Στο δρόμο (On the road)

Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», τα οποία ίσως ήταν πιο ενδιαφέροντα λόγω Τσε. Ο Βάλτερ Σάλες αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα πολύ δύσκολο είδος λογοτεχνίας, το οποίο μπορεί να άφησε εποχή λόγω Beat Generation, δεν παύει όμως να είναι παρωχημένο.

Έχω διαβάσει το «Στο δρόμο» (το έγραψε το 1957) του Τζακ Κερουάκ και μπορώ να πω ότι ο Σάλες δεν έχει «πιάσει» αυτό τον εσωτερικό παλμό του γραψίματος, του Κερουάκ. Αυτή την οργή και τη μέθη των νέων της εποχής εκείνης και ταυτόχρονα αυτό το συναίσθημα της «ήττας» (beatness), της «ψυχικής κούρασης» της γενιάς του, απέναντι στη ζωή και τον κόσμο, που πραγματικά επηρέασαν ακόμα και τους καλλιτέχνες των δεκαετιών 50 και 60.

Ο Σαμ Ράιλι και ο Γκάρετ Χέντλαντ στους βασικούς ρόλους του συγγραφέα (στην ταινία Σαλ) και του φίλου του Μορίαρτυ δεν είναι κακοί. Όπως, καλές είναι και η Κρίστεν Στιούαρτ, ως Μαιρηλού και η Κίρστεν Ντανστ, ως Καμίλ, αλλά δεν φτάνει.

Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά σ’ αυτή την ταινία δρόμου, στην οποία οι ήρωες διατρέχουν την αμερικανική ενδοχώρα από ανατολή σε δύση και από βορρά προς νότο, άσκοπα, ξεφεύγοντας από το πνεύμα του Κερουάκ.

Οι αταίριαστοι (De l'autre côté du périph)

Οι μπάτσοι του Μπέβερλι Χιλ στο Παρίσι!

Ο Ομάρ Σι, από βοηθός του παραπληγικού εκατομμυριούχου στην ταινία «Οι άθικτοι», παίζει πάλι τον εαυτό του, αλλά ως αστυνομικός αυτή τη φορά, ο οποίος προέρχεται από την περιφέρεια του Παρισιού. Την περιοχή όπου ζουν οι φτωχότεροι, οι άνεργοι, οι μετανάστες και όπου όλα (ήθη και έθιμα) είναι πιο χαλαρά.

Αυτός ο large αστυνομικός, λοιπόν, αναγκάζεται να συνεργαστεί με ένα «κοστουμάτο», «κουμπωμένο», συντηρητικό, αλλά αδίστακτο στο βάθος αστυνομικό του κέντρου, που είναι πρόθυμος ακόμα και να συμβιβαστεί, προκειμένου να αναρριχηθεί στην ιεραρχία, από τη στιγμή που θα μπλέξουν με αφορμή το φόνο της συζύγου ενός μεγάλου αφεντικού.

Φυσικά και είναι αταίριαστοι, φυσικά και έχουν διαφορές και φυσικά θα τα φτιάξουν στο τέλος. Ακριβώς όπως και οι αντίστοιχοι Έντι Μέρφι και Τζατζ Ρέινχολντ στους «Μπάτσους του Μπέβερλι Χιλ», τους οποίους και επικαλούνται κάποια στιγμή.

Το σενάριο είναι προβλέψιμο, υπάρχει αρκετή δράση και γενικά έχουμε ευχάριστη ατμόσφαιρα με τη συμβολή και της μουσικής.

Ο Ομάρ Σι, ερμηνευτικά ακολουθεί τη συνταγή που τον ανέδειξε στους «Άθκτους», ενώ ο συνεταίρος του Λοράν Λαφίτ, είναι πιο φινετσάτος από τον αντίστοιχο του Μπέβερλι Χιλ. Είναι Γάλλοι βλέπετε και η φινέτσα είναι το εθνικό προϊόν τους.

Στη Γαλλία, μπορεί να ακολουθήσει και δεύτερη συνέχεια της ταινίας. Δεν μπορώ να κάνω πρόβλεψη για επιτυχημένη πορεία στις άλλες χώρες. 

Κλέφτης Ποδηλάτων (Ladri di biciclette)

Προβάλλεται από σήμερα και την έχω συμπεριλάβει στις "100 αγαπημένες" μου ταινίες. Διαβάστε ΕΔΩ για ποιό λόγο

Red 2

Με μια εντυπωσιακή διανομή ρόλων, αυτή η ταινία δεν σκοπεύει σε τίποτα άλλο από το να χαρίσει στο θεατή, και λάτρη των περιπετειών, δυο διασκεδαστικές ώρες.

Το σενάριο είναι όσο πιο ακραίο γίνεται και οι καταστάσεις δεν παύουν να είναι υπερβολικές, αλλά όλα μοιάζουν κατορθωτά από ανθρώπους, που φαίνονται ότι δεν έχουν πάρει στα σοβαρά τους ρόλους και … διασκεδάζουν. Δεν προσπαθούν δε να αποδείξουν ότι  - παρά τις ηλικίες τους - είναι νεανίες.

Ο Μπρους Γουίλις, συνεχίζει να παίζει τον «πολύ σκληρό για να πεθάνει», ρόλο που τον θέλει να προσπαθεί να αποφύγει τους μπελάδες, αλλά δεν τον αφήνουν «να αγιάσει», η Έλεν Μίρεν είναι μια φοβερή αδίστακτη και δηλητηριώδης οχιά με βιτριολικό χιούμορ, ο Τζον Μάλκοβιτς κατορθώνει να διατηρεί τη ψυχραιμία του σύμβουλου οικογενειακών σχέσεων και να τη συνδυάζει με τη σκληρότητα του ψυχρού εκτελεστή, ενώ ο Άντονι Χόπκινς, με το ύφος του Χάνιμπαλ, αυτή τη φορά θέλει να καταστρέψει με ένα υπερόπλο τον πλανήτη για δικούς του λόγους. Α, ξέχασα την Κάθριν Ζέτα Τσόουνς, στην οποία δεν μπορείς να βασιστείς. Είναι μια αγριόγατα με μορφή οικιακής γατούλας. Τέλος έχουμε και τον Μπιούν Χουν Λι, έτσι ώστε η ταινία να έχει και κάτι από πολεμικές τέχνες σε στυλ Μπρους Λι, ενώ η Μέρι Λουίζ Πάρκερ πρέπει να είναι σχιζοφρενική ως σύζυγος, αφού επιθυμεί το μπλέξιμο του άντρα της για … να τον θαυμάζει.

Ξαναδιαβάζω τα όσα έγραψα και μου μοιάζω σα κειμενογράφος της εταιρίας παραγωγής. Η αλήθεια είναι ότι διασκέδασα αφάνταστα με την ταινία, χωρίς να περιμένω μεγάλα πράγματα. Υπάρχει έντονη δράση, αρκετά εφέ και happy end.

Μια πράσινη ιστορία (A green story)

A Greek story

Μόνο με άλλες δύο ταινίες μπορώ να συγκρίνω την «Πράσινη ιστορία» και εκείνες λόγω του ιδίου, εν ευρεία εννοία,  θέματος: του Έλληνα που μεγαλουργεί στο εξωτερικό, με τον ιδρώτα του προσώπου του και με το σταυρό στο χέρι, του οικογενειάρχη, εργατικού, ηθικού και αδέκαστου.

Οι ταινίες αυτές είναι «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» του Γιάννη Σμαραγδή και «Παπαδόπουλος και Σια», η πρώτη «εποχής» και η δεύτερη «σύγχρονη», όπως σύγχρονη είναι και η «Πράσινη ιστορία» (που την κατατάσσω δεύτερη μετά τους Παπαδόπουλους), η οποία όμως ξεκινάει από τον πόλεμο του ‘40 στην Κρήτη, όπου ο πρωταγωνιστής σε παιδική ηλικία ζει τον πόλεμο από κοντά, βλέπει την… «καλοσύνη» των Γερμανών, που επιστρέφουν τον κρατούμενό τους και ετοιμοθάνατο πατέρα του, στον παππού του για να τον θάψει στο χωριό και μετά φεύγει για τις ΗΠΑ, όπου εκμεταλλευόμενος τις ευκαιρίες (μη ξεχνάμε και το Land of Opportunity της φίλης υπερδύναμης) δημιουργεί οικογένεια και μια μεγάλη βιομηχανία οικολογικών απορρυπαντικών, που αντιστέκεται στις σειρήνες της διαφθοράς και εξαπάτησης των καταναλωτών.

Όλα ρόδινα και όλα προβλέψιμα. Ρομαντικές εικόνες, αναμνήσεις, απαλή μουσική, σκηνοθετικό ύφος επίπεδο, σενάριο πλήρες διδαγμάτων, κατάλληλο για εκπαίδευση μεταναστών και γενικά ταινία κατάλληλη για προβολή όπου ελληνισμός (Αυστραλία, Γερμανία, ΗΠΑ κλπ). Για ερμηνείες δεν συζητάμε.

Αυτή την εποχή, οι Έλληνες χρειαζόμαστε κάποιες τονωτικές ενέσεις εθνικής υπερηφάνειας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μας τις κάνει αυτή η ταινία, μας πεθαίνει από υπερδοσολογία.

Με πιο συγκρατημένο σενάριο, καλύτερες ερμηνείες και λιγότερο πομπώδες ύφος, η ταινία θα μπορούσε να αποσπάσει το χειροκρότημα του κοινού στην Ελλάδα, χωρίς όμως ειρωνικά χαμόγελα.

Η άρπα της Βιρμανίας (Biruma no tategoto)

Βρισκόμαστε στο 1956. Ο Ακίρα Κουροσάουα και ο Κένζι Μιζογκούτσι είχαν ήδη κάνει διάσημο το ιαπωνικό σινεμά με τους «Επτά σαμουράι» και το «Ουγκέτσι Μονογκατόρι» αντίστοιχα. Εκείνη την χρονιά ο σκηνοθέτης Κον Ιτσικάουα θα γύριζε την τρίτη ταινία της μεγάλης τριάδας του ιαπωνικού σινεμά: την «Άρπα της Βιρμανίας», βασισμένη σε μια παιδική νουβέλα του Μίτσιο Τακεγιάμα.
Χωρίς να αγνοεί τη σκληρή και απάνθρωπη πλευρά του πολέμου που αφήνει πίσω του μία εκατόμβη θυμάτων, ο Κον Ιτσικάουα αντιπαραθέτει την ανορθόδοξη πορεία του ήρωά του ως μία μυστικιστική διαδρομή - αντίδοτο στη φρίκη που τον περιτριγυρίζει.
Από τις καλύτερες ταινίες του σπουδαίου Ιάπωνα δημιουργού, «Η Άρπα της Βιρμανίας» είναι ένα ελεγειακό, αντιπολεμικό αριστούργημα, όπου η ομορφιά συνυπάρχει με τον θάνατο.

Star Trek: Into darkness

Μετά από τις τόσες σειρές της τηλεόρασης αλλά και τις τόσες κινηματογραφικές ταινίες Star Trek, απορεί κανείς για το τι άλλο θα μπορούσε να σκαρφιστεί το Χόλιγουντ ώστε να διατηρηθεί ζωντανός ο μύθος του διαστημοπλοίου Enterprise του κυβερνήτη Τζέιμς Κερκ και του συγκυβερνήτη του, κ. Σποκ.
Ε λοιπόν, τα σαΐνια του σκηνοθέτη Τζέι Τζέι Εϊμπραμς βρήκαν τη λύση. Το μόνο που δεν είχαμε δει ως τώρα ήταν μια gay υπόνοια στην ιστορία του Κερκ και του Σποκ. Βρε μπας και τα παλικάρια ήταν πάντα ερωτευμένα μεταξύ τους αλλά αναγκασμένα να το κρύψουν; Ενδεχομένως και να ήταν, αφήνει να εννοηθεί με ορισμένες σκηνές η τελευταία Star Trek ταινία, που όπως η ακριβώς προηγούμενή της, παραγωγής 2010, παρακολουθεί το ντουέτο στα νιάτα του, όταν ήταν όμορφοι και ωραίοι. Κατά τα άλλα βέβαια, το φιλμ ακολουθεί τη γνωστή πεπατημένη με τον Κερκ και τον Σποκ να συνεργάζονται για την αντιμετώπιση μιας ακόμη γαλαξιακής ολικής καταστροφής στην οποία κινητήριος μοχλός είναι το «κακό» παιδί της ιστορίας, ο Μπένεκτικ Κάμπερμπατς,γνωστός από την τηλεοπτική σειρά «Sherlock».
(Η κριτική δεν είναι δική μου, αλλά του Γιάννη Ζουμπουλάκη με τίτλο "Το μυστικό του Brokeback Spaceship" από Το Βήμα με την οποία συμφωνώ και επαυξάνω: Into darkness... anything happens)

Ο κανόνας της σιωπής (The company you keep)

Πολύ καλός ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, και ως σκηνοθέτης αλλά και ως πρωταγωνιστής αυτού του σχεδόν αυτοβιογραφικού φιλμ, που διαπραγματεύεται τον αγώνα ενός πρώην ακτιβιστή της ταραγμένης δεκαετίας του 60 (με τις αντιπολεμικές εκστρατείες για το Βιετνάμ), που κατηγορείται άδικα για ληστεία και φόνο, να αποδείξει μετά από πολλά χρόνια την αθωότητά του. Ταυτόχρονα, η ταινία αγγίζει θέματα όπως η φιλία, η αφοσίωση και η σταθερότητα σε αρχές και αξίες.

Ο εσωστρεφής –λόγω παρελθόντος– ήρωας του Ρέντφορντ, θα αναγκαστεί να έλθει αντιμέτωπος με ένα φιλόδοξο δημοσιογράφο (που τον υποδύεται έξοχα ο Σία Λαμπέφ), αλλά και με το FBI. Από την άλλη ο δημοσιογράφος, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον –ισορροπιστή λόγω σκοπιμοτήτων– αρχισυντάκτη του, τον οποίο υποδύεται ο Στάνλεϊ Τούτσι (άλλος εξαιρετικός ηθοποιός), ενώ γύρω τους αναπτύσσουν ιδανικά τους υπόλοιπους χαρακτήρες μια πλειάδα γνωστών μεγάλων (και σε ηλικία, λόγω του σεναρίου) ηθοποιών.

Η δραματική εξέλιξη κορυφώνεται σταδιακά με σωστές δόσεις, το σενάριο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, ενώ διαθέτει ανατροπές μέχρι την τελευταία στιγμή. Ταυτόχρονα, μέσα από τους ήρωές του ο Ρέντφορντ κάνει εύστοχο πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο για την εποχή που οι ΗΠΑ είχαν εμπλακεί στο μάταιο πόλεμο του Βιετνάμ.

The iceman

Ο Μάικλ Σάνον σ’ αυτή την ταινία έχει ένα δύσκολο ρόλο, υποδυόμενος έναν τεχνικό κινηματογράφου που εργάζεται σε κύκλωμα ταινιών πορνό, είναι εξαιρετικά εσωστρεφής και παράλληλα τελείως αναίσθητος και ατομιστής. Οι μόνοι άνθρωποι που υπολογίζει είναι οι τρεις γυναίκες του (σύζυγος και δύο κόρες), αλλά και απέναντι σ’ αυτές η στάση του δεν είναι ειλικρινής… για το καλό τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σε κάποια φάση της ζωής του και κάτω από μια μελλοντική απειλή, αλλάζει επάγγελμα και θέτει τον εαυτό του κάτω από τις διαταγές ενός αδίστακτου γκάνγκστερ, που τον υποδύεται ο Ρέι Λιότα (άλλη μια απόκοσμη φυσιογνωμία του υποκόσμου) και αρχίζει να σκοτώνει κόσμο κατά παραγγελία. Πολλά τα λεφτά… αλλά πολλά και τα προβλήματα.

Τους αδίστακτους χαρακτήρες, που υποδύονται συγκλονιστικά ο Σάνον και εκπληκτικά ο Λιότα, αλλά και τις καταστάσεις που θα βιώσουν στη συνέχεια, ο θεατής τους αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, όταν ο Λιότα θα δώσει εντολή στον Σάνον να σκοτώσει έναν ζητιάνο και αυτός θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Εξαιρετικές ερμηνείες, από όλους τους ηθοποιούς, ψυχοπλακωτική ατμόσφαιρα, ψυχολογικά αδιέξοδα και περιθωριακές διαδρομές χωρίς επιστροφή, χαρακτηρίζουν την ταινία, που διαθέτει εξίσου σκοτεινή φωτογραφία, υποβλητική μουσική, γρήγορο σκηνοθετικό ρυθμό και σεναριακά απρόοπτα.

Ώρες – ώρες μου έφερνε στο μυαλό σκηνές από τις ταινίες «Νονός» και «Κάποτε στην Αμερική».

Γεννημένοι ξανά (Twice born)

Τυπικό μελόδραμα, που θυμίζει εποχή ελληνικού κινηματογράφου («αμάρτησα για το παιδί μου») με φόντο τον πόλεμο στη Σερβία και την καταστροφή του Σεράγιεβο.

Η Πηνελόπη Κρουζ, με τον Εμιλ Χιρς θέλουν να κάνουν παιδιά αλλά δεν μπορούν και έτσι θα βρουν μια σέξι κοκκινομάλλα που θα προσφερθεί, αλλά ο Χιρς θα την ερωτευτεί και η Κρουζ θα μείνει στα κρύα του λουτρού, ενώ γύρω τους ο πόλεμος μαίνεται. Αργότερα, στην περίοδο της ειρήνης οι εκπλήξεις θα πέσουν η μια μετά την άλλη κορυφώνοντας το δράμα στην οθόνη και στην αίθουσα.

Υπερβολικές ερμηνείες και τυποποιημένες δραματικές καταστάσεις και μια ιστορία που θα μπορούσε να διαδραματίζεται οπουδήποτε στον κόσμο, σε οποιαδήποτε εστία πολέμου (και είναι πολλές αυτή τη στιγμή) και κάτω από οποιεσδήποτε βίαιες και ακραίες καταστάσεις.

Ο Μοναχικός Καβαλάρης (The Lone Ranger)

Οι πειρατές της Καραϊβικής μετακομίζουν στη Γιούτα, την Αριζόνα και το Μεγάλο Φαράγγι και ο Γκορ Βερμπίνσκι καταφέρνει να μας διασκεδάζει για δύο ώρες, με τον Τζόνι Ντεπ ως δευτεραγωνιστή που κλέβει την παράσταση.

Η ιστορία για μας τους παλαιότερους είναι γνωστή, από την τηλεοπτική σειρά Lone Ranger, αυτή η εκτέλεση όμως υπερβαίνει το πλαίσιο και του υπερθεάματος.

Ζούμε Οργουελιανές εποχές

Ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού, κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης αναφερόμενος στο λουκέτο της ΕΡΤ, ισχυρίστηκε πως “το μαύρο δεν ήταν επιλογή της κυβέρνησης”. Ξέχασε πως ο κ. Σίμος Κεδίκογλου το απόγευμα της 11ης Ιουνίου 2013 είχε ανακοινώσει ότι η ΕΡΤ δεν θα εξέπεμπε για όλο το καλοκαίρι. 

“Το μαύρο προέκυψε", είπε ο κ. Λαζαρίδης διαστρεβλώνοντας τελείως την πραγματικότητα "γιατί κατελήφθη ο ραδιοσταθμός και εξέπεμπε πειρατικό πρόγραμμα. Σκεφτείτε σε άλλες χώρες ευρωπαϊκές μην πάτε έξω, αν κάποιοι καταλάβουν τον ραδιοσταθμό και εκπέμπουν πειρατικό πρόγραμμα τι θα γίνει; Ε λοιπόν εδώ δεν έγινε αυτό που θα γίνει παντού αλλού και ξέρετε τι θα γίνει και απλά έπεσε μαύρο για μερικές μέρες”. 

Μιλάμε, για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας αφού γνωρίζουμε όλοι ότι η κυβέρνηση κατέβασε τους διακόπτες και πως τα ΜΑΤ φυλάνε τα ψηφιακά Κέντρα Εκπομπής, σε όλην την Ελλάδα, αποτρέποντας την επαναφορά του σήματος, όπως ορίζει η απόφαση του ΣτΕ..

Θυμηθείτε τους στις επόμενες εκλογές...

(Η φωτογραφία είναι το εξώφυλλο του βιβλίου Hidden persuaders, έκδοση Penguin 1967, για το πως μπορούν να μας πείθουν ως πολίτες αλλά και ως καταναλωτές . Όχι σημερινά πράγματα δηλαδή)

Ο υπνωτιστής (The hypnotist)

Μετά το ρομαντικό «Chocolat», το ζωοφιλικό «Χάτσικο, η ιστορία ενός σκύλου» και το αισθηματικό «Ψαρεύοντας σολομούς στην Υεμένη», ο Λάσε Χάλστρομ μας χτυπά με ένα θρίλερ, από αυτά τα σκανδιναβικά νέου τύπου: Χειμώνας, χιόνια, παγωμένες λίμνες, ομίχλη, υγρασία και καταπιεσμένες προσωπικότητες χωρίς διέξοδο. Ντετέκτιβ που δεν πείθουν για τη μεθοδικότητά τους, αλλά τελικά δικαιώνονται, ίσως και αλκοολικοί. Κοντεύει να δημιουργηθεί, αν δεν έχει δημιουργηθεί κιόλας, μια νέα σχολή τόσο στο σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα, όσο και στη κινηματογραφική του αφήγηση.

Επί του προκειμένου, έχουμε πέραν της συνταγής και έναν υπνωτιστή που εμπλέκεται σε υπόθεση εξιχνίασης φόνου.