Το τοπίο ξεκαθαρίζει σιγά - σιγά

Οι προτεραιότητες αυτών των εκλογών σιγά-σιγά ξεκαθαρίζουν, γράφει ο κ. Προκόπης Δούκας στο εξαιρετικό blog του your painted smile και με βρίσκει σύμφωνο:

Η πρώτη προτεραιότητα, όπως φαίνεται να υιοθετούν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις (αλλά όχι και να εφαρμόζουν στην πράξη) είναι ο κατά το δυνατόν περιορισμός της φασιστικής παρουσίας - και ειδικά στο κοινοβούλιο.

Η δεύτερη, είναι να τιμωρηθούν όσες άλλες δυνάμεις έστρωσαν το δρόμο για την άρνηση σε κάθε είδους κανόνα, τη “μπαχαλοποίηση” της πολιτικής, την καλλιέργεια του κλίματος των προπηλακισμών, την ανοχή στον τραμπουκισμό, την αυθαιρεσία της κάθε “αγανάκτησης” - βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Η επιπολαιότητα με την οποία εκτοξεύθηκαν (ακόμα και από τα χείλη πολιτικών αρχηγών) οι εκφράσεις για “προδότες”, “κρεμάλες”, “κατοχή”, “χούντα”, “κυβερνήσεις Τσολάκογλου” κλπ. είναι ενδεικτικές, όχι μόνο της αμετροέπειας που χαρακτηρίζει μια αγκυλωμένη ευρύτερη αριστερά, αλλά και της αυτοκαταστροφικής και συμπλεγματικής απουσίας κάθε σκέψης και ανάλυσης, που θα διαχωρίζει απολύτως τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος... Και αυτό το έχω αναφέρει κι εγώ κατά καιρούς.

Η τρίτη, είναι η τιμωρία κάθε είδους λαϊκισμού, πέρα από τους παραπάνω. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν, γράφει ο κ. Δούκας, καθώς κανείς πρέπει να ψάξει προσεκτικά στους σχηματισμούς που απομένουν, ώστε να βρει τα πρόσωπα εκείνα που μπορούν να εκφράσουν το διαφορετικό, το συνεπές, το μεταρρυθμιστικό - αυτούς που ενδεχομένως να παρασύρουν τον χώρο τους, προς μια δημιουργικότερη κατεύθυνση.

Αλλά, αξίζει να διαβάσει κάποιος ολόκληρο το άρθρο του ΕΔΩ

"Αγώνες πείνας"

Άργησε να πέσει στα χ.ερια μου, αλλά «το διάβασα μονορούφι», όπως λέμε. Το μυθιστόρημα αυτό της Σούζαν Κόλινς τα έχει όλα: Επιστημονική φαντασία και πολιτική αλληγορία. Προβληματισμό για ένα μέλλον, το οποίο ήδη μπορεί να το πλησιάζουμε και να μη το έχουμε συνειδητοποιήσει. Περιπέτεια και δράση. Αίσθημα και ρομαντισμό. Νεαρούς πρωταγωνιστές, παιδιά που έχουν όρεξη για ζωή και ας βγαίνει αυτή από τις στάχτες, που την έχουν οδηγήσει τα γρανάζια ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα έλεγες, ότι γράφτηκε για να γίνει ταινία, όπως και έγινε και διέθετε σασπένς από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ένα βίαιο βιβλίο, όπως και η ταινία, αλλά με μηνύματα ανθρωπιάς και αγάπης, για τον συνάνθρωπο, την οικογένεια και τη γη που σε θρέφει και σε συντηρεί.

Η υπόθεση: Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική, έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, με πρωτεύουσα μια λαμπερή Κάπιτολ, που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες επαρχίες.
Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατά τις επαρχίες υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντάς τις να στέλνουν από ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, ένα βίαιο reality, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση, με όλο το απαιτούμενο glamour, ώστε να πετύχει υψηλή τηλεθέαση και να έχει υψηλά έσοδα.

Για την δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει μόνη μαζί με τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση της να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δεν διαφέρει και πολύ από μια θανατική ποινή. Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο -και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για εκείνη.Χωρίς να το επιδιώκει πραγματικά, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και την αγάπη με τον έρωτα. Επιλογές που περιλαμβάνουν ακόμα και να "παίξει" την ερωτευμένη με ένα φίλο της που συμμετέχει και αυτός στους Αγώνες. Το ίδιο δε ισχύει και γι' αυτόν, που μάλλον είναι πραγματικά ερωτευμένος μαζί της. Ή δεν είναι και "παίζει" και αυτός τον ερωτευμένο; 

Το μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί και μόλις διαβάσω και τις άλλες δύο συνέχειες: "Φωτιά" και "Κοτσυφόκισσα" θα επανέλθω. 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλατύπους

Elles

Έβλεπα την ταινία και σκεφτόμουν: Δηλαδή το «Εμμανουέλλα» του Ζιστ Ζεκίν, τι παραπάνω είχε που έσπασε τα ταμεία στη χώρα μας το 1974; Είχε μια ωραία πρωταγωνίστρια, που ζούσε σε κάποια ξωτική ανατολική χώρα εγκαταλειμμένη από τον πολυάσχολο σύζυγο, είχε ωραία τοπία και απαλή -αισθαντική- μουσική και φυσικά ερωτικές σκηνές με το πρόσχημα της μοναξιάς και της ανίας, φυσικά χωρίς να καταστρέφεται η οικογενειακή… συνοχή (για να χρησιμοποιήσω ένα σύγχρονο πολιτικό όρο). Ωραιοποιημένο πορνό, το είχαμε αποκαλέσει. Τότε, τι παραπάνω είχε; Απλούστατα, ήταν μπροστά από την εποχή της και εμείς δεν είμαστε κορεσμένοι. 

Έτσι, με την ταινία Elles, τι επιπλέον θα έπρεπε να δούμε, για να θεωρήσουμε ότι η ταινία προχώρησε λίγο πάρα πέρα; Άντε να πούμε ότι είχε δύο δροσερά κορίτσια, γύρω στα 19, που σπουδάζουν και θέλουν να βγάλουν τα έξοδά τους (το πρόσχημα). Επίσης, μια οσκαρική ηθοποιό που υποδύεται τη δημοσιογράφο του περιοδικού Elle, η οποία ερευνά τον ψυχισμό των δύο κοριτσιών, που τα

Ο Τύπος στον κινηματογράφο

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου και την αντίστοιχη της Ελευθερίας του Τύπου (3 Μαΐου), σε όλους εμάς τους φίλους του κινηματογράφου, η πρώτη ταινία που μας έρχεται στο νου είναι η κλασσική πλέον και καταχωρημένη και στις πολιτικές ταινίες «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1974), η οποία διαπραγματεύεται το γνωστό σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Η ταινία αυτή είναι ένα ντοκουμέντο πάνω στον τρόπο που δύο δημοσιογράφοι της Washigton Post, ανακάλυψαν και έφεραν στη δημοσιότητα ένα σκάνδαλο υποκλοπών διαλόγων και τηλεφωνημάτων που γίνονταν στο ξενοδοχείο Γουότεργκεϊτ από κρατικές υπηρεσίες, εις βάρος των μελών του Δημοκρατικού κόμματος, στις Η.Π.Α. επί προεδρίας Νίξον.

Το μικρό σπίτι στο δάσος

Όταν η Μυθολογία του Κθούλου (από τον Χ. Φ. Λάβκραφτ),  συναντά τα ζόμπι του Ρομέρο, πάνω στο τρενάκι του τρόμου της Ντίσνεϊλαντ, στο οποίο συνεπιβάτες είναι όλα τα πλάσματα που έχουν τρομοκρατήσει μέχρι σήμερα τους φίλους των ταινιών τρόμου και φρίκης. Όλα αυτά είναι «Το μικρό σπίτι στο δάσος», στο οποίο οι «τεχνικοί» του δελτίου τύπου της εταιρείας διανομής, δεν είναι και τόσο αθώοι…

Απλά, συγκρατούν τους Αρχαίους που βρίσκονται στα έγκατα της Γης και περιμένουν την ευκαιρία να αναδυθούν και να σκορπίσουν αρχέγονο τρόμο. Τους συγκρατούν δε, προσφέροντάς τους κάθε χρόνο ως θυσία εξευγενισμού, πέντε νέους.

Για πόσο καιρό θα τους συγκρατούν όμως; Να που κάτι θα πάει στραβά όταν εμφανίζονται οι πέντε ανέμελοι φίλοι που δεν ξέρουν τι τους περιμένει, εκτός από τον έναν, ο οποίος είναι ψαγμένος και

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

Η ταινία έχει πλάκα για τρεις λόγους:Πρώτο και κύριο, διότι δεν έχει καμία σχέση με το ρομαντικό παραμύθι που ξέραμε από τη Disney. Δεύτερον, διότι οι χαρακτήρες πλησιάζουν πιο πολύ στη σύγχρονη πραγματικότητα και τρίτον, διότι η φωτογραφία, τα σκηνικά, τα κοστούμια και η μουσική της ταινίας λειτουργούν άψογα στη διασκευή- διακωμώδηση του παραμυθιού, με κορύφωση το γνήσιο Μπόλιγουντ μουσικοχορευτικό στο τέλος.

Στους χαρακτήρες τώρα: Οι επτά νάνοι, είναι ένα μπουλούκι ημιάγριων και θρασύδειλων κοντοπίθαρων που έχοντας πρόβλημα με το ύψος τους, έχουν κατασκευάσει ελατήρια αμορτισέρ στα παπούτσια τους, που τους δίνουν ύψος κατά το δοκούν. Είναι άπληστοι, αριβίστες και οπορτουνιστές με μοναδικό υπέρ τους, ότι μαθαίνουν πολεμικές τέχνες στη

Ο Χριστός στον κινηματογράφο

Πάσχα πλησιάζει και όπως κάθε Μεγάλη Εβδομάδα έτσι και φέτος προβλέπεται μαζί με τη νηστεία των πιστών να νηστέψουν και τα τηλεοπτικά κανάλια από άποψη προγράμματος, αφού λόγω των ημερών οι ταινίες περιπέτειας, δράσης, βίας, τρόμου, σεξ κλπ. θα λιγοστέψουν στις ώρες της υψηλής τηλεθέασης και στη θέση τους θα εμφανισθούν –όπως κάθε χρόνο– ταινίες αμιγώς θρησκευτικού ή ιστορικού και έμμεσα θρησκευτικού περιεχομένου. Το αφιέρωμα αυτό, λοιπόν, αφορά σε όλες εκείνες τις κινηματογραφικές παραγωγές που έχουν σαν θέμα κάτι από τη ζωή του Χριστού, ή είναι ιστορικού περιεχομένου και εξελίσσονται κατά την περίοδο που έζησε ο Θεάνθρωπος. Στο σημείο αυτό, διευκρινίζεται ότι το αφιέρωμα δεν περιλαμβάνει καθόλου τις ισπανικές παραγωγές «Ο Υιός του Ανθρώπου», «Τα Πάθη του Χριστού», «Ιησούς ο Ναζωραίος», «Μαρία Μαγδαληνή και ο Θεάνθρωπος» και άλλες παρόμοιες, που κατέκλυζαν τις (συνοικιακές κυρίως) αίθουσες τις δεκαετίες του ’50 και του’60.

Θεωρείται δε απίθανο κάποιος να μην έχει δει ποτέ μια σχετική ταινία, διότι η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια έχει προβάλλει κατ’ επανάληψη, τουλάχιστον της κλασσικές από αυτές, ενώ το καλωδιακό κανάλι έχει προβάλλει ακόμα και τον «Τελευταίο πειρασμό» του Σκορτσέζε, που είναι βασισμένο στο βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη και έχει χαρακτηρισθεί ως «αιρετικό» φιλμ.
Αυτό που είναι βέβαιο ότι δεν γνωρίζουν τουλάχιστον οι νεώτεροι, είναι ότι στην ιστορία του κινηματογράφου υπάρχουν και βωβές ταινίες επί του θέματος (ποιο κανάλι, όμως, θα ασχοληθεί τώρα με βωβές και ασπρόμαυρες ταινίες, εκτός από το The Artist;), ενώ η πρώτη που καταπιάστηκε με το θέμα ήταν η «Μισαλλοδοξία» (1916) του Ντέιβιντ Γουόρκ Γκρίφιθ, της οποίας το δεύτερο μέρος ήταν εμπνευσμένο από τη Σταύρωση του Κυρίου.
Υπήρξαν βέβαια και άλλες ταινίες με το ίδιο θέμα, αλλά ήταν μικρού μήκους (όπως «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Όλκοτ γυρισμένη το 1912 κά.) και το παρόν αφιέρωμα θα ασχοληθεί μόνον με τις μεγάλου μήκους και αυτές που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στη ζωή και το δράμα του Θεανθρώπου.

Η είδηση

Επαναλαμβάνω λοιπόν αυτό που έχω αναρτήσει και δίπλα: Ο Umberto Eco είχε πει κάποτε ότι «καθήκον του δημοσιογράφου δεν είναι να πείσει τον αναγνώστη ότι αυτός λέει την αλήθεια, αλλά να τον προειδοποιήσει ότι αυτός λέει τη "δική του" αλήθεια και ότι υπάρχουν όμως κι άλλες… Ο δημοσιογράφος δεν έχει χρέος να είναι αντικειμενικός. Έχει το χρέος να παίζει το ρόλο του μάρτυρα. Πρέπει να λέει ό,τι ξέρει και πρέπει να λέει ποιά είναι η δική του γνώμη».
Το επαναλαμβάνω αυτό, διότι πολλοί δημοσιογράφοι, στο Φατσοβιβλίο κυρίως, εκφράζουν διάφορες απόψεις ανακατεμένες με την είδηση για την αυτοκτονία του φαρμακοποιού στο Σύνταγμα, για την οποία είδηση δεν υπάρχουν και πολλές λεπτομέρειες και ειδικά αυτές που αφορούν το προφίλ του αυτόχειρα (υγεία, κοινωνική, οικογενειακή, ψυχολογική και οικονομική του κατάσταση). Για το θέμα της αυτοκτονίας, που είναι πάντα ένα συγκλονιστικό γεγονός, δεν θα εκφέρω άποψη ως μη ειδικός. Μπορώ όμως να υπενθυμίσω ότι υπάρχει το Γκούγκλ, στο οποίο πέρασα τη σχετική λέξη και μου έβγαλε πάνω από 3.000.000 αποτελέσματα, μεταξύ των οποίων και πολλά άρθρα ειδικών επιστημόνων.