Οι προτεραιότητες αυτών των εκλογών σιγά-σιγά ξεκαθαρίζουν, γράφει ο κ. Προκόπης Δούκας στο εξαιρετικό blog του your painted smile και με βρίσκει σύμφωνο:
Η πρώτη προτεραιότητα, όπως φαίνεται να υιοθετούν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις (αλλά όχι και να εφαρμόζουν στην πράξη) είναι ο κατά το δυνατόν περιορισμός της φασιστικής παρουσίας - και ειδικά στο κοινοβούλιο.
Η δεύτερη, είναι να τιμωρηθούν όσες άλλες δυνάμεις έστρωσαν το δρόμο για την άρνηση σε κάθε είδους κανόνα, τη “μπαχαλοποίηση” της πολιτικής, την καλλιέργεια του κλίματος των προπηλακισμών, την ανοχή στον τραμπουκισμό, την αυθαιρεσία της κάθε “αγανάκτησης” - βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Η επιπολαιότητα με την οποία εκτοξεύθηκαν (ακόμα και από τα χείλη πολιτικών αρχηγών) οι εκφράσεις για “προδότες”, “κρεμάλες”, “κατοχή”, “χούντα”, “κυβερνήσεις Τσολάκογλου” κλπ. είναι ενδεικτικές, όχι μόνο της αμετροέπειας που χαρακτηρίζει μια αγκυλωμένη ευρύτερη αριστερά, αλλά και της αυτοκαταστροφικής και συμπλεγματικής απουσίας κάθε σκέψης και ανάλυσης, που θα διαχωρίζει απολύτως τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος... Και αυτό το έχω αναφέρει κι εγώ κατά καιρούς.
Η τρίτη, είναι η τιμωρία κάθε είδους λαϊκισμού, πέρα από τους παραπάνω. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν, γράφει ο κ. Δούκας, καθώς κανείς πρέπει να ψάξει προσεκτικά στους σχηματισμούς που απομένουν, ώστε να βρει τα πρόσωπα εκείνα που μπορούν να εκφράσουν το διαφορετικό, το συνεπές, το μεταρρυθμιστικό - αυτούς που ενδεχομένως να παρασύρουν τον χώρο τους, προς μια δημιουργικότερη κατεύθυνση.
Αλλά, αξίζει να διαβάσει κάποιος ολόκληρο το άρθρο του ΕΔΩ
