Looper

Η πιο συνεπής - στην παραδοξολογία της- ταινία επιστημονικής φαντασίας που διαπραγματεύεται το ταξίδι στο χρόνο.

Η σεναριακή ιδέα, του να στέλνει μια συμμορία κάποιους ανθρώπους 30 χρόνια πίσω και εκεί να τους σκοτώνει κάποιος δικός τους (ένας Looper), ώστε να μη δημιουργήσουν πρόβλημα στη συνέχεια, είναι καταπληκτική. Φυσικά είναι και επικερδής για τους Loopers, που περιμένουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, πυροβολούν την «άφιξη», που φέρει μαζί της στην πλάτη της και την πληρωμή τους.

Όλα καλά, λοιπόν, για τον Looper Τζο (που τον υποδύεται έξοχα ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ), μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί μπροστά του ο εαυτός του κατά 30 χρόνια μεγαλύτερος (που τον υποδύεται ο αγέραστος και «πολύ σκληρός για να πεθάνει» Μπρους Γουίλις), ο οποίος όμως δεν φτάνει πίσω επειδή τον στέλνουν, αλλά επειδή το θέλει ο ίδιος και ο θεατής καλείται να διαπιστώσει μόνος του γιατί…

Μια ταινία με στρωτό σενάριο, σφιχτή αφηγηματική δομή, έντονη δράση και πειστικές ερμηνείες, μέχρι και του πιτσιρικά, που διαθέτει και το χάρισμα της τηλεκινησίας. Ένα χάρισμα όχι και πολύ σπάνιο, για την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία.

Οι φανατικοί των ταινιών του είδους θα λατρέψουν αυτή την ταινία.

Σκηνοθεσία: Ριάν Τζόνσον
Με τους: Μπρους Ουίλις, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Έμιλι Μπλαντ, Πολ Ντέινο, Τζεφ Ντάνιελς, Γκάρετ Ντίλαχαντ

Προβάλλεται από 27-9-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Το χάρισμα

δεν είχαμε δει την ουτοπία;             

τα πέλματά μας πυροδοτούσαν έκσταση, 

χάραζε και χάναμε το φως μας.

μα όσο η μουσική το πάτωμα έκαιγε, και οι ήχοι

τα μέσα μας άναβαν

τόσο τα πλήθη γύρω πάγωναν, ο ουρανός σκοτείνιαζε

και τότε ένας αγκώνας ρίχτηκε να μας χωρίσει.

σε δάγκωνα να μείνεις, απ’ το μανίκι σ’ έσερνα.

σ’ έβλεπα όμως, μίκραινες, λες κι αναρροφιόσουν.

για να γίνεις στο τέλος μια τελεία,

ρούχο αδειανό

σ’ εμένα

κούφιο χέρι

(η καημένη η μαμά, πνίγει στην κοιλιά ένα λυγμό,

ο μπαμπάς ράβεται κουστούμι τη συγγνώμη

κι εγώ, κορίτσι στα δεκαπέντε, με τις πλάτες γυρισμένες,

κοιτώ απ’ το τζάμι τη βροχή)

κάτι είχε από καιρό συμβεί.

θυμάμαι μόνο

μπαλόνια

μαμά μπαμπά κοιτάξτε ένα μπαλόνι, τα μπαλόνια είναι

ωραία, οι άνθρωποι είναι ωραία μπαλόνια

φεύγουν οι άνθρωποι στον ουρανό

φεύγουν μπαλόνια

στα χέρια τους μπαλόνια — 

το δικό μου χέρι,

έμμονο, γράφει για εκρηκτικά

(για την έξαρση στις φλέβες)

απασφαλίζει το κάτω μου κουμπί

ένας αυνανισμός αντιρρησίας·

την ενοχή που το φύλο της χάρισε με ηδονή θα ξηλώνει.

Ποίημα «Το χάρισμα», από τη συλλογή «Μαύρη Μωραλίνα» (εκδ. Κέδρος, 2010),  της Ευτυχίας Παναγιώτου. 

Από σήμερα με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας Ευρωπαϊκών Γλωσσών, μαζί με άλλα 23 ποιήματα από ισάριθμες Ευρωπαϊκές χώρες, θα κοσμεί τους σταθμούς του μετρό των Βρυξελλών μεταφρασμένο σε 21 γλώσσες

Cosmopolis

Υπόθεση: Νέα Υόρκη, άμεσο μέλλον: ο Έρικ Πάρκερ, ένας 28χρονος οικονομολόγος που ονειρεύεται να ζήσει σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, βλέπει μια σκιά να ρίχνει το πέπλο της πάνω από τον γαλαξία της Γουόλ Στριτ, του οποίου είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος. Καθώς διασχίζει με τη λιμουζίνα του το Μανχάταν τα μάτια του παραμένουν κολλημένα στην ισοτιμία του Γεν, που ανεβαίνει επικίνδυνα καταστρέφοντας τις επενδύσεις του. Στο μεταξύ, άγριες διαμάχες ξεσπούν στους δρόμους της πόλης και η παράνοια κλιμακώνεται με τη διαπίστωση ότι επίκειται η δολοφονία του. 

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ 

Με τους: Ρόμπερτ Πάτινσον, Σαμάνθα Μόρτον, Πολ Τζιαμάτι, Ζιλιέτ Μπινός, Ματιέ Αμαλρίκ 

Κριτική: …και επειδή αγαπητέ μου αναγνώστη, η απορία σου είναι «να δω τελικά το έργο αυτό του Κρόνεμπεργκ ή όχι;», πρέπει να σε ενημερώσω ότι παρά το θεαματικό τρέιλερ της ταινίας, αυτή είναι γυρισμένη (κατά 70%) μέσα στη λιμουζίνα του golden boy Πάτινσον. Μέσα στην κοσμάρα του δηλαδή. Και στα τέτοια του, που έξω χαλάει ο κόσμος. Αυτός θέλει να πάει να κουρεύεται, κάνοντας προηγουμένως σεξ -και- με την Μπινός (τη γνωστή Ζυλιέτ) και ελέγχοντας τον προστάτη του, που είναι «ασύμμετρος» κατά τον ουρολόγο του, ο οποίος –πίστεψέ με- σκαλίζει τον πρωκτό του Πάτινσον υπέρ το δέον. 

Μην περιμένεις κάποια δράση, δηλαδή, αλλά μια επί του οχήματος (που κινείται με ταχύτητα χελώνας) στατικότητα, που γεμίζει με κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές αμπελοφιλοσοφίες τού στυλ «τα άγχη και οι φοβίες της κοινωνίας απελευθερώνουν τα καταπιεσμένα ένστικτα και την παράνοια». Το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες. 

Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι πολύ μικρός (και φυσιογνωμικά) για το ρόλο που του ανατέθηκε, ενώ ο Πολ Τζιαμάτι που εμφανίζεται προς το τέλος της ταινίας (και φυσικά αποζημιώνει τον υπομονετικό φίλο του Κρόνεμπεργκ), κλέβει για λίγα λεπτά της ώρας την παράσταση. 

«Η βία», λέει σε κάποια στιγμή ο ήρωας της ταινίας, «απαιτεί και κάποιο ηθικό υπόβαθρο». «Ναι», θα συμπλήρωνα, «όπως μια κινηματογραφική ταινία απαιτεί κάποιο σενάριο». 

Τέλος, αγαπητέ μου αναγνώστη, στην απορία σου αν πρέπει να δεις ή όχι την ταινία, θα σου απαντήσω: Αν θέλεις να βιώσεις την ζωή του ήρωα που υποδύεται ο Πάτινσον, διάβασε το «Κοσμόπολις» του Ντον Ντελίλο (εκδ. Εστίας), η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται μέσα σε μια μέρα του Απριλίου του 2000, και στο οποίο η αφήγηση είναι ονειρική, πιο περιγραφική, πιο δεμένη, με διαλόγους κοφτούς και έξυπνους και θα σου προσφέρει άλλη ένταση, που δεν είχε η ταινία. Στο δε βιβλίο, θα καταλάβεις και τη σημασία των ψόφιων αρουραίων, που πετούσαν οι «αγανακτισμένοι» της ταινίας, μέσα στα αριστοκρατικά εστιατόρια και κατά της λιμουζίνας του Πάτινσον. Καλή ανάγνωση! (Η ταινία προβάλλεται από 27-9-2012) 

(Κριτική μου στο myFilm)

"22/11/63" του Stephen King (3)

Στις 15/9/12 το είχα ξεκινήσει και χθες το τελείωσα. Δεν άλλαξα γνώμη. Ο Sthephen King είναι μάστορας της αφήγησης. Καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και πάντα σου ανατρέπει αυτό που υπολογίζεις για το τέλος. Όπως έγραψα και στα προηγούμενα (1 και 2), ο ήρωας του μυθιστορήματος ταξιδεύει από το 2011 στο 1958, αποφασίζει ότι μπορεί να σώσει τον πρόεδρο Κένεντι, εμποδίζοντας τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ στις 22/11/1963 και ξεκινάει μια οδύσσεια απέναντι σε ένα "πολύ δύσκολο παρελθόν" που δεν έχει διάθεση να αλλάξει.

Για μια στιγμή νόμιζα ότι είχα προβλέψει τι θα γίνει. Έπεσα έξω. Λίγο πριν το τέλος δε,  έπεσα και πάλι έξω. Η ουσία είναι ότι οι περιγραφές του King με ταξίδεψαν σε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εποχή και μου χάρισαν το καλύτερο βιβλίο "αστυνομικού ενδιαφέροντος" με ταξίδι στο χρόνο.

Στη σκιά της αμφιβολίας (ή Το χέρι που σκοτώνει)

Διαβάζοντας την υπόθεση, φαντάζεστε ότι πρόκειται να δείτε ένα ακόμα θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ με μπόλικη αγωνία.

Αυτό που δεν σας λέει η υπόθεση, είναι ότι αυτή η ταινία έχει κριθεί η καλύτερη του Χίτσκοκ ιδιαιτέρως στην ανάλυση των χαρακτήρων. Ενώ ο ρυθμός της, είναι ο αγαπημένος του σκηνοθέτη, ο οποίος παίζει με τα νεύρα του θεατή, όπως η γάτα με το ποντίκι. Μια σε αφήνω, μια σε πιάνω.

Πρόκειται για μια ταινία ψυχογράφημα, τόσο στην εμβάθυνση του χαρακτήρα που υποδύεται ο γοητευτικός Τζόζεφ Κότεν (ο μόνος που θα μπορούσε να υποδυθεί εκείνη την εποχή τον συγκεκριμένο ρόλο), όσο και στη σχέση του με την ανιψιά του, η οποία είναι σχεδόν ερωτευμένη μαζί του. Πολύ καλή στο ρόλο της είναι και η ανιψιά, που υποδύεται η Τερέζα Ράιτ.

Κάποιοι, τότε που είχε παιχτεί για πρώτη φορά, είχαν πει ότι η ταινία ήταν αυτοβιογραφική του Χίτσκοκ. Δε νομίζω. Ότι έχει πολλά στοιχεία από πραγματικές καταστάσεις, περισσότερα από άλλες ταινίες του, είναι πιο ρεαλιστική, το καταλαβαίνω, αλλά αυτοβιογραφική, δεν θα το έλεγα. Εκτός κι αν εννοούσαν ότι με τη γλυκιά φατσούλα που είχε, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο άνθρωπος γύριζε ταινίες αγωνίας και τρόμου.

Όπως πάντα η μουσική του Ντιμίτρι Τιόμκιν, συμβάλλει στην όλη ατμόσφαιρα της ταινίας, η οποία είχε προβληθεί παλιότερα με τον τίτλο "Το χέρι που σκοτώνει".

Υπόθεση: Όταν η οικογένεια Νιούτον που κατοικεί στην Σάντα Ρόζα μαθαίνει ότι ο θείος Τσάρλι (αδελφός της συζύγου) θα έρθει να μείνει για λίγο καιρό μαζί τους, επικρατεί μεγάλη χαρά, ιδιαίτερα στην ανηψιά του Τσάρλι (συνονόματοι), η οποία του έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Πράγματι, ο θείος Τσάρλι είναι ένας γλυκός άνθρωπος με ωραία χαρακτηριστικά, που εύκολα αποσπά συμπάθειες. Όμως πίσω από την χαρούμενη φιγούρα του κρύβεται ένας καθ’ έξιν φονιάς. Καταζητείται από την αστυνομία για κάποιους φόνους ώριμων γυναικών. Η ανιψιά του (που προσπαθεί να βρίσκεται συνεχώς μαζί του) αρχίζει να προβληματίζεται από κάποια αλλόκοτα στοιχεία της συμπεριφοράς του θείου της, ενώ αργότερα – εξ αιτίας της παρουσίας κάποιων αστυνομικών στη Σάντα Ρόζα – θα αρχίσει να έχει σοβαρές υποψίες ότι ο δολοφόνος γυναικών που διάβαζε στις εφημερίδες μπορεί να έχει σχέση με τον θείο Τσάρλι. Φυσικά ο τελευταίος δεν παραδέχεται τίποτα και αρνείται τα πάντα... (Κριτική μου στο myFilm)

Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Με τους: Τζόζεφ Κότεν, Τερέζα Ράιτ, ΜακΝτόναλντ Κάρεϊ, Χένρι Τράβερς

Προβάλλεται από 20-9-2012

Το κορίτσι με τα πορτοκάλια

Βασισμένη σε βιβλίο του Jostein Gaarder (που πριν λίγα χρόνια μας χάρισε το best seller «Ο κόσμος της Σοφίας»), η ταινία είναι ένας ύμνος στον έρωτα, στην αγάπη για τη ζωή και το σοκ από την απώλεια αγαπημένων προσώπων.

Μια τρυφερή και γλυκιά ταινία με έξοχη φωτογραφία των Νορβηγικών τοπίων, απαλή και αισθαντική μουσική που μιλάει στη καρδιά του θεατή και έξοχες ερμηνείες. Ένα σύγχρονο love story με διάθεση για φιλοσοφικές αναζητήσεις περί τη ζωή και τον θάνατο.

Ο Mikkel Bratt Silset, ως Γκέοργκ ερμηνεύει λιτά και εκφραστικά τον επαναστατημένο και αντιδραστικό νέο, που ενώ θέλει να ξεχάσει τον νεκρό προ 20ετίας πατέρα του, αναγκάζεται να υποχωρήσει και να αναθεωρήσει, τόσο τις απόψεις του για τη ζωή και το θάνατο, όσο και για τις σχέσεις του με τον οικογενειακό και φιλικό του περίγυρο. Εκφραστική επίσης είναι και η νεαρή Emilie K. Beck, που υποδύεται τη Στέλλα.

Ένα σύντομο σε διάρκεια (87’) αισθηματικό αριστούργημα.

Υπόθεση: Νορβηγία. Ένας νέος, πηγαίνοντας σε ορεινή περιοχή ώστε να παρατηρήσει την πορεία ενός κομήτη που περνά κάθε 56 χρόνια, διαβάζει γράμμα, που του έχει αφήσει ο νεκρός πατέρας του, ώστε να διαβαστεί μετά το θάνατό του. Σ' αυτό, ο πατέρας του περιγράφει πως γνώρισε πριν 20 χρόνια «το κορίτσι με τα πορτοκάλια». Μέσα από το γράμμα του πατέρα του, ο νέος συνειδητοποιεί ότι οι δύο τους έχουν κάτι κοινό, το όνειρο της πραγματικής αγάπης.

Σκηνοθεσία: Εύα Νταρ
Με τους: Μίκελ Μπρατ Σιλσέτ, Χάραλντ Ρόσενστρομ, Άνι Νταρ Νιγκάρντ, Έμιλι Μπεκ, Ρεμπέκα Κάριγιορντ, Γκλεν Έρλαντ Τόστερουντ
Προβάλλεται από 20-9-2012

(Κριτική μου στο myFilm) 

Killer Joe

«Όταν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει στραβά»

(Νόμος του Μέρφι)

Από έναν σκηνοθέτη όπως ο Γουίλιαμ Φρίντκιν, που δεν έχει καθιερωθεί σε ένα είδος κινηματογράφου και το χαρακτηριστικό του είναι (από τις πρώτες του διάσημες ταινίες, όπως «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» και «Ο εξορκιστής») οι ήρωές του να εμπλέκονται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και σε ένα περιβάλλον που εκ των πραγμάτων κρίνεται ως αντισυμβατικό, δεν αποτελεί έκπληξη αυτή η ταινία, η οποία διακρίνεται για τη σκληρότητά της.
Βέβαια, ο ίδιος ισχυρίζεται, ότι οι καταστάσεις σ’ αυτήν είναι αρκούντως χιουμοριστικές, παρά τη σκληρότητά τους, αλλά το χιούμορ δεν είναι το ίδιο σε όλες τις χώρες. Όπως και η σκληρότητα άλλωστε…

Η ταινία είναι όσο βίαιη χρειάζεται για την εποχή που διανύουμε και ας μη ξεχνάμε ότι οι «παιδικές» ταινίες με τους διάφορους μεταλλαγμένους ήρωες και τις πολύπλοκες και εκδικητικές μηχανές, δεν έχουν λιγότερη βία.

Έτσι λοιπόν, όταν σε μια οικογένεια ο γιος αισθάνεται ότι έχει «ριχτεί» από τη μάνα του (ενώ και η αδερφή του δεν πάει πίσω), το να θελήσει σε κάποια στιγμή να τη σκοτώσει προσλαμβάνοντας έναν επαγγελματία φονιά, δεν είναι ενοχλητικό.

Ο επαγγελματίας, καταφθάνει (ο Μάθιου Μακ Κόναχι είναι εκπληκτικός στο ρόλο), και αποδεικνύεται πως είναι ένας διεφθαρμένος μπάτσος που έχει υπέρογκες απαιτήσεις και έτσι αυτή η γκαντέμικη οικογένεια, που από την αρχή της ταινίας καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται να προκόψει με τίποτα, βυθίζεται στο βούρκο όλο και περισσότερο. Όχι κάτι ασυνήθιστο γι’ αυτήν, αφού ή ούτως ή άλλως στο βούρκο ζούσε και προσπαθούσε να αποτελματωθεί.

Ο 73χρονος Φρίντκιν, δεν έχει ξεφύγει από το στυλ του. Ίσως είναι λίγο πιο αργός (τα αντανακλαστικά των ηλικιωμένων, βλέπεις), αλλά η ταινία του καταφέρνει να βλέπεται με ενδιαφέρον και σοκάρει πολλαπλώς. 

Εκτός από την ερμηνεία του Μακ Κόναχι, ως Killer Joe Cooper, ξεχώρισα και αυτήν της μικρής (αθώας και άδολης επιφανειακά, αλλά καταπιεσμένης, όσο δεν πάει, κατά βάθος) Τζούνο Τεμπλ, ενώ ο Τόμας Χέιντεν Τσερτς, ως καθυστερημένος πάτερ φαμίλιας, σε πείθει ότι έχει περάσει σωστά τα γονίδιά του στο βλάκα γιο του, που το ελάττωμά του επιδεινώνεται από το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο.

Υπόθεση: 22χρονος έμπορος ναρκωτικών, ανακαλύπτει ότι η μητέρα του έκλεψε το απόθεμα των ναρκωτικών που είχε αναλάβει να πουλήσει για λογαριασμό μιας συμμορίας προκειμένου να μαζέψει άμεσα 6.000 δολάρια για να σώσει τη ζωή του από τους προμηθευτές που τον κυνηγούν. Έτσι ζητάει τη βοήθεια του πληρωμένου δολοφόνου «Κίλερ Τζο» και του λέει να δολοφονήσει τη μητέρα του και να εισπράξει την ασφάλεια ζωής της, ύψους 50.000 δολαρίων. Ωστόσο, ο Τζο ζητάει προκαταβολή για τη «δουλειά» και αφού ο Κρις δεν έχει να του δώσει, παίρνει ως εγγύηση την ελκυστική αδερφή του. Από εκεί και ύστερα όλα θα πάνε στραβά…

Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Φρίντκιν
Με τους: Μάθιου Μακόναχι, Εμίλ Χιρς, Τόμας Χέιντεν Τσερτς, Τζίνα Γκέρσον, Τζούνο Τεμπλ

Προβάλλεται από 20-9-2012

(Κριτική μου στο myFilm) 

22-11-63 του Stephen King (2)

Έφτασα στη 320 σελίδα, μετά από μια μέρα ανάγνωσης και ο Στίβεν Κινγκ για άλλη μια φορά με έχει πείσει ότι μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να πιστέψει τα πιό απίθανα πράγματα. Ο ήρωας του μυθιστορήματος έχει ήδη επιστρέψει από το 2011 στο 1958 για δεύτερη φορά για να αλλάξει τη ροή της Ιστορίας σώζοντας μια οικογένεια από βέβαιη σφαγή και μία ακόμα κοπέλα από ένα τρομερό ατύχημα. Ήδη κάποιοι άνθρωποι του 1958 τον θεωρούν "φύλακα - άγγελο" ενώ το 1963 (η χρονιά που δολοφονείται ο Κένεντι) βρίσκεται πολλές σελίδες μπροστά. Το αγαπημένο μου suspense όμως συνεχίζει να υπάρχει, διότι δεν μπορείς να υποψιαστείς, αυτές οι αλλαγές του παρελθόντος ("που επιμένει να είναι δύσκολο στις αλλαγές"), τι συνέπειες μπορεί να έχουν στο 2011, εφόσον ο ήρωάς μας μπορέσει να επιστρέψει. Επίσης, ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να συμβεί μέχρι την ημέρα που θα συναντηθεί με τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, προκειμένου να τον εμποδίσει να δολοφονήσει τον Κένεντι.

Η αφήγηση του Κινγκ είναι πραγματικά τόσο ρεαλιστική (περιβάλλον, ακίνητα, αυτοκίνητα, ρούχα, τάσεις της μόδας, φαγητά, μουσική, ραδιόφωνο, τηλεόραση), που πιστεύεις ότι ο Κινγκ στην ηλικία των 11 (τόσο ήταν το 1958) δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κρατάει σημειώσεις (ή ημερολόγιο, όπως εμείς έχουμε σήμερα τα ιστολόγια) για να τις χρησιμοποιήσει σ' αυτό το μυθιστόρημα.

Βρίσκομαι στην 320 από τις 848 σελίδες και μπορώ ακόμα να ισχυρίζομαι ότι αυτό που κρατάω, είναι το καλύτερο μέχρι σήμερα αφήγημα φαντασίας σχετικό με ταξίδι στο χρόνο.

22/11/63 του Stephen King

Ξεκίνησα το τελευταίο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Bell. Ήδη έχω διαβάσει τις 100 από τις 848 σελίδες του και ομολογώ ότι ο συγγραφέας είναι μάγος της γραφής. Από την πρώτη σελίδα αισθάνεσαι αυτό που απαιτούσε ο σκηνοθέτης Φρανσουά Τριφό από κάθε σωστή κινηματογραφική ταινία: το suspense, την αίσθηση δηλαδή της εκκρεμότητας. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ένας τριανταπεντάχρονος καθηγητής αγγλικής φιλολογίας από εκεί που ζει ήσυχα στο Λίσμπον Φολς του Μέιν, ξαφνικά με την προτροπή ενός φίλου του, που  του εκμυστηρεύεται ένα μυστικό, μπλέκει σε μια υπόθεση ταξιδιού στο χρόνο και βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα: να επιστρέψει πίσω στο χρόνο και να σώσει τον Πρόεδρο Κένεντι από τις σφαίρες του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ ή όχι;   Η αφήγηση είναι τόσο απλή, γλαφυρή και περιγραφική της εποχής, τόσο του 2011, όσο και του 1958 που του αφηγείται ο φίλος του, που νομίζεις ότι διαβάζεις κάποιο χρονικογράφο να αφηγείται τις διαφορετικές απόψεις κάποιων πάνω σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Έχω διαβάσει μόνο 100 σελίδες, υπολογίζω με το ρυθμό αυτό ότι θα έχω τελειώσει αυτό το έπος σε 4 - 5 μέρες (ίσως και λιγότερο), αλλά ήδη έχω τη γνώμη ότι είναι το καλύτερο φανταστικό μυθιστόρημα με θέμα το "ταξίδι στο χρόνο" που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα.

Θα επανέλθω...

Φθινόπωρο

Πρώτη μέρα με συννεφιά σήμερα. Μυρίζει φθινόπωρο. Έχει μια ελαφριά υγρασία. Αρχίζουν και οι Νύχτες Πρεμιέρας, για τις οποίες γράφω τα σχετικά για την εφημερίδα. Σα να πλησιάζει κιόλας ο χειμώνας. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα οικονομικά μέτρα που έρχονται. Στο ραδιόφωνο, ακούω τον Προκόπη Δούκα στο Cosmos με μελαγχολική φθινοπωρινή μουσική, ο οποίος με ήπιο τρόπο κάνει αυστηρή κοινωνική και πολιτική κριτική (δεν είναι οξύμωρο) και αισθάνομαι τυχερός...

Τυχερός διότι πρόλαβα τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου να πάω στο Καστελλόριζο. Γλυκές διακοπές σε ήρεμο τόπο. Ήσυχοι άνθρωποι, φιλόξενοι, με χαλαρή διάθεση. Μπάνια σε πεντακάθαρη θάλασσα δύο σκαλάκια από το ξενοδοχείο. Ιστορικά σημεία-πρόκληση για τους περιπατητές του νησιού. Αποστάσεις μικρές και 401 σκαλιά μέχρι το Παλαιόκαστρο. Θέα απεριόριστη και στιγμές απόλαυσης. Αξέχαστο μέρος.

(Η πάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη το ξημέρωμα της 6/9/2012 με CASIO EXILIM των 5mp,  από το ξενοδοχείο "Μεγίστη" και η κάτω το απόγευμα της 5/9/2012 με την ίδια μηχανή - Λένε ότι η Ελλάδα είναι το μόνο μέρος στον κόσμο που μπορείς σε μια φωτογραφία να ξεχωρίσεις αν είναι η ανατολή ή η δύση του ήλιου, νομίζω ότι δεν έχουν άδικο)

Μια ανατρεπτική ταινία

 Ξαναπροβάλλεται στη χώρα μας σε διανομή της New Star, η ταινία «Ένας προφήτης μα τι προφήτης» (Life of Brian των Μόντυ Πάιθον), την οποία στο παρελθόν είχα κατατάξει  στις 100 καλύτερες ταινίες. Το γιατί την κατέταξα εκεί, οφείλεται στο ότι τέτοια ταινία δεν έχει ξαναγίνει! Και γιατί, όπως είχε γράψει ο Τζορτζ Πέρι στην Criterion Collection: «Μια εξαιρετική κωμωδία δεν μπορεί να περιορίζεται στα επιτρεπτά όρια του γούστου και της ευαισθησίας. Ενώ άλλοι μπορεί να φοβούνται να εμπλακούν με τέτοια ιδιαιτέρως επικίνδυνα και προκλητικά θέματα, οι Pythons είναι στο στοιχείο τους. Μια ταινία αποκάλυψη ακόμα και για τους ίδιους».
Θεωρώ ότι η ταινία είναι μια τελείως ανατρεπτική, τολμηρή και πρωτότυπη σάτιρα, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Το γεγονός και μόνο, ότι καταδικάστηκε από την Εκκλησία στη Βρετανία και για αρκετό καιρό είχε απαγορευτεί η προβολή της, φτάνει. Πρόκειται για την πλέον αμφιλεγόμενη κωμωδία, η οποία αν την προσέξεις δεν σατιρίζει μόνο τους θρησκόληπτους, αλλά και την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία. Διαθέτει έξυπνους διαλόγους, πολύ καλές ερμηνείες και αυθεντικότητα στα κοστούμια και στα ντεκόρ της εποχής.
Γι' αυτήν ο εγκυρότερος των κριτικών κινηματογράφου Ρότζερ Έμπερτ είχε γράψει στους Chicago Times:  «Ο Στάνλεϊ Κάουφμαν λέει ότι ο Ιησούς θ’ απολάμβανε αυτή την ταινία, μιας και είχε αίσθηση του χιούμορ, πράγμα που αποδεικνύεται με τα λογοπαίγνια του μέσα στη Βίβλο. Αυτό φτάνει για τους εκπροσώπους των καθιερωμένων θρησκειών που καταδικάζουν την ταινία ως βλάσφημη.  Όπως πολύ σωστά σχολιάζει ο Κάουφμαν, το Life of Brian, δεν χλευάζει τη ζωή του Ιησού, αλλά διασκεδάζει τη ζωή του Μπράιαν, που γεννήθηκε την ίδια μέρα, αλλά στο διπλανό σταύλο.Η ταινία δείχνει τον Ιησού μόνο δυο φορές, μία στη φάτνη ιδανικά φωτισμένο και τη δεύτερη φορά σ’ ένα κήρυγμα  του, όπου ακούμε τον Brian, που βρίσκεται στις πίσω σειρές, να παραπονιέται: "Δεν  ακούω τίποτα, τί λέει; Οι Έλληνες θα κληρονομήσουν τη Γη;  Μακάριοι οι τυράδες;" Το "Life of Brian" είναι περισσότερο  ταινία παρά βιβλικό έπος: Έχει μεν τις ρίζες της στα αναρίθμητα βιβλικά έπη, αλλά είναι μια ταινία καταστάσεων, παρεξηγήσεων και αιώνιων ερωτημάτων, πάνω στο θέμα της θρησκείας. Μια εμπνευσμένη φιλόδοξη παραγωγή».
Υπόθεση: Ο Μπράιαν γεννιέται στη διπλανή φάτνη από αυτή που γεννιέται ο Χριστός. Από την πρώτη σκηνή με τους μάγους, που μπαίνουν στη λάθος φάτνη, μέχρι το τέλος της ταινίας, όλα θα πάνε κωμικοτραγικά στραβά γι’ αυτόν. Τα πλήθη στη Γαλιλαία θα νομίζουν ότι ο Μπράιαν είναι ο μεσσίας τους. Οι Ρωμαίοι θα τον αντιμετωπίζουν σαν το νούμερο ένα αναρχικό της περιοχής και μια σειρά συμπτώσεων θα τον οδηγήσουν μέχρι τη σταύρωσή του, με τους ληστές να του τραγουδούν το γνωστό τραγούδι «Always look on the bright side of life».
Σκηνοθεσία: Τέρι Τζόουνς
Πρωταγωνιστούν: Τζον Γκλιζ, Γκράχαμ Τσάπμαν, Τέρι Γκίλιαμ, Τέρι Τζόουνς