Η ζωή της Αντέλ - Κεφάλαια 1 και 2 (La vie d'Adèle)

Υπερεκτιμημένο. Ίσως επειδή οι προηγούμενες ταινίες του Κεσίς ήσαν εξαιρετικές (και η Μαύρη Αφροδίτη, με είχε εντυπωσιάσει παρά το μεγάλο μήκος της, που ήταν περίπου 2 ώρες και 40 λεπτά).

Ο Κεσίς, σ’ αυτή την ταινία αποτυπώνει σωστά τα προβλήματα της εφηβικής ηλικίας, παράλληλα με την αναζήτηση και τον καθορισμό της αισθηματικής και της σεξουαλικής  ταυτότητας της Αντέλ. Το κάνει όμως, αφιερώνοντας πάρα πολύ χρόνο στα (πάμπολλα) κοντινά πλάνα του προσώπου της Αντέλ, το οποίο είναι ομολογουμένως ελκυστικό και πρόστυχα αθώο, καθώς και στις ερωτικές σκηνές και στις σκηνές που η Αντέλ εργάζεται στο νηπιαγωγείο, οι οποίες συνολικά, θεωρώ δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο στην εμβάθυνση του χαρακτήρα της ηρωίδας. Χαρακτήρα, ενός κοριτσιού χωρίς εμπειρίες, αναποφάσιστου και εύπλαστου, που αφού έχει αποκλειστεί από την παρέα της με τον πιο σκληρό τρόπο, «παρασύρεται» πλέον από την ολοκληρωμένη και ταυτόχρονα σκληρή Έμμα, η οποία ξέρει τι θέλει και βασικά εκμεταλλεύεται την αδυναμία της Αντέλ.

Οι ερμηνείες και των δύο κοριτσιών είναι τόσο καλές, που πραγματικά δεν χρειάζονται τρεις (3) ολόκληρες ώρες για να αντιληφθεί ο θεατής με τι χαρακτήρες έχει να κάνει και ποια θα είναι η εξέλιξη, όπου το τέλος είναι φυσική απόρροια των όσων έχουν προηγηθεί. Αλλά, ποιο τέλος; Έτσι όπως τελείωσε, τα κεφάλαια 3 και 4 είναι αναμενόμενα…

Υπόθεση: Η Αντέλ, μαθήτρια λυκείου, 18 χρονών, ονειρεύεται να βρει τον έρωτα και αρχίζει να εξερευνά την σεξουαλική της ταυτότητα. Η σχέση της με έναν συμμαθητή της έχει άδοξο τέλος, χωρίς ποτέ να της προκαλέσει το ενδιαφέρον και την ερωτική ένταση που λαχταρά να ανακαλύψει. Η ζωή της ανατρέπεται από τη στιγμή που θα συναντήσει τυχαία μια νύχτα την Έμμα, ένα κορίτσι με μπλε μαλλιά. Μαζί θα ζήσουν μια έντονη ερωτική σχέση γεμάτη πάθος, αλλά και αγάπη. Η Έμμα βοηθά την Αντέλ όχι μόνο να ανακαλύψει τη σεξουαλική επιθυμία και απόλαυση αλλά και να προσδιορίσει τη ταυτότητα της σαν ενήλικη γυναίκα. 

Σκηνοθεσία: Αμπντελατίφ Κεσίς
με τους Αντέλ Εξαρχόπουλος, Λέα Σεντού, Τζερεμί Λαέρτ, Κατρίν Σαλέ

Προβάλλεται από 31/10/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Captain Philips

Για άλλη μια φορά ο Τομ Χανκς δείχνει την ερμηνευτική κλάση του. Αυτή τη φορά ως πλοίαρχος φορτηγού που πέφτει θύμα πειρατείας, ενώ για άλλη μια φορά και ο σκηνοθέτης Πολ Γκρίνγκρας (Στη σκιά των κατασκόπων - Το τελεσίγραφο του Μπορν), δείχνει τη δική του, σε μια ακόμα περιπέτεια έντονης δράσης. Μόνον που αυτή τη φορά, η δράση συσσωρεύεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας, αφού το πρώτο κυλάει τυπικά και ευτυχώς που υπάρχει ο Τομ Χανκς.

Βέβαια, έχοντας δει φέτος το χειμώνα την «Πειρατεία στον ωκεανό» του δανού Τομπίας Λίντχολμ, δεν μπορούμε να μην κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής κινηματογραφικής οπτικής απέναντι στις πειρατείες,  παρ’ όλο που  η επιχειρηματική κουλτούρα (business culture)  είναι κοινή: να σωθεί το πλοίο και το εμπόρευμα, και όλα τα άλλα… «γαία πυρί μιχθήτω».

Στην ευρωπαϊκή εκδοχή (του Λίντχολμ),

Ο λαός προστάζει (Meet John Doe)

Η κλασική σάτιρα του Φρανκ Κάπρα για τον Τύπο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παραγωγής 1941 (σε επανέκδοση από τη New Star) και ένας από τους πιο πετυχημένους κοινωνικούς σχολιασμούς που κινηματογραφήθηκαν ποτέ.
Υπόθεση της ταινίας: Η εφημερίδα «Μπούλετιν» αλλάζει διεύθυνση και στέλνει 40 εργαζόμενους στην ανεργία. Μια απ’ τις απολυμένες, η δημοσιογράφος Αν Μίτσελ (Μπάρμπαρα Στάνγουικ), στην τελευταία της στήλη δημοσιεύει ένα επινοημένο γράμμα με αποστολέα έναν ανύπαρκτο άνεργο που τον ονομάζει «Τζον Ντο» (είναι το όνομα με το οποίο χαρακτηρίζονται στην Αμερική οι αγνώστου ταυτότητος άνθρωποι, συνήθως νεκροί).
Ο επινοημένος «Τζον Ντο», λοιπόν, σύμφωνα με το σενάριο της Μίτσελ, έχει φτάσει σε σημείο απόλυτης απελπισίας και απειλεί ν’ αυτοκτονήσει την παραμονή των Χριστουγέννων,

Δον Ζουάν (Don Jon)

Ο γνωστός ηθοποιός Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, στέκεται για πρώτη φορά πίσω από τις κάμερες, και μας παραδίδει την πρώτη μεγάλου μήκους του ταινία «Δον Ζουάν», που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
«Σκέφτηκα ότι μια κωμωδία με θέμα τη σχέση ενός άντρα εθισμένου στο πορνό, και μιας κοπέλας που βλέπει πάρα πολλές ρομαντικές κομεντί, θα ήταν ξεκαρδιστική και καυστική. Κάπως έτσι ξεκίνησε. Αρχικά επρόκειτο για μια ιστορία αγάπης, αλλά στην πορεία πρόσεξα, ότι συχνό εμπόδιο στην αγάπη, είναι ο τρόπος που αντικειμενοποιεί ο ένας τον άλλο. Τοποθετούμε τις προσδοκίες μας στο πρόσωπο του συντρόφου μας, και αντί να δεσμευτούμε και να ακούσουμε προσεκτικά, βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια με ταμπέλες...

Μείνε δίπλα μου (Ain't them bodies saints)

Με φόντο τις αχανείς εκτάσεις του Τέξας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, ένα ερωτευμένο ζευγάρι παρανόμων γνωρίζει το οδυνηρό συναίσθημα της απώλειας. Η καταδικασμένη τους αγάπη, ντυμένη με έναν μοναδικό, μελαγχολικά λυρικό μανδύα, εξελίσσεται στην πιο τραγική και ανεκδιήγητα δραματική ιστορία ανθρώπινης οδύνης.
Το «Μείνε Δίπλα Μου», φέρει έντονα τα σημάδια που προκαλεί ο έρωτας, η μητρότητα και η αναζήτηση της ειρήνης, όταν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με το παρελθόν.

Ζούσε τη ζωή της (Vivre sa vie)

Μια από τις πιο σημαντικές και ώριμες ταινίες του Γκοντάρ που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αφοπλίζει το θεατή με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνειά της, προβάλλεται από σήμερα και μέχρι τις 23/10/13 στο ΤΙΤΑΝΙΑ στην Αθήνα, στο πλαίσιο αφιερώματος στον Γκοντάρ από τη New Star.
Η Νανά (Άννα Καρίνα) είναι πωλήτρια σε κατάστημα δίσκων στο Παρίσι. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, εγκαταλείπει τόσο τον σύντροφό της όσο και τη δουλειά της και αρχίζει να εκπορνεύεται. Αναζητώντας την ευτυχία μακριά από το σύζυγο και το παιδί της, βρίσκει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας στα πεζοδρόμια του Παρισιού.
Η ταινία παρουσιάζει το πέρασμα της ηρωίδας από την ευκαιριακή, «ερασιτεχνική» εκπόρνευση, στην επαγγελματική πορνεία, καταγράφοντας μια σειρά από διαδοχικές στιγμές αυτής της πορείας.

Μια στάση πριν το τέλος (Fruitvale station)

Για τον Όσκαρ ο θεατής της ταινίας δεν γνωρίζει τίποτα, εκτός ίσως ότι κάποια στιγμή στο παρελθόν του υπήρξε βαποράκι ναρκωτικών (άλλωστε, μας δείχνει ότι έχει και ένα σακουλάκι εφεδρεία στην ντουλάπα του «δια παν ενδεχόμενον»).

Έτσι, στο πρώτο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε ουσιαστικά έναν «άγιο» άνθρωπο, με αρχές και ευαισθησίες, να προσπαθεί να έρθει στον ίσιο δρόμο (πετάει στη θάλασσα και το σακουλάκι με το «πράμα»), να βρει δουλειά για να ικανοποιεί τις ανάγκες των πλησίον του και άλλα γλυκερά και αποδεκτά εν πάση περιπτώσει.

Στο δεύτερο μέρος, που είναι και το συγκλονιστικό (γυρισμένο με μαεστρία και με στυλ ντοκιμαντέρ), βλέπουμε τον Όσκαρ, ύστερα από μια σειρά ατυχών συμπτώσεων να πέφτει –τελικά- θύμα ρατσιστικής βίας.

Όσα φέρνει ο χρόνος (About time)

Εντάξει, μη νομίζετε ότι είναι και ό,τι καλύτερο να μπορείτε να γυρίζετε πίσω στο χρόνο και ειδικά όπως ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο οποίος κάθε φορά που πήγαινε κάτι στραβά στα ερωτικά του, γύριζε πίσω για να διορθώσει το λάθος του.

Ωραίο το εύρημα της ταινίας και το πλεονέκτημα του νεαρού, αλλά υπήρχε ένας αστάθμητος παράγοντας: γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, διόρθωνε το λάθος του, αλλά η ιστορία εξελισσόταν διαφορετικά και έτσι ο νεαρός πάλι χαμένος βρισκόταν.

Ηθικό δίδαγμα: Αφήστε το χρόνο να κυλάει όπως κυλάει και εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες, διότι

Riddick

Δεν μπορώ να πω ότι είναι καλύτερη από τις προηγούμενες αυτή η περιπέτεια του Riddick, αλλά έχει δημιουργήσει τους φίλους του, οι οποίοι μάλλον δεν θα πρέπει να βαριούνται τις επαναλήψεις.

Η συνταγή του κυνηγημένου δραπέτη Riddick στο εξώτερο διάστημα: Αφιλόξενος κλιματικά πλανήτης, εχθρικό περιβάλλον από άποψη πανίδας και χλωρίδας και άνθρωποι, που ενώ περιμένεις να έρθουν να σε βοηθήσουν, αυτοί που έρχονται είναι για να σε πιάσουν (και σε θέλουν με το κεφάλι χώρια από το σώμα).

Σκληρό και βίαιο έργο επιστημονικής φαντασίας κομμένο και ραμμένο –πάλι- στα μέτρα του αλώβητου Βιν Ντίζελ, με λακωνικό σενάριο και ερμηνείες χωρίς απαιτήσεις, καλό σχεδιασμό παραγωγής και μέτρια εφέ. 

Μόνο για τους φίλους του Riddick.

Το παρελθόν - Le Passé

Μετά από τέσσερα χρόνια χωρισμού, ο Αχμάντ επιστρέφει, για να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου του, όπως του ζήτησε η Μαρί. Κατά τη διαμονή του, ανακαλύπτει τη νέα σχέση της Μαρί, έναν τύπο τον Σαμίρ, που την έχει καταστήσει έγκυο, αλλά αυτή το κρύβει από τις κόρες της εκ του πρώτου συζύγου, που λείπει στις Βρυξέλες. Μαζί της ταυτόχρονα, μένει και ο γιος του Σαμίρ.

Τουτέστιν, η Μαρί πριν πάρει το διαζύγιο με τον Αχμάντ, που είναι ο δεύτερος σύζυγος, είναι έγκυος από τον υποψήφιο για τρίτο σύζυγο Σαμίρ, αλλά συγκατοικεί με τις δύο κόρες του πρώτου και το γιο του Σαμίρ.

Luton

Το Luton (ο τίτλος αναφέρεται σε αεροδρόμιο της Μ. Βρετανίας) παρουσιάζεται ως η ιστορία τριών ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στο πλαίσιο μιας συμβατικής ζωής που τους καταπιέζει, βρίσκουν το δικό τους τρόπο διαφυγής, αποσυμπίεσης, εκτόνωσης.

Το θέμα δεν είναι άσχημο και κατά κάποιο τρόπο το έχουμε δει στο παρελθόν σε αρκετές ταινίες, είτε αυτές εμπίπτουν στην κατηγορία του δράματος, είτε στην κατηγορία του θρίλερ. Πρόσφατα είδαμε ότι, καταπιεσμένη ήταν και η «θλιμμένη Τζασμίν», καταπιεσμένη ήταν και η «Φράνσις Χα», όπως καταπιεσμένοι ήσαν και η «Γκλόρια», αλλά και ο Σέιλορ με τη Λούλα στην «Ατίθαση καρδιά» παλαιότερα, όπως καταπιεσμένος ήταν και ο Νόρμαν στη «Ψυχώ». Όλοι τους, ο καθένας με τη δική του ιδιοσυγκρασία και ο καθένας, ή η κάθε μια με το δικό τους τρόπο εκτόνωσης. Οι σκηνοθέτες τους όμως, ωθούσαν το θεατή σε κάποιες σκέψεις, δημιουργούσαν αινιγματικούς  χαρακτήρες και αν ο θεατής αιφνιδιαζόταν στο τέλος, το πάθαινε επειδή ο σκηνοθέτης ήθελε να τον αιφνιδιάσει

Εδώ στο Luton, οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών της ταινίας, δεν πείθουν

Prisoners

Ένα ψυχολογικό θρίλερ και θεματικά πολυεπίπεδο (αυτοδικία, θρησκεία, οικογένεια, φιλία, εγωισμός και ψυχασθένεια, δένουν αρμονικά μεταξύ τους), στα χνάρια του νέου σκανδιναβικού κινηματογράφου, αλλά και με επιρροές από το Seven και το Μυστικό Ποτάμι, στο οποίο οι χαρακτήρες του έργου πιεζόμενοι κάτω από εξαιρετικά δυσάρεστες περιστάσεις προβαίνουν σε αλόγιστες ενέργειες με δυσάρεστα, τόσο για τους ίδιους όσο και για τον περίγυρό τους, αποτελέσματα.
Παρά το μεγάλο μήκος της ταινίας, το σενάριο είναι καθηλωτικό και ο σκηνοθετικός ρυθμός αν και είναι αργός, δεν αφήνουν στο θεατή περιθώρια χαλάρωσης και εφησυχασμού, ενώ

Επικίνδυνη οικογένεια (The family)

Αρκετά διασκεδαστική και χορταστική μαύρη κωμωδία, στην οποία γνωστά ονόματα επιδίδονται σε γνώριμες σ’ αυτά καταστάσεις. Ο Ντε Νίρο και η Φάιφερ, ως αντρόγυνο και πρώην μαφιόζοι που έχουν καταδώσει τους πρώην συντρόφους τους στη Νέα Υόρκη και προστατεύονται σε χωριό της Νορμανδίας, είναι απολαυστικά κυνικοί, αλλά και δηκτικοί απέναντι στην ευρωπαϊκή κουλτούρα που τους περιβάλλει, γίνονται δε εξαιρετικά επικίνδυνοι όταν οι ζωές τους και οι ζωές των δυο παιδιών τους απειλούνται, όταν τους ανακαλύπτουν οι πρώην συνεργάτες τους και καταφθάνουν με άγριες διαθέσεις.
Η πλοκή είναι συναρπαστική και οι καταστάσεις και διάλογοι εξαιρετικά έξυπνοι με αναφορές σε

Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα (Night train to Lisbon)

Εξαιρετική ταινία, η οποία αφηγείται το αιφνίδιο ταξίδι ενός Ελβετού καθηγητή, ο οποίος διασχίζει την Ευρώπη με τρένο, στην προσπάθεια του να εξιχνιάσει το μυστήριο του βιβλίου ενός Πορτογάλου συγγραφέα, το οποίο βιβλίο βρήκε στη τσέπη του παλτού μιας κοπέλας την οποία έσωσε ενώ προσπαθούσε να αυτοκτονήσει. Ερευνώντας φτάνει στην Πορτογαλία όπου σιγά - σιγά μαθαίνει μυστικά της σκοτεινής περιόδου της δικτατορίας του Σαλαζάρ, την δράση μιας ομάδας της αντίστασης κατά της δικτατορίας και ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε δύο άνδρες και μια γυναίκα. Την ίδια ώρα η έρευνά του, τον οδηγεί στην ανακάλυψη του ίδιου του, του εαυτού και σε ένα πιθανό μελλοντικό έρωτα.

Το σενάριο είναι εκπληκτικό και στηρίζεται στη νουβέλα του βραβευμένου Ελβετού συγγραφέα, Πασκάλ Μερσιέ,

2 guns

Υπόθεση: Δύο αξιωματικοί από διαφορετικές υπηρεσίες, ο ένας αστυνομικός της Δίωξης και ο άλλος των Μυστικών Υπηρεσιών του Πολεμικού Ναυτικού, αναγκάζονται να συνεργαστούν… κανείς όμως δεν γνωρίζει ότι ο άλλος είναι μυστικός ομοσπονδιακός πράκτορας. Τους τελευταίους 12 μήνες βρίσκονται απρόθυμα μαζί, ως μέλη ενός καρτέλ ναρκωτικών, μη εμπιστευόμενοι ο ένας τον άλλο όπως και τους εγκληματίες που πρέπει να συλλάβουν. Όταν όλα αποκαλύπτονται, οι δυο άντρες θα βρεθούν στο στόχαστρο τόσο των κρατικών υπηρεσιών όσο και των Μεξικανών νονών. Τώρα που όλοι τούς θέλουν στη φυλακή ή νεκρούς, πρέπει να βασιστούν ο ένας στον άλλο. Δυστυχώς όμως για τους διώκτες τους, όταν οι καλοί περνάνε χρόνια προσποιούμενοι τους κακούς, μαθαίνουν και μερικά κόλπα στην πορεία…

Σχόλιο: Το δελτίο τύπου με την υπόθεση της ταινίας, έχει καταφέρει να σας περιγράψει τουλάχιστον τα ¾ της ταινίας, οπότε έχετε χάσει τη γοητεία της, το λίγο μυστήριο από την πλοκή και την εξέλιξη του σεναρίου.

September

Η ταινία παρουσιάζεται σαν ένα σύγχρονο ψυχογράφημα, σαν το δράμα μια μοναχικής κοπέλας στη σύγχρονη μεγαλούπολη, που βρίσκει νόημα στη ζωή με την ύπαρξη του σκύλου της και όταν αυτός «πεθαίνει», τότε αυτή προσπαθεί να βρει καταφύγιο στους γείτονες, οι οποίοι όμως δεν τη θέλουν, εκτός ίσως από τα παιδιά τους, που διασκέδαζαν με το σκύλο και στη συνέχεια αποδέχονται την ιδιοκτήτρια με τις γνωστές απορίες που την πονάνε («Γιατί ζει μόνη της μαμά;», «Γιατί δεν έχει φίλο;», κλπ, κλπ).

Για να γίνει όμως ένα δράμα χαρακτήρων, θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε καλές ερμηνείες

"Έφυγε" ο Ρίνγκο

Σκοτώθηκε χθες (1/10/13) σε μετωπική σύγκρουση αυτοκινήτων στη Ρώμη, ο ηθοποιός Τζουλιάνο Τζέμα ηλικίας 75 ετών, που ήταν γνωστός στη χώρα μας υποδυόμενος τον Ρίνγκο σε ταινίες γουέστερν ιταλικής παραγωγής.

Γεννημένος στη Ρώμη στις 2 Σεπτεμβρίου 1938, ο Τζέμα αρχικά εργάστηκε ως κασκαντέρ, ενώ στη συνέχεια, ο σκηνοθέτης Ντούτσιο Τέσαρι του πρόσφερε μικρούς ρόλους και αργότερα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Μονομαχία Τιτάνων» (Arrivano i Tittani του 1962). Έκανε επίσης μια εμφάνιση στο «Γατόπαρδο» του Λουκίνο Βισκόντι (όπου εμφανίστηκε ως στρατηγός του Γαριβάλδη).

Ο Τζουλιάνο Τζέμα αργότερα στράφηκε στα σπαγγέτι-γουέστερν, όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία παίζοντας τον ήρωα Ρίνγκο σε ταινίες όπως «Ένα πιστόλι για το Ρίνγκο» (Una pistola per Ringo), «Ένα τρύπιο δολάριο» (Un dollaro bucato) και άλλες στις οποίες πρωταγωνιστούσε με το όνομα Μοντγκόμερυ Γουντ, μέχρι την εποχή που το είδος των ταινιών γουέστερν σπαγγέτι εξέλιπε.

Έχει παίξει, επίσης, σε διάφορες ταινίες, και έχει κερδίσει το βραβείο ερμηνείας  David di Donatello (το ιταλικό αντίστοιχο του Όσκαρ) για την ερμηνεία του στην ταινία «Στην έρημο των Τατάρων» (1976)

Τα τελευταία χρόνια είχε αφιερωθεί στο μεγάλο του πάθος, την γλυπτική.

Ήταν παντρεμένος με δύο κόρες εκ των οποίων η Βέρα Τζέμα είναι ηθοποιός.