Κριτική: Σκουριασμένοι μεντεσέδες και πόρτες που ανοιγοκλείνουν μόνες τους, πατώματα που τρίζουν, σκιές φαντασμάτων, ένα βίαιο, σκληρό και αποτρόπαιο έγκλημα, που πραγματικά σοκάρει πιο πολύ από τα πιο πάνω κλισέ, σου δίνουν από την αρχή να καταλάβεις ότι ο Ντελ Τόρο «τα θέλει όλα». Και τα κάνει.
Με τρεις πρωταγωνιστές εξαιρετικά γοητευτικούς και ένα στυλιζαρισμένο φαντεζί ντεκόρ (ήθελε να κάνει μια ταινία τεχνικολόρ σαν του Μάριο Μπάβα, αναφέρεται στα trivia) έχει δημιουργήσει μια ταινία, στην οποία η κεντρική ηρωίδα (Μία Γουασικόφσκα) προκειμένου να αποφύγει τα προϊόντα της φαντασίας της, μπλέκεται με ένα δίδυμο (Τομ Χίντλστον, Τζέσικα Τσαστέιν), που θα τη στριμώξει σε ένα πύργο (υποτίθεται) εφιαλτικό, ο οποίος σιγά-σιγά βυθίζεται (κάπως σαν τον Πύργο των Άσερ), σε ένα λόφο με αργιλώδες έδαφος, που χαρίζει κόκκινες αποχρώσεις.
Κάτι τα φαντάσματα της Γουασικόφσκα, κάτι ο μυστηριώδης λόγος για τον οποίο την έχουν εσώκλειστη οι Χίντλστον και Τσαστέιν, κάνουν την ταινία, ολίγον γκόθικ και ολίγον αστυνομική. Πάντως, δεν την κάνουν αποκλειστικά «ταινία γοτθικού τρόμου». Παρά τις καλές ερμηνείες και την Τζέσικα Τσαστέιν με ύφος Κρουέλα Ντεβίλ.
Ας μη γελιόμαστε. Όλα τα έχουμε κάπου ξαναδεί. Την αγνή ηρωίδα με τους ξανθούς καταρράκτες των μαλλιών της και το κηροπήγιο ανά χείρας να πηγαίνει γυρεύοντας μεσ’ τη νύχτα, τον μυστηριώδη γοητευτικό σύζυγό της με τα καταχθόνια σχέδια, τη μελαχρινή ζηλιάρα αδερφή του που απεργάζεται άλλα σχέδια και την απειλητική παρουσία του πύργου.
Καμία πρωτοτυπία. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (με όλο το σεβασμό) σε πτώση με μια ταινία μέσου βεληνεκούς.
Σκηνοθεσία: Γκιγέρμο Ντελ Τόρο
Παίζουν: Μία Γουασικόφσκα, Τομ Χίντλστον, Τζέσικα Τσαστέιν, Τσάρλι Χάνα
Προβάλλεται από 2/10/15