Mommy

Υπόθεση: Μια δυναμική χήρα αναγκάζεται να επωμιστεί μόνη της όλο το βάρος της ευθύνης του ταραχοποιού, υπερκινητικού και συχνά βίαιου 15χρονου γιου της. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη και παλεύοντας να ανταποκριθούν στις καθημερινές προκλήσεις και στις απρόβλεπτες ανάγκες του σπιτικού τους, που δοκιμάζουν διαρκώς τη σχέση τους, η Κάιλα, η παράξενη νεοφερμένη γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι, προσφέρει καλοπροαίρετα τη βοήθειά της. Καθώς η παρουσία της στη ζωή τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη, σταδιακά οι τρεις τους μοιάζουν να βρίσκουν μια νέα αίσθηση ισορροπίας, και μαζί ανακτούν τις ελπίδες τους για το μέλλον.Ένα δυνατό φιλμ για τη μητρότητα και τις σχέσεις, με υποψία μυστήριου και τρεις πολύ καλές ερμηνείες.

Κριτική: Ο έφηβος Στιβ, με τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και την υπερκινητικότητα, που κανένα ίδρυμα δεν τον δέχεται, είναι ένας χαρακτήρας δύσκολα αναγνώσιμος και οι εναλλαγές των χαρακτηριστικών στο πρόσωπο του εξαιρετικού Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν, διαδέχονται η μια την άλλη με τέτοιες ταχύτητες, που στην αρχή της ταινίας νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με θρίλερ βασισμένο σε ψυχοπαθή (αν δεν ξέρεις τον Ξαβιε Ντολάν και τους κοινωνικούς προβληματισμούς του).

1001 Γραμμάρια - 1001 Grams

Υπόθεση: Πολλοί μπορεί να μη το γνωρίζουν, αλλά σε κάθε χώρα φυλάσσεται κάτω από ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του, ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, το γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του βάρους. Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας Μαρίε συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια διαφορετική στάσης ζωής.

Κριτική: Μετά της «Ιστορίες κουζίνας», για άλλη μια φορά ο Μπεντ Χάμερ, δίνει στη σχέση μεταξύ επιστήμης και ανθρώπινων συναισθημάτων. Αυτή τη φορά, όχι μέσα από τη μελέτη για την τυποποίηση των συσκευών κουζίνας, αλλά μέσα από την επιβεβαίωση της ακρίβειας του «επίσημου μέτρου του χιλιόγραμμου» της Νορβηγίας, το οποίο φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού σε στιβαρό χρηματοκιβώτιο.

Araya

Υπόθεση: 24 ώρες στη ζωή των εργατών σε μια  από τις πιο στέρφες περιοχές του κόσμου, όπου οι άνθρωποι από το 1500 βασίζονταν αποκλειστικά σε αυτά που τους έδινε η θάλασσα: αλάτι και ψάρια. 24 ώρες που διήρκησαν 450 χρόνια. 24 επαναλαμβανόμενες  ώρες από τη ζωή των κατοίκων της Araya. Η ζωή των Salineros πριν την έλευση της βιομηχανικής επανάστασης.

Κριτική: Η Αράγια είναι μια απομεμακρυσμένη περιοχή της νοτιοανατολικής Βενεζουέλας, σήμερα τουριστικό αξιοθέατο, με ένα τεράστιο κάστρο που είχε κτισθεί στην άκρη της ομώνυμης χερσονήσου, προς την Καραϊβική, προκειμένου να κρατάει μακριά τους πειρατές της Καραϊβικής, μιας και οι Ισπανοί πρωτοπόροι κατακτητές είχαν ανακαλύψει ότι από τα κοχύλια μπορούσαν να βγάζουν μαργαριτάρια.

Σ’ αυτόν τον ξερότοπο και αφού τα μαργαριτάρια είχαν εξαντληθεί, από το 1500 και μέχρι το 1950 περίπου, που επέλασε η… ανάπτυξη, οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής ζούσαν αποκλειστικά από τα προϊόντα της θάλασσας: Τα ψάρια και το αλάτι.

Η Μαργκό Μπενασεράφ, με ωμό ρεαλισμό και με σημασία στη λεπτομέρεια, αποτυπώνει 24 ώρες

Οι Εκδικητές: H εποχή του Ultron - Avengers: Age of Ultron

Υπόθεση: Μετά την καταστροφή της S.H.I.E.L.D., ο Τόνι Σταρκ επανεκκινεί ένα πρόγραμμα με ειρηνικό σκοπό, δημιουργώντας τον Ούλτρον, ένα εξελιγμένο ρομπότ που, όμως, διακατέχεται από ιδέες μεγαλείου. Σύντομα, ο Ούλτρον θα στραφεί εναντίον της ανθρωπότητας και εναπόκειται στους Εκδικητές να σταματήσουν την πραγματοποίηση των σατανικών σχεδίων του.

Κριτική: Η επιτυχημένη συνταγή «όλοι οι ήρωες της Marvel σε ένα» συνεχίζεται. Όχι μόνο με τη συμμετοχή γνωστών και καλών ηθοποιών, αλλά και με το γνωστό μύθο (που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια από την Μαίρη Σέλεϋ και τον Φρανκενστάιν της), που θέλει το δημιούργημα να στρέφεται κατά του δημιουργού του.

Τομέας δώδεκα

Βλέποντας προ ημερών την ταινία «Child 44» του Ντανιέλ Εσπινόζα, που είναι γυρισμένη με φόντο τη δεκαετία του ’50 την εποχή του Στάλιν και της οποίας η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από ένα μέλος της Σοβιετικής αστυνομίας, ο οποίος προσπαθεί να διαλευκάνει υποθέσεις από δολοφονίες παιδιών, θυμήθηκα το μυθιστόρημα που είχα διαβάσει στην αρχή του 2015 με τίτλο «Τομέας δώδεκα» του William Ryan (εκδόσεις Διόπτρα).

Στην ταινία, η επιμονή του αστυνομικού είχε ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του και ενώ οι έρευνες συνεχίζονταν με τη βοήθεια της συζύγου του, οι εξελίξεις οδηγούσαν σε μεγαλύτερα κυβερνητικά εμπόδια που προέρχονταν από την κορυφή της ηγεσίας του κόμματος.

Στο βιβλίο, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται πάλι επί κυριαρχίας Στάλιν, έχουμε ένα διάσημο επιστήμονα που βρίσκεται νεκρός, με μια σφαίρα στο κεφάλι, σε απόσταση αναπνοής από το Κρεμλίνο και ο κεντρικός ήρωας Κόρολεφ αναλαμβάνει να βρει το δολοφόνο.

Εκλογές ή δημοψήφισμα;

Και επειδή πολλά λέγονται και άλλα τόσα γράφονται περί δημοψηφίσματος ή εκλογών κατά τον Ιούνιο (υπολόγισαν και την ημερομηνία), καλό είναι να ξέρουν οι μικρότεροι που δεν τους έχει ξανατύχει, ότι σε ένα δημοψήφισμα ο λαός καλείται να ψηφίσει με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε συγκεκριμένο και σαφέστατο ερώτημα, ώστε να μην μπορεί να πει αργότερα "δεν κατάλαβα", ή "άλλο νόμιζα", ή "μου φαίνεται ότι μας την έφεραν" και τέτοια σχετικά. 

Ένα δημοψήφισμα που θυμάμαι, ήταν όταν επί χούντας ο κόσμος ψήφισε αν θέλει (ναι) τη βασιλεία στη χώρα μας ή αν δεν τη θέλει (όχι). Κοφτά και ξεκάθαρα. 

Δεν ξέρω πως το φαντάζονται σήμερα ορισμένοι το ερώτημα και ούτε θα το βασανίσω. 

Αν πρόκειται όμως να διατυπωθεί με "δημιουργική ασάφεια", όπως είναι της μόδας, να μας λείπει το δημοψήφισμα. Καλύτερο, ένα σαφές και ειλικρινές προεκλογικό πρόγραμμα. 

Τώρα μάλιστα, που τους έχουμε μάθει όλους από την καλή.

Το τίμημα της δόξας - La rançon de la gloire

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στη μικρή Ελβετική πόλη Βέβυ. Ο 40χρονος Έντυ μόλις έχει αποφυλακιστεί και κάνει μια συμφωνία με το φίλο του τον Οσμάν: μπορεί να μένει μαζί του εφ’όσον φροντίζει την 7χρονη κόρη του, όσο η μητέρα της βρίσκεται στο νοσοκομείο. Είναι Χριστούγεννα, αλλά η φτώχεια έχει κάνει τον Έντυ πικρόχολο. Τότε είναι που ανακοινώνεται ο θάνατος του Τσάρλι Τσάπλιν, κι αποκαλύπτεται η μυθική περιουσία του. Ο Έντυ αρχίζει να ονειρεύεται κι έχει μια τρελή ιδέα: αν έκλεβε το πτώμα και ζήταγε λύτρα;

Κριτική: Δύο φίλοι, περιθωριακοί εκ των οποίων μάλιστα ο ένας, άρτι αποφυλακισμένος, θεωρούν ότι θα πιάσουν τη καλή, εάν κλέψουν το φέρετρο με τη σορό του Τσάρλι Τσάπλιν και ζητήσουν λύτρα για την επιστροφή του. Το επιχειρούν και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία φόρος τιμής στις βωβές κωμωδίες του Τσάπλιν.

Αναρχία - Anarchy – Cymbeline

Υπόθεση: Μια μοντέρνα εκδοχή του «Κυμβελίνου», έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που απεικόνιζε την ζήλια, την αγάπη και την προδοσία στην αυλή του Βρετανού Βασιλιά.

Κριτική: Πριν αρκετά χρόνια, ο Μπαζ Λούρμαν τοποθέτησε τους ήρωες του δράματος «Ρωμαίος και Ιουλίετα» στη σύγχρονη εποχή (1996), διατηρώντας τους στίχους του Σαίξπηρ με δύο φαμίλιες, σχεδόν μαφιόζικες, που χρησιμοποιούσαν μάλιστα και φανταχτερές λιμουζίνες και περίστροφα. Επίσης, και ο Κένεθ Μπράνα το 1996 μας είχε χαρίσει τον Άμλετ του Σαίξπηρ, με ντεκόρ και κοστούμια που παρέπεμπαν σε μια εποχή κοντά στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θέλω να πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ένας σκηνοθέτης τολμά να αποδώσει ένα δράμα ή μια τραγωδία του Σαίξπηρ στα «καθ’ ημάς» και τολμώ να πω ότι αυτή η ταινία του Μάικλ Αλμερέιντα, μόνον με τις δυο προαναφερθείσες μπορεί να συγκριθεί. Διατηρεί το στίχο, κατά το δυνατόν, του δραματουργού, αλλά τοποθετεί την υπόθεση στη σύγχρονη εποχή. Είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Πρωταθλητές με ψυχή - McFarland, USA

Υπόθεση: 1987. Ο προπονητής Jim White (Kevin Costner) αναλαμβάνει τη σχολική ομάδα στίβου της McFarland, μιας μικρής καλιφορνέζικης πόλης, όπου ζουν κυρίως Λατινοαμερικανοί. Επαγγελματικά δεν έχει άλλη επιλογή από το να τα καταφέρει σε μια κοινότητα που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ήξερε μέχρι τότε. Οι καταπληκτικές επιδόσεις των αγοριών, αλλά και η αλληλεγγύη μεταξύ τους, τον εντυπωσιάζουν και ο προπονητής White θα βάλει τα δυνατά του και θα καταφέρει να απογειώσει την ομάδα. Στην πορεία, ο Jim και η οικογένεια του θα ανακαλύψουν ότι αυτή η μικρή και τόσο διαφορετική κοινότητα είναι το σπίτι που πάντα έψαχναν.

Κριτική: Τυπική και κλασσικά οικογενειακή ταινία με κεντρικό μήνυμα τη δύναμη της θέλησης, με τον Κέβιν Κόστνερ στο ρόλο του τυπικού, επίσης, ενσαρκωτή του αμερικανικού ονείρου.

Ο χορός της πραγματικότητας - La danza de la realidad

Υπόθεση: Ένα αγόρι γεννιέται το 1929 στην Τοπκαπίλα, μια μικρή παραλιακή πόλη στην άκρη της Χιλιανής ερήμου. Μεγαλώνοντας μέσα σε μια ξεριζωμένη οικογένεια, το αγόρι θα γνωρίσει από νωρίς τη γοητευτική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και θα επιλέξει να ζήσει ακριβώς εκεί. Το αγόρι το λένε Αλεχάντρο Xοντορόφσκι και, προχωρώντας, θα γίνει σπουδαίος σκηνοθέτης. O θρυλικός δημιουργός cult αριστουργημάτων όπως το «Santa Sangre» ή το «El Topo» κάνει την πρώτη του ταινία μετά το «Rainbow Thief» του 1990, τη λανσάρει στο Φεστιβάλ Καννών και τη βαφτίζει αυτοβιογραφική – παρότι είναι γεννημένη μέσα από την πιο δημιουργική, φελινική φαντασία του. Οποιος έχει, έστω μια φορά, βυθιστεί στο μαγικό, ονειρικό σύμπαν του σπουδαίου Χιλιανού μαέστρου, θα ενθουσιαστεί μ’ αυτήν την ευκαιρία να ξανακάνει το παραμυθένιο ταξίδι. Οι υπόλοιποι, απλώς θα γνωρίσουν μια ιδιοφυία 

Κριτική: Σουρεαλισμός και πολιτική-θρησκεία-οικογένεια, πασπαλισμένα με ολίγη από φιλοσοφία και μυστικισμό. Αυτός είναι ο κόσμος του Αλεχάντρο Xοντορόφσκι. Τελεία και παύλα και «ή το παίρνεις ή το αφήνεις». Δεν υπάρχουν μέσες λύσεις. Άλλωστε, «οι ταινίες είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά πρέπει να είναι η πιο όμορφη ψευδαίσθηση», όπως λέει και ο ίδιος.

Η δεύτερη αλήθεια - A second chance

Υπόθεση: O Andreas και ο Simon είναι συνάδελφοι αστυνομικοί και στενοί φίλοι, παρ’όλο που κάνουν τελείως διαφορετική ζωή. Ο Andreas έχει σύζυγο και παιδί, ενώ ο πρόσφατα χωρισμένος Simon περνάει τον χρόνο του μεθώντας σε ένα strip club. Όλα αλλάζουν όταν οι δυο τους κάνουν έφοδο στο σπίτι ενός ζευγαριού τοξικομανών. Εκεί θα βρουν ένα μωρό κλειδωμένο σε μια ντουλάπα που κλαίει και είναι μέσα στις ακαθαρσίες. Ένα τραγικό συμβάν που θα ακολουθήσει και θα ταράξει τις ισορροπίες στην οικογένεια του Andreas, θα είναι η αφετηρία μιας αλυσίδας λανθασμένων αντιδράσεων που θα έχουν απροσδόκητη κατάληξη.

Κριτική: Δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε η «δεύτερη ευκαιρία» του πραγματικού τίτλου της ταινίας, να γίνει στα ελληνικά «δεύτερη αλήθεια». Κατάλαβα όμως τα ηθικά διλλήματα που θέτει η Σουζάνα Μπίερ, της οποίας αυτή η ταινία στηρίζεται πάνω στη συμπεριφορά των ανθρώπων και ιδιαίτερα εκείνων που από επιπολαιότητα ή αδιαφορία για τις συνέπειες, παίρνουν μια σημαντική απόφαση χωρίς να μπορούν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος.

Παραμονεύοντας – Lurk

Υπόθεση: Η κυβέρνηση παραιτείται κάτω από το βάρος μεγάλων σκανδάλων διαφθοράς και η Αν, σύζυγος και κόρη μεγαλογιατρών, είναι μόνη στην απομονωμένη βίλα της όταν κάποιος εισβάλλει μέσα. Ζει τον απόλυτο φόβο κυνηγημένη από τον περίεργο και βίαιο αυτό άντρα και για να σωθεί, πρέπει να παλέψει άγρια μαζί του, αλλά και να έρθει αντιμέτωπη με όσα ήξερε για την ζωή της μέχρι τότε! Το «Lurk» είναι ένα αγγλόφωνο ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα.

Κριτική: Επειδή έχω λατρεία με τον Χίτσκοκ (έχω δει περίπου 50 από τις 65 αν θυμάμαι καλά ταινίες του), τολμώ να πω ότι βλέποντάς τες, όχι μόνον μου «ήταν συναρπαστικό να προσπαθώ να ανακαλύψω τον ένοχο ή να ξεχωρίζω τον κρυμμένο κακό», αλλά μου έχει γίνει και εύκολο να μπορώ να διακρίνω από την αρχή μιας ταινίας, αν θα δω ένα σωστό θρίλερ ή όχι.

Child 44

Υπόθεση: Γυρισμένο με φόντο τη δεκαετία του ’50 την εποχή του Στάλιν, η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από ένα μέλος της Σοβιετικής αστυνομίας, ο οποίος προσπαθεί να διαλευκάνει υποθέσεις από δολοφονίες παιδιών. Η επιμονή του θα έχει ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του και ενώ οι έρευνες συνεχίζονται με τη βοήθεια της συζύγου του, οι εξελίξεις οδηγούν σε μεγαλύτερα κυβερνητικά εμπόδια - μια υπόθεση που αρχίζει να συνδέεται με την κορυφή της ηγεσίας του κόμματος.

Κριτική:

Τα δικά μας παιδιά - The dinner

Υπόθεση: Δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους αδέρφια με διαφορετικές επιλογές ζωής, ο Μάσιμο ένας μοντέρνος δικηγόρος και ο Πάολο ένας παιδίατρος,είναι συνεχώς σε σύγκρουση. Παρόλα αυτά, προς σεβασμό στην παράδοση, μια φορά το μήνα συναντιούνται σε ένα πολυτελές εστιατόριο, μαζί με τις γυναίκες τους. Οι συζητήσεις τους είναι πάντα αδιάφορες: το φρουτώδες άρωμα του κρασιού, η πιο πρόσφατη γαλλική ταινία που βγήκε στους κινηματογράφους, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και οτιδήποτε είναι στην επικαιρότητα. 

Η ισορροπία των σχέσεών τους κλονίζεται όταν υποψιάζονται ότι τα παιδιά τους έχουν εμπλακεί σε ένα θανατηφόρο ατύχημα. Πώς οι δύο άνδρες, οι δύο διαφορετικές οικογένειες θα αντιμετωπίσουν το τραγικό γεγονός που τους εμπλέκει τόσο βαθιά;

Κριτική: Βασισμένη στο best-seller του Ολλανδού Herman Koch «Tο Δείπνο» (που αυτή την εποχή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ), η ταινία   πραγματεύεται θέματα όπως οι ενδοοικογενειακές σχέσεις, η εφηβική βία, η αποξένωση και η ατομική ευθύνη, παρακολουθώντας τη ζωή δύο βολεμένων ζευγαριών, τα οποία θεωρούν αυτονόητο ότι αφού «τα έχουν όλα», θα πρέπει και τα παιδιά τους να έχουν άψογους χαρακτήρες.

Τα κορίτσια - Girlhood

Υπόθεση: Καταπιεσμένη από το οικογενειακό της περιβάλλον, το αβέβαιο μέλλον της στο σχολείο και από τον άγραφο νόμο που έχουν επιβάλλει τα αγόρια στη γειτονιά, η 16χρονη Μαριέμ αποφασίζει να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή όταν συναντά μια παρέα από τρία ανεξάρτητα κορίτσια. Αλλάζει το όνομά της, τον τρόπο ντυσίματός της, και παρατάει το σχολείο προκειμένου να γίνει αποδεκτή από τη συμμορία, ελπίζοντας ότι αυτός θα είναι ο δρόμος προς την ελευθερία.

Κριτική: Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία Σελίν Σιαμά (οι δυο προηγούμενες ήταν  τα «Νούφαρα» και το «Αγοροκόριτσο»), διαπραγματεύεται όπως και οι προηγούμενες μια σειρά από άγουρους χαρακτήρες σε αναζήτηση ταυτότητας. Μόνον που αυτή τη φορά εκτυλίσσεται στα εργατικά προάστια του Παρισιού, όπου μια παρέα τεσσάρων κοριτσιών προσπαθεί να «επιβιώσει», τόσο μέσα σε ένα αφιλόξενο αγορίστικο περιβάλλον, όσο και μέσα από τις σχέσεις της με άλλες παρέες κοριτσιών.

Η καινούργια φιλενάδα - Une nouvelle amie

Υπόθεση: Μετά το θάνατο της καλύτερής της φίλης, η Κλαιρ πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη, ώσπου μια καινούργια φιλενάδα, που κρατά ένα εντελώς ασυνήθιστο μυστικό, μπαίνει στη ζωή της. 

Η νέα αυτή σχέση την οδηγεί σε πολλές αναπάντεχες ανακαλύψεις που ενώ αρχικά την σοκάρουν, ταυτόχρονα της ανοίγουν νέους ορίζοντες και τελικά την οδηγούν στο να ξαναβρεί το κέφι της για ζωή μέσα από μια νέα μεταμορφωμένη προσωπικότητα.

Κριτική: Τι κριτική μπορεί να γράψει κανείς γι’ αυτή την ταινία, χωρίς να αποκαλύψει το μυστήριο που δημιουργεί η υπόθεση όπως την έχει γράψει ο διανομέας της ταινίας και την οποία έχει ήδη διαβάσει ο αναγνώστης;

Η υπόσχεση - The Color of Time / Tar

Υπόθεση: Την ώρα που ο C K οδηγεί προς το χώρο που θα γίνει η ανάγνωση του στη Νέα Υόρκη, θυμάται κεντρικές στιγμές της ζωής του ερχόμαστε να βιώσουμε και να κατανοήσουμε τόσο τη σχέση του με την αγάπη και την απώλεια, όσο και το πώς βρήκε την κλίση του ως ποιητής μέσα από τις γυναίκες της ζωής του. Η ταινία μας ταξιδεύει πέρα δώθε μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, με την χαρακτηριστική αφήγηση του C K Williams και πολύ όμορφα voice-overs με αφήγηση των ποιημάτων, αναβιώνοντας την εμπειρία της μνήμης και διερευνώντας πώς τα θραύσματα της ζωής του ο άνθρωπος μπορεί να τα μετατραπεί σε ποιητική έκφραση : την στοργική σχέση του με τη μητέρα του την πρώτη σεξουαλική εμπειρία του ως έφηβος, τον πρώτο του έρωτα και τον αγώνα για τη διατήρηση μιας μορφής αθωότητας και κατάπληξη, την ασθένεια και την απώλεια ενός στενού φίλου, και τελικά τη ζωή του μαζί με την Catherine.

Κριτική: Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος ήταν ο στόχος αυτής της ταινίας. Εκτός βέβαια από το ότι

Νυχτερινή καταδίωξη – Run all night

Υπόθεση: Ο βιρτουόζος εκτελεστής του Μπρούκλιν, Τζίμι Κόνλον παλαιότερα γνωστός και ως «νεκροθάφτης», βρίσκεται σε δύσκολη θέση, καθώς ο καλύτερός του φίλος και αφεντικό της μαφίας αρχίζει και πληρώνει τα λάθη του παρελθόντος. Συγχρόνως, ένας επίμονος ντετέκτιβ βρίσκεται στα χνάρια του και ο γιος του, τον οποίο έχει εγκαταλείψει χρόνια πριν, γίνεται στόχος δολοφονίας. Ο Τζίμι, θα πρέπει μέσα σε μία νύχτα να διαλέξει πλευρά.

Κριτική: Με τις τρεις τελευταίες ταινίες του με θέμα «Αρπαγή» (Taken 1, 2 και 3) ο Λιαμ Νίσον μπήκε για τα καλά στο χώρο της δράσης και της περιπέτειας, υποδυόμενος έναν χαρακτήρα βίαιο και ταυτόχρονα αποτελεσματικό. Αυτή τη φορά βρίσκεται σχεδόν στην ίδια κατάσταση, αλλά η εξέλιξη φαίνεται εκ των προτέρων ότι θα είναι διαφορετική και αυτό όχι διότι απέναντί του έχει τον εξίσου σκληρό φυσιογνωμικά Εντ Χάρις. Από τα πρώτα πλάνα του Ζομ Κολέ Σερά, διαπιστώνεις ότι έχεις να κάνει με μια ταινία σκοτεινή, με χαρακτήρες όπως και ο χώρος που τους περιβάλλει.

Με σειρά εξαφάνισης - In order of disappearance

Υπόθεση: Χειμώνας στη Νορβηγία. Ο εσωστρεφής και εργατικός Nils (Stellan Skarsgard) οδηγεί το εκχιονιστικό του διατηρώντας τους δρόμους καθαρούς και τα βουνά προσβάσιμα στo αφιλόξενο παγωμένο τοπίο, όπου ζει. Έχει μόλις ανακηρυχθεί ο πολίτης της χρονιάς για τον ζήλο του, όταν ενημερώνεται ότι ο γιος του πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Αρνείται όμως να αποδεχτεί την επίσημη εκδοχή του θανάτου του γιου του και ξεκινά μια μυστική έρευνα που τον οδηγεί στους δολοφόνους του παιδιού του. Μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα τον μετατρέπουν σε αδίστακτο ήρωα του υποκόσμου, ενώ η ταυτότητα του παραμένει άγνωστη…

Κριτική: Εν πρώτοις, πρέπει να ομολογήσω ότι λίγο το χιονισμένο τοπίο και λίγο από την απρόοπτη εξέλιξη του σεναρίου, το μυαλό μου πήγε αμέσως στο Fargo των αδελφών Κοέν. Αν θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Παν-δη-μια

Υπόθεση: Με χιουμοριστική διάθεση, ο Δημήτρης Πιατάς γράφει για την «Παν-δη-μια»: «Πρόθεσή μου ήταν να κάνω κινηματογραφική ταινία μυθοπλασίας, αλλά με την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας μου βγήκε ντοκιμαντέρ! ...γιατί το φόντο της ταινίας ήταν η χρεοκοπημένη Ελλάδα - υπαρκτό πρόβλημα - ο κανιβαλισμός των κίτρινων Μ.Μ.Ε. - βλέπε διασυρμό του Καθηγητή Φιλοσοφίας και τέως Πρύτανη Θεοδόση Πελεγρίνη, λόγω ενασχόλησής του με τα καλλιτεχνικά - και, τέλος, ο τίτλος της ταινίας που παραπέμπει στο διεθνές πρόβλημα του ΕΜΠΟΛΑ... Αυτό το λάθος είναι η αρχή της κωμωδίας μου... όμως επιμένω ότι έκανα ταινία μυθοπλασίας και όχι ντοκιμαντέρ... Κωμωδία...αλλά ΜΑΥΡΗ!...»

Κριτική: Εντάξει, ο κύριος Πιατάς ήθελε να κάνει μια ταινία μυθοπλασίας και του βγήκε… ντοκιμαντέρ, ήθελε κωμωδία και του βγήκε «μαύρη», όπως αναφέρει, αλλά προσωπικά, ούτε ως μαύρη δεν την είδα.

Δεσποινίς Τζούλια - Miss Julie

Υπόθεση: Ένα καλοκαιρινό βράδυ στην Ιρλανδία του 1880. Σε μια ατμόσφαιρα αχαλίνωτου γλεντιού και χαλαρών κοινωνικών περιορισμών, η Δεσποινίς Τζούλια και ο Τζον, υπηρέτης του πατέρα της χορεύουν και πίνουν, γοητεύουν και χειραγωγούν ο ένας τον άλλο. Εκείνη γεμάτη υπεροψία, εκείνος αγενής, τους ενώνει η ίδια απέχθεια όσο και έλξη. Η οικειότητα τους οδηγεί σε απελπισμένα σχέδια και στο όραμα μιας κοινής ζωής. Αβέβαιοι για το αν θα ξημερώσει μια μέρα γεμάτη ελπίδα ή όχι, οι δύο ήρωες καταφεύγουν σε μια τελική πράξη που θυμίζει Ελληνική τραγωδία. Η Δεσποινίς Τζούλια απεικονίζει μια σφοδρή μάχη για δύναμη και κυριαρχία, μέσα από ένα παιχνίδι παραπλάνησης κι αποστροφής.. 

Κριτική: Σε αυτό το έργο, που δεν είναι και το ευκολότερό του, ο Στρίντμπεργκ εκτός από τη σχέση των δυο φίλων, εστιάζει και στη σύγκρουση δύο κοινωνικών τάξεων. Τη λαϊκή τάξη που εκπροσωπεί ο Ζαν και την αριστοκρατική τάξη που εκπροσωπεί η Τζούλια. Πέρα λοιπόν από την προαιώνια διαμάχη αρσενικού - θηλυκού, υποβόσκει

Μαχητές των δρόμων 7 – Fast and Furious 7

Υπόθεση: Ο Ντόμινικ Τορέτο (Βιν Ντίζελ) και όλη την παρέα, ένα χρόνο μετά έχουν επιστρέψει στις ΗΠΑ, σε μια ήρεμη, συντροφική ζωή, μετά την μεγάλη τους κόντρα με τον Όουεν Σο στο έκτο κεφάλαιο. Σε αυτή τη νέα περιπέτεια ωστόσο, ο Σο αδερφός του Όουεν (που ερμηνεύει ο Τζέισον Στέιθαμ) επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση για τον αδερφό του.

Κριτική: Γρήγορο και φουριόζικο όπως και ο τίτλος του και επειδή φτάσαμε αισίως στο νούμερο 7, με νέες εμπνεύσεις. Πρέπει να το ομολογήσω.