Είδα τις προάλλες το πρώτο επεισόδιο της κωμικής σειράς «Παρουσιάστε!» του ΑΝΤ1, με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Μπέζο και Μανώλη Μαυροματάκη, η οποία σατιρίζει τον ελληνικό στρατό. Δεν διαθέτει τη σπιρτάδα του «Λούφα και παραλλαγή», αλλά έχει ένα έξυπνο «εύρημα»: εκείνο της ελληνίδας μάνας, η οποία μη θέλοντας να εγκαταλείψει τον κανακάρη της έχει εγκατασταθεί με τροχόσπιτο έξω από το στρατόπεδο που υπηρετεί ο γιόκας της, ώστε να μπορεί να τον βλέπει και να του μαγειρεύει αυτά που του αρέσουν. Δείχνει τη νοοτροπία του πώς αντιμετωπίζεται σήμερα ο στρατός από γονείς και παιδιά.Προσπαθούσα να γελάσω βλέποντας τον Γιάννη Μπέζο (σε ηλικία «αντιστράτηγου εν αποστρατεία») να υποδύεται έναν αυστηρό συνταγματάρχη και σκεφτόμουν τις προθέσεις της κυβέρνησης να κάνει υποχρεωτική τη θητεία στο στρατό από την ηλικία των 18 και να την επιμηκύνει στο στρατό ξηράς από 9μηνη που είναι σήμερα σε 12μηνη, ώστε να εξισωθεί με εκείνη του ναυτικού και της αεροπορίας. Μάλιστα έκανα ένα flashback στην εποχή μου όταν η θητεία ήταν υποχρεωτική στα 18 (εκτός εάν σπούδαζες, οπότε έπαιρνες αναβολή) και η θητεία στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν 24 μήνες.
Σκεφτόμουν ταυτόχρονα, ότι εκείνη την εποχή δεν τολμούσες να σατιρίσεις τις ένοπλες δυνάμεις, όχι διότι στο απαγόρευαν, αλλά διότι από τη φύση τους και τη νοοτροπία που επικρατούσε, ενέπνεαν σεβασμό και αναγκαζόσουν να αυτολογοκριθείς όταν ερχόταν στιγμή να γράψεις κάτι ή να το κάνεις ταινία ή θεατρική παράσταση. Θυμάμαι πόσο τολμηρό –από στρατιωτική άποψη- είχε θεωρηθεί το έργο «Ο σοκολατένιος στρατιώτης» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, αλλά και πόσο σωστό ήταν για τους καλομαθημένους στρατιώτες, ώστε έφερνε γέλιο. Το θέμα μου όμως δεν είναι η ελευθερία να σατιρίζεις οπότε καλά κάνουν οι κύριοι Μπέζος και Μαυροματάκης που τσακώνονται για ένα drone που έχει στείλει το ΝΑΤΟ και έχει πέσει στα χέρια του κουρέα της μονάδας.
Η σκέψη μου πάει στο ότι πριν υποχρεωθούν οι σημερινοί νέοι να κατατάσσονται στα 18 και να υπηρετούν 12 ή 24 μήνες (ανάλογα με τις ανάγκες μας απέναντι σε τρελούς γείτονες) θα πρέπει να έχουν καταλάβει την ουσία του στρατού και να μη νομίζουν ότι είναι μόνο μαγειρεία και αγγαρείες άχρηστες για το μέλλον τους, όπως νομίζει η κ. Φωτεινή Μπακαδήμα (βουλευτής του Μερα25) που λέει: «Είμαστε κατά της στράτευσης γενικότερα», αλλά για τις σχέσεις μας με την Τουρκία συμπληρώνει στη συνέχεια: «θα πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι και φυσικά αν προκύψει κλιμάκωση, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε». Πώς θα απαντήσουμε άραγε;
Σκεφτόμουν ταυτόχρονα, ότι εκείνη την εποχή δεν τολμούσες να σατιρίσεις τις ένοπλες δυνάμεις, όχι διότι στο απαγόρευαν, αλλά διότι από τη φύση τους και τη νοοτροπία που επικρατούσε, ενέπνεαν σεβασμό και αναγκαζόσουν να αυτολογοκριθείς όταν ερχόταν στιγμή να γράψεις κάτι ή να το κάνεις ταινία ή θεατρική παράσταση. Θυμάμαι πόσο τολμηρό –από στρατιωτική άποψη- είχε θεωρηθεί το έργο «Ο σοκολατένιος στρατιώτης» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, αλλά και πόσο σωστό ήταν για τους καλομαθημένους στρατιώτες, ώστε έφερνε γέλιο. Το θέμα μου όμως δεν είναι η ελευθερία να σατιρίζεις οπότε καλά κάνουν οι κύριοι Μπέζος και Μαυροματάκης που τσακώνονται για ένα drone που έχει στείλει το ΝΑΤΟ και έχει πέσει στα χέρια του κουρέα της μονάδας.
Η σκέψη μου πάει στο ότι πριν υποχρεωθούν οι σημερινοί νέοι να κατατάσσονται στα 18 και να υπηρετούν 12 ή 24 μήνες (ανάλογα με τις ανάγκες μας απέναντι σε τρελούς γείτονες) θα πρέπει να έχουν καταλάβει την ουσία του στρατού και να μη νομίζουν ότι είναι μόνο μαγειρεία και αγγαρείες άχρηστες για το μέλλον τους, όπως νομίζει η κ. Φωτεινή Μπακαδήμα (βουλευτής του Μερα25) που λέει: «Είμαστε κατά της στράτευσης γενικότερα», αλλά για τις σχέσεις μας με την Τουρκία συμπληρώνει στη συνέχεια: «θα πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι και φυσικά αν προκύψει κλιμάκωση, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε». Πώς θα απαντήσουμε άραγε;
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία)