Η γέφυρα των κατασκόπων – Bridge of spies

Υπόθεση: Πρόκειται για την ιστορία του Τζέιμς Ντόνοβαν (Χανκς), ενός δικηγόρου από το Μπρούκλιν που βρίσκεται στο επίκεντρο του Ψυχρού Πολέμου όταν η CIA τον στέλνει σε μια σχεδόν αδύνατη αποστολή για την διαπραγμάτευση της απελευθέρωσης ενός κρατούμενου Αμερικανού πιλότου.

Κριτική: Ο κατά τα άλλα εξαιρετικός Τομ Χανκς κοντεύει να εξελιχθεί σε «Κώστα Πρέκα» των ΗΠΑ. Όποτε ο Στίβεν Σπίλμεργκ θέλει να τονώσει το ηθικό των αμερικανών. ή όποτε θέλει να αναδείξει τα εθνικοπατριωτικά ιδανικά των ΗΠΑ, εφόσον υπάρχουν και αυτά, τότε χρησιμοποιεί τον Τομ Χανκς. 

Στην προκειμένη περίπτωση,

Chevallier

Υπόθεση: Μια παρέα αντρών επιστρέφει από χειμερινή εκδρομή ψαρέματος σε ένα γιοτ. Όταν μια μηχανική βλάβη τους εγκλωβίζει στο σκάφος, κάπου στον Σαρωνικό, θα σκοτώσουν την ώρα τους με ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι που ονομάζεται Chevalier. To Chevalier είναι τόσο διασκεδαστικό, όσο και βαθιά ανταγωνιστικό. Κανείς δεν θα κατέβει από το σκάφος, αν δεν ανακηρυχτεί ο νικητής.

Κριτική: Έξι τύποι, μεταξύ των οποίων δύο είναι συγγενείς εξ αγχιστείας (ο γιατρός και ο γαμπρός του ο Γιάννης) και δυο εξ αίματος (ο Γιάννης και ο μικρός αδερφός του ο Δημήτρης), τους οποίους συνδέει μια εύθραυστη -όπως εξελίσσεται- φιλία, επιστρέφουν με το κότερο του γιατρού από ένα ψάρεμα και καθηλώνονται στο σκοτάδι από μια βλάβη στο σκάφος. Εκεί,

99 σπίτια – 99 Homes

Θα είμαι κοφτός και απόλυτος. Έχετε πάρει μεγάλο δάνειο και έχετε εκκρεμότητα με το δανειστή σας, την τράπεζα; Τότε αυτή είναι η ταινία σας. Όχι διότι ο σκηνοθέτης Ραμίν Μπαχράνι αντιμετωπίζει το πρόβλημά σας με κάποια συγκατάβαση, αλλά διότι αυτά που θα δείτε αποτελούν ένα δίωρο τρέιλερ του «προσεχώς» της ελληνικής πραγματικότητας. Και μάλιστα, μεσοπρόθεσμου «προσεχώς». Αλλά μην απογοητεύεστε. Όταν θα βλέπετε την ταινία να σκεφτόσαστε αυτό που λένε τα αμερικανάκια: it’ s only a movie.

Η υπόθεση διαδραματίζεται το 2010, δυο χρονάκια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ, όταν οι τράπεζες έχουν καταλάβει τη βλακεία τους, να δίνουν δάνεια αφειδώς με το που ξεκινάει να εργάζεται κάποιος ώστε να αποκτήσει τα στοιχειώδη: σπίτι εξοπλισμένο πλήρως και αυτοκίνητο. «Βλακεία», διότι μόλις ξέσπασε η κρίση και όλα άρχισαν να παίρνουν τον κατήφορο, το πρώτο πράγμα που σταμάτησαν να πληρώνουν οι αμερικανοί ήταν οι δόσεις τους στις τράπεζες.

Άσφαλτος – Asphalte

Υπόθεση: Μια εργατική πολυκατοικία στα προάστια του Παρισιού. Ένας ανελκυστήρας εκτός λειτουργίας. Τρεις απροσδόκητες συναντήσεις. Έξι αλλόκοτοι χαρακτήρες που έχουν να πουν τις δικές τους ιστορίες. Ιστορίες καθημερινής τρέλας. Θα μπορέσει ο δύστροπος Στέρνκοβιτς να αφήσει το αναπηρικό του καροτσάκι και να βρει τον έρωτα στο πρόσωπο της μοναχικής νυχτερινής νοσοκόμας; Θα καταφέρει ο Τσάρλι, ένας παραμελημένος έφηβος, να βοηθήσει την απόμακρη Ζαν Μεγιέρ, μια κάποτε διάσημη ηθοποιό των ’80s, να βρει ξανά έναν ρόλο σε μια ταινία; Τι θα απογίνει ο Τζον ΜακΚένζι, ο αστροναύτης της NASA που έπεσε από τον ουρανό και βρέθηκε υπό την προστασία της φιλόξενης κυρίας Χαμιντά από την Αλγερία; Και ποια είναι άραγε η πηγή αυτού του μυστηριώδους, δυσοίωνου ήχου που διαπερνά τον αέρα;

Κριτική: Πρόκειται για τρεις διαφορετικές ιστορίες, που διαδραματίζονται σε μια εργατική πολυκατοικία σε ένα προάστιο στο Παρίσι.

The Hunger Games: Η Επανάσταση / Μέρος 2 - The Hunger Games: Mockingjay / Part 2

Υπόθεση: Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία του τρίτου μέρους της τριλογίας «Αγώνες πείνας». Η Περιοχή 13 επαναστατεί εναντίον της απολυταρχικής Κάπιτολ. Το σύμβολο πια της Επανάστασης, η Κάτνις Έβερντιν, μαζί με τους πιστούς της φίλους Πίτα, Γκέιλ και Φίνικ, αναλαμβάνουν να απελευθερώσουν τους κατοίκους της έκπτωτης Πάνεμ και να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο Σνόου.

Η ιστορία συνεχίζει από το σημείο που η Κάτνις έχει επιστρέψει στην Περιοχή 13, κι ανήμπορη να προσεγγίσει τον Πίτα, παρακολουθεί ολόκληρη την Πάνεμ να βυθίζεται στον πόλεμο.Παρόλο που δέχτηκε να γίνει το σύμβολο της Επανάστασης, βλέπει πια ότι δεν αρκεί αυτός ο ρόλος της για να γυρίσει το κλίμα απέναντι στην Κάπιτολ. Μαζί με το Γκέιλ, τον απρόβλεπτο πια Πίτα, το Φίνικ και την «Ομάδα 451», θα κατευθυνθούν στην άλλοτε λαμπερή Κάπιτολ με μόνο στόχο να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο Σνόου.

Chat εν μέσω θλίψεως

Ανταλλαγή μηνυμάτων στο facebook (καναπέ προς καναπέ) της Κατίνας από την Αθήνα με τη  Μαριάννα από το Παρίσι, πριν λίγες μέρες.

Κατίνα: «Τι κάνεις κούκλα μου, πως τα πάτε εκεί πέρα;»

Μαριάννα: «Τι να κάνω; Τα είδα όλα... στη γειτονιά μου. 24 ώρες έχω να βγω από το διαμέρισμα»

Κατίνα: «Μια χαρά και δόξα τω Θεώ να λες»

Μαριάννα: «Τι μια χαρά μου γράφεις; Είμαι κλεισμένη μέσα σαν το ποντίκι»

Κατίνα: «Ναι, αλλά για σκέψου να ήσουν στο μπαρ ή στο γήπεδο»

Μαριάννα: «Ωραία παρηγοριά»

Κατίνα: «Σκέψου να είχαν βομβαρδίσει την πολυκατοικία σου και να ήσουν στο δρόμο σήμερα;»

Μαριάννα: «Συνεχίζεις την πλάκα, ενώ έχουμε νεκρούς εδώ πέρα».

Κατίνα: «Έχετε νεκρούς αλλά εσύ διαμαρτύρεσαι που μένεις μέσα 24 ώρες»

Μαριάννα: «Έχεις δίκιο…»

The republic

Υπόθεση: Κάπου ανάμεσα σε πολιτικούς που επιθυμούν να «αξιοποιήσουν» τον ορυκτό πλούτο της χώρας έναντι αμοιβής, θύματα σωματεμπορίας που καταλήγουν στα πορνεία της χώρας και μπάτσους που εκμεταλλεύονται μετανάστες, ξεκινά μια ιστορία εκδίκησης που θα τα ανατρέψει όλα. Ο Αχιλλέας μισθώνεται από τον διαπλεκόμενο μεγαλοδημοσιογράφο Μάριο Σφήκα να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Όταν, όμως, ο φακός του καταγράφει ένα σκηνικό που ξεπερνά την ηθική του, παραιτείται. Και όσα ακολουθούν μυρίζουν βενζίνη, φόβο και αίμα. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, αστυνομικοί, επιχειρηματίες ανταγωνίζονται σε ένα παιχνίδι εξουσίας και τα θύματα είναι πολλά, αλλά σχεδόν ποτέ ανυπεράσπιστα. Όταν όλα γύρω καταρρέουν, η οργή είναι το μόνο κίνητρο που μπορεί να κρατήσει κάποιον ζωντανό.

Dan Georgakas: Ο Επαναστάτης της διασποράς

Υπόθεση: Η ταινία είναι μια συνέντευξη – ποταμός του  Νταν Γεωργακά που με γλαφυρό τρόπο αναφέρεται στην προσωπική του ιστορία: πώς οι γονείς του και οι παππούδες του έφτασαν στην Αμερική, πως σπούδασε, πως ανδρώθηκε στην αυτοκινητούπολη του Ντιτρόιτ και πως ευαισθητοποιήθηκε για μια πολυετή σειρά ακτιβιστικών  δραστηριοτήτων κατά του ρατσισμού και όχι μόνον.

Κριτική: Όπως και το «Ταξισυνειδησία» του έμπειρου Κώστα Βάκκα, έτσι και αυτό το ντοκιμαντέρ, εκτός από το ότι ρίχνει μια διαφορετική ματιά στην ιστορία των Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ, μας παρουσιάζει με σύντομο και λιτό τρόπο, έναν άνθρωπο με έντονη παρουσία όχι μόνον στο χώρο του κινηματογράφου που κατέχει καλά, αλλά και των κοινωνικών και πολιτικών του αγώνων.

Σκηνοθεσία: Κώστα Βάκκα

Προβάλλεται από 19/11/15 μόνον στο Αλκυονίς New Star Vinema

(Κριτική μου στο myfilm)

Einstein Junior

Υπόθεση: Ένας νεαρός εφευρέτης που ζει με τη γυναίκα του και την καταπιεστική πεθερά του, αγωνίζεται να εφευρίσκει μηχανές που θα τους κάνουν τη ζωή άνετη. Μια από αυτές είναι και το οικιακό ρομπότ, το οποίο όμως πολλές φορές αναλαμβάνει κωμικοτραγικές πρωτοβουλίες. Από την άλλη, η γυναίκα του μαζί με τη μητέρα της προσπαθούν να επηρεάζουν τις λειτουργίες του ρομπότ προς δικό τους όφελος.

Κριτική: Η ταινία, γυρισμένη σε προπολεμικό φορμάτ, είναι cult από τη φύση της και απευθύνεται σε μεταμεσονύκτιο κοινό.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραδήμας

Προβάλλεται από 19/11/15 μόνον στην Αλκυονίδα New Star

(Κριτική μου στην Αμαρυσία)

Dheepan ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα – Dheepan

Υπόθεση: Για να αποδράσουν από τον εμφύλιο πόλεμο στη Σρι Λάνκα, ένας πρώην στρατιώτης των Τίγρεων του Ταμίλ, μια νεαρή γυναίκα κι ένα κορίτσι, παριστάνουν την οικογένεια. Καταλήγουν λίγο έξω από το Παρίσι. Πρέπει να χτίσουν μια νέα ζωή μαζί, παρόλο που είναι παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους.

Κριτική: Για να αποδράσουν από τον εμφύλιο πόλεμο στη Σρι Λάνκα, ο Ντιπάν ένας πρώην στρατιώτης των Τίγρεων του Ταμίλ, μια νεαρή γυναίκα κι ένα κορίτσι παριστάνουν την οικογένεια. Εκείνος με το διαβατήριο ενός νεκρού που του έμοιαζε, εκείνες με πλαστά. Καταλήγουν σε ένα γκέτο έξω από το Παρίσι, νομίζοντας ότι άφησαν τον πόλεμο πίσω τους. Στο γκέτο όμως υπάρχει ένας διαρκής πόλεμος μεταξύ συμμοριών, που άλλες εμπορεύονται ναρκωτικά και άλλες όπλα και ο πόλεμος αυτός είναι περισσότερο βίαιος σε σχέση με το χώρο που διεξάγεται. Τη Γαλλία τη χώρα των χαλαρών ρυθμών και της φιλοξενίας μιας πανσπερμίας ανθρώπων, διαφορετικών πολιτισμών και κουλτούρας. Οι αρχικές σκηνές, υποβάλλουν στον θεατή το υπαρκτό πρόβλημα, δείχνοντας ανθρώπους όλων των φυλών, που περιμένουν την έγκριση παραμονής τους στη φιλόξενη και προοδευτική χώρα.

Το παραμύθι των παραμυθιών – Tale of tales

Υπόθεση: 1. Η Βασίλισσα του Longtrellis θέλει, πάνω και πέρα από κάθε τι, ένα δικό της παιδί. Μαθαίνοντας ότι ο μόνος τρόπος να μείνει επιτέλους έγκυος είναι να φάει την καρδιά ενός θαλάσσιου τέρατος...

2. Ο Βασιλιάς του Strongcliff από ένα γειτονικό βασίλειο κυβερνάται από την ηδυπάθειά του, παραδομένος στις ανεξέλεγκτες ορμές του. Μία γλυκιά φωνή που τραγουδά μέσα από ένα σπίτι, θα του τραβήξει την προσοχή, όμως όσο εκείνος ερωτεύεται την γυναίκα που κρύβεται στην άλλη μεριά του τοίχου, τόσο εκείνη διστάζει να του αποκαλυφθεί...

3. Τέλος, ο Βασιλιάς του Highhills αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με όποιον απαντήσει σε ένα ιδιόμορφο γρίφο. Εκείνος, όμως, που απαντά σωστά, σοκάρει με την εμφάνισή του...

Τέλος διαδρομής - The end of the tour

Υπόθεση: Η ταινία βασίζεται στο βραβευμένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Λίπσκι «Although Of Course You End Up Becoming Yourself: A Road Trip with David Foster Wallace». Διηγείται την ιστορία της πενθήμερης συνέντευξης που διενήργησε ο ρεπόρτερ (και μυθιστοριογράφος) του Rolling Stone, Ντέιβιντ Λίπσκι στον βραβευμένο μυθιστοριογράφο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, αμέσως μετά την έκδοση του επικού βιβλίου του, «Infinite Jest» το 1996.

Κριτική: Μια χαμηλών τόνων και γεμάτη συναίσθημα ταινία, βασισμένη σε μια συνέντευξη που είχε πάρει ο νεαρός και άπειρος ακόμα (δημοσιογράφος στο Rolling Stone και συγγραφέας) Ντέιβιντ Λίπσκι από το διάσημο συγγραφέα  Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Μια συνέντευξη που όσο ζούσε ο Γουάλας δεν είχε δημοσιευτεί ποτέ, όμως, μετά το θάνατό του, ο Λίπσκι ξέθαψε τις μαγνητοταινίες ταινίες και τις σημειώσεις του και όταν ήρθε ξανά σε επαφή με το υλικό, έμεινε έκπληκτος με αυτό που διάβασε. Όπως έκπληκτος μένει και ο θεατής της ταινίας, από την πληρότητα των διαλόγων των δύο αντρών και την ηθοποιία, τόσο του Τζέισον Σίγκελ στο ρόλο του «ανακρινόμενου» Φόστερ Γουάλας, όσο και του Τζέσι Άιζενμπεργκ στο ρόλο του «ανακριτή» Λίπσκι

Τοσοδούλικα: Η Κοιλάδα των Χαμένων Μυρμηγκιών – Minuscule: La vallée des fourmis perdues

Υπόθεση: Σε ένα μικρό ξέφωτο, τα απομεινάρια ενός πικ-νικ θα γίνουν η αιτία για τον πόλεμο που θα ξεσπάσει ανάμεσα σε δύο φυλές μυρμηγκιών. Μία γενναία πασχαλίτσα θα βρεθεί στη μέση αυτής της μάχης. Θα βοηθήσει τα μαύρα μυρμήγκια να σώσουν τη φωλιά τους από την επίθεση των κόκκινων μυρμηγκιών. Ένα φανταστικό ταξίδι με μικροσκοπικούς ήρωες...

Κριτική: Ένα animation στο οποίο πρώτα έγιναν τα γυρίσματα σε ένα εξαίσιο φυσικό τοπίο και έπειτα προστέθηκαν τα μυρμήγκια και τα άλλα έντομα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Το μεγάλο της δε πλεονέκτημα είναι ότι δεν έχει διάλογο, παρά μόνον ήχο, που να σημειώσω είναι ξεκαρδιστικός. Ξεκινάει δε με το ελκυστικό πλάνο ενός ανδρογύνου που κάνει πικνίκ και μεταξύ άλλων απολαμβάνει την ησυχία του δάσους, το οποίο όμως αναχωρεί εσπευσμένα από εκεί, επειδή τη γυναίκα την πιάνουν οι πόνοι της γέννας και ο φακός τους ακολουθεί ενώ φεύγουν και ύστερα εστιάζει πάνω στα απομεινάρια του πικνίκ. Πλησιάζοντας όμως, αρχίζουμε να ακούμε τους ήχους των εντόμων και των άλλων μικρών πλασμάτων της φύσης, να θυμίζουν έντονα τους ήχους μιας πολύβουης μεγαλούπολης.

Ο Τζέιμς Μποντ στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60

(Μέσα από το μυθιστόρημα Colonel Sun του Robert Markham)

Ο Τζέιμς Μποντ, ο ακατανίκητος εδώ και πάνω από μισό αιώνα μυστικός πράκτορας 007, έχει έλθει στην Ελλάδα; Και βέβαια. Όχι όμως από την πένα αυτού που τον δημιούργησε, του Ίαν Φλέμινγκ (1908 - 1964), ο οποίος είχε γράψει 13 μυθιστορήματα και 3 διήγηματα με αυτόν τον ήρωα, αλλά μέσα από ένα που έγραψε, ο καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας Σερ Κίνγκσλεϊ Έιμις (1922 - 1995) επιφορτισμένος από τις εκδόσεις Glidrose, που είχαν τα συγγραφικά δικαιώματα των ιστοριών του μυστικού πράκτορα 007.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Σερ Κίνγκσλεϊ Έιμις το 1968 με το ψευδώνυμο Ρόμπερτ Μάρκαμ, γράφοντας το πρώτο μετά το θάνατο του Φλέμινγκ μυθιστόρημα με ήρωα τον 007 και με τίτλο Colonel Sun, τοποθέτησε την υπόθεση να διαδραματίζεται με φόντο το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας, λίγο καιρό πριν τη δικτατορία του 1967.

Ο Σερ Κίνγκσλεϊ Έιμις είχε εντρυφήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω στις ιστορίες του Μποντ, φημολογείται μάλιστα, ότι είχε γράψει το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «The man with the golden gun»). Επίσης, τρία χρόνια πριν είχε με επιτυχία εκδώσει το βιβλίο του «The James Bond Dossier», ένα σε βάθος βιογραφικό ανάγνωσμα πάνω στον πράκτορα 007. Έτσι, δέχθηκε και έγραψε το Colonel Sun. 

Προσωπικά, έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία του 007 στο πρωτότυπο, δεν βρήκα καμία διαφορά στο ύφος και στη φρασεολογία του, σε σχέση με του  Ίαν Φλέμινγκ, αλλά ούτε και στον αφηγηματικό ρυθμό. Διάβασα το Colonel Sun με τεράστιο ενδιαφέρον και με συγκίνησε τόσο πολύ το γεγονός ότι η υπόθεση εκτυλίσσονταν στη χώρα μας, ώστε το μετέφρασα ολόκληρο. Έτσι, για  χόμπυ. Σχεδίασα δε, με τη βοήθεια που παρέχει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, το φανταστικό νησί Βραχονήσι, όπου εδρεύει ο Colonel Sun, και τη θέση του στο Αιγαίο με βάση την περιγραφή στο μυθιστόρημα. 

Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι αυτό ήταν το καλύτερο -όπως απεδείχθη εκ των υστέρων- απ’ όσα μυθιστορήματα γράφτηκαν στη συνέχεια για τον Μποντ (στο www.ianfleming.com θα τα βρείτε όλα), ο Έιμις δεν συνέχισε, επειδή η χήρα του Φλέμινγκ  δεν τον συμπαθούσε θεωρώντας τον «αριστερό οπορτουνιστή», όπως έγραψε στον εκδοτικό οίκο.

Μνήμες στο διάβα του χρόνου

«Είναι καιρός που μια ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου: να καταγράψω κάποιες στιγμές, που καθόρισαν τη μέχρι σήμερα ζωή μου, αλλά και μερικές από τις εμπειρίες μου, στον τόπο αυτό που γεννήθηκα και ζω, στο Μαρούσι μας. Θα ήθελα, μέσα από αυτόν τον σύντομο απολογισμό της ζωής μου, να δείξω στους συμπατριώτες μου, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο συναίσθημα από το να μπορείς να μεταδώσεις το πέρασμά σου στο χρόνο. Τις γραπτές αυτές μαρτυρίες μου αφιερώνω σε όλους εσάς, που πράγματι πονέσατε και πονάτε τον τόπο τούτο που γεννηθήκατε και επιλέξατε να ζήσετε» Αυτό γράφει στον πρόλογο της αυτοβιογραφίας της «ΜΝΗΜΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» (εκδόσεις "Αμαρυσία") που κυκλοφόρησε σε βιβλίο πριν λίγο καιρό.

Η πρώην αντιδήμαρχος Μαρούλα Λύτσικα – Χατζηδημητράκη, η μοναδική προσωπικότητα στο Μαρούσι γνωστή με το μικρό της όνομα, έφυγε από τη ζωή στις 13/11/15 έχοντας αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην υπηρεσία της Μαρουσιώτικης κοινωνίας, ήταν μια ανήσυχη φύση, μια προσωπικότητα αντιδραστική, με πολλά ενδιαφέροντα. Δεν ήσαν λίγοι οι σύλλογοι και οι φορείς στους οποίους δραστηριοποιήθηκε: Η Χριστιανική Σταυροφορία (1965), το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων (1966), στο οποίο υπήρξε και επίτιμος πρόεδρος από το 2008, το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών (1966), ο Εκδρομικός Όμιλος Αμαρουσίου (1970), η Επιτροπή για την Πρόληψη της Εγκληματικότητας με πρόεδρο τον Ειρηνοδίκη Ν. Σολόπουλο, η Μέριμνα του Γήρατος (1968), ο Μουσικός Σύλλογος Αμαρουσίου, η Ερανική Επιτροπή Κοίμησης Θεοτόκου, οι LIONS (4 χρόνια), το Λύρειο Ορφανοτροφείο (3 χρόνια), ο Εξωραϊστικός και Εκπολιτιστικός Σύλλογος Αμαρουσίου, ο Σύλλογος Αθμονέων και τέλος, ο Φιλοζωϊκός Σύλλογος «Άγιος Μόδεστος». Παράλληλα, είχε διατελέσει και αντιδήμαρχος του Δήμου Αμαρουσίου (2 χρόνια), πρόεδρος Παιδικών Σταθμών Δήμου Αμαρουσίου, πρόεδρος ΚΑΠΗ, πρόεδρος Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου, μέλος Δ.Σ. Σπαθάρειου Μουσείου Θεάτρου Σκιών, μέλος Δ.Σ. Μουσείου Φυσικής Ιστορίας και μέλος Δ.Σ. Τοπικής Οργάνωσης Νέας Δημοκρατίας.(Πηγή: Αμαρυσία της 13/11/15)

 * * *

Για τη δημιουργία του Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου, αναφέρει: (...) Το 1991 ήταν ένας χρόνος όπως όλοι οι άλλοι, γεμάτος καλά και κακά, μα πάντα είχα μια ψυχική αγωνία για το αύριο. (...) Εκείνη την εποχή, ο αντιδήμαρχος Μιχάλης Μανιός μου ανέθεσε να διακοσμήσω την αίθουσα του Παλαιού Δημαρχείου για την αδελφοποίηση του Δήμου μας, με τον ιταλικό Δήμο Faenza, όπως και έκανα. Παράλληλα, γνωρίζοντας το μεράκι μου για το Μαρούσι, με βοήθησε και έφτιαξα το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης μας. Ένα έργο εξαιρετικά σημαντικό, αφού θα διατηρούσε την ιστορική συνέχεια της πόλης μέσα από τα εκθέματά του. 

Για τη συγκέντρωση των εκθεμάτων από κάθε γωνιά της πόλης, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο και απαιτούσε χρόνο και φροντίδα, ώστε να μην καταστραφεί κάτι, με βοήθησαν πολλοί Μαρουσιώτες, μεταξύ των οποίων και η αγαπημένη μου Ελένη Θανοπούλου, η οποία έφερε ό,τι αντίκες είχε στο σπίτι της και έτσι έστησα το Μουσείο στην οδό Π. Κυριακού. Μαζί με αυτήν βοηθούσε και ο εξαίρετος φίλος και γιατρός Αλεξανδρος. Βασιλακόπουλος, ο οποίος μέχρι που σκούπιζε και καθάριζε τις βιτρίνες. Και σ’ αυτό σημείο πρέπει να τους ευχαριστήσω για τη βοήθειά τους, καθώς επίσης τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Γιώργο Σαρηγιάννη και την ακάματη υπάλληλο του Δήμου Σούλα Ζωγράφου, αλλά και όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου.

Πρέπει δε να αναφερθεί ότι με τη βοήθεια όλων, το Λαογραφικό Μουσείο εξέδωσε αργότερα τα «Πρακτικά του 9ου Λαογραφικού Συμποσίου 1999», στο οποίο είχαν λάβει μέρος 40 διαπρεπείς επιστήμονες απ’ όλη την Ελλάδα, ένας ογκώδης τόμος που διανεμήθηκε σε όλα τα Πανεπιστήμια και τις βιβλιοθήκες της χώρας. Μια ενέργεια που δεν ξανάγινε από τα Λαογραφικά Συμπόσια που επακολούθησαν, απ’ όσο ξέρω, επειδή είμαι μόνιμο μέλος του Συμποσίου. 

Το Λαογραφικό Μουσείο εξέδωσε επίσης, και τα βιβλία: «Εκκλησίες του Αμαρουσίου» (1994), «Πανηγύρι της Παναγίας» (1996), «Το Μετόχι της Καλογρέζας» (1997), « Το Μαρούσι και το Λαογραφικό Μουσείο μου» (1999), «Παναγία τη Νερατζιώτισσα» (2001) και «Μαρουσιώτικα ενθυμήματα» (2004) του συμπολίτη μας καθηγητού και λαογράφου  Δημήτρη Μασούρη (...)

* * *

Στο κεφάλαιο με τίτλο «Σύλλογος Αθμονέων» γράφει: Σ’ αυτό το σημείο, θα αναφερθώ στο τελευταίο έργο της ζωής μου, το Σύλλογο Αθμονέων, τον οποίο μετά από 27 χρόνια παρέδωσα σε νέους ανθρώπους για να συνεχίσουν μια πατροπαράδοτη ιστορία. Πιστεύω πως ο εμπνευστής, ο Αντώνης ο Διάμεσης, βρήκε τον τρόπο να εκφράσει την αγωνία του για μια ιστορική κοινότητα Μαρουσιωτών δίνοντας συνέχεια σε ένα σύλλογο του 1925, για να θυμίσει σε όλους ότι το Μαρούσι είχε και έχει συνέχεια.

Εγώ πάντως, προσωπικά ως ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου, ευχαριστώ αυτόν τον αγνό Μαρουσιώτη που μέχρι και σήμερα ακόμα οι απόγονοί του μας φιλοξενούν.

Παράλληλα, θα πρέπει να ευχαριστήσω όλους αυτούς που τόσα χρόνια συνεργαστήκαμε γι’ αυτόν τον κοινό σκοπό και να μεταδώσουμε στους νέους κατοίκους που αποφάσισαν να κάνουν δεύτερη πατρίδα τους το Μαρούσι, ότι το αγαπάμε και μας τιμά που επέλεξαν το τότε μικρό χωριό μας.

Πρέπει δε να ομολογήσω ότι αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση και στον κόσμο που με τίμησε επί τόσες τετραετίες και με εξέλεγε δημοτική σύμβουλο. Είναι πιστεύω η μεγαλύτερη ηθική αμοιβή που πήρα. 

Δεν ξεχνώ, επίσης, την ημέρα εκείνη του 2008, που οι αγαπημένοι μου Πρόσκοποι με ανακήρυξαν Επίτιμη Πρόεδρο σε μια πανηγυρική συγκέντρωση. Τότε κατάλαβα πως ό,τι έδωσα επί τόσα χρόνια, το πήρα πίσω όσο είμαι ζωντανή. Γιατί συνηθίζεται, να τιμούν κάποιους μετά θάνατον. Όμως εγώ έζησα αυτό το προνόμιο. Ευγνωμονώ γι’ αυτό τους φίλους μου και τους συνεργάτες μου. 

Τέλος, νιώθω απέραντη χαρά και αγαλλίαση κάθε φορά, που ύστερα από τόσα χρόνια που περνώ από το Δημαρχείο, εισπράττω πηγαία αγάπη. Είχα την τύχη, βλέπετε, να ζήσω τέσσερις εξαίρετους δημάρχους (Λέκκα, Γαρδέλη, Βλάχο και Τζανίκο) και να περάσω από πέντε δημαρχιακά καταστήματα, πριν καταλήξω στο σημερινό Μέγαρο. Η αλήθεια είναι πως πάντα αναγνώριζα, ότι κάθε έργο που έχει πραγματοποιηθεί στο Δήμο, προερχόταν και προέρχεται από το προσωπικό του και σ’ αυτό έδινα και δίνω πάντα την αγάπη μου και την υποστήριξή μου.

(Το βιβλίο διατίθεται δωρεάν από τα γραφεία της Αμαρυσίας 

στην οδό Αμαρυσίας Αρτέμιδος 27, Άγιο Θωμά Παραδείσου)

Πολιτισμένα πράματα

Ρωτήθηκαν, άκουσα στο πρωινό ραδιόφωνο, σε μια δημοσκόπηση οι Έλληνες, «ποιο λαό θεωρούν πιο πολιτισμένο στον κόσμο» και δεν φαντάζεστε τι επακολούθησε, καλοί μου άνθρωποι. Το 57% των ερωτηθέντων συμπολιτών μας, απάντησαν ότι οι πιο πολιτισμένοι είναι οι Έλληνες. Εμείς. Ενώ μόλις ένα 11% απάντησε ότι οι πιο πολιτισμένοι είναι οι Ελβετοί. Αν αυτό αληθεύει, εγώ τι να πω, τώρα; 

«Εγώ τα λέω του σκύλου μου…»

Προ ημερών, περπατούσα στην πλατεία Ηρώων (στο Μαρούσι) και ο ένας από τους δύο σκύλους, που κρατούσε μια νεαρή κυρία, με μια αιφνιδιαστική κίνηση, έπιασε έναν περαστικό από το μπατζάκι. Ευτυχώς δεν τον δάγκωσε. Ενοχλημένος ο κύριος, έριξε μια αυστηρή ματιά στην κυρία, περιμένοντας κάποιο ενδιαφέρον. «Μας συγχωρείτε», «πάθατε κάτι;», «σας λέρωσε;», λέω εγώ τώρα. Η κυρία όμως, έριξε μια αυστηρή ματιά με τη σειρά της στο σκύλο λέγοντάς του «Τι έκανες ΠΑΛΙ τερατάκι; Δεν σου έχω πει να μην τρομάζεις τον κόσμο;» και συνέχισε το δρόμο της, αφήνοντας σύξυλο τον κύριο. Που είχε το θράσος να την αγριοκοιτάξει μάλιστα, λέω εγώ τώρα.

Ο γιος του Σαούλ – Son of Saul

Υπόθεση: Οκτώβριος 1944, Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Ο Saul Auslonder είναι Ούγγρος, μέλος της Sonderkommando, της ομάδας των Εβραίων κρατουμένων η οποία έχει απομονωθεί από το στρατόπεδο και είναι αναγκασμένη να βοηθά τους Ναζί στον μηχανισμό των μεγάλης κλίμακας εκτελέσεων. Ενώ δουλεύει σε ένα από τα κρεματόρια ο Σαούλ ανακαλύπτει το πτώμα ενός αγοριού το οποίο θεωρεί ότι είναι παιδί του. Ενώ η Sonderkommando σχεδιάζει εξέγερση, ο Σαούλ αποφασίζει να φέρει εις πέρας μια αδύνατη αποστολή: να σώσει το σώμα του παιδιού από τις φλόγες, να βρει ένα Ραββίνο να απαγγείλει την νεκρώσιμη ακολουθία (Kaddish) και να θάψει το αγόρι όπως πρέπει.

Κριτική: Ένα συγκλονιστικό φιλμ,

SPECTRE

Υπόθεση: Ένα κωδικοποιημένο μήνυμα από το παρελθόν στέλνει τον James Bond σε μια μοναχική αποστολή στην Πόλη του Μεξικού και τελικά στη Ρώμη, όπου συναντά τη Lucia Sciarra, την όμορφη χήρα ενός περιβόητου εγκληματία. Ο Bond εισχωρεί σε μία μυστική συνάντηση και ανακαλύπτει την εγκληματική οργάνωση, γνωστή ως SPECTRE (Special Executive for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion).

Κριτική: Έχοντας αποτύχει να σώσει την αρχηγό του Μ στο Skyfall, ο Μποντ και ύστερα από μια φασαριόζικη καταδίωξη στο Μεξικό κατά τη γιορτή της Ημέρας των Νεκρών, η οποία κοστίζει πολύ στην υπηρεσία του (και όχι μόνον στην παραγωγή της ταινίας), ο Μποντ επιστρέφει στην πατρίδα για να διαπιστώσει ότι ολόκληρο το τμήμα 00 της Υπηρεσίας του, πρόκειται να καταργηθεί ως δαπανηρό και άχρηστο, από τη στιγμή που τη «βρώμικη δουλειά» μπορούν να την εκτελέσουν τα drones σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Προκειμένου να εξιλεωθεί και να σώσει τον εαυτό του, το νέο αρχηγό του και φυσικά την υπηρεσία του, προσπαθεί να εισχωρήσει στη SPECTRE, τη γνωστή στους φαν εγκληματική οργάνωση και να ανατρέψει τα σχέδιά της.

Μαλακά, πιο μαλακά

Αυτός ήταν ο τίτλος ενός δίσκου βινυλίου, που είχε κυκλοφορήσει ο Χάρρυ Κλυν πριν πολλά χρόνια, όταν σατίριζε αμείλικτα τους πολιτικούς της εποχής του, Εννοείται, πολιτικούς που έχουν αφήσει όνομα (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου), όχι σαν τους σημερινούς, οι οποίοι λένε και ξελένε, τοποθετούνται και επανατοποθετούνται, πότε είναι «μνημονιακοί» και πότε «αντιμνημονιακοί» και γενικώς ξεχνούν ακόμα και τι έχουν γράψει στις φορολογικές τους δηλώσεις.

Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται

Θα αναρωτηθείτε τώρα γιατί θυμήθηκα αυτό τον δίσκο και το τίτλο του. Ο λόγος είναι ότι έλαβα μήνυμα από τακτικό αναγνώστη, ο οποίος -για άλλη μια φορά- με παρακαλεί να μη τα βάζω τόσο έντονα με τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του. «Μαλάκωσε λίγο την κριτική σου», μου έγραψε, αφού προηγουμένως μεταξύ άλλων, μου είχε αναφέρει και το στερεότυπο: «Καλύτεροι ήσαν οι προηγούμενοι δηλαδή;». Καλύτεροι δεν ήσαν, αλλά ετούτοι εδώ είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα είναι σαν τους προηγούμενους.