Ρωτήθηκαν, άκουσα στο πρωινό ραδιόφωνο, σε μια δημοσκόπηση οι Έλληνες, «ποιο λαό θεωρούν πιο πολιτισμένο στον κόσμο» και δεν φαντάζεστε τι επακολούθησε, καλοί μου άνθρωποι. Το 57% των ερωτηθέντων συμπολιτών μας, απάντησαν ότι οι πιο πολιτισμένοι είναι οι Έλληνες. Εμείς. Ενώ μόλις ένα 11% απάντησε ότι οι πιο πολιτισμένοι είναι οι Ελβετοί. Αν αυτό αληθεύει, εγώ τι να πω, τώρα;
«Εγώ τα λέω του σκύλου μου…»
Προ ημερών, περπατούσα στην πλατεία Ηρώων (στο Μαρούσι) και ο ένας από τους δύο σκύλους, που κρατούσε μια νεαρή κυρία, με μια αιφνιδιαστική κίνηση, έπιασε έναν περαστικό από το μπατζάκι. Ευτυχώς δεν τον δάγκωσε. Ενοχλημένος ο κύριος, έριξε μια αυστηρή ματιά στην κυρία, περιμένοντας κάποιο ενδιαφέρον. «Μας συγχωρείτε», «πάθατε κάτι;», «σας λέρωσε;», λέω εγώ τώρα. Η κυρία όμως, έριξε μια αυστηρή ματιά με τη σειρά της στο σκύλο λέγοντάς του «Τι έκανες ΠΑΛΙ τερατάκι; Δεν σου έχω πει να μην τρομάζεις τον κόσμο;» και συνέχισε το δρόμο της, αφήνοντας σύξυλο τον κύριο. Που είχε το θράσος να την αγριοκοιτάξει μάλιστα, λέω εγώ τώρα.
«…και ο σκύλος στην ουρά του»
Με την ευκαιρία, θυμήθηκα ένα πρωτοποριακό έργο της διοίκησης Πατούλη, σύμφωνα με το οποίο είχαν τοποθετηθεί σε γωνίες δρόμων και σε πλατείες ειδικοί κάδοι (είχαν ζωγραφισμένο και ένα σκύλο απ’ έξω) με έτοιμα σακουλάκια δίπλα, ώστε οι φιλόζωοι, όταν οι σκύλοι κάνουν τα κακάκια τους να παίρνουν ένα σακουλάκι, να μαζεύουν τα κακάκια και να τα ρίχνουν στον ειδικό κάδο. Από τότε συνεχίζω να βλέπω κακά σκύλων στα πεζοδρόμια. Πόσο να διήρκεσε αυτό το «έργο»;
Προέχει η επιβίωση
Μόλις πριν λίγες μέρες, κατέβαινα με τα πόδια την οδό Βασιλίσσης Αμαλίας (κάθοδος προς το κέντρο του Αμαρουσίου για τα οχήματα) και βρισκόμουν αριστερά προς το πεζοδρόμιο, το οποίο όμως σε πολλά σημεία είναι άβατο για τους πεζούς, είτε λόγω μεγέθους, είτε λόγω δέντρων και θάμνων, είτε λόγω παρκαρισμένων πάνω του αυτοκινήτων. Ξαφνικά από την Αριστοτέλους, που έχει κλίση και κατευθύνει τα οχήματα προς τα κάτω, στο σταθμό ΗΣΑΠ, στρίβει ένα αυτοκίνητο προς τα επάνω, κόντρα στο μονόδρομο. Ανοίγω τα χέρια μου στην έκταση, εκφράζοντας την απορία μου «Πού πας ανάποδα στο ρεύμα, άνθρωπέ μου;» και λαβαίνω στεντόρεια απάντηση: «Τι σε νοιάζει εσένα ρε φίλε, κινδύνεψες; Όχι. Άσε μας λοιπόν».
Πολιτισμένος αλληλοσπαραγμός
Παρακολουθώ το δημόσιο αγώνα των υποψηφίων για την προεδρία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και τους ακούω (ή τους βλέπω στην TV) να τονίζουν -με ευγένεια- την ανεπάρκεια των αντιπάλων τους στο να διοικήσουν το κόμμα (ερώτηση δική μου: αν είναι ανίκανοι να διοικήσουν ένα κόμμα, θα διοικήσουν ένα κράτος;) και αναρωτιέμαι: δεν γνωρίζουν το ρητό που λέει «τα εν οίκω μη εν δήμω»; Δεν καταλαβαίνουν ότι εκτίθενται στα μάτια του κοινού τους; («Κοινό» ίσον «ψηφοφόροι», κατά τον Σύριζα. Π.χ. «Το capital control, δεν ενδιαφέρει το κοινό μας, γιατί δεν έχει καταθέσεις στις τράπεζες»).