Ο συνήγορος (The counselor)

Σε αντίθεση με το πρόσφατο «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν, στο οποίο ο τίτλος ανταποκρίνεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας, κατά την οποία η ηρωίδα διαπιστώνει ότι η ύπαρξή της, οφείλεται και στο γεγονός ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της, όρθια, παρά την βαρύτητα που τη δυσκολεύει στο περπάτημα, στο «Συνήγορο», ο τίτλος ανταποκρίνεται στην σκηνή της έναρξης, όπου έχουμε έναν απόλυτα ερωτευμένο δικηγόρο, που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Όπως η βαρύτητα απουσιάζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του Κουαρόν, έτσι και ο έρωτας είναι απών σε όλη την υπόλοιπη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, όπου οι ήρωές της αδιαφορούν για όλους και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.

Ο εξαιρετικός Μάικλ Φασμπέντερ ως Συνήγορος, αρραβωνιασμένος με την Πενέλοπε Κρουζ,  είναι
υποχρεωμένος να ακούει τις απόψεις περί ζωής και θανάτου, αλλά και τις απειλητικές συμβουλές, ανθρώπων που είναι ανακατεμένοι με τα ναρκωτικά (από καρτέλ μέχρι ντίλερ) και δεν διανοείται ότι όλος αυτός ο βίαιος κόσμος γύρω του, μπορεί κάποτε να τον αγγίξει. Και αν αυτό συμβεί, νομίζει ότι θα μπορέσει να το διαχειριστεί. Στα μάτια του θεατή, φαντάζει επιτυχημένος, πλούσιος, ισχυρός και ανέμελος. Στα μάτια των διακινητών των ναρκωτικών, όμως είναι ένα εργαλείο και αυτή είναι η ειρωνεία της ταινίας.

Πάνω σ’ αυτό το στοιχείο, το χαρακτήρα του Συνήγορου, ο Ρίντλεϊ Σκοτ χτίζει με μαεστρία, σκηνή προς σκηνή, φράση προς φράση, το οικοδόμημά του: Το ιδιόρρυθμο αυτό θρίλερ, με τους ευρηματικούς τρόπους εκτέλεσης, όσων πάνε αντίθετα στα σχέδια των εμπόρων ναρκωτικών. Μεταξύ δε των τρόπων αυτών, είναι και τα snuff films, στα οποία η θανάτωση των ανθρώπων που παρακολουθείς, έχει συμβεί στην πραγματικότητα και στα οποία «αυτός που τα βλέπει, ουσιαστικά είναι συνένοχος», όπως λέει και ο Χαβιέ Μπαρδέμ σε κάποια στιγμή. Εκεί ακριβώς πατάει και η τραγωδία του Συνήγορου, ο οποίος έρχεται στιγμή, που νομίζεις ότι θα βρει τη λύτρωση στην αυτοκτονία.

Το σενάριο, που βασίζεται σε μια τυπική ιστορία διακίνησης ναρκωτικών από το Μεξικό στις ΗΠΑ, στο πρώτο μέρος προετοιμάζει το θεατή, μέσα από διαλόγους που φαίνονται βαρετοί, για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν. Τον προετοιμάζει, αφήνοντάς του όμως και μια μικρή αμφιβολία για τις προθέσεις των προσώπων που περιστοιχίζουν το Συνήγορο και αυτό ανήκει στα υπέρ.  Στο δεύτερο μέρος, που είναι πιο πυκνά δομημένο, εξελίσσεται σε δραματικά αποκαλυπτικό.

Από τις ερμηνείες, εκτός του Φασμπέντερ που την θεωρώ εξαιρετική (προσέξτε τον στο δεύτερο μέρος), οι άλλες είναι οι αναμενόμενες από τους γνωστούς ηθοποιούς (Μπαρδέμ, Πιτ και Κρουζ), πρέπει όμως να ξεχωρίσω -ως μη αναμενόμενη- την ερμηνεία της Κάμερον Ντίαζ, στο ρόλο της (πραγματικά) μοιραίας ξανθιάς.

Η ταινία είναι καθηλωτική.

Υπόθεση: «Αν ως φίλο σου ορίζεις κάποιον που θα πέθαινε για σένα, τότε λυπάμαι αλλά δεν έχεις φίλους!» Αναρωτιέσαι ποιος να είναι ο λόγος που μπλέκουν οι Μάικλ Φασμπέντερ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Μπράντ Πιτ, Πενέλοπε Κρουζ και Κάμερον Ντίαζ σε μια εκρηκτική ιστορία παρανομίας και ναρκωτικών; Ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες όλων των εποχών, ο Ρίντλει Σκότ ενώνει τις δυνάμεις του με τον βραβευμένο με Πούλιτζερ, συγγραφέα Κόρμαν ΜακΚάρθι (“Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους”) και χρησιμοποιεί ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, με σκοπό να στήσει ένα παθιασμένο κινηματογραφικό θρίλερ γεμάτο ένταση και αλλόκοτα εφιαλτικό χιούμορ. 

Σκηνοθεσία: Ρίντλει Σκοτ
Με τους: Μάικλ Φασμπέντερ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Μπράντ Πιτ, Πενέλοπε Κρουζ, Κάμερον Ντίαζ

Προβάλλεται από 21/11/2013

(Κριτική μου στο myFilm)