Ο Αδάμαστος: Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα

Είδα την ταινία την πρώτη μέρα προβολής της στο ΙΝΤΕΑΛ και παρατήρησα τους - νέους ως επί το πλείστον - θεατές στο τέλος της βραδινής, που εγκατέλειπαν την αίθουσα ενθουσιασμένοι. Με δεδομένο το γεγονός ότι το ο κινηματογράφος του φανταστικού απευθύνεται σε ένα περιορισμένο κοινό θεώρησα θετική την ανταπόκριση του κόσμου. Ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που έβλεπαν ελληνική ταινία «ηρωικής φαντασίας»… 
Προσωπικά, άφησα την αίθουσα με ανάμικτα συναισθήματα. Παρακολούθησα την ταινία με πρώτο κριτήριο αυτό που επικαλούμαι πάντα: ο κινηματογράφος είναι για μένα πρώτα διασκέδαση και μετά ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) και με δεύτερο κριτήριο ότι δεν με ενδιαφέρει τι έχει γραφτεί προηγουμένως για ένα φιλμ. Είχα να κάνω δε, με μια ταινία πολύ χαμηλού προϋπολογισμού (μόλις 10.000 ευρώ).

Ο «Αδάμαστος» του Θάνου Κερμίτση, έπασχε μόνον από σενάριο και από πλήρεις χαρακτήρες. Περίμενα ένα story. αν όχι ελληνοκεντρικό, τουλάχιστον με μια σχετική εκκρεμότητα (με σασπένς, να το πω ελληνικά). Ένας ρωμαλέος σκλάβος που οπωσδήποτε επιθυμεί την ελευθερία του, δραπετεύει, απαγάγει την κόρη ενός στρατηγού και παίρνει τα βουνά και τα λαγκάδια (εξαιρετική η φωτογραφία και τα πλάνα της ελληνικής υπαίθρου) και όπως είναι φυσικό καταδιώκεται, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει κακουχίες και τέρατα που ελλοχεύουν στα αφιλόξενα δάση. Επόμενο είναι…

Τα υπόλοιπα στο σενάριο, είναι συνταγή: Η απαχθείσα μπορεί να συμπαθήσει το «βουβάλι» που την απήγαγε, οι αναμνήσεις του σκλάβου από την προηγούμενη ζωή του και το κήρυγμα περί επιστροφής στην οικογένεια, η έντονη καταδίωξη, κάποιες μονομαχίες με τους διώκτες του και μια ανατροπή (δεν θα σας την πω). Οι διάλογοι όμως, κάπου φέρνουν προς τη σημερινή πραγματικότητα, ενώ οι σιωπές (και τα close ups) είναι πολύ περισσότερα απ’ ότι χρειάζεται. Από τις ερμηνείες απουσιάζει ο στόμφος,  το πομπώδες, που χαρακτηρίζουν την «ηρωική φαντασία» και έτσι οι ήρωες γίνονται περισσότερο γήινοι και σημερινοί, ενώ σε κάποια σημεία, διέκρινα ένα υποδόριο χιούμορ και μια λεπτή ειρωνεία απέναντι στο ίδιο το είδος της «ηρωικής φαντασίας». Οι ηθοποιοί διασκεδάζουν με τους ρόλους τους.

Η κίνηση της κάμερας καταφέρνει να καλύπτει τις ελλείψεις σε σκηνικά ή κοστούμια. Οι μάχες είναι εντυπωσιακές για ελληνικά δεδομένα και απροσδόκητα πειστικές, ενώ η μουσική υπόκρουση που τις συνοδεύει, τους δίνει μυθική διάσταση. Τέλος τα εφέ, λιτά και απολύτως απαραίτητα, ντύνουν τις σκηνές χωρίς διάθεση εντυπωσιασμού.

Με τα δεδομένα αυτά, και γνωρίζοντας τον εξαιρετικά χαμηλό προϋπολογισμό της ταινίας, θεωρώ ότι η προσπάθεια του εγχειρήματος άξιζε τον κόπο και με διασκέδασε. Σκέφτομαι δε, ότι αν υπήρχε σωστή υποδομή και σοβαρή αντιμετώπιση των ταλέντων, που αναλώθηκαν σ’ αυτή την ταινία, ο ελληνικός κινηματογράφος θα μπορούσε να προβάλλει σωστά την πλούσια σε θεματολογία ελληνική μυθολογία. Αρκετές στρεβλώσεις έχουμε δει από το Χόλιγουντ και τη Σινετσιτά. Το θέμα είναι να πάρει κάποιος στα σοβαρά τέτοιου είδους προσπάθειες και να τις «σπρώξει».

Οι φίλοι της «ηρωικής φαντασίας» θα διασκεδάσουν.

Υπόθεση: Στον σκοτεινό κόσμο του Έλεμπρος, η πανίσχυρη Αυτοκρατορία του Δρακοφοίνικα κυβερνά με σιδερένια γροθιά και όλοι οι λαοί βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της. Ενας σκλαβωμένος βάρβαρος πολεμιστής από τις περιοχές του Βορρά, ο Ντράγκαρ, παίρνει μέρος σε μονομαχίες, διασκεδάζοντας τους ευγενείς της Αυτοκρατορίας. Το σώμα του βρίσκεται εκεί, αλλά το μυαλό του ταξιδεύει στον τόπο του και στη γυναίκα που άφησε πίσω. Καθώς καταφέρνει να αποδράσει παίρνοντας όμηρο τη Βαλέρια, την κόρη ενός Στρατηγού της Αυτοκρατορίας, ο τελευταίος στήνει άγριο ανθρωποκυνηγητό για να τους εντοπίσει. Ο δρόμος του γυρισμού αποδεικνύεται γεμάτος περιπέτειες και εκπλήξεις τόσο για τον Ντράγκαρ, όσο και για την κακομαθημένη Βαλέρια.

Σκηνποθεσία: Θάνου Κερμίτση
Με τους: Γιάννη Ρουμπούλια, Θάνο Κερμίτση, Μελέτη Γεωργιάδη, Κωνσταντίνα Γεωργαντά, Άρη Καπλανίδη,  Γεωργία Γιαννακούδη

Προβάλλεται από 14/11/2013

(Κριτική μου στο myFilm)