«Το πούσι γλιστρούσε στη στεριά, μούσκευε την άσφαλτο και σχημάτιζε θολά φωτοστέφανα γύρω από τα φώτα του δρόμου. Ο Ούβε Μπάκερου οδηγούσε με το ένα χέρι στο τιμόνι καθώς το σκοτάδι πύκνωνε γύρω του».
Κλασσική αρχή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος, τόσο κλασσικού όσο και το «Έγκλημα στο Κολωνάκι» ή το «Έγκλημα στα παρασκήνια» του Γιάννη Μαρή. Μόνο που ανήκει σε Νορβηγό συγγραφέα (Jοrn Lier Horst) και έχει τίτλο «Έγκλημα στα φιόρδ» (εκδ. Διόπτρα), γεγονός που κάνει και την ειδοποιό διαφορά. Διαδραματίζεται σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Νορβηγίας, κοντά στα φιόρδ, που τα έχει τυλίξει η καταχνιά του φθινοπώρου. Συννεφιές, βροχή, υγρασία, ομίχλη, μοναξιά των χαρακτήρων. Μουντά πράγματα στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου.
Ο κακομοίρης ο Ούβε Μπάκερου, προσβλέπει σε ένα ήρεμο Σαββατοκύριακο στο εξοχικό του, πριν το κλείσει για τον χειμώνα. Όταν όμως φτάνει εκεί, αντικρίζει ένα χάος. Το σπίτι του είναι λεηλατημένο από διαρρήκτες. Και αυτό είναι το μικρότερο κακό: στο γειτονικό εξοχικό, ένας άνθρωπος έχει κακοποιηθεί έως θανάτου. Πάει το ήρεμο Σαββατοκύριακο, πάει και το πρώτο κεφάλαιο…
Ύστερα, έρχεται ο αστυνομικός επιθεωρητής Βίλιαμ Βίστιν, ο οποίος έχει δει αποτρόπαιους φόνους στο παρελθόν (το έγκλημα στα φιόρδ είναι η έβδομη περιπέτειά του), όμως η φρίκη που αντικρίζει στο Στάβεν αυτό το φθινόπωρο είναι κάτι εντελώς καινούργιο ακόμη και για αυτόν. Και η υπόθεση που θα κληθεί να λύσει θα γίνεται ολοένα και πιο σύνθετη, δυσνόητη και γεμάτη βία.
Η νορβηγική αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωποι με μια νέου είδους εγκληματικότητα, η οποία πολλές φορές είναι εισαγόμενη. Στη γειτονική Λιθουανία, άλλοι προσπαθούν να στήσουν μια δυτικού τύπου οικονομία και άλλοι περνούν τα σύνορα αποβλέποντας σε πιο εύκολες λύσεις. Το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, όπλων και κλοπιμαίων ανακατεύεται με δυσδιάκριτα όρια, όπως και αυτοί που το ασκούν. Άλλοι είναι απλά κλεφτρόνια, άλλοι οργανωμένοι και αδίστακτοι εγκληματίες.
Ο Βίλιαμ Βίστιν ερευνά την υπόθεση οργανωμένα και ψύχραιμα, ενώ την ίδια στιγμή, από τον ουρανό πέφτουν συνέχεια ψόφια πουλιά στις ακτές της Νορβηγίας και στα δέντρα. Αυτό άραγε, είναι σημάδι για τον σκληρό επερχόμενο χειμώνα ή μήπως για κάτι άλλο; Η κόρη του Βιστίν, δημοσιογράφος, ερευνά κι αυτή.
Η ανάγνωση του βιβλίου ρέει σαν γάργαρο ποτάμι, που κάποιες στιγμές μεταβάλλεται σε χείμαρρο και πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει ράφτιν από τις ανατροπές στην εξέλιξη. Μου άρεσε.