Παλλαϊκή υποδοχή έγινε στη Ρόδο ενός παίκτη του Survivor, επειδή «έδειξε ηρωισμό» και αποχώρησε από το παιχνίδι πριν τον αποχωρήσουν με βαθμολογία. Ένας παίκτης είδε ότι δεν τα έβγαζε πέρα με τον ανταγωνισμό, τις ίντριγκες του παιχνιδιού, τις επιβουλές και τις συκοφαντίες μεταξύ των διαγωνιζομένων και «την έκανε», κατά το κοινώς λεγόμενο. Αυτόν λοιπόν που δεν άντεξε, τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα. Στα δε social media ξέσπασαν λόγοι και αντίλογοι για το φαινόμενο. Και δεν κατάλαβαν ότι το ζητούμενο είναι αυτά ακριβώς: τα σχόλια.
--------------------
Έψαξα και βρήκα στις σελίδες 70-71 του μυθιστορήματος «Φαρενάιτ 451» (Ραίη Μπράντμπερη, εκδόσεις Γρηγόρη1968, μετάφραση Τζένη Βαγιάνου) τον τρόπο με τον οποίο δικαιολογεί στον πυροσβέστη Μόνταγκ το κάψιμο των βιβλίων (και της σκέψης) ένας προϊστάμενός του, επειδή ο Μόνταγκ έχει αρχίσει «να σκέφτεται» γιατί πρέπει να καίνε τα βιβλία, αντί να σβήνουν τις φωτιές.
---------------------
Του λέει: Εάν δεν θέλεις ένα δυστυχισμένο άνθρωπο στη χώρα σου, μην του δίνεις δύο απαντήσεις για κάτι που τον ανησυχεί, δώσε του μια. Καλύτερα ακόμα, μην του δίνεις καμία. Άφησέ τον να ξεχάσει, για παράδειγμα, ότι υπάρχει πόλεμος, ή εάν η κυβέρνηση είναι αναποτελεσματική και έχει τρέλα με τους φόρους… Ειρήνη, Μόνταγκ. Δώσε στους ανθρώπους διαγωνισμούς που θα κερδίζουν αν θυμούνται λέξεις από δημοφιλή τραγούδια ή ονόματα πρωτευουσών... Παραγέμισέ τους με ακίνδυνα δεδομένα, με γεγονότα από τα οποία αισθάνονται πλήρεις. Τότε θα νιώθουν ότι σκέφτονται, θα έχουν μια αίσθηση συγκίνησης χωρίς να συγκινούνται και θα είναι χαρούμενοι, γιατί τέτοια γεγονότα δεν αλλάζουν… Μην τους προσφέρεις «ολισθηρά» πράγματα, όπως φιλοσοφία ή κοινωνιολογία για να μπλέκονται. Πάνω σ’ αυτά βρίσκεται μελαγχολία… Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να πετάξει την τηλεόρασή του και να πάρει άλλη -και οι περισσότεροι άνθρωποι το μπορούν σήμερα- είναι πιο ευτυχισμένος από οποιονδήποτε άλλον που προσπαθεί να μετρήσει και να εξισώσει το σύμπαν, το οποίο δεν μετριέται ή ούτε εξισώνεται και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει απαισιόδοξος και μόνος… Έτσι λοιπόν, σπρώξε τους ανθρώπους στους συλλόγους και στα πάρτυ, στα παράτολμα σπορ, στο σεξ και στα ναρκωτικά… που μπορούν να τα κάνουν με αυτόματες ακούσιες κινήσεις…
---------------------
Νομίζω φίλοι μου, ότι συμπύκνωσα χωρίς να καταστρέψω το νόημα των δύο αυτών σελίδων από το μυθιστόρημα του 1953, προκειμένου να ενισχύσω αυτό που τονίζω χρόνια τώρα σ’ αυτή τη στήλη: αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα.
--------------------
Έψαξα και βρήκα στις σελίδες 70-71 του μυθιστορήματος «Φαρενάιτ 451» (Ραίη Μπράντμπερη, εκδόσεις Γρηγόρη1968, μετάφραση Τζένη Βαγιάνου) τον τρόπο με τον οποίο δικαιολογεί στον πυροσβέστη Μόνταγκ το κάψιμο των βιβλίων (και της σκέψης) ένας προϊστάμενός του, επειδή ο Μόνταγκ έχει αρχίσει «να σκέφτεται» γιατί πρέπει να καίνε τα βιβλία, αντί να σβήνουν τις φωτιές.
---------------------
Του λέει: Εάν δεν θέλεις ένα δυστυχισμένο άνθρωπο στη χώρα σου, μην του δίνεις δύο απαντήσεις για κάτι που τον ανησυχεί, δώσε του μια. Καλύτερα ακόμα, μην του δίνεις καμία. Άφησέ τον να ξεχάσει, για παράδειγμα, ότι υπάρχει πόλεμος, ή εάν η κυβέρνηση είναι αναποτελεσματική και έχει τρέλα με τους φόρους… Ειρήνη, Μόνταγκ. Δώσε στους ανθρώπους διαγωνισμούς που θα κερδίζουν αν θυμούνται λέξεις από δημοφιλή τραγούδια ή ονόματα πρωτευουσών... Παραγέμισέ τους με ακίνδυνα δεδομένα, με γεγονότα από τα οποία αισθάνονται πλήρεις. Τότε θα νιώθουν ότι σκέφτονται, θα έχουν μια αίσθηση συγκίνησης χωρίς να συγκινούνται και θα είναι χαρούμενοι, γιατί τέτοια γεγονότα δεν αλλάζουν… Μην τους προσφέρεις «ολισθηρά» πράγματα, όπως φιλοσοφία ή κοινωνιολογία για να μπλέκονται. Πάνω σ’ αυτά βρίσκεται μελαγχολία… Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να πετάξει την τηλεόρασή του και να πάρει άλλη -και οι περισσότεροι άνθρωποι το μπορούν σήμερα- είναι πιο ευτυχισμένος από οποιονδήποτε άλλον που προσπαθεί να μετρήσει και να εξισώσει το σύμπαν, το οποίο δεν μετριέται ή ούτε εξισώνεται και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει απαισιόδοξος και μόνος… Έτσι λοιπόν, σπρώξε τους ανθρώπους στους συλλόγους και στα πάρτυ, στα παράτολμα σπορ, στο σεξ και στα ναρκωτικά… που μπορούν να τα κάνουν με αυτόματες ακούσιες κινήσεις…
---------------------
Νομίζω φίλοι μου, ότι συμπύκνωσα χωρίς να καταστρέψω το νόημα των δύο αυτών σελίδων από το μυθιστόρημα του 1953, προκειμένου να ενισχύσω αυτό που τονίζω χρόνια τώρα σ’ αυτή τη στήλη: αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή Αμαρυσία)
