Key Largo (1948)

Δεν το συζητάω! Η ταινία είναι μια από τις καλύτερες και όχι μόνον επειδή παίζει το «αχτύπητο» ζευγάρι της εποχής, σκηνοθετημένο από τον Τζον Χιούστον.

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια ταινία τεσσάρων τοίχων (βασίζεται στο θεατρικό έργο του Μάξγουελ Άντερσον), κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή γιατί περιέχει: το «καλό παιδί», την «ωραία», τους «κακούς» και ιδιαίτερα τον Έντουαρντ Ρόμπινσον (με την αξέχαστη σκηνή στη μπανιέρα και το πούρο στο στόμα, την οποία το βιβλίο LIFE goes to the movies, κατατάσσει μεταξύ των καλύτερων… «ημίγυμνων στάρλετ με σαπουνάδες»). Χωρίς αστεία όμως, η ταινία έχει την αγωνία της, αφού δεν γνωρίζουμε από την αρχή για ποιό λόγο οι γκάνγκστερς έχουν καταλάβει το ξενοδοχείο, δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθεί ο κλειστός και μυστικοπαθής χαρακτήρας του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ενώ στην εξέλιξη πέφτουν και κάποιοι πυροβολισμοί (αλλά είπαμε, έχω μάθει να κρατάω μυστικά για τις ταινίες).

Συμβολικά, στην ταινία δεν έχουμε μόνο τη μάχη του Καλού με το Κακό, αλλά τη μάχη του δίκαιου αμερικανού, που λίγο πριν έχει πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους αντιδραστικούς και διεφθαρμένους γκάνγκστερς, με επικεφαλής έναν φασιστάκο και ρατσιστή παχουλό με πούρο (τον έξοχο Έντουαρντ Τζέι Ρόμπινσον), που είναι και θρασύδειλος (και προσέξτε πως εξαναγκάζει τους ντόπιους ινδιάνους να μείνουν έξω στην καταιγίδα, ενώ αυτός φοβάται ακόμα και μέσα στην ασφάλεια του ξενοδοχείου). Επίσης, συμβολικά έχουμε και την καταιγίδα, η οποία δυναμώνει έξω παράλληλα με τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, μέσα.

Υπέροχοι όλοι. Ο Μπόγκαρτ «ήρεμη δύναμη», η Μπακόλ πανέμορφη σε μικρό ρόλο, δείχνει να έχει απειρία (έχουν προηγηθεί μόνον 5 ταινίες της), ο Ρόμπινσον «κακός» άνευ προηγουμένου και ο Λάιονελ Μπάριμορ, ως πατέρας της, αρκετά τραγικός, αλλά αισιόδοξος. Τα άλλα «παιδιά» της συμμορίας ερμηνευτικά είναι άστα να πάνε, αλλά σώζονται από τους υπόλοιπους και συνολικά το έργο είναι θαυμάσιο.

Α, να μην ξεχάσω, πως όταν κάποτε έγινε μια μόδα να επιχρωματίσουν κάποιες κλασσικές ασπρόμαυρες ταινίες, το Key Largo ήταν μέσα σ’ αυτές και την είχα δει έγχρωμη. Πολύ κέρινα, όμως, τα πρόσωπα. Γι’ αυτό και πέρασε η μόδα τους.

Για την ιστορία, η μόνη επιχρωματισμένη που ίσως βλέπεται ακόμα, είναι η Metropolis του Φριτς Λανγκ, γιατί μαζί με το χρώμα προστέθηκαν μουσική και τραγούδια από τον Τζιόρτζιο Μόροντερ (you know: Fredie Mercury, Bonnie Tyler, Pat Benatar etc. etc) 

Σκηνοθεσία: Τζον Χιούστον
Με: τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Λόρεν Μπακόλ

(Κριτική μου στο myFilm)

Το κοράκι

Ουπς, να και ντετέκτιβ ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, από τη ζωή του οποίου το μόνο που κρατά αυτή η ταινία είναι το τέλος του.

Τι να το κάνεις όμως κι αυτό; Αφού τα όσα προηγούνται ακολουθούν την πεπατημένη του αστυνομικού θρίλερ «εποχής» (με ολίγον splatter στην αρχή, για να ακολουθήσει τη μόδα του «δείξε αίμα στο λαό») όπου η αναπαράσταση του ομιχλώδους περιβάλλοντος, τα κοστούμια και τα σκηνικά είναι αρκούντως πειστικά, αλλά… Ο Τζον Κιούζακ στο ρόλο του Πόε μας δεν μας πείθει για τη σχιζοφρενική και μανιοκαταθλιπτική ιδιοφυΐα του συγγραφέα, τον οποίο υποδύεται σαν θύμα του συναισθηματισμού του, που δρα παρορμητικά και ενίοτε χωρίς αποφασιστικότητα.

Με δυο λόγια: οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν κερδίζουν τίποτα και οι νεώτεροι δεν μαθαίνουν κάτι ουσιαστικό, γι’ αυτόν τον «καταραμένο» συγγραφέα, ποιητή και κριτικό, που για μένα ήταν «δάσκαλος» σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας... Τι απομένει; Να διαβάσουν τα βιβλία του.

Τουλάχιστον, μέχρι να δούμε τι κινηματογραφικό ετοιμάζεται πάνω σε ιστορίες του, όπως οι «Λιγεία» και Morella, που βρίσκονται σε στάδιο προετοιμασίας για το 2013, ή «Το βαρέλι του Αμοντιλάδο», που ήδη βρίσκεται σε στάδιο post production, ενώ «Η μάσκα του κόκκινου θανάτου» έχει αναγγελθεί ότι θα ξεκινήσει το 2013.

Σκηνοθεσία: Τζέιμς ΜακΤάιγκ
Με τους: Τζον Κιούζακ Λιουκ Έβανς, Άλις Ιβ, Μπρένταν Γκλίζον

(Κριτική μου στο myFilm)

Η Χιονάτη και ο Κυνηγός

Όταν η Χιονάτη συνάντησε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ή «εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Πίτερ Τζάκσον, μήπως κερδίσουμε κάνα δολάριο».

Σκοτεινή εκδοχή του γνωστού παραμυθιού, με τη Σαρλίζ Θίρον γοητευτική και υπέροχη στο μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο της πολύ κακιάς βασίλισσας - μάγισσας και τη γλυκούλα και συμπαθητικούλα Κρίστεν Στιούαρτ, στο ρόλο της Χιονάτης που επιστρέφει ως νέα Ζαν Ντ’ Αρκ (ναι, και με πανοπλία!) να σώσει το λαό της και να τον βγάλει από τη μιζέρια και την καταπίεση.

Δίπλα στη Χιονάτη, ο Κυνηγός (Κρις Χέμσγουορθ) στέκεται πειστικά ως πολύ σκληρός για να πεθάνει, αλλά και όσο χρειάζεται συναισθηματικός για να… (αλλά έχω μάθει να μη μαρτυράω σενάρια), αφού αντί να τη σκοτώσει κατόπιν παραγγελίας της βασίλισσας, αποφασίζει να τη βοηθήσει. Πιο δίπλα, οι επτά νάνοι (γνωστοί ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων οι Μπομπ Χόσκινς και Ίαν Μακ Σέιν που εμφανίζονται ως νάνοι χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία) εξίσου σκληροί και κυνικοί συνάμα, δείχνουν να διαθέτουν βρετανικό χιούμορ και τολμώ να πω ότι αποτελούν το ελάχιστο διασκεδαστικό διάλειμμα της ταινίας.

Κατά τα άλλα, σχεδίαση παραγωγής, επιλογή τοποθεσιών, κάστρα, ντεκόρ και κοστούμια παραπέμπουν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, μαζί με τη δράση και τις μάχες, ενώ τα ειδικά εφέ (ο ρευστός καθρέφτης, οι νάνοι, τα πουλιά που σχηματίζουν τη μάγισσα, τα δέντρα που κινούνται στο Σκοτεινό Δάσος κ.ά.) δεν υστερούν και φυσικά δεν συγκρίνω μεταξύ τους τις δύο ταινίες.

Με δύο λόγια: η ταινία - παραμύθι, χάρη στη σφιχτή σκηνοθεσία βλέπεται ευχάριστα με καλή παρέα και τα σχετικά αναψυκτικά και σνακς. 

Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Σάντερς
Με τους: Κρίστεν Στιούαρτ, Σαρλίζ Θίρον, Κρις Χέμσγουορθ, Ίαν ΜακΣέιν, Σαμ Κλάφλιν

(Κριτική μου από το myFilm)

Μια διαχρονική ομιλία

«Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να γίνω αυτοκράτορας. Δεν είναι δική μου υπόθεση. Δεν θέλω ούτε να βασιλέψω, ούτε να κατακτήσω κανέναν. Θα ήθελα να βοηθήσω όλο τον κόσμο, αν μπορούσα. Εβραίους, χριστιανούς, μαύρους, λευκούς. Όλοι επιθυμούμε την αλληλεγγύη, αυτή είναι η φύση των ανθρώπων. Να ζούμε με την ευτυχία των άλλων, και όχι με τη δυστυχία τους. Δεν θέλουμε ούτε να μισούμε, ούτε να περιφρονούμε.
Στον κόσμο αυτόν υπάρχει χώρος για τον καθένα. Η καλή Γη είναι πλούσια και μπορεί να παρέχει για όλους. Η ζωή μπορεί να είναι ελεύθερη κι ωραία, αλλά χάσαμε αυτό το μονοπάτι. Η πλεονεξία δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων, ανύψωσε τους φραγμούς του μίσους, μας καταδίκασε στη δυστυχία και στη σφαγή. Ορίσαμε την ταχύτητα, αλλά κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Η εκμηχάνιση προσφέρει αφθονία αλλά μας έχει αφήσει σε ένδεια. Η επιστήμη μας έκανε κυνικούς, η ευφυΐα μας, σκληρούς και άξεστους. Σκεφτόμαστε πολύ και αισθανόμαστε ελάχιστα.
Περισσότερο κι από τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά. Πιο πολύ από την επιδεξιότητα, χρειαζόμαστε την καλοσύνη και την ευγένεια. Χωρίς αυτές τις αρετές, η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή και όλα θα χαθούν. Το αεροπλάνο και το ραδιόφωνο μας έφεραν πιο κοντά. Η ίδια η φύση αυτών των εφευρέσεων διαλαλεί την καλοσύνη των ανθρώπων. Διαλαλεί την παγκόσμια αδελφοσύνη, την ενότητα όλων μας.
Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, η φωνή μου φτάνει στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, απελπισμένων γυναικών, παιδιών, που είναι θύματα ενός συστήματος που ξέρει μόνο να βασανίζει και να φυλακίζει αθώους ανθρώπους. Σε αυτούς που με ακούνε, λέω: Μην απελπίζεστε. Η τωρινή μας δυστυχία δεν είναι παρά το πέρασμα της πλεονεξίας και της σκληρότητας εκείνων που φοβούνται την πρόοδο του ανθρώπου.
Το μίσος των ανθρώπων θα περάσει και οι δικτάτορες πεθαίνουν! Και η δύναμη που αφαίρεσαν από το λαό θα επιστρέψει σε αυτόν ξανά. Όσο οι άνθρωποι πεθαίνουν, η ελευθερία δεν θα αφανιστεί ποτέ!
Στρατιώτες! Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας σκλαβώνουν, που σας δυναστεύουν τις ζωές. Ανθρώπους που σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και τι να νιώσετε! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι, είστε άνθρωποι! Φέρετε την αγάπη της ανθρωπότητας μέσα στις καρδιές σας, δεν μισείτε! Μόνο όσοι στερήθηκαν την αγάπη μισούν! Οι στερημένοι και οι αφύσικοι!
Στρατιώτες! Μην αγωνίζεστε για τη σκλαβιά, αγωνιστείτε για την ελευθερία! Ο άγιος Λουκάς στο 17ο κεφάλαιο γράφει: «το βασίλειο του Θεού είναι μέσα στον άνθρωπο». Όχι σε έναν άνθρωπο, όχι σε μια ομάδα ανθρώπων, αλλά σε όλους τους ανθρώπους! Σε εσάς! Εσείς είστε ο λαός που έχει τη δύναμη, να δημιουργεί τις μηχανές, να δημιουργεί την ευτυχία! Εσείς ο λαός, έχετε τη δύναμη να δημιουργήσετε την ευτυχία, να εμπνεύσετε μια όμορφη κι ελεύθερη ζωή, να κάνετε αυτή τη ζωή μια υπέροχη περιπέτεια!
Στο όνομα της δημοκρατίας, ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη, ας ενωθούμε! Ας αγωνιστούμε για ένα καινούργιο κόσμο, με ευκαιρίες και δουλειά για όλους, μέλλον για τους νέους, ασφάλεια για τους ηλικιωμένους.
Με αυτές τις υποσχέσεις, οι αγροίκοι πήραν την εξουσία. Αλλά είπαν ψέματα! Δεν κράτησαν το λόγο τους! Ποτέ δεν θα το κάνουν! Οι δικτάτορες ελευθερώνουν τον εαυτό τους, αλλά υποδουλώνουν το λαό. Ο αγώνας μας είναι να κάνουμε πράξη αυτές τις υποσχέσεις! Να ελευθερώσουμε το λαό, να σπάσουμε τους εθνικούς φραγμούς, να καταργήσουμε την πλεονεξία, το μίσος και τη μισαλλοδοξία.
Ας αγωνιστούμε για ένα κόσμο δικαίου, όπου η επιστήμη και η πρόοδος θα φέρουν ευτυχία σε όλους! Στρατιώτες! Στο όνομα της δημοκρατίας, ας ενωθούμε!
Χάννα, με ακούς; Όπου κι αν είσαι σήκωσε τα μάτια σου, Χάννα. Τα σύννεφα διαλύονται, ο ήλιος διαπερνά! Βγαίνουμε από το σκοτάδι μέσα στο φως! Μπαίνουμε σε έναν νέο κόσμο, έναν καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι θα ανυψωθούν πάνω από το μίσος, την πλεονεξία και την αγριότητά τους. Σήκωσε τα μάτια σου, Χάννα! Η ψυχή του ανθρώπου έχει φτερά και μαθαίνει επιτέλους να ανυψώνεται! Πετάει προς το ουράνιο τόξο, προς την ελπίδα, προς το μέλλον. Το λαμπρό, το ένδοξο μέλλον, που ανήκει σε εσένα, σε εμένα, σε όλους μας!
Σήκωσε τα μάτια, Χάννα! Κοίτα ψηλά!»

Ήταν η ολόκληρη η ομιλία του δικτάτορα Χίνκελ, από την ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Ο μεγάλος δικτάτωρ» (1940), την οποία εκφωνεί βέβαια ο συμπαθής κουρέας που έχει πάρει τη θέση του, λόγω της ομοιότητάς του. Τη δημοσιεύω σήμερα διότι τη θεωρώ επίκαιρη όσο ποτέ για τα αντιπολεμικά και αντιναζιστικά μηνύματα που περιέχει, μαζί βέβαια με το τεράστιο και διαχρονικό μήνυμα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.

Η ταινία προβάλλεται από σήμερα στους κινηματογράφους, ύστερα από διανομή της New Star. Είναι η πρώτη ομιλούσα και ηχητική ταινία του Τσάπλιν, δεκατρία χρόνια μετά την εισαγωγή του ήχου στις ταινίες. Είναι μια ανελέητη πολιτική σάτιρα για την άνοδο του Χίτλερ και του ναζισμού και απαγορεύτηκε από τους Χίτλερ, Μουσολίνι και Φράνκο, ενώ ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ.

Υπόθεση: Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας εβραίος κουρέας (Τσάρλι Τσάπλιν) τραυματίζεται πολεμώντας για το φανταστικό έθνος της Τομανία και μένει χρόνια σε ένα νοσοκομείο βετεράνων. Όταν επιστρέφει σπίτι, πολλά έχουν αλλάξει: Ο Αντενόιντ Χίνκελ (επίσης, ο Τσάπλιν) έχει αποκτήσει απόλυτη δύναμη και έχει μετατρέψει την Τομανία σε μια αντισημιτική μηχανή πολέμου. Ενώ υπερασπίζεται το κουρείο του από μια επίθεση, ο κουρέας συναντά την όμορφη Χάνα (Πολέτ Γκοντάρ) και γίνεται ακούσια ο ήρωας του κινήματος αντίστασης που αναπτύσσεται στο γκέτο. Στο μεταξύ, ο Χίνκελ σχεδιάζει να κατακτήσει το γειτονικό έθνος του Ότσερλιχ και να γίνει Παγκόσμιος Αυτοκράτορας. Λόγω της ομοιότητάς τους, οι δυνάμεις της Τομανίας μπερδεύουν τον κουρέα με τον τυραννικό Χίνκελ, γεγονός που οδηγεί τον εβραίο κουρέα να απονείμει δικαιοσύνη απευθύνοντας στους πολίτες μία από τις πιο συγκινητικές ομιλίες που έχουν αποτυπωθεί σε φιλμ.

Θράσος, ή ο τσαμπουκάς της άγνοιας;

Διάβασα στο Star.gr: «Επίθεση στον Ευάγγελο Βενιζέλο, επιστρέφοντας τους χαρακτηρισμούς περί αλαζονείας, έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με αφορμή τα όσα δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά τη χθεσινή συνάντηση με τον Φρανσουά Ολάντ. Σχολιάζοντας την τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου περί εκπροσώπησης όλου του ελληνικού λαού στη Γαλλία, ο κ. Τσίπρας μίλησε για αλαζονεία και αναρωτήθηκε πως εκπροσωπεί ολόκληρο τον ελληνικό το κόμμα που πήρε 13% στις πρόσφατες εκλογές. "Απ' ό,τι έμαθα, με περισσή αλαζονεία λέει ότι, παρά το 13% που έχει, μιλάει εξ ονόματος όλου του ελληνικού λαού" σχολίασε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας τον "πόλεμο" μεταξύ Κουμουνδούρου με Ιπποκράτους αλλά και Συγγρού...»
Θράσος ή ο τσαμπουκάς της άγνοιας;
Το 13% δεν μπορεί να μιλάει εξ ονόματος του ελληνικού λαού!
Ναι, ενώ το 17% μπορεί να μιλά ως νικητής των εκλογών.

Dark shadows

Από την έναρξη των τίτλων, κάτω από τη μουσική του τραγουδιού «Nights in white satin» (που «never reaching the end») της δεκαετίας του '70, η οποία  ακολουθείται με μια αιματοχυσία εκ μέρους του βρικόλακα Τζόνι Ντεπ που έχει ζήσει (σύμφωνα με τους στίχους των Moody Blues) «ατελείωτες νύχτες στα σατέν» του φέρετρού του και ξυπνά εκστομίζοντας την ατάκα για τον Μεφιστοφελή στη θέα του τεράστιου Μ (των MacDonalds), καταλαβαίνεις ότι ο Τιμ Μπάρτον αυτή τη φορά θα σε διασκεδάσει μέσα από τη μαυρίλα των ταινιών του είδους. Διότι πράγματι, αυτή τη φορά ο Μπάρτον έχει ξεφύγει. Κρατάει μεν το γνωστό ύφος του, το σκηνοθετικό του ρυθμό, τη γκόθικ ατμόσφαιρα,  τους ίδιους συνεργάτες, αλλά το κωμικό και σατιρικό στυλ υπερβάλλει, ενώ γίνεται εμφανές από την πρώτη στιγμή, όταν ο Μπαρνάμπας του Τζόνι Ντεπ, μετά τα στοιχεία που προανέφερα γυρίζει την πλάτη στο φακό και απομακρύνεται με το μπαστουνάκι του μεσ’ τα σκοτάδια βαδίζοντας σαν το Σαρλώ του Τσάπλιν, ότι έχουμε να κάνουμε με κωμωδία. 

Στη συνέχεια της ταινίας, έρχονται οι αναφορές στην εποχή του 70, με τα ντεκόρ, τα κοστούμια, τα χτενίσματα, τα αυτοκίνητα και ταυτόχρονα αρχίζει η κριτική της. Και είναι ανελέητη: Πόλεμος στο Βιετνάμ, πολιτική, sex and drugs and rock ‘n roll, χίπις που εντυπωσιάζονται με βαρύγδουπες φράσεις χωρίς ουσιαστικό νόημα, αναφορές στο Love Story του Σίγκαλ που είχε σημαδέψει την εποχή και το αποκορύφωμα με τη γκάφα των τότε ηλικιωμένων, οι οποίοι θεωρούσαν τον Alice Cooper… γυναίκα. Κάτι που ίσως μόνον αυτός ο 55άρης σκηνοθέτης μπορούσε να θυμάται (άντε κι εγώ).

Όσον αφορά στις ερμηνείες: ο Τζόνι Ντεπ όπως πάντα το διασκεδάζει κάτω από τα πολλά μέικαπ, η Μισέλ Φάιφερ ίσως να σκέπτεται «τι κάνω εδώ τώρα», η Μπόναμ Κάρτερ δεν ξέρω εάν θα έπαιζε κάπου εάν δεν ήταν σύζυγος του σκηνοθέτη, ενώ η Εύα Γκριν είναι αρκετά καλή ως κακή μάγισσα.

Ένα διασκεδαστικό θρίλερ!

Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Με τους: Τζόνι Ντεπ, Μισέλ Φάιφερ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Εύα Γκριν, Τζάκι Έρλ Χέιλι, Κλόι Μόρετζ, Γκιούλιβερ ΜακΓκράθ

(Κριτική μου από το myFilm)

Αρκετά

Αφού προκάλεσαν εκλογές και ο λαός τούς έδωσε το μήνυμα (εάν αυτό θέλαμε βέβαια...) ότι θα πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, το μόνο πράγμα που κατάφεραν, μετά από μια βδομάδα συζητήσεων, ήταν να ξαναπάμε σε εκλογές.

Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τα κριτήρια με τα οποία τους ψηφίσαμε ώστε να μην εκλέξουμε πάλι με τα ίδια ποσοστά;

Αρκετά πια, με το θυμό και την αγανάκτηση. Αρκετά... Κάποιοι πρέπει να κυβερνήσουν και να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στην Ευρώπη, είτε για να της πουν ότι μένουμε, είτε για να τις πουν ότι φεύγουμε.

Όχι άλλες επιπολαιότητες. Και δεν απευθύνομαι μόνο στους ψηφοφόρους, αλλά και σ' αυτούς που θα ξανα-ζητήσουν τη ψήφο μας.

Αρκετά πια, με τα γενικόλογα και τις αοριστίες.

Αρκετά.

Απογοήτευση

Τώρα που οι εντολές του Προέδρου της Δημοκρατίας στους τρεις πρώτους των εκλογών, για σχηματισμό κυβέρνησης, απέβησαν άκαρπες και διαπιστώνεται ότι ακριβώς μια βδομάδα μετά τις εκλογές συνεχίζουμε να μην έχουμε κυβέρνηση, τώρα σκέφτομαι πόσο δίκιο είχα όταν έγραφα πως οι μούντζες στην πλατεία Συντάγματος και οι κραυγές δεν βγάζουν κυβέρνηση και απλά εκτονώνουν τον κόσμο! Πόσο δίκιο είχα που έγραφα, ότι για να φωνάζουμε "ουστ" και "έξω από δω", θα πρέπει να έχουμε βρει κάποιους άλλους έτοιμους και ικανούς να μας κυβερνήσουν. Είχαμε; Όπως απεδείχθη, δεν είχαμε. Όλοι ήσαν καλοί μόνο για συνθήματα και μεγάλες κουβέντες. Εμείς δε, πήγαμε στις κάλπες με τα πιο παράλογα κριτήρια, αφού κανείς τους δεν πρόβαλε πειστικά προγράμματα: Ψηφίσαμε νεολαίους, ή διαφωνούντες, ή απλά για "να τους δείξουμε μεις". Τώρα, μας δείχνουν αυτοί την ανεπάρκειά τους στο απλούστερο: στη μεταξύ τους συνεννόηση για το καλό του τόπου. Και εμείς; Θα αρχίσουμε πάλι τις μούντζες; Προς ποια κατεύθυνση αυτή τη φορά;

Το ποσοστό της καταγγελίας

«"Την άρνηση σε αυτό το σχέδιο δεν τη δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο λαός με την ετυμηγορία του την Κυριακή", τόνισε ο κ. Τσίπρας, υποστηρίζοντας ότι το μνημόνιο που "έχει ήδη καταγγείλει ο λαός με την ψήφο του, δεν δικαιούται να το εφαρμόσει καμία κυβέρνηση, ούτε οικουμενική ούτε ειδικού σκοπού"», γράφουν οι εφημερίδες.
Η μαθηματική αυτή λογική του κ. Τσίπρα, οδηγεί έναν μαθητή γυμνασίου στο ανάλογο συμπέρασμα, πως «Την άρνηση στο ΣΥΡΙΖΑ την έχει δώσει ο λαός με την ετυμηγορία του, που έχει καταγγείλει το ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 83,22%».
Μήπως πρέπει να αναθεωρηθεί η φρασεολογία των αρχηγών των κομμάτων;
Διότι και το «σάπιο ΠΑΣΟΚ» του κ. Βενιζέλου, τί ανακαίνιση μπορείς να του κάνεις όταν είσαι επικεφαλής της σαπίλας; (Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...)

Fish 'n Chips

Στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα του Μπουλμέτη είχαμε τον ήρωα της ταινίας που ήταν Έλληνας στην Πόλη, αλλά Τούρκος στην Ελλάδα. Στο Fish ‘n chips του Δημητρίου, έχουμε τον Έλληνα ή Κύπριο της Αγγλίας που είναι Τσάρλι στην Κύπρο. Καμία σύγκριση μεταξύ των δύο ταινιών βέβαια, παρόλο που και οι δύο στοχεύουν στο συναίσθημα. Στην πρώτη είχαμε και μια απαλή πολιτική προσέγγιση. Στη δεύτερη, αυτό απέχει ενώ στο κωμικοτραγικό στοιχείο, στην πρώτη είχαμε μια θεία με Πάρκινσον και στη δεύτερη μια μητέρα με Αλτσχάιμερ, η οποία επειδή ξεχνάει, όταν επιστρέφει στα Κατεχόμενα δεν κάνει κανένα πολιτικό σχόλιο, παρά μόνο μαζεύει πάτριο χώμα σε μια νάιλον σακούλα, που στο τέλος της ταινίας την παίρνει ο αέρας χωρίς το χώμα.
Το Fish ‘n chips είναι μια άνιση ταινία, η οποία σε πρώτο επίπεδο ασχολείται με τον μετανάστη που δεν θέλει να ενσωματωθεί και επιθυμεί την επιστροφή στην πατρίδα, μαζί με τη σύντροφό του και την κόρη της, που συμπτωματικά είναι και αυτή μετανάστρια από τη Γερμανία. Σε δεύτερο επίπεδο, έχουμε τα οικογενειακά δεσμά και τις αβεβαιότητες που προκύπτουν (ο ήρωας έχει τον αδερφό του που θα τον φιλοξενήσει, αλλά δεν λογαριάζει εάν θα τον θέλει και η νύφη του), αλλά κα ιτις προτεραιότητες που μπαίνουν μεταξύ πατρίδας και οικογένειας. Σε τρίτο επίπεδο έχουμε την ανασφάλεια που δημιουργεί η ξενιτιά και τις επιπτώσεις της στη νέα γενιά, η οποία αναζητεί και αυτή την ταυτότητά της και μη βρίσκοντάς την καταφεύγει στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ. 
Το πολυεπίπεδο του χαρακτήρα της ταινίας, δυσκολεύει την τυπική ταυτοποίησή της, αλλά όχι και την παρακολούθηση. Βλέπεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, μιας και διαθέτει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, σωστές ερμηνείες, easy listening μουσική και δείχνει μια Κύπρο όπως σπάνια την έχουμε δει στο σινεμά. Ακόμα και ως περιτριγυρισμένη από πάγο, σε μια αλληγορική σκηνή προς το τέλος, που ξαφνιάζει τον χαλαρό –μέχρι εκείνη την ώρα- θεατή.
Υπόθεση: Ο Άντυ, ένας Κύπριος μετανάστης που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας «fish and chips» στο Λονδίνο, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αλλά πολύ σύντομα αυτό μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς ο Άντυ έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: η Κύπρος δεν είναι Λονδίνο... 
Σκηνοθεσία: Ηλία Δημητρίου
Με τους: Μάριο Ιωάννου, Marlen Kaminsky, Anne - Μarie O' Sullivan, Διομήδη Κουφτερό, Άλκηστι Παυλίδου, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Αντρέα Φυλακτού, Στέφανι Νεοφύτου
(Προβάλλεται στο ΔΑΝΑΟ)

(Κριτική μου στο myFilm)

Μια από τα ίδια

Σα να μη πέρασε ούτε μια μέρα από το παλαιό καθεστώς (ancient regime) που επικρατούσε στη χώρα μας. Μετά το παράδοξο, να θέτει όρους ο Τσίπρας για να τον στηρίξουν, ενώ έπρεπε να του βάζουν όρους αυτοί που θα τον στήριζαν με τη ψήφο τους, φτάσαμε στο σημείο ο Σαμαράς να επιδιώκει την συσπείρωση όλων των κεντροδεξιών και ο Γλέζος να λέει ότι δεν πρέπει να βρεθούν Εφιάλτες να στηρίξουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Τελικά, ό,τι και όπως και να ψηφίζει ο λαός, οι πολιτικοί το χαβά τους: ο Τσίπρας θέλει να είναι πάντα στην αντιπολίτευση για να διαμαρτύρεται για όλα και για όλους (τουλάχιστον το ΚΚΕ είναι σταθερό στις απόψεις του) και οι άλλοι ακόμα κολλούν διακριτικές ετικέτες.

Εν τω μεταξύ πρόσφατη δημοσκόπηση δίνει άνοδο στο ΣΥΡΙΖΑ και ποσοστό 23,8%. Αυτά βλέπουν και οι δεινόσαυροι της πολιτικής μας σκηνής και να δείτε για πότε θα συμφωνήσουν, ώστε να δημιουργήσουν "βιώσιμη" κυβέρνηση μέχρι το 2014!

(Θεάτρου του παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Τι κάνουμε τώρα;

Συνεχίζοντας τα παράδοξα των τελευταίων ημερών, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν απόρροια ενός παράλογου εκλογικού νόμου, είδαμε τον ουσιαστικό νικητή των εκλογών, τον κ. Τσίπρα, να παίρνει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης και να προβαίνει σε επικοινωνιακές κινήσεις.
Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου -και δεν είναι και λίγα- ήξερα ότι ο αρχηγός του κόμματος που παίρνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, έρχεται σε επαφή με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων σε μια προσπάθεια να πετύχει την εμπιστοσύνη τους και την πλειοψηφία ΜΕΣΑ στη Βουλή.
Χθες ο κ. Τσίπρας, άκουσε ότι του δίνεται η ευκαιρία να κάνει την υπέρβασή του και νόμιζε ότι μπορούσε να συνομιλεί και με τα κόμματα εκτός Βουλής, αλλά και με τους συνδικαλιστικούς φορείς (για να πετύχει, τι;). Εκτός κι αν... Εκτός κι αν, επειδή ήξερε ότι δεν θα πετύχει να λάβει την εμπιστοσύνη τους, προετοίμαζε το κλίμα για τις επόμενες εκλογές. Όπως και να έχει το πράγμα, ο άπειρος κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δόθηκε και θέλει να πετύχει μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή για τις επόμενες εκλογές.
Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε τώρα, που οι Ευρωπαίοι γίνονται όλο και πιό πιεστικοί...και η δόση του δανείου που μας δίνουν είναι μικρότερη.
(Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...)

Η καρδάρα με το γάλα

Την παροιμία με την καρδάρα και το γάλα, όλοι την ξέρουμε, αλλά απ' ότι φαίνεται όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να τη θυμηθούμε την ξεχνάμε. Μετά το "ξεπέταγμα" της διερευνητικής εντολής για σχηματισμό κυβέρνησης από τον "πρώτο" κ. Σαμαρά, ήρθε η ώρα του ουσιαστικού νικητή των εκλογών, για να δείξει ότι όχι μόνον μεγάλωσε αριθμητικά, αλλά ωρίμασε κιόλας. Αλλά δεν κάνει αυτό... Χρησιμοποιεί τη διερευνητική εντολή σαν προεκλογικό υλικό και ενώ θέτει πολύ ωραίους πυλώνες για συζήτηση με τους δύο χαμένους των εκλογών, επιπλέον ζητάει και δηλώσεις μετανοίας και ειδικά από τον Σαμαρά (που έχει ήδη κάνει κωλοτούμπες) και τον αναγκάζει να μιλήσει για "συσπείρωση των δυνάμεων της Δεξιάς". Να γιατί θυμήθηκα την καρδάρα με το γάλα, η οποία μόλις γέμισε της έδωσε μια κλωτσιά και το έχυσε..
(Θεάτρου παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Το παράλογο

Μετά από έναν εκλογικό νόμο πολιτικά διεστραμμένο, σύμφωνα με τον οποίο το 19% των εκλογέων δεν εκπροσωπείται στη Βουλή, ενώ το 18,85% βγάζει πρώτο κόμμα και με τον οποίο νόμο το πρώτο κόμμα (του 18,85%) κερδίζει 105 έδρες, ενώ το δεύτερο με 16,78% (2,07% λιγότερο!) παίρνει λιγότερες από τις μισές, δηλαδή 52 έδρες, ακολουθεί άλλη μια σουρεαλιστική διαδικασία (που 'σαι Μπουνουέλ να μας κάνεις ταινία...): Ο αρχηγός του πρώτου κόμματος (ο άνθρωπος που επιθυμούσε διακαώς εκλογές, αυτοδυναμία και πρωθυπουργία για να σώσει τον τόπο) παίρνει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση (για το καλό του τόπου) και μέσα σε τρεις (3) ώρες... ξεπετάει τους αρχηγούς των επόμενων στη σειρά κομμάτων (και όχι όλων) και παραδίνει την εντολή. (Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...).

Στο χάρτη το γαλάζιο χρώμα αντιπροσωπεύει το 18,85% των εκλογέων!!!

Εν αναμονή

Θα δανειστώ τη φράση του Νεόκοπου από τα σημερινά ΝΕΑ: «Η κάλπη είναι σαν το ταμείο – μετά την απομάκρυνση, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!» και επειδή έχωαναφερθεί διεξοδικά κατά το παρελθόν στους «αγανακτισμένους» και διαφωνούσα μετον τρόπο με τον οποίο ήθελαν να αλλάξουν το κατεστημένο και ευχόμουν ναδείξουν την αγανάκτησή τους στην κάλπη, θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν μετανιώσειγια τις επιλογές τους. Ταυτόχρονα, τώρα που τιμωρήθηκαν μερικοί δεινόσαυροι της πολιτικής, ελπίζω και εύχομαι, αυτοί που για πρώτη φορά αναδείχθηκαν από αυτό τοεκλογικό αποτέλεσμα να δείξουν την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που περίμεναν από αυτούς οι «αγανακτισμένοι», ώστε να μην είναι οι επόμενοι που θα δεχθούν το μούντζωμα.

«Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη»

• Όχι, αυτή τη φορά δεν θα με απασχολήσει η αναμνηστική φωτογραφία, που θα εμπλουτίσει το άλμπουμ φωτογραφιών του δημάρχου μας κ. Πατούλη.
• Είναι γνωστόν ότι ο κ. Πατούλης φωτογραφίζεται με όσους συναντάται και αυτή τη φορά συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαρά για να του συστήσει τον φιλέλληνα Ιταλό δήμαρχο Marco Galdi.
• Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή και γι’ αυτό δημοσιεύω τη φωτογραφία, είναι τα κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικά ενδιαφέροντα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαρά, που υλοποιούνται πάνω στο γραφείο του, με τη μορφή ενός πραγματικά ενδιαφέροντος βιβλίου.
• Το βιβλίο έχει τίτλο «Why Nations Fail» (μτφρ: Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη) και υπότιτλο «The origins of power, prosperity and poverty»  (μτφρ: Οι απαρχές της ισχύος, της ευημερίας και της φτώχειας).
• Σε τι αφορά το βιβλίο αυτό που έχει ο κ. Σαμαράς πάνω στο γραφείο του;
• Όπως γράφει και η Chrystia Freeland στη New York Times, πρόκειται για μια πλούσια σε περιεχόμενο μελέτη, πάνω στο κρίσιμο ερώτημα «γιατί άλλα έθνη πλουτίζουν, ενώ άλλα οδηγούνται στην πτώχευση»…
• Συγγραφείς του είναι οι: Daron Acemoglou (επιτυχημένος καθηγητής του ΜΙΤ και βραβευμένος με ειδικό βραβείο «για τη συνεισφορά του στην οικονομική σκέψη και γνώση πριν την ηλικία των 40 ετών») και James A. Robinson (πολιτικός επιστήμων και οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και παγκοσμίου φήμης ειδικός σε θέματα Λατινικής Αμερικής και Αφρικής που επί του παρόντος διεξάγει έρευνες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Σιέρα Λεόνε, την Αϊτή και στην Κολομβία, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο των Άνδεων στη Μπογκοτά).
• Για το βιβλίο «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη», o Matthew Ygglesias γράφει στην κριτική του (στο