Προσπάθησε, καλέ μου αναγνώστη, να θυμηθείς τον Γκάρι Όλντμαν (ως Σμάιλι) από την ταινία «Tinker, taylor, soldier, spy» ή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον (ως Λίμας) από την ταινία «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο» και μετά φέρε στο μυαλό σου τις εικόνες από τον Σον Κόνερι να περιμένει στην παραλία την Ούρσουλα Άντρες με το λευκό μπικίνι και το μαχαίρι στη μέση, ή τον Ρότζερ Μουρ σε πολυτελές καζίνο με σμόκιν να συστήνονται ως «Μποντ, Τζέιμς Μποντ». Τι θα προτιμούσες; Όχι φυσικά το μελαγχολικό βλέμμα του Μπάρτον να σκέφτεται «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» (διότι αυτό τελικά ήταν το συμπέρασμα από τον Ψυχρό Πόλεμο), ούτε τα διλλήματα του Γκάρι Όλνμαν από την προδοσία που έβλεπε γύρω του. Έτσι μπράβο. Προσωπικά, πιο εύκολα διάβαζα τον Φλέμινγκ –και μάλιστα στο πρωτότυπο διότι τότε έδινα εξετάσεις για Proficiency- παρά τον Λε Καρέ, που χρόνια αργότερα τον διάβαζα στα ελληνικά.
Είχαν ένα βάθος οι χαρακτήρες του Λε Καρέ. Δεν είχαν τη σκασίλα να ισιώσουν τη γραβάτα τους, ύστερα από ένα βρωμόξυλο που έριχναν και έβγαιναν ατσαλάκωτοι. Αντιμετώπιζαν πραγματικά προβλήματα. Δεν θα ξεχάσω στον «Επίμονο κηπουρό», τον Ρέιφ Φάινς ως Τζάστιν Κουέιλ, το διπλωμάτη που ήταν παντρεμένος με την Τέσα, μια ακτιβίστρια στην Κένυα που τη δολοφόνησαν και άρχισε να ερευνά την υπόθεση. Τι τράβηξε ο άνθρωπος, όταν άμαθε ότι η γυναίκα του είχε δολοφονηθεί επειδή είχε ανακαλύψει πως μία φαρμακευτική εταιρία χορηγούσε δωρεάν φάρμακα για τη φυματίωση, χρησιμοποιώντας τους παραλήπτες ως πειραματόζωα. Εκεί να έβλεπες συνωμοσίες και σκάνδαλα…
Λυπήθηκα για τον Τζον Λε Καρέ και αισθάνθηκα σαν τον εικονιζόμενο Ρίτσαρντ Μπάρτον.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη χθεσινή έντυπη Αμαρυσία)
