Διπλή εκδίκηση – Assignment - Revenger

Πολύ καλό θρίλερ με θέμα την εκδίκηση, βασισμένο σε μια αρκετά τολμηρή ιδέα και ένα ανατρεπτικό σενάριο, σκηνοθετημένο έξυπνα από τον Γουόλτερ Χιλ, ο οποίος στηρίχθηκε σε δύο πολύ καλές ερμηνείες: της Μισέλ Ροντρίγκεζ και της Σιγκούρνι Γουίβερ.
Η Μισέλ Ροντρίγκεζ υποδύεται τον macho επαγγελματία δολοφόνο Φρανκ Κίτσεν, που σκοτώνει τον αδελφό της Δρ Ρέιτσελ Τζέιν, μιας ιδιοφυούς χειρουργού (Σιγκούρνι Γουίβερ) που χειρουργεί παράνομα, η οποία στήνει μια μελετημένη στο χιλιοστό εκδίκηση. Στέλνει τους ανθρώπους της και πιάνουν τον «υπερφίαλο και φαλλοκράτη» Φρανκ Κίτσεν, τον αναισθητοποιεί και του αλλάζει φύλλο, ώστε για όλη του τη ζωή να θυμάται «τη φαλλοκρατική φυλακή» στην οποία ζούσε και «να λυτρωθεί».

Η κυνηγός με τον αετό – The eagle huntress

Μια εξαιρετική ηθογραφική ταινία, γύρω από ένα έθιμο, μια παράδοση γενεών στην τεράστια και αραιοκατοικημένη Μογγολία. Το κυνήγι με αετό, που εθεωρείτο αποκλειστικά αντρικό έθιμο και το «έσπασε» μια 13χρονη κοπέλα, η Άισολπαν, την εκπαίδευση της οποίας και την καθιέρωσή της σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, παρακολουθεί ο φακός του Ότο Μπελ, ενός σκηνοθέτη που την ανακάλυψε τυχαία μέσα από τα social media, όπου οι εικόνες της είχαν γίνει viral.

Όνειρα γλυκά – Fai be sogni

Δεν πέρασε βδομάδα που ασχοληθήκαμε με το «Αίμα από το αίμα μου» του Μάρκο Μπελόκιο, του 77χρονου πλέον σκηνοθέτη, που δημιουργεί ταινίες «για συζήτηση» (καταγγελτικές ή κοινωνικο-πολιτικού σχολιασμού) και να που επανερχόμαστε με το «Όνειρα γλυκά». 

Θα σας θυμίσω εν συντομία το  κινηματογραφικό παρελθόν του Μπελόκιο, επειδή αξίζει τον κόπο: Με τον «Βιασμό στην πρώτη σελίδα» σχολίαζε τον Τύπο και στο «Βία και μοιχεία» είχε στόχο του τον Στρατό. Στο «Καλημέρα, νύχτα» ασχολήθηκε με την απαγωγή από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τη δολοφονία του Άλντο Μόρο, πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, ενώ με την «Κρυφή ερωμένη», βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της ερωμένης του Μπενίτο Μουσολίνι. Με την «Ωραία κοιμωμένη» έβαλε ως θέματα την ευθανασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ρόλο της Εκκλησίας και τέλος, με το πρόσφατο «Αίμα από το αίμα μου» καταπιάστηκε με τον καθολικισμό, τη δίψα για εξουσία και την πίστη.

Η μέρα των ηρώων – Patriot’ s Day

Με την κάμερα στο χέρι, ο Πίτερ Μπεργκ και χρησιμοποιώντας πλάνα από επίκαιρα της βομβιστικής τρομοκρατικής επίθεσης στο Μαραθώνιο της Βοστώνης 2013, χτίζει μια ταινία δράσης, η οποία παρακολουθεί τους βασικούς πρωταγωνιστές αστυνομικούς του τοπικού αστυνομικού τμήματος και πράκτορες του FBI στον αγώνα τους για τον εντοπισμό των τρομοκρατών.

Έφυγε ο Στάθης Ψάλτης

Ο γνωστός ηθοποιός Στάθης Ψάλτης, έφυγε από τη ζωή (χθες 21 Απριλίου 2017) στο Νοσοκομείο Άγιος Σάββας όπου νοσηλευόταν από το Μάρτιο.

Ο Στάθης Ψάλτης  είχε γεννηθεί στις 27 Φεβρουαρίου 1951 στο Βέλο Κορινθίας, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 11 ετών, όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω.

Είχε σπουδάσει στη Δραματική σχολή του Κωνσταντίνου Μιχαηλίδη και στη συνέχεια έπαιξε σε αρκετές ταινίες, αλλά και στο θέατρο. Τη δεκαετία του 1980 έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μαζί με την Καίτη Φίνου με εμπορικές ταινίες,  όπως Καμικάζι αγάπη μου (1983), Τροχονόμος Βαρβάρα (1981), Τα καμάκια (1981), Βασικά καλησπέρα σας (1982), Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω (1985), Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ (1984) και άλλες που ξεπερνούν τον αριθμό των τριάντα.

Κι άλλες ταινίες από 20/4/2017

Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης

Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη Τόμας Βασιλέφσκι (Floating Skyscrapers), έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου, όπου και απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου. Ο σκηνοθέτης συνθέτει τα πορτρέτα τεσσάρων γυναικών, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, στην αποδεσμευμένη από τον κομουνιστικό έλεγχο Πολωνία.

«Το United States of Love είναι ένα γεμάτο αυτοπεποίθηση έργο ενός γρήγορα εξελισσόμενου, νεαρού κινηματογραφιστή, με ισχυρή φωνή και αιχμηρή οπτική αισθητική» (Stephen Dalton – The Hollywood Reporter).

«Afterimage»: Το κύκνειο άσμα του Αντρέι Βάιντα

Το «Afterimage» η τελευταία ταινία του διάσημου Αντρέι Βάιντα, θέτει κρίσιμα ερωτήματα για την ευθύνη μας, στο πλαίσιο μίας ρευστής μεταμοντέρνας πραγματικότητας, πηγαίνοντας πίσω στη μεταπολεμική εποχή της Πολωνίας και επιλέγοντας ως πρωταγωνιστή έναν καλλιτέχνη που η πολιτική κατάσταση της Πολωνίας τον κατέστρεψε. Μια ταινία που στόχος της είναι να μας θυμίσει το μάθημα από τις παλιότερες εμπειρίες μας.    

Πρόκειται για τη συγκλονιστική ιστορία ενός πρωτοποριακού καλλιτέχνη, που στάθηκε μόνος απέναντι στο καθεστώς με κόστος την ίδια του τη ζωή: του Πολωνού Βλάντισλαβ Στρεμίνσκι, θεωρητικού της τέχνης, ζωγράφου, σχεδιαστή των «λειτουργικών» prints, πρωτοπόρου του avant-garde Κονστρουκτιβισμού των δεκαετιών ’20 και ’30, συν-δημιουργού της θεωρίας Unism που εφαρμόστηκε στην ζωγραφική και την αρχιτεκτονική και συγγραφέα του βιβλίου τέχνης «A Theory of Vision».  Ενός καλλιτέχνη, του οποίου τα σημαντικότερα έργα παρουσιάστηκαν από τη Μόσχα στο Παρίσι, αλλά και στην Αμερική και ο οποίος υπήρξε ιδρυτής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Λοτζ, που στεγάζει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές στον κόσμο.

Ares: Κίνδυνος στο Παρίσι – Ares

Μια ιστορία ανταγωνισμού φαρμακευτικών πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται απεγνωσμένους ανθρώπους και τους μεταβάλλουν σε πειραματόζωα και μια ομοσπονδία πυγμαχικών αγώνων που στήνει αγώνες ντοπαρισμένων αθλητών, με φόντο το Παρίσι του 2035. Μια δυστοπική Πόλη του Σκότους, στην οποία το σύστημα προσφέρει «άρτον και θεάματα» στους δυστυχισμένους κατοίκους, προκειμένου να τους κρατά «σε καταστολή» και να μην επαναστατούν.

Life

Ο σκηνοθέτης Daniel Espinosa, λέει ότι στράφηκε στους δικούς του ήρωες και στις ταινίες με παρόμοια θέματα όπως: ο Ridley Scott στο Alien, ο Stanley Kubrick στο 2001 και ο Andrei Tarkovsky στο Solaris. «Πιστεύω ότι ο λόγος που τόσο μεγάλοι σκηνοθέτες γύρισαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας είναι αυτή η ακαθόριστη γοητεία που προκαλεί το άγνωστο» αναφέρει και συνεχίζει: «Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι λίγο πολύ συμβατικός. Από την άλλη το διάστημα είναι αχανές. Δεν γνωρίζεις με τι μοιάζει, δεν ξέρεις τι μπορεί να σου προκαλέσει. Δεν υπάρχει κανένας ήχος. Είναι πραγματικά τρομακτικό».

Ο κύριος Τίποτα - Norman

Η ταινία του Τζόσεφ Σένταρ αφηγείται με κωμικοτραγικό τρόπο και παράλληλα με πολλή ευαισθησία, την ιστορία ενός ανθρωπάκου, του οποίου η «πτώση» οφείλεται στην ανθρώπινη ανάγκη να νιώσει ότι αξίζει κάτι. 

«Η αφήγηση της ταινίας ακολουθεί την κλασσική δομή», λέει ο σκηνοθέτης. «Ένας Εβραίος συναντά κάποιον που ναι μεν μελλοντικά θα αποκτήσει δύναμη, αλλά εκείνη τη στιγμή είναι σε πολύ άσχημη θέση. Του κάνει ένα δώρο ή μια χάρη, οπότε όταν αποκτά δύναμη, τον βάζει στην «αυλή» του. Έτσι, ο Εβραίος καταφέρνει να αποκτήσει τη θέση που ήθελε. Έρχεται κάποια στιγμή όμως, που ο ανταγωνισμός γίνεται τεράστιος και όποιος κι αν είναι αυτός που κατέχει τη δύναμη αποφασίζει να τον πετάξει όπως την τρίχα από το ζυμάρι. Κι αυτό γιατί ο Εβραίος είναι αναλώσιμος και άρα εύκολο να τον ξεφορτωθείς».  

Μια βόλτα στη Γαλλία - Tour de France

Μια ταινία δρόμου με θέμα την αλληλεγγύη και το σεβασμό στη διαφορετικότητα. Μια περιήγηση στη σημερινή Γαλλία της πολυπολιτισμικότητας, με δύο διαμετρικά αντίθετους ανθρώπους, που εκφράζονται αυθόρμητα και ανεπιτήδευτα.

Ο Ρασίντ Τζαϊντανί σκηνοθετεί με ντοκιμαντερίστικο φιλμ, την κάμερα στο χέρι και σε διαρκή κίνηση, ένα γνωστό Γάλλο ράπερ, τον Σαντέκ και τον αγέραστο Ζεράρ Ντεπαρτιέ, που τριγυρνούν από λιμάνι σε λιμάνι και διαπληκτίζονται, ενώ στο βάθος αρχίζουν να συμπαθούν ο ένας τον άλλο. 

Αίμα από το αίμα μου – Sangue del mio sangue

Ο καθολικισμός, η υποκρισία, η μέσα από τη θρησκεία δίψα για εξουσία, αλλά και η αληθινή πίστη, μαζί με την παγκοσμιοποίηση και τις κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές στη σημερινή ιταλική -και όχι μόνο- κοινωνία, είναι μερικά από τα θέματα αυτής της ταινίας του Μπελόκιο, ο οποίος στο παρελθόν μας έχει χαρίσει και άλλες καταγγελτικές ή κοινωνικού σχολιασμού ταινίες. Στον «Βιασμό στην πρώτη σελίδα» σχολίαζε τον Τύπο και στο «Βία και μοιχεία» είχε στόχο του τον Στρατό. Στο «Καλημέρα, νύχτα» ασχολήθηκε με την απαγωγή από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τη δολοφονία του Άλντο Μόρο, πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, ενώ με την «Κρυφή ερωμένη», βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της ερωμένης του Μπενίτο Μουσολίνι. Τέλος, με την «Ωραία κοιμωμένη» έβαλε ως θέματα την ευθανασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ρόλο της Εκκλησίας.

Reunion

Διάβασα το Reunion του Γιώργου Αράπογλου (εκδόσεις Ownbook) στο διάστημα των αργιών του Πάσχα. Με μαγνήτισε από τις πρώτες σελίδες. Κάτι η εναλλαγή της αφήγησης από τρίτο σε πρώτο πρόσωπο, κάτι η εν γένει δομή των πρώτων κεφαλαίων, με τράβηξαν. Εν τω μεταξύ (δεν είναι κακό αυτό που θα αναφέρω) υπήρχε κάτι στην αφήγηση και τις περιγραφές, που μου θύμισε τον αμερικανό συγγραφέα Τζέιμς Πάτερσον (δημιούργημά του ο Άλεξ Κρος) και νόμιζα ότι έχω μπροστά μου μια ωραία ιστορία του στυλ «ποιος το έκανε» (Who done it). 

Όσο προχωρούσα όμως την ανάγνωση, διαπίστωνα ότι η αφήγηση άφηνε απ’ έξω τις λεπτομερείς περιγραφές του περιβάλλοντος χώρου και του κοινωνικο-πολιτικού φόντου της εποχής (διαδραματίζεται τους δυο τελευταίους μήνες του 2015, εκλογές, δημοψήφισμα, διάψευση προσδοκιών, capital control) και επικεντρωνόταν περισσότερο στην περιγραφή των χαρακτήρων. Ανθρώπινων χαρακτήρων, γήινων, με αδυναμίες και ελαττώματα, αλλά και προτερήματα. Με κρυμμένη κακία, αλλά και κρυφές αρετές. Είναι περισσότερο μια περιπλάνηση σε «βαθιά κρυμμένες επιθυμίες και καταπιεσμένους πόθους», παρά σε μια κοινωνία που παρακμάζει.

Στα δάση της Σιβηρίας - Dans les forets de Siberie

Η ταινία είναι βασισμένη στο αυτογραφικό βιβλίο του Σιλβέν Τεσόν. Ο Τεσόν είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας και ειδικότερα του «nature writing», όπως είναι ο όρος στα αγγλικά και αναφέρεται στους λογοτέχνες που δεν επισκέπτονται απλώς κάποια μέρη, αλλά ζουν στη φύση προτού γράψουν γι’ αυτήν. Πρόκειται για μικρές εποποιίες, στοχαστικές φυγές, όπου τα φυσικά φαινόμενα και το φυσικό τοπίο αποτελούν το πεδίο της δράσης αλλά και των ιδεών. Από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του είδους, ο Γάλλος Σιλβέν Τεσόν  βραβεύτηκε με το Βραβείο Γκονκούρ (γαλλ. Prix Goncourt ), ένα από τα σημαντικότερα βραβεία λογοτεχνίας για το σύγγραμμά του «Στα Δάση της Σιβηρίας» (Dans les forêts de Sibérie).

INFO

Προβάλλεται από 13/4/17

Ο δρόμος της διαφυγής - Un sac de billes

Βασισμένη στο βιβλίο του Ζοζέφ Ζοφό «Un sac de billes» («Ένας σάκος με μπίλιες», που ήταν το τελευταίο παιχνίδι που έπαιξε με τον αδελφό του, λίγο πριν ξεκινήσουν το οδοιπορικό τους), η ταινία αναφέρεται σε ένα εκπληκτικό βιωματικό ταξίδι δύο μικρών αδελφών στη κατεχόμενη Γαλλία, μέχρι να φτάσουν στην Ελεύθερη Ζώνη. Τα δυο παιδιά θα χρησιμοποιήσουν το τρένο, θα περπατήσουν άπειρα χιλιόμετρα και θα βρεθούν αντιμέτωποι με καταστάσεις όπου ο θάνατος μοιάζει βέβαιος. Δε θα λυγίσουν όμως ποτέ, γιατί στο μυαλό τους υπάρχει μόνο μία αποστολή: να σμίξουν το γρηγορότερο με την οικογένειά τους.

Μαχητές των δρόμων 8 – The fate of the furious - Fast and furious 8

Η ιστορία της παρέας συνεχίζεται με σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις τους. Αυτή τη φορά με δύο κύρια διαφοροποιά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις προηγούμενες περιπέτειες: αφενός την ύπαρξη «κακιάς» (την οποία υποδύεται η Σαρλίζ Θερόν) αντί για «κακού», όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις ταινίες και αφετέρου η προστασία της οικογένειας, που συνοψίζεται στη μορφή ενός γλυκύτατου μωρού που ανήκει στο Ντομ (Βιν Ντίζελ) και στη Λέτι (Μισέλ Ροντρίγκεζ), το οποίο κλέβει την παράσταση στις τελευταίες σκηνές της ταινίας στην αγκαλιά του Τζέισον Στέιθαμ, που προσπαθεί να το κρατήσει ανέπαφο ενώ παλεύει με διμοιρία ολόκληρη από «κακούς». 

Το 3 και το 7

«Σε μια μοναδική στιγμή της λαμπρής καριέρας του, ο διακεκριμένος καθηγητής της ιατρικής Μάρκος Τερζάκης, λάτρης του ωραίου φύλου και γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας, κάνει ένα μοιραίο λάθος. Μια τυχαία μετάθεση των ψηφίων του αριθμού που καλεί από το κινητό του, μια άγνωστη γυναικεία φωνή που απαντά μέσα στα άγρια χαράματα και το παιχνίδι της μοίρας ξεκινά…»

Έτσι περιγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, το μυθιστόρημα «Το 3 και το 7» του Γιώργου Παπαχρήστου (εκδ. Λιβάνη), που διάβασα πρόσφατα απνευστί. O συγγραφέας που είναι χρόνια δημοσιογράφος χρησιμοποιεί την απλή (και ελκυστική θα έλεγα) δημοσιογραφική γλώσσα για να περιγράψει καταστάσεις της ελληνικής καθημερινότητας, μέσα από δύο μοιραίες σχέσεις ενός Αθηναίου μεγαλογιατρού. Μόνο που το μυθιστόρημα, παρόλο που είναι γραμμένο σε απλή δημοσιογραφική γλώσσα, έχει στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Ύβρη, Νέμεση και Κάθαρση), τα οποία ο Παπαχρήστος χρησιμοποιεί με εξαιρετική άνεση και χωρίς φτηνούς μελοδραματισμούς.

Δεν θα περιγράψω την υπόθεση, διότι θα χαλάσω το suspense του μυθιστορήματος. Θα αναφέρω μόνο ότι η αγωνία κορυφώνεται σταδιακά και οι χαρακτήρες είναι απόλυτα γήινοι και καθημερινοί, ενώ οι περιγραφές του συγγραφέα αποδεικνύουν ότι έχει πιάσει το σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας με τα καλά της και τα κακά της και πολλές φορές μου έφερε στο μυαλό τις νουάρ καταστάσεις του Γιάννη Μαρή.

Η μυστική γραφή - The secret scripture

Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του σπουδαίου Ιρλανδού συγγραφέα Σεμπάστιαν Μπάρυ (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη), γύρω από μια αιωνόβια τρόφιμο μιας υπό μετακόμιση ψυχιατρικής κλινικής και μειλίχια γυναίκα, η οποία έχει ζήσει ένα τραυματικό βίο και προσπαθεί να διαψεύσει τα μυθεύματα που την κράτησαν ισοβίως έγκλειστη. Στην αφήγηση της λαίδης Ρόουζ εμπλέκεται περίτεχνα και ο δόκτωρ Γκριν, για χρόνια θεράπων ιατρός της, ο οποίος βυθίζεται εμμονικά στο παρελθόν της υπερήλικης ασθενούς του, για την οποία νιώθει μια ιδιαίτερη έλξη.  

Η καλύτερη στιγμή τους - Their finest

Μια ταινία για τη γυναικεία συμμετοχή στον B’ παγκόσμιο πόλεμο, που είναι κατ’ εξοχήν αντρική υπόθεση, καταλήγει σε μια επιτυχημένη ταινία για τον κινηματογράφο και τη συλλογικότητα. Διότι ο κινηματογράφος είναι μια συλλογική τέχνη, που απαιτεί ομαδικό πνεύμα και συντροφικότητα, όπως και ο πόλεμος άλλωστε. 

Η κόρη – The daughter

Το τεράστιας έντασης θεατρικό έργο του Ίψεν, «Η αγριόπαπια» διασκευάζεται εδώ σε ένα αξιοπρεπές δράμα, με τη βοήθεια και των βετεράνων του είδους όπως ο Τζέφρι Ρας στο ρόλο του παππού και ο Σαμ Νιλ, αλλά και των Οντέσα Γιάνγκ και Μιράντα Ότο, οι οποίες κέρδισαν και τα βραβεία γυναικείων ερμηνειών της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Αυστραλίας.

Αδίστακτοι - Braqueurs

Μια ταινία από τον κόσμο των συμμοριών στο Παρίσι, πιο ανθρωποκεντρική από τις συνηθισμένες, η οποία θίγει θέματα όπως η προδοσία, η αφοσίωση, η πίστη στις  οικογενειακές αξίες και η συνεχής αλλαγή των ισορροπιών στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του υποκόσμου.

Ο σκηνοθέτης Ζιλιέν Λεκλέρκ, δίνει έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά των ηρώων του και δεν παραπαίει σε ένα φαντασιακό ιλουστρέ σύμπαν. Σκηνοθετεί με νεύρο, αγωνία και ένταση τη ζωή των ληστών. Τους παρουσιάζει χωρίς πολυτέλειες και εστιάζει στο συνεχή φόβο τους, που τους αναγκάζει να ζουν στην απόλυτη απομόνωση, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Παράλληλα, δείχνει τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, αναδεικνύει τα λάθη τους, που μπορεί να αποβούν μοιραία και παρακολουθεί τη ζωή τους ακόμα και μέσα από τις οικογενειακές σχέσεις τους.

Η πόλη της σιωπής – Interlude, City of a dead woman

Ενδιαφέρουσα, πειραματική και εικαστική προσέγγιση της εσωτερικής αναζήτησης και λύτρωσης τριών προσώπων στο ιερό νησί της Πάτμου. Ενός καθολικού ιερέα που ερευνά τα αίτια της πίστης και μελετά σπάνια χειρόγραφα, ενός ταυρομάχου που ψάχνει τις ρίζες του και μιας γυναίκας που έχει επιλέξει την απομόνωση για τους δικούς της λόγους.

Η Άντζελα Ισμαήλου, που υποδύεται τη κεντρική ηρωίδα και σε πολλά πλάνα μου θύμισε τη δυνατή φυσιογνωμία της Μελίνας Μερκούρη, ως σκηνοθέτρια έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ατμοσφαιρική ταινία, με τη βοήθεια της μουσικής του Jan A.P Kaczmarek και της χειμωνιάτικης φωτογραφίας του νησιού, αλλά δεν κατόρθωσε να «συμμαζέψει» το -με φιλοσοφικές προεκτάσεις- ολίγον φλύαρο σενάριο.