Dark shadows

Από την έναρξη των τίτλων, κάτω από τη μουσική του τραγουδιού «Nights in white satin» (που «never reaching the end») της δεκαετίας του '70, η οποία  ακολουθείται με μια αιματοχυσία εκ μέρους του βρικόλακα Τζόνι Ντεπ που έχει ζήσει (σύμφωνα με τους στίχους των Moody Blues) «ατελείωτες νύχτες στα σατέν» του φέρετρού του και ξυπνά εκστομίζοντας την ατάκα για τον Μεφιστοφελή στη θέα του τεράστιου Μ (των MacDonalds), καταλαβαίνεις ότι ο Τιμ Μπάρτον αυτή τη φορά θα σε διασκεδάσει μέσα από τη μαυρίλα των ταινιών του είδους. Διότι πράγματι, αυτή τη φορά ο Μπάρτον έχει ξεφύγει. Κρατάει μεν το γνωστό ύφος του, το σκηνοθετικό του ρυθμό, τη γκόθικ ατμόσφαιρα,  τους ίδιους συνεργάτες, αλλά το κωμικό και σατιρικό στυλ υπερβάλλει, ενώ γίνεται εμφανές από την πρώτη στιγμή, όταν ο Μπαρνάμπας του Τζόνι Ντεπ, μετά τα στοιχεία που προανέφερα γυρίζει την πλάτη στο φακό και απομακρύνεται με το μπαστουνάκι του μεσ’ τα σκοτάδια βαδίζοντας σαν το Σαρλώ του Τσάπλιν, ότι έχουμε να κάνουμε με κωμωδία. 

Στη συνέχεια της ταινίας, έρχονται οι αναφορές στην εποχή του 70, με τα ντεκόρ, τα κοστούμια, τα χτενίσματα, τα αυτοκίνητα και ταυτόχρονα αρχίζει η κριτική της. Και είναι ανελέητη: Πόλεμος στο Βιετνάμ, πολιτική, sex and drugs and rock ‘n roll, χίπις που εντυπωσιάζονται με βαρύγδουπες φράσεις χωρίς ουσιαστικό νόημα, αναφορές στο Love Story του Σίγκαλ που είχε σημαδέψει την εποχή και το αποκορύφωμα με τη γκάφα των τότε ηλικιωμένων, οι οποίοι θεωρούσαν τον Alice Cooper… γυναίκα. Κάτι που ίσως μόνον αυτός ο 55άρης σκηνοθέτης μπορούσε να θυμάται (άντε κι εγώ).

Όσον αφορά στις ερμηνείες: ο Τζόνι Ντεπ όπως πάντα το διασκεδάζει κάτω από τα πολλά μέικαπ, η Μισέλ Φάιφερ ίσως να σκέπτεται «τι κάνω εδώ τώρα», η Μπόναμ Κάρτερ δεν ξέρω εάν θα έπαιζε κάπου εάν δεν ήταν σύζυγος του σκηνοθέτη, ενώ η Εύα Γκριν είναι αρκετά καλή ως κακή μάγισσα.

Ένα διασκεδαστικό θρίλερ!

Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Με τους: Τζόνι Ντεπ, Μισέλ Φάιφερ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Εύα Γκριν, Τζάκι Έρλ Χέιλι, Κλόι Μόρετζ, Γκιούλιβερ ΜακΓκράθ

(Κριτική μου από το myFilm)