.JPG)
Υπόθεση:
Πολλοί μπορεί να μη το γνωρίζουν, αλλά σε κάθε χώρα φυλάσσεται κάτω από ειδικές
συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του, ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, το
γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του
βάρους. Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας
Μαρίε συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με
την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την
κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις
προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια
διαφορετική στάσης ζωής.
Κριτική:
Μετά της «Ιστορίες κουζίνας», για άλλη μια φορά ο Μπεντ Χάμερ, δίνει στη σχέση μεταξύ
επιστήμης και ανθρώπινων συναισθημάτων. Αυτή τη φορά, όχι μέσα από τη μελέτη
για την τυποποίηση των συσκευών κουζίνας, αλλά μέσα από την επιβεβαίωση της
ακρίβειας του «επίσημου μέτρου του χιλιόγραμμου» της Νορβηγίας, το οποίο
φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού σε στιβαρό χρηματοκιβώτιο.
Όλες
οι διαδικασίες, από τον τρόπο φύλαξης του «επίσημου κιλού» μέχρι τον τρόπο μετακίνησης
και επιβεβαίωσής του, αντιμετωπίζονται με μεγάλη σοβαρότητα, αλλά φαντάζουν
κωμικές (είναι υποδόριο το νορβηγικό χιούμορ). Σ’ αυτό το στοιχείο βρίσκεται
και η διαφορά των βόρειων υπό συννεφιά λαών, από τους νότιους και ηλιόλουστους
και η ταινία του Χάμερ, φαίνεται να ισορροπεί, μεταξύ των δύο διαφορετικών ειδών
κουλτούρας.
Γι’
αυτό και η ηρωίδα (Μαρίε κατά τον υποτιτλισμό, αντί Μαρία, την οποία υποδύεται
η Αν Νταλ Τορπ), μόνον όταν φτάνει στο ηλιόλουστο Παρίσι, δείχνει να εκτιμά ότι
εκτός από τη ρουτίνα, την αυστηρότητα και τη σχολαστική ακρίβεια στο ζύγισμα,
υπάρχει χαλάρωση, ανθρωπιά και αγάπη. Εκεί, τη βλέπουμε για πρώτη φορά να
χαμογελά και να αφήνει τον εαυτό της να φερθεί ως γυναίκα. Όλα χάρη στη
γνωριμία της με τον προσγειωμένο Πι (Λοράν Στοκέρ), που είναι και κυριολεκτικά
προσγειωμένος αφού ασχολείται με την κηπουρική.
Προηγουμένως,
την βλέπαμε να συμπεριφέρεται ορθολογικά και ζυγίζοντας κάθε της κίνηση, μετακινούμενη
καθημερινά μεταξύ του αποστειρωμένου Εργαστηρίου Μετρήσεων και Σταθμών και του
τετραγωνισμένου αρχιτεκτονικά σπιτιού της, παρατηρώντας παράλληλα τον πρώην της,
να μαζεύει με μέτρο λίγα-λίγα τα προσωπικά του αντικείμενα από το σπίτι και
σκεπτόμενη συνεχώς τον πατέρα της, που τελικά πεθαίνει αφού της αφήνει
παρακαταθήκη τις σκέψεις του περί ζωής, αξιών, μέτρου, ανθρωπιάς και ψυχής. «Το
μεγαλύτερο βάρος της ζωής είναι να μην έχεις τίποτα να κουβαλήσεις», της λέει
σε κάποια στιγμή. Σκέψεις που, βοηθούντος και του Πι, έχουν καταλυτική σημασία
στη ζωή της, όπως και στην υπόθεση και στον τίτλο του φιλμ.
Από
τεχνική πλευρά, εκτός από τη σχετικά σφιχτή σκηνοθεσία με το σκόπιμο αργό ρυθμό
(που αναδεικνύει τη, εκνευριστική σχολαστικότητα και τη ρουτίνα των
Νορβηγών), έχουμε την απολαυστική
μουσική του Τζον Έρικ Κάαντα και την εξαιρετική φωτογραφία του Τζον Κρίστιαν
Ρόζενταλ, που αποτυπώνει εντυπωσιακά στο πρώτο μέρος τη συμμετρία και την
ακρίβεια στο νορβηγικό περιβάλλον, καθώς και τον ερωτισμό και τη φινετσάτη
χαλαρότητα του Παρισιού με επίκεντρο τον Πύργο του Άιφελ.
Σκηνοθεσία:
Μπεντ Χάμερ
Με
τους: Αν Νταλ Τορπ, Λοράν Στοκέρ, Περ Κρίστιαν
Έλεφσεν
Προβάλλεται
από 30/4/2015