Η πρώην αντιδήμαρχος Μαρούλα Λύτσικα – Χατζηδημητράκη, η μοναδική προσωπικότητα στο Μαρούσι γνωστή με το μικρό της όνομα, έφυγε από τη ζωή στις 13/11/15 έχοντας αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην υπηρεσία της Μαρουσιώτικης κοινωνίας, ήταν μια ανήσυχη φύση, μια προσωπικότητα αντιδραστική, με πολλά ενδιαφέροντα. Δεν ήσαν λίγοι οι σύλλογοι και οι φορείς στους οποίους δραστηριοποιήθηκε: Η Χριστιανική Σταυροφορία (1965), το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων (1966), στο οποίο υπήρξε και επίτιμος πρόεδρος από το 2008, το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών (1966), ο Εκδρομικός Όμιλος Αμαρουσίου (1970), η Επιτροπή για την Πρόληψη της Εγκληματικότητας με πρόεδρο τον Ειρηνοδίκη Ν. Σολόπουλο, η Μέριμνα του Γήρατος (1968), ο Μουσικός Σύλλογος Αμαρουσίου, η Ερανική Επιτροπή Κοίμησης Θεοτόκου, οι LIONS (4 χρόνια), το Λύρειο Ορφανοτροφείο (3 χρόνια), ο Εξωραϊστικός και Εκπολιτιστικός Σύλλογος Αμαρουσίου, ο Σύλλογος Αθμονέων και τέλος, ο Φιλοζωϊκός Σύλλογος «Άγιος Μόδεστος». Παράλληλα, είχε διατελέσει και αντιδήμαρχος του Δήμου Αμαρουσίου (2 χρόνια), πρόεδρος Παιδικών Σταθμών Δήμου Αμαρουσίου, πρόεδρος ΚΑΠΗ, πρόεδρος Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου, μέλος Δ.Σ. Σπαθάρειου Μουσείου Θεάτρου Σκιών, μέλος Δ.Σ. Μουσείου Φυσικής Ιστορίας και μέλος Δ.Σ. Τοπικής Οργάνωσης Νέας Δημοκρατίας.(Πηγή: Αμαρυσία της 13/11/15)
* * *
Για τη δημιουργία του Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου, αναφέρει: (...) Το 1991 ήταν ένας χρόνος όπως όλοι οι άλλοι, γεμάτος καλά και κακά, μα πάντα είχα μια ψυχική αγωνία για το αύριο. (...) Εκείνη την εποχή, ο αντιδήμαρχος Μιχάλης Μανιός μου ανέθεσε να διακοσμήσω την αίθουσα του Παλαιού Δημαρχείου για την αδελφοποίηση του Δήμου μας, με τον ιταλικό Δήμο Faenza, όπως και έκανα. Παράλληλα, γνωρίζοντας το μεράκι μου για το Μαρούσι, με βοήθησε και έφτιαξα το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης μας. Ένα έργο εξαιρετικά σημαντικό, αφού θα διατηρούσε την ιστορική συνέχεια της πόλης μέσα από τα εκθέματά του.
Για τη συγκέντρωση των εκθεμάτων από κάθε γωνιά της πόλης, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο και απαιτούσε χρόνο και φροντίδα, ώστε να μην καταστραφεί κάτι, με βοήθησαν πολλοί Μαρουσιώτες, μεταξύ των οποίων και η αγαπημένη μου Ελένη Θανοπούλου, η οποία έφερε ό,τι αντίκες είχε στο σπίτι της και έτσι έστησα το Μουσείο στην οδό Π. Κυριακού. Μαζί με αυτήν βοηθούσε και ο εξαίρετος φίλος και γιατρός Αλεξανδρος. Βασιλακόπουλος, ο οποίος μέχρι που σκούπιζε και καθάριζε τις βιτρίνες. Και σ’ αυτό σημείο πρέπει να τους ευχαριστήσω για τη βοήθειά τους, καθώς επίσης τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Γιώργο Σαρηγιάννη και την ακάματη υπάλληλο του Δήμου Σούλα Ζωγράφου, αλλά και όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου.
Πρέπει δε να αναφερθεί ότι με τη βοήθεια όλων, το Λαογραφικό Μουσείο εξέδωσε αργότερα τα «Πρακτικά του 9ου Λαογραφικού Συμποσίου 1999», στο οποίο είχαν λάβει μέρος 40 διαπρεπείς επιστήμονες απ’ όλη την Ελλάδα, ένας ογκώδης τόμος που διανεμήθηκε σε όλα τα Πανεπιστήμια και τις βιβλιοθήκες της χώρας. Μια ενέργεια που δεν ξανάγινε από τα Λαογραφικά Συμπόσια που επακολούθησαν, απ’ όσο ξέρω, επειδή είμαι μόνιμο μέλος του Συμποσίου.
Το Λαογραφικό Μουσείο εξέδωσε επίσης, και τα βιβλία: «Εκκλησίες του Αμαρουσίου» (1994), «Πανηγύρι της Παναγίας» (1996), «Το Μετόχι της Καλογρέζας» (1997), « Το Μαρούσι και το Λαογραφικό Μουσείο μου» (1999), «Παναγία τη Νερατζιώτισσα» (2001) και «Μαρουσιώτικα ενθυμήματα» (2004) του συμπολίτη μας καθηγητού και λαογράφου Δημήτρη Μασούρη (...)
* * *
Στο κεφάλαιο με τίτλο «Σύλλογος Αθμονέων» γράφει: Σ’ αυτό το σημείο, θα αναφερθώ στο τελευταίο έργο της ζωής μου, το Σύλλογο Αθμονέων, τον οποίο μετά από 27 χρόνια παρέδωσα σε νέους ανθρώπους για να συνεχίσουν μια πατροπαράδοτη ιστορία. Πιστεύω πως ο εμπνευστής, ο Αντώνης ο Διάμεσης, βρήκε τον τρόπο να εκφράσει την αγωνία του για μια ιστορική κοινότητα Μαρουσιωτών δίνοντας συνέχεια σε ένα σύλλογο του 1925, για να θυμίσει σε όλους ότι το Μαρούσι είχε και έχει συνέχεια.
Εγώ πάντως, προσωπικά ως ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου, ευχαριστώ αυτόν τον αγνό Μαρουσιώτη που μέχρι και σήμερα ακόμα οι απόγονοί του μας φιλοξενούν.
Παράλληλα, θα πρέπει να ευχαριστήσω όλους αυτούς που τόσα χρόνια συνεργαστήκαμε γι’ αυτόν τον κοινό σκοπό και να μεταδώσουμε στους νέους κατοίκους που αποφάσισαν να κάνουν δεύτερη πατρίδα τους το Μαρούσι, ότι το αγαπάμε και μας τιμά που επέλεξαν το τότε μικρό χωριό μας.
Πρέπει δε να ομολογήσω ότι αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση και στον κόσμο που με τίμησε επί τόσες τετραετίες και με εξέλεγε δημοτική σύμβουλο. Είναι πιστεύω η μεγαλύτερη ηθική αμοιβή που πήρα.
Δεν ξεχνώ, επίσης, την ημέρα εκείνη του 2008, που οι αγαπημένοι μου Πρόσκοποι με ανακήρυξαν Επίτιμη Πρόεδρο σε μια πανηγυρική συγκέντρωση. Τότε κατάλαβα πως ό,τι έδωσα επί τόσα χρόνια, το πήρα πίσω όσο είμαι ζωντανή. Γιατί συνηθίζεται, να τιμούν κάποιους μετά θάνατον. Όμως εγώ έζησα αυτό το προνόμιο. Ευγνωμονώ γι’ αυτό τους φίλους μου και τους συνεργάτες μου.
Τέλος, νιώθω απέραντη χαρά και αγαλλίαση κάθε φορά, που ύστερα από τόσα χρόνια που περνώ από το Δημαρχείο, εισπράττω πηγαία αγάπη. Είχα την τύχη, βλέπετε, να ζήσω τέσσερις εξαίρετους δημάρχους (Λέκκα, Γαρδέλη, Βλάχο και Τζανίκο) και να περάσω από πέντε δημαρχιακά καταστήματα, πριν καταλήξω στο σημερινό Μέγαρο. Η αλήθεια είναι πως πάντα αναγνώριζα, ότι κάθε έργο που έχει πραγματοποιηθεί στο Δήμο, προερχόταν και προέρχεται από το προσωπικό του και σ’ αυτό έδινα και δίνω πάντα την αγάπη μου και την υποστήριξή μου.
(Το βιβλίο διατίθεται δωρεάν από τα γραφεία της Αμαρυσίας
στην οδό Αμαρυσίας Αρτέμιδος 27, Άγιο Θωμά Παραδείσου)