Η παράξενη ζωή του Τίμοθι Γκριν

Υπόθεση: Η Σίντι και ο Τζιμ Γκριν είναι ένα ευτυχισμένο νιόπαντρο ζευγάρι, οι οποίοι δε βλέπουν την ώρα να αρχίσουν να γεμίζουν το σπιτικό τους με παιδιά. Για κακή τους τύχη, ωστόσο, σύντομα διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν. Σε μια κίνηση απελπισίας, αποφασίζουν να σφραγίσουν και να θάψουν στον κήπο τους ένα κουτί που θα περιέχει όλες τις ευχές, τις σκέψεις και τα όνειρά τους για το παιδί που θα επιθυμούσαν να έχουν, ελπίζοντας έτσι σε ένα θαύμα...

 * * *

Γλυκερή ταινία με θέματα: την αποδοχή του «διαφορετικού» (στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία γενικότερα) και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Δυστυχώς, αυτά τα σοβαρά θέματα αντιμετωπίζονται με ένα πολύ αφελές (αλληγορικό;) σενάριο και με πολύ αργό σκηνοθετικό ρυθμό.

Εννοείται… Το κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταινία είναι σαφώς αμερικανικό και ειδικά της ενδοχώρας, εκεί όπου πιστεύουν ότι «Ευρώπη» είναι το όνομα κάποιου πλανήτη ή γαλαξία.

Σκηνοθεσία: Πίτερ Χέτζις
Με τους: Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζόελ Έτζερτον, Ρον Λίβινγκστον, Νταϊάν Γουίστ, Κάμερον Σ. Τζ. Άνταμς, Ρόζμαρι ΝτεΒίτ, Μ. Έμετ Γουόλς, Λόις Σμιθ, Κόμον

Προβάλλεται από 25/10/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αγριότητα

Υπόθεση: Δύο επιστήθιοι φίλοι ασχολούνται με την καλλιέργεια μαριχουάνας και ταυτόχρονα μοιράζονται την ίδια γυναίκα. Όταν εκείνη απάγεται από ένα καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού, οι δύο τους σχεδιάζουν να την πάρουν πίσω, να εκδικηθούν και στο τέλος να εξαφανιστούν

* * *.

Ο Όλιβερ Στόουν (των: Πλατούν, Γεννημένοι Δολοφόνοι, Ουρανός και Γη, Σαλβαδόρ, JFK, Wall Street κλπ) κάνει την ανατροπή. Εις βάρος του, φυσικά.

Έτσι σ’ αυτή την ταινία, η διανομή των ρόλων μας προκαλεί αντίθετα συναισθήματα, όταν βλέπουμε δύο σκληροτράχηλους άντρες να προσπαθούν να σώσουν μια ανεκδιήγητη ξανθιά (Μπλέικ Λάβλι) και να τραβάνε τα πάνδεινα από μια αδίστακτη, αλλά και αδύναμη αρχηγό ενός καρτέλ ναρκωτικών (Σάλμα Χάγεκ), που μένει άφωνη μπροστά στην οργή της κόρης της.

Από την άλλη, ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο είναι εξαιρετικός στο ρόλο του βλάκα και ραδιούργου έμπιστου της Χάγεκ, ο Τζον Τραβόλτα δεν βλέπεται πλέον σε ρόλους σκληρού.

Ο σκηνοθετικός ρυθμός και το σενάριο δεν σώζουν το θεατή από τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας, η οποία μοιάζει σαν αρπαχτή και αποτέλεσμα της πολύ καλής δουλειάς που είχε κάνει ο Ολιβερ Στόουν «νότια των συνόρων» των ΗΠΑ. Βρείτε και δείτε το «South of the border» (2010) που έπαιρνε συνεντεύξεις από τους προέδρους Hugo Chavez (Βενεζουέλας), Evo Morales (Βολιβίας), Lula da Silva (Βραζιλίας), Cristina Kirchner (Αργεντινής), Fernando Lugo (Παραγουάης), Rafael Correa (Εκουαντόρ) και Raul Castro (Κούβας).

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Στόουν
Με τους: Τέιλορ Κιτς, Μπλέικ Λάιβλι, Εμίλ Χιρς, Τζον Τραβόλτα, Σάλμα Χάγιεκ, Τρέβορ Ντόνοβαν, Άαρον Τζόνσον, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Τζόελ Ντέιβιντ Μουρ, Ντέμιαν Μπισίρ

Προβάλλεται από 25/10/2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Barbara

Love story στο Τείχος του Βερολίνου!

Τελικά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να «διαβάσεις» μια ταινία. Όπως και πολλοί τρόποι για να εκφράσεις το τετριμμένο.

Αυτή τη φορά, το θέμα του διαχωρισμού της Γερμανίας σε Ανατολική και Δυτική, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αντιμετωπίζεται μέσα από τη ματιά μιας ερωτευμένης γυναίκας, με φόντο την επαρχία και μέσα από τη σχέση της με το περιβάλλον.

Έχεις όμως φτάσει σχεδόν στη μέση του έργου, για να διαβάσεις το πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο της ταινίας, της οποίας οι σιωπές και τα αργά πλάνα σε προδιαθέτουν για αδιαφορία. Τότε, καταλαβαίνεις ότι μπορεί να έχεις να κάνεις και με ένα μικρό αριστούργημα. Μπορεί…

Η Barbara χρησιμοποιείται ως ένα σιωπηλό σύμβολο, των καταπιεσμένων από το Ανατολικό μπλοκ, που ονειρεύονται τη φυγή στη Δύση και στην ταινία δεν είναι η μοναδική. Θα φύγει όμως; Αυτό αποτελεί και το suspens της ταινίας, η οποία τελικά παραδίδει μαθήματα θέλησης για τη ζωή, πραγματικής αγάπης και αυτοθυσίας.

Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτζολντ
Με τους: Νίνα Χος, Ρόναλντ Ζέρφελντ, Ράινερ Μποκ, Κριστίνα Χέκε

Προβάλλεται από 18-10-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Αστερίξ & Οβελίξ στη Βρετανία

Η καλύτερη ταινία της σειράς μέχρι σήμερα!

Έξυπνοι διάλογοι, χιούμορ που σπάει κόκαλα και εξαιρετικές ερμηνείες χαρακτηρίζουν την 4^η ταινία του δίδυμου Αστερίξ – Οβελίξ, οι οποίοι αυτή τη φορά «προσλαμβάνονται» στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας της Βρετανίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν –κλασικά– τους Ρωμαίους κατακτητές.

Εκεί εκτός από τους Ρωμαίους θα έρθουν αντιμέτωποι και με τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα της εποχής μας: τη λαθρομετανάστευση, την οικονομική κρίση και τη διαφθορά, για τα οποία ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται από το σκηνοθέτη θα ικανοποιήσei τους ενήλικες θεατές, χωρίς να στερήσουν από τους μικρότερους τα κλασικά γκαγκς που γνωρίζουμε.

Η σάτιρα κατά των ηθών και των εθίμων των φλεγματικών και ψυχρών Βρετανών είναι ανηλεής, χωρίς να ξεχνά και τις ιδιομορφίες των Γάλλων. Η ταινία δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Υπάρχουν, επίσης, επιτυχημένες αναφορές σε μουσικούς ήχους και γνωστές ταινίες των Βρετανών με αποκορύφωμα, τη σκηνή της εξημέρωσης του άγριου Νορμανδού, με τον τρόπο που είχε εξουδετερωθεί η επιθετικότητα του Άλεξ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ.

Σκηνοθεσία: Λοράν Τιράρ
Με τους: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εντουάρ Μπαέρ, Κατρίν Ντενέβ, Γκιγιόμ Γκαλιέν, Φαμπρίς Λουκινί, Βενσάν Λακόστ 

Προβάλλεται από 18/10/2012 

(Κριτική μου στο myFilm)

Ο Άντονι Χόπκινς υποδύεται τον Χίτσκοκ

Μετά από ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Πικάσο και ο Νίξον, το ιερό τέρας της υποκριτικής Άντονι Χόπκινς (δεξιά στη φωτογραφία) ενσαρκώσει τον πιο σημαντικό, ίσως, σκηνοθέτη όλων των εποχών και αναμφισβήτητο μετρ του σασπένς Άλφρεντ Χίτσκοκ (αριστερά, φυσικά).
Η ταινία “Χίτσκοκ”, σε σκηνοθεσία Σάσα Τζερβάζι (σεναριογράφου του “The Terminal”), επικεντρώνεται στη σχέση του μεγάλου δημιουργού με τη γυναίκα του Άλμα, την οποία υποδύεται η Έλεν Μίρεν (Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου στο “Η βασίλισσα”), και εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της θρυλικής ταινίας “Ψυχώ”. 

Η Σκάρλετ Γιόχανσον θα υποδυθεί την Τζάνετ Λι, μία από τις ηθοποιούς που ενσάρκωσαν στην εντέλεια την κλασική χιτσκοκική πρωταγωνίστρια: ξανθιά, ψυχρή, πανέμορφη και διαταραγμένη, ενώ στο ρόλο που έκανε διάσημο τον Άντονι Πέρκινς, ο Τζέιμς Ντ’ Άρσι (“W.E”). 

Τη διανομή των ρόλων συμπληρώνουν οι Τζέσικα Μπιλ (“The Illusionist”), Τόνι Κολέτ (“Little Miss Sunshine”) και Ραλφ Μάτσιο (“Karate Kid”)

(Την είδηση δημοσίευσα στις 27 Απριλίου 2012 στην Αμαρυσία, και το διαφημιστικό τρέιλερ της ταινίας κυκλοφόρησε ήδη από την Odeon, ενώ η ταινία αναμένεται να προβληθεί μέχρι το τέλος του 2012 -ή αρχές 2013- με μεγάλη αγωνία, όπως άλλωστε θα ήθελε και ο ίδιος ο Χίτσκοκ).

Οι υποψήφιοι (...για να μαθαίνουμε)

Μόνον οι Αμερικανοί μπορούν να σατιρίζουν με αυτό τον τρόπο τους εαυτούς τους και να αυτοσαρκάζονται και στη συνέχεια να καταφέρνουν να μας πείθουν ότι μόνον αυτοί κατέχουν τη Μοναδική Αλήθεια και όλοι οι άλλοι… «γαία πυρί μιχθήτω».

Στην αρχή της ταινίας, η σάτιρα του πολιτικού τους συστήματος είναι ανηλεής: Κυνισμός, χρηματισμός, εξαγορές συνειδήσεων, αριβισμός, εμπορευματοποίηση του προεκλογικού αγώνα, που τους επιτρέπει ακόμα και την αρνητική διαφήμιση (δυσφήμιση του πολιτικού αντιπάλου, κλπ), Στη συνέχεια, η έμμεση δυσφήμιση άλλων χωρών και πολιτικών συστημάτων, μέχρι να φτάσουμε στο λυτρωτικό τέλος «ευτυχώς που το δικό μας πολιτικό σύστημα της απόλυτης ελευθερίας καταφέρνει να εκθέτει τους δόλιους και συμφεροντολόγους πολιτικούς και να επαναφέρει την ισορροπία».

Μεγάλα οικονομικά τραστ στηρίζουν έναν Βλάκα πολιτικό. Έτσι, αντίπαλα ανταγωνιστικά τραστ (μεταξύ αυτών και Κινέζοι) υποστηρίζουν κάποιον Ηλίθιο, τον οποίο αναλαμβάνει επικοινωνιακά ένας… Έλληνας με πολλά ονόματα (δείτε τις σκηνές μετά τους τίτλους του τέλους). Ο Ηλίθιος, που κατά βάθος είναι καλό παιδί  θα επικρατήσει τελικά, αφού ο Βλάκας θα κερδίσει τις εκλογές και θα παραιτηθεί του αξιώματος υπέρ του Ηλίθιου, που είναι πιο αντιπροσωπευτικός του μέσου και τίμιου Αμερικανού. Ο Ηλίθιος θα τον προσλάβει γραμματέα, ενώ ο Έλληνας επικοινωνιολόγος παρακολουθεί πίσω από μια πόρτα, ώστε να αποφασίσει ποιος θα είναι ο επόμενος που θα αναλάβει για να τον βγάλει από την αφάνεια.

Είχε δίκιο ο Ε. Λεμπέσης πριν μισό αιώνα που είχε γράψει μια μελέτη για την «Τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941). Εμείς να τα βλέπουμε αυτά. Εμείς ως πολίτες, δηλαδή.

Ο Ζακ Γαλιφιανάκης (ως Ηλίθιος) και ο Γουίλ Φερέρ (ως Βλάκας) εξαιρετικοί στους ρόλους τους και το σενάριο επικίνδυνα έξυπνο, μας χαρίζει σκηνές που ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια και άλλες που μας προβληματίζουν.

«Ακόμα και αν είστε από αυτούς που πιστεύουν ότι η ηθική των προεκλογικών εκστρατειών έχει πιάσει πάτο ... η ταινία αυτή έρχεται για να αποδείξει πως υπάρχει περιθώριο και για χειρότερα!», όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου.

Σκηνοθεσία: Τζέι Ρόουτς
Με τους: Ζακ Γαλιφιανάκη, Γουίλ Φέρελ, Τζέισον Σουντέκις, Σάρα Μπέικερ, Νταν Άικροιντ, Τζον Λίθγκοου, Μπράιαν Κοξ, Ντίλαν Μακντέρμοτ

Προβάλλεται από 11-10-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι (ή "ώδινεν όρος...")

Το γεγονός ότι ο «ελληνοκεντρικός» κ. Σμαραγδής καταπιάνεται στις ταινίες του με προσωπικότητες που χάραξαν την Ελληνική ιστορία (Καβάφης, El Greco, Σπύρος Λούης και τώρα Βαρβάκης), είναι αξιέπαινο.

Το γεγονός όμως, ότι ο «ελληνοκεντρικός» κ. Σμαραγδής στις περισσότερες από αυτές, χρησιμοποιεί για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ξένους ηθοποιούς, είναι αξιοσημείωτο.

Τέλος, το ότι επιμένει σε όλες τις ταινίες του να χρησιμοποιεί συμβολισμούς με στόχο την υπέρβαση, οι οποίοι όμως αποβαίνουν εις βάρος του δυναμισμού της ταινίας, είναι αξιοπερίεργο.

Θέλω να πω ότι, όταν αποφασίζεις να απεικονίσεις την ιστορία ισχυρών προσωπικοτήτων, δεν φτάνει να αναφέρεις στο δελτίο τύπου ότι «πρόκειται για μια επική ταινία». Επικές ταινίες επίσης, ήταν το ΟΧΙ (1969) του Τζέιμς Πάρις και η Μαντώ Μαυρογένους (1971) του Κώστα Καραγιάννη. Ούτε να κυκλοφορείς ένα τρέιλερ γεμάτο ένταση και δράση, που όμως απουσιάζουν από την ταινία, παρόλο που αυτή αφορά σε μια ισχυρή, δυναμική προσωπικότητα.

Δεν θα σχολιάσω τις ερμηνείες του «διεθνούς cast» της ταινίας, το οποίο λόγω της πολυπολιτισμικότητάς του, μιλάει Αγγλικά με Γαλλική, Ρωσική, Ισπανική, Γερμανική και Ελληνική προφορά, εκτός του Τζον Γκλιζ που είναι original. Το γεγονός αυτό εμποδίζει την ανάπτυξη του όποιου ταλέντου υπάρχει ανάμεσά τους. Όλοι, απευθυνόμενοι εμφανώς σε ένα διεθνές κοινό, «τα λένε» προσπαθώντας να ακούγονται καθαρά τα Αγγλικά τους. Μέχρι κι ο Παπακαλιάτης που εμφανίζεται στο πλάι της Κατρίν Ντενέβ. Ενώ πιο άνετος στην εκφορά εμφανίζεται ο «εκ θεού» Λαζόπουλος.

Η φωτογραφία, τα ντεκόρ, τα κοστούμια και η μουσική, κερδίζουν το μάτι και το αυτί του ελληνοκεντρικού (όπως και ο σκηνοθέτης), αλλά ανυποψίαστου θεατή.

Σκηνοθεσία: Γιάννη Σμαραγδή
Με τους: Catherine Deneuve, Sebastian Koch, John Cleese, Catherine Deneuve, Juan Diego Botto, Evgeny Stychkin, Olga Sutulova, Λάκη Λαζόπουλο, Άκη Σακελλαρίου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Γιάννη Βούρο, Αλέξανδρο Μυλωνά, Γιώργο Χαραλαμπίδη, Μιχάλη Ιατρόπουλο, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Παύλο Κοντογιαννίδη, Δημήτρη Καλλιβωκά, Τάσο Νούσια, Μάνο Τσαγκαράκη

Προβάλλεται από 11-10-2012

(Κριτική μου από το myFilm και επίσης, διαβάστε κι αυτό)

«Tabloid» του Errol Morris (2010)

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα ρομαντικό κορίτσι για να κερδίσει λίγη αγάπη και πολλή δημοσιότητα; Στην περίπτωση της Joyce McKinney, μέχρι την απαγωγή του αντικειμένου του πόθου της κι από 'κει στα πρωτοσέλιδα του κίτρινου τύπου!

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Errol Morris (The Fog of War, The Thin Blue Line) ξετυλίγει μια αληθινή ιστορία που ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία, πλάθοντας το εξωφρενικό πορτρέτο της πρώην Μις Γουαϊόμινγκ (η ίδια στη φωτογραφία), της οποίας το παράφορο πάθος για ένα νεαρό Μορμόνο οδήγησε την ίδια στο έγκλημα και τις βρετανικές φυλλάδες της δεκαετίας του '70 σε ένα λυσσαλέο ξεκατίνιασμα για ένα κομμάτι από την πίτα αυτού του υπερατλαντικού σκανδάλου.   

Η προβολή είναι δωρεάν και θα γίνει χωρίς ελληνικούς υπότιτλους και η διάρκεια της ταινίας είναι 87 λεπτά. 

Προβάλλεται Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012 στις 21.00, στο Exile Room: Αθηνάς 12, 3ος όροφος, απέναντι από τη στάση Μετρό Μοναστηράκι, τηλ 210 3223395, www.exileroom.gr

Η αρπαγή 2 - Taken 2

Όταν ένας συνταξιούχος πρώην πράκτορας, μπορεί ενώ είναι δεμένος και μετά από ανηλεές ξυλοφόρτωμα, να δίνει συμβουλές στην πανικόβλητη κόρη του μέσω του κινητού και να υπολογίζει εκ του μακρόθεν (αυτός αλλού και η κόρη του αλλού κι αλλού) αποστάσεις μέσω ήχων που δημιουργούνται από τις εκρήξεις χειροβομβίδων που πετάει η κόρη του όπου να ‘ναι πάνω από την Κωνσταντινούπολη και να της εξηγεί συντεταγμένες πάνω σε ένα χάρτη με βάση τα κορδόνια των ξεχασμένων αρβυλών του και να τη συμβουλεύει «τώρα τρέχα αριστερά, λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο κάτω θα δεις μια καμινάδα και πέτα σ’ αυτήν το πιστόλι μου» και το πιστόλι να πέφτει στα πόδια του, τότε…

Όσοι έχετε δει την πρώτη ταινία, δεν χάνετε τίποτα. Όσοι δεν την έχετε δει… δείτε που φτάνει η υπερβολική φαντασία σεναριογράφων και σκηνοθετών. Ο μπαμπάς (o Λίαμ Νίσον της «Λίστας του Σίντλερ») είναι κάτι μεταξύ Jason Bourne και James Bond. 

Βαθύτερα μηνύματα: Family togetherness και Visit Turkey!

Υπόθεση: Όταν ο Μπράιαν Μιλς ανακαλύπτει πως η πρώην σύζυγός του, Λενόρ, ετοιμάζεται να ζητήσει διαζύγιο, την καλεί μαζί με την κόρη τους, Κιμ, σε ένα ειδυλλιακό Σαββατοκύριακο στην Κωνσταντινούπολη, με την ελπίδα να κερδίσει ξανά την καρδιά της. Στο παρελθόν όμως, ο Μπράιαν έχει σκοτώσει για να σώσει την κόρη του και τώρα αυτός και η οικογένειά του θα πρέπει να πληρώσουν. Ο Μπράιαν και η Λενόρ απάγονται, αλλά η Κιμ καταφέρνει να αποδράσει...

Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Μεγκατόν
Με τους: Λίαμ Νίσον, Φάμκε Γιάνσεν, Μάγκι Γκρέις

Προβάλλεται από 11-10-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Περί συνδικαλιστών και λιστών

• Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που χρησιμοποιούν την έκφραση, «έπεσα απ’ τα σύννεφα»;
• Κι όμως υπάρχουν. Παρά την ύπαρξη του Ίντερνετ, που ακούω πολλούς ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι το χρησιμοποιούν.
• (Eκτός και αν το χρησιμοποιούν σαν τον γνωστό μας δημοτικό σύμβουλο, που παίζει Chill Cow on Farmville στο Facebook).
• Και παρά τα χαστούκια που τρώει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια…
• Τελικά, κανείς δε βάζει μυαλό και συνεχίζουμε, σα να ζούμε στο 1980. Άντε 1990…
• Έπεσαν από τα σύννεφα, λοιπόν, μερικοί δημοσιογράφοι «μεγάλων και έγκυρων» εφημερίδων, που ανακάλυψαν το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Εκπροσώπων και Υπαλλήλων Εργατικών Επαγγελματικών Οργανώσεων (ΤΕΑΕ & ΥΕΕΟ).
• Όπως κατάλαβες, αγαπητέ μου και τακτικέ αναγνώστη, πρόκειται για τον ασφαλιστικό εκείνο φορέα, που δίνει σύνταξη στους εκπροσώπους των συνδικαλιστικών σωματείων.
• Το οποίο μάλιστα επικουρικό ταμείο, υπήχθη (α, ρε λέξεις που χρησιμοποιώ σήμερα!) στο επικουρικό του ΙΚΑ (το ΕΤΕΑΜ) γύρω στο 1999.
• Αυτό όμως που δεν ήξερες, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά η στήλη το είχε ερευνήσει πριν πολλά χρόνια, είναι ότι τα έσοδα αυτού του «Ταμείου των Συνδικαλιστών», είναι εισφορές σε ποσοστό επί των εσόδων των άλλων ταμείων κύριας ασφάλισης.
• Σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο, που έλεγε και μια παλαιά διαφήμιση.
• Έπεσες απ’ τα σύννεφα, αγαπητέ αναγνώστη; Καθόλου πρωτότυπο…
• Εδώ γελάμε (κλαυσίγελως). Διότι αντί να έχει καταργηθεί το Ταμείο Συνδικαλιστών,

Η κληρονομιά του Μπορν

Δηλώνω αποποίηση κληρονομιάς

Επί μια ώρα και 35 λεπτά δεν καταλαβαίνεις απολύτως τι γίνεται. Μεταφέρεσαι από τη μια μεγαλούπολη στην άλλη και επιστρέφεις στην ορεινή ταλαιπωρία ενός σκληροτράχηλου άντρα, ο οποίος όταν καταφέρνει να σωθεί και να επιστρέψει σε… πολιτισμένο περιβάλλον, καταδιώκεται για να τον σκοτώσουν. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι είναι… κληρονόμος του Μπορν. Με την έννοια ότι έχει εκπαιδευτεί με το ίδιο πρόγραμμα και κατά συνέπεια άτρωτος.

Εντάξει, τα έχουμε ξαναδεί κάπου όλα αυτά με τον Ματ Ντέιμον όμως.

Υπόθεση από την εταιρεία διανομής: Δώδεκα χρόνια μετά την εμφάνιση του Τζέισον Μπορν ένας εντελώς καινούργιος ήρωας γεννιέται, ένας ακόμα πιο «εξελιγμένος» πράκτορας της CIA, του οποίου η ζωή ή ο θάνατος εξαρτάται από τα γεγονότα των τριών πρώτων ταινιών. Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει πλέον, καθώς γνωρίζουμε έναν κατάσκοπο που έχει εκπαιδευτεί από το ίδιο πρόγραμμα όπως ο Μπορν κι επομένως είναι ένας εξίσου αποτελεσματικός εκτελεστής, αλλά και μια πολυσχιδής προσωπικότητα, όχι και τόσο εύκολα χειραγωγίσιμη, ιδίως όταν διατάζεται η εξόντωσή του…

Σκηνοθεσία: Τόνι Γκιλρόι

Με τους: Τζέρεμι Ρένερ, Ρέιτσελ Βάις, Έντουαρντ Νόρτον, Άλμπερτ Φίνεϊ, Τζόαν Άλεν, Σκοτ Γκλεν, Στέισι Κιτς, Όσκαρ Άιζακ
Προβάλλεται από 4-10-2012

(Δείτε και άλλες κριτικές στο myFilm)

Matching Jack

Υπόθεση: Η φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή της Μαρίσα ανατρέπεται ολοκληρωτικά όταν μαθαίνει ξαφνικά ότι ο γιος της Τζακ (Τομ Ράσελ) πάσχει από λευχαιμία. Προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τον άντρα της, Ντέιβιντ, η Μαρίσα ανακαλύπτει ότι αυτός την απατά. Η απιστία του, όμως, αποδεικνύεται η μοναδική ελπίδα για τον Τζακ, αφού μόνο ένας πιθανός αδερφός ή αδερφή του από τις παράλληλες σχέσεις του πατέρα του θα μπορούσαν να γίνουν δωρητές μυελού των οστών και να του σώσουν τη ζωή. Ενώ η Μαρίσα ψάχνει για τον ιδανικό δωρητή, στο νοσοκομείο ο Τζακ γίνεται φίλος με το αγόρι που νοσηλεύεται στο διπλανό κρεβάτι, τον Φιν. Η Μαρίσα και ο πατέρας του Φιν, Κόνορ, θα αναπτύξουν σταδιακά μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης που θα ανοίξει και στους δύο νέους ορίζοντες και ελπίδες για το μέλλον.

Κριτική: Γλυκερή ταινία, στην οποία αναμειγνύονται μια αρρώστια, ένα ερωτικό τρίγωνο, μια ανάπτυξη φιλίας μεταξύ ομοιοπαθών ασθενών, ένας υποβόσκων έρωτας που εξελίσσεται αισιόδοξα μεταξύ συγγενών των ασθενών και αγωνία πάνω σε ένα απίθανο στοιχείο: Στο εάν θα μπορέσει η τραγική μητέρα, να βρει δότη νωτιαίου μυελού, μεταξύ των παιδιών που πιθανόν να έχουν γεννήσει οι πρώην ερωμένες του συζύγου της (ευτυχώς για το παιδί, είχε πολλές ο αναίσθητος), ώστε να σώσει το δικό της, που πάσχει από λευχαιμία.

Ε, σαν πολλά δεν είναι τα θέματα για μια ταινία;

Σκηνοθεσία: Νάντια Τας

Με τους: Τζασίντα Μπάρετ, Τζέιμς Νέσμπιτ, Ρίτσαρντ Ρόξμπεργκ, Τομ Ράσελ, Ιβόν Στραχόβσκι, Κόντι Σμιτ Μακφί
Προβαλλεται από 4-10-2012

(Κριτική μου από το myFilm)

«Σιωπηλό σπίτι», ή «Τρόμος χωρίς suspens γίνεται;»

Θυμάμαι, λίγο πριν βγει στις αίθουσες η ταινία «Ψυχώ» (1960) του Χίτσκοκ, κανείς δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο και αυτό γιατί ακόμα και στο τρέιλερ, που το παρουσίαζε ο ίδιος ο Χίτσκοκ, τίποτα δεν έδειχνε τι επρόκειτο να παρακολουθήσει ο θεατής. Γι’ αυτό και το πρώτο σοκ του θεατή έρχεται όταν δολοφονείται η «φερόμενη» ως πρωταγωνίστρια της ταινίας Τζάνετ Λι.

Επίσης, στο τρέιλερ ο Χίτσκοκ αφού μας εξηγεί που διαδραματίζεται η ταινία, δεν λέει «εδώ σφάζει ο ήρωας την Τάδε και σ’ αυτή τη σκάλα σκοτώνει τον Δείνα και σ’ αυτό το υπόγειο ολοκληρώνεται η τραγωδία της ταινίας». Λέει στο κοινό απλά «όποιος δει την ταινία να μην πει σε κανέναν το τέλος της» και τρέχαμε ακόμα και εμείς μικρά παιδιά (που ήταν «αυστηρώς ακατάλληλη δι’ ανηλίκους») να τη δούμε και να τρομάξουμε πραγματικά.

Στο θέμα μας: Η ταινία «Σιωπηλό σπίτι», παρουσιάζεται από την εταιρεία διανομής ως ταινία τρόμου, αλλά όσοι διάβασαν την «υπόθεση»… έχασαν.

Εγώ θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ταινία τρόμου με μια εξαιρετική νεαρή ηθοποιό (της οποίας αυτή είναι η πέμπτη ταινία), την οποία η κάμερα ακολουθεί ντοκιμαντερίστικα (αλά Blair Witch Project), κατά βήμα καταγράφοντας όλες τις εκφράσεις του προσώπου της, από τον αρχικό φόβο, μέχρι τον ολοκληρωτικό τρόμο και την παράνοια και παρακαλώ, μην πείτε σε κανέναν το τέλος της ταινίας.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία ένα μικρό αριστούργημα τρόμου, αλλά δεν μπορώ:

α) όταν ξέρω τα τρία τέταρτα της υπόθεσης, από το διανομέα της

β) όταν έχω διαβάσει στις Σημειώσεις της Παραγωγής τη δήλωση της σεναριογράφου: «Ολόκληρη η ταινία, είναι η εμπειρία αυτής της γυναίκας, είναι η πραγματικότητά της, η δική της και μοναδική οπτική γωνία», που εξηγεί ότι «έκανε εκτεταμένη έρευνα για την παιδική κακοποίηση και το μετατραυματικό στρες σε νεαρά άτομα» που σε προετοιμάζει για το τελευταίο τέταρτο της υπόθεσης και

γ) όταν βλέπω τα γνωστά κλισέ: Μοναχικό σπίτι («Ψυχώ»), σκάλες, υπόγεια, πόρτες που τρίζουν, σκοτάδια, φλας που σε στραβώνουν (όπως ο «Σιωπηλός μάρτυς», του Χίτσκοκ), τσεκούρια (όπως η «Λάμψη» του Κιούμπρικ), τρέξιμο της κοπέλας στο δρόμο προς τη σωτηρία, αλλά επιστροφή της στο χώρο της παράνοιας (όπως ο πρώτος και μοναδικός «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» του Χούπερ).

Εκεί ακριβώς, χάνει η ταινία: στον τρόπο που την παρουσίασε η εταιρεία διανομής, στο ότι προετοιμάζει τον θεατή και του καταστρέφει το suspens που είναι βασικό στοιχείο για μια τέτοια ταινία.

Σκηνοθεσία: Κρις Κέντις, Λάουρα Λάου

Με τους: Ελίζαμπεθ Όλσεν, Άνταμ Τρες, Έρικ Σέφερ Στίβενς, Τζούλια Τέιλορ Ρος, Χέιλι Μέρφι
Προβάλλεται από 4-10-2012

(Δίαβάστε και άλλες κριτικές στο myFilm)

50 χρόνια Τζέιμς Μποντ

5 Οκτωβρίου 2012: Ακριβώς πενήντα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση στον κινηματογράφο του μυθιστορηματικού ήρωα Τζέιμς Μποντ. Του μυστικού πράκτορα της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙ6, με τον κωδικό 007 που του δίνει το «δικαίωμα να σκοτώνει».

Πρόκειται για τον ήρωα που από την 5/10/1962, που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες του Λονδίνου μέχρι σήμερα, έχει εμφανισθεί σε 24 ταινίες, εκ των οποίων οι δύο θεωρούνται «εκτός σειράς», (η πρώτη του 1965 είναι η κωμωδία «Καζίνο Ρουαγιάλ» με πρωταγωνιστή τον Γούντι Άλεν, τον Ντέιβιντ Νίβεν και δεκάδες άλλους κωμικούς και η δεύτερη του 1983 με τίτλο «Ποτέ µην ξαναπείς ποτέ» με τον Σον Κόνερι, να παρωδεί τον εαυτό του, λίγο καιρό μετά την άρνησή του να υποδυθεί τον θρυλικό πράκτορα).

Η σειρά ταινιών με τον πράκτορα 007 είναι η μακροβιότερη σειρά ταινιών κινηματογράφου και ως εκ τούτου, είναι εκείνη για την οποία έχουν κληθεί να υποδυθούν τον πράκτορα έξι ηθοποιοί διαφορετικού στυλ και ταμπεραμέντου, όλοι όμως με κοινό παρανομαστή, να αντιμετωπίζουν τον αντίπαλό τους με σκληρότητα, κυνισμό και λεπτή αίσθηση γούστου, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν μια εκλεκτή γκαρνταρόμπα και ακριβά αξεσουάρ (από τον αναπτήρα μέχρι το αυτοκίνητο), ικανά να γοητεύσουν κάθε γυναίκα και γι’ αυτό πάντοτε περιτριγυρίζονταν από πανέμορφες γυναίκες. Επίσης, η σειρά ταινιών του πράκτορα Τζέιμς Μποντ κατάφερε να παραμείνει διαχρονική, αφού πάντοτε υπέκυπτε στις τάσεις της κάθε εποχής, είτε αυτές αφορούσαν το ντύσιμο, ή τη μουσική, είτε αφορούσαν τους κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς, ή και την εγκληματικότητα («κομμουνιστικός κίνδυνος» και Ψυχρός Πόλεμος κάποτε, «διεθνής τρομοκρατία» σήμερα). Το σημερινό αφιέρωμα αφορά σ’ αυτούς που υποδήθηκαν τον 007 μέχρι σήμερα.