«Κάλλιο πρώτος στο χωριό…» λέει η λαϊκή παροιμία και δεν έχει λεχθεί τυχαία. Μπορεί να συμπεριλάβει πολλά πρόσωπα: από το δήμαρχο του χωριού που έβγαινε κάθε μέρα στην τηλεόραση με ένα πολλά υποσχόμενο βλέμμα και έγινε περιφερειάρχης σε μητροπολιτική περιφέρεια μέχρι τον περιφερειάρχη της επαρχίας του που έγινε δήμαρχος σε μητρόπολη.
Και στις δύο περιπτώσεις, ένα είναι το μήνυμα: άλλο είναι να διοικείς μια μικρή περιοχή με συγκεκριμένα προβλήματα και άλλο μια τεράστια με μυριάδες προβλημάτων. Πρέπει να βιώσεις για πολύ καιρό τη νέα περιοχή σου για να διαπιστώσεις τα πραγματικά της προβλήματα και να δράσεις.
Το να κόβεις στη μέση την οδό Πανεπιστημίου, ένα δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας για να κατασκευάσεις προμενάντ, δεν είναι το ίδιο με το να κάνει πεζόδρομο την οδό Ερμού στο Μαρούσι. «Κάθε αρχή και δύσκολη», είναι η δικαιολογία του κ. Μπακογιάννη. Θυμάμαι ότι το ίδιο είχε πει και ο κ. Τζανίκος όταν έκανε την Ερμού πεζόδρομο (με έξοδα μάλιστα της Interamerican), ο οποίος όμως δικαιώθηκε πανηγυρικά, αφού οι έμποροι έψηναν αρνιά για να το γιορτάσουν όταν ολοκληρώθηκε το όραμά του.
Δεν ξέρω εάν ο κ. Μπακογιάννης θα δει τέτοιες εικόνες στη προμενάντ Πανεπιστημίου, η οποία αυτές τις μέρες «έπηξε» στα αυτοκίνητα και δημιούργησε πρόβλημα και σε άλλους δρόμους. Να μη σας πω τι θα συμβαίνει κάθε φορά που διαδηλωτές θα περνούν από τις λωρίδες κυκλοφορίας και όχι από τα πεζοδρόμια όπως έγινε την Τρίτη το πρωί. Διότι ποτέ δεν μελετώνται οι συμπεριφορές των πολιτών, όπως έγινε και με την πλατεία Ηρώων για την οποία αναρωτιόμουν από αυτή τη στήλη: «Πότε είδε ο κ. Πατούλης κάποιους να παίζουν σκάκι στην πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι, που τους κατασκεύασε τεράστια μαρμάρινη σκακιέρα;» Αποτέλεσμα: Δυο φορές άλλαξε ο ίδιος την πλατεία και μια φορά την αλλάζει τώρα ο κ. Αμπατζόγλου.
Για να επανέλθω στην Πανεπιστημίου. Εκεί έχει καταστήματα και γραφεία με εργαζόμενους από κάθε μεριά του Λεκανοπεδίου που δεν έχουν καβαλήσει ποτέ τους ποδήλατο (και δεν πιστεύω ότι ξαφνικά θα γίνουν κινέζοι) για να πάνε στις εργασίες τους. Έχω φίλους στο Μαρούσι, που έχουν γραφεία επί της Πανεπιστημίου και δε νομίζω ότι θα αφήσουν το αυτοκίνητό τους για να κατέβουν με ποδήλατο στην Αθήνα.
Αλλά και για τους τουρίστες, η Πανεπιστημίου δεν είναι ο πεζόδρομος Αποστόλου Παύλου που έχει θέα το βράχο της Ακρόπολης από τη μια και το λόφο του Φιλοπάππου από την άλλη, για να τη διασχίζουν τρώγοντας καλαμπόκι ψημένο και αγοράζοντας χειροποίητα από τους πλανόδιους.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία)