31/12/13

Μόνον οι εραστές μένουν ζωντανοί (Only lovers left alive)

Έχω κατατάξει την ταινία «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» (1994) του Νιλ Τζόρνταν στις 100 καλύτερες που έχω δει, με την αιτιολογία ότι τότε ήταν η μοναδική ταινία με θέμα τα βαμπίρ, που προβάλλει τη δυστυχία που αποπνέει η ιδιότητα του να είσαι αθάνατος. Είναι δυστυχία να μη φθείρεσαι, έγραφα, όταν όλα γύρω σου μεταβάλλονται συνεχώς. Υπάρχει μια μοναξιά που δεν αναπληρώνεται με τίποτα και όταν λέμε «μόνος ούτε στον Παράδεισο», σκεφτείτε τη μοναξιά μέσα στην Κόλαση. Γιατί είναι κόλαση, να ζεις στους αιώνες και να βλέπεις την ανθρωπότητα να αναλώνεται σε πολέμους και μάταιους ανταγωνισμούς και εσύ να πρέπει να επιβιώνεις πίνοντας το αίμα των άλλων.
Έτσι, το «Μόνον οι εραστές μένουν ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους, άλλου ένα ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη της κινηματογραφίας, έρχεται δεύτερο στην ίδια θεματική, αλλά ίσως πρώτο στην πιο σοφιστικέ αντιμετώπιση, με τον έναν από τους δυο άφθαρτους ήρωες να ανήκει στον καλλιτεχνικό χώρο (ο Τομ Χίντλεστοουν υποδύεται έναν underground μουσικό), ενώ η σύντροφός του (Τίλντα Σουίντον, με τουπέ και διακριτική υπεροψία σύμφωνα με το ρόλο της) ανήκει στο χώρο της ποίησης και της λογοτεχνίας, αφού έχει συναναστραφεί κατά το απώτερο παρελθόν, με τον Μπάιρον και τη Σέλεϊ, όπως προκύπτει από το σενάριο.
Οπότε, αυτοί οι δύο αιώνιοι, στην κυριολεξία εραστές, έχουν πραγματικά ένα σοβαρό λόγο, να αισθάνονται απογοητευμένοι από την πορεία της ανθρωπότητας: είναι σοβαροί διανοούμενοι που παραμένουν στο περιθώριο.

20/12/13

Αγνωσία (Agnosia)

Βιομηχανική κατασκοπία με τον «ισπανικό τρόπο», πάνω στα χνάρια, δηλαδή, του πρώτου διδάξαντος φιλμ «Ο λαβύρινθος του Πάνα», αλλά και με επιρροές από την «Τελευταία ακροβάτιδα της Μαδρίτης», αφού η «Αγνωσία» πέρα από τη δομή του θρίλερ βιομηχανικής κατασκοπίας, κάνει ένα σύντομο σχόλιο και για την πολιτική κατάσταση της εποχής στην Ισπανία, με τους αθρόους και «χωρίς να δίνουμε λογαριασμό» σκοτωμούς.
Παράλληλα, διαθέτει και ένα ερωτικό τρίγωνο, που δημιουργεί ένα πρόσθετο ενδιαφέρον για την εξέλιξή του.
Όλα αυτά, μέσα σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, με πλαστική φωτογραφία και συνεχή μουσική υπόκρουση που συνοδεύει όλες τις καταστάσεις και τα συναισθήματα των ηρώων, θυμίζοντας έτσι τη φιλμική τεχνοτροπία των δεκαετιών ’40 και ’50.

19/12/13

Ο μπάτλερ (The butler)

Παρά την αντιρατσιστική τάση που φαίνεται να διαπνέει τις πρόσφατες παραγωγές και δείχνει να είναι «κατευθυνόμενη» (βλ. και «12 χρόνια σκλάβος»), ο «Μπάτλερ» είναι συγκλονιστικός και αυτό οφείλεται περισσότερο στην ερμηνεία του Φόρεστ Γουίτακερ, ο οποίος υποδύεται ένα υπαρκτό πρόσωπο, που κατάφερε υπομονετικά και με επιμονή να διατηρήσει την προσωπικότητά του και τις αρχές του, σε ένα περιβάλλον απόλυτα εχθρικό απέναντί του.
Η αντιρατσιστική αυτή ταινία, σε πρώτο επίπεδο αναφέρεται σ’ αυτήν ακριβώς την προσαρμοστικότητα του ατόμου, στη δύναμη της θέλησης. Σε δεύτερο επίπεδο

Last Vegas

Άλλη μια ταινία με ηλικιωμένους για ηλικιωμένους από αυτές που μόνο το Χόλιγουντ ξέρει να κάνει καλά.
Με ένα σενάριο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τεσσάρων παλαίμαχων ηθοποιών, τους οποίους υπό άλλες συνθήκες θα τους βλέπαμε σε ταινίες μόνον ως καρατερίστες, ενώ εδώ πρωταγωνιστούν και με καταστάσεις που ταιριάζουν απόλυτα στην ηλικία τους, στις δυνατότητές τους και στο περιβάλλον τους και τέλος, με χιούμορ που συναντά κανείς μόνο στην Καλιφόρνια και στο Λας Βέγκας, την πόλη με τη μεγαλύτερη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας στις ΗΠΑ, η ταινία καταφέρνει να διασκεδάζει ελαφρά και ίσως πιο σοβαρά από ότι η ταινία Hangover (όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε συνάδελφος, «πρόκειται για ένα Hangover ηλικιωμένων»).

Γελαστός πρίγκηπας (Prince Avalanche)

Δύο τύποι, πρώτα φίλοι και μετά συγγενείς εξ αγχιστείας (ο ένας αρραβωνιασμένος με την αδερφή του άλλου) διασχίζουν ένα καμένο δάσος του Τέξας και συζητούν, συμφωνούν, ή διαπληκτίζονται. Συνεχίζουν όμως να διατηρούν τη φιλία τους. Δουλειά τους: να χαράξουν τις γραμμές της τροχαίας στην άσφαλτο. Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει η κουβέντα τους; Αυτό εξαρτάται από το σενάριο, που όμως πάσχει. Εκτός από ένα σημείο, στο ότι στην πορεία τους θα συναντήσουν ορισμένους ανθρώπους που έχουν πληγεί από την πρόσφατη φωτιά στο δάσος (στην πραγματικότητα η φωτιά στο εθνικό εκείνο πάρκο του Τέξας το 2011 είχε καταστρέψει δεκάδες σπίτια).  Όπως αναφέρει η παραγωγή η συνάντηση με μια συγκεκριμένη γυναίκα ήταν τυχαία.

12/12/13

12 χρόνια σκλάβος (12 years a slave)

Μια ταινία, βασισμένη σε αληθινή ιστορία, που φαντάζει απίστευτη, με θέμα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη θέληση για ελευθερία.
Ο Μακ Κουΐν καταφέρνει με το σκηνοθετικό του ρυθμό να καθηλώνει το θεατή παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας και με τη δύναμη των εικόνων του να συγκινεί, στο ίδιο θέμα που ο Ταραντίνο είχε θίξει σαρκαστικά και με υποδόριο χιούμορ στην ταινία «Τζάνκο ο τιμωρός» που είδαμε πέρυσι.
Ο Τσιούιτελ Ιτζίοφορ, που υποδύεται τον ελεύθερο και καλλιεργημένο μαύρο του Βορρά, ο οποίος πέφτει θύμα εκμετάλλευσης και πωλείται ως σκλάβος στον άγριο Νότο της εποχής, διαθέτει μια απέριττη εκφραστικότητα και συγκλονίζει με το πάθος του για ελευθερία, αλλά και την εσωτερική του πάλη για συγκράτηση των βίαιων συναισθημάτων του, κατά των υπανθρώπων που τον διαφεντεύουν, αλλά και των ανθρώπινων αδυναμιών του που μπορεί να τον εκθέσουν στους συντρόφους του.

5/12/13

Μικρά Αγγλία


Όχι απλώς μια Ελληνική ταινία, αλλά ένα έργο βασισμένο σε ένα βραβευμένο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη, γύρω από τον παράφορο έρωτα μιας γυναίκας για ένα ναυτικό που όμως αγαπάει και τη θάλασσα, και μιας μητέρας που θέλει να παντρεύει τις κόρες της με οικονομικά κριτήρια. Μια ιστορία που διαδραματίζεται στη χώρα μας και στο κατ’ εξοχήν ναυτικό νησί της Άνδρου.
Ο Παντελής Βούλγαρης, αν και με αργό ρυθμό ειδικά στο δεύτερο μέρος, μας χαρίζει ένα λιτό μελόδραμα, που διαδραματίζεται κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό και μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, που κάθε φορά συνδυάζονται με τα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Η φωτογραφία της ταινίας είναι εξαιρετική, είτε βλέπει προς την ανοικτή θάλασσα, είτε προς το ξερό τοπίο της στεριάς και τα πανέμορφα νησιώτικα αρχοντικά. Η Άνδρος του 1930 αναδεικνύεται μέσα από εικόνες που καταγράφουν τις φουρτούνες όχι μόνο της θάλασσας, αλλά και της ζωής.

Behind the candelabra

Όπως και με τη «Diana» που προβλήθηκε πρόσφατα, έτσι και το σημερινό  «Πίσω από τα κηροπήγια» δεν είναι μια βιογραφία, αλλά μια δραματοποιημένη αφήγηση της ερωτικής σχέσης του διάσημου Λιμπεράτσε με τον μικρότερό του Σκοτ Τόμσον.
Μια σχέση, η οποία περνάει τα στάδια όλων των σχέσεων. Ενθουσιασμό, έρωτα, αφοσίωση, ζήλια, μίσος, χωρισμό. Τελικά, είτε μεταξύ ετεροφυλόφιλων, είτε μεταξύ ομοφυλόφιλων, οι σχέσεις έχουν τις διακυμάνσεις τους, τα πάνω και τα κάτω τους και το θέμα είναι πως αντιμετωπίζονται από τους ενδιαφερόμενους, αλλά και από τους σκηνοθέτες (ας θυμηθούμε - από gay άποψη - και την επίσης πρόσφατη «Ζωή της Αντέλ»).
Εδώ, ο Σόντεμπεργκ αναπτύσσει τη σχέση των δύο ανδρών με ρυθμό θρίλερ, αποστασιοποιημένος, χωρίς μελοδραματισμούς και έχοντας στη διάθεσή του δύο έξοχους ερμηνευτές. Εξετάζει τη σχέση των δυο ανδρών σα να γυρίζει ντοκιμαντέρ,

Carrie

Σίγουρα πρόκειται για μια νέα προσέγγιση του «Έκρηξη οργής» (ο επιτυχημένος ελληνικός τίτλος της ταινίας του Ντε Πάλμα), που είχαμε δει το 1976. Πολλά στοιχεία συμβάλλουν και το κυριότερο είναι η γυναίκα σκηνοθέτις, η οποία αντιμετωπίζει το θέμα από την πλευρά της γυναικείας ψυχοσύνθεσης και ρίχνει το βάρος στο χαρακτήρα της Κάρι και λίγο παραπάνω σε εκείνον της θρησκόληπτης μητέρας της. Ένα ρόλο που έχει αναλάβει η έξοχη Τζούλιαν Μουρ, η οποία είναι καταπιεστική ακόμα και όταν δεν μιλάει. Η έκφρασή της είναι η επιτομή της θρησκόληπτης πουριτανής. Το άλλο στοιχείο, είναι η χρήση των social media, που δεν υπήρχαν τότε και στα οποία ο καθένας ανεβάζει ό,τι βιντεάκι θέλει, αρκεί να έχει έτοιμο το κινητό του.
Από εκεί και ύστερα, τα πάντα είναι τυποποιημένα και καλώς μοιρασμένα:

Εκεί που δεν το περιμένεις (Enough said)

Αυτός θα έπρεπε να ήταν ο σωστός ελληνικός τίτλος, σ’ αυτή την ταινία που είναι βασισμένη στα λίγα λόγια και τα ουσιαστικά. Το «Αρκετά είπαμε», διαθέτει ένα γλυκερό σενάριο, το οποίο στα χέρια της Νικόλ Χολοφσίνερ (στη φωτογραφία με τους πρωταγωνιστές) και στις έξοχες ερμηνείες του Τζέιμς Γκαντολφίνι και της Τζούλια Λούις Ντρέιφους (η οποία «παίζει» με τις εκφραστικές γκριμάτσες της) αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Πραγματικά είναι απόλαυση να βλέπεις τον Γκαντολφίνι (Θεός σχωρέσ’ τον), στο ρόλο ενός απλού και ειλικρινούς ανθρώπου, απέναντι σε μια ανασφαλή μασέζ, που ενώ θέλει να κάνει τη ζωή της απλούστερη μετά το διαζύγιό της, τη δυσκολεύει λόγω αυτής της ανασφάλειάς της.

Απρόσκλητος επισκέπτης (Homefront)

Άλλη μια περιπέτεια του Τζέισον Στάθαμ πάνω σ’ αυτό που ξέρει καλά. Να πλακώνει θανάσιμα τους αντιπάλους του, να κυνηγάει και να συγκρούεται με αυτοκίνητα, να πυροβολεί χωρίς να αστοχεί ποτέ και να τη βγάζει καθαρός με αμυχές (στις οποίες, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αν τους βάλει κάποια νοσοκόμα λίγο οινόπνευμα ή οξυζενέ, τότε… ο πρωταγωνιστής μας, κάνει γκριμάτσες πόνου, ενώ αν του κάνει ράμματα χωρίς νάρκωση, τότε την κοιτά με λάγνο ύφος «τι-θα-κάνεις-το-βράδυ;»). Τέλος πάντων.
Η ιστορία είναι τόσο κλασική, που αναρωτιέμαι αν κουράστηκε καθόλου ο Σιλβέστερ Σταλόνε στο σενάριο. Η σκηνοθεσία είναι τυπική, η δράση είναι καταιγιστική και τα εφέ ανάλογα.
Κρίμα που ο Στάθαμ στελεχώνεται από κάποια σοβαρά ονόματα, όπως η Ράιντερ, ο Φράνκο και η Μπόσθγουορκ.
Θα αρέσει στους φίλους της περιπέτειας και του Τζέισον Στάθαμ.

1/12/13

Η τέλεια ομορφιά (La grande bellezza)

«Στα 65 μου διαπίστωσα ότι έχω πλέον το δικαίωμα να απολαμβάνω μόνον αυτά που πραγματικά μου αρέσουν», λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας ο συγγραφέας Τζεπ Γκαμπαρντέλα (που τον υποδύεται λιτά και υπέροχα ο Τόνι Σερβίλο), ομολογώντας έτσι, ότι στη μέχρι τότε γεμάτη με εφήμερες απολαύσεις ζωή του, έκανε πράγματα που δεν του άρεσαν (ακολουθώντας τη μόδα, τις συμβάσεις μιας πολυτελούς ζωής, ή «φίλους» που δεν τον αντιπροσώπευαν).
Έτσι, τον παρακολουθούμε να περπατά νωχελικά στο επιχρυσωμένο κλουβί του, που είναι η Ρώμη με όλη την εκπληκτική ομορφιά της, την αρχιτεκτονική, τα σιντριβάνια, τα γλυπτά και τους πίνακες ζωγραφικής και να αναζητά το χαμένο νόημα της μέχρι τότε ζωής του, αλλά και την τέλεια ομορφιά του σήμερα, αφού το αύριο κανείς δεν το ξέρει.

28/11/13

Hunger games: Η φωτιά (Hunger games: Catching fire)

Υπόθεση: Η Κάτνις που έχει καταφέρει να επιβιώσει στους 74ους Αγώνες Πείνας επιστρέφει νικήτρια στην πατρίδα της μαζί με τον συμπαίκτη της Πίτα. Τώρα οι δύο τους πρέπει να φύγουν από τα σπίτια και τις οικογένειες τους και να ξεκινήσουν την «Περιοδεία της Νίκης» σε όλες τις περιφέρειες της Πάνεμ.
Κατά την διάρκεια της περιοδείας φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει , μια μικρή σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει επανάσταση σε όλες τις περιφέρειες. Παρόλα αυτά η Κάπιτολ εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο και όλοι με αρχηγό τον Πρόεδρο Σνόου ετοιμάζονται για τους 75ους Αγώνες Πείνας, τους Αγώνες που θα αλλάξουν την Πανεμ για πάντα.
Κριτική: Εξίσου επιτυχημένη και ίσως καλύτερη από την πρώτη, είναι η συνέχεια των Αγώνων Πείνας, η «Φωτιά»,

Ραγισμένα όνειρα (The broken circle breakdown)

Ένας πρωτότυπος ξένος τίτλος (ο ελληνικός είναι πολύ απλοποιημένος), τρεις πολύ καλές ερμηνείες, εξαιρετική μουσική και μια αφήγηση μέσα από πολλά φλασμπάκ, διακρίνουν αυτό το οικογενειακό δράμα από τα τετριμμένα, γύρω από τον έρωτα, την οικογένεια και την απώλεια.
Μπορεί η ιστορία να είναι κλασσική, αλλά ο τρόπος που αποδίδεται καθηλώνει το θεατή. Εάν μάλιστα αυτός είναι και λάτρης της country music και ειδικότερα της bluegrass, τότε μένει απόλυτα ικανοποιημένος. Τα τραγούδια παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην ταινία, αφού οι στίχοι τους κάθε φορά ταιριάζουν απόλυτα με τα διαδραματιζόμενα.
Η πρωτοτυπία των  φλασμπάκ βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλές φορές δεν έρχονται για να εξηγήσουν τι συνέβη στο παρελθόν και δεν λειτουργούν ως «αποκάλυψη», αλλά απλά συμπληρώνουν πτυχές του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και προσθέτουν κάτι σε αυτό που ήδη γνωρίζουμε, ή μπορούμε να υποθέσουμε.

Diana

Γλυκό παραμύθι γύρω από μια φάση της ζωής της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Μι ταινία που θα μπορούσε να αφορά σε οποιαδήποτε πριγκίπισσα οποιαδήποτε χώρας (εντάξει, όπου υφίσταται ο θεσμός).
Γλυκανάλατο story, άνευρη σκηνοθεσία, επίπεδες ερμηνείες και τίποτα περισσότερο.
Δε νομίζω ότι προσθέτει τίποτα στο χαρακτήρα της πριγκίπισσας που καθιερώθηκε στις ψυχές των ανθρώπων, ως αγνή και φιλάνθρωπη και καμία σχέση έχουσα με τη δυναστεία.
Ενδιαφέρει περισσότερο, αυτούς που διαβάζουν τα gossip περιοδικά, ή τις αντίστοιχες στήλες «σοβαρών» εφημερίδων.
Υπόθεση: Ήταν η διασημότερη γυναίκα στον κόσμο. Ο θάνατος της προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. 16 χρόνια μετά το άδοξο τέλος της, ο Όλιβερ Χιρσμπίγκελ (“The Experiment”, “Downfall”, “Five Minutes of Heaven”) αποτυπώνει στο κινηματογραφικό πανί - με τη μεγαλύτερη δυνατή ευαισθησία - τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της γυναίκας που έμεινε γνωστή ως η πριγκίπισσα του λαού.
Σκηνοθεσία: Όλιβερ Χιρσμπίγκελ
Με τους: Ναόμι Γουότς, Ναβίν Άντριους, Ντάγκλας Χοτς, Τζέραλντιν Τζέιμς, Τσαρλς Έντουαρντς, Τζούλιετ Στίβενσον, Λι Άσκουιθ Κόου, Κας Ανβάρ, Λόρενς Μπέλχερ
Προβάλλεται από 28/11/2013
(Κριτική μου στο myFilm)

Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο (The fifth estate)

Η ιστορία του Τζούλιαν Ασάνζ και του αποκαλυπτικού site WikiLeaks , είναι λίγο πολύ γνωστή στον κόσμο και όχι μόνον από το δελτίο τύπου με την υπόθεση της ταινίας.
Θα περίμενε κάποιος μια ταινία με μορφή έντονου θρίλερ, στην οποία θα υπήρχαν λιγότεροι τεχνικοί όροι γύρω από το χάκινγκ και τη διαρροή πληροφοριών και περισσότερη δράση (έστω και παρασκηνιακή) γύρω από τις κινήσεις του Ασάνζ και την καταδίωξή του μέχρι τη στιγμή που ζήτησε πολιτικό άσυλο.
Το WikiLeaks έδωσε μεν μια γερή γροθιά στην έννοια της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, επιτρέποντας στους απλούς ανθρώπους να βγουν από το σκοτάδι και να δουν τις κρυφές ενέργειες των κυβερνήσεων και των εταιρειών που φτάνουν μέχρι την άκρη του δικαίου, αλλά στην ταινία δεν φαίνεται αυτή η δυναμική.

21/11/13

Ψάχνοντας τον Sugarman (Searching for Sugarman)

Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με δομή θρίλερ μυθοπλασίας, για τον Σίξτο Ροντρίγκεζ, ένα τραγουδιστή που ήταν διάσημος στην Αυστραλία και τη Νότιο  Αφρική, αλλά άγνωστος στην Αμερική απ’ όπου ξεκίνησε.
Ο Σίξτο Ροντρίγκεζ στην δεκαετία του ’70, υπήρξε το μεγαλύτερο ροκ είδωλο της Αμερικής κι όμως δεν έγινε ποτέ γνωστός. Σήμερα, στα 70 του χρόνια και μετά από την τεράστια επιτυχία του ντοκιμαντέρ «Ψάχνοντας τον Sugarman»  η καριέρα του εκτοξεύεται και δίνει συναυλίες σε όλον τον κόσμο.
Για τον ίδιο, υπάρχουν πληροφορίες, τόσο στο δελτίο τύπου, όσο και στη Wikiipedia, για το ντοκιμαντέρ μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι ό,τι καλύτερο έχω δει ως βιογραφία και μάλιστα ενός καλλιτέχνη, που δεν υπήρξε ευρύτερα γνωστός.

Ο συνήγορος (The counselor)

Σε αντίθεση με το πρόσφατο «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν, στο οποίο ο τίτλος ανταποκρίνεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας, κατά την οποία η ηρωίδα διαπιστώνει ότι η ύπαρξή της, οφείλεται και στο γεγονός ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της, όρθια, παρά την βαρύτητα που τη δυσκολεύει στο περπάτημα, στο «Συνήγορο», ο τίτλος ανταποκρίνεται στην σκηνή της έναρξης, όπου έχουμε έναν απόλυτα ερωτευμένο δικηγόρο, που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Όπως η βαρύτητα απουσιάζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του Κουαρόν, έτσι και ο έρωτας είναι απών σε όλη την υπόλοιπη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, όπου οι ήρωές της αδιαφορούν για όλους και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.
Ο εξαιρετικός Μάικλ Φασμπέντερ ως Συνήγορος, αρραβωνιασμένος με την Πενέλοπε Κρουζ,  είναι

Thor 2: Ο σκοτεινός κόσμος (Thor 2: The dark world)

Μετά από την κριτική της ταινίας After Earth, είχα λάβει mail από έναν αναγνώστη του Myfilm, ηλικίας 15 ετών, που μου έγραφε, γιατί την είχα χαρακτηρίσει άξια τριών αστέρων (στα 10), ενώ εκείνου του άρεσε... Εκείνο το μήνυμα, με είχε ωθήσει, γράφοντας αργότερα την κριτική για το «Δαχτυλίδι της φωτιάς» (4 στα 10 αστέρια), να γράψω ότι εάν είσαι πάνω από 18 «η ταινία εξελίσσεται σε μια βαρετή και θορυβώδη υπερπαραγωγή με απόλυτα προβλέψιμο τέλος». Σκέφτομαι λοιπόν τώρα, ότι δεν πρέπει να επανέλθω στα ίδια και τα ίδια, αλλά αμφιβάλω αν θα τα καταφέρω.
Ο Θορ, ήρωας της σκανδιναβικής μυθολογίας, όπως αποδόθηκε (για δεύτερη μάλιστα φορά) δεν «κολλάει» στην ιδιοσυγκρασία μας. Όχι μόνο σε εμάς τους Έλληνες με την πλούσια και ανθρωποκεντρική μυθολογία, αλλά ούτε και στους λοιπούς Δυτικούς, που έχουν συνηθίσει τους Superman, Batman, Spiderman, κλπ.

15/11/13

Ο Αδάμαστος: Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα

Είδα την ταινία την πρώτη μέρα προβολής της στο ΙΝΤΕΑΛ και παρατήρησα τους - νέους ως επί το πλείστον - θεατές στο τέλος της βραδινής, που εγκατέλειπαν την αίθουσα ενθουσιασμένοι. Με δεδομένο το γεγονός ότι το ο κινηματογράφος του φανταστικού απευθύνεται σε ένα περιορισμένο κοινό θεώρησα θετική την ανταπόκριση του κόσμου. Ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που έβλεπαν ελληνική ταινία «ηρωικής φαντασίας»… 
Προσωπικά, άφησα την αίθουσα με ανάμικτα συναισθήματα. Παρακολούθησα την ταινία με πρώτο κριτήριο αυτό που επικαλούμαι πάντα: ο κινηματογράφος είναι για μένα πρώτα διασκέδαση και μετά ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) και με δεύτερο κριτήριο ότι δεν με ενδιαφέρει τι έχει γραφτεί προηγουμένως για ένα φιλμ. Είχα να κάνω δε, με μια ταινία πολύ χαμηλού προϋπολογισμού (μόλις 10.000 ευρώ).

14/11/13

Ο εχθρός μου

Επιτέλους, μετά από αρκετό καιρό, είδα μια ελληνική ταινία που ασχολείται με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Και έχει suspense, έχει δράση, χωρίς να είναι ταινία δράσης, αλλά ένα δράμα χαρακτήρων, με φόντο μια Αθήνα στενόχωρη και μια κοινωνία πολυσυλλεκτική και απρόσωπη.
Ο κεντρικός ήρωας, ο Κώστας Στασινός που ήρθε κάποτε στην Αθήνα σπούδασε γεωπόνος, παντρεύτηκε, πήρε δάνειο και απόκτησε σπίτι, έκανε δυο παιδιά και διάγει μια ήρεμη ζωή χωρίς εξάρσεις, κουμαντάροντας την οικογένεια με τις παραδοσιακές αρχές. Όλα κινούνται ομαλά, μέχρι ένα βράδυ που μπουκάρουν σπίτι του τέσσερις μασκοφόροι, τους δένουν και τους φιμώνουν όλους, βιάζουν την κόρη, ρημάζουν το σπίτι, παίρνουν τις οικονομίες του Κώστα και αφήνουν πίσω τους υλικά και ψυχικά συντρίμμια.

Σ' αγαπώ (How I live now)

Μια ταινία που σε συναρπάζει από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, με  θέμα τον έρωτα δύο ανέμελων παιδιών, ο οποίος διακόπτεται από μια πυρηνική καταστροφή. Μια καταστροφή, που προέρχεται από τη δράση τρομοκρατών (γενικώς και αορίστως), η οποία όμως επιδρά στον ψυχισμό ιδιαίτερα της νεαρής ηρωίδας (άψογη η ερμηνεία της Σάουορς Ρόναν ως Ντέιζι και προσέξτε τις εκφράσεις της από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας), που καταλήγει να τρέχει μόνη της στα δάση και τα βουνά μαζί με τη μικρότερη ξαδέρφη της, πρώτα για να επιβιώσουν και ύστερα για να βρει τον αγαπημένο της.
Αποπνικτική ατμόσφαιρα, άγχος και αγωνία για τις μικρές πρωταγωνίστριες. Σοκαριστικές σκηνές από την αιφνιδιαστική τους ωρίμανση, το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση (να, που υπάρχουν και άλλοι τρόποι εκτός από αυτόν της Αντέλ, για να δείξει ο σκηνοθέτης την «αναζήτηση της αυτογνωσίας»).

Ο αυτοκράτορας (Emperor)

Παρά την προθεσμία που θέτει η Ουάσιγκτον στους επικεφαλής στρατιωτικούς των στρατευμάτων κατοχής της Ιαπωνίας για την εύρεση λύσης στο θέμα «αθώος ο αυτοκράτωρ ή ένοχος για εγκλήματα πολέμου», ο ρυθμός της εξέλιξης είναι πολύ αργός και οι σκηνές του αισθήματος του κεντρικού ήρωα με μια γιαπωνέζα, είναι περισσότερες του δέοντος, για ένα φιλμ που θέλει να χαρακτηρίζεται «ιστορική περιπέτεια».
Βέβαια ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αναδείξει μέσα από τις παρασκηνιακές κινήσεις του κεντρικού ήρωα, τον κώδικα τιμής των γιαπωνέζων και την τελείως διαφορετική νοοτροπία τους, απέναντι σε θέματα ζωής και θανάτου, απονομής δικαιοσύνης και εκδίκησης, αλλά ως εκεί. Οι εικόνες που παρακολουθούμε είναι αντάξιες μιας τυπικής «πολεμικής» ταινίας. Γενναίοι, αποφασιστικοί, αδέκαστοι, Αμερικανοί και σιωπηλοί, μυστηριώδεις, ανεξερεύνητοι και ύπουλοι Ιάπωνες. Ο θεατής όμως, δεν παύει να διατηρεί την εντύπωση ότι παρακολουθεί μια ιστορία αγάπης, με φόντο τα πραγματικά γεγονότα της εποχής.

7/11/13

Εγώ κι εσύ (Io e te)


Ακούς για μια ταινία με θέμα τη μετάβαση από την εφηβεία στην ωριμότητα με  σκηνοθέτη τον  Μπερτολούτσι (του «Τελευταίου ταγκό στο Παρίσι» και του «La Luna») και περιμένεις ένα τολμηρό φιλμ εκρηκτικών σχέσεων. Αντί αυτού όμως παρακολουθείς μια light ιστορία δύο παιδιών που αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα, τα οποία λύνονται με ακόμα ευκολότερο τρόπο.
Ο έφηβος Λορέντζο που είναι εσωστρεφής, αλλά και καλό παιδί, κάνει την επανάστασή του, με το να μην πάει εκδρομή στα χιόνια με το σχολείο του και απομονώνεται στο υπόγειο τις αντίστοιχες μέρες για να κάνει τη ζωή του, όπως αυτός θέλει. Από την άλλη, η ετεροθαλής και μεγαλύτερη αδερφή του Ολίβια, κατεβαίνει στο ίδιο υπόγειο για να κρυφτεί μερικές μέρες σε μια προσπάθεια απεξάρτησης από τα ναρκωτικά.
Η συνάντησή τους, η οποία στην αρχή θα τους φέρει σε σύγκρουση, θα εξελιχθεί σε σχολείο.

Miss Violence


Το Κωσταλέξι, ένα χωριό έξω από τη Λαμία έγινε παγκόσμια γνωστό, όταν στις 7 Νοεμβρίου 1978, οι πόρτες στο ισόγειο ενός σπιτιού άνοιξαν και μια ομάδα αστυνομικών και δημοσιογράφων ήρθε αντιμέτωπη με ένα θέαμα που δύσκολα θα ξεχνούσε. Μια 47χρονη πλέον γυναίκα αντίκριζε τον ήλιο για πρώτη φορά, μετά από 29 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού της σ' ένα μικρό δωμάτιο. Η φρικτή ιστορία της ξεκινούσε από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Η έφηβη τότε Ελένη, γόνος «εθνικόφρονος οικογενείας», έκανε κάτι που φάνταζε έγκλημα στην μικρή και κλειστή κοινωνία του χωριού: Φήμες την ήθελαν να διατηρούσε ερωτική σχέση με τον δάσκαλο του χωριού, ο οποίος συν τοις άλλοις, φερόταν να είχε προσχωρήσει στις τάξεις των κομμουνιστών. Η γονείς της και τα τρία αδέλφια της, μπροστά σ' αυτήν την ντροπή, έδρασαν άμεσα κι αποφασιστικά. Φυλάκισαν την Ελένη στο ισόγειο του σπιτιού. Το πιο λυπηρό δε, ήταν πως πολλοί συγχωριανοί γνώριζαν τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν τολμούσε να κάνει έστω και ανώνυμη καταγγελία, ακόμα κι όταν πέρασαν τα χρόνια. Έκτoε, ο όρος «Κωσταλέξι» είναι συνώνυμος με τον βίαιο αποκλεισμό ενός προσώπου, την απάνθρωπη συμπεριφορά εναντίον του, τη μιζέρια και την αθλιότητα. Επίσης, χρησιμοποιείται δίκην κουτσομπολιού, για να χαρακτηρισθεί μια οικογένεια «κλειστή», «αντικοινωνική».
Ως κινηματογραφικό όρο, δεν θυμάμαι να τον είχα χρησιμοποιήσει πριν την ταινία «Κυνόδοντας» (2009) και τον είχα επαναλάβει το 2011 με αφορμή την προβολή της μεξικανικής «Το κάστρο της αγνότητας» (1973). Οι δύο αυτές ταινίες (σαν από καρμπόν), είχαν θέμα τον εγκλεισμό-αποκλεισμό

1/11/13

Machete: Η επιστροφή (Machete kills)

Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ γνωστός για τις γεμάτες βία και δράση ταινίες του, επιστρέφει αυτή τη φορά με μια περιπέτεια που, όπως πάντα, θυμίζει Ταραντίνο. Επιστρατεύει το μισό Χόλιγουντ και μοιράζει ρόλους, με τους οποίους οι πρωταγωνιστές φαίνεται να διασκεδάζουν. Ιδιαίτερα ο Μελ Γκίμπσον στο ρόλο του κακού της ταινίας και ο Τσάρλι Σιν στο ρόλο του Πορέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. 
Θα χαροποιήσει τους φίλους του Ροντρίγκεζ και αυτού του κινηματογραφικού είδους
Υπόθεση: Ο πρόεδρος της Αμερικής, επιστρατεύει τον πρώην ομοσπονδιακό πράκτορα Ματσέτε, για μια αποστολή αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο θνητό- πρέπει να εντοπίσει και να εξολοθρεύσει έναν παρανοϊκό εκατομμυριούχο έμπορο όπλων, που σχεδιάζει να σκορπίσει τον πόλεμο και την αναρχία σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
Με τους: Άμπερ Χερντ, Ντάνι Τρέχο, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ντέμιαν Μπισίρ, Μελ Γκίμπσον, Σοφία Βεργκάρα, Τζέσικα Άλμπα, Λέιντι Γκάγκα, Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ, Άλεξ Βέγκα, Βανέσα Χάτζενς και σε έκτακτες εμφανίσεις Αντόνιο Μπαντέρας, Μελ Γκίμπσον και Τσάρλι Σιν.
Προβάλλεται από 31/10/2013
(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία)

31/10/13

Η ζωή της Αντέλ - Κεφάλαια 1 και 2 (La vie d'Adèle)

Υπερεκτιμημένο. Ίσως επειδή οι προηγούμενες ταινίες του Κεσίς ήσαν εξαιρετικές (και η Μαύρη Αφροδίτη, με είχε εντυπωσιάσει παρά το μεγάλο μήκος της, που ήταν περίπου 2 ώρες και 40 λεπτά).
Ο Κεσίς, σ’ αυτή την ταινία αποτυπώνει σωστά τα προβλήματα της εφηβικής ηλικίας, παράλληλα με την αναζήτηση και τον καθορισμό της αισθηματικής και της σεξουαλικής  ταυτότητας της Αντέλ. Το κάνει όμως, αφιερώνοντας πάρα πολύ χρόνο στα (πάμπολλα) κοντινά πλάνα του προσώπου της Αντέλ, το οποίο είναι ομολογουμένως ελκυστικό και πρόστυχα αθώο, καθώς και στις ερωτικές σκηνές και στις σκηνές που η Αντέλ εργάζεται στο νηπιαγωγείο, οι οποίες συνολικά, θεωρώ δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο στην εμβάθυνση του χαρακτήρα της ηρωίδας. Χαρακτήρα, ενός κοριτσιού χωρίς εμπειρίες, αναποφάσιστου και εύπλαστου, που αφού έχει αποκλειστεί από την παρέα της με τον πιο σκληρό τρόπο, «παρασύρεται» πλέον από την ολοκληρωμένη και ταυτόχρονα σκληρή Έμμα, η οποία ξέρει τι θέλει και βασικά εκμεταλλεύεται την αδυναμία της Αντέλ.
Οι ερμηνείες και των δύο κοριτσιών είναι τόσο καλές, που πραγματικά δεν χρειάζονται τρεις (3) ολόκληρες ώρες για να αντιληφθεί ο θεατής με τι χαρακτήρες έχει να κάνει και ποια θα είναι η εξέλιξη, όπου το τέλος είναι φυσική απόρροια των όσων έχουν προηγηθεί. Αλλά, ποιο τέλος; Έτσι όπως τελείωσε, τα κεφάλαια 3 και 4 είναι αναμενόμενα…
Υπόθεση: Η Αντέλ, μαθήτρια λυκείου, 18 χρονών, ονειρεύεται να βρει τον έρωτα και αρχίζει να εξερευνά την σεξουαλική της ταυτότητα. Η σχέση της με έναν συμμαθητή της έχει άδοξο τέλος, χωρίς ποτέ να της προκαλέσει το ενδιαφέρον και την ερωτική ένταση που λαχταρά να ανακαλύψει. Η ζωή της ανατρέπεται από τη στιγμή που θα συναντήσει τυχαία μια νύχτα την Έμμα, ένα κορίτσι με μπλε μαλλιά. Μαζί θα ζήσουν μια έντονη ερωτική σχέση γεμάτη πάθος, αλλά και αγάπη. Η Έμμα βοηθά την Αντέλ όχι μόνο να ανακαλύψει τη σεξουαλική επιθυμία και απόλαυση αλλά και να προσδιορίσει τη ταυτότητα της σαν ενήλικη γυναίκα. 
Σκηνοθεσία: Αμπντελατίφ Κεσίς
με τους Αντέλ Εξαρχόπουλος, Λέα Σεντού, Τζερεμί Λαέρτ, Κατρίν Σαλέ
Προβάλλεται από 31/10/2013
(Κριτική μου στο myFilm)

24/10/13

Captain Philips

Για άλλη μια φορά ο Τομ Χανκς δείχνει την ερμηνευτική κλάση του. Αυτή τη φορά ως πλοίαρχος φορτηγού που πέφτει θύμα πειρατείας, ενώ για άλλη μια φορά και ο σκηνοθέτης Πολ Γκρίνγκρας (Στη σκιά των κατασκόπων - Το τελεσίγραφο του Μπορν), δείχνει τη δική του, σε μια ακόμα περιπέτεια έντονης δράσης. Μόνον που αυτή τη φορά, η δράση συσσωρεύεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας, αφού το πρώτο κυλάει τυπικά και ευτυχώς που υπάρχει ο Τομ Χανκς.
Βέβαια, έχοντας δει φέτος το χειμώνα την «Πειρατεία στον ωκεανό» του δανού Τομπίας Λίντχολμ, δεν μπορούμε να μην κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής κινηματογραφικής οπτικής απέναντι στις πειρατείες,  παρ’ όλο που  η επιχειρηματική κουλτούρα (business culture)  είναι κοινή: να σωθεί το πλοίο και το εμπόρευμα, και όλα τα άλλα… «γαία πυρί μιχθήτω».
Στην ευρωπαϊκή εκδοχή (του Λίντχολμ),

Ο λαός προστάζει (Meet John Doe)

Η κλασική σάτιρα του Φρανκ Κάπρα για τον Τύπο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παραγωγής 1941 (σε επανέκδοση από τη New Star) και ένας από τους πιο πετυχημένους κοινωνικούς σχολιασμούς που κινηματογραφήθηκαν ποτέ.
Υπόθεση της ταινίας: Η εφημερίδα «Μπούλετιν» αλλάζει διεύθυνση και στέλνει 40 εργαζόμενους στην ανεργία. Μια απ’ τις απολυμένες, η δημοσιογράφος Αν Μίτσελ (Μπάρμπαρα Στάνγουικ), στην τελευταία της στήλη δημοσιεύει ένα επινοημένο γράμμα με αποστολέα έναν ανύπαρκτο άνεργο που τον ονομάζει «Τζον Ντο» (είναι το όνομα με το οποίο χαρακτηρίζονται στην Αμερική οι αγνώστου ταυτότητος άνθρωποι, συνήθως νεκροί).
Ο επινοημένος «Τζον Ντο», λοιπόν, σύμφωνα με το σενάριο της Μίτσελ, έχει φτάσει σε σημείο απόλυτης απελπισίας και απειλεί ν’ αυτοκτονήσει την παραμονή των Χριστουγέννων,

Δον Ζουάν (Don Jon)

Ο γνωστός ηθοποιός Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, στέκεται για πρώτη φορά πίσω από τις κάμερες, και μας παραδίδει την πρώτη μεγάλου μήκους του ταινία «Δον Ζουάν», που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
«Σκέφτηκα ότι μια κωμωδία με θέμα τη σχέση ενός άντρα εθισμένου στο πορνό, και μιας κοπέλας που βλέπει πάρα πολλές ρομαντικές κομεντί, θα ήταν ξεκαρδιστική και καυστική. Κάπως έτσι ξεκίνησε. Αρχικά επρόκειτο για μια ιστορία αγάπης, αλλά στην πορεία πρόσεξα, ότι συχνό εμπόδιο στην αγάπη, είναι ο τρόπος που αντικειμενοποιεί ο ένας τον άλλο. Τοποθετούμε τις προσδοκίες μας στο πρόσωπο του συντρόφου μας, και αντί να δεσμευτούμε και να ακούσουμε προσεκτικά, βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια με ταμπέλες...

Μείνε δίπλα μου (Ain't them bodies saints)

Με φόντο τις αχανείς εκτάσεις του Τέξας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, ένα ερωτευμένο ζευγάρι παρανόμων γνωρίζει το οδυνηρό συναίσθημα της απώλειας. Η καταδικασμένη τους αγάπη, ντυμένη με έναν μοναδικό, μελαγχολικά λυρικό μανδύα, εξελίσσεται στην πιο τραγική και ανεκδιήγητα δραματική ιστορία ανθρώπινης οδύνης.
Το «Μείνε Δίπλα Μου», φέρει έντονα τα σημάδια που προκαλεί ο έρωτας, η μητρότητα και η αναζήτηση της ειρήνης, όταν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με το παρελθόν.

19/10/13

Ζούσε τη ζωή της (Vivre sa vie)

Μια από τις πιο σημαντικές και ώριμες ταινίες του Γκοντάρ που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αφοπλίζει το θεατή με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνειά της, προβάλλεται από σήμερα και μέχρι τις 23/10/13 στο ΤΙΤΑΝΙΑ στην Αθήνα, στο πλαίσιο αφιερώματος στον Γκοντάρ από τη New Star.
Η Νανά (Άννα Καρίνα) είναι πωλήτρια σε κατάστημα δίσκων στο Παρίσι. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, εγκαταλείπει τόσο τον σύντροφό της όσο και τη δουλειά της και αρχίζει να εκπορνεύεται. Αναζητώντας την ευτυχία μακριά από το σύζυγο και το παιδί της, βρίσκει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας στα πεζοδρόμια του Παρισιού.
Η ταινία παρουσιάζει το πέρασμα της ηρωίδας από την ευκαιριακή, «ερασιτεχνική» εκπόρνευση, στην επαγγελματική πορνεία, καταγράφοντας μια σειρά από διαδοχικές στιγμές αυτής της πορείας.

17/10/13

Μια στάση πριν το τέλος (Fruitvale station)

Για τον Όσκαρ ο θεατής της ταινίας δεν γνωρίζει τίποτα, εκτός ίσως ότι κάποια στιγμή στο παρελθόν του υπήρξε βαποράκι ναρκωτικών (άλλωστε, μας δείχνει ότι έχει και ένα σακουλάκι εφεδρεία στην ντουλάπα του «δια παν ενδεχόμενον»).
Έτσι, στο πρώτο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε ουσιαστικά έναν «άγιο» άνθρωπο, με αρχές και ευαισθησίες, να προσπαθεί να έρθει στον ίσιο δρόμο (πετάει στη θάλασσα και το σακουλάκι με το «πράμα»), να βρει δουλειά για να ικανοποιεί τις ανάγκες των πλησίον του και άλλα γλυκερά και αποδεκτά εν πάση περιπτώσει.
Στο δεύτερο μέρος, που είναι και το συγκλονιστικό (γυρισμένο με μαεστρία και με στυλ ντοκιμαντέρ), βλέπουμε τον Όσκαρ, ύστερα από μια σειρά ατυχών συμπτώσεων να πέφτει –τελικά- θύμα ρατσιστικής βίας.

Όσα φέρνει ο χρόνος (About time)

Εντάξει, μη νομίζετε ότι είναι και ό,τι καλύτερο να μπορείτε να γυρίζετε πίσω στο χρόνο και ειδικά όπως ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο οποίος κάθε φορά που πήγαινε κάτι στραβά στα ερωτικά του, γύριζε πίσω για να διορθώσει το λάθος του.
Ωραίο το εύρημα της ταινίας και το πλεονέκτημα του νεαρού, αλλά υπήρχε ένας αστάθμητος παράγοντας: γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, διόρθωνε το λάθος του, αλλά η ιστορία εξελισσόταν διαφορετικά και έτσι ο νεαρός πάλι χαμένος βρισκόταν.
Ηθικό δίδαγμα: Αφήστε το χρόνο να κυλάει όπως κυλάει και εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες, διότι

Riddick

Δεν μπορώ να πω ότι είναι καλύτερη από τις προηγούμενες αυτή η περιπέτεια του Riddick, αλλά έχει δημιουργήσει τους φίλους του, οι οποίοι μάλλον δεν θα πρέπει να βαριούνται τις επαναλήψεις.
Η συνταγή του κυνηγημένου δραπέτη Riddick στο εξώτερο διάστημα: Αφιλόξενος κλιματικά πλανήτης, εχθρικό περιβάλλον από άποψη πανίδας και χλωρίδας και άνθρωποι, που ενώ περιμένεις να έρθουν να σε βοηθήσουν, αυτοί που έρχονται είναι για να σε πιάσουν (και σε θέλουν με το κεφάλι χώρια από το σώμα).
Σκληρό και βίαιο έργο επιστημονικής φαντασίας κομμένο και ραμμένο –πάλι- στα μέτρα του αλώβητου Βιν Ντίζελ, με λακωνικό σενάριο και ερμηνείες χωρίς απαιτήσεις, καλό σχεδιασμό παραγωγής και μέτρια εφέ. 
Μόνο για τους φίλους του Riddick.

12/10/13

Το παρελθόν - Le Passé

Μετά από τέσσερα χρόνια χωρισμού, ο Αχμάντ επιστρέφει, για να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου του, όπως του ζήτησε η Μαρί. Κατά τη διαμονή του, ανακαλύπτει τη νέα σχέση της Μαρί, έναν τύπο τον Σαμίρ, που την έχει καταστήσει έγκυο, αλλά αυτή το κρύβει από τις κόρες της εκ του πρώτου συζύγου, που λείπει στις Βρυξέλες. Μαζί της ταυτόχρονα, μένει και ο γιος του Σαμίρ.
Τουτέστιν, η Μαρί πριν πάρει το διαζύγιο με τον Αχμάντ, που είναι ο δεύτερος σύζυγος, είναι έγκυος από τον υποψήφιο για τρίτο σύζυγο Σαμίρ, αλλά συγκατοικεί με τις δύο κόρες του πρώτου και το γιο του Σαμίρ.

Luton

Το Luton (ο τίτλος αναφέρεται σε αεροδρόμιο της Μ. Βρετανίας) παρουσιάζεται ως η ιστορία τριών ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στο πλαίσιο μιας συμβατικής ζωής που τους καταπιέζει, βρίσκουν το δικό τους τρόπο διαφυγής, αποσυμπίεσης, εκτόνωσης.
Το θέμα δεν είναι άσχημο και κατά κάποιο τρόπο το έχουμε δει στο παρελθόν σε αρκετές ταινίες, είτε αυτές εμπίπτουν στην κατηγορία του δράματος, είτε στην κατηγορία του θρίλερ. Πρόσφατα είδαμε ότι, καταπιεσμένη ήταν και η «θλιμμένη Τζασμίν», καταπιεσμένη ήταν και η «Φράνσις Χα», όπως καταπιεσμένοι ήσαν και η «Γκλόρια», αλλά και ο Σέιλορ με τη Λούλα στην «Ατίθαση καρδιά» παλαιότερα, όπως καταπιεσμένος ήταν και ο Νόρμαν στη «Ψυχώ». Όλοι τους, ο καθένας με τη δική του ιδιοσυγκρασία και ο καθένας, ή η κάθε μια με το δικό τους τρόπο εκτόνωσης. Οι σκηνοθέτες τους όμως, ωθούσαν το θεατή σε κάποιες σκέψεις, δημιουργούσαν αινιγματικούς  χαρακτήρες και αν ο θεατής αιφνιδιαζόταν στο τέλος, το πάθαινε επειδή ο σκηνοθέτης ήθελε να τον αιφνιδιάσει
Εδώ στο Luton, οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών της ταινίας, δεν πείθουν

10/10/13

Prisoners

Ένα ψυχολογικό θρίλερ και θεματικά πολυεπίπεδο (αυτοδικία, θρησκεία, οικογένεια, φιλία, εγωισμός και ψυχασθένεια, δένουν αρμονικά μεταξύ τους), στα χνάρια του νέου σκανδιναβικού κινηματογράφου, αλλά και με επιρροές από το Seven και το Μυστικό Ποτάμι, στο οποίο οι χαρακτήρες του έργου πιεζόμενοι κάτω από εξαιρετικά δυσάρεστες περιστάσεις προβαίνουν σε αλόγιστες ενέργειες με δυσάρεστα, τόσο για τους ίδιους όσο και για τον περίγυρό τους, αποτελέσματα.
Παρά το μεγάλο μήκος της ταινίας, το σενάριο είναι καθηλωτικό και ο σκηνοθετικός ρυθμός αν και είναι αργός, δεν αφήνουν στο θεατή περιθώρια χαλάρωσης και εφησυχασμού, ενώ

Επικίνδυνη οικογένεια (The family)

Αρκετά διασκεδαστική και χορταστική μαύρη κωμωδία, στην οποία γνωστά ονόματα επιδίδονται σε γνώριμες σ’ αυτά καταστάσεις. Ο Ντε Νίρο και η Φάιφερ, ως αντρόγυνο και πρώην μαφιόζοι που έχουν καταδώσει τους πρώην συντρόφους τους στη Νέα Υόρκη και προστατεύονται σε χωριό της Νορμανδίας, είναι απολαυστικά κυνικοί, αλλά και δηκτικοί απέναντι στην ευρωπαϊκή κουλτούρα που τους περιβάλλει, γίνονται δε εξαιρετικά επικίνδυνοι όταν οι ζωές τους και οι ζωές των δυο παιδιών τους απειλούνται, όταν τους ανακαλύπτουν οι πρώην συνεργάτες τους και καταφθάνουν με άγριες διαθέσεις.
Η πλοκή είναι συναρπαστική και οι καταστάσεις και διάλογοι εξαιρετικά έξυπνοι με αναφορές σε

3/10/13

Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα (Night train to Lisbon)

Εξαιρετική ταινία, η οποία αφηγείται το αιφνίδιο ταξίδι ενός Ελβετού καθηγητή, ο οποίος διασχίζει την Ευρώπη με τρένο, στην προσπάθεια του να εξιχνιάσει το μυστήριο του βιβλίου ενός Πορτογάλου συγγραφέα, το οποίο βιβλίο βρήκε στη τσέπη του παλτού μιας κοπέλας την οποία έσωσε ενώ προσπαθούσε να αυτοκτονήσει. Ερευνώντας φτάνει στην Πορτογαλία όπου σιγά - σιγά μαθαίνει μυστικά της σκοτεινής περιόδου της δικτατορίας του Σαλαζάρ, την δράση μιας ομάδας της αντίστασης κατά της δικτατορίας και ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε δύο άνδρες και μια γυναίκα. Την ίδια ώρα η έρευνά του, τον οδηγεί στην ανακάλυψη του ίδιου του, του εαυτού και σε ένα πιθανό μελλοντικό έρωτα.
Το σενάριο είναι εκπληκτικό και στηρίζεται στη νουβέλα του βραβευμένου Ελβετού συγγραφέα, Πασκάλ Μερσιέ,

2 guns

Υπόθεση: Δύο αξιωματικοί από διαφορετικές υπηρεσίες, ο ένας αστυνομικός της Δίωξης και ο άλλος των Μυστικών Υπηρεσιών του Πολεμικού Ναυτικού, αναγκάζονται να συνεργαστούν… κανείς όμως δεν γνωρίζει ότι ο άλλος είναι μυστικός ομοσπονδιακός πράκτορας. Τους τελευταίους 12 μήνες βρίσκονται απρόθυμα μαζί, ως μέλη ενός καρτέλ ναρκωτικών, μη εμπιστευόμενοι ο ένας τον άλλο όπως και τους εγκληματίες που πρέπει να συλλάβουν. Όταν όλα αποκαλύπτονται, οι δυο άντρες θα βρεθούν στο στόχαστρο τόσο των κρατικών υπηρεσιών όσο και των Μεξικανών νονών. Τώρα που όλοι τούς θέλουν στη φυλακή ή νεκρούς, πρέπει να βασιστούν ο ένας στον άλλο. Δυστυχώς όμως για τους διώκτες τους, όταν οι καλοί περνάνε χρόνια προσποιούμενοι τους κακούς, μαθαίνουν και μερικά κόλπα στην πορεία…
Σχόλιο: Το δελτίο τύπου με την υπόθεση της ταινίας, έχει καταφέρει να σας περιγράψει τουλάχιστον τα ¾ της ταινίας, οπότε έχετε χάσει τη γοητεία της, το λίγο μυστήριο από την πλοκή και την εξέλιξη του σεναρίου.

September

Η ταινία παρουσιάζεται σαν ένα σύγχρονο ψυχογράφημα, σαν το δράμα μια μοναχικής κοπέλας στη σύγχρονη μεγαλούπολη, που βρίσκει νόημα στη ζωή με την ύπαρξη του σκύλου της και όταν αυτός «πεθαίνει», τότε αυτή προσπαθεί να βρει καταφύγιο στους γείτονες, οι οποίοι όμως δεν τη θέλουν, εκτός ίσως από τα παιδιά τους, που διασκέδαζαν με το σκύλο και στη συνέχεια αποδέχονται την ιδιοκτήτρια με τις γνωστές απορίες που την πονάνε («Γιατί ζει μόνη της μαμά;», «Γιατί δεν έχει φίλο;», κλπ, κλπ).
Για να γίνει όμως ένα δράμα χαρακτήρων, θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε καλές ερμηνείες

2/10/13

"Έφυγε" ο Ρίνγκο

Σκοτώθηκε χθες (1/10/13) σε μετωπική σύγκρουση αυτοκινήτων στη Ρώμη, ο ηθοποιός Τζουλιάνο Τζέμα ηλικίας 75 ετών, που ήταν γνωστός στη χώρα μας υποδυόμενος τον Ρίνγκο σε ταινίες γουέστερν ιταλικής παραγωγής.
Γεννημένος στη Ρώμη στις 2 Σεπτεμβρίου 1938, ο Τζέμα αρχικά εργάστηκε ως κασκαντέρ, ενώ στη συνέχεια, ο σκηνοθέτης Ντούτσιο Τέσαρι του πρόσφερε μικρούς ρόλους και αργότερα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Μονομαχία Τιτάνων» (Arrivano i Tittani του 1962). Έκανε επίσης μια εμφάνιση στο «Γατόπαρδο» του Λουκίνο Βισκόντι (όπου εμφανίστηκε ως στρατηγός του Γαριβάλδη).
Ο Τζουλιάνο Τζέμα αργότερα στράφηκε στα σπαγγέτι-γουέστερν, όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία παίζοντας τον ήρωα Ρίνγκο σε ταινίες όπως «Ένα πιστόλι για το Ρίνγκο» (Una pistola per Ringo), «Ένα τρύπιο δολάριο» (Un dollaro bucato) και άλλες στις οποίες πρωταγωνιστούσε με το όνομα Μοντγκόμερυ Γουντ, μέχρι την εποχή που το είδος των ταινιών γουέστερν σπαγγέτι εξέλιπε.
Έχει παίξει, επίσης, σε διάφορες ταινίες, και έχει κερδίσει το βραβείο ερμηνείας  David di Donatello (το ιταλικό αντίστοιχο του Όσκαρ) για την ερμηνεία του στην ταινία «Στην έρημο των Τατάρων» (1976)
Τα τελευταία χρόνια είχε αφιερωθεί στο μεγάλο του πάθος, την γλυπτική.
Ήταν παντρεμένος με δύο κόρες εκ των οποίων η Βέρα Τζέμα είναι ηθοποιός.

28/9/13

Δικαιώματα και υποχρεώσεις (4)


·Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
·Μπορεί να πέρασε χρόνος από την εποχή που «εξαφανίστηκε» ο καθρέφτης από τη γωνία των οδών Τζαβέλλα και Β. Όλγας, που διευκόλυνε τους οδηγούς κοντά στη γέφυρα των αυτοκινήτων, αλλά την προηγούμενη βδομάδα τοποθετήθηκε νέος, απαστράπτων.
·Να είστε καλά κύριοι της Επιχείρησης Κυκλοφορίας του Δήμου Αμαρουσίου.
·Βέβαια μεσολάβησαν κάποια τροχαία ατυχήματα πάνω στην στροφή, αλλά «ας πρόσεχαν λίγο και οι οδηγοί», θα μου πείτε.
·Τι να κάνουμε;
·Η στήλη πάντως, πιστή στην υπόσχεση για ολοκλήρωση της εκστρατείας για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των επιβατών του μετρό, ολοκληρώνει σήμερα το θέμα με τρεις (τελευταίες) αφίσες του Παρισινού Μετρό, με τα συμπαθή ζώα – επιβάτες και τη συμπεριφορά τους.
·Στην πρώτη, βλέπουμε τη χελώνα–μαθητή με το καβούκι–σακίδιο στην πλάτη να παρενοχλεί χωρίς να το θέλει αρκετούς συνεπιβάτες και με την επιγραφή να προτρέπει ότι όσοι ταξιδεύουν με σακίδιο, πρέπει να προσέχουν ώστε να δημιουργούν την ελάχιστη παρενόχληση.
·Στη δεύτερη, βλέπουμε το γάιδαρο επιβάτη, που για να μη χάσει το τρένο κρατά τις θύρες ανοικτές με το πόδι του, ώστε να ανοίξουν πάλι για να μπει και η επιγραφή  του θυμίζει ότι μπλοκάροντας τις πόρτες δημιουργεί καθυστέρηση και για τους άλλους επιβάτες.
·Τέλος, στην τρίτη βλέπουμε την κυρία-κότα, να «κακαρίζει» μεγαλόφωνα στο κινητό της, αδιαφορώντας για τους άλλους και ενοχλώντας με τη φωνή της, ενώ η επιγραφή της θυμίζει ότι με ένταση 86 ντεσιμπέλ, ένα εμπιστευτικό τηλεφώνημα πάει να είναι εμπιστευτικό.
·Ωραία αυτή η συλλογή των εννέα συνολικά αφισών, που δημοσιεύθηκαν σε συνέχειες από τη στήλη, η οποία φυσικά δεν απευθύνεται σε σας, καλοί μου, συνεπείς και ευφυείς αναγνώστες, αλλά σε όλους εκείνους προς τους οποίους θα μεταλαμπαδεύσετε αυτή τη νοοτροπία.
·Εννοώ τη νοοτροπία του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, για την οποία η στήλη έχει πλέον εμμονή.
·Λυπάμαι, αλλά είναι τόσα τα περιστατικά, που αποδεικνύουν ότι εμείς οι Έλληνες κοιτάζουμε μόνον τον εαυτούλη μας, που δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί η επανάληψη ορισμένων θεμάτων. 
·Δεν θα ασχοληθώ με άλλο θέμα σήμερα, διότι οι τρεις φωτογραφίες κατέλαβαν ήδη μεγάλο χώρο και δεν θέλω να κάνω κατάχρηση.
·Με αφορμή, όμως όλα τα προηγηθέντα, δεν μπορώ να αντισταθώ στην ακόλουθη ανακοίνωση των σιδηροδρομικών του ΣΥΡΙΖΑ που λέει: «Παλεύουμε για ένα τρένο ενιαίο, δημόσιο, σύγχρονο, στην υπηρεσία της κοινωνίας».
·Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Στην υπηρεσία ποίων ήταν μέχρι σήμερα, αν όχι του κοινωνικού συνόλου; Και όταν λέει «ενιαίο», πώς το εννοεί;
·Μήπως, όπως το κτήμα του απέναντι, που θέλουμε να μην το κτίσει, μη τυχόν και μας κόψει τη θέα;
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία)

26/9/13

Ανάμεσα (Inch' Allah)

Μια ταινία που αξίζει να δει κανείς, σχετικά με την εθελοντική προσφροά ιατρικής περίθαλψης και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες, πολύ περισσότερο δσε όταν αυτή η προσφορά δίνεται και από τις δυο πλευρές του τείχους που χωρίζει τους Παλαιστίνιους από το Ισραήλ.
Η ηθοποιός Εβελίν Μπροσού, καταφέρνει να πείσει τον θεατή όχι μόνο για τη μάχη που δίνει και από τις δύο πλευρές του τείχους, αλλά και την εσωτερική της μάχη απέναντι σε έναν πόλεμο που διεξάγεται χρόνια τώρα και φαίνεται ότι θα αργήσει να τελειώσει.
Η σκηνοθεσία είναι αρκετά σφιχτή ώστε η εξέλιξη να παραμένει ενδιαφέρουσα και η πλοκή

Ένας χρόνος είναι αρκετός (I give it a year)

Η νέα κωμωδία του σεναριογράφου των Borat και Bruno που αποκαλύπτει την σφοδρή πραγματικότητα του πρώτου χρόνου του έγγαμου βίου. Πρόκειται για μια τυπική αμερικανική κωμωδία τρελών καταστάσεων.
Υπόθεση: Από τη γνωριμία τους σε ένα πάρτι, η φιλόξοξη Νατ (Ρόουζ Μπερν) και ο μέτριος συγγραφέας Τζος (Ρέιφ Σπολ) είναι εξαιρετικά ευτυχισμένοι παρά τις όποιες διαφορές τους. Ο Τζος είναι άνθρωπος του πνεύματος, η Νατ είναι άνθρωπος των πράξεων, αλλά η σπίθα μεταξύ τους είναι πασιφανής. Ο γάμος τους είναι ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε, αλλά κανείς – ούτε οι οικογένειές τους, ούτε οι φίλοι τους, ούτε καν ο ιερέας που τους πάντρεψε – δεν πείθεται ότι θα κρατήσει. Η πρώην φίλη του Τζος, η Κλόι (Άννα Φάρις) και ο γοητευτικός Αμερικανός πελάτης της Νατ, Γκάι (Σάιμον Μπέικερ) ίσως αποτελέσουν τις γοητευτικές εναλλακτικές. Με την πρώτη τους επέτειο σε απόσταση αναπνοής, κανείς δεν θέλει να το βάλει κάτω. Θα τα καταφέρουν όμως;  
Σκηνοθεσία: Νταν Μέιζερ 
Με τους: Άνα Φάρις, Ρόουζ Μπερν, Ρέιφ Σπολ, Σάιμον Μπέικερ, Τζέσιον Φλέμινγκ, Μίνι Ντράιβερ. Στέφεν Μέρτσαντ, Ολίβια Κόλμαν
Προβάλλεται από 26/9/13
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία)

Το κάλεσμα (The conjuring)

Αρκετά καλή ταινία τρόμου, πάνω στην κλασσική συνταγή, με θέμα την ύπαρξη κακού  πνεύματος σε παλιό και έρημο σπίτι και όσοι έχουν δει το Άμιτιβιλ γνωρίζουν ότι οι πρωταγωνιστές είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν μια πανίσχυρη δαιμονική παρουσία.
Η συγκεκριμένη, περιγράφει πώς οι διεθνούς φήμης ερευνητές μεταφυσικών γεγονότων, Εντ και Λορέιν Γουόρεν, βοήθησαν μια οικογένεια που στοιχειωνόταν από μια σκοτεινή παρουσία, σε μια απομονωμένη φάρμα.
Η ταινία, “Το Κάλεσμα” είναι εμπνευσμένη από το προσωπικό αρχείο των δαιμονολόγων Εν και Λορέιν Γουόρεν. Πρωταγωνιστούν η υποψήφια για Όσκαρ Βέρα Φαρμίγκα (“Up in the Air,” “Orphan”) και ο Πάτρικ Γουίλσον (“Young Adult,” “Prometheus”) στους ρόλους των Λορέιν και Έντ αντίστοιχα. Μαζί τους, ο Ρον Λίβινγκστον (“Band of Brothers ” του HBO) και η Λίλι Τέιλορ (“Public Enemies”, “Six Feet Under”), στους ρόλους των Ρότζερ και Κάρολιν Πέρον (τους κατοίκους της φάρμας).

Ο παράδεισος της πίστης (Paradies Glaube)

Ο γνωστός για τις προκλητικές ταινίες του Αυστριακός σκηνοθέτης, Ulrich Seidl (Import Export, Dog Days), παρουσιάζει μια φιλόδοξη αλλά και σκοτεινή τριλογία με τον σαρκαστικό τίτλο «Παράδεισος»: τρεις ταινίες με ηρωίδες τρεις αντίστοιχες γυναίκες από την ίδια οικογένεια.
Στη δεύτερη ταινία της τριλογίας, τον «Παράδεισο της Πίστης», η οποία απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας (2012), ο Seidl καταπιάνεται με θέματα θρησκευτικής πίστης και εκκλησίας, επιστρατεύοντας την κοφτερή και καυστική του ματιά, για να αποδώσει τον κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένο παράδεισο που αναζητά η θρησκόληπτη ηρωίδα του.
Τα διάσπαρτα στοιχεία μαύρου χιούμορ, το χτένισμα-φωτοστέφανο της μικροαστής ηρωίδας, οι ανεκδιήγητες συναναστροφές της, αλλά και η απογοητευτική συνειδητοποίηση ότι κάθε μέρα που περνάει ο Παράδεισος απομακρύνεται, συνθέτουν μια προκλητική, κωμικοτραγική (τραγική στο βάθος) ταινία που εισβάλλει στο μυαλό του θεατή, με τον ίδιο τρόπο που η δογματική πρωταγωνίστρια, επιμένει να προσηλυτίσει τους άπιστους, εισβάλλοντας στα σπίτια τους.