Δεν πάμε καλά, μετά βεβαιότητος

Το Σάββατο 31 Οκτωβρίου το πρωί είχα κανονίσει καφεδάκι με ένα φίλο. Οι μεγαλοπαρέες  μας τελείωσαν από τον κορωνοϊό και μετά. Τώρα κανονίζουμε δύο φίλοι σήμερα, άλλοι δύο φίλοι το άλλο Σαββατοκύριακο. Άσε, που μας είχε προετοιμάσει και η κυβέρνηση ότι επίκειται κλείσιμο των κέντρων εστίασης, οπότε καταλαβαίναμε ότι θα είναι το τελευταίο καφεδάκι μας πριν το Νοέμβριο.

Σταϊκούρας: Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο

Τελικά «το έχουν» όλοι οι υπουργοί Οικονομικών, με τα κινηματογραφικά παραδείγματα. Πάνω που αναρωτιόμουν το προηγούμενο Σάββατο «Σκάρλετ, Τζούλια, Ρίτσαρντ. Και μετά τι;» ήρθε η απάντηση που περίμενα: «Πολυχρονοπούλου, Ξανθοπούλου, Γιαδικιάρογλου»!

Σκάρλετ, Τζούλια, Ρίτσαρντ. Και μετά τι;

«Ο Μητσοτάκης είπε ότι ο θέλει πλεόνασμα 2% όπως και εγώ θα ήθελα να βγω για κοκτέιλ με την Σκάρλετ Γιόχανσον», είχε πει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ως υπουργός Οικονομικών μέσα στη Βουλή το Μάρτιο του 2017 για να βεβαιώσει το Σώμα ότι τέτοιο πλεόνασμα ήταν αδύνατο, τότε.

Πως επικράτησε η Έμιλι στο Παρίσι

Τη Δευτέρα που μας πέρασε βρέθηκα σε μεγάλο δίλλημα: να παρακολουθήσω τη σειρά «Η Έμιλι στο Παρίσι»; Ή να διαβάσω όσα κωμικά προέκυψαν από το Κυριακάτικο πρωτοσέλιδο της σκέτης Αυγής, που γράφει για Σαμαρά και Μητσοτάκη ότι «Δεν είναι αθώοι…» και «συμπορεύονταν» ή «ξέπλεναν»  την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

Ευτυχώς, είναι φαντασία

Τις προάλλες προβαλλόταν στην τηλεόραση η ταινία «Alien: Ο επιβάτης του διαστήματος», η πρώτη ταινία φρίκης επιστημονικής φαντασίας. Έπεσα πάνω της κάνοντας ζάπινγκ και κόλλησα θέλοντας να δω την αρχή και μόνο. Όχι επειδή «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», αλλά επειδή -για μένα- η σωστή επιστημονική φαντασία είναι πάντα αλληγορική.

12μηνη θητεία; Παρουσιάστε!

Είδα τις προάλλες το πρώτο επεισόδιο της κωμικής σειράς «Παρουσιάστε!»  του ΑΝΤ1, με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Μπέζο και Μανώλη Μαυροματάκη, η οποία σατιρίζει τον ελληνικό στρατό. Δεν διαθέτει τη σπιρτάδα του «Λούφα και παραλλαγή», αλλά έχει ένα έξυπνο «εύρημα»: εκείνο της ελληνίδας μάνας, η οποία μη θέλοντας να εγκαταλείψει τον κανακάρη της έχει εγκατασταθεί με τροχόσπιτο έξω από το στρατόπεδο που υπηρετεί ο γιόκας της, ώστε να μπορεί να τον βλέπει και να του μαγειρεύει αυτά που του αρέσουν. Δείχνει τη νοοτροπία του πώς αντιμετωπίζεται σήμερα ο στρατός από γονείς και παιδιά.

Έναν ψυχίατρο βρε παιδιά!

Βλέπεις το πανό σε φωτογραφία στις εφημερίδες και δεν πιστεύεις στα μάτια σου από αυτά που διαβάζεις:  «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας!!!» λες και κάποιοι άπλωσαν χέρι, ασέλγησαν, στα παιδιά τους. Στη συνέχεια: «Όχι στην υποχρεωτική χρήση μάσκας!!!» Σαν κάποιος να τους επέβαλε να φορούν τις μάσκες που φορούσαν οι ληστές στο Casa de papel ή στο V for Vendetta; Τέλος διαβάζεις και το κορυφαίο: «Όχι στις ιατρικές πράξεις χωρίς τη συναίνεσή μας!!!»

Δημοσιότητα και ασημαντότητα

«Κάθε δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα», λένε οι Αγγλοσάξονες και δεν έχουν άδικο. ρωτήστε και τον Έλληνα πρώην υπουργό Οικονομικών με τα χαβανέζικα πουκάμισα. Είναι τόσο παλιό το ρητό, όσο και η φράση «το μέσο είναι το μήνυμα» που είχε στη δεκαετία του 1960 ο Μάρσαλ Μακλιούαν, Καναδός φιλόσοφος, του οποίου το έργο αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της μελέτης της θεωρίας των Μέσων Ενημέρωσης.

Απόβαση στο Μαραθώνα

Είναι μια ωραία καθημερινή μέρα του τρίτου δεκαήμερου του Αυγούστου και έχουμε πάει νωρίς το πρωί στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα σε οργανωμένη παραλία με αραιωμένες ομπρέλες και ξαπλώστρες, χτενισμένη άμμο για να μην έχει πέτρες, ξύλα, καπάκια, πλαστικά ποτηράκια, καλαμάκια και συναφή και έχουμε πιάσει την πιο ακριανή ομπρέλα, από την οποία και προς τα δεξιά της βρίσκεται η «άγονη γραμμή» με όλα εκείνα τα στοιχεία που σας προανέφερα, αφού εκεί μπορεί να πάει ο καθένας να στήσει την ομπρέλα του, τις πολυθρόνες του, την ψάθα του και φεύγοντας να μη μαζέψει τίποτα. Ελεύθερη παραλία είναι, ό,τι θέλουμε κάνουμε.

Η Συνωμοσία

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά εγώ το έζησα και μου σηκώθηκε η τρίχα, να! Είχα πάει προχθές σε ένα ρεστοράν στην Εκάλη, δεν θα αναφέρω όνομα για ευνόητους λόγους, αλλά θα σας θυμίσω ότι η Εκάλη είναι το εγχώριο κέντρο του καπιταλισμού που εκμεταλλεύεται τον κοσμάκη. Εκεί λοιπόν σ’ αυτό το ρεστοράν, σε μια γωνία κάθονταν δύο τύποι με μαύρα κοστούμια, μαύρες γραβάτες και μαύρα γυαλιά (κι ας ήταν βράδυ) και τρεις στρατιωτικοί με διαφορετικές στολές (ξηράς, αεροπορίας και ναυτικού άλλης χώρας) και μιλούσαν ψιθυριστά. 

Από τη Λακωνία με αγάπη

Εδώ είμαι πάλι. Μετά από ολιγοήμερη άδεια για την οποία έγραφα το προηγούμενο Σάββατο. Πήγαμε στο Σκουτάρι Λακωνίας και μείναμε σε συγκρότημα δωματίων από Δευτέρα έως Σάββατο. Το χωριό και η παραλία ήταν όπως τα είχαμε αφήσει πριν 14 χρόνια που είχαμε ξαναπάει. Με μια διαφορά: αυτή τη φορά υπήρχε δημοτικός φωτισμός στους ανώμαλους δρόμους, οι οποίοι είχαν τα ίδια απεριποίητα κράσπεδα, τις ίδιες –ακλάδευτες- καλαμιές να περιορίζουν την ορατότητα και τους ίδιους γεμάτους σκουπίδια κάδους απορριμμάτων.  

Ποιος χάθηκε στον υπόγειο;

Στο ιταλικό σήριαλ «Υπόγεια πόλη» (Suburra, 2017-2020), στο οποίο αντιμάχονται πολιτικοί, ιερείς, μαφιόζοι και τσιγγάνοι γύρω από το λιμάνι της Όστια και ποιος θα πάρει τα οικόπεδα-φιλέτα για την ανάπτυξη του λιμανιού σε Λας Βέγκας, υπάρχει ένας αρχηγός τσιγγάνων που πέφτει σε κώμα και μετά από 18 επεισόδια που «χαλάει ο κόσμος» για το ποιος θα αναλάβει την ηγεσία των τσιγγάνων, συνέρχεται στη ΜΕΘ που τον έχουν και με μάτι τσαχπίνικο ρωτάει τη μάνα του: «Τι έχασα;» και τελειώνει η Β’ σεζόν.

Με αφορμή το «Όσα παίρνει ο άνεμος»

Τις προάλλες κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω στην ελληνική ταινία «Ο γεροντοκόρος» και θυμήθηκα το σάλο που είχε προκαλέσει το αθάνατο «Όσα παίρνει ο άνεμος». Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχουν αυτές οι δύο ταινίες; Έχουν και παραέχουν. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα του politically correct και το ντόρο που έγινε στις ΗΠΑ για τις μαύρες υπηρέτριες που εμφανίζονται στο φιλμ.

Πολυεθνικές και «μαγαζιά»

Λέγονται τόσα πολλά, που αναγκάστηκα να τα διασταυρώσω ψάχνοντας. Μπήκα λοιπόν στο site της Novartis (που η μητρική της έχει έδρα τη Βασιλεία της Ελβετίας) και αντέγραψα αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω:

Πόσο κοστίζει η βλακεία;

Σε κάποιο σουαρέ ενός αυτοκράτορα Λουδοβίκου (ξεχνάω τον αριθμό του), σε μια εποχή που οι ευγενείς «κάρφωναν» με το γάντι εαυτούς και αλλήλους, πάνω στο τσακίρ κέφι ο Λουί, δήλωσε ότι θα θεωρήσει ιδιαίτερα ευφυή και δεν θα τιμωρήσει αυτόν που θα εκτοξεύσει μια προσβολή κατά του προσώπου του και αμέσως θα ζητήσει συγγνώμη με μια άλλη προσβολή. Θεωρούσε -όπως όλοι οι αυτοκράτορες- ότι μόνον αυτός έχει το προνόμιο να προσβάλλει κάποιον και να επαναλαμβάνει μια προσβολή, αφού κανείς δεν μπορούσε να του αντιμιλήσει. Απέφευγε το γεγονός ότι οι αυλικοί του, τον θαύμαζαν από φόβο μη τους πάρει το κεφάλι.

Τι άλλο θα δούμε;

«Κάλλιο πρώτος στο χωριό…» λέει η λαϊκή παροιμία και δεν έχει λεχθεί τυχαία. Μπορεί να συμπεριλάβει πολλά πρόσωπα: από το δήμαρχο του χωριού που έβγαινε κάθε μέρα στην τηλεόραση με ένα πολλά υποσχόμενο βλέμμα και έγινε περιφερειάρχης σε μητροπολιτική περιφέρεια μέχρι τον περιφερειάρχη της επαρχίας του που έγινε δήμαρχος σε μητρόπολη.

Για τα πανηγύρια

Συνωμοσιολόγοι απανταχού της χώρας έφτασε η ταινία σας και ο τίτλος της είναι «Οι τελευταίες ημέρες του αμερικανικού εγκλήματος» (The last days of American crime). Σύμφωνα με την υπόθεση, επειδή στις ΗΠΑ υπάρχει αυξημένη εγκληματικότητα, η κυβέρνηση έχει ορίσει μια προθεσμία με τη λήξη της οποίας θα εκπέμψει από κάποια μυστική και ισχυρά φρουρούμενη βάση, ένα ισχυρό σήμα, με το οποίο όσοι προτίθενται να διαπράξουν κάποια εγκληματική πράξη θα παθαίνουν ένα είδος εγκεφαλικού και θα πεθαίνουν. Από την προθεσμία αυτή και μετά, οι κακοποιοί θα σταματήσουν να εγκληματούν, ενώ οι φιλήσυχοι πολίτες θα κοιμούνται ήσυχα. 

Βροχή με αναμνήσεις

«Με ασυνήθιστα υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή, ξεκινά ο Μάιος φέτος στέλνοντας εκατοντάδες Αθηναίους και Αθηναίες στις κοντινές παραλίες». Έτσι άρχιζαν τα δελτία ειδήσεων στα κανάλια πριν ένα μήνα περίπου και οι εικόνες τους έδειχναν νεαρές κυρίως, να απολαμβάνουν τον ήλιο στις παραλίες με τις μάσκες τους (έστω και λίγο πιο κάτω από τη μύτη τους) λόγω της επιδημίας.

«Με ασυνήθιστα χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή, μας εγκαταλείπει ο Μάιος φέτος αναγκάζοντας εκατοντάδες Αθηναίες και Αθηναίους να βγάλουν τα χειμωνιάτικα από τις ντουλάπες, ενώ οι εικόνες που έχουμε από τον Παρνασσό δείχνουν ότι στα Κελάρια έριξε χιόνι». Έτσι άρχιζαν τα δελτία ειδήσεων στην εκπνοή του Μαΐου με εικόνες από δρόμους–ποτάμια, πάρκα λευκά από το χαλάζι και βουνά χιονισμένα.  

Όταν η Γη έγινε επίπεδη

Συναντήθηκα το Σάββατο 23/5 με το φίλο μου το Γιώργο στη Smart Plaza του σταθμού με τους καφέδες ανά χείρας και ήταν αγριεμένος.

- Αυτό το κωλοκράτος δεν τρώγεται ρε Άγγελε.

- Τι σου συνέβη;

- Μου αύξησε το φόρο στη σύνταξη.

- Την πήρες κιόλας;

- Όχι ακόμα, αλλά άκουσα ότι αύξησε το φόρο.

«Μένουμε ασφαλείς» με το μέτρο

Αποφάσισε ο παππούς μετά από δύο μήνες εγκλεισμού να βγει μια βόλτα να καθίσει κάπου. Παππούς είναι στα χαρτιά βέβαια, διότι έχει γιό και εγγονό, αλλά έλα που είχε παντρευτεί νέος και τώρα ως 70άρης θέλει το περπάτημά του… Δεν μπορεί όμως να περπατάει και συνεχώς σαν δρομέας βάδην μεγάλων αποστάσεων. Μεγάλωσε δε, με τον Αντρέα (ένας ήταν ο Αντρέας) που ήταν φαν του και τον άκουγε να μιλάει για τα «περήφανα γηρατειά» και όσο να είναι δεν μπορεί μετά από τη βόλτα του να καθίσει σε παγκάκι. Χώρια που δεν ξέρει ποια ακριβώς ώρα της ημέρας απολυμάνθηκε το παγκάκι, ώστε να πάει να στρογγυλοκαθίσει και να ξεκουραστεί. Θέλει το καφενείο του, άντε την καφετέριά του. Δεν μπορεί να πάει στο Τέικ Αγουέι και να κάθεται στο σκαμπό ημιανάπαυση... Ξεκίνησε λοιπόν και έβαλε στην τσέπη τη μεζούρα του. «Μπαμπά, πού πάει ο παππούς με τη μεζούρα;» «Ξέρω γω; Ρώτα τον».