Εδώ είμαι πάλι. Μετά από ολιγοήμερη άδεια για την οποία έγραφα το προηγούμενο Σάββατο. Πήγαμε στο Σκουτάρι Λακωνίας και μείναμε σε συγκρότημα δωματίων από Δευτέρα έως Σάββατο. Το χωριό και η παραλία ήταν όπως τα είχαμε αφήσει πριν 14 χρόνια που είχαμε ξαναπάει. Με μια διαφορά: αυτή τη φορά υπήρχε δημοτικός φωτισμός στους ανώμαλους δρόμους, οι οποίοι είχαν τα ίδια απεριποίητα κράσπεδα, τις ίδιες –ακλάδευτες- καλαμιές να περιορίζουν την ορατότητα και τους ίδιους γεμάτους σκουπίδια κάδους απορριμμάτων.
Τα δωμάτια (16) του συγκροτήματος ήταν όλα γεμάτα εκτός από το Νο 9, που ήταν αφιερωμένο στο ενδεχόμενο κρούσμα του κορωναϊού. Όλα πεντακάθαρα και με την υπεύθυνη μονίμως γελαστή χωρίς επιτήδευση, χωρίς μάσκα και πρόθυμη. «Πώς πάμε;» «Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά. Έχουμε κόσμο από την αρχή της χαλάρωσης των μέτρων, αλλά όχι ξένους».
Το δωμάτιό μας άνετο και πεντακάθαρο είχε θέα τη θάλασσα και το βουνό. Έχω να το λέω, ειδικά τώρα με τους νέους εθνικούς δρόμους κυκλοφορίας: «Στην Πελοπόννησο, όπου και να μένεις, σε μισή ώρα βρίσκεσαι στη θάλασσα».
Η θάλασσα 150 μέτρα από το κατάλυμά μας. Τρεις παραλίες, εκ των οποίων η μια αμμουδιά «αξιοποιημένη» (ομπρέλες, ξαπλώστρες, αποδυτήρια και τα συναφή με μια ταβέρνα-μπαρ και τα αυτοκίνητα να παρκάρουν σε αμμουδερό ελαιώνα). Η άλλη παραλία αναξιοποίητη με συνωστισμό και η τρίτη με βότσαλα και την ψαροταβέρνα του φίλου μας παλιού καπετάνιου, τον οποίο ξαναείδαμε, αλλά φέτος καθόταν στο απάγκιο και όχι όπως πριν 14 χρόνια εκεί που φυσάει το θαλασσινό αεράκι. Πεντακάθαρα όλα και όλοι εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί.
Σαν να μην είχαμε φύγει ποτέ. Μόνο που μετά τις 11 το πρωί κόσμος πολύς κατέκλυζε τις τρεις παραλίες. «Και πού να ερχόσασταν Σαββατοκύριακο, που κατεβαίνουν οι Σπαρτιάτες για μπάνιο; Ο χαμός. Ξένους δεν έχουμε φέτος», μας πληροφόρησαν οι σερβιτόροι, που φορούσαν τις μάσκες τους ποικιλοτρόπως: άλλος κάτω από τη μύτη, άλλος πλαστική διάφανη ανοικτή από πάνω, άλλος πλαστική ανοικτή από κάτω και άλλος χωρίς μάσκα με τη δικαιολογία «δεν υπάρχει επιδημία, αυτό είναι κόλπο των Ιλουμινάτων για παγκόσμια κυριαρχία μέσω του Π.Ο.Υ.»
«Ξένους δεν έχουμε φέτος» και αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ότι μιας και λόγω της πανδημίας δεν έχουμε «ξένο συνάλλαγμα» όπως λέγαμε, και ανακυκλώνουμε τα δικά μας ντόπια εισοδήματα, γιατί δεν δημιουργούμε κάποιες θέσεις εργασίας να βελτιώσουμε δρόμους, καθαριότητα και προσβάσεις σε ακτές για να μη παρατηρούνται εικόνες εγκατάλειψης και άναρχες οδικές συμπεριφορές; Αυτά.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία)