Υπόθεση: Ένα καλοκαιρινό βράδυ στην Ιρλανδία του 1880. Σε μια ατμόσφαιρα αχαλίνωτου γλεντιού και χαλαρών κοινωνικών περιορισμών, η Δεσποινίς Τζούλια και ο Τζον, υπηρέτης του πατέρα της χορεύουν και πίνουν, γοητεύουν και χειραγωγούν ο ένας τον άλλο. Εκείνη γεμάτη υπεροψία, εκείνος αγενής, τους ενώνει η ίδια απέχθεια όσο και έλξη. Η οικειότητα τους οδηγεί σε απελπισμένα σχέδια και στο όραμα μιας κοινής ζωής. Αβέβαιοι για το αν θα ξημερώσει μια μέρα γεμάτη ελπίδα ή όχι, οι δύο ήρωες καταφεύγουν σε μια τελική πράξη που θυμίζει Ελληνική τραγωδία. Η Δεσποινίς Τζούλια απεικονίζει μια σφοδρή μάχη για δύναμη και κυριαρχία, μέσα από ένα παιχνίδι παραπλάνησης κι αποστροφής..
Κριτική: Σε αυτό το έργο, που δεν είναι και το ευκολότερό του, ο Στρίντμπεργκ εκτός από τη σχέση των δυο φίλων, εστιάζει και στη σύγκρουση δύο κοινωνικών τάξεων. Τη λαϊκή τάξη που εκπροσωπεί ο Ζαν και την αριστοκρατική τάξη που εκπροσωπεί η Τζούλια. Πέρα λοιπόν από την προαιώνια διαμάχη αρσενικού - θηλυκού, υποβόσκει
και η αντιπαλότητα ανάμεσα σε μια σαθρή και καταρρέουσα αριστοκρατία και σε μια ανερχόμενη και ταυτόχρονα αδίστακτη λαϊκή τάξη. Όλα δε αυτά, σε μία θεατρική πράξη, στην κουζίνα ενός εξοχικού σπιτιού και μόνο με τρία πρόσωπα, αφού υπάρχει και η μαγείρισσα.
και η αντιπαλότητα ανάμεσα σε μια σαθρή και καταρρέουσα αριστοκρατία και σε μια ανερχόμενη και ταυτόχρονα αδίστακτη λαϊκή τάξη. Όλα δε αυτά, σε μία θεατρική πράξη, στην κουζίνα ενός εξοχικού σπιτιού και μόνο με τρία πρόσωπα, αφού υπάρχει και η μαγείρισσα.
Από σεναριακή άποψη, η Λιβ Ούλμαν αποδίδει σε γενικές γραμμές το πνεύμα του συγγραφέα και από άποψη ντεκόρ απεικονίζει πιστά την ατμόσφαιρα της εποχής. Εκεί που μπορεί να διατυπώσει ενστάσεις κάποιος που έχει δει το θεατρικό έργο, είναι η επιλογή των δυο πρωταγωνιστών. Η Τζέσικα Τσάστεϊν, θυμίζει περισσότερο μια σκύλα (bitch) αφεντικίνα, που εκτονώνει τη βιαιότητά της στον υπερβολικά δουλικό βαλέ του πατέρα της, ενώ ο Κόλιν Φάρελ, μοιάζει να έχει διχασμένη προσωπικότητα, παρά να είναι ο νεαρός και κρυφά ερωτευμένος μαζί της από την εποχή που ήταν και οι δυο νεαρότεροι. Οι χαρακτήρες του Στρίνμπεργκ, έχουν μεγαλύτερο βάθος από αυτό που τους δίνουν οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Η Τσάστεϊν έχει το βλέμμα μιας δυνατής γυναίκας και δεν δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να παρασυρθεί από τον Φάρελ, που ενώ στην αρχή δείχνει άβουλος και απόλυτα υπάκουος, καταλήγει να δείχνει ότι την παρέσυρε για να την εξευτελίσει στη συνέχεια. Η μόνη που κρατά σταθερά το ρόλο της, είναι η μαγείρισσα (Σαμάνθα Μόρτον), που γνωρίζει την κοινωνική της θέση και τις δυνάμεις της. Έτσι, προσπαθεί να σώσει, τουλάχιστον, τον Ζαν, αλλά δεν μπορεί να το πετύχει «με το σταυρό στο χέρι».
Όσοι δεν πάτε στο θέατρο, είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσετε τον Στρίνμπεργκ και ίσως το πιο σημαντικό έργο του (γραμμένο το 1888). Όσοι έχετε δει το θεατρικό, ίσως απογοητευτείτε από τα δραματικά κοντινά πλάνα των Τσάστεϊν και Φάρελ, τα οποία δεν πετυχαίνουν το στόχο που είχε θέσει ο δραματουργός συγγραφέας.
Σκηνοθεσία Λιβ Ούλμαν
Με τους Τζέσικα Τσάστεϊν, Κόλιν Φάρελ, Σαμάνθα Μόρτον, Νόρα ΜακΜέναμι
Προβάλλεται από 2/4/15