Θυμάμαι, λίγο πριν βγει στις αίθουσες η ταινία «Ψυχώ» (1960) του Χίτσκοκ, κανείς δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο και αυτό γιατί ακόμα και στο τρέιλερ, που το παρουσίαζε ο ίδιος ο Χίτσκοκ, τίποτα δεν έδειχνε τι επρόκειτο να παρακολουθήσει ο θεατής. Γι’ αυτό και το πρώτο σοκ του θεατή έρχεται όταν δολοφονείται η «φερόμενη» ως πρωταγωνίστρια της ταινίας Τζάνετ Λι.
Επίσης, στο τρέιλερ ο Χίτσκοκ αφού μας εξηγεί που διαδραματίζεται η ταινία, δεν λέει «εδώ σφάζει ο ήρωας την Τάδε και σ’ αυτή τη σκάλα σκοτώνει τον Δείνα και σ’ αυτό το υπόγειο ολοκληρώνεται η τραγωδία της ταινίας». Λέει στο κοινό απλά «όποιος δει την ταινία να μην πει σε κανέναν το τέλος της» και τρέχαμε ακόμα και εμείς μικρά παιδιά (που ήταν «αυστηρώς ακατάλληλη δι’ ανηλίκους») να τη δούμε και να τρομάξουμε πραγματικά.
Στο θέμα μας: Η ταινία «Σιωπηλό σπίτι», παρουσιάζεται από την εταιρεία διανομής ως ταινία τρόμου, αλλά όσοι διάβασαν την «υπόθεση»… έχασαν.
Εγώ θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ταινία τρόμου με μια εξαιρετική νεαρή ηθοποιό (της οποίας αυτή είναι η πέμπτη ταινία), την οποία η κάμερα ακολουθεί ντοκιμαντερίστικα (αλά Blair Witch Project), κατά βήμα καταγράφοντας όλες τις εκφράσεις του προσώπου της, από τον αρχικό φόβο, μέχρι τον ολοκληρωτικό τρόμο και την παράνοια και παρακαλώ, μην πείτε σε κανέναν το τέλος της ταινίας.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία ένα μικρό αριστούργημα τρόμου, αλλά δεν μπορώ:
α) όταν ξέρω τα τρία τέταρτα της υπόθεσης, από το διανομέα της
β) όταν έχω διαβάσει στις Σημειώσεις της Παραγωγής τη δήλωση της σεναριογράφου: «Ολόκληρη η ταινία, είναι η εμπειρία αυτής της γυναίκας, είναι η πραγματικότητά της, η δική της και μοναδική οπτική γωνία», που εξηγεί ότι «έκανε εκτεταμένη έρευνα για την παιδική κακοποίηση και το μετατραυματικό στρες σε νεαρά άτομα» που σε προετοιμάζει για το τελευταίο τέταρτο της υπόθεσης και
γ) όταν βλέπω τα γνωστά κλισέ: Μοναχικό σπίτι («Ψυχώ»), σκάλες, υπόγεια, πόρτες που τρίζουν, σκοτάδια, φλας που σε στραβώνουν (όπως ο «Σιωπηλός μάρτυς», του Χίτσκοκ), τσεκούρια (όπως η «Λάμψη» του Κιούμπρικ), τρέξιμο της κοπέλας στο δρόμο προς τη σωτηρία, αλλά επιστροφή της στο χώρο της παράνοιας (όπως ο πρώτος και μοναδικός «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» του Χούπερ).
Εκεί ακριβώς, χάνει η ταινία: στον τρόπο που την παρουσίασε η εταιρεία διανομής, στο ότι προετοιμάζει τον θεατή και του καταστρέφει το suspens που είναι βασικό στοιχείο για μια τέτοια ταινία.
Σκηνοθεσία: Κρις Κέντις, Λάουρα Λάου
Με τους: Ελίζαμπεθ Όλσεν, Άνταμ Τρες, Έρικ Σέφερ Στίβενς, Τζούλια Τέιλορ Ρος, Χέιλι ΜέρφιΠροβάλλεται από 4-10-2012
(Δίαβάστε και άλλες κριτικές στο myFilm)