Υπόθεση: Χειμώνας στη Νορβηγία. Ο εσωστρεφής και εργατικός Nils (Stellan Skarsgard) οδηγεί το εκχιονιστικό του διατηρώντας τους δρόμους καθαρούς και τα βουνά προσβάσιμα στo αφιλόξενο παγωμένο τοπίο, όπου ζει. Έχει μόλις ανακηρυχθεί ο πολίτης της χρονιάς για τον ζήλο του, όταν ενημερώνεται ότι ο γιος του πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Αρνείται όμως να αποδεχτεί την επίσημη εκδοχή του θανάτου του γιου του και ξεκινά μια μυστική έρευνα που τον οδηγεί στους δολοφόνους του παιδιού του. Μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα τον μετατρέπουν σε αδίστακτο ήρωα του υποκόσμου, ενώ η ταυτότητα του παραμένει άγνωστη…
Κριτική: Εν πρώτοις, πρέπει να ομολογήσω ότι λίγο το χιονισμένο τοπίο και λίγο από την απρόοπτη εξέλιξη του σεναρίου, το μυαλό μου πήγε αμέσως στο Fargo των αδελφών Κοέν. Αν θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Τώρα, σε πρώτο επίπεδο ένας πατέρας, δεν θέλει να δεχθεί ότι ο γιος του είχε κυλήσει στα ναρκωτικά και βλέποντας τη γραφειοκρατική αντιμετώπιση του θανάτου του από την αστυνομία, παίρνει το νόμο στα χέρια του, αρχίζοντας «εκκαθαρίσεις» με ψυχρότητα και μαεστρία επαγγελματία.
Σε δεύτερο επίπεδο, η ταινία κλείνει το μάτι στους φίλους του κινηματογράφου και ειδικά αυτούς των αστυνομικών φιλμ περιπέτειας, με την πρώτη ατάκα που ακούγεται πως κάποιος το παίζει «Dirty Harry». Το χιούμορ στο σενάριο αρχίζει να σκάει μύτη και καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με μια «πνευματώδη» περιπέτεια ή μαύρη κωμωδία.
Σε τρίτο επίπεδο, οι λάτρεις του σπλάτερ, θα αρχίσουν να ενθουσιάζονται από τις πρώτες κινήσεις του πατέρα-εκδικητή. Χύνεται μπόλικο αίμα (με προσοχή όμως χωρίς να λεκιάζει το φακό), ενώ και οι «κακοί» της ταινίας που είναι κατά βάση «Νορβηγοί και πολιτισμένοι» (θα σας εξηγήσω στο τέταρτο επίπεδο) φροντίζουν στα ντιζαϊνάτα σπίτια τους να μαζεύουν τα χαλιά πριν πυροβολήσουν.
Σε τέταρτο επίπεδο, ο σκηνοθέτης μέσα από διαλόγους τύπου Ταραντίνο, σχολιάζει έντονα το πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό Σκανδιναβικό μοντέλο, χωρίς να παραλείπει να κάνει συγκρίσεις με τις χώρες της Νότιας Αμερικής και της Νοτιο-ανατολικής Ευρώπης.
«Μην ανησυχείς, δεν θα πεθάνεις από το κρύο. Η Νορβηγία διαθέτει Πρόνοια σε αντίθεση με τις νότιες και ηλιόλουστες χώρες που δεν έχουν. Δες τι γίνεται στη Νότια Αμερική. Κοίτα τι γίνεται με την οικονομία στη νοτιο-ανατολική Ευρώπη. Η Ισπανία πάει κατά διαόλου, η Πορτογαλία το ίδιο. Η Ελλάδα διαλύεται. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή έχουν πολύ ήλιο. Ενώ εμείς εδώ; Ακόμα και στις φυλακές μας, υπάρχει πρόνοια για όλα, θέρμανση, τηλεόραση, βιβλιοθήκες. Ούτε καν βιασμοί δεν γίνονται και οι φύλακες είναι ευγενικοί». «Τι μου λες; Υπάρχουν φυλακές χωρίς βιασμούς;» Αυτός είναι περίπου ένας διάλογος μεταξύ των «κακών» της ταινίας, ενώ κατά την απαγωγή ενός ανήλικου, ο μικρός λέει στον απαγωγέα του, να του διαβάσει κάτι πριν κοιμηθεί και εκείνος το κάνει, για να δεχθεί από τον μικρό την ερώτηση: «Το ξέρεις το Σύνδρομο της Στοκχόλμης;». Και για όσους δεν το ξέρουν, είναι η περίπτωση κατά την οποία το θύμα μιας απαγωγής αρχίζει να συμπαθεί τον απαγωγέα…
Δείτε την ταινία, η οποία εκτός από τα προαναφερθέντα, διαθέτει πολύ καλές ερμηνείες, με κορυφαίους τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ (πατέρα - εκδικητή) και τον Μπρούνο Γκαντζ (αρχιμαφιόζο). Επίσης, ο σκηνοθετικός ρυθμός δεν αφήνει περιθώρια χαλάρωσης μέχρι το κρεσέντο του τέλους, ενώ το έξοχα φωτογραφημένο χιονισμένο τοπίο, συμβάλλει στο κλειστοφοβικό κλίμα της ταινίας, στην οποία οι χαρακτήρες αναδεικνύονται «με σειρά εξαφάνισης».
Σκηνοθεσία Χανς Πίτερ Μόλαντ
Με τους Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Κρίστοφερ Χίβτζου, Μπριγκίτε Χιόρτ Σόρενσεν, Μπρούνο Γκαντζ, Τομπίας Σάντελμαν, Παλ Σβέρε Χάγκεν
Προβάλλεται από 2/4/15