Έχω κατατάξει την ταινία «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» (1994) του Νιλ Τζόρνταν στις 100 καλύτερες που έχω δει, με την αιτιολογία ότι τότε ήταν η μοναδική ταινία με θέμα τα βαμπίρ, που προβάλλει τη δυστυχία που αποπνέει η ιδιότητα του να είσαι αθάνατος. Είναι δυστυχία να μη φθείρεσαι, έγραφα, όταν όλα γύρω σου μεταβάλλονται συνεχώς. Υπάρχει μια μοναξιά που δεν αναπληρώνεται με τίποτα και όταν λέμε «μόνος ούτε στον Παράδεισο», σκεφτείτε τη μοναξιά μέσα στην Κόλαση. Γιατί είναι κόλαση, να ζεις στους αιώνες και να βλέπεις την ανθρωπότητα να αναλώνεται σε πολέμους και μάταιους ανταγωνισμούς και εσύ να πρέπει να επιβιώνεις πίνοντας το αίμα των άλλων.
Έτσι, το «Μόνον οι εραστές μένουν ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους, άλλου ένα ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη της κινηματογραφίας, έρχεται δεύτερο στην ίδια θεματική, αλλά ίσως πρώτο στην πιο σοφιστικέ αντιμετώπιση, με τον έναν από τους δυο άφθαρτους ήρωες να ανήκει στον καλλιτεχνικό χώρο (ο Τομ Χίντλεστοουν υποδύεται έναν underground μουσικό), ενώ η σύντροφός του (Τίλντα Σουίντον, με τουπέ και διακριτική υπεροψία σύμφωνα με το ρόλο της) ανήκει στο χώρο της ποίησης και της λογοτεχνίας, αφού έχει συναναστραφεί κατά το απώτερο παρελθόν, με τον Μπάιρον και τη Σέλεϊ, όπως προκύπτει από το σενάριο.
Οπότε, αυτοί οι δύο αιώνιοι, στην κυριολεξία εραστές, έχουν πραγματικά ένα σοβαρό λόγο, να αισθάνονται απογοητευμένοι από την πορεία της ανθρωπότητας: είναι σοβαροί διανοούμενοι που παραμένουν στο περιθώριο.
Έτσι, το «Μόνον οι εραστές μένουν ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους, άλλου ένα ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη της κινηματογραφίας, έρχεται δεύτερο στην ίδια θεματική, αλλά ίσως πρώτο στην πιο σοφιστικέ αντιμετώπιση, με τον έναν από τους δυο άφθαρτους ήρωες να ανήκει στον καλλιτεχνικό χώρο (ο Τομ Χίντλεστοουν υποδύεται έναν underground μουσικό), ενώ η σύντροφός του (Τίλντα Σουίντον, με τουπέ και διακριτική υπεροψία σύμφωνα με το ρόλο της) ανήκει στο χώρο της ποίησης και της λογοτεχνίας, αφού έχει συναναστραφεί κατά το απώτερο παρελθόν, με τον Μπάιρον και τη Σέλεϊ, όπως προκύπτει από το σενάριο.
Οπότε, αυτοί οι δύο αιώνιοι, στην κυριολεξία εραστές, έχουν πραγματικά ένα σοβαρό λόγο, να αισθάνονται απογοητευμένοι από την πορεία της ανθρωπότητας: είναι σοβαροί διανοούμενοι που παραμένουν στο περιθώριο.