Η σκούπα και το σύστημα

Και να πεις ότι δεν έχω διαβάσει και τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις… αλλά ίσως το άντεξα επειδή ήμουν νεώτερος. Ήταν και μια μεγαλύτερη από μένα ξαδέρφη που μου το είχε συστήσει ως «το αριστούργημα του αιώνα», ήθελα και εγώ να κάνω το κομμάτι μου ότι μπορώ να διαβάζω υψηλή λογοτεχνία, το διάβασα. Αφορούσε σε μια μέρα από τη ζωή ενός Λεοπόλδου Μπλουμ (τη 16η Ιουνίου του 1904), που ο Τζόις την περιέγραφε με μακροσκελείς προτάσεις, τεράστιες παραγράφους και είχα τρελαθεί στο διάβασμα –θυμάμαι- αλλά έπρεπε να πω κάτι και στην ξαδέρφη μου που ήταν γοητευτική και όταν μου μιλούσε έλιωνα.

Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου – Tarde para la ira

Με φόντο μια ιστορία εκδίκησης, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ραούλ Αλεβάρο ανατέμνει την ανθρώπινη φύση, αποκαλύπτει τα τρίσβαθα της ψυχής του ανθρώπου και δημιουργεί μια ταινία αγωνίας και ανατροπών, με δύο μοναδικά πρόσωπα που βρίσκονται μαζί και χώρια: τον ήρεμο, ευγενικό Χοσέ (που υποδύεται ο Αντόνιο ντε λα Τόρε, και τον οποίο είχαμε δει στο «Το μικρό νησί») και τον βίαιο Κούρο (που τον υποδύεται ο Λουίς Καλέχο). 

Τα παράπονα στο δήμαρχο – L’ ora legale

Μια σάτιρα όλων των παθογενειών της τοπικής αυτοδιοίκησης, την οποία παρακολουθείς και δεν μπορείς να μη θυμηθείς ότι αυτά συμβαίνουν και στη χώρα μας, στο δήμο και στη γειτονιά μας. 

Όλα τα ελαττώματα του Ιταλού (και του νεοέλληνα) εκλεγόμενου και ψηφοφόρου παρελαύνουν σ’ αυτή την ταινία, η οποία στο πρώτο μέρος φέρνει γέλιο: η εκλογική πελατεία, οι διορισμοί από το παράθυρο, η ευνοιοκρατία, η αδιαφορία, ο φιλοτομαρισμός, οι αργομισθίες, η αδιαφάνεια στους διαγωνισμούς, οι απευθείας αναθέσεις και πάει λέγοντας. 

Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου - The Zookeeper' s Wife

Η πραγματική ιστορία της Αντονίνα, συζύγου του υπεύθυνου του Ζωολογικού Κήπου της Βαρσοβίας, η οποία μετά την καταστροφή του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έκρυβε εκεί τους Εβραίους προκειμένου να αποδράσουν στη συνέχεια από την κατεχόμενη πόλη. Αυτή είναι και η μόνη πρωτοτυπία αυτού του κινηματογραφικού μελοδράματος, στο οποίο κυριαρχεί η φιγούρα της Τζέσικα Τσαστέιν (πολύ μακριά από το ρόλο της Μις Σλόαν, που την είδαμε πρόσφατα και μας γοήτευσε).

Για μια χούφτα γουέστερν

Το καλοκαίρι, για μένα που έζησα την παιδική μου ηλικία μέσα σε θερινό κινηματογράφο, ήταν πάντα συνδυασμένο με ταινίες και ειδικά με θεαματικές περιπέτειες, τις οποίες με κάποιους φίλους τις χρησιμοποιούσαμε ως έμπνευση για τα παιχνίδια μας. Οι ταινίες με μονομάχους, με Ρωμαίους και αρχαίους Έλληνες, με μυθικούς ήρωες και τέρατα, μας ωθούσαν σε παιχνίδια με σπαθιά και με κοντάρια. Κοντάρια σκούπας, τα οποία άλλοτε τα καβαλούσαμε σαν άλογα και καλπάζαμε και άλλοτε σαν σπαθιά και μονομαχούσαμε. 

Αυτά που μας τρέλαιναν όμως, ήσαν τα καουμπόικα έργα, όπως αποκαλούσαμε εκείνη την εποχή τα γουέστερν. Ύστερα, λοιπόν, από κάθε καουμπόικη ταινία, μαζευόμαστε οι φίλοι και παίζαμε καουμπόηδες και ινδιάνους, μιμούμενοι μάλιστα τους ήχους από το ποδοβολητό των αλόγων, των πυροβολισμών, των κραυγών των ινδιάνων, μέχρι τη μουσική των ταινιών. Το παροιμιώδες γκα-γκαν, γκα-γκααν. 

Μεγάλη ιστορία. Μέχρι που ανακάλυψε την αδυναμία μας (όλων ημών των παιδιών, πλέον) γνωστή εταιρία απορρυπαντικού και μας πλάκωσε στη ραδιοφωνική διαφήμιση: "Τώρα, καουμπόις και ινδιάνοι στα σακουλάκια του κλιν" και μας έκανε το παιχνίδι... επιτραπέζιο. Αν είναι δυνατόν. 

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι αυτές τις μέρες, σκάλισα τη συλλογή μου των βίντεο και βρήκα μερικές ταινίες γουέστερν που θα ήθελα να ξαναδώ στη δροσιά του σπιτιού. Με την ευκαιρία δε, δημιούργησα και ένα top-20 των ταινιών (με χρονολογική σειρά), μήπως και σας παρασύρω. Φυσικά υπάρχουν και άλλες εξίσου καλές ταινίες, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. 

Το δρόμο τον χάραξε ο Περικλής

Με δύο λόγια, το βιβλίο με τίτλο «Το δρόμο τον χάραξε ο Περικλής» του κ. Θεόδωρου Δημητρόπουλου, προσπαθεί να ερμηνεύσει την περίοδο, που οι ιστορικοί αποκαλούν «Χρυσούς Αιών του Περικλέους» με βάση τις αρχές της Διοίκησης Ολικής Ποιότητας. Αυτό φαντάζει πολύ φυσικό, αν σκεφτούμε ότι ο συγγραφέας έχει σπουδάσει Οικονομικά και Εμπορικές Επιστήμες στην ΑΣΟΕΕ, είναι διπλωματούχος του Πανεπιστημίου της Ουαλίας στη Διοίκηση, του Βρετανικού Ινστιτούτου στο Μάρκετινγκ και στη συνέχεια εργάσθηκε ως ανώτατο στέλεχος σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 

The Mafia manager

Πρωτότυπο εγχειρίδιο  για τη διοίκηση επιχειρήσεων

«Μπορεί να φαίνεται παράξενο και επικίνδυνο, αλλά πολλές από τις μεθόδους, που χρησιμοποιεί η Μαφία, μία από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις στον κόσμο, μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για πολλές εταιρείες. Πρακτικές, που σήμερα είναι της μόδας, όπως οι «συγχωνεύσεις», οι «εξαγορές», αλλά και η διεθνοποίηση των επιχειρήσεων, είναι από την εποχή του Μεσοπολέμου στην καθημερινή πρακτική της «σιωπηλής αυτοκρατορίας» στο Σικάγο, το Μαϊάμι, τη Νέα Υόρκη και αλλού. Άτομα όπως ο Καπόνε, ο Λουτσιάνο, ο Τζενοβέζε και άλλοι υπήρξαν στελέχη, που θα ήταν περιζήτητα σήμερα σε κάθε σύγχρονη επιχείρηση».

Τα μπλουζ του Αγίου Παντελεήμονα

Κοιτάζω την αφιέρωση στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου «Τα μπλουζ του Αγίου Παντελεήμονα». «Στον Άγγελο, με τις κοινές μας μνήμες», υπογράφει ο Κώστας Ποντικόπουλος και επειδή έχω διαβάσει τη νουβέλα προηγουμένως, με βάζει στο τριπάκι η αφιέρωση, σε σχέση με τον πρόλογο, που τον θυμάμαι καλά. 

Γράφει ο Κώστας: «Τι να λέμε, άλλες εποχές… Κάποιοι θυμούνται την κηδεία του βασιλιά Παύλου στο Τατόι, κάποιοι τις εκλογές βίας και νοθείας του ’61, κάποιοι τους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Άννα-Μαρία, κάποιοι το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη και την περίφανη νίκη του αμφιλεγόμενου Γέρου της Δημοκρατίας το ’63, κάποιοι το “ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο”, κάποιοι άλλοι την αποστασία, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τους Λαμπράκηδες, τον Αθανασιάδη –γαργάλα τα, γαργάλα τα- Νόβα, τον Λινοξυλάκη, τον Λουκανίδη…». 

Απέραντο γαλάζιο – Le grand bleu

Δραματοποίηση μιας πραγματικής ιστορίας από τον Λικ Μπεσόν, ο οποίος κινηματογραφεί έχοντας στο νου του ότι κάνει ντοκιμαντέρ. Οι υποβρύχιες σκηνές που έχουν γυριστεί μάλιστα στο γαλάζιο του Αιγαίου είναι συγκλονιστικές και η φωτογραφία της ταινίας ανυπέρβλητη (μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Αμοργό, στο χωριό της Αγίας Άννας και το μοναστήρι της Παναγίας Χοζιοβιότισσας). 

Σημασία έχει να αγαπάς - L’ important c’est d’ aimer

Ο Αντρέι Ζουλάφσκι με την πρώτη γαλλόφωνη ταινία του, θέτει την προσωπική του σφραγίδα στην έννοια «έρωτας» με την σπαρακτική αριστουργηματική και ακραία ρομαντική ιστορία που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Σκηνοθετεί με μαεστρία την εύθραυστη Ρόμι Σνάιντερ καθοδηγώντας την ώστε να αποδώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της ζωής της. 

Κάποτε στην Καλιφόρνια - Once upon a time in Venice

Τουλάχιστον σ’ αυτή την περιπέτεια διασκεδάζεις και λίγο, διότι έχεις τον Μπρους Γουίλις στο ρόλο που του ταιριάζει (έτσι έχει καθιερωθεί τουλάχιστον), έχεις επίσης και τον Τζέισον Μόμοα στο ρόλο του εμπόρου ναρκωτικών καθώς και τον αμίμητο Τζον Γκούντμαν, που όσο μεγαλώνει τόσο πιο ωραίος και εκφραστικός γίνεται. 

Εκδίκηση με στυλ - Going in style

Σ’ αυτή την κωμωδία τουλάχιστον έχουμε θέμα. Οι συντάξεις τριών φίλων που εργάζονταν στην ίδια εταιρία στη Νέα Υόρκη «παγώνουν», επειδή η εταιρεία (που πλήρωνε τις ασφαλιστικές εισφορές τους) αποφασίζει για λόγους κόστους να μεταφερθεί στο Βιετνάμ. Δεν φτάνει αυτό όμως. 

Ο ένας από τους τρεις, που έχει αναλάβει λόγω του κόστους ζωής, να συγκατοικεί και να ενισχύει οικονομικά γιό και εγγονή, λαβαίνει «κόκκινη» ειδοποίηση, ότι έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές δανείου και πρόκειται να του πάρουν το σπίτι. 

Με τον μπαμπά ή τη μαμά; 2 – Papa ou maman? 2

Γενική αρχή για το θεατή του κινηματογράφου, είναι αυτή που λέει ότι «στο δράμα πηγαίνεις για να συγκινηθείς, στη κωμωδία για να γελάσεις». Στις ειδικότερες κατηγορίες (δράσης, τρόμου, φαντασίας) δεν αναφέρομαι, διότι στο κάτω-κάτω όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου.   

Για να μη γίνομαι απόλυτος όμως -επειδή πριν αρχίσω να σχολιάζω ταινίες έχω υπάρξει θεατής και μάλιστα από πολύ μικρός- μπορεί να ισχύσει και το… αντίθετο: στο δράμα να μη σε συγκινείσαι τίποτα και στην κωμωδία να μη χαμογελάς καν. 

Τα αστέρια μου κι εγώ

«Άγγελε καλησπέρα. Από πότε έχεις να φύγεις από το διάλειμμα σε ταινία;», με ρωτά φίλος στο Messenger, με τον οποίο μάλιστα η προηγούμενη συνομιλία μας, επί άλλου θέματος, τελείωνε έτσι (και κάνω copy-paste): «Και πάλι σ ευχαριστώ. Όπως και για τις κινηματογραφικές κριτικές σου!»

Αιφνιδιάζομαι, υποψιάζομαι ότι για κάτι έχει απογοητευτεί, αλλά του γράφω αμέσως: «Δεν κατάλαβα την ερώτηση. Βλέπω τις ταινίες μέχρι τέλος, ακόμα και όταν δεν μου αρέσουν. Σε δημοσιογραφικές προβολές, που γίνονται χωρίς διάλειμμα, αν έχει τύχει να έχω φύγει νωρίτερα (λόγω κάποιας ανάγκης, επειδή βλέπουμε δύο μαζί) έχω μετανιώσει. Από αίθουσα έχω φύγει στο διάλειμμα, μόνο σε θεατρικές παραστάσεις. Τι σου έτυχε και με ρωτάς;»

«Το "Ήρεμο πάθος" που του έβαλες 3 αστέρια! Και δεν είμαι από αυτούς που δεν διαβάζουν ποίηση και λογοτεχνία, για να με κατηγορήσεις. Όταν βρεθούμε από κοντά θα σου πω τις απόψεις μου». Μου γράφει.

Μητροπολιτική αίσθηση

Διαβάζοντας την «Μητροπολιτική αίσθηση» του Georg Simmel (1858 – 1918) Γερμανού φιλόσοφου, κοινωνιολόγου και θεωρητικού του πολιτισμού, αντιλαμβάνεσαι γιατί είναι ο πρωτοπόρος της οικολογικής προσέγγισης της πόλης σε μια εποχή που ακόμα δεν κινδύνευε το περιβάλλον, όπως εκλαμβάνουμε το κίνδυνο αυτό σήμερα.

Το βιβλίο «Μητροπολιτική αίσθηση», που κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Άγρα, στις 88 σελίδες του περιέχει δύο δοκίμια του Σίμελ γραμμένα το 1902 και το 1907 αντίστοιχα, τα οποία παραμένουν επίκαιρα και ρίχνουν νέο φως στη σύγχρονη μητροπολιτική συνθήκη και απαντούν -τουλάχιστον στο πλαίσιο των μέχρι τότε δεδομένων- σε ερωτήματα όπως: Ποιά είναι η ψυχολογία του κατοίκου της μεγαλούπολης; Ο ρυθμός της ζωής του πηγάζει από την ατομικότητά του; Πώς προσαρμόζεται στους κανόνες της κοινωνίας; Και το σημαντικότερο: τί αισθάνεται και γιατί το βλέμμα, η ακοή, η όσφρηση είναι τόσο σημαντικά στην κατανόηση των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων στο αστικό περιβάλλον;

Όλα όσα αγαπήσαμε – Mal des pierres

Ένας λευκός γάμος μεταξύ μιας κοπέλας που ψάχνει να βρει την αληθινή αγάπη ακόμα και παντρεμένη και ενός άντρα που την αγαπάει χωρίς ανταπόκριση. Πάνω σε αυτόν –αρχικά- τον καμβά ο σκηνοθέτης κτίζει μια ταινία χαρακτήρων και κατορθώνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το απροσδόκητο φινάλε.

Μικρά βήματα - Sage femme

Μια ιστορία συμφιλίωσης και συγχώρεσης με ηρωίδες μια χαρισματική μαία, που την υποδύεται με λιτά εκφραστικά μέσα, αλλά πολύ πειστικά, η Κατρίν Φρο και την ερωμένη του πατέρα της η οποία εμφανίζεται ύστερα από τριάντα χρόνια απουσίας, την οποία υποδύεται η Κατρίν Ντενέβ.

Ο γιατρός έχει τρεχάματα - Lasciati andare

Αν δεν ήταν ο Τόνι Σερβίλο, δεν ξέρω αν θα είχα γελάσει τόσο σ’ αυτή την ταινία, της οποίας η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη: ηλικιωμένος, μοναχικός, ιδιόρρυθμος και εσωστρεφής, για κάποιο λόγο γνωρίζεται με κατά πολύ νεώτερή του κοπέλα και από τη σχέση τους, βγαίνουν άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του, ενώ καμιά φορά φτάνει μέχρι το σημείο να την ερωτευτεί.

Η μούμια - The mummy

Θεαματική υπερπαραγωγή, ενός θρυλικού κινηματογραφικού μύθου, με πρωταγωνιστές από τους οποίους περιμέναμε κάτι περισσότερο από όσα ήδη γνωρίζουμε. Μια ταινία που τα έχει όλα και ξεκινάει από τρομοκράτες που καταστρέφουν αρχαία μνημεία στην έρημο (αν σας θυμίζει κάτι αυτό) και τελειώνει με την ατάκα, ότι «μόνον ένα τέρας μπορεί να καταστρέψει ένα άλλο τέρας» (δηλαδή, ό,τι και να γίνει εμείς δεν γλιτώνουμε με τίποτα).

Ξα μου

«Ξα μου», στο Κρητικό γλωσσάρι σημαίνει κάνω αυτό που πιστεύω, παίρνω την ευθύνη, είναι δικό μου θέμα τι θα κάνω, ή ας το πάνω μου. Με αυτό τον τίτλο, η Κλειώ Φανουράκη ανέλαβε, πήρε πάνω της και γύρισε μια ταινία (την πρώτη της σε μεγάλη διάρκεια), για την επανεκκίνηση, τον επαναπροσδιορισμό του είναι μας, των σκοπών και των στόχων μας και ειδικά αυτή την εποχή, όχι μόνον της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης των αξιών. 

Σιντ και Νάνσυ - Sid and Nancy

Γεννήθηκε σαν Τζον Σάιμον Ρίτσι. Ο τρομπονίστας πατέρας του πέθανε πριν καλά καλά γεννηθεί και μεγάλωσε στο Ανατολικό Λονδίνο με μια χίπισσα μητέρα χωμένη ως το λαιμό στη φτώχεια και τα ναρκωτικά. Ο ίδιος, έμελλε να γίνει διάσημος από τα δεκαεπτά του σαν Σιντ Βίσιους και να γίνει η πρώτη και η πιο θεαματική περίπτωση απόλυτης εφαρμογής του σλόγκαν «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος». 

Wonder Woman: Ικετεία

Διάβασα το πρόσφατο κόμικ (των εκδόσεων Anubis) "Wonder Woman: Ικετεία" και μου άρεσε τόσο το story που αναμιγνύει διαφορετικές χρονικές περιόδους, όσο και η απόδοση που γίνεται με ρεαλιστικές εικόνες γεμάτες κίνηση και δύναμη. Η Ικετεία είναι ένα αρχαίο τελετουργικό που ενώνει δύο ανθρώπους με δεσμούς αμοιβαίου σεβασμού και προσφοράς και γύρω από αυτό τον άξονα περιστρέφεται η ιστορία της πριγκίπισσας Νταϊάνα της Θεμυσκίρα , η οποία έχοντας αρχίσει να πλήττει στο νέο της περιβάλλον (ως Γουόντερ Γούμαν) μακριά από το νησί της και τις συντρόφους της, θα εξαναγκαστεί να προσφέρει άσυλο και προστασία στη νεαρή Ντανιέλ Γουέλις. που κουβαλάει ένα τρομερό μυστικό, αλλά... και τις Ερινύες της

Η Γουόντερ Γούμαν πρέπει να προστατέψει και να διδάξει την ικέτιδα, καθώς η Ικετεία είναι μια συμφωνία που, αν παραβιαστεί, θα επιφέρει την οργή των θεών. 

Από την άλλη πλευρά, ο Σκοτεινός Ιππότης, πιστός στο καθήκον του, θα κάνει τα πάντα για να οδηγήσει την Ντανιέλ ενώπιον της δικαιοσύνης.
Η ταινία Wonder Woman προβάλλεται αυτή την εποχή στους κινηματογράφους

Το παιχνίδι των συναισθημάτων

Ψάχνοντας τα αρχεία μου, βρήκα το πιο κάτω κείμενο, το οποίο μου κίνησε την περιέργεια. Αυτό δεν είναι δικό μου, σκέφτηκα, και το βέβαιο είναι ότι μπορεί να έχω φαντασία, αλλά αυτά ΔΕΝ τα είχα σκεφτεί. Είναι πολύ ρομαντικά. Εκτός κι αν ήμουν ερωτευμένος τότε και το αντέγραψα ξεχνώντας το όνομα του συγγραφέα. Τι να πω; Όποιος γνωρίζει σε ποιόν ανήκει, ας μου γράψει κάτι. Please.

Μια μέρα, λέει, συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα, αφού συστήθηκε τρεις φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;» Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά, άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια (την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα) να παίξουν κι αυτοί. 

Αλλά υπήρχαν κι άλλοι που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει, γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να το ρισκάρει. 

«Ένα, δύο, τρία…..» άρχισε να μετρά με κλειστά τα μάτια η Τρέλα.

Το ηλιοτρόπιο - I Girasoli

Με άλλη ματιά, είχα δει αυτή την ταινία τη δεκαετία του '70 και με τελείως διαφορετική την ξαναείδα φέτος. Για να είμαι ειλικρινής και μόνο το γεγονός ότι είναι ιταλο-σοβιετικής (ΕΣΣΔ) παραγωγής κάνει τη διαφορά. Έχεις να κάνεις με ένα δράμα, το οποίο στα χέρια του Βιτόριο ντε Σίκα δεν καταλήγει σε μελόδραμα, είναι σημαντικό αυτό. Μετά βλέπεις το κτίσιμο όλης της ταινίας με τα flashbacks που σου αποκαλύπτουν σταδιακά την όλη υπόθεση, ενώ και οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές, διαγράφοντας πλήρως τα συναισθήματα των χαρακτήρων του δράματος. 

Tanna

Η ιστορία μιας απαγορευμένης αγάπης στο Τανά, ένα απομακρυσμένο νησί του Νότιου Ειρηνικού, όπου οι φυλές ζουν ακόμα διατηρώντας τις παραδόσεις αιώνων και υπακούοντας σε αρχές και αξίες, αδιανόητες για εμάς τους «πολιτισμένους».

Εκεί η Γουαγουά θα ερωτευτεί τον Νταΐν, εγγονό του αρχηγού της φυλής, αλλά οι γονείς της και κατ’ επέκταση η φυλή ολόκληρη, την προορίζουν για νύφη με γαμπρό από μια ισχυρότερη φυλή, που απειλεί ότι αν δεν δεχθεί αυτό το γάμο, οι δύο φυλές, θα έρθουν σε ολοκληρωτική ρήξη.

Wonder Woman

Η Πάτι Τζένκινς (των ταινιών «Monster», «The Killing») χτίζει μια περιπέτεια πάνω σε ένα ευφυές σενάριο και στη λογική των κόμικς της DC, με μια ηρωίδα που ξεπηδάει από την Ελληνική μυθολογία και βρίσκεται στην Αγγλία στην εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου: την Αμαζόνα Νταϊάνα, την οποία υποδύεται η Γκαλ Γκαντότ, με σαρκώδη χείλη και μάτια αμυγδαλωτά και πολλά υποσχόμενα στους φίλους, αλλά αινιγματικά ή γεμάτα μίσος για τους εχθρούς. Μπορώ να πω ότι μου θύμισε την Αντζελίνα Τζολί στις πρώτες ταινίες της ως Λάρα Κροφτ.

Λατίνοι και άθικτοι - Inseparables

Νοτιο-αμερικανική εκδοχή της γαλλικής επιτυχίας «Οι άθικτοι», που είχαμε δει το 2012 με τον Φρανσουά Κλουζέ στο ρόλο του τετραπληγικού δισεκατομμυριούχου και τον μαύρο Ομάρ Σι, στο ρόλο του προσωπικού του βοηθού, η ταινία βασίζεται στο αρχικό σενάριο της προηγούμενης και εδώ πλασάρεται με ελάχιστες παραλλαγές, χωρίς όμως να χάνει τη σπιρτάδα της. Όπως και η γαλλική, η ταινία αντιμετωπίζει το θέμα του τετραπληγικού με σεβασμό, τρυφερότητα και λεπτό χιούμορ και τελικά χαρίζει γέλιο, γνήσια συγκίνηση και αισιοδοξία για τη ζωή.

Ο αρχιτσιγκούνης – Radin!

Η σεναριακή ιδέα του υπερβολικά τσιγκούνη ανθρώπου που ουσιαστικά είναι δυστυχισμένος αλλά δεν το γνωρίζει είναι καλή και ο Ντάνι Μπουν είναι έξοχος και εκφραστικός στο ρόλο αυτό. Από ένα σημείο και μετά όμως, η υπερβολική τσιγκουνιά του καταντάει καρτουνίστικη και βλέποντάς τον, το μυαλό σου πηγαίνει περισσότερο προς τον Σκρουτζ Μακ Ντακ, παρά στον άνθρωπο Φρανσουά, που βρίσκεται προ αδιεξόδων και πέφτει από το ένα ψέμα στο άλλο.

Η χαμένη πόλη του Ζ – The lost city of Z

Άνιση ταινία, βασισμένη σε μυθιστόρημα που στηρίχθηκε σε πραγματικά γεγονότα. Υπάρχει ο φιλόδοξος εξερευνητής που επιμένει να επαναλαμβάνει τις εξερευνήσεις του, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει το πατρικό του όνομα, παρά το γεγονός ότι δεν τον πιστεύουν και τον χλευάζουν και παράλληλα, υπάρχει μια αχαρτογράφητη περιοχή του Αμαζονίου, στην οποία οι γραφειοκράτες θέλουν να στείλουν κάποιον για να τη χαρτογραφήσει, επειδή δύο κράτη διαφωνούν ως προς την κυριότητα περιοχών που ανήκουν σε άγριους (ανθρωποφάγους, μάλιστα) ιθαγενείς.

Αντίστροφα

Τελείωσα το «Αντίστροφα – Love will tear us apart» της Στέργιας Κάββαλου (εκδ. Μελάνι - σελ. 131) και δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Η Στέργια ήρθε για να μείνει. Με είχε εντυπωσιάσει με το πρώτο της βιβλίο, το «Αλτσχάιμερ Trance», μια σειρά διηγημάτων πάνω και πέρα από τα καθιερωμένα, με μια γλώσσα μοντέρνα (μεταμοντέρνα για μας τους παλαιότερους, που θεωρούσαμε μοντέρνα την εποχή μας), γρήγορη, συνοπτική και στακάτη. Σαν σφυρί που σπάει τα συνηθισμένα και σφυρηλατεί το νέο λογοτεχνικό κόσμο, «τον κόσμο της», στον οποίο τα διηγήματα είναι, όπως αναφέρει και η ίδια, σαν τον εσπρέσο στρέτο, χωρίς ζάχαρη, πίνεται με μια γουλιά και μετά φεύγεις. Στα επόμενα έργα της, ήταν επόμενο ότι δεν θα άλλαζε ύφος, μέχρι που  φτάσαμε στο «Αντίστροφα». Ένα χρονικό μιας ιστορίας με ανώνυμους ήρωες μια Ελληνίδα κι έναν Γάλλο.

Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας

Το δεύτερο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα «Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας» (εκδόσεις Διόπτρα)  είναι εξ ίσου καλό όπως και το προηγούμενο «Φόνος 5 αστέρων». Το διάβασα και το τελείωσα πολύ γρήγορα, όπως και το προηγούμενο. Είναι ενδιαφέρον, έχει μυστήριο και είναι γραμμένο απλά, σαν χρονογράφημα, διατηρώντας την κλασική δομή των αστυνομικών μυθιστορημάτων τύπου «ποιος έκανε το έγκλημα» και διαδραματίζεται στη σύγχρονη Αθήνα της κρίσης και της παρακμής, με εκλάμψεις πλούτου και χλιδής, λόγω των κεντρικών χαρακτήρων του, που ανήκουν στο χώρο της πολιτικής και περί αυτήν. Μόνον που αυτή τη φορά, η υπόθεση ξεκινάει από πολύ παλιά. Από την αποχή των γεγονότων του Πολυτεχνείου, το 1973.

Φανταστική περιπέτεια

Διάβασα πρόσφατα την «Φανταστική περιπέτεια» (εκδ. Κέδρος) του Αλέξανδρου Κοτζιά, που είχε βραβευτεί με Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1986 και κυριολεκτικά έμεινα άφωνος από τη δηκτική σάτιρα του συγγραφέα, που έχει καταφέρει να αποτυπώσει, σπαρακτικά θα έλεγα, μια κοινωνία σε παρακμή. Μια κοινωνία που βρέθηκε να ζει με τη ψευδαίσθηση του μεγαλείου και να φτάνει εκεί που τη βλέπουμε σήμερα. Πόσο προφητικός ήταν!

Στο μυθιστόρημα αυτό περιγράφονται τα γεγονότα μιας και μόνον ημέρας, της 21ης Απριλίου 1983 (ήταν και επετειακή!), κατά την οποία η πολιτεία πρόκειται να δικαιώσει με τη βράβευσή του, τη ζωή και το έργο ενός σημαντικού -υποτίθεται- πολίτη, δημοσίου υπαλλήλου, συνδικαλιστή και συγγραφέα με προοδευτικές-σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Του Αλέξανδρου Καπάνταη, που αδυνατεί να κάνει αυτοκριτική ο θλιβερός αυτός άνθρωπος και κριτικάρει όλους τους άλλους ως γνήσιος νεοέλληνας.

Δεσποινίς Σλόαν - Miss Sloan

Δυναμική λομπίστρια, δραστήρια, υπερκινητική, επιτυχημένη και απόλυτη κυρίαρχος στα πολιτικά παιχνίδια είναι η δεσποινίς Ελίζαμπεθ Σλόαν, η οποία αναλαμβάνει υποθέσεις για να κερδίζει σε ένα χώρο, στον οποίο η διαφθορά υπάρχει σε βάθος και χρειάζονται κότσια για να την αποκαλύψεις.

Ο δαιμονισμένος άγγελος - Angel heart

Βασισμένη στο βιβλίο «Falling Angel» του Γουίλιαμ Χιόρτσμπεργκ, η ταινία διαθέτει μια αποπνικτική ατμόσφαιρα μυστηρίου που σφίγγεται σταδιακά γύρω από έναν υπέροχο Μίκι Ρουρκ, ο οποίος υποδύεται αλληγορικά έναν «άγγελο», που βυθίζεται αργά σε μια κόλαση αποτρόπαιων εγκλημάτων και δεισιδαιμονιών, που κυριαρχούν στη Νέα Ορλεάνη. Εκεί τον έχει στείλει, ο Λούσιφερ (Lou Shifer στην ταινία) Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που κάνει μια σύντομη αλλά καθοριστική εμφάνιση στην ταινία.

Η Βασίλισσα της Ισπανίας - La Reina de Espana

Με φόντο την μεταπολεμική Ισπανία του Φράνκο και το χώρο των παρασκηνίων του κινηματογράφου, ο Φερνάντο Τρουέμπα (Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας για το «Belle Époque», 1994) στήνει μια ανάλαφρη κωμωδία και ταυτόχρονα πολιτική σάτιρα, πάνω στη δικτατορία του Φράνκο, όταν τους διαφωνούντες (αν δεν τους σκότωναν) τους έστελναν στα κάτεργα.

Ήρεμο πάθος – A quiet passion

Η ιστορία της Έμιλι Ελίζαμπεθ Ντίκινσον (1830 - 1886), μιας Αμερικανίδας ποιήτριας, όχι και τόσο διάσημης όσο ήταν εν ζωή, αλλά που σήμερα θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, μια από τις πιο αναγνωρισμένες του 19ου αιώνα, δοσμένη με λυρισμό και ποίηση από τον Τέρενς Ντέιβις.

100 μέτρα - 100 Metros

Γλυκερά ταινία, βασισμένη στην πραγματική ιστορία ενός άντρα που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά κατάφερε να ολοκληρώσει το τρίαθλο για τον τίτλο του «Σιδερένιου ανθρώπου», που σημαίνει 3,8 χιλιόμετρα κολύμβηση, 180 χιλιόμετρα ποδηλασία και 42′ τρέξιμο. 

Πρόκειται για μια συγκινητική και βασικά ανθρώπινη ταινία, με μια ιστορία έμπνευσης για τους ανθρώπους που κατορθώνουν το αδύνατο.