Το πέρασμα

Εφιαλτικό και γλυκό. Αποκρουστικό και ελκυστικό, ταυτόχρονα. «Το πέρασμα», είναι επιστημονική φαντασία και ηρωική φαντασία ταυτόχρονα. Με μια αφήγηση σφιχτή, περιγραφική και μια διεισδυτικότητα στους χαρακτήρες, που θυμίζει Στίβεν Κινγκ, το μυθιστόρημα αυτό δεν το αφήνεις από τα χέρια σου παρά μόνον όταν το έχεις τελειώσει. Και τότε ακόμα, οι εικόνες που έχειος σχηματίσει σε στοιχειώνουν. Πρέπει η επιστήμη να προχωράει σε τόσο βάθος; Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πειράματα; (...)

Αρχικά, το αδιανόητο: η παραβίαση των συστημάτων ασφαλείας σε μία μυστική εγκατάσταση της αμερικανικής κυβέρνησης απελευθερώνει το τερατώδες αποτέλεσμα ενός ανατριχιαστικού στρατιωτικού πειράματος. Ύστερα, η φρίκη: μία νύχτα χάους και μακελειού δίνει τη θέση της στην ανατολή ενός έθνους, και τελικά ενός κόσμου, για πάντα αλλαγμένου. Το μόνο που απομένει στους επιζήσαντες είναι ο μακρύς αγώνας μπροστά τους και ένα μέλλον όπου κυβερνά ο φόβος: ένα μέλλον κατακλυσμένο από σκοτάδι και από θάνατο (...)

Philomena

Η Φιλομένα μια μικροαστή, συνταξιούχος και θρησκευόμενη νοσοκόμα που όταν ήταν 14 ετών σε μοναστήρι, της πήραν το παιδί της (ως «καρπό αμαρτίας») βάζει σκοπό στη ζωή της να το βρει. Σ’ αυτό θα προσπαθήσει να τη βοηθήσει ένας μεσοαστός, κυνικός, εκλεπτυσμένος και μορφωμένος δημοσιογράφος (πρώην εργαζόμενος για το BBC). Οι διαφορές μεταξύ τους τεράστιες, αλλά ο κοινός σκοπός τους (για τον καθένα με διαφορετικά κριτήρια) θα τους φέρει κοντά και θα τους γίνει μάθημα: η Φιλομένα θα ζήσει από κοντά τους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί η δημοσιογραφία για να δημιουργεί και να συντηρεί θέματα και ο Σίξσμιθ, ο πρώην δημοσιογράφος, θα καταλάβει πως διαμορφώνονται και εξελίσσονται οι χαρακτήρες των θρησκευόμενων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν και αυτοί δικαίωμα να είναι σκληροί κάποτε, ή και κυνικοί. Πέραν από το γεγονός ότι μπορεί να διαθέτουν και βιτριολικό χιούμορ.

Η Τζούντι Ντεντς κλέβει την παράσταση ως Φιλομένα, μια τρυφερή ηλικιωμένη γυναίκα

Non-Stop

Με την εκκίνηση, υποψιάζεσαι ότι έχεις να κάνεις με άλλη μια περιπέτεια τύπου Airport. Γιατί; Πρώτον, ο Λιαμ Νίσον έχει αρχίσει τώρα στα γεράματα να το παίζει matcho και να μπλέκει σε περιπέτειες που χρειάζονται γερά κότσια, δεύτερον, υποδύεται έναν πρώην αλκοολικό «αστυνομικό ασφάλειας πτήσεων» και είναι υπεύθυνος της πτήσης που παρακολουθούμε και τρίτον, ο φακός εστιάζει σε πρόσωπα και χειρονομίες που παρακολουθεί -παρ’ ότι πιωμένος- πριν την απογείωση και σε προδιαθέτει ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί.

Δεν είναι λοιπόν, μια απλή περιπέτεια, όπως όλες όσες έχουμε δει. Ξέχωρα από το γεγονός, ότι μετά την ταινία Snakes on the plane, όλες οι άλλες φαντάζουν αριστουργήματα.

Αυτή εδώ, διαθέτει επιπλέον και τη Τζούλιαν Μουρ, που δεν μπορείς να καταλάβεις τι ρόλο παίζει,

Πατέρας και γιος – Like father like son

Ένα σχετικά εύπορο ζευγάρι, πληροφορείται μετά από έξι χρόνια ότι το αγόρι που ανατρέφουν δεν είναι δικό τους, αλλά ενός άλλου μικροαστικού ζευγαριού, που έχει αναλάβει το δικό τους παιδί. Οι διαδικασίες (νομικές και ψυχολογικής υποστήριξης) ξεκινούν, για την ανταλλαγή των παιδιών, μιας και ο κεντρικός ήρωας της ταινίας επιθυμεί πλέον να μεγαλώσει το βιολογικό του παιδί, αλλά το θέμα θα κολλήσει στους άμεσα ενδιαφερόμενους: στα παιδιά, οι συμπεριφορές των οποίων θα σταθούν αφορμή να προβληματισθεί –τουλάχιστον ο εύπορος κεντρικός ήρωας της ταινίας- εάν είναι άξιος να φέρει τον τίτλο του «πατέρα», πέραν της απορίας εάν άξιζε να επιθυμήσει το βιολογικό του παιδί, όταν με το άλλο έχει ζήσει έξι ολόκληρα χρόνια και έχουν μάθει ο ένας τον άλλο.

Από την άλλη,

Το παιδί από τη Γερμανία – The hidden child

Ένα πράγμα μου αρέσει σ’ αυτή τη νέα σχολή του σκανδιναβικού αστυνομικού φιλμ: Η χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Συννεφιές, υγρασία και βροχή στην καλύτερη περίπτωση, χιόνια, παγετός και ομίχλες στη χειρότερη.

Αυτό εδώ, έχει μια εξαιρετικά καλή φθινοπωρινή και χειμωνιάτικη φωτογραφία, καθώς επίσης και μια πολύ καλή, υποβλητική, μουσική επένδυση. Οπότε ξεκινάμε καλά.

Στη συνέχεια, η ηρωίδα μας, αφού μαθαίνει ότι η μητέρα της είχε σκαρώσει και ένα ακόμα παιδί, το οποίο δεν γνώριζε, αρχίζει να ερευνά το παρελθόν της και φυσικά βρίσκεται προ εκπλήξεων με κορύφωση πάντα κάποιο φόνο.

Διαφθορά και διεφθαρμένοι

Ο καλός μου φίλος Δημήτρης Σουλιώτης, μέσα από αυτή την επιλογή δημοσιευμένων κειμένων του, αναλύει την έννοια της διαφθοράς στις διάφορες μορφές της και κυρίως την προσωπικότητα του διεφθαρμένου που αντιστοιχεί σ’ αυτές. Η ανάλυσή του δεν περιορίζεται στο τεχνοκρατικό πεδίο και σε μια απλή καταγραφή αιτίων και αποτελεσμάτων, αλλά επεκτείνεται στις κοινωνιολογικές και ψυχολογικές συνιστώσες του θέματος. Έτσι ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τη βαθύτερη ουσία της διαφθοράς και το κυριότερο, να εισέλθει στην ίδια την ψυχή του διεφθαρμένου.
Στο πρώτο από τα δύο μέρη του βιβλίου, εξετάζει την έννοια της διαφθοράς και τα χαρακτηριστικά των διεφθαρμένων στο ευρύτερο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, αναζητώντας συνεχώς την κρυμμένη αλήθεια των πραγμάτων,

Η αρχαία Λάππα του Γιάννη Κασωτάκη

Μια άγνωστη πτυχή, από τις σημαντικότερες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αναδύεται συγκλονιστικά μέσα από τις σελίδες ενός σημαντικού βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2013 σε δεύτερη έκδοση βελτιωμένη και συμπληρωμένη.
Πρόκειται για το βιβλίο του συμπολίτη μας κ. Γιάννη Κασωτάκη με τίτλο «Η Αρχαία Λάππα», που είναι μια αναλυτική πρωτότυπη και τεκμηριωμένη μελέτη, για έναν πολιτισμό όχι και τόσο γνωστό: Αυτόν της Αρχαίας Λάππας, που βρίσκεται στην Κρήτη, στο νομό Ρεθύμνου στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η Αργυρούπολη.
Δεν είναι εύκολο να συλλάβει κάποιος με τα σημερινά δεδομένα, τη μεγάλη, ξεχωριστή ακμή και την αίγλη της Αρχαίας Λάππας, πόλης που πριν 3.000 χρόνια ήταν περιώνυμη και πασίγνωστη.
Ο κ. Γιάννης Κασωτάκης καταφέρνει να μας μεταφέρει πολύ πειστικά την απαράμιλλη ομορφιά και τον αμύθητο πλούτο, της φημισμένης αυτής κρητικής Πολιτείας, αναφερόμενος εμπεριστατωμένα στην αίγλη και το γόητρο, που εξέπεμπε η Αρχαία Λάππα, όπως

Γρηγόρης Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης

Μια υπεύθυνη και αναλυτική απεικόνιση της «άγνωστης» ζωής του Γρηγόρη Λαμπράκη,  Βαλκανιονίκη στο άλμα εις μήκος, γιατρού υφηγητή μαιευτικής -γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ενδοκρινολόγου, βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης, που δολοφονήθηκε το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 στην Θεσσαλονίκη από τις δυνάμεις του παρακράτους της εποχής, αποτελεί αυτό το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, που μας είχε χαρίσει στο παρελθόν τις ταινίες «Ημερολόγια καταστρώματος–Γιώργος Σεφέρης» (2001), «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» (2008)  και «Η υπογραφή» (2010). Μιας δολοφονίας που συγκλόνισε το πανελλήνιο και σήμανε την απαρχή πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, προκαλώντας διεθνές ενδιαφέρον.

Στα βαθιά - The deep

Βασισμένη σε αληθινό γεγονός η ταινία, καταγράφει συγκλονιστικά τη μάχη ενός ναυτικού για επιβίωση ύστερα από τη βύθιση του αλιευτικού σκάφους, από το οποίο οι υπόλοιποι συνάδελφοί του δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Ο ευτραφής ήρωάς μας, κατορθώνει να κολυμπήσει νύχτα σε μια όχι και τόσο μανιασμένη θάλασσα και να καλύψει γύρω στα 6 μίλια, να φτάσει στη στεριά και εκεί να περπατήσει άλλες δύο ώρες μέχρι να βρει σπίτι και τελικά να σωθεί. Συνολικά έξι ώρες περιπέτειας, σε θερμοκρασία περιβάλλοντος μείον 2 βαθμών Κελσίου και θερμοκρασία θαλάσσης γύρω στους 5 βαθμούς.

Αλλά η περιπέτειά του δεν τελειώνει εκεί.

Nymphomaniac (I & II)

Part I : Βλέποντας αυτό, το τρίτο μέρος της τριλογίας «Κατάθλιψη» (ο «Αντίχριστος» και η υπέροχη «Melancholia» τα προηγούμενα φιλμ) του Λαρς Φον Τρίερ, έψαχνα να βρω τι κοινό μπορούσε να έχει με τις προηγούμενες δημιουργίες του. Ένας δημιουργός, που μας είχε χαρίσει την τριλογία Europa («Το Στοιχείο του Εγκλήματος», «Epidemic», «Europa»), το «Δαμάζοντας τα κύματα» και φυσικά το υπέροχο, ανεπανάληπτο «Dogville» με τη Νικόλ Κίντμαν, αυτή τη φορά προσπαθεί να προκαλέσει (γιατί αυτό πλέον περιμέναμε) μέσα από μια ιστορία σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Οι ευθύνες των πολιτικών και οικονομικών θεσμών

Ένα εντυπωσιακό και συναρπαστικό βιβλίο, στο οποίο είχα αναφερθεί για πρώτη φορά στη σατιρική μου στήλη "Επεα Πτερόεντα" (με αφορμή μια φωτογραφία του δημάρχου Πατούλη δίπλα στον Πρωθυπουργό μας, που είχε το βιβλίο αυτό πάνω στο γραφείο του). Το βιβλίο αυτό, θεωρώ ότι απαντάει στο ερώτημα, που προβληματίζει εδώ και αιώνες τους ειδικούς: «Για ποιους λόγους μερικά έθνη είναι πλούσια και κάποια άλλα φτωχά, για ποιους λόγους η ευημερία και η ένδεια, η υγεία και οι ασθένειες, η σίτιση και οι σιτοδείες χωρίζουν τα έθνη;»
Ευθύνεται η κουλτούρα, το κλίμα, η γεωγραφία; Ή, μήπως, η άγνοια για το ποιες είναι οι σωστές πολιτικές; Η απάντηση που δίνεται είναι «όχι». Κανένας από αυτούς τους παράγοντες δεν είναι καθοριστικός ή μοιραίος. Διαφορετικά, πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η Μποτσουάνα είναι μια από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες χώρες στον κόσμο, ενώ άλλα αφρικανικά έθνη, όπως η Ζιμπάμπουε, το Κονγκό και η Σιέρα Λεόνε, είναι βυθισμένα στη φτώχεια και τη βία;
Ο Ντάρον Ατζέμογλου και ο Τζέιμς Ρόμπινσον υποστηρίζουν ότι «οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί αποτελούν τη βάση για την οικονομική επιτυχία ή αποτυχία» και αυτός ήταν και ο λόγος που αναφερόμουν σ' αυτό στη σατιρική μου στήλη, επειδή αναρωτιόμουν τότε αν το έχει διαβάσει ο κ. Σαμαράς, ο πρώτος και κυριότερος θεσμός της χώρας μας.
Βασιζόμενοι σε δεκαπέντε χρόνια πρωτότυπων ερευνών, οι Ατζέμογλου και Ρόμπινσον παραθέτουν εντυπωσιακά ιστορικά τεκμήρια από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τις πόλεις-κράτη των Μάγια, τη μεσαιωνική Βενετία, τη Σοβιετική Ένωση, τη Λατινική Αμερική, την Αγγλία, την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αφρική, προκειμένου να θεμελιώσουν -ουσιαστικά- μια νέα θεωρία πολιτικής οικονομίας.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη

Μια χειμωνιάτικη ιστορία – Winter’ s tale

Τι μαγευτικό παραμύθι για μεγάλους! Μια απροσδόκητα ρομαντική ιστορία με φόντο τη Νέα Υόρκη και ταυτόχρονα, το διαρκή αγώνα μεταξύ του Καλού και του Κακού.  Μια ιστορία αιώνιας αγάπης  στην κυριολεξία, αλλά και ένα παράδειγμα προσφοράς και θυσίας, χωρίς όμως η ταινία να έχει διδακτικό χαρακτήρα.

Ο εκπρόσωπος του Καλού πάνω στη γη (Κολίν Φαρέλ) ερωτεύεται μια γοητευτική κοπέλα (Τζένιφερ Κόνελι), την οποία όμως έχει βάλει στο μάτι ο εκπρόσωπος (Ράσελ Κρόου) του Κακού (Γουίλ Σμιθ). Ένας καλός, μια αγαθή κοπέλα και δύο κακοί δεν είναι και ιδανική κατάσταση, αν ληφθεί υπόψη ότι ο κακός είναι πιο οργανωμένος.

Μπορεί να υποθέσει κάποιος, ότι το τέλος είναι προβλέψιμο (όταν μάλιστα η ταινία πλασάρεται ως κατάλληλη για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου). Δεν είναι έτσι όμως.

Μνημείων άνδρες - The monuments men

Όπως έχω ξαναγράψει, το να υπάρχει μια σειρά γνωστών ονομάτων σε μια ταινία δεν σημαίνει ότι η ταινία θα είναι και ικανοποιητική. Επί του προκειμένου, έχουμε μια άνευρη εξιστόρηση μιας πραγματικά συναρπαστικής ιστορίας, γύρω από τη διάσωση των αριστουργημάτων τέχνης, που είχαν κλαπεί από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους ή στα μουσεία τους.

Δεδομένου του γνωστού τέλους της ταινίας, θα μπορούσε να έχει γυριστεί με τρόπο, που να κρατά το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά δυστυχώς εξελίσσεται αργά θυμίζοντας (αλλά όχι φτάνοντας το επίπεδό τους) παλιομοδίτικες υπερπαραγωγές του στυλ «Η μεγάλη απόδραση» και «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι» (από την οποία, η υπό κρίση ταινία, σχεδόν έχει «κλέψει» το ρυθμικό ομαδικό σφύριγμα παρελάσεως, που λατρέψαμε μικροί).

Vampire Academy

Το πρώτο φιλμ μιας σειράς έξι βιβλίων, που μοσχοπουλιέται στις ΗΠΑ, το Vampire Academy συνδυάζει τις ιστορίες του μαθητή Χάρι Πότερ και των βρικολάκων του Twilight. Το πάντρεμα των δύο αυτών επιτυχημένων στις ΗΠΑ κινηματογραφικών σειρών, δεν σημαίνει ότι μπορεί να δημιουργήσει επιτυχημένους κλώνους.

Η ταινία απευθύνεται σε συγκεκριμένο target group με αμφίβολα όμως αποτελέσματα. Πολλοί και ανούσιοι διάλογοι, χλιαρή εξέλιξη και από ερμηνείες: σχολική παράσταση γυμνασίου, όχι λυκείου.

Υπόθεση: Η Ρόουζ Χάθαγουεϊ και η Λίζα Ντραγκομίρ δεν είναι δύο συνηθισμένα δεκαεπτάχρονα κορίτσια και η ακαδημία του Αγίου Βλαντιμίρ δεν είναι ένα συνηθισμένο σχολείο. Είναι ένα κρυφό μέρος στα απάτητα δάση της Μοντάνα, όπου οι νεαροί βρικόλακες –τα Μορόι- μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους και τα Νταμπίρ (μισά άνθρωποι και μισά βαμπίρ) εκπαιδεύονται ώστε να τους προστατεύουν. Η 17χρονη Ρόουζ Χάθαγουεϊ (Zoey Dutch) είναι Νταμπίρ και η αποστολή της είναι να προφυλάσσει την καλύτερη της φίλη Λίζα Ντραγκομίρ (Lucy Fry), η οποία είναι η πριγκίπισσα των θνητών βαμπίρ Μορόι. Εκτός από τις συνηθισμένες κολεγιακές ίντριγκες, τους άκαρπους έρωτες και τη σχολική βία, η Λίζα και η Ρόουζ πρέπει να αντιμετωπίσουν περίπλοκες κοινωνικές ισορροπίες. Η Ρόουζ θα θυσιάσει τα πάντα για να προστατεύσει την Λίζα από αυτούς που σκοπεύουν να την εκμεταλλευτούν, αλλά και από τα Στριγκόι (αθάνατα, κακεντρεχή βαμπίρ) που καταδιώκουν το είδος της.

Σκηνοθεσία: Μαρκ Γουότερς

Με τους: Όλγα Κιριλένκο, Ζόι Ντόιτς, Κάμερον Μόναχαν, Σάρα Χάιλαντ, Σάμι Γκέιλ, Λούσι Φράι, Γκάμπριελ Μπερν, Ντομινίκ Σέργουντ, Άσλεϊ Τσαρλς, Ντανίλα Κοζλόφσκι, Τζόιλι Ρίτσαρντσον, Κλερ Φόι

Προβάλλεται από 13/2/2014

(Κριτική μου στο myFilm)

Μνημείων Άνδρες - Το βιβλίο

Καθώς ο Χίτλερ επιχειρούσε να κατακτήσει το δυτικό κόσμο, οι στρατιές του λεηλατούσαν μεθοδικά τα κορυφαία έργα τέχνης στην Ευρώπη, από αριστουργήματα του Μιχαήλ Άγγελου και του Ντα Βίντσι μέχρι έργα του Βαν Άικ και του Βερμέερ, τα οποία κλάπηκαν για λογαριασμό του Φίρερ. 

Τα μέλη της ομάδας Μνημείων Άνδρες είχαν εντολές από τον πρόεδρο Ρούσβελτ και την υποστήριξη του στρατηγού Αϊζενχάουερ, όμως δε διέθεταν οχήματα, καύσιμα, γραφομηχανές ή εξουσία. Επιδόθηκαν με σθένος σε έναν αγώνα δρόμου με αντίπαλο το χρόνο, με στόχο τη διάσωση των μεγαλύτερων πολιτιστικών θησαυρών του κόσμου από την καταστροφή στα χέρια φανατικών Ναζί.

Αυτοί οι απρόσμενοι ήρωες άφησαν πίσω τους επιτυχημένες σταδιοδρομίες και κατευθύνθηκαν στο επίκεντρο του πολέμου, διακινδυνεύοντας ―και σε ορισμένες περιπτώσεις χάνοντας― τις ζωές τους. 

Αυτή είναι η ιστορία τους, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ, ταυτόχρονα με την κυκλοφορία της ομότιτλης ταινίας, που προβάλλεται από αύριο στους αθηναϊκούς κινηματογράφους.

Μαθήματα καθημερινής σοφίας

«Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας δρόµος προς τον εαυτό του, το πρόπλασµα ενός δρόµου, το προσχέδιο ενός µονοπατιού. Κανένας άνθρωπος δεν έφτασε να είναι εντελώς ο εαυτός του ωστόσο, οι πάντες φιλοδοξούν να το κατορθώσουν, άλλοι στα τυφλά, άλλοι µε περισσότερο φως, ο καθένας όπως µπορεί».

Συγγραφέας µύστης και άθελά του γκουρού εκατοµµυρίων ανθρώπων, ο Έρµαν Έσσε προσφέρει τόσο στο µυθιστορηµατικό, όσο και στο δοκιµιακό και ποιητικό του έργο οράµατα και συµβουλές τεράστιας αξίας για µια ζωή απλή, σοφή και ουσιώδη. 

Ο Έρμαν Έσσε ήταν Γερμανός λογοτέχνης. Γεννήθηκε στο Καλβ (Calw) της Βυρτεμβέργης στη Γερμανία το 1877. Ξεκίνησε να εργάζεται ως βιβλιοπώλης και, παράλληλα, συνέγραφε. Έγινε γρήγορα γνωστός με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του. Το 1904 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, «Πήτερ Κάμεντσιντ». Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Γκαίτε και το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας και το 1955 με το βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εμπορίας Βιβλίων. Απεβίωσε στις 9 Αυγούστου του 1962.

Μέσα σε 196 σελίδες ο Πέρσυ Άλλαν μας γνωρίζει τον Έρμαν Έσσε και 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας (εκδόσεις Πατάκη)

(Από δημοσίευμά μου στην Αμαρυσία)

Γράμματα σ' έναν φίλο Γερμανό

Ένα επίκαιρο βιβλίο για το οποίο ο Καμύ γράφει: «Δεν µπορώ όµως να αφήσω να τυπωθούν εκ νέου αυτές οι σελίδες, χωρίς να πω τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν. Γράφτηκαν και δηµοσιεύτηκαν παράνοµα. Σκοπός τους ήταν να ρίξουν λίγο φως στον αγώνα που κάναµε στα τυφλά, και µε αυτό τον τρόπο να τον καταστήσουν πιο αποτελεσµατικό. Είναι γραπτά περιστασιακά που µπορούν, συνεπώς, να δηµιουργήσουν µια κάποια εντύπωση αδικίας. Αν έπρεπε πράγµατι να γράψουµε για την ηττηµένη Γερµανία, θα χρειαζόταν να υιοθετήσουµε µια γλώσσα κάπως διαφορετική. Ωστόσο, θα ήθελα µόνο να προλάβω µια παρεξήγηση. Όταν ο συγγραφέας αυτών των γραµµάτων λέει «εσείς», δεν εννοεί «εσείς οι Γερµανοί», αλλά «εσείς οι ναζί». Όταν λέει «εµείς», αυτό δεν σηµαίνει πάντα «εµείς οι Γάλλοι», αλλά «εµείς οι ελεύθεροι Ευρωπαίοι». Αντιπαραθέτω δύο στάσεις, όχι δύο έθνη, έστω και αν σε κάποια στιγµή της ιστορίας αυτά τα δύο έθνη αντιπροσώπευσαν δύο εχθρικές στάσεις.

Robocop

Όσοι έχετε δει το Robocop του Βερχόβεν (1987), ξεχάστε το και δείτε τη νέα οπτική από τον Χοσέ Παντίγια. Όσοι δεν το έχετε δει, πρέπει να δείτε αυτή τη συμβατική κατά τα άλλα ταινία δράσης, που δεν στέκει μόνον εκεί.
Στο νέο Robocop δίνεται έμφαση στον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κατασκευής του αστυνόμου-μηχάνημα και όχι μόνον στο ηθικό στοιχείο, στην καταπολέμηση του εγκλήματος, δηλαδή.
Η εταιρία, έχει πουλήσει πολεμικά ρομπότ στο στρατό, τα έχει κονομήσει και τώρα θέλει να ανοίξει την αγορά της και στην τοπική αστυνομία, αργότερα και στην ομοσπονδιακή και πάει λέγοντας. Όλα και όλοι για το χρήμα.
Στη Γερουσία υπάρχουν δυο τάσεις: Αυτοί που θέλουν να προωθήσουν τα σχέδια της εταιρίας (βλ. μίζες) και αυτοί που δεν θέλουν να χρησιμοποιούνται άψυχες μηχανές εναντίον ανθρώπων, διότι μπορεί να δημιουργούνται ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Στην εταιρία, υπάρχει ο επιστήμονας που θέλει τα ρομπότ για ιατρικούς και κοινωνικούς σκοπούς, άντε και για την εξωτερική πολιτική (βλ. εχθροπραξίες Ιράκ), υπάρχει και ο επιχειρηματίας που θέλει να ανεβαίνουν οι μετοχές της.
Στην αστυνομία, θέλουν κάποιον για τις βρώμικες δουλειές και μια μηχανή τους ταιριάζει γάντι, αλλά δεν γουστάρουν η μηχανή να παίρνει πρωτοβουλίες στην επίλυση των υποθέσεων και ο Robocop, δυστυχώς, παίρνει. Αρχίζει να ερευνά τους λόγους για τους οποίους έγινε η απόπειρα της δολοφονίας του, που οδήγησε στην «ανακατασκευή» του κι αυτό δεν τους αρέσει…
Μέσα σε όλα, έχουμε και το διαπλεκόμενο κανάλι, που προσπαθεί με «αντικειμενική» ενημέρωση να χειραγωγήσει το κοινό, ότι οι αστυνομικοί-μηχανές είναι απαραίτητοι και πρέπει να βγουν στους δρόμους. Τόσο αντικειμενική, που όταν οι αντιστασιακοί στο Ιράκ καταστρέφουν κάποια ρομπότ «διακόπτουμε το δελτίο μας για διαφημίσεις».

Δικός της - Her

Υπόθεση: Σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον στο Λος Άντζελες, ζει ο Θέοντορ Τουόμπλι, ένα μοναχικός και ιδιαίτερος άνδρας, που βγάζει τα προς το ζην γράφοντας προσωπικά γράμματα για λογαριασμό άλλων. Μόνος μετά από μια μακρόχρονη σχέση, αποφασίζει να αγοράσει ένα προηγμένο λειτουργικό σύστημα, το οποίο υπόσχεται ότι ανταποκρίνεται στις προσωπικές ανάγκες κάθε χρήστη καθώς αποτελεί μια διαισθητική και μοναδική οντότητα από μόνη της. Ενεργοποιώντας το, γνωρίζει τη Σαμάνθα, μια χαρούμενη γυναικεία φωνή που αποδεικνύεται διορατική, ευαίσθητη αλλά και εξαιρετικά αστεία. Όταν όμως οι ανάγκες και οι επιθυμίες της μεγαλώνουν, σε συνδυασμό με τις δικές του, η φιλία τους βαθαίνει και μια ασυνήθιστα ρομαντική διάθεση αναπτύσσεται…

Κριτική: Για να συνεχίσω, μετά τα αποσιωπητικά, την Υπόθεση που διαβάσατε: …και ύστερα ήρθε ο Έρωτας. Ένας έρωτας μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός λογισμικού. Παρανοϊκό, έτσι; Αλλά μόνον σε αμερικανική ταινία θα μπορούσε να συμβεί. Άλλωστε και ο Όουεν Γουίλσον στο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Γούντι Άλεν, δεν ζούσε τα βράδια του στο Παρίσι του μεσοπολέμου;

Το αξιοθαύμαστο όμως, είναι πως αυτή η ιστορία, παρακολουθείται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού μέσα από την υπερβολή της (είναι επιστημονική φαντασία, φίλοι μου) θίγει το σπουδαίο και πάντα επίκαιρο θέμα του εθισμού και της εξάρτησης από το Διαδίκτυο και όλα τα συμπαρομαρτούντα (δεκάδες σεμινάρια, όπως ξέρετε, στήνονται καθημερινά από παιδαγωγούς, ψυχολόγους και άλλους αρμόδιους επί του θέματος).

Omar

Ιστορία αγάπης με φόντο τη διχοτομημένη Παλαιστίνη και ήρωες δυο παιδιά που πέφτουν θύματα, του πολέμου των μυστικών υπηρεσιών με τις οργανώσεις για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Οι ηθοποιοί που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Χανί Αμπού Ασάντ, παίζουν για πρώτη φορά και είναι υπέροχοι. Ο Άνταμ Μπακρί (στο ρόλο του Ομάρ) είναι πραγματική ανακάλυψη, με βλέμμα επίμονο, σκληρό, καθαρό και τρυφερό ταυτόχρονα, ενώ η και Λιμ Λουμπανί (Νάντια), γλυκιά μελαχρινή με μεγάλα εκφραστικά μάτια, έχει μια μόνιμη θλίψη που την κάνει ακόμα πιο ελκυστική.

Τα δυο αυτά παιδιά, ξέρουν τι θέλουν το ένα από το άλλο, αλλά οι καταστάσεις όπως εξελίσσονται τα κάνουν να είναι δύσπιστα στη σχέση τους. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το δράμα της υπόθεσης, που δεν θα εξηγήσω.

Νεπάλ-Θιβέτ, το πέρασμα των Ιμαλαΐων

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο ταξιδιωτικό βιβλίο του καθηγητή ΤΕΙ Κωνσταντίνου Δ. Γλύστρα «Νεπάλ-Θιβέτ, Το πέρασμα των Ιμαλαΐων - Στα μονοπάτια των θεών».
Πρόκειται για ένα «υβριδικής» δομής, δηλαδή, οδοιπορικό, λεύκωμα (καλλιτεχνικής αισθητικής), τουριστικός οδηγός, γεωγραφικό, ιστορικό, λαογραφικό, θρησκειολογικό σχετικά με τον βουδισμό και τον ινδουισμό κλπ., καλύπτοντας πληροφοριακά, αρχιτεκτονικά και θρησκειολογικά την πλειοψηφία των ασιατικών χωρών, δεδομένου ότι το έργο αυτό δεν απευθύνεται μόνο στους ενδιαφερόμενους για τις μαγευτικές χώρες του Νεπάλ (ινδουιστικό) και του Θιβέτ (βουδιστικό), αλλά αποτελεί πολύτιμο βοήθημα και για όσους διψούν να εμβαθύνουν στη θρησκειολογία, τη φιλοσοφία, τον τρόπο σκέψης, τα έθιμα, τα φεστιβάλ και τη ζωή των λαών κάθε ινδουιστικής ή βουδιστικής χώρας, με αναφορές που δεν βρίσκει κανείς στη συνήθη βιβλιογραφία.
Με τη γλαφυρότητα, τη ζωντάνια, την πληρότητα και την αισθητική του, το βιβλίο αυτό απευθύνεται

Μια ιστορία για το παρόν

«Ένιωσα θλίψη όταν συνέλαβα τον εαυτό μου, να υποκρίνεται ότι πιστεύει πως όλοι εκεί στον κυβερνοχώρο ενδιαφέρονται για τις ιδέες μου, ενώ στην πραγματικότητα κανενός δεν του καίγεται καρφί. Και όταν πολλαπλασίασα αυτό το συναίσθημα θλίψης επί όλα τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κάθονται απομονωμένοι στα μικρά τους δωμάτια και γράφουν μανιωδώς διάφορα πράγματα και τα αναρτούν  στις μοναχικές σελίδες τους, τις οποίες κανένας δεν έχει διαβάσει επειδή όλοι είναι απασχολημένοι να γράφουν και να ανεβάζουν τις δικές τους σελίδες, τότε με έπιασε απόλυτη στεναχώρια. Ξέρετε, μόλις ξυπνήσει στον καθένα ο συγγραφέας μέσα του (και η στιγμή δεν είναι μακριά πια), μας περιμένει όλους μια εποχή παγκόσμιας κώφωσης και τέλειας ασυνεννοησίας, είχε πει ο Μίλαν Κούντερα».

Γρ. Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης

Έτοιμη είναι η ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου για τη ζωή του Γρηγόρη Λαμπράκη και η προβολή της στις αίθουσες έχει προγραμματισθεί για τις 20 Φεβρουαρίου, με τίτλο "Γρηγόρης Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης". 

Όπως πρώτη η εφημερίδα "Αμαρυσία" είχε γράψει στις 8 Δεκεμβρίου 2012, ύστερα από αποκλειστική συνέντευξή του, ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος με το ντοκιμαντέρ αυτό, προσεγγίζει τις λιγότερο γνωστές πλευρές της προσωπικότητας και της δράσης του, αλλά και της «υπόθεσης Γρηγόρη Λαμπράκη»: Του Βαλκανιονίκη στο άλμα εις μήκος, του γιατρού υφηγητή μαιευτικής -γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ενδοκρινολόγου, του βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης και της δολοφονίας του από τις δυνάμεις του παρακράτους της εποχής, το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 (στην Θεσσαλονίκη στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού έξω από τα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος), η οποία συγκλόνισε το πανελλήνιο και σήμανε την απαρχή πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, προκαλώντας διεθνές ενδιαφέρον.

Η ταινία διανέμεται από τη Feelgood.

(Ολόκληρο το ρεπορτάζ με δηλώσεις, το βιογραφικό και τη φιλμογραφία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου διαβάστε το ΕΔΩ)