29/7/15

Η Μαφία σκοτώνει μόνο το καλοκαίρι - La Mafia uccide solo d' estate

Υπόθεση: Αυτή η τρυφερή και ταυτόχρονα αστεία ταινία μας διηγείται την ιστορία του Αρτούρο, ενός παιδιού που γεννήθηκε στο Παλέρμο την ημέρα που ο αρχηγός της Μαφίας ανέλαβε Δήμαρχος. Το Παλέρμο στο οποίο μεγάλωσε είναι μια πόλη κυριαρχημένη από τη μαφία, τη δεκαετία του 1970. Ο Αρτούρο θέλει να κερδίσει την καρδιά της παιδικής του φίλης της Φλόρα, και θα κάνει τα πάντα για να τη γοητεύσει. Ωστόσο, αντίθετα με την πλειοψηφία ο Αρτούρο αρνείται να συμπορευτεί με τις δράσεις της Μαφίας. Τελικά, το πείσμα του Αρτούρο χωρίζει για λίγο το ζευγάρι, το οποίο ξανασυναντιέται το 1992, μετά από πολλές αποκαλύψεις για τη Μαφία κι όταν τελικά η Φλόρα αντικρίζει την τραγική πραγματικότητα του Παλέρμο.
Κριτική: Έξυπνο ντοκιμαντέρ. Διότι αν το εξετάσεις καλά, είναι μια ταινία γύρω από τον τρόπο που δραστηριοποιείται η μαφία, ειδικά στο Παλέρμο, αλλά και στον τρόπο που εμπλέκονται μαζί της πολιτικά πρόσωπα.

Μπερδέματα στο Broadway - She's funny that way

Υπόθεση: Ο Arnold, παντρεμένος σκηνοθέτης του Broadway, ερωτεύεται μια πρώην πόρνη και νυν ηθοποιό, την Isabella. Ο Arnold εργάζεται σκληρά για να προωθήσει την καριέρα της, την ίδια στιγμή όμως την ερωτεύεται και ο συνεργάτης του, Joshua. Σε όλο αυτό το μπλέξιμο προστίθενται η σύζυγος του Arnold και συμπρωταγωνίστρια της Isabella στο θέατρο, καθώς και η μνηστή του Joshua.
Κριτική: Από τους τίτλους της ταινίας, νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με το Γούντι Άλεν, πίσω από την κάμερα. Στη συνέχεια, βγαίνει και ο Όουεν Γουίλσον με το ίδιο στυλ που είχε στο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» και… κλείσαμε.

23/7/15

Χάρτινες πόλεις - Paper towns

Υπόθεση: Ο 17χρονος Κουέντιν Τζέικομπσον είναι έξυπνος, αφοσιωμένος φίλος και ρομαντική ψυχή. Πιστεύει ότι σε όλους αντιστοιχεί ένα θαύμα – το δικό του ήρθε πριν οκτώ χρόνια, με τη μορφή της γειτόνισσας Μάργκο. Η Μάργκο ήταν πάντα περιπετειώδης τύπος, ο Κουέντιν, καθόλου. Έτσι, σιγά-σιγά απομακρύνθηκαν. Ένα βράδυ, όμως, λίγες εβδομάδες πριν την αποφοίτησή τους, η Μάργκο εμφανίζεται στο παράθυρο του Κουέντιν για να τον οδηγήσει σε μια ολονύχτια μυστική αποστολή, που ο Κουέντιν ερμηνεύει ως την αρχή μιας νέας φιλίας (ή μήπως κάτι παραπάνω;) ανάμεσα στον ίδιο και την αδελφή ψυχή του.  
Κριτική: Ξεκινάει σαν νεανική κολεγιακή κωμωδία. Ζήλιες και έρωτες στο κολέγιο και φάρσες μεταξύ των συμμαθητών, ενώ βρίσκεται εν όψει ο τελευταίος χορός, κατά τη διάρκεια του οποίου θα αναδειχθούν τα πιθανά μελλοντικά ζευγάρια.

Θα μείνει μεταξύ μας - Un moment d'égarement

Υπόθεση: Ο Αντουάν και ο Λοράν, δύο φίλοι αποφασίζουν να περάσουν τις διακοπές τους στην Κορσική με τις κόρες τους Λούνα και Μαίρη αντίστοιχα. Ένα βράδυ στην παραλία η Λούνα θ’ αποπλανήσει το Λοράν. Μια στιγμή αδυναμίας για εκείνον, θα γίνει σφοδρός έρωτας για τη 17χρονη Λούνα. Ο Αντουάν καταλαβαίνει ότι κάτι συμβαίνει στη κόρη του κι επιδιώκει να μάθει..
Κριτική: Άνιση ταινία πάνω στα θέματα της φιλίας, της αγάπης και της ανακάλυψης της σεξουαλικότητας. Μια κωμωδία που εξελίσσεται σε δράμα ή ένα δράμα που δεν πατάει γερά στα πόδια του.

Κατακούτελα – Trainwreck

Υπόθεση: Η γνωστή για το καυστικό της χιούμορ κωμικός (Inside Amy Schumer), υποδύεται μια δημοσιογράφο, που πίστεψε από μικρό παιδί την φιλοσοφία του διαζευγμένου πατέρα της για την μονογαμία (συγκεκριμένα ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο και να μην την επιδιώκει) και έτσι ζει τη ζωή της χωρίς δεσμεύσεις, πηγαίνοντας από τη μία περιστασιακή σχέση στην άλλη. Έτσι, όμως, η ηρωίδα μας έχει πιάσει συναισθηματικά κι επαγγελματικά πάτο, μη έχοντας κανέναν και τίποτα ουσιαστικό στη ζωή της. Μετά από μια συνέντευξη με έναν επιτυχημένο, γοητευτικό αθλίατρο, η ζωή της αλλάζει εντελώς και βρίσκεται μπλεγμένη σε ξεκαρδιστικές περιπέτειες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει το προφανές: την ενηλικίωση και τη συναισθηματική δέσμευση μιας σοβαρής, κατά τη γνώμη της, βαρετής, «συμβατικής» σχέσης, αγαπημένο θέμα του σκηνοθέτη. Ο δίμετρος ΛεΜπρόν Τζέιμς σκοράρει τρίποντο στην κωμωδία κι η Τίλντα Σουίντον –αγνώριστη- δίνει μια ακόμα απολαυστική ερμηνεία.
Κριτική: Εκπαιδευμένη για να καταστραφεί, κατά τον τίτλο, η ηρωίδα της ταινίας, αλλάζει συνεχώς συντρόφους, όπως την είχε συμβουλεύσει ο πατέρας της όταν ήταν μικρή κατά την εναρκτήρια σκηνή. Μόνο που κατά τη διαδρομήτης ζωής της, ερωτεύεται και προσπαθεί να αποφύγει τη δέσμευση.

22/7/15

"Έφυγε" ο Γιώργος Βελέντζας

Ένας από τους πλέον γνωστούς καρατερίστες του ελληνικού κινηματογράφου, ο Γιώργος Βελέντζας, πέθανε στις 20 Ιουλίου 2015 σε ηλικία 88 ετών. Ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ο Βελέντζας εμφανίστηκε σε παραπάνω από 200 ταινίες όλων των ειδών, πολλές από τις οποίες έχουν γράψει ιστορία.
Είχε σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το 1948 με την ταινία «Οχυρό 27» έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο και στο θέατρο το 1948 (Θίασος Β.Αργυρόπουλου) με το έργο, «Η απαγωγή του Σμαράγδως». Επίσης συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βέμπο, Αυλωνίτη - Βασιλειάδου - Ρίζου, Βουτσά, Χατζηχρήστου, Βέγγου κ.ά. 
Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος του στην ταινία «Από πού πάνε για τη χαβούζα;», όπου έκανε τον αδερφό της αξέχαστης Άννας Μαντζουράνη, ενώ στην ταινία «Ο τσαρλατάνος» με το Θανάση Βέγγο να κάνει το Θανάση, τη Θανάσω και τον πατέρα του το μπαρμπα-Λευτέρη, ο Βελέντζας υποδύθηκε τον αυστηρό διοικητή του αστυνομικού τμήματος. 
Έχει παίξει πολλές φορές ρόλους στρατιωτικού, κυρίως όμως αστυνομικού. Ασχολήθηκε με το ντουμπλάρισμα φωνής, σε πολλές ελληνικές ταινίες του 1950-70 και σε μεταγλωττίσεις για την τηλεόραση (γνωστότερος για το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι»). 
Επίσης, έκανε και ένα σημαντικό πέρασμα και από το ραδιόφωνο. Το 1993, για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζωή χαρισάμενη», κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Β΄ ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1993. Συμμετείχε και στο σήριαλ του ΑΝΤ1 «Κωνσταντίνου και Ελένης», ως ο πατέρας της Ματίνας.

"Υποδειγματικές οικογένειες" του Δ. Ζουμπουλάκη

Δύο χρόνια μετά «Οδοιπορικό ενός παιδιάτρου» (εκδόσεις Γαβριηλίδη 2013), είναι έτοιμο και το δεύτερο βιβλίο του παιδιάτρου Δημήτρη Ι. Ζουμπουλάκη.
Αυτή τη φορά, ο αρχαιότερος εν ζωή με ειδικότητα στα λοιμώδη νοσήματα έλληνας πανεπιστημιακός παιδίατρος, έγραψε μια σειρά μικρών «ζουμερών» ιστοριών βασισμένων σε αληθινά περιστατικά οικογενειών που έζησε ως παιδίατρος κατά τη διάρκεια της 60χρονης καριέρας του. 
Ολα τα κείμενα στο βιβλίο είναι εμπνευσμένα από προσωπικές εμπειρίες του όταν ασκούσε το επάγγελμα στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (ο κ. Ζουμπουλάκης τελείωσε τις σπουδές του στη Γερμανία και στη Γαλλία, όπου και εργάστηκε). Υπήρξε δε, επί χρόνια παιδίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία».
Μέσα από αυτά τα περιστατικά, με το καυστικό και βιτριολικό χιούμορ του αποκρυσταλλώνεται η άποψη του Δ. Ζουμπουλάκη για την ευρύτερη έννοια της οικογένειας – και όχι μόνον της ελληνικής. 
Τα διηγήματα είναι δεκαπέντε, ευκολοδιάβαστα, με νόστιμες πληροφορίες που αφορούν αλλοτινές εποχές, ίσως όμως και το σήμερα.

18/7/15

"Φύλλο μηδέν" του Ουμπέρτο Έκο

Το τελευταίο μυθιστόρημα του μάστορα της γραφής Ουμπέρτο Έκο, με τίτλο «Φύλλο μηδέν» (εκδόσεις Ψυχογιός) εισάγει τον αναγνώστη στο χώρο της εκκολαπτόμενης εφημερίδας και δη εκείνης που θέλει να εξελιχθεί σε «κίτρινη».
Όταν ετοιμάζεται η έκδοση μιας νέας εφημερίδας, οι συντελεστές της από τον εκδότη και το διευθυντή μέχρι τον τελευταίο δημοσιογράφο (ακόμα και αυτόν που θα ασχολείται με τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία) συσκέπτονται για τους στόχους της, το ύφος της και το περιεχόμενό της, γενικά. Έτσι ετοιμάζουν το «φύλλο μηδέν», αυτό δηλαδή το τεύχος, που θα εκδοθεί πριν το «φύλλο Ένα». Ένα φανταστικό φύλλο, με φανταστική ύλη, που θα βασίζεται όμως στην τρέχουσα επικαιρότητα ή στο παρελθόν, ώστε να διαμορφωθεί η ύλη του.

17/7/15

Φαντασία και πραγματικότητα

Όταν ο καθηγητής κ. Γιάνης Βαρουφάκης ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών, είχα γράψει ένα άρθρο σε τρεις συνέχειες στο καθημερινό φύλλο της Αμαρυσίας (Φεβρουάριος 2015), για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσε τις ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας προκειμένου να τεκμηριώνει τις οικονομικές θεωρίες και την εφαρμογή τους. 
Από τα άρθρα του, τα οποία φιλοξενούνταν στο εβδομαδιαίο free-press περιοδικό LIFO και από τις σελίδες των βιβλίων του, είχαν παρελάσει οι ταινίες με τον Superman και τον Batman, η ταινία «Εισβολή» (Invasion of the body snatchers), το σήριαλ Star Trek, η ταινία «Πόλεμος των κόσμων» (War of the Worlds), οι πιο πρόσφατες «Εξολοθρευτής» (Terminator) και Blade Runner και το αγαπημένο του Matrix. 
Διάβαζα με ενδιαφέρον, αυτά τα άρθρα και τα βιβλία του, επειδή με γοήτευε το γεγονός ότι συνδύαζε αυτό το είδος (την Επιστημονική Φαντασία) με την οικονομική θεωρία, για την εφαρμογή της στην πεζή πραγματικότητα. Δεν σχολίαζα τα κείμενά του. Παρέθετα τις ιδέες του, ως πληροφορίες και έμενα απλός θαυμαστής του.
Σήμερα, μετά από όσα συνέβησαν και φτάσαμε στην παραίτηση και εξαφάνισή του στα δύσκολα, μπορώ να πω ότι ο κ. καθηγητής, πηγαίνοντας συχνά στον κινηματογράφο, δεν είχε προλάβει να διαβάσει δυο συναφή μυθιστορήματα, ή τα είχε διαβάσει και το κρατούσε κρυφό. Το ένα είναι το «1984» του Τζορτζ Όργουελ και το άλλο, «Το τέλος της παιδικής ηλικίας» του Άρθουρ Κλαρκ.

"Η τελευταία νύχτα" του Γιάννη Μαρή

Ολοκλήρωσα το μυθιστόρημα «Η τελευταία νύχτα» του Γιάννη Μαρή, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Άγρα σε μέγεθος τσέπης (320 σελίδες). Το διάβασα γοητευμένος, όπως άλλωστε έχω διαβάσει και τα άλλα 25 μυθιστορήματά του, που έχω στη βιβλιοθήκη μου.
Έχει μια ιδιαίτερη γοητεία η Αθήνα του 1961, όπως περιγράφεται στις σελίδες του, παρά το γεγονός ότι είναι από τα πρώτα του και δεν έχει αυτή την ωριμότητα, που αποπνέουν τα μεταγενέστερά του. Αυτό, είχε δημοσιευτεί σε 106 συνέχειες στην Απογευματινή το 1961-1962 (κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε βιβλίο με τις πρωτότυπες εικόνες του Μ. Γάλλια) και τα κεφάλαιά του αποτελούνται από κάθε μια από αυτές. Μικρά και περιεκτικά, χωρίς μεγάλες αναλυτικές περιγραφές, παρά μόνον όπου απαιτείται για να «προσανατολιστεί» ο αναγνώστης.

15/7/15

Το μπλε δωμάτιο - La chambre bleue

Υπόθεση: Ο Ζουλιέν και η Εσθέρ συναντιούνται κάθε Πέμπτη στο δωμάτιο ενός επαρχιακού ξενοδοχείου. Είναι και οι δύο παντρεμένοι και στο δωμάτιο αυτό κάνουν έρωτα και μοιράζονται το πάθος τους, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των κατοίκων της μικρής γαλλικής πόλης. «Θα περνούσες τη ζωή σου μαζί μου αν ξαφνικά ήμασταν ελεύθεροι;» τον ρωτά κάποια στιγμή εκείνη. Κι αυτός, χωρίς να το πολυσκεφτεί, της απαντά «Φυσικά». Όταν ξαφνικά ο Ζουλιέν βρίσκεται να ανακρίνεται από την αστυνομία για ένα έγκλημα, τα αθώα αυτά λόγια αποκτούν άλλη διάσταση, καθώς βρίσκεται εγκλωβισμένος σε έναν ιστό από ψέματα που ο ίδιος κατασκεύασε.
Κριτική: Ο σκηνοθέτης Ματιέ Αμαλρίκ κτίζει κομμάτι – κομμάτι μια ερωτική ιστορία μεγάλου πάθους, μέσα από μια αστυνομική ανάκριση και ο θεατής καλείται να ενώσει τα κομμάτια αυτού του παράξενου παζλ, που θέλει δυο ανθρώπους να έχουν ερωτική σχέση, ενώ είναι και οι δυο παντρεμένοι. Τους ενώνει το σεξουαλικό πάθος ή κάτι περισσότερο; Και για ποιο λόγο γίνεται η ανάκριση;

Ένα μικρό χάος - A little chaos

Υπόθεση: Μια κηπουρός - αρχιτέκτονας εξωτερικών χώρων, η Sabine De Barra αναλαμβάνει να κατασκευάσει τους εντυπωσιακούς τεράστιους κήπους του παλατιού των Βερσαλλιών, μια πολύ υπεύθυνη και σημαντική ανάθεση που θα την φέρει στο κέντρο των εξελίξεων του παλατιού, επί βασιλείας του Λουδοβίκου 14ου. Απέναντί της, άσπονδος εχθρός της που βρίσκεται εκεί για να κάνει το έργο της όσο το δυνατόν πιο δύσκολο, στέκεται ο Andre Le Notre
Κριτική: Ταινία εποχής Λουδοβίκου 14ου από την οποία απουσιάζει η γαλλική φινέτσα. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ηθοποιών έχουν βρετανική κατατομή και τα Αγγλικά τους το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προετοιμάζουν το θεατή για μια εμφάνιση της βασίλισσας Ελισάβετ, πλην όμως βρισκόμαστε στις Βερσαλίες.

Mr Holmes

Υπόθεση: Το 1947, ένας ηλικιωμένος πλέον Σέρλοκ Χολμς, επιστρέφει από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία στο απομακρυσμένο παραθαλάσσιο σπίτι του, και περνάει το τέλος των ημερών του φροντίζοντας τις μέλισσες του. Μόνη του συντροφιά, η οικονόμος και ο νεαρός γιος της. Παλεύοντας με τις δυνάμεις του μυαλού του που τον εγκαταλείπουν, ο Χολμς βασίζεται στο νεαρό αγόρι για να επαναφέρει τις αναμνήσεις της τελευταίας του υπόθεσης που τον έκαναν να παραιτηθεί. Αναζητεί απαντήσεις στα μυστήρια της ζωής και της αγάπης- πριν να είναι αργά.
Κριτική: Ο υπέροχος Ίαν Μακ Κέλεν (ο Γκάνταλφ του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών), σε ηλικία 75 ετών, υποδύεται το διάσημο ντετέκτιβ σε δυο διαφορετικές περιόδους της ζωής του. Τη μια σε ηλικία 93 ετών, όταν έχει επιστρέψει στο εξοχικό του μετά από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, όπου είχε μεταβεί για να φέρει ένα φυτό που θα του καθυστερήσει τη φυσική και διανοητική του γήρανση και την άλλη, όταν ήταν περίπου 60 ετών, την οποία φέρνει στη μνήμη του και ο θεατής τη βιώνει μέσα από flashbacks.

11/7/15

"Έφυγε" ο Ομάρ Σαρίφ

Πέθανε χθες (10/7/15) στο Κάιρο από ανακοπή, ο ηθοποιός Ομάρ Σαρίφ (πραγματικό του όνομα Μισέλ Σαχούμπ), γνωστός για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες «Λόρενς της Αραβίας» (φωτογραφία) και «Δόκτωρ Ζιβάγκο» του Ντέιβιντ Λιν.
Ο αιγυπτιακής καταγωγής σταρ, είχε κερδίσει δύο χρυσές Σφαίρες και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον «Λόρενς της Αραβίας» (1962). Τρία χρόνια αργότερα απέσπασε μία ακόμη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στον «Δρα Ζιβάγκο» (1965).
Ο Σαρίφ ήταν από τους ελάχιστους Άραβες ηθοποιούς που έκαναν καριέρα στο Χόλιγουντ.
Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια στις 10 Απριλίου 1932, ο Σαρίφ ανήκε σε ευκατάστατη οικογένεια και άρχισε να ενδιαφέρεται για την υποκριτική, όταν σπούδαζε μαθηματικά και φυσική στο Κάιρο. Μεγάλωσε με ρωμαιοκαθολική παιδεία, αλλά αργότερα βαφτίστηκε μουσουλμάνος και παντρεύτηκε τη διάσημη σταρ της Μέσης Ανατολής, Φατέν Χαμάμα, Μαζί της έκανε έναν γιο, τον Ταρέκ, ο οποίος μάλιστα είχε υποδυθεί τον μικρό Γιούρι στον «Δρα Ζιβάγκο» σε ηλικία 8 ετών. Το 1974 το ζευγάρι πήρε διαζύγιο.
Στη δεκαετία του ‘80 εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές σειρές και σε ορισμένες ταινίες. Για την ερμηνεία του στον ρόλο του ηλικιωμένου μουσουλμάνου καταστηματάρχη στη γαλλική ταινία «Κύριος Ιμπραήμ», κέρδισε το βραβείο Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ της Βενετίας. 
Στην πλούσια φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνονται και οι ταινίες «Η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» (1964), «Τζέκινς Χαν» (1965), «Η νύχτα των στρατηγών» (1967), «Ένα εύθυμο κορίτσι» (1968), «Μάγιερλινγκ» (1968), «Το χρυσάφι των Μακένα» (1969), «Ο Ροζ Πάνθηρ ξαναχτυπά» (1976). 

8/7/15

Σκοτεινός τόπος - Dark places

Υπόθεση: Η Λίμπι, η μόνη επιζήσασα ενός μακελειού που της στέρησε την μητέρα και τις αδερφές της, πιστεύοντας ότι για την επίθεση είναι υπεύθυνη μια σατανική αίρεση, καταθέτει εναντίον του αδερφού της που είναι μπλεγμένος στην αίρεση αυτή. 30 χρόνια μετά τους φόνους, συναντά μια μυστική ομάδα ερασιτεχνών ντετέκτιβ που ξεκινούν την δική τους έρευνα για τα γεγονότα πιστεύοντας ότι ο αδερφός της Λίμπι είναι αθώος. Για να τους βοηθήσει, η Λίμπι θα πρέπει να ξεθάψει επώδυνες μνήμες και να συνειδητοποιήσει ότι το παρελθόν δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Κριτική: Στο πνεύμα της συγγραφέως που έχει γράψει «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε», η ταινία είναι εξίσου σκοτεινή και φορτισμένη με στοιχεία νουάρ και ψυχολογικής εσωστρέφειας εκ μέρους της κεντρικής ηρωίδας, που προβληματίζεται με την ενοχή του αδερφού της 30 χρόνια μετά, η ταινία δίνει στην Σαρλίζ Θερόν, την ευκαιρία για μια αρκετά καλή ερμηνεία.

ΑΜΥ: Το κορίτσι πίσω από το όνομα - Amy

Υπόθεση: Η Έιμι Ουάινχαουζ δεν ήταν ξεχωριστή απλά και μόνο επειδή κατάφερνε με τη μοναδική της φωνή και τους μεθυστικούς τις στίχους να μαγνητίζει τα πλήθη, αλλά επειδή η larger than life, πλην φοβερά βασανισμένη, ψυχή της δε μπορούσε με τίποτε να προσαρμοστεί και να χωρέσει σε νόρμες και κανονικότητες. Και όλο αυτό δεν προσπάθησε στιγμή να το κρύψει, ούτε και να το εκλογικεύσει.
Κριτική: Ένα ενδιαφέρον και συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ γύρω από τη ζωή του κοριτσιού με τη χρυσή φωνή, της Έιμι Ουάινχαουζ, η οποία έφυγε πρόωρα χάρη στις επιλογές της.

Μαζί σου κι ας πεθάνω - The little death

Υπόθεση: Η Μέιβ έχει μια επικίνδυνη σεξουαλική φαντασίωση που ο Πωλ πασχίζει να εκπληρώσει, η Ίβι και ο Νταν ανενεώνουν τη σχέση τους με παιχνίδια ρόλων, η Ροουίνα ανακαλύπτει πως αντλεί ευχαρίστηση από τον πόνο του συζύγου της Ρίτσαρντ, ο Φιλ ζει έναν πρωτόγνωρο έρωτα με τη σύζυγό του Μωρίν στις πιο ήσυχες στιγμές της, ενώ η Μόνικα κι ο Σαμ μπλέκονται σ’ ένα πονηρό και χαοτικό τηλεφώνημα.
Κριτική: Πέντε διαφορετικές –και διασταυρούμενες- ιστορίες γύρω από το σεξ, τον έρωτα, τις σχέσεις και τα ταμπού και έντεκα ηθοποιοί. Ο ενδέκατος είναι ο συνεκτικός κρίκος, ο οποίος εμφανίζεται πάντοτε στην πιο ακατάλληλη στιγμή ως κωμικό στοιχείο, σ’ αυτή την ταινία που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της για να χαρακτηρισθεί κωμωδία.

Magic Mike XXL

Υπόθεση: Το «Magic Mike XXL» ξαναβρίσκει τον Μάικ τρία χρόνια αφότου εγκατέλειψε την καριέρα του στρίπερ, ενώ βρίσκονταν στο απόγειο της. Μόνο που αυτή τη φορά, οι υπόλοιποι «Βασιλιάδες» έχουν αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψουν και εκείνοι την ενεργό δράση, αλλά με στυλ: κάνοντας μια τελευταία παράσταση στο Μίρτλ Μπιτς με επικεφαλής τον θρυλικό Μάτζικ Μάικ! Στον δρόμο για την τελευταία τους αυλαία, μεταξύ Τζάκσονβιλ και Σαβάνα, μεταξύ νέων φίλων και παλιών γνώριμων, ο Μάικ και η υπόλοιπη παρέα θα μάθουν μερικές νέες φιγούρες αλλά και καινούργιους τρόπους για να απαλλαγούν από το παρελθόν.
Κριτική: Παρά τα όσα έχω συζητήσει κατά καιρούς με συναδέλφους, δεν μπορώ να αποφύγω το χαρακτηρισμό της ταινίας ως «ειδικού κοινού», και ας με συγχωρήσουν οι κυρίες, για τις οποίες ο Δημήτρης Παπαμίχος (από πάνω) γράφει: «Κορίτσια μαζέψτε τα πολύτιμα λεφτάκια σας για να τα σκορπίσετε στους διασκεδαστές σας, την ομάδα στρίπερ του Magic Mike».

Οι ταινίες της Αλίκης ως αγχολυτικό

Διάβαζα στο έντυπο ΒΗΜΑ της Κυριακής (21/6/15), συνέντευξη της συγγραφέως Άλι Σμιθ, με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Πώς να είσαι δυο», που κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Καστανιώτη. 
Εκεί λοιπόν, μεταξύ των άλλων που αναφέρονται, έπιασα και κάτι που κάνει εντύπωση και η καλή εφημερίδα το έχει εντός ξεχωριστού πλαισίου με τίτλο «Οι ταινίες της Βουγιουκλάκη μου θυμίζουν τον Ντίκενς», όπως ακριβώς το αναφέρει η Σμιθ, δικαιολογώντας το γεγονός ότι έχει επιλέξει μια φωτογραφία της εθνικής μας σταρ από την ταινία «Το κλωτσοσκούφι», για το εξώφυλλο ενός βιβλίου της με τίτλο Artful, που είχε κυκλοφορήσει το 2012, με τέσσερις διαλέξεις της για τις τέχνες και τη λογοτεχνία.
Βρισκόταν το 1990 στην Κρήτη για διακοπές, η Άλι Σμιθ και κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση, αφηγείται ότι έπεσε «πάνω σε ό,τι άρχισε να με κερδίζει ως μια πολύχρωμη και εύθυμη ιστορία μιας ξανθιάς κοπέλας, γλυκιάς και χαριτωμένης, η οποία για κάποιον λόγο έχει επιβιβαστεί κρυφά σε ένα πολεμικό πλοίο που είναι γεμάτο ναύτες! Δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο (σ.σ. η ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό»), αλλά μου άρεσε πολύ. Η μουσική (σ.σ. του Μάνου Χατζιδάκι) σε εκείνο το «Τράβα μπρος» ήταν τόσο μεταδοτική που για έναν χρόνο προσπαθούσα να τα εντοπίσω όλα αυτά στην Αγγλία».
Μετά από χρόνια ερευνών, η Άλι Σμιθ και αφού πιστεύει ότι πρέπει να έχει δει υποτιτλισμένες «σχεδόν όλες» τις ταινίες της Αλίκης, ομολογεί: «Τις λατρεύω. Λατρεύω την ίδια. Ακόμη αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να παραμένει άγνωστη εκτός Ελλάδος! Οι ταινίες της, είναι εμποτισμένες από χαρά και ζωτικότητα, παραμένουν καλοήθεις σε ένα δυσάρεστο και καταστροφικό κόσμο. Μου θυμίζουν τον Ντίκενς, πρέπει να σας πω. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε ένας θηλυκός Ερμής, ήταν η ενσάρκωση μιας επιδέξιας ευελιξίας, μιας δυναμικής προσαρμοστικότητας, που είναι απαραίτητη στον κόσμο των τεχνών. Γι’ αυτό και την επέλεξα για το εξώφυλλο».

2/7/15

Έφυγε η Λάουρα (Μαλίτσια) Αντονέλι

Η Λάουρα Αντονέλι γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1941 στη σημερινή Πούλα της Κροατίας (τότε Πόλα της Ιταλίας). Έγινε γνωστή με τους ρόλους της σε ερωτικές ιταλικές κωμωδίες, όπως η “Σεξουαλική Επανάσταση” (1968) και η “Μαλίτσια” (1973), ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με κορυφαίους Ιταλούς σκηνοθέτες, όπως ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Έτορε Σκόλα, ο Ντίνο Ρίζι, ο Λουίτζι Κομεντσίνι. Ως σύντροφος του Ζαν-Πολ Μπελμοντό, την περίοδο 1972-80 έζησε στο Παρίσι, όπου και εκεί συνεργάστηκε με μεγάλους Γάλους σκηνοθέτες, όπως ο Κλοντ Σαμπρόλ.
Η καριέρα της άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του '80, ενώ μια δικαστική περιπέτεια, το 1992, λόγω κατοχής κοκαΐνης, σφράγισε οριστικά το τέλος της. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η άλλοτε πανέμορφη γυναίκα, ζούσε απομονωμένη στο σπίτι της, στο Λαντισπόλι, έπειτα από μια σειρά αποτυχημένες πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις, που την είχαν παραμορφώσει. Ο θάνατός της αποδίδεται σε καρδιακή ανακοπή.

Από 6/7 δεν θα μας φταίνε οι Άλλοι

Αν πέντε χρόνια γράφεις προσπαθώντας να αποτρέψεις αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, όταν συμβεί, νιώθεις αμηχανία. Χάνω Πέμπτες, μένω βουβός. Όλα έχουν ειπωθεί, όμως δεν μπορείς να αναγκάσεις μια κοινωνία να ακούσει κάτι μέχρι τη στιγμή που θα θέλει να το ακούσει. Αυτό είναι το μειονέκτημα του ορθολογισμού απέναντι στο λαϊκισμό. Για να επαληθευτεί πρέπει να γίνει αυτό που απεύχεσαι. Αλλά δεν θέλεις να επιβεβαιωθείς, δίνεις αγώνα για να μη συμβεί αυτό για το οποίο προειδοποιείς. Αν φτάσει η ώρα που θα πεις «I told you so», σημαίνει ότι έχεις χάσει.

Όμως εδώ είμαστε τώρα. Και όσο κι αν τα πράγματα παίρνουν τραγική τροπή και προμηνύονται χειρότερα, από την άλλη νιώθεις ότι κάπως έτσι θα τελείωνε αυτή η άθλια περίοδος λαϊκισμού και δημαγωγίας. Χωρίς την πτώση, χωρίς το γκρέμισμα κάθε αυταπάτης, αυτή η κοινωνία δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον εαυτό της, να τον αλλάξει. Έφτασε η στιγμή της κάθαρσης. Έφτασε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, να δούμε τη ζωή μας ως ενήλικες, όχι σαν τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας. Να μετρηθούμε μεταξύ μας, να αποκαλυφθούμε και να πάρουμε τις αποφάσεις μας για το μέλλον.

Σχέση 5 με 7 (5 to 7)

Υπόθεση: Μια τυχαία συνάντηση στους δρόμους του Μανχάταν θα φέρει τον εικοσάρη επίδοξο συγγραφέα Μπράιαν (Αντόν Γιέλτσιν) σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση με μια εντυπωσιακή Γαλλίδα (Μπερενίς Μαρλό). Το πρόβλημα; Είναι παντρεμένη και μπορεί να τον συναντά για σύντομα ερωτικά ραντεβού, σε ξενοδοχεία, μόνο μεταξύ 5 και 7. Κι ενώ ο Μπράιαν λαχταρά τη γυναίκα των ονείρων του για περισσότερο από δυο ώρες την ημέρα, αρχίζει να μαθαίνει σημαντικά πράγματα για τη ζωή και τον έρωτα.
Κριτική: Ερωτική ιστορία, μεταξύ ενός νεαρού επίδοξου συγγραφέα (ο Αντόν Γιέλτσιν πολύ καλός ως αξιοπρεπής, γλυκός και ιδεαλιστής νεαρός), που αποδεικνύεται γλαφυρός μέσα από την αφήγησή του στην ταινία και μιας γυναίκας μεγαλύτερής του κατά εννέα χρόνια, γοητευτικής και πλούσιας. Η Μπερενίς Μαρλό, με συνεχές λάγνο και μυστηριώδες ύφος, νομίζεις ότι επιθυμεί συνεχώς την αναγνώριση της γοητείας της.