«Καλημέρα, τι θα πάρετε;» Παραγγέλλουμε τους καθιερωμένους καφέδες και για τοστ επιφυλασσόμαστε να πάρουμε μετά το μπάνιο μαζί με δυο μπουκαλάκια νερό. Μικροαπολαύσεις της ζωής. «Ευχαριστούμε κορίτσι μου». «Εγώ σας ευχαριστώ» και μετά ξάπλα πάλι, με συντροφιά τους ήχους της ρέγκε μουσικής, του κύματος και των τζιτζικιών.
Δεν περνάει λίγη ώρα και την ησυχία σπάζουν κραυγές από τη μεριά της θάλασσας. Ανοίγω τα μάτια και στρέφω το κεφάλι μου προς την ελεύθερη παραλία. Ένα φουσκωτό πλησιάζει με καμιά 15αριά πρόσφυγες που φωνάζουν χειρονομώντας προς την ακτή. Αναστατώνομαι. Πίσω ακολουθεί άλλο φουσκωτό με κάποιους που στοχεύουν στο πρώτο. Από το μπροστινό μερικοί βουτούν στη θάλασσα και κολυμπούν, κάποιους τους σπρώχνει ο διακινητής(;) και πέφτουν κλαίγοντας επειδή δεν ξέρουν κολύμπι και τέλος μια γυναίκα τον εκλιπαρεί να μη την πετάξει στο νερό, αλλά ο βάρβαρος τη ρίχνει και στρίβει το φουσκωτό προς τα ανοικτά εγκαταλείποντάς τους. «Δεν μπορεί. Ταινία γυρίζουν» λέω στην Αθηνά και είχα δίκιο. Η φωτογραφία είναι από την επανάληψη της σκηνής. (Δημοσιεύτηκε 5/9/2020 στην έντυπη Αμαρυσία)