξιά, αριστερή, φιλελεύθερη, νεοφιλελεύθερη, ριζοσπαστική, κομμουνιστική και δεν ξέρω τι άλλο. Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία ως άνθρωποι, η χώρα δεν πρόκειται να σωθεί. Όσα δανεικά και να μας δώσουν και όσα κουρέματα χρεών να μας κάνουν.

Ας πούμε ότι έχουμε κράτος

Μου λένε οι φίλοι μου, που τόσα χρόνια ήθελαν αριστερή διακυβέρνηση και τώρα έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και κάνουν ομφαλοσκόπηση «Κάνε υπομονή Άγγελε. Μη κάνεις κριτική. Δώσε τους λίγο καιρό. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Άσε να τους κρίνεις από το έργο τους». Ας πούμε λοιπόν, πως κάνω ότι δεν καταλαβαίνω πως αυτή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τρομερό δίλημμα, μεταξύ ψηφοφόρων της και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κριτική που ασκώ, δεν είναι σα να έχουν αναλάβει ένα κράτος, σωστά δομημένο και με πολίτες γαλουχημένους να δεχθούν αλλαγές. Η κριτική, ασκείται μέσα στο υπάρχον ευρύτερο πλαίσιο. Με πολίτες, που ακόμα και όταν ήσαν «Αγανακτισμένοι», ήσαν χωρισμένοι σε εκείνους της Επάνω Πλατείας Συντάγματος και σε εκείνους της Κάτω Πλατείας. Ε, ναι…

Από μηχανής – Ex machina

Υπόθεση: Ένας δισεκατομμυριούχος προγραμματιστής θα φέρει έναν από τους υπαλλήλους του στην πολυτελή κατοικία του για να συμμετάσχει σε ένα πείραμα που θα αφορά στην τελευταία του εφεύρεση, ένα εξαιρετικά προηγμένο θηλυκό ρομπότ που διαθέτει τεχνητή νοημοσύνη.

Κριτική: Το θέμα «ρομπότ-υψηλής-νοημοσύνης-αποκτά-συναισθήματα», το έχουμε δει και στο Blade Runner, με τον Χάρισον Φορντ να έχει επιφορτισθεί την εξόντωση τριών androids υψηλής νοημοσύνης και μάλιστα αφού προηγουμένως εντοπίζει το ένα με τη μέθοδο Τιούρινγκ.

Still Alice: Κάθε στιγμή μετράει - Still Alice

Υπόθεση: Η Δρ. Alice Howland έχει τα πάντα. Είναι μία καταξιωμένη ακαδημαϊκός γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, μία ευτυχισμένη σύζυγος και μητέρα τριών, μεγάλων πια, παιδιών. Όταν η μνήμη της αρχίζει να την προδίδει, αρχικά δεν δίνει σημασία. Αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά όταν χάνεται στην ίδια της τη γειτονιά. Ο προσωπικός αγώνας με αντίπαλο τη μη αναστρέψιμη νόσο του Αλτσχάιμερ μόλις ξεκινά.

Κριτική: Η ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ είναι καθηλωτική σ’ αυτή την ταινία. Και πώς να μην είναι; Πρόκειται για μια εξαιρετική ηθοποιό και θεωρώ ότι ο ρόλος αυτός δεν της ήταν δύσκολος, την έχω δει και σε δυσκολότερους (μου έρχονται στο μυαλό Ο Παράδεισος Είναι Μακριά και Οι Ώρες).

Τζόκερ – Wild cards

Υπόθεση: Ο Νικ Γουάιλντ εργάζεται ως σωματοφύλακας στο Λας Βέγκας, κι έχει θανάσιμες δεξιότητες αλλά και πάθος με το τζόγο. Όταν ένας πολύ καλός του φίλος θα πέσει θύμα ξυλοδαρμού, ξυπνάει η δίψα του για εκδίκηση, σύντομα όμως θα ανακαλύψει ότι τα έχει βάλει με τη μαφία. Βυθίζεται στον υπόκοσμο καθώς μαφία κι ένοπλες δυνάμεις τον αναζητούν. Έχοντας ανεβάσει τα στοιχήματα, έχει να παίξει ένα τελευταίο παιχνίδι για να αλλάξει τη μοίρα του... κι αυτή τη φορά είναι όλα ή τίποτα.

Κριτική: Όταν έχεις μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Τζέισον Στέιθαμ, δεν περιμένεις τίποτα άλλο από συνεχή δράση, πολύ ξύλο και τον ήρωά μας να τη βγάζει καθαρή στο τέλος.

Το παιδί από το Κολοράντο

Ο Στίβεν Κινγκ, σε μια ιστορία από αυτές που μπορούν να αγαπηθούν και από αναγνώστες που δεν διαβάζουν ιστορίες με φαντάσματα ή τέρατα. Μια ιστορία μυστηρίου, η οποία γίνεται το πρόσχημα για ένα μάθημα, πάνω στην ηθική της δημοσιογραφίας και την «κατασκευή» ενός θέματος από αμφιλεγόμενα, ή ακόμη και ανύπαρκτα στοιχεία, όπως αναγράφεται και στο οπισθόφυλλο.

«Το παιδί από το Κολοράντο» (εκδόσεις Bell), που πρωτοδημοσιεύτηκε στην Αμερική το 2005 στην κλασική μορφή βιβλίου τσέπης, είναι ουσιαστικά ένα κλασικό, τυπικό μυθιστόρημα «ποιος-το-έκανε-και-γιατί», το οποίο κάτω από την πένα ενός συγγραφέα-πρότυπου δημιουργικής γραφής, αποκτά ένα άλλο, ιδιαίτερο βάρος.

Σύμφωνα με την υπόθεση το 1980, ένας άντρας βρίσκεται νεκρός στο νησί Μους-Λούκιτ, στα ανοιχτά της Ακτής του Μέιν. Πάνω του δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ταυτότητας. Η αναγνώριση του πτώματος γίνεται ενάμιση χρόνο μετά, από μια σύμπτωση, αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πώς βρέθηκε εκεί και αν ο θάνατός του ήταν ατύχημα, δολοφονία ή κάτι πιο παράξενο... Και αυτή είναι απλώς η αρχή του μυστηρίου.

Η βίλα της θλίψης

Δεν πρόκειται για καμία «βίλα της θλίψης». Ο Πατρίκ Μοντιανό, που θα πρέπει τη δεκαετία του ‘60 να ήταν δεκαπέντε ετών, σ’ αυτό το μυθιστόρημα (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη), το οποίο θα μπορούσε να είναι και τμήμα της αυτοβιογραφίας του, θυμάται και περιγράφει μια κοινωνία σε παρακμή, μια «κοινωνία της θλίψης». Μια κοινωνία που θεωρούσε «ποιοτική» τη βαρεμάρα, ανάμεσα σε περιπάτους παραλιακών δρόμων σε λουτροπόλεις για ηλικιωμένους και σε συναντήσεις κοκταίλ, ή απογευματινών τεΐων, όπου ανταλλάσσονται φιλοφρονήσεις, ως επί το πλείστον ψευδείς και απόψεις γύρω από πετυχημένους ή αποτυχημένους πολιτικούς, καλλιτέχνες και άλλα δημόσια πρόσωπα. Όλα αυτά δε, μέσα από τις αναμνήσεις και το βλέμμα του νεαρού Βίκτορα, του οποίου η μοιραία συνάντηση με την γοητευτική ηθοποιό Υβόννη, γεννά έναν έρωτα που μοιάζει προορισμένος να κρατήσει αιώνια (όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο).

Εν τω μεταξύ, γύρω του μια παρέα περίεργων και αντιφατικών ανθρώπων ζει μια κάποια περιπέτεια, γύρω από την οποία παραμονεύει το μυστήριο και ο αισθησιασμός. Πίσω από τη φαινομενική ηρεμία που βαραίνει την ατμόσφαιρα, γεγονότα και χαρακτήρες αναδεύονται αργά και υπόγεια, έρχονται στην επιφάνεια αλλοιωμένα ή όχι και ο Πάτρικ Μοντιανό με την ελκυστική του γραφή κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, μέχρι την τελευταία σελίδα. Ενδιαφέρον και άψογο.

Το Φανταστικό και ο Βαρουφάκης (3)

Κλείνοντας τη σειρά Το Φανταστικό και η Οικονομία, που ήταν αφιερωμένη στον τρόπο με τον οποίο ο σημερινός υπουργός Οικονομίας Γιάνης Βαρουφάκης χρησιμοποιούσε τις ταινίες φαντασίας, για να τεκμηριώνει τα άρθρα του, θα αναφερθούμε στο άρθρο του με τίτλο «Σούπερμαν εναντίον Μπάτμαν», που δημοσιεύτηκε στις 13/2/2014 στο περιοδικό LIFO με επεξηγηματικό υπότιτλο: «Η αδιέξοδη πίστη σ’ έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας».

Ο κ. Βαρουφάκης, πρώτα εξιστορεί την εμφάνιση των δυο υπερηρώων στη Γη, αποκαλώντας τον Σούπερμαν «λαθρομετανάστη από τον πλανήτη Κρύπτον (που, σαν μια Σομαλία ή ένα Αφγανιστάν, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη)» και τον Μπάτμαν «δικό μας παιδί, γέννημα-θρέμμα της αμαρτωλής Γκόθαμ Σίτι, γόνο ισχυρής οικογένειας της πόλης, που όμως ξεκληρίστηκε επειδή δεν συμβιβάστηκε με το κακό».

Στη συνέχεια,

Αφιέρωμα στον Γουστάβ Μασατί

Η Αλκυονίς New Star Art Cinema παρουσιάζει από 5/3, τον πρωτοπόρο του Τσέχικου κινηματογράφου, Gustav Machatý με δύο ταινίες τέχνης που σόκαραν και λογοκρίθηκαν σε Ευρώπη και Αμερική.

Ο κ. Βελισσαριος Κοσυβάκης ιδιοκτήτης της New Star, αναφέρει σχετικά με τις ταινίες: «Με την προβολή των αριστουργημάτων EROTIKON και EKSTASΥ  στοχεύουμε να γνωρίσουν οι φίλοι σινεφίλ από πού ξεκίνησε η πρωτοπορία στον κινηματογράφο της εποχής του ‘30. Πρόκειται για δύο ταινίες που εμπλουτίζονται από υπαινιγμούς και σύμβολα από τον σκηνοθέτη ο οποίος δεν διστάζει στην Ekstasy να χρησιμοποιήσει γυμνές σκηνές και να περιγράψει με κοντινά πλάνα στα εκφραστικά μάτια της άγνωστης ακόμα Hedy Lamarr, έναν από τους πρώτους γυναικείους οργασμούς στη μεγάλη οθόνη».

Ekstasy (1933)

Η ταινία Ekstasy (Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1934) είναι η πρώτη μη πορνογραφική ταινία, που απεικονίζει γυναικείο οργασμό κάνοντας διάσημη την Hedy Lamarr.

Ο  Machatý καταφέρνει να χτίσει ένα μικρό αριστούργημα πολύ μπροστά για την εποχή του, χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου γυμνό αλλά διατηρώντας τη σαγηνευτική δύναμη μέσα από τη χρήση συμβόλων και της υποκειμενικής κάμερας.

Σύμφωνα με την υπόθεση η Eva είναι παντρεμένη με έναν τζέντλεμαν, αλλά διαπιστώνει ότι έχει εμμονή με την τάξη στη ζωή της και καθόλου χώρο για πάθος. Απελπισμένη τον εγκαταλείπει και επιστρέφει στο σπίτι του πατέρα της. Μια μέρα, κάνοντας μπάνιο στη λίμνη γνωρίζει έναν νέο άντρα και τον ερωτεύεται. Ο σύζυγός της είναι λυπημένος που έφυγε η γυναίκα του όμως η μοίρα τον φέρνει δίπλα στο νέο εραστή που την «έκλεψε».

Η μαχαιριά - The cut

Υπόθεση: Μαρντίν, 1915. Η τουρκική αστυνομία συλλαμβάνει όλους του Αρμένιους άντρες μέσα σε μια νύχτα και ο νεαρός σιδηρουργός, Nazaret Manoogian, αποχωρίζεται βίαια την οικογένειά του. Χρόνια αργότερα, αφού ο Nazaret έχει επιβιώσει από τη γενοκτονία, μαθαίνει ότι οι κόρες του είναι κι αυτές ζωντανές. Κάνει σκοπό της ζωής του να τις ξαναβρεί και περιπλανιέται από την έρημο της Μεσοποταμίας ως την Αβάνα και τα απομονωμένα βοσκοτόπια της Βόρειας Ντακότα. Σε αυτή την οδύσσειά, θα συναντήσει απλούς ανθρώπους έτοιμους να του συμπαρασταθούν και να τον βοηθήσουν αλλά και την άλλη πλευρά της απαξίωσης και της βαρβαρότητας.

Κριτική: Με την «Μαχαιριά», ο Φατίχ Ακίν καταπιάνεται με την γενοκτονία των Αρμενίων και ολοκληρώνει έτσι την τριλογία του «Αγάπη, Θάνατος και Διάβολος», (οι δύο προηγούμενες: «Μαζί - Ποτέ» του 2004 για την Αγάπη και «Η άκρη του ουρανού» του 2007 για το Θάνατο).

Στα χρόνια της βίας - A most violent year

Υπόθεση: Η ταινία ακολουθεί τρεις ημέρες στη ζωή του Άμπελ Μοράλες ενός Λατινομαερικάνου μετανάστη, που μαζί με τη σύζυγο του Άννα (γέννημα- θρέμα του Μπρούκλυν) χτίζουν μια μικρή επιχείρηση πετρελαίου θέρμανσης, που παρέλαβαν από το μαφιόζο πατέρα της Άννα. Αφιερωμένοι να διοικήσουν την επιχείρηση με νόμιμους τρόπους, ανακαλύπτουν ότι ο δρόμος για την επιτυχία είναι διεφθαρμένος.

Κριτική: Σε σκηνοθετικό κλίμα που θυμίζει Μάρτιν Σκορτσέζε και με μια καταπληκτική ερμηνεία του Όσκαρ Άιζακ, η ταινία διαπραγματεύεται την αποφασιστικότητα, την υπομονή και την επιμονή του ανθρώπου, που θέλει να πετύχει τους σκοπούς του, αποφεύγοντας τους δρόμους της αδιαλλαξίας και της παρανομίας.

Τιμπουκτού – Timbuktu

Υπόθεση: Ο χρόνος στο Τιμπουκτού άρχισε να κυλά αντίστροφα. Οι δρόμοι έρημοι, οι πόρτες κλειστές. Οι γυναίκες έχουν γίνει σκιές και το σκοτάδι έχει τυλίξει όλα όσα έδιναν κάποτε χρώμα σ’ αυτή την εξωτική πόλη του Μάλι. Τέλος η μουσική, τέλος το παιχνίδι, τέλος η ελευθερία: η αρχή του σκοταδισμού. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι πλέον η νέα τάξη πραγμάτων που σκορπά τον τρόμο στην περιοχή. Μακριά από το χάος, ο Κιντάν με την γυναίκα του Σατίμα, την κόρη του Τόγια και τον μικρό Ισάν, απολαμβάνουν μια ήρεμη ζωή. Ένα περιστατικό θα ωθήσει τον Κιντάν να αφαιρέσει κατά λάθος μια ανθρώπινη ζωή. Αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με την καινούρια δικαιοσύνη. Η ιστορία του Κιντάν, όμως, δεν είναι η μοναδική, παράλληλες πράξεις συνθέτουν με έναν ωμό ρεαλισμό την ματωμένη ιστορία μιας ολόκληρης χώρας.

Κριτική: Πρόκειται για μια ταινία που διαπραγματεύεται την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στο Τιμπουκτού, όπου τα πάντα ελέγχονται αυστηρά και ασφυκτικά από τους τζιχαντιστές και τον ισλαμικό νόμο.

Focus

Υπόθεση: Ο Νίκι Σπέρτζον (Γουίλ Σμιθ) είναι ένας έμπειρος απατεώνας, ο οποίος εκπαιδεύει τη νεαρή ερασιτέχνη απατεώνισσα, Τζες (Μάργκοτ Ρόμπι), και της μαθαίνει τα κόλπα του “παιχνιδιού”. Όλα όμως περιπλέκονται, όταν θα μπει το ρομαντικό στοιχείο στη σχέση τους, κάτι που θα οδηγήσει τελικά στη διακοπή της. Τρία χρόνια αργότερα, η ελκυστική και πλέον καταξιωμένη femme fatale Τζες εμφανίζεται στο Μπουένος Άιρες, αλλά αυτή τη φορά ως ανταγωνίστρια του Νίκι στην ίδια απάτη, που έχει στόχο έναν δισεκατομμυριούχο που οργανώνει αγώνες αυτοκινήτων.

Κριτική: Παιχνίδια αυτοσυγκέντρωσης, θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός τίτλος, μιας και όλη η ιστορία αφορά σε πορτοφολάδες και μικροαπατεώνες, που έχουν μεγάλη ανάγκη και από αυτοσυγκέντρωση για να πετύχουν το στόχο τους.

Στο δρόμο για το σχολείο - Sur le chemin de l'école

Υπόθεση: Παιδιά που ζουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, αλλά μοιράζονται την ίδια δίψα για μάθηση. Κατανοούν ότι μόνο η σωστή εκπαίδευση, μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, γι’ αυτό και κάθε πρωί ξεκινούν ένα μακρινό ταξίδι προς τη γνώση.

Κριτική: Υπέροχη και συγκινητική «ταινία-παράδειγμα» για τα παιδιά μας (του «δυτικού» λεγόμενου κόσμου) και ειδικά για εκείνα που θεωρούν «αυτονόητη» την ύπαρξη των ανέσεων που απολαμβάνουν και τις οποίες ανέσεις δεν είχαν οι γονείς τους, ή οι παππούδες τους και (ακόμα και σήμερα) είναι αδιανόητες για τα παιδιά του «τρίτου κόσμου».

Νυχτερινός ανταποκριτής - Nightcrawler

Υπόθεση: Μέχρι πού θα έφτανες για το Αμερικανικό όνειρο; Ο Λου Μπλουμ ψάχνει απελπισμένος για δουλειά, ώσπου ανακαλύπτει τον “υπόγειο” και εφήμερο κόσμο του αστυνομικού ρεπορτάζ στο Λος Άντζελες. Θα συνεργαστεί με ένα τηλεοπτικό συνεργείο που καταγράφει ατυχήματα, πυρκαγιές και δολοφονίες, και θα γνωρίσει τη Νίνα, μία βετεράνο στο “άθλημα”, η οποία θα τον βοηθήσει να γνωρίσει την επιτυχία. Αναζητώντας μανιωδώς “καυτές” ειδήσεις που θα απογειώσουν τα νούμερα τηλεθέασης, μετατρέπεται σε έναν αμφιβόλου ηθικής δημοσιογράφο που θα κάνει τα πάντα για την αποκλειστικότητα.
Κριτική: Άλλη μια ταινία, που θα τη συμπεριλάβω στον κατάλογο «δημοσιογραφία και δημοσιογραφική δεοντολογία», στην επόμενη επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας της Ελευθερίας του Τύπου και στην κατηγορία «κίτρινος»..

Το Φανταστικό και ο Βαρουφάκης (2)

Συνεχίζω σήμερα (προηγούμενη ΕΔΩ) με άλλη μια κινηματογραφική ταινία φαντασίας, που επικαλείται ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάνης Βαρουφάκης, προκειμένου να τεκμηριώσει τις απόψεις του, σε θέματα οικονομίας.

Πρόκειται για την ταινία «Blade Runner» που έχει χαρακτηρισθεί σταθμός στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, στην οποία ο Χάρισον Φορντ υποδύεται έναν ειδικό ντετέκτιβ, που έχει επιφορτισθεί να ανακαλύψει κάποια ανθρωποειδή ρομπότ (androids), τα οποία αφού απόκτησαν συναισθήματα, δραπετεύουν από μια αποικία όπου εργάζονταν σε ορυχεία και έχουν επιστρέψει στη Γη να βρουν τον κατασκευαστή τους και να τον πιέσουν να τους δώσει παραπάνω ζωή, διότι είναι προγραμματισμένα να «ζουν» μόνον τρία χρόνια και όχι όπως οι άνθρωποι.

Ο κ. Βαρουφάκης, συμπεραίνει ότι το μυστικό της συναλλακτικής αξίας που την καθιστά χρήσιμη έννοια είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, η πραγματικά ελεύθερη βούληση ανθρωπίνων όντων που διαθέτουν αυτογνωσία. Έτσι, αναφέρεται στα androids της ταινίας Blade Runner προκειμένου να διαχωρίσει τις έννοιες «άνθρωπος» και «ρομπότ» στην αγορά εργασίας.