Ατενίζοντας την ανθρώπινη κωμωδία

"Εβίβα"  (2014)

5 ταινίες μικρού μήκους κοιτούν την καθημερινότητα και χαμογελούν στο νέο, ανεξάρτητο χώρο προβολής ταινιών CINEMARIAN θα προβληθούν κατά σειρά οι ταινίες:

«Εβίβα» (2014)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Νάκος, Αμέρισσα Μπάστα

Διάρκεια: 16΄

«5 Τρόποι να Πεθάνεις» (2014)

Σκηνοθεσία: Ντάινα Παπαδάκη

Διάρκεια: 17΄

«Think Positive!» (2011)

Σκηνοθεσία: Γαβριήλ Ψαλτάκης

Διάρκεια: 11΄

«Το Μεροκάματο Ενός Ληστή» (2013)

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Φελάνης

Διάρκεια: 14΄

«RF» (2010)

Σκηνοθεσία: Σταύρος Λιόκαλος

Διάρκεια: 19΄

* * *

Σκουπίδια - Trash

Υπόθεση: Δύο αγόρια που μαζεύουν σκουπίδια στις φτωχογειτονιές του Ρίο, βρίσκουν ένα πορτοφόλι στην τοπική χωματερή, χωρίς να φαντάζονται ότι η ζωή τους θα αλλάξει για πάντα. Όταν η τοπική αστυνομία εμφανίζεται, προσφέροντας μια ελκυστική ανταμοιβή για την επιστροφή του πορτοφολιού, τα αγόρια, Rafael και Gardo, συνειδητοποιούν ότι αυτό που έχουν βρει πρέπει να είναι πολύ σημαντικό.

Κριτική: Τα «σκουπίδια» του τίτλου, δεν είναι μόνον εκείνα της χωματερής, που χρησιμεύει ως φόντο σ’ αυτή τη συμβατική περιπέτεια δράσης του Στίβεν Ντάλντρι (Ώρες και Μπίλι Έλιοτ Γεννημένος Χορευτής). Είναι και τα τρία παιδιά, όπως τα βλέπουν και τα αντιμετωπίζουν οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί του Ρίο Ντε Τζανέιρο. 

Αλλά όπως μέσα στα σκουπίδια μπορεί να βρεθεί κατά λάθος κάτι πολύτιμο, έτσι μπορεί και μέσα στις παραγκουπόλεις και τη φτώχεια, να υπάρχουν και παιδιά διαμάντια, που η συνείδησή τους, τα προτρέπει «να κάνουν το σωστό».

Ida

Υπόθεση: Πολωνία 1962. Η Anna, μια ορφανή μαθητευόμενη καλόγρια μεγαλώνει στο μοναστήρι. Όταν πια έχει έρθει ο καιρός να ορκιστεί καλόγρια, η Ηγουμένη την ενημερώνει ότι πρώτα θα πρέπει να συναντήσει το μόνο εν ζωή συγγενικό της πρόσωπο, την θεία της Wanda. 

Η αδερφή της μητέρας της, η οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την ίδια, της αποκαλύπτει ότι είναι Εβραία και ότι το πραγματικό της όνομα είναι Ida. Οι δύο γυναίκες ξεκινούν μαζί ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας για την οικογένειά τους, με σκοπό να ανακαλύψουν ποιες είναι και που ανήκουν πραγματικά.

Κριτική: Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, που κάνει την ταινία περισσότερο αυθεντική στην αναπαράσταση των γεγονότων που διαδραματίζονται στη δεκαετία του ’60, ο Παβλικόφσκι δημιουργεί μια ταινία που από την υπόθεσή της, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «ταινία-δρόμου». Όμως δεν είναι έτσι. Η Ida είναι μια λυρική ταινία, λιτή στην αφήγηση και ταυτόχρονα πολυεπίπεδη, από την οποία ξεπηδούν σχόλια για την οικογένεια, την πίστη, την ενοχή, τη μουσική και φυσικά την πολιτική και τον σοσιαλισμό. 

Ταινία που ξεφεύγοντας από τη συνήθη ρητορική του Πολωνικού Κινηματογράφου, η Ida αφηγείται την ιστορία μια κοπέλας, η οποία θέλει να αποσυρθεί από τα κοσμικά, να γίνει καλόγρια, χωρίς όμως να τα έχει ζήσει προηγουμένως. Βλέποντας τη γλυκιά και σιωπηλή μορφή της Αγκάτα Τσεμπουκόφσκα, καταλαβαίνει κάποιος από την πρώτη στιγμή ότι θα υπάρξει μεταστροφή στο χαρακτήρα της. Άλλωστε, η θεία της (την υποδύεται η Αγκάτα Κούλεζα) προετοιμάζει κάποια στιγμή το θεατή, όταν την ρωτάει, πώς είναι δυνατόν να θέλει να αποβάλλει τους πειρασμούς, όταν δεν τους έχει γνωρίσει.

St. Vincent ο αγαπημένος μου άγιος - St Vincent

Υπόθεση: Ο Μπιλ Μάρεϊ (Lost in Translation, The Grand Budapest Hotel) είναι ένας παράξενος, φιλήδονος, αποτυχημένος βετεράνος πολέμου που μισεί τους πάντες – ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Η εμμονή του με τον τζόγο, το αλκοόλ και τα περίεργα πλάσματα της νύχτας, τον οδήγησαν θριαμβευτικά στον πάτο της ζωής και για να καταφέρει πλέον να συνεχίσει να επιβιώνει στην αποτυχημένη και αξιολύπητη καθημερινότητά του, θα αναλάβει να φροντίζει, επί πληρωμή, το 12άχρονο μελαγχολικό αγόρι της διπλανής πόρτας, τον μοναχογιό της φρεσκοχωρισμένης Μελίσα Μακάρθι (Bridesmaids).

Κριτική: Το θέμα του περιθωριακού, εσωστρεφή, ιδιότροπου, αθυρόστομου τύπου που δεν μιλάει σε άνθρωπο και στην εξέλιξη αποδεικνύεται ότι είναι «ψυχούλα», το έχουμε δει σε αρκετές αμερικανικές εκδόσεις, άλλες αδιάφορες και άλλες συγκινητικές. Από αποσυρμένους ήρωες του Βιετνάμ με εμμονές εναντίον των εγχρώμων μέχρι τυφλούς παρασημοφορημένους αξιωματικούς και από φτωχούς με πλούσια καρδιά, μέχρι πάμπλουτους τυφλούς που νοικιάζουν αυτοκίνητα και τα οδηγούν με άγριες ταχύτητες σε δρόμους των ΗΠΑ.

Ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς - God' s Pocket

Υπόθεση: Όταν το τρελό αποπαίδι του Μίκι, ο Λέον σκοτώνεται σε προσχεδιασμένο «ατύχημα», κανείς στην εργατική γειτονιά του God’s Pocket δεν αισθάνεται θλίψη που πέθανε. 

Ο Μίκι προσπαθεί να θάψει τα άσχημα νέα με το πτώμα, αλλά όταν η μητέρα του αγοριού απαιτεί την αλήθεια, ο Μίκι βρίσκει τον εαυτό του χωμένο σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου ανάμεσα σε ένα σώμα που δεν μπορεί να θάψει, μια γυναίκα που δεν μπορεί να ικανοποιήσει και ένα χρέος που δεν μπορεί να ξεπληρώσει.

Κριτική: Ο ελληνικός τίτλος παραπέμπει σε κωμωδία, ενώ ο πρωτότυπος στο όνομα μιας εργατικής συνοικίας, στην οποία τίποτα δεν μένει κρυφό, αλλά και όλα μπορούν να κουκουλωθούν, αρκεί να μη χαλάσει η… αρμονία, στις σχέσεις μεταξύ των γειτόνων.

Η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται - Alexander and the terrible, horrible, no good, very bad day

Υπόθεση: Ο 11χρονος Alexander περνάει πραγματικά τη χειρότερη μέρα της μέχρι τώρα ζωής του. Για αρχή, μία τσίχλα έχει κολλήσει στα μαλλιά του και η μία συμφορά ακολουθεί την άλλη. Η οικογένεια του δεν δείχνει να του συμπαραστέκεται, μέχρι που η κακοτυχία θα μεταδοθεί σε όλα τα μέλη. Τα αδέλφια και οι γονείς του ζουν και αυτοί με τη σειρά τους μια φοβερή, απαίσια, καθόλου καλή, για την ακρίβεια πολύ κακή μέρα. Αυτά για όσους πιστεύουν ότι το η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται είναι απλώς μια παροιμία...

Κριτική: Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο της Judith Viorst, η οποία εμπνεύστηκε από τους τρεις γιους της και ενώ η κακοτυχία αφορά μόνον τον 11χρονο της οικογένειας, οι δημιουργοί της ταινίας διατήρησαν το στίγμα του βιβλίου, αλλά αποφάσισαν να επεκτείνουν την κακοτυχία σε όλα τα μέλη της οικογένειας.

Η λέσχη της κομψής αλητείας - The Riot Club

Υπόθεση: Φάρσες, ακραίες πλάκες και εκκεντρικές εκδηλώσεις είναι στο καθημερινό μενού της διασκέδασης των φοιτητών του πανεπιστημίου της Οξφόρδης που ανήκουν στην περιβόητη «Λέσχη της Κομψής Αλητείας». Το σπουδαίο Riot Club είναι μία λέσχη για πλούσιους φοιτητές καλών οικογενειών, στην οποίο όμως κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, αναμένεται να φύγουν εκτός ελέγχου… Εκεί που η εξουσία του χρήματος συναντά τη νεανική και κομψή αλητεία, με πολλά απρόβλεπτα αποτελέσματα για το μέλλον των νεαρών.

Κριτική: «Οι μυστικές λέσχες της Οξφόρδης έχουν μια ικανότητα να μαγνητίζουν το ενδιαφέρον σου, αναγκάζοντάς σε να κρυφοκοιτάξεις πίσω από αυτά τα μυστηριώδη βιτρό παράθυρα και τα καμπαναριά για να ανακαλύψεις τα μυστικά τους. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως αντιμετωπίζουν τις ευθύνες τους κάποιοι τόσο προνομιούχοι και τι κοινό μπορεί να έχουν με τις υπόλοιπες κλειστές λέσχες ανθρώπων».Αυτά αναφέρει η Λόνε Σέρφιγκ, η οποία έχοντάς τα ως βάση, μας προσφέρει ένα άρτια κινηματογραφημένο θεατρικό έργο (της Λόρα Γουέιντ), με έξοχους ερμηνευτές

Ο δικαστής – The judge

Υπόθεση: Ο επιτυχημένος δικηγόρος Χανκ Πάλμερ, έχει απομακρυνθεί από την οικογένεια του και ζει στη Νέα Υόρκη. Ο απρόβλεπτος χαμός της μητέρας του τον αναγκάζει να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι στην Ιντιάνα και στην οικογένεια του: τον μεγάλο του αδελφό τον οποίο άθελά του είχε τραυματίσει, τον μικρό του αδελφό, που έχει προβλήματα στην κοινωνικοποίησή του, αλλά και τον εφηβικό του έρωτα, τη Σαμ. Η επιστροφή του τελικά δεν είναι και τόσο προσωρινή, αφού ο πατέρας του, ο σκληρός δικαστής της πόλης, κατηγορείται για φόνο, και ο Χανκ αποφασίζει να τον υπερασπιστεί. Στην προσπάθεια τους να ανακαλύψουν την αλήθεια, αναγκάζονται να συνεργαστούν, και ο στόχος τους πλέον δεν περιορίζεται μόνο στην αποκάλυψη της αλήθειας, αλλά και στην σχέση τους, τη συγχώρεση, τη λύτρωση.

Κριτική: Κοινωνικό, οικογενειακό και δικαστικό δράμα. Όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς αποσπά η ταινία, η οποία παράλληλα  διαθέτει και δυο αξιόλογους ερμηνευτές.

Άπληστοι γείτονες - Good people

Υπόθεση: Ο Τομ και η Άννα είναι ένα ζευγάρι Αμερικάνων που ζει στο Λονδίνο και αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Όταν ο γείτονάς τους, που μένει ακριβώς από κάτω, πεθαίνει, η τύχη δείχνει να τους χαμογελά προσωρινά, αφού ανακαλύπτουν ότι μέσα στο σπίτι του υπάρχουν $ 400,000. Αν και αρχικά είναι διστακτικοί, αναφορικά με το αν θα πρέπει να απλώσουν το χέρι τους στον θησαυρό που ανακάλυψαν, αποφασίζουν ότι το σχέδιο είναι απλό: το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πάρουν τα χρήματα και να χρησιμοποιήσουν μόνο όσα τους είναι απολύτως απαραίτητα για να ξεχρεώσουν. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, το σύμπαν αποφασίζει να τους δείξει πόσο εύκολα μπορούν να έρθουν τα πάνω - κάτω!

Κριτική: Με αργό ρυθμό στην αρχή, αλλά με έναν υποβόσκοντα φόβο για βίαιη εξέλιξη και με μια κορύφωση προς το τέλος, όπου οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη, η ταινία αυτή του Δανού σκηνοθέτη Χένρικ Ρούμπερ Γκενζ, κατορθώνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή,

'71

Υπόθεση: Το 1971 στη Βόρεια Ιρλανδία οι συγκρούσεις κλιμακώνονται και ο φόβος για εμφύλιο πόλεμο εντείνεται. Ένας νεαρός Βρετανός στρατολογείται στο Μπέλφαστ. Η πόλη είναι διχασμένη σε «πιστούς» Προτεστάντες και «εχθρικούς» Καθολικούς. Και οι δύο πλευρές έχουν παραστρατιωτικές οργανώσεις, ενώ συμμορίες του δρόμου και μυστικοί πράκτορες προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα, ο καθένας με βάση τις αρχές τους. Μια περιπολία μετατρέπεται γρήγορα σε συμπλοκή και ο άτυχος στρατιώτης θα μείνει πίσω. Η επιστροφή στη βάση του είναι μια οδύσσεια γεμάτη φόβο και απόγνωση.

Κριτική: Η μεγάλη έκπληξη του φετινού Φεστιβάλ Βερολίνου (Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής Ειδική Μνεία), αλλά και του δικού μας «Νύχτες Πρεμιέρας», στο οποίο βραβεύτηκε με τη Χρυσή Αθηνά, η ταινία αυτή του Γιάν Ντεμάζ με φόντο τη διαμάχη Άγγλων και Ιρλανδών στο Μπέλφαστ το 1971, διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσονται πίσω από τις εχθροπραξίες.

Ένα ταξίδι 30,5 μέτρα μακριά - The hundred-foot journey

Υπόθεση: Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας Ινδών, οι οποίοι, κυνηγημένοι από την πατρίδα τους αναγκάζονται να μετακομίσουν στη Νότια Γαλλία. Εκεί θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, θα ξεκινήσουν ένα υπέροχο Ινδικό εστιατόριο το οποίο και θα εξοπλίσουν με όλη την αγάπη και το πάθος που έχουν για τη μαγειρική. Μόνο που δεν έχουν υπολογίσει μια σημαντική λεπτομέρεια… Τον ανταγωνισμό! Ακριβώς απέναντί τους, υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια ένα επιτυχημένο ακριβό εστιατόριο, βραβευμένο με αστέρι Μισελέν.

Κριτική: Στα χνάρια του «Chocolat» ο Λάσε Χάλστρομ και με μια γαλλο-αμερικανο-ινδική ομάδα παραγωγής πίσω του, έβγαλε μια γλυκερή ταινία με γεύση από Μπόλιγουντ.

Get on up: The James Brown story

Κριτική: Μια πυκνοδομημένη καταγραφή στιγμιότυπων από τη ζωή του αξέχαστου τραγουδιστή Τζέιμς Μπράουν, που μεσουράνησε στα μέσα και προς το τέλος του 20ού αιώνα Τζέιμς Μπράουν.

Ο Τέιτ Τέιλορ, ο σκηνοθέτης που μας είχε χαρίσει τις «Υπηρέτριες» ασχολείται με ένα θρύλο και καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι τέλους, με συνεχή flashbacks και αποκαλύπτοντας σταδιακά κάθε πτυχή της προσωπικότητας ενός πραγματικά εκκεντρικού καλλιτέχνη, που καθιέρωσε και άφησε τη σφραγίδα του στο είδος της funk μουσικής.

Ίσως, οι νεώτεροι θεατές που δεν έζησαν την εποχή του Μπράουν, να μπερδευτούν λίγο από την ανάπτυξη του θέματος, αλλά ο ρυθμός της μουσικής υπόκρουσης της ταινίας και των τραγουδιών του Μπράουν έρχονται σαν αντίβαρο να ισορροπήσουν

Αφιέρωμα στον Ηλία Καζάν

Στην  Ταινιοθήκη της Ελλάδος συνεχίζεται μέχρι τις 19 Οκτωβρίου το μεγάλο αναδρομικό αφιέρωμα στον Ηλία Καζάν με τίτλο «Αναφορά στον Ηλία Καζάν», το οποίο περιλαμβάνει σχεδόν ολόκληρη τη φιλμογραφία του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη. 

Πρόκειται για την τέταρτη εκδήλωση που διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στo πλαίσιο της πράξης «Η Κινηματογραφοφιλία στη Νέα Εποχή» του ΕΣΠΑ 2007-2013 και η εκδήλωση γίνεται σε συνεργασία με την Fox Entertainment, το UCLA Film & Television Archive, καθώς και την UIP. 

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει συνολικά δεκαπέντε (15) ταινίες του Ηλία Καζάν, καθώς και το

Dracula untold

Υπόθεση: Είμαστε στο 1462. Η Τρανσυλβανία απολαμβάνει παρατεταμένη περίοδο ειρήνης υπό τη βασιλεία του Βλαντ ΙΙΙ και της συζύγου του Μιρένα, οι οποίοι μεριμνούν ώστε οι υπήκοοί τους να ζουν προστατευμένοι από τους εχθρούς και ειδικότερα τους Τούρκους που επεκτείνονταν επικίνδυνα, κατακτώντας όποια εδάφη έβρισκαν στο πέρασμά τους. Όταν ο Σουλτάνος Μεμέτ ο ΙΙ απαιτεί 100 παιδιά για το στρατό των Γενιτσάρων του ο Βλαντ καλείται να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και να παραδώσει το γιο του στο σουλτάνο ή αν θα απευθυνθεί σε ένα τέρας ώστε να νικήσει τους Τούρκους, χάνοντας, όμως, την ψυχή του.
Κριτική: Ενδιαφέρουσα και ατμοσφαιρική εξιστόρηση της περιόδου, πριν το μυθιστόρημα του Μπρααμ Στόουκερ «Δράκουλας ο βρικόλακας των Καρπαθίων» (1897), πάνω στο  οποίο βασίστηκε όλη η κινηματογραφική μυθολογία,

Ένα γενναίο ψέμα – The good lie

Υπόθεση: Ο φακός ακολουθεί μια ομάδα νεαρών Σουδανών προσφύγων, από την κόλαση του πολέμου μέχρι τη γη της επαγγελίας, τις ΗΠΑ. Εκεί, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες του δυτικού πολιτισμού για πρώτη φορά, καταφέρνουν να αναπτύξουν μια δυνατή φιλία με μία παράτολμη Αμερικανίδα, η οποία αναλαμβάνει να τους βοηθήσει. Κι ενώ οι ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή, τα συναισθήματα ενοχής για τον αδερφό που έχουν αφήσει πίσω, τους κυριεύουν ολοένα και περισσότερο
Κριτική: Υπερβολικά ηθικοπλαστικό σενάριο, πάνω σε μια πραγματική ιστορία.

Ο φύλακας της μνήμης – The giver

Υπόθεση: Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα φαινομενικά ουτοπικό κόσμο, κάπου στο μέλλον, χωρίς πολέμους, διακρίσεις, πόνο και αδικίες. Βασικός ήρωας είναι ένας νεαρός άνδρας, ο Τζόνας, που γεννήθηκε και ζει μέσα σε αυτόν τον τέλειο κόσμο. Μόνο ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας, μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, γνωρίζει τι πραγματικά συνέβαινε στο παρελθόν. Σταδιακά ο Τζόνας, ενηλικιώνεται και σύντομα θα μάθει ποιος είναι ο ρόλος του στην κοινωνία. Είναι εκείνος που θα επωμιστεί το βάρος της μνήμης του παρελθόντος. Ο Giver θα αρχίσει να του μεταφέρει διάφορες μνήμες τους παρελθόντος και εκείνος θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι όλα έτσι όπως φαίνονται, καμιά φορά θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του.
Κριτική: Το θέμα μιας γενετικά-πολιτισμικά-οικονομικά ελεγχόμενης κοινωνίας από κάποια μυστηριώδη ηγεσία και η προσπάθεια κάποιων νέων, που ανοίγουν τα ματάκια τους, ψυλλιάζονται ότι κάτι συμβαίνει και προσπαθούν να αποδράσουν, δεν είναι καινούργιο στη κινηματογραφική επιστημονική φαντασία.

Xenia

Κριτική: Δύο νέα παιδιά, αλλοδαποί, στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα, χώρα της Φιλοξενίας (με κεφαλαίο το Φ γιατί υποτίθεται ότι προερχόμαστε από τον Ξένιο Δία), αλλά και του ρατσισμού, ψάχνονται και ψάχνουν το βιολογικό τους πατέρα, από την Κρήτη που ξεκινούν μέχρι το Πανόραμα της Θεσσαλονίκης.

Ταξιδεύουν σε μια χώρα, που δεν κατόρθωσε -όταν μπορούσε- να συντηρήσει τη γνωστή (του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού) αλυσίδα ξενοδοχείων με τη γενική ονομασία Xenia, τα οποία είχαν κτιστεί στις καλύτερες τοποθεσίες της χώρας και με υλικά που ταίριαζαν με το περιβάλλον τους, αλλά αφέθηκαν στην τύχη τους στις περισσότερες περιοχές, διότι αυτοί που τα διοικούσαν ήσαν «υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα» (και θέλουμε να καταργήσουμε και τις «αξιολογήσεις», ενώ δεν θέλουμε και τις ιδιωτικοποιήσεις).

Το κορίτσι που εξαφανίστηκε - Gone girl

Κριτική: Θεωρώ ότι είναι το καλύτερο θρίλερ που είδα φέτος. Σενάριο γραμμένο από την ίδια τη συγγραφέα Τζίλιαν Φλιν, η οποία έχει γράψει ένα μυθιστόρημα γεμάτο suspense (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ),  με εμβάθυνση στους πιο σκοτεινούς χαρακτήρες, που έχω γνωρίσει στην αστυνομική λογοτεχνία και η φράση «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» ταιριάζει απόλυτα στην πρωταγωνίστρια του θρίλερ, η οποία εξαφανίζεται, αλλά είναι πανταχού παρούσα με το ημερολόγιο που γράφει από την αρχή της ταινίας.

Γροθιές στους τοίχους - Starred up

Κριτική: Σκληρή, βίαιη και ωμή, μέσα στην υπερβολή της (ανήλικος μεταφέρεται σε φυλακές ενηλίκων που βρίσκεται ο πατέρας του και κατορθώνει να επιβιώσει με προοπτική να γίνει ο μελλοντικός αρχηγός των φυλακισμένων, τα είπα όλα), είναι αυτή η ταινία-φυλακής, την οποία σκηνοθετεί ο βραβευμένος Βρετανός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μακένζι βασισμένος σε ένα σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου Τζόναθαν Άσερ, ο οποίος χρησιμοποίησε τις εμπειρίες του ως ψυχοθεραπευτής σε φυλακές για να το γράψει.

Ιστορίες για αγρίους – Wild tales

Κριτική: Έξι ιστορίες που ξεκινούν κωμικοτραγικές και εξελίσσονται σε τραγικές, στις οποίες διακρίνεις μια γελοία πτυχή και θέλεις να χαμογελάσεις, αλλά τελικά σου πέφτει κατά πρόσωπο μια τραγωδία, που σκέφτεσαι ότι «ο άνθρωπος δεν θέλει και πολύ…». Αρκεί να συμβεί κάποιο γεγονός που θα «ξεχειλίσει το ποτήρι», μια σύμπτωση, αυτό που ονομάζουμε «τυχαίο», που δεν είναι τυχαίο αλλά μια σειρά γεγονότων, που μπορούν να οδηγήσουν τον καθέναν «εκτός εαυτού». Η σύγχρονη εποχή, οι υποχρεώσεις, ο γρήγορος ρυθμός, οι απαιτήσεις, έχουν κάνει τον άνθρωπο ακροβάτη που προσπαθεί να ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή, για να θυμηθώ και αυτή την παλιά αντιπολεμική ταινία.

Ρίο σ’ αγαπώ – Rio I love you

Κριτική: Εννιά ιστορίες και εννιά ματιές αξιόλογων σκηνοθετών στο σύγχρονο Ρίο, την πόλη των αντιθέσεων, αλλά και την πόλη του ονείρου:

Μια γραφική άστεγη, που ο εγγονός της τη συναντά τυχαία και προσπαθεί να τη φέρει σπίτι, αλλά τελικά την ακολουθεί σε μια απελευθερωμένη κίνηση.

Η πρώην μοντέλο και ο ηλικιωμένος σύζυγος προσπαθούν να κάνουν διακοπές σε ένα καταπληκτικό σπίτι πάνω στη θάλασσα, ουσιαστικά ανούσιες και άνισες.