Υπόθεση: Η Αλίσια είναι ένα
άρρωστο κορίτσι που ονειρεύεται να φορέσει το φόρεμα της αγαπημένης της ηρωίδας
απ’ τη γιαπωνέζικη σειρά «Magical Girl Yukiko». Ο πατέρας της Λουίς θα κάνει τα
πάντα για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της κόρης του. Αλλά η μοίρα του
διασταυρώνεται με την Μπάρμπαρα, μια ελκυστική νέα κοπέλα με ψυχολογικά
προβλήματα, και τον Ντάμιαν, έναν δάσκαλο που έχει παραιτηθεί απ΄ όλα εκτός από
το ταραγμένο παρελθόν του. Ο Λουίς, η Μπάρμπαρα και ο Ντάμιαν θα παγιδευτούν σ’
έναν κόσμο εκβιασμών, όπου τα ένστικτα και η λογική θα συγκρουστούν σε μια
τραγική μάχη που θ’ αλλάξει τις ζωές τους για πάντα.
Κριτική: Δεν υπάρχει
μεταφυσική στην ταινία και όμως νομίζεις ότι κάτι υποβόσκει. Υπάρχουν
συμπτώσεις, εξέλιξη και παράλληλη δράση.
Τα κεντρικά πρόσωπα γνωρίζονται από το παρελθόν, αλλά δεν το ξέρουν. Ένα τυχαίο περιστατικό τα φέρνει κοντά, όπως τις ψηφίδες ενός παζλ, που δεν λέει να τελειώσει γιατί έχει χαθεί η μία.
Τα κεντρικά πρόσωπα γνωρίζονται από το παρελθόν, αλλά δεν το ξέρουν. Ένα τυχαίο περιστατικό τα φέρνει κοντά, όπως τις ψηφίδες ενός παζλ, που δεν λέει να τελειώσει γιατί έχει χαθεί η μία.
Το κορίτσι αργοπεθαίνει. Μια
επιθυμία της, σπρώχνει τον πατέρα της σε απονενοημένο διάβημα. Να εκβιάσει μια
γνωστή του, η οποία για να του κλείσει το στόμα, δέχεται να «παίξει» κάτι σαν
την «Ιστορία της Ο» εν αγνοία του συζύγου, που διαθέτει λεφτά και μπορεί να
λύσει το πρόβλημά της. Αυτό θα αποβεί μοιραίο για εκείνη και για να πάρει
εκδίκηση θα στραφεί σε φίλο της από το παρελθόν, που μόλις έχει αποφυλακισθεί
και δεν έχει τίποτα να χάσει. Δεν σας λέω το τέλος, αλλά η κάθαρση είναι
νομοτελειακή στις τραγωδίες. Θα επέλθει οπωσδήποτε. Έτσι ήθελε ο «αρχαίος ημών»
Αριστοτέλης.
Η κάμερα του Κάρλος Βερμούτ
(όπως το ποτό), κινείται αργά και απειλητικά σε ύψος που δεν ταιριάζει στο
ανθρώπινο μάτι και τα πλάνα είναι εξαίσια. Η ατμόσφαιρα της ταινίας θα μπορούσε
να είναι Μπουνουελική, ο σκηνοθέτης δεν το αρνείται παρουσιάζοντας την ταινία
του ως πρωτότυπη. Θα μπορούσε όμως να είναι και Αλμοδοβάρ στο θριλερικό του.
Οι ερμηνείες είναι
καθηλωτικές, από τη μικρή «μαγική» ασθενή, μέχρι τον μπάρμαν που συμμετέχει από
σπόντα και η ταινία γενικά απευθύνεται όχι σε νεανικό κοινό. Ο νέος ισπανικός
κινηματογράφος όπως εξελίσσεται δεν ενδείκνυται γι’ αυτό. Απευθύνεται σε ώριμο
κοινό, μελετημένο και –στην προκειμένη περίπτωση- έτοιμο να αντέξει το πρώτο
ημίωρο της ταινίας, να μην πει «βαριέμαι». Ύστερα, όλα είναι υπέροχα. Μέχρι και
κοινωνικό-πολιτικό σχολιασμό θα ανακαλύψει, διότι οι εσωτερικές συγκρούσεις των
ατόμων εξωτερικεύονται στο πλαίσιο του κοινωνικού συνόλου και η Ισπανία, όπως
λέει ο σκηνοθέτης, είναι μια χώρα που δεν έχει ακόμη λύσει την εσωτερική της
σύγκρουση ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική.
Συμπτωματικά, στην Ισπανία η
ταινία βγήκε στους κινηματογράφους την ίδια μέρα με τις «Ιστορίες για αγρίους»,
που εμείς εδώ στην Ελλάδα είδαμε πριν λίγο καιρό. Πολύ καλές ταινίες και οι
δύο.
Σκηνοθεσία: Κάρλος Βερμούτ
Mε τους: Χοσέ Σακριστάν,
Μπάρμπαρα Λένι, Λουίς Μπερμέχο, Χούλιο Αρόχο, Ξαβιέ Μποτέ, Αλμπέρτο Τσάβες
Προβάλλεται από 18/12/14