Η συνέντευξή μου στον Τάσο Μεργιάννη

Ξέρω θα με πείτε ναρκισσιστή, αλλά δεν μπορώ μην αναρτήσω τη συνέντευξη που μου πήρε ο συνάδελφος Τάσος Μεργιάννης. Μου είχε κάνει ωραίες ερωτήσεις και πιστεύω ότι δεν έδωσα "φλύαρες" απαντήσεις.

Το ξεσπίτωμα

«SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» ήταν ο τίτλος μιας από τις πολλές εμβληματικές ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, την οποία είχε γυρίσει το 1963 και πραγματευόταν την περίπτωση του παρανοϊκού Αμερικανού στρατιωτικού που θα τραβούσε πρώτος τη σκανδάλη του πυρηνικού πολέμου.

Γιατί το Netflix, αγαπά όλους

«Γιατί το Νetflix αγαπά τους κακούς» είναι ο τίτλος άρθρου της κ. Λίλας Σταμπούλογλου στο Protagon (18/2/2022), το οποίο επικεντρώνεται σε πρόσφατες ταινίες, σειρές ή ντοκιμαντέρ που ασχολούνται με απατεώνες και στον πρόλογο του οποίου πρώτα αναφέρεται το γενικόλογο

Μην κοιτάτε πάνω, ο Σούπερμαν αργεί ακόμα

Πολλά γράφτηκαν για τη ταινία «Μην κοιτάτε πάνω» (Don’ t look up) και τον κομήτη που θα μας ισοπεδώσει. Άλλοι τη χαρακτήρισαν για γέλια και για κλάματα, άλλοι την πήραν στα σοβαρά και στα τηλεοπτικά πάνελ επέπληξαν τον σκηνοθέτη, ότι έθιξε επιπόλαια το θέμα της καταστροφής του πλανήτη ενώ θα μπορούσε να στείλει το μήνυμα για την κλιματική κρίση με «σοβαρό τρόπο».

Καλά Χριστούγεννα

Υπάρχει ένα διήγημα του αμερικανού συγγραφέα William Sydney Porter (γνωστού ως O. Henry) που έζησε από το 1862 ως το 1910. Το διήγημα έχει τίτλο The Gift of the Magi (Το Δώρο των Μάγων) και αφηγείται μια ιστορία για έναν νεαρό σύζυγο και τη σύζυγο του και πώς αντιμετωπίζουν την πρόκληση να αγοράσουν εν μέσω οικονομικών δυσκολιών, χριστουγεννιάτικα δώρα κρυφά ο ένας για τον άλλον με πολύ λίγα χρήματα και να τα προσφέρουν ως έκπληξη την παραμονή των Χριστουγέννων.

Ηρωισμός ή διαφήμιση;

Παλλαϊκή υποδοχή έγινε στη Ρόδο ενός παίκτη του Survivor, επειδή «έδειξε ηρωισμό» και αποχώρησε από το παιχνίδι πριν τον αποχωρήσουν με βαθμολογία.

Επετειακό

Το απόκομμα που δημοσιεύω σήμερα με ημερομηνία 18 Μαρτίου 1991 αποτελεί την πρώτη εμφάνιση της στήλης μου πριν 30 χρόνια. Μιας στήλης που εμπνεύστηκα ύστερα από δύο χρόνια συνεχούς παρακολούθησης των συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Αμαρουσίου. Τόσο υπό τη διοίκηση του Παναγιώτη Τζανίκου, όσο και του πριν από αυτόν Χρήστου Βλάχου (καλή τους ώρα).

Εθνικά υπερήφανος

Δεν ξέρω τι σκέπτεστε, αλλά εγώ πέρασα πολύ ωραία με την εθνική μας εορτή και επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.

Παραλληλισμοί

Μια από τις πρώτες μου επαφές με την τεχνική του κινηματογράφου, ήταν όταν ήμουν 17 ετών και η μητέρα μου δέχθηκε να φιλοξενήσει για ένα πρωινό στην αυλή του σπιτιού μας στην Οδό Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Μαρούσι, το κινηματογραφικό συνεργείο που θα έκανε μερικά εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας «Θα σε κάνω βασίλισσα» μπροστά στο δρόμο μας, ύστερα στη γωνία με την Οδό Αναβρύτων και τέλος στο αδιέξοδο «Οδός Γκλιάτη», που αργότερα μετονομάστηκε σε «Οδός Σπύρου Λούη».

Η Επανάσταση του 1821 μέσα από τα γραμματόσημα

 Η συμμετοχή μου στον εορτασμό των 200 χρόνων από το 1821, 

εμπνευσμένη από το χόμπυ μου (δημοσιεύτηκε 27/3/2021 στην έντυπη Αμαρυσία)

Ο σεβασμός των κανόνων

Παραφράζοντας τον Ουμπέρτο Έκο που έλεγε ότι ο τρόπος γραφής εξαρτάται από το μέσο που χρησιμοποιείς για να γράφεις (αλλιώς σκέφτεσαι όταν γράφεις με μολύβι και πρέπει να σβήσεις με γομολάστιχα το λάθος, αλλιώς όταν γράφεις με στυλό διαρκείας που πρέπει να μουτζουρώσεις το γραπτό,  αλλιώς  με γραφομηχανή που πρέπει να σκίσεις τη σελίδα και αλλιώς όταν χρησιμοποιείς ηλεκτρονικό υπολογιστή που μπορείς να επιστρέφεις και να διορθώνεις ολόκληρες παραγράφους σε δευτερόλεπτα) θα έλεγα ότι ο τρόπος γραφής –ειδικά σε εφημερίδα- εξαρτάται από το χώρο που σου διατίθεται σε ημερήσια ή εβδομαδιαία βάση. Αλλιώς γράφεις όταν σου επιτρέπουν να αναπτύξεις το θέμα σου σε 800 ή 1000+ λέξεις και αλλιώς όταν διαθέτεις μια στήλη με χωρητικότητα 400–420 λέξεων.
--------------------------
Έτσι ορισμένοι γραφιάδες, φτάνουμε στο σημείο συμπυκνώνοντας τα κείμενά μας στις 400 λέξεις να τα κάνουμε να μοιάζουν με τηλεγραφήματα και οι σκέψεις μας, επιγραμματικές πλέον να φαντάζουν στον αναγνώστη σαν δόγμα: αυτό που γράφω ισχύει, είναι το σωστό, δέξου το και δεν σηκώνω αντιρρήσεις. Δεν είναι έτσι όμως και οι μόνιμοι αναγνώστες της στήλης το έχουν καταλάβει και γι’ αυτό σπάνια λαβαίνω μηνύματα διαμαρτυρίας. Είμαι σύντομος, επιγραμματικός, όχι επειδή πιστεύω ότι ντε και καλά αυτά που γράφω είναι «η μοναδική αλήθεια», αλλά επειδή δεν έχω χώρο για πολλά επιχειρήματα τεκμηρίωσης της άποψής μου. Από εκεί και πέρα, αγαπητέ μου αναγνώστη Μ.Ζ. εάν έχεις αντίρρηση, μου στέλνεις μήνυμα σαν το τελευταίο σου και το συζητάμε, ακόμα και σε συνέχειες.
-------------------------
Ανήκοντας στη γενιά που δεν είχε κινητά από 6 ετών (και έπαιζε ποδόσφαιρο στο δρόμο κάνοντας ημίχρονο όταν περνούσε αυτοκίνητο ή αναπαριστούσε τους «κλέφτες κι αστυνόμους» τόσο πειστικά που οι τραυματίες έτρεχαν στα φαρμακεία για να τους βάλουν ιώδιο ή ράμματα στο κούτελο ή στα πόδια ανάλογα με τη βιαιότητα των εμπλεκομένων), θυμάμαι με ποιο τρόπο ορίζαμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Κάποιος με ηγετικές ικανότητες ύψωνε φωνή και καλούσε όσοι συμφωνούμε στον Α κανόνα να σηκώσουμε τα χέρια. Μετρούσε χέρια και ανάλογα με το τι ήθελαν οι περισσότεροι αυτό ίσχυε. Η αρχή της πλειοψηφίας, από την ηλικία των 10 ετών! Δεν θυμάμαι να παραβιαζόταν ο κανόνας που έθεταν οι περισσότεροι. Τέτοιο σεβασμό, τα ανήλικα… Και αν υπήρχε κάποιος που παραβίαζε τον κανόνα, δεν τον ξαναπαίζαμε. Τον τιμωρούσαμε θέτοντάς τον στο περιθώριο. Γιατί, τώρα που μεγαλώσαμε -και είμαστε οργανωμένοι- θα πρέπει να ισχύει ο κανόνας που θέτει η μειοψηφία; Κατάλαβες;

(Δημοσιεύεται 13/3/2021 στην έντυπη Αμαρυσία ως απάντηση σε αναγνώστη)

Ημι-πιτσιρικάδες παλαιάς κοπής

Δεν προλαβαίνω να σχολιάσω την επικαιρότητα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και εννοείται ότι μου ήρθε κατακούτελα και το νέο lockdown. Να με συγχωρείτε κύριε Μπαμπινιώτη μας, αλλά εδώ ο καθένας μας μπορεί να χρησιμοποιεί όποια γλώσσα θέλει. Ακόμα και αυτή των social media με τις συντετμημένες λέξεις, αυτές δλδ που αποτελούνται μόνον από σύμφωνα. Τι να κάνουμε; Έτσι μας θέλει η εξέλιξη, με lockdown. Σας είδα όμως ευτυχώς κύριε Μπαμπινιώτη μου (να τα λέμε κι αυτά),  να βγαίνετε στην τηλεόραση του Action24 και να μας ερμηνεύετε το νεολογισμό «ημιπιτσιρικάς», που χρησιμοποίησε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης όταν αναφέρθηκε στον 35χρονο γιό του, ο οποίος κατά το παρελθόν συμμετείχε και σε διαδήλωση υπέρ του Κουφοντίνα. Τον αποκάλεσε λοιπόν «ημιπιτσιρικά που πετάει τρικάκια» και δεν θα έπρεπε να τον είχαν συλλάβει. Ε, πώς να το κάνουμε; Παιδί είναι ακόμα…

Άνθρωπος δαγκώνει σκύλο

Ε, λοιπόν να μου το θυμηθείτε, εάν περάσει η περίοδος των αλλεπάλληλων lockdown (και να με συγχωρεί ο κύριος Μπαμπινιώτης) και την έχουμε βγάλει διανοητικά καθαροί, θα πρόκειται για μεγάλο θαύμα και να πάμε να ανάψουμε κεράκια, όλοι. 

Διότι, εντάξει. Το να γράφει ο Πιτσιρίκος στο Tweeter ως τίτλο είδησης: «Σοκάρει ηθοποιός που καταγγέλλει πως δεν τον παρενόχλησε σεξoυαλικά κανείς», φαίνεται από μακριά ότι πρόκειται περί αστείου. Πιτσιρίκος είναι αυτός. Χρόνια τώρα, επώνυμους κι ανώνυμους «τους σφάζει με το βαμβάκι». Μάλιστα, πάνω στο πρόσφατο ελληνικό #me-too έγραψε και το άλλο, που το περνάς –ξώφαλτσα- στα μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Όπως το πάνε με τις καταγγελίες οι ηθοποιοί, θα ανοίξουν τα θέατρα και δεν θα έχουμε θέατρο να πάμε. Μόνο τα παιδικά θα δουλεύουν. Θα πηγαίνουμε στην Επίδαυρο να δούμε την Κοκκινοσκουφίτσα». Τι να κάνουμε; Πιτσιρίκος είναι αυτός.

Το πράγμα όμως γίνεται σοβαρότερο όταν εκεί που κάθεσαι στην τηλεόραση, βγαίνει ο άλλος με ταρατατζούμ ήχο από ταινία θρίλερ και με ΈΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ (ΤΩΡΑ Ο,ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ – LIVE ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) και σου γράφει κάτω από την εικόνα ενός συντετριμμένου  αυτοκινήτου (που λες, «ώρε μάνα μου, θα έχει ξεκληριστεί κάποια οικογένεια, να ανάψουμε ένα κερί Αθηνά, που είμαστ’ ακόμα ζωντανοί»), την είδηση με κεφαλαία:  «ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΠΕΖΟ».
Δηλαδή, φίλες και φίλοι μου, η έκτακτη είδηση, η έξω από τα συνηθισμένα, ήταν το γεγονός ότι ο οδηγός δεν έπεσε πάνω στον πεζό κατά τα ειωθότα (εμπλουτίζω το κείμενο και με κάτι αρχαϊκό, κύριε Μπαμπινιώτη μου), αλλά τον απέφυγε. Το καταλαβαίνετε αυτό; Το φαντάζεστε; Εκεί έχουμε φτάσει.
Και με τη λογική αυτή: φοβάμαι μήπως δεν είδε την Έκτακτη Είδηση η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ώστε να καλέσει τον οδηγό του αυτοκινήτου που δεν πλάκωσε  τον συνάνθρωπό του και να τον παρασημοφορήσει. Να έχουμε να βλέπουμε και μια τελετή απονομής. Όχι να καθόμαστε και να σχολιάζουμε τον Άδωνη Γεωργιάδη που είπε: «Όποιος επιχειρηματίας της εστίασης θέλει να παραδώσει τα κλειδιά της επιχείρησής του εγώ προσωπικά τα παίρνω». Τι να τα κάνεις τόσα κλειδιά άνθρωπέ μου;
Γι’ αυτό είπα: θα είμαστε τυχεροί αν μείνουμε στα συγκαλά μας μέχρι τη λήξη των lockdown.

(Από τη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη Αμαρυσία του Σαββάτου 5/2/2021)

Θύτης ή θύμα;

Αυτές τις μέρες θυμήθηκα μια ταινία από τη Δανία που την είχα δει το 2012 με τίτλο «Το κυνήγι» (Jagten) και θέμα το πώς μία «ψεύτικη είδηση» (από μία φαντασίωση, ή αψυχολόγητη αντίδραση ή εκδικητικότητα), μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε προσωπική τραγωδία και κοινωνικό ρατσισμό. Επίσης, και για το πώς η αρνητική αποδοχή ενός κοινωνικού συμβιβασμού μπορεί να περιγράφεται ως δογματική θέση. Μια θέση την οποία δημιουργεί η πλειοψηφία. Κι έτσι, η λογική και η πολιτική ορθότητα, αυτοπαγιδεύονται σε ένα όργιο φημών, που σα χιονοστιβάδα παρασέρνουν μια ολόκληρη κοινωνία.

Δεν το θυμήθηκαν τώρα

Οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν τα ήθη και τα έθιμα. Ο ανθρώπινος χαρακτήρας αλλάζει δύσκολα και ειδικά από μια κάποια ηλικία και μετά. Απόδειξη, ότι πολλές φορές σε συζητήσεις ανεξαρτήτως θέματος, ακούς να λένε την ατάκα «Έλα μωρέ, ο Έλληνας το έχει στο DNA του, δεν αλλάζει εύκολα».

Διαβολικός, αλλά για καλό

Πρόλογος στο προηγούμενο Σαββατιάτικο σημείωμά μου: «Δεν θα πάμε καλά και αυτό φάνηκε από τις πρώτες μέρες του έτους». Επίλογος, στο ίδιο σημείωμα: «Δεν κάναμε καλή αρχή…»
Και όταν τα έγραφα αυτά δεν είχα λάβει υπόψη μου, ότι ο -μέχρι 20 Ιανουαρίου 2021 πρόεδρος των ΗΠΑ- είχε καλέσει τα δικά του παιδιά (Τραμπ-ούκους) να συγκεντρωθούν στο Capitol Hill και να βαδίσουν προς το Καπιτώλιο, ούτε ότι είχε δώσει εντολή στη φρουρά να τους αντιμετωπίσει χαλαρά, ώστε να επιτευχθεί κατάληψη, παρεμπόδιση της έγκρισης του εκλογικού αποτελέσματος που ήταν εις βάρος του και πραξικόπημα, με δυο λόγια.

Καλωσορίζουμε το 2021

Καλή χρονιά φίλες και φίλοι μου και μακάρι, όλες αυτές τις ταλαιπωρίες που ζήσαμε το 2020, να είμαστε καλά να τις θυμόμαστε στα επόμενα χρόνια σαν μια περιπέτεια. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι μερικοί από εσάς ίσως χάσατε κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο και αυτή η χρονιά θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη ως η χειρότερη. Το έχω ζήσει δύο φορές παλιότερα και το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ειλικρινά λυπάμαι και μόνο το πέρασμα του χρόνου μπορεί να απαλύνει τον πόνο και τις σκέψεις σας.

…και καλά Merry Christmas!

Τρεις φωτογραφίες «τράβηξαν το μάτι μου» στην Αμαρυσία του προηγούμενου Σαββάτου και οι τρεις βρίσκονταν στο πλαίσιο ενός άρθρου με τίτλο «Μασκαρεύοντας ένα ιστορικό κτήριο» του φίλου (και συνάδελφου στην Αμαρυσία) Γιώργου Πάλλη. Τις πρόσεξα επειδή απεικόνιζαν το ίδιο κτήριο με συνολικά τέσσερα χρώματα (φούξια, πράσινο, κίτρινο και μπλε) και ήσαν όλα αυτό που αποκαλούμε «φλούο». Και για όσους είναι οπαδοί του κ. Μπαμπινιώτη και απεχθάνονται τις ξενικές εκφράσεις έκανα ένα γκουγκλάρισμα στον όρο -για να μην τρέχετε στα λεξικά τώρα που με διαβάζετε- και σας παραθέτω τις πρώτες τέσσερεις αποδόσεις του όρου «φλούο», όπως βγήκαν στην οθόνη μου επί συνόλου 108.000 αποτελεσμάτων, μέσα σε 0,43 δευτερόλεπτα:

Υπεράνθρωποι και άνθρωποι

Δύο συγγραφείς αγάπησα από αυτούς που ασχολήθηκαν με τον Ψυχρό Πόλεμο (τον Cold War και όχι τον Frozen του κυρίου Τσίπρα). Ο ένας ήταν ο Ίαν Φλέμινγκ, που πέθανε σε ηλικία 56 ετών το 1964 και δεν πρόλαβε να δει τα 13 βιβλία του να γίνονται 25 ταινίες. Ο άλλος ήταν ο Τζον Λε Καρέ, που πέθανε τις προάλλες σε ηλικία 89 ετών, δημιουργός πολλών ηρώων και βασικά του εμβληματικού Σμάιλι,. Όχι ότι δεν ήταν εμβληματικός και ο Μποντ, αλλά ο Σμάιλι ήταν ανθρώπινος. Διάβαζες την περιγραφή του και πνιγόσουν, ενώ διάβαζες την περιγραφή του Μποντ και σκεφτόσουν «αυτός θα ήθελα να είμαι».

Ρωμιός και Ιουλία

Ρεάλιτι στην τηλεόραση δεν βλέπω. Προτιμώ να παρακολουθώ ταινίες, σειρές ή ντοκιμαντέρ στα κρατικά κανάλια και στο Netflix στο οποίο έχω τη δυνατότητα να ξεκινάω, να κάνω pause και να συνεχίζω όποτε και σε όποια συσκευή θέλω, τηλεόραση, τάμπλετ ή κινητό. Δεν κάνω διαφήμιση, διότι όλοι αναφέρονται σ’ αυτό και οι παραγωγές του (πλούσιες και άρτιες) έχουν φτάσει μέχρι τα Όσκαρ, ενώ έχουν κερδίσει και μερικά. Το δε όνομά του αναφέρεται πλέον όπως η Universal, ή η Warner Bros και άλλες εταιρίες του Χόλιγουντ.