Περίεργες διαμαρτυρίες

• Τι έγινε ρε παιδιά; Πήγαν οι διώκτες των φοροφυγάδων στην Ύδρα να πιάσουν το φοροφυγά εστιάτορα και ο κόσμος την έπεσε στους διώκτες; Ωραίο! Να μη πληρώσουν φόρο οι εστιάτορες της Ύδρας, να μη πληρώσουν και αυτοί της Μυκόνου ή της Πάρου και της Σαντορίνης. Να μη πληρώσω κι εγώ, να μη πληρώσεις και συ αγαπητέ αναγνώστη, να δούμε ποιος θα πληρώσει σ’ αυτή την ωραία χώρα…
• Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του ΣΔΟΕ οι φορολογικές παραβάσεις στις τουριστικές περιοχές κινούνται σε επίπεδα άνω του 55%, αφού όπως ανακοινώθηκε, από 6/7/12 μέχρι 19/8/12 πραγματοποιήθηκαν 4.067 έλεγχοι, κατά τους οποίους βρέθηκαν 2.266 παραβάτες και διαπιστώθηκαν 31.237 παραβάσεις. Θα πρέπει να έγιναν πολλές εξεγέρσεις σ’ εκείνα τα μέρη, φαντάζομαι!!!
• Έχουμε και τους πολιτικούς που κάνουν τις πάπιες και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα. Διαπιστώνεις ότι κανείς δεν τιμωρείται για τίποτα και μετά αναρωτιέσαι γιατί πάμε κατά διαόλου. Πώς να μην αναρωτηθείς… ή πώς να μην πάμε;
• Κατηγορούσαν κάποτε και οι φαρμακοποιοί την κυβέρνηση, ότι προσπαθεί να «εμπορευματοποιήσει την υγεία» με το να προωθεί τα γενόσημα και να δίνει νέες άδειες για τα φαρμακεία και «προ ημερών που τελείωσαν τα φάρμακά μου για την πίεση, για την υγεία μου, μου είπαν ότι δεν εκτελούν τη συνταγή γιατί δεν τους πληρώνω μετρητοίς». Αυτό μου έγραφε, ένας πρώτος μου ξάδερφος από την επαρχία και δεν ήξερα τι να του απαντήσω, γι’ αυτού του είδους το εμπόριο.
• Ενώ ο άλλος μου ξάδερφος, λίγο πιο μακρινός αυτή τη φορά, διετέλεσε μια μέρα πρόεδρος της Βουλής και διόρισε την κόρη του, καλέ μου αναγνώστη. Θα μπορούσε, δικαιολογήθηκε, να έχει διορίσει έξι, αλλά δεν το έκανε και μου θύμισε τον άλλο τον συνάδελφό του, που έλεγε πριν λίγα χρόνια, πως αφού κάτι που είχε διαπράξει «ήταν νόμιμο, άρα ήταν και ηθικό».
• Εν τω μεταξύ, από έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (του γνωστού και ως ΟΟΣΑ) προέκυψε ότι ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος εργάζεται 2.017 ώρες ανά έτος, ενώ ο αντίστοιχος Γερμανός εργάζεται μόνον 1.408 ώρες ετησίως και οι Ολλανδοί μόνον 1.377 ώρες! Κι εγώ έχω μια απορία: Αφού εμείς δουλεύουμε περισσότερες ώρες από αυτούς, πώς γίνεται η Γερμανία και η Ολλανδία να είναι οι πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο;
• Είδα δε ξαφνικά και το ντοκιμαντέρ στο BBC-World (είδατε τι κάνει η νέα ψηφιακή πλατφόρμα;) με τίτλο «My country: Greece», το οποίο φιλοξενούσε τις απόψεις ενός οδηγού ταξί, δύο φοιτητριών, ενός οικοδόμου και των μελών του συγκροτήματος Locomondo και «έπαθα μια ψυχολογία» (αξέχαστε Μπιθικώτση).
• Οι άνθρωποι μιλούσαν για την κρίση, την ανεργία και τη μαύρη εργασία, αλλά βρε παιδί μου, η εικόνα που αναδυόταν απ’ όλο το concept (για να χρησιμοποιήσω την αγγλική έκφραση) ήταν μια κακομοιριά, μια μιζέρια και το μήνυμα πως ευκαιρίες για δουλειά υπάρχουν μόνο στις καφετερίες μας (που την αράζουμε για φραπέ) και πως οι νέοι φεύγουν μετανάστες γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
• Έτσι μας βλέπουν οι ξένοι; Δεν ξέρω αγαπητέ αναγνώστη, αλλά αν το είδες και έβγαλες άλλο συμπέρασμα, γράψε μου να με παρηγορήσεις, διότι έχουμε δίκιο που αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε καλά.

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία στις 25-8-2012)

Ted (...ο αθυρόστομος)

Ο Τεντ, αποτέλεσμα μιας ευχής που έκανε ο Τζον, ένα παιδάκι μοναχικό και αδύναμο να ενταχθεί σε οποιαδήποτε παρέα, είναι ένας αρκούδος που μεγαλώνει μαζί με το παιδάκι, που γίνεται άντρας και συνεχίζει να έχει τις αδυναμίες που είχε όταν ήταν μικρός.

Από τους τίτλους της αρχής και την αφήγηση, καταλαβαίνεις ότι το παραμύθι που θα ακολουθήσει δεν θα είναι κάτι το συνηθισμένο. Ο μοναχικός Τζον κάνει μια ευχή να μπορούσε να μιλήσει το αρκουδάκι, που του έφεραν δώρο οι γονείς του τα Χριστούγεννα και το αρκουδάκι μιλάει, αποτελώντας μάλιστα και πρώτο θέμα για τα media της εποχής. Μόνο που πολύ γρήγορα, η «φούσκα» της «κούκλας που μιλάει» ξεφουσκώνει και ο αρκούδος Τεντ εντάσσεται στην κοινωνία, με το χειρότερο μάλιστα τρόπο. Κυνικός, αθυρόστομος και ειρωνικός απέναντι σε κάθε συμβατικότητα (πρέπει να σας πω ότι σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα), συντροφεύει το νεαρό φίλο του, σε όλες τις νεανικές αταξίες του και στα γκομενιλίκια του όσο μεγαλώνει. Αυτό βέβαια, είναι καλό όσο ο Τζον δεν έχει μόνιμο δεσμό, διότι μόλις αποκτήσει τα πράγματα θα δυσκολέψουν, επειδή θα πρέπει να διαλέξει τι θέλει: τη σωστή σχέση με την πανέμορφη Λόρι; ή τη μποέμικη ζωή με τον Τεντ;

Αλληγορικά, θα έλεγα ότι η ταινία έχει θέμα τους ανώριμους άντρες και τις ανασφάλειές τους και τις εμμονές τους σε ορισμένα φετίχ, οι οποίες δεν τους επιτρέπουν να δημιουργήσουν μια σταθερή σχέση.

Τεχνικά, η ταινία είναι άρτια καθώς η κίνηση και η εκφραστικότητα του Τεντ, σε αιχμαλωτίζουν από το πρώτο λεπτό, ενώ η φωνή του (η φωνή του σκηνοθέτη της ταινίας) δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.

Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ ως Τζον πείθει για την ανωριμότητά του και τον παλιμπαιδισμό του που καλύπτεται από τις ενέργειες του Τεντ, ενώ η γοητευτική Ουκρανίδα Μιλένα Μάρκοβνα (Μίλα) Κούνις, που υποδύεται τη Λόρι, έχει ξεφύγει από το παίξιμο που είδαμε στον «Μαύρο Κύκνο» και δείχνει να διασκεδάζει με το παραμύθι, που βλέπεται ευχάριστα.

Σκηνοθεσία: Σεθ Μακφάρλαν
Με τους: Μίλα Κούνις, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζιοβάνι Ρίμπιζι, Πάτρικ Γουορμπάρτον, Σεθ Μακφάρλαν

Προβάλλεται: από 23-8-2012 

(Κριτική μου και στο MyFilm)

Το δικό μας βαλς

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να βαλτώσει ένας γάμος;
Υπάρχουν κανόνες για την ευτυχία μέσα σ’ ένα ζευγάρι;
Πόσο μπορεί να αντέξει στον πειρασμό ένα άτομο πριν απατήσει το/η σύντροφό του;
Πόσο μπορεί να κρατήσει ένας πλατωνικός έρωτας;
Μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας χωρίς σεξ;

Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που έχουν απασχολήσει κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, νομίζω, είναι και αυτά που καθορίζουν τον καμβά αυτής της ιστορίας. Της ιστορίας μιας αναποφάσιστης κοπέλας, της Μαργκό, που μετά από πέντε χρόνια γάμου, διαπιστώνει ότι την ελκύει ο γείτονας Ντάνιελ. Ένας νεαρός τελείως διαφορετικός από τον άντρα της Λου, που έχει αφοσιωθεί στη μαγειρική του κοτόπουλου. Όχι δεν κάνω πλάκα, θέλει να εκδώσει ένα βιβλίο γι’ αυτό.

Η σκηνοθέτρια Σάρα Πόλεϊ, ως γυναίκα έχει ρίξει το βάρος της στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα της Μαργκό, την οποία παρουσιάζει ως μονίμως έτοιμη για σεξ (η κάψα του φούρνου στην αρχή και στο τέλος της ταινίας αυτό υποδηλώνει), ανώριμη και αναποφάσιστη στο τι θέλει από τη ζωή της. Από την άλλη ο Λου, κατά τη σκηνοθέτρια, είναι σταθερά τρυφερός και στοργικός απέναντι στην παιδούλα Μαργκό και συνεπής στο στόχο του για τη μαγειρική με κοτόπουλο. Ενώ, ο «τρίτος» δείχνει πως δεν έχει τίποτα να χάσει. Είναι το «αντικείμενο του πόθου».

Βρήκα αργό το σκηνοθετικό ρυθμό, άνιση την αντιμετώπιση του θέματος, αλλά ενδιαφέρουσες τις ερμηνείες με προεξάρχουσα αυτή της γλυκιάς Μισέλ Γουίλιαμς (τη θυμάστε στη «Μέριλιν»;), χωρίς να υστερούν οι δύο παρτενέρ της. Ιδιαίτερα όμως εκφραστικός είναι ο Λουκ Κίρμπι που υποδύεται τον «τρίτο» Ντάνιελ.

Μη ψάξετε για βαλς. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ομότιτλο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν, που ακούγεται στο τέλος της ταινίας.

Σκηνοθεσία: Σάρα Πόλεϊ
Με τους: Μισέλ Ουίλιαμς, Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν, Λιουκ Κίρμπι

Προβάλλεται από 23-8-2012

(Κριτική μου και στο myFilm)

Για όλα φταίει τ' όνομά σου

Για να δει κανείς, πως η αφέλεια και η επιπολαιότητα ενός βλάκα στην παρέα, ανατρέπει ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια απωθημένα ετών. 

Πρόκειται για μια κωμικοτραγική ταινία, έξυπνων διαλόγων και καταστάσεων, από την οποία –ευτυχώς- απουσιάζει το suspense του «Θεού της σφαγής» (Carnage – 2012) του Πολάνσκι.

Υπόθεση: Ο Βενσάν θα γίνει πατέρας για πρώτη φορά. Η αδερφή του και ο άντρας της τον καλούν στο σπίτι τους για δείπνο μαζί με τη σύζυγό του και τον παλιό παιδικό τους φίλο Κλοντ. Όταν τον ρωτάνε τι όνομα έχει διαλέξει να δώσει στο παιδί, η απάντηση του Βενσάν (θα το ονομάσει Αδόλφο) θα αναταράξει τις σχέσεις των φίλων (τους θυμίζει τον Χίτλερ) προκαλώντας μια σειρά από ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές αντιδράσεις (δεδομένου ότι οι Γάλλοι έχουν πικρή πείρα από τους Ναζί), που θα φέρουν πραγματικό χάος στη ζωή όλων. Όταν ο Βενσάν θα τους αποκαλύψει ότι τους είπε ψέματα για το όνομα για να δει πως θα αντιδράσουν, αυτό αντί να εξομαλύνει την κατάσταση, θα πυροδοτήσει νέες αντιδράσεις. Χάος...

Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ και Ματιέ Ντελαπόρτε
Με τους: Πατρίκ Μπριέλ, Βαλερί Μπενγκινγκί, Σαρλ Μπερλίνγκ

Προβάλλεται: από 23-8-2012