Είδος: Κομεντί
Σκηνοθεσία: Αλεξάντρα Λεκλέρ
Πρωταγωνιστούν: Καρίν Βιάρ, Ντιντιέ Μπουρντόν, Βαλερί Μπονετόν, Μισέλ Βιγιερμόζ, Ζοσιάν Μπαλασκό, Πατρίκ Τσεσν
Προβάλλεται από 19/5/16
Υπόθεση: Είναι ένας χειμώνας χειρότερος από ποτέ. Η κυβέρνηση, δημοσιεύει ένα νόμο, που υποχρεώνει τους γάλλους πολίτες να φιλοξενούν στα σπίτια τους - κατά τη διάρκεια του ψυχρού χειμώνα - τους συμπολίτες τους, που δεν έχουν στέγη.
Κατά τη διάρκεια της «Μεγάλης Συγκατοίκησης», ένας άνεμος πανικού πνέει σε κάθε διαμέρισμα μιας συνηθισμένης πολυκατοικίας του Παρισιού, που κατοικείται από ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος (Διανομή: TANWEER).
Κριτική: Με ένα σενάριο κωμικοτραγικό, που από μια άποψη μπορεί να θεωρηθεί και υπερβολικό και με τους ηθοποιούς να δείχνουν ότι απολαμβάνουν τους ρόλους τους, η ταινία θα μπορούσε να προσφέρει γέλιο (όπως η «Θεέ μου τι σου κάναμε;» με τους συντηρητικούς γονείς που έχουν γαμπρούς αντίθετους με τα δικά τους κοινωνικοπολιτικά πιστεύω), αλλά δεν το πετυχαίνει πάντα.
Η κεντρική ιδέα της (της υποχρεωτικής αλληλεγγύης, δηλαδή), που απορρέει από ένα νόμο που υποχρεώνει κατά τη διάρκεια ενός παγετού τους κατόχους μεγάλων σπιτιών να φιλοξενούν άστεγους, είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα, αφού αναφέρεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων τελείως διαφορετικών μεταξύ τους. Είναι όμως και επίκαιρο, μιας και εκτός από τη διαφορετικότητα, έμμεσα θίγει το μεταναστευτικό και προσφυγικό πρόβλημα.
Η ταινία είναι άνιση. Δεν ξέρεις που θέλει να το πάει ο Αλεξάντρα Λεκλέρ που σκηνοθέτησε την ταινία. Αν θέλει να σατιρίσει τις αριστερές κυβερνήσεις με την υποτιθέμενη «υποχρεωτική αλληλεγγύη», η ακόμα και τις ανθρώπινες σχέσεις που απορρέουν από αυτή την υποχρέωση, δεν το επιτυγχάνει. Επίσης, δεν διαφαίνεται και η τάση να κάνει μια «τρελή κωμωδία». Δεν μπορείς να κάνεις τρελή κωμωδία, με το δράμα των άστεγων. Αλλά ούτε και στα σοβαρά παίρνει το θέμα, αφού οι καταστάσεις που βλέπουμε είναι ως ένα σημείο κωμικές. Οπότε, η ταινία βλέπεται αδιάφορα από ένα σημείο και μετά, εκτός εάν εστιάσει κανείς τη ματιά του, στους συντηρητικούς εκ των πρωταγωνιστών, που χάνουν το βόλεμά τους, από μια (όπως φαίνεται) εκδικητικότητα όσων θέλουν να αυτοαποκαλούνται «αριστεροί» στο φιλμ, το οποίο βλέπεται με ανάμικτα συναισθήματα.