Βλέπεις το πανό σε φωτογραφία στις εφημερίδες και δεν πιστεύεις στα μάτια σου από αυτά που διαβάζεις: «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας!!!» λες και κάποιοι άπλωσαν χέρι, ασέλγησαν, στα παιδιά τους. Στη συνέχεια: «Όχι στην υποχρεωτική χρήση μάσκας!!!» Σαν κάποιος να τους επέβαλε να φορούν τις μάσκες που φορούσαν οι ληστές στο Casa de papel ή στο V for Vendetta; Τέλος διαβάζεις και το κορυφαίο: «Όχι στις ιατρικές πράξεις χωρίς τη συναίνεσή μας!!!» Τι είναι αυτό βρε παιδιά; Αναφέρεστε στις μάσκες του κορωνοϊού τελικά;
Και για να το κάνω λιανά επειδή δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοείτε; Ή παραδέχεστε ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός, οπότε κακώς επικαλείστε τις «ιατρικές πράξεις», ή παραδέχεστε ότι υπάρχει ιατρική επιστήμη που σας λέει τι πρέπει να κάνετε κάτι αλλά εσείς αρνείστε. Τι πάει να πει «Όχι στις ιατρικές πράξεις χωρίς τη συναίνεσή μας»; Ότι η μάσκα που φοράνε τόσοι γιατροί, νοσηλευτές και κρατικά όργανα είναι «πολιτική απόφαση» και ότι θα πρέπει να «διαβουλεύονται» πριν αποφασιστεί κάτι που αφορά τη δημόσια υγεία; Την υγεία όλων μας.
Δεν γνωρίζω επίσης, πώς την έχουν δει τη δουλειά «κατά της μάσκας» και οι επαναστάτες του… πληκτρολόγιου μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Θα διηγηθώ μια ιστοριούλα βγαλμένη από την καθημερινότητα της Προ Κορωνοϊού Εποχής, όταν ανάλογα με το έκτακτο γεγονός που συνέβαινε, κάποιοι γίνονταν π.χ. ειδικοί στο τένις (μετά τις νίκες της Κανελλοπούλου), ειδικοί στο μπάσκετ (μετά το Γκάλη), σεισμολόγοι (μετά τον Λέκκα), μετεωρολόγοι (ύστερα από ακραία καιρικά φαινόμενα), ειδικοί στη γεωπολιτική (μετά τα Ίμια) και πάει λέγοντας.
Τότε λοιπόν λέγαμε: Δεν βαριέσαι ψώνια είναι δεν πειράζει. Θυμάμαι όμως ότι παρά τις εναλλαγές των ειδικοτήτων τους, εάν λιποθυμούσε κάποιος νέος ή ηλικιωμένος στο τρένο, όλοι έσπευδαν πάνω από το κεφάλι του να τον βοηθήσουν και η επωδός ήταν πάντα: «Ένας γιατρός βρε παιδιά. Δεν υπάρχει ένας γιατρός στο βαγόνι να βοηθήσει τον άνθρωπο;» Δεν θυμάμαι να καλούσαν τους παρόντες τενίστες, σεισμολόγους ή γεωπολιτικούς. Ούτε ζητούσαν τη «συναίνεση του ασθενούς» για να καλέσουν ασθενοφόρο στον επόμενο σταθμό. Σήμερα, που αναφερόμαστε στη δημόσια υγεία, για τους αντιστασιακούς του πληκτρολόγιου, ποια ειδικότητα θα καλούσαν, άραγε;
Και για να το κάνω λιανά επειδή δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοείτε; Ή παραδέχεστε ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός, οπότε κακώς επικαλείστε τις «ιατρικές πράξεις», ή παραδέχεστε ότι υπάρχει ιατρική επιστήμη που σας λέει τι πρέπει να κάνετε κάτι αλλά εσείς αρνείστε. Τι πάει να πει «Όχι στις ιατρικές πράξεις χωρίς τη συναίνεσή μας»; Ότι η μάσκα που φοράνε τόσοι γιατροί, νοσηλευτές και κρατικά όργανα είναι «πολιτική απόφαση» και ότι θα πρέπει να «διαβουλεύονται» πριν αποφασιστεί κάτι που αφορά τη δημόσια υγεία; Την υγεία όλων μας.
Δεν γνωρίζω επίσης, πώς την έχουν δει τη δουλειά «κατά της μάσκας» και οι επαναστάτες του… πληκτρολόγιου μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Θα διηγηθώ μια ιστοριούλα βγαλμένη από την καθημερινότητα της Προ Κορωνοϊού Εποχής, όταν ανάλογα με το έκτακτο γεγονός που συνέβαινε, κάποιοι γίνονταν π.χ. ειδικοί στο τένις (μετά τις νίκες της Κανελλοπούλου), ειδικοί στο μπάσκετ (μετά το Γκάλη), σεισμολόγοι (μετά τον Λέκκα), μετεωρολόγοι (ύστερα από ακραία καιρικά φαινόμενα), ειδικοί στη γεωπολιτική (μετά τα Ίμια) και πάει λέγοντας.
Τότε λοιπόν λέγαμε: Δεν βαριέσαι ψώνια είναι δεν πειράζει. Θυμάμαι όμως ότι παρά τις εναλλαγές των ειδικοτήτων τους, εάν λιποθυμούσε κάποιος νέος ή ηλικιωμένος στο τρένο, όλοι έσπευδαν πάνω από το κεφάλι του να τον βοηθήσουν και η επωδός ήταν πάντα: «Ένας γιατρός βρε παιδιά. Δεν υπάρχει ένας γιατρός στο βαγόνι να βοηθήσει τον άνθρωπο;» Δεν θυμάμαι να καλούσαν τους παρόντες τενίστες, σεισμολόγους ή γεωπολιτικούς. Ούτε ζητούσαν τη «συναίνεση του ασθενούς» για να καλέσουν ασθενοφόρο στον επόμενο σταθμό. Σήμερα, που αναφερόμαστε στη δημόσια υγεία, για τους αντιστασιακούς του πληκτρολόγιου, ποια ειδικότητα θα καλούσαν, άραγε;
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία)