«Έφυγε» ο Τζον Χαρτ

Ο σερ Τζον Χαρτ πέθανε σε ηλικία 77 ετών,  όπως ανακοίνωσε νωρίς σήμερα το πρωί ο ατζέντης του.

Ο διάσημος ηθοποιός είχε γεννηθεί στις 22/1/1940 κοντά στο Τσέστερφιλντ της Αγγλίας. Η μητέρα του όπως λέγεται, παρότι ήταν ερασιτέχνης ηθοποιός, του απαγόρευσε να πάει στον κινηματογράφο, θεωρώντας ότι ήταν πολύ αναξιοπρεπές για έναν γιο πάστορα.

Στο σχολείο, ανακάλυψε το θέατρο αλλά στράφηκε αρχικά στη ζωγραφική καθώς ήταν μεγάλος θαυμαστής του 'Εντβαρντ Μουνκ. 'Ελαβε υποτροφία για να γίνει καθηγητής σχεδίου στο Saint Martin's School of Arts του Λονδίνου.

Ο καλύτερος φίλος μου – A dog’ s purpose

Ο Λάσε Χάλστρομ που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν τα φιλμ «Chocolat» και «Ένα ταξίδι 30,5 μέτρα μακριά» αυτή τη φορά σκηνοθετεί το best-seller βιβλίο του Γ. Μπρους Κάμερον «A Dog’s Purpose» και  μέσα από τη μετεμψύχωση ενός σκύλου που ψάχνει να βρει το σκοπό της ζωής του, αφηγείται τέσσερις διαφορετικές ιστορίες που διαδραματίζονται σε χρονικό διάστημα 50 ετών.

Moonlight

To Moonlight ξεκίνησε ως ιδέα για σχολική εργασία από τον θεατρικό συγγραφέα Ταρέλ Άλβιν Μακ Κρέινι. Το θεατρικό του έργο με τίτλο «In Moonlight Black Boys Look Blue» παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο φεστιβάλ Borscht στο Μαϊάμι, στα πλαίσια παρουσίασης έργων ντόπιων καλλιτεχνών, που αντιπροσωπεύουν την πολιτιστική ταυτότητα της πόλης μέσα από ιστορίες που διαφοροποιούνται από την τυπική της απεικόνιση. 

Το έργο του Μακ Κρέινι είχε στο επίκεντρο του έναν έμπορο ναρκωτικών που παίρνει υπό την προστασία του ένα νεαρό αγόρι, ταλαιπωρημένο από την παρενόχληση των συμμαθητών του, τον εθισμό της μητέρας του, τη μοναξιά και τη διαφορετικότητα. Οι σκηνές εναλλάσσονται μεταξύ παιδικής ηλικίας κι εφηβείας και περιστρέφονται γύρω από τη σεξουαλικότητα του κεντρικού ήρωα Σάιρον, καθώς μεγαλώνει.

Jackie

Δεν πρόκειται για μια τυπική χολιγουντιανή βιογραφία μιας μεγάλης προσωπικότητας, αλλά για τις κρίσιμες ώρες μιας γυναίκας, που ως Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ αγαπήθηκε όσο καμία άλλη και από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε να είναι μόνη της και να πρέπει να αντιμετωπίσει πολλά και διαφορετικά πράγματα που την ξεπερνούσαν. 

Ήταν ταυτόχρονα η Πρώτη Κυρία που έπρεπε να ακολουθήσει τις τυπικές διαδικασίες και την υστεροφημία του προέδρου των ΗΠΑ, αλλά και μια γυναίκα που είχε χάσει τον άντρα της και έπρεπε να φροντίσει τα παιδιά της και τον εαυτό της. Μια γυναίκα, που ένιωσε την απώλεια και έχασε την πίστη της επειδή ο θάνατος του αγαπημένου της επήλθε ξαφνικά, βίαια, με σοκαριστικό και τραυματικό τρόπο. 

Ο διχασμένος - Split

Μετά τις ταινίες «Έκτη αίσθηση», «Οιωνός», «The Village» και «The Happening», ο Μ. Ν. Σιάμαλαν επανέρχεται με το «Διχασμένο», που διαπραγματεύεται έναν ψυχωτικό χαρακτήρα, όχι απλά διχασμένο, με διπλή δηλαδή προσωπικότητα, αλλά διασπασμένο σε 24 διαφορετικούς χαρακτήρες, και χαρά στο κουράγιο του Τζέιμς Μακ Αβόι, που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας για να υποδυθεί τους οκτώ από αυτούς (οι άλλοι μένουν στα χαρτιά, αφού προκύπτουν από το φάκελο του ασθενούς) και ο θεατής δεν γνωρίζει τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Έτερος εγώ

Eνα αστυνομικό θρίλερ στο ύφος των ευρωπαϊκών ταινιών του είδους, με πυκνό μυστήριο, αινιγματική ατμόσφαιρα, συναρπαστικούς γρίφους, μαθηματικές αναφορές και πολλές ανατροπές είναι η δεύτερη ταινία του Σωτήρη Τσαφούλια, στην οποία υπογράφει και το σενάριο. To ρόλο του κεντρικού ερευνητή μιας σειράς αλληλένδετων δολοφονιών αναλαμβάνει ένας εκκεντρικός εγκληματολόγος, τον οποίο ενσαρκώνει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, έχοντας στο πλευρό του ως μέντορα και αμέριστο υποστηρικτή, τον μοναδικό Δημήτρη Καταλειφό. Σε ρόλο-κλειδί συναντάμε τον μεγάλο Γάλλο σταρ των «Άθικτων», Francois Cluzet. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποσπώντας δύο βραβεία: Βραβείο Κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας - Μιχάλης Κακογιάννης και Βραβείο Νεότητας.

Πάση θυσία – Hell or high water

Στα πρώτα πλάνα της ταινίας, δύο μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες δεσπόζουν στο highway που κινείται το όχημα των δύο αδερφών: η μια προτρέπει τον οδηγό να πάρει δάνειο από την Texas Midland Bank και η άλλη τον ρωτάει εάν έχει χρέος να το λύσει (με τι άλλο;) με δάνειο από την ίδια τράπεζα. Η πρώτη πάνω από μια εκκλησία με τρία παράθυρα σε σχήμα σταυρού και η δεύτερη έξω, στην ύπαιθρο και λίγο πριν από τα τεράστια μηχανήματα άντλησης πετρελαίου, που κινούνται αργά φέρνοντας λεφτά στους ιδιοκτήτες της γης του Τέξας. 

Άρνηση – Denial

Και πρώτα – πρώτα, ποιος είναι ο Ντέιβιντ  Ίρβινγκ, στον οποίο αναφέρεται η ταινία: Είναι ένας αυτοδίδακτος ιστορικός του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλά ιστορικά βιβλία στο ενεργητικό του. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με ατελείωτες πολιτικές και δικαστικές διαμάχες. Ένας αιρετικός της κυρίαρχης ιστοριογραφίας, με απόψεις που συνήθως ξαφνιάζουν, σοκάρουν, προκαλούν και ενοχλούν. Αυτά έγραφε ο ελληνικός τύπος όταν είχε έρθει στην Ελλάδα.

Με τα μάτια ανοιχτά - A peine j’ ouvre les yeux

Η Λέιλα Μπουζίντ, που ήταν και βοηθός του Αμπντελατίφ Κεσίς («Μαύρη Αφροδίτη» και «Η ζωή της Αντέλ» Ι και ΙΙ), κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο και προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της. 

Στην προσπάθεια να μιλήσει για πολλά και σοβαρά θέματα γύρω από την πατρίδα της, το χάσμα γενεών, τη σχέση μάνας – κόρης, αλλά και την έλλειψη ελευθερίας των νέων, ειδικά των γυναικών, που είναι πράγματι ένα θέμα διαχρονικό στις κοινωνίες ειδικά της περιοχής, τα στριμώχνει ανάμεσα μάλιστα και στα τραγούδια της πρωταγωνίστριας και τα αποδυναμώνει. 

Το άρωμα της γυναίκας με τα μαύρα

Η ιστορία του μυθιστορήματος «Το άρωμα της γυναίκας με τα μαύρα» του Γκαστόν Λερού, έρχεται ως συνέχεια του προηγούμενου «Το Μυστήριο του Κίτρινου Δωματίου» (και τα δύο από τις εκδόσεις Διόπτρα) και βασίζεται στα ίδια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη γραφή του διάσημου συγγραφέα (που έχει γράψει «Το φάντασμα της όπερας»): «αστυνομική ιστορία μυστηρίου κλειδωμένου δωματίου», μόνο που αυτή τη φορά αντί για δωμάτιο έχουμε μεσαιωνικό κάστρο.

Η ιστορία ξεκινά δύο χρόνια μετά την πρώτη ιστορία και με τους ίδιους πρωταγωνιστές, μόνον που αυτή τη φορά ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Ζοζέφ Ρουλεταμπίλ ψάχνει ταυτόχρονα και στοιχεία για το δικό του παρελθόν.

Ο νόμος της νύχτας - Live by night

Φιλόδοξη ταινία του Μπεν Άφλεκ, ο οποίος μετά το βραβευμένο «Επιχείρηση Argo», επανέρχεται με μια ιστορία του Ντενίς Λεχέιν, που έχει γράψει το «Σκοτεινό ποτάμι» και «Το νησί των καταραμένων», η οποία διαδραματίζεται στη Βοστώνη της εποχής της ποτοαπαγόρευσης (1926) και της έντονης διαμάχης μεταξύ των συμμοριών, υπό το «άγρυπνο» βλέμμα της αστυνομίας, που επεμβαίνει όποτε τη συμφέρει.

Παρακολουθώντας την πλούσια και άψογη τεχνικά παραγωγή του Άφλεκ δεν μπορείς να αποφύγεις τη σύγκριση με τη σειρά του «Νονού» ή και το «Σημαδεμένο». 

Καλή σύζυγος – Dobra zena

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια ταινία γύρω από τον πόλεμο και τα εγκλήματα κατά πολιτών, αλλά ένα σχόλιο πάνω στις δυσλειτουργικές οικογένειες εκείνων που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα. Είναι στην ουσία, η ιστορία όλων αυτών των συμβιβασμών που κάνουμε, χωρίς ποτέ να σκεφτόμαστε το τίμημα, όπως αναφέρει και η σκηνοθέτρια της ταινίας.

Η ταινία, που αλληγορικά τη βρίσκω εξαιρετικά επίκαιρη, αφηγείται την αφύπνιση της Μιλένας και την έξοδό της από τον παράδεισο των προαστίων, στον οποίο έχει βολευτεί.

Ο εμποράκος - The salesman

Η  ταινία διαπραγματεύεται τη δυσκολία των ανθρωπίνων σχέσεων, ειδικά μέσα σε μια οικογένεια στο Ιράν, όπου λόγω των ηθών που επικρατούν εκεί φαντάζουν τελείως διαφορετικές από αυτές του δυτικού κόσμου. 

Ο Εμάντ και η Ράνα είναι ένα τυπικό ζευγάρι μεσοαστών, για το οποίο δεν μπορούμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των ζευγαριών στο Ιράν ως προς τη σχέση τους, ή μεμονωμένα ο καθένας και στο νέο σπίτι τους βρίσκουν τους εαυτούς τους σε μια κατάσταση που φέρνει στην επιφάνεια διαφορετικές πτυχές των προσωπικοτήτων τους, αλλά και άλλων ανθρώπων που αλλιώς υπολόγιζαν τη ζωή τους και "αλλού η ζωή τους πάει". 

Ο Καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία - Der kaukasische Kreidekreis

Η ταινία βασίζεται στο πρώτο θεατρικό του Μπρέχτ που ανέβηκε στη Ελλάδα και με αυτό πήρε σάρκα και οστά το έργο του. Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, σ’ αυτό το έργο, συνδυάζει τη σκληρή κριτική στην εξουσία με την ελπίδα του για τον άνθρωπο, αρχικά το κριτήριο επιλογής είναι η δύναμη, στο τέλος θα νικήσει η αγνή αγάπη.

Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία μητρότητας, αλλά και μια σαρκαστική κωμωδία πάνω στη δικαιοσύνη και στην εξουσία. Ένα έργο που ασκεί κριτική στους λειτουργούς των θεσμών, στους πολιτικούς, στους στρατιωτικούς, στους δικηγόρους, στους γιατρούς, στους ιερωμένους.  Αυτό που λέμε « λαϊκό θέατρο».

Κλειστόν λόγω νοοτροπίας

Όταν ήρθαμε στο Μαρούσι για μόνιμη εγκατάσταση, πήγαινα στην 4^η τάξη του Δημοτικού. Νοικιάσαμε το σπίτι του Μόσχα επί της οδού Κοιμήσεως Θεοτόκου 18 (σήμερα κήπος της πολυκατοικίας Σοφιανού), ένα σπίτι με τοίχους πλινθόκτιστους πάχους μισού μέτρου, με σοφίτα, ταράτσα και μια αυλή τόσο μεγάλη που η μισή διασκευάστηκε σε κοτέτσι για μια κότα και έναν κόκορα από τη Μονεμβασιά, που σε λίγα χρόνια είχαν πολλαπλασιαστεί σε δεκάδες κότες και δυο κόκορες (τους πέραν των δύο, τους τρώγαμε κρασάτους).

Σ’ αυτό το σπίτι λοιπόν, εγώ ο γεννημένος στην οδό Μενάνδρου (Ομόνοια, Αθήνα) και μεγαλωμένος στην οδό Μεγίστης (Κυψέλη, Αθήνα) γνώρισα την πρώτη μου χιονόπτωση. Ένα βράδυ με πολύ κρύο, που ψιχάλιζε ή έριχνε χιονόνερο, κοιμήθηκα ακούγοντας το νανουριστικό ήχο του νερού που έσταζε από την ταράτσα στη λαμαρίνα-στέγαστρο της σκάλας του υπογείου μας.

Μη τα ρίχνουμε και στον καιρό…

29 Δεκεμβρίου 2016: Ο χιονιάς της ημέρας έχει ανακοινωθεί πριν από τα Χριστούγεννα και με αρκετή δόση πανικού, ώστε όλοι να λάβουν τα μέτρα τους. Το Κράτος, οι Περιφέρειες, οι Δήμοι. 

Γράφω και ακούω από το ραδιόφωνο συνεχείς ανταποκρίσεις, είτε των ρεπόρτερ του σταθμού, είτε των ακροατών («είστε οι ρεπόρτερ μας», κολακεύει ο σταθμός). Το χιόνι στο βόρειο Μαρούσι έχει ύψος δυο εκατοστά πάνω στα σταθμευμένα αυτοκίνητα και στα φύλλα των δέντρων.

Ρεπορτάζ 1: Έχει κλείσει η Εθνική Οδός κοντά στα διόδια Σχηματαρίου και η ουρά των αυτοκινήτων πλησιάζει το χιλιόμετρο. Οι οδηγοί διαμαρτύρονται στα τηλέφωνα του σταθμού ότι «δεν υπάρχουν εκχιονιστικά». «Πόσο είναι το ύψος του χιονιού;», ρωτά ο ρεπόρτερ. «Γύρω στα 10 εκατοστά».  Ρωτά ο ρεπόρτερ την Τροχαία «Τι συμβαίνει εκεί;» Απάντηση: «Έχουν διπλώσει δυο νταλίκες».  

Η Ρόζα της Σμύρνης

Το σενάριο της ταινίας που υπογράφει η Χριστίνα Λαζαρίδη είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Γιάννη Γιαννέλλη-Θεοδοσιάδη «Ισμαήλ και Ρόζα» (των εκδόσεων Πατάκη), ένα λογοτεχνικό μπεστ σέλερ για έρωτες με φόντο ιστορικά γεγονότα και επώδυνα μυστικά.

Ο Γιώργος Κορδέλλας («Αναστασία», «Απών», «Τζιβαέρι», «Βεντέττα», «Χορεύοντας στη σιωπή», «Μυστικά και λάθη», «Λούφα και παραλλαγή» κ.ά.) σκηνοθετεί μια εξαιρετικά φροντισμένη παραγωγή, συγκρινόμενη με άλλες ελληνικές ταινίες, της οποίας το ατού

Ο Άντερς ο φονιάς και οι φίλοι του

Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας Γιούνας Γιούνασον (του «100χρονου που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε» και της «Αναλφάβητης που ήξερε να μετράει») γράφει με γλαφυρότητα και χιούμορ, μια ιστορία που θα τη χαρακτήριζα σουρεαλιστική όπως και τις δύο προηγούμενες και καταφέρνει να σατιρίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα της πατρίδας του της Σουηδίας, αλλά με λίγη σκέψη παραπάνω και όλου του κόσμου, μιας και οι χαρακτήρες του διακρίνονται από μια οικουμενικότητα. Παντού υπάρχουν κακοποιοί σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, παντού υπάρχουν  απατεώνες και άνθρωποι έτοιμοι να τους πιστέψουν και φυσικά πάντα θα υπάρχουν καλές ή κακές συμπτώσεις που οδηγούν τους ανθρώπους σε δρόμους που θα ήθελαν ή και δεν θα ήθελαν να ακολουθήσουν.

Σιωπή - Silence

Η ταινία βασίζεται στο βραβευμένο μυθιστόρημα που έγραψε το 1966 ο Σιουσάκου Έντο (κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτης, με πρόλογο του Μάρτιν Σκορτσέζε) και εξετάζει το πνευματικό και θρησκευτικό ερώτημα περί της σιωπής του Θεού μπροστά στον ανθρώπινο πόνο.

Πάνω σ’ αυτό τον καμβά, ο Σκορτσέζε έγραψε μαζί με τον Τζέι Κοκς («Συμμορίες της Νέας Υόρκης» και «Τα χρόνια της αθωότητας») ένα πυκνό σενάριο στο οποίο θίγονται θέματα όπως η θρησκεία, η πίστη, ο δογματισμός, η δύναμη της εξουσίας να εκβιάζει την πίστη και η δύναμη της ψυχής να αντιστέκεται. Ταυτόχρονα, εξετάζει τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των λαών και πως αυτές επιδρούν επί των θρησκειών και επηρεάζουν την πίστη και τέλος, εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες μας δείχνει τις εσωτερικές συγκρούσεις από τα διλλήματα που θέτει η ορθολογική, πρακτική σκέψη απέναντι στη θρησκεία και την πίστη. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή με τη φράση «Κάνε το, είναι μια τυπική διαδικασία», που λένε οι γιαπωνέζοι προς τους χριστιανούς προκειμένου να αποκηρύξουν την πίστη τους και να αποφύγουν τα βασανιστήρια.

Νυκτόβια πλάσματα – Nocturnal Animals

Μια ταινία θρίλερ και βίας μέσα σε μια ταινία έρωτα και εκδίκησης είναι τα «Νυκτόβια πλάσματα» του Τομ Φορντ, που έθεσε τις βάσεις για τρεις υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες 2017 (Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Β’ Αντρικού Ρόλου).

Η Σούζαν, κεντρική ηρωίδα του φιλμ, σε μια στιγμή μοναξιάς διαβάζει το βιβλίο που της έχει στείλει ο πρώην άντρας της Έντουαρντ με τίτλο «Νυκτόβια πλάσματα», το οποίο διαθέτει μπόλικο suspense και βία και σ’ αυτό «βλέπει» τον εαυτό της να υποφέρει, αλλά και άλλα πράγματα που τη σοκάρουν. Είναι η εκδίκηση του πρώην της, επειδή πριν 19 χρόνια τον είχε εγκαταλείψει και είχε περάσει κι αυτός δύσκολες ώρες. 

Τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς των δύο αυτών ανθρώπων (του συγγραφέα και της αναγνώστριας) οπτικοποιεί έξυπνα και με κοφτό, πυκνό μοντάζ ο Τομ Φορντ και ο θεατής παρακολουθεί πλέον δύο ταινίες: μια με τις περιπέτειες του βιβλίου που διαβάζει η ηρωίδα και μια με τις ψυχολογικές επιπτώσεις της ως αναγνώστριας, η οποία μάλιστα βιώνει και ένα δυστυχισμένο δεύτερο γάμο.

Paterson

Η ταινία του Τζιμ Τζάρμους παρατηρεί σιωπηρά τους θριάμβους και τις ήττες της καθημερινής ζωής, όπως και την ποίηση που κρύβεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες. (Κριτική του myfilm.gr)

Ταινία Έναρξης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2016

Επίσημη πρεμιέρα - συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών 2016

Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2016

Μερικές ήσαν των 5 αστέρων, άλλες των 4. Δεν παύουν όμως να είναι οι κατά τη γνώμη μου καλύτερες του 2016, η κάθε μια στο είδος της. 

Επισκεφτείτε τις αναρτήσεις τους και διαβάστε για ποιό λόγο.

Η επιστροφή
Όλα στο φως

Βικτόρια

Η ελιά

Cafe Society

Η αποφοίτηση

Toni Erdmann

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ

Εξομολογήσεις

Η άφιξη