Πολλά γράφτηκαν για τη ταινία «Μην κοιτάτε πάνω» (Don’ t look up) και τον κομήτη που θα μας ισοπεδώσει. Άλλοι τη χαρακτήρισαν για γέλια και για κλάματα, άλλοι την πήραν στα σοβαρά και στα τηλεοπτικά πάνελ επέπληξαν τον σκηνοθέτη, ότι έθιξε επιπόλαια το θέμα της καταστροφής του πλανήτη ενώ θα μπορούσε να στείλει το μήνυμα για την κλιματική κρίση με «σοβαρό τρόπο». Μερικοί έγραψαν ότι το σενάριο εξευτελίζει την επιστημονική κοινότητα, αφού με τον κομήτη ασχολούνται μόνο δύο δευτεροκλασάτοι αστρονόμοι, ενώ είναι παγκοσμίως γνωστό ότι υπάρχουν πολλοί θεσμοί για την έρευνα του διαστήματος και την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κρίσης. Επίσης, κάποιοι περισσότερο πατριώτες, υπερασπίστηκαν τους πολιτικούς, υποστηρίζοντας ότι ο ρόλος της Μέριλ Στριπ ως προέδρου των ΗΠΑ ήταν... γκροτέσκος.
Ψυχραιμία παιδιά. «Cool it babies...», που θα έλεγαν και οι καλιφορνέζοι, «it’s only a movie», που μάλιστα έχει χαρακτηριστεί διεθνώς ως comedy, drama και science-fiction. Είναι δε γυρισμένη από τον σκηνοθέτη Άνταμ ΜακΚέι που έχει κάνει προηγουμένως «Το μεγάλο σορτάρισμα» και το «Vice: Ο δεύτερος στην ιεραρχία». Δύο ταινίες πολύ σοβαρές πάνω στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ αντίστοιχα και ταυτόχρονα πολύ τραγικές, όσον αφορά στις συνέπειες των χαρακτήρων τους πάνω στη ζωή των πολιτών. Άρα γνωρίζει πολύ καλά το drama (όρο για τη «σοβαρότητα» ενός θέματος και όχι «δακρύβρεχτο μελόδραμα»), όπως γνωρίζει πολύ καλά και την comedy (όρο που περιλαμβάνει και τη «σάτιρα» και όχι απλώς τα χαχανητά). Γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά τι κάνει. Και όπως έγραψα στην κινηματογραφική κριτική μου στο Myfilm, σατιρίζει την σημερινή πραγματικότητα όπου κάποιοι επισημαίνουν το κίνδυνο μιας μαζικής καταστροφής (όπως οι επιδημιολόγοι) και κάποιοι δεν τους πιστεύουν (όπως οι αρνητές των εμβολίων).
Η ταινία, λοιπόν, είναι αλληγορική και σαρώνει τους πάντες σατιρίζοντας τους καιροσκόπους κάθε είδους, τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς, τους επιχειρηματίες, τα τηλεοπτικά κανάλια και τις (πολυφορεμένες στη χώρα μας την τετραετία 2015-2019) συλλογικότητες που αρέσκονται σε συλλαλητήρια. Ακόμα και το θεσμό της οικογένειας σατιρίζει (δείτε την πρόεδρο των ΗΠΑ και ως μάνα με το κακομαθημένο καμάρι της). Γι’ αυτό μη κοιτάτε πάνω, τα προβλήματα βρίσκονται εδώ κάτω στη γη που ζούμε κι αναπνέουμε. Μη κοιτάτε πάνω, διότι δεν θα έρθει ο σούπερμαν να μας σώσει. (Δεν μου αρέσει να γίνομαι διδακτικός αλλά γράφοντας μου βγήκε αυθόρμητα).
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία)
