Υπόθεση: Ένα κωδικοποιημένο μήνυμα από το παρελθόν στέλνει τον James Bond σε μια μοναχική αποστολή στην Πόλη του Μεξικού και τελικά στη Ρώμη, όπου συναντά τη Lucia Sciarra, την όμορφη χήρα ενός περιβόητου εγκληματία. Ο Bond εισχωρεί σε μία μυστική συνάντηση και ανακαλύπτει την εγκληματική οργάνωση, γνωστή ως SPECTRE (Special Executive for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion).
Κριτική: Έχοντας αποτύχει να σώσει την αρχηγό του Μ στο Skyfall, ο Μποντ και ύστερα από μια φασαριόζικη καταδίωξη στο Μεξικό κατά τη γιορτή της Ημέρας των Νεκρών, η οποία κοστίζει πολύ στην υπηρεσία του (και όχι μόνον στην παραγωγή της ταινίας), ο Μποντ επιστρέφει στην πατρίδα για να διαπιστώσει ότι ολόκληρο το τμήμα 00 της Υπηρεσίας του, πρόκειται να καταργηθεί ως δαπανηρό και άχρηστο, από τη στιγμή που τη «βρώμικη δουλειά» μπορούν να την εκτελέσουν τα drones σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Προκειμένου να εξιλεωθεί και να σώσει τον εαυτό του, το νέο αρχηγό του και φυσικά την υπηρεσία του, προσπαθεί να εισχωρήσει στη SPECTRE, τη γνωστή στους φαν εγκληματική οργάνωση και να ανατρέψει τα σχέδιά της.
Ο Σαμ Μέντεζ, έχει κατορθώσει να ανανεώσει το είδος των περιπετειών του Μποντ, κάνοντας πιο γήινο τον ήρωα (και αυτό το έχω ξαναγράψει), πιο ευάλωτο και συναισθηματικό, αλλά όπως πάντα ανθεκτικό σε όλες τις κακουχίες του είδους, ενώ δίνει μεγαλύτερη προσοχή και στους υπόλοιπους χαρακτήρες. Εμβαθύνει κατά κάποιο τρόπο, έτσι ώστε δεν του βγαίνουν καρτουνίστικοι.
Ο Ντάνιελ Γκρεγκ συνεχίζει να έχει όλα τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα. Ο Ρέιφ Φάινς με το σκοτεινό βλέμμα, είναι εκπληκτικός αυτή τη φορά στο ρόλο του αρχηγού Μ, όταν διαπιστώνει ότι πέφτει θύμα μιας απάνθρωπης τεχνολογίας, που σκοτώνει «χωρίς τουλάχιστον να σκέφτεται λίγο» και βλέπει την υπηρεσία του να καταρρέει, ίσως μαζί και με την πατρίδα του. Ο Μπεν Γουίνσοου είναι πολύ καλός ως Q, που ναι μεν συμπαθεί τον Μποντ, αλλά και δεν πρέπει να το δείχνει. Όπως και η Μάνιπενι, της γλυκιάς Ναόμι Χάρις, που δείχνει να τον συμπαθεί κάπως, αλλά όχι γλυκανάλατα, όπως κάποτε η Λόις Μάξγουελ.
Αλλά έχουμε και τις δύο συμπρωταγωνίστριες: τη Λία Σεϊντού με τη Μόνικα Μπελούτσι, που κάνει και αυτή ένα πέρασμα από την ταινία, ως χήρα ενός μαφιόζου και μαζί με τον Γκρεγκ μας θυμίζουν λίγο τους παλιούς καλούς καιρούς, όταν ο Μποντ έριχνε τις γυναίκες με την πρώτη ματιά. Όσο για τη Λία Σεϊντού, είναι το μυστηριώδες κορίτσι. Πιο ανεξάρτητο, αχάριστο σα γάτα και με κάτι νύχια να, τα οποία κρύβει επιμελώς από τον Μποντ, για να τα δείξει στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Τέλος, ο «κακός» του Κριστόφ Βαλτς, είναι πολύ κακός και σαδιστής και ίσως ο καλύτερος κακός της σειράς του 21ου αιώνα. Με το χαμόγελό του και το άδειο βλέμμα. Έχει και όραμα.
Η ταινία, με δυο λόγια, είναι τεχνικά άρτια, ακριβή, θεαματική, με καταιγιστική δράση, διαθέτει σενάριο στο οποίο τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη (γι’ αυτό και ο Μποντ σώζεται πάντα, χα). Διαφωνώ μόνο, με τη φωνή του κ. Σαμ Σμιθ, που μου φάνηκε λίγο παράταιρη στους τίτλους, ύστερα από τα βαθιά μπάσα, που κλονίζουν την αίθουσα κατά την έναρξη. Αλλά μη με παρεξηγείτε. Μου αρέσει η εποχή του Σον Κόνερι, με τραγουδιστές τους Τομ Τζόουνς και Ματ Μόνρο και τραγουδίστριες τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ και τη Σίνα Ίστον.
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες
Παίζουν: Ντάνιελ Κρεγκ, Λεά Σεντού, Νταβίντ Μπαουτίστα, Μόνικα Μπελούτσι, Ραλφ Φάινς, Κριστόφ Βαλτς. Ναόμι Χάρις, Μπεν Γουίσοου, Άντριου Σκοτ, Ρόρι Κίνεαρ, Νέβε Γκάτσεφ
Προβάλλεται από 12/11/15