Παραφράζοντας τον Ουμπέρτο Έκο που έλεγε ότι ο τρόπος γραφής εξαρτάται από το μέσο που χρησιμοποιείς για να γράφεις (αλλιώς σκέφτεσαι όταν γράφεις με μολύβι και πρέπει να σβήσεις με γομολάστιχα το λάθος, αλλιώς όταν γράφεις με στυλό διαρκείας που πρέπει να μουτζουρώσεις το γραπτό, αλλιώς με γραφομηχανή που πρέπει να σκίσεις τη σελίδα και αλλιώς όταν χρησιμοποιείς ηλεκτρονικό υπολογιστή που μπορείς να επιστρέφεις και να διορθώνεις ολόκληρες παραγράφους σε δευτερόλεπτα) θα έλεγα ότι ο τρόπος γραφής –ειδικά σε εφημερίδα- εξαρτάται από το χώρο που σου διατίθεται σε ημερήσια ή εβδομαδιαία βάση. Αλλιώς γράφεις όταν σου επιτρέπουν να αναπτύξεις το θέμα σου σε 800 ή 1000+ λέξεις και αλλιώς όταν διαθέτεις μια στήλη με χωρητικότητα 400–420 λέξεων.
--------------------------
Έτσι ορισμένοι γραφιάδες, φτάνουμε στο σημείο συμπυκνώνοντας τα κείμενά μας στις 400 λέξεις να τα κάνουμε να μοιάζουν με τηλεγραφήματα και οι σκέψεις μας, επιγραμματικές πλέον να φαντάζουν στον αναγνώστη σαν δόγμα: αυτό που γράφω ισχύει, είναι το σωστό, δέξου το και δεν σηκώνω αντιρρήσεις. Δεν είναι έτσι όμως και οι μόνιμοι αναγνώστες της στήλης το έχουν καταλάβει και γι’ αυτό σπάνια λαβαίνω μηνύματα διαμαρτυρίας. Είμαι σύντομος, επιγραμματικός, όχι επειδή πιστεύω ότι ντε και καλά αυτά που γράφω είναι «η μοναδική αλήθεια», αλλά επειδή δεν έχω χώρο για πολλά επιχειρήματα τεκμηρίωσης της άποψής μου. Από εκεί και πέρα, αγαπητέ μου αναγνώστη Μ.Ζ. εάν έχεις αντίρρηση, μου στέλνεις μήνυμα σαν το τελευταίο σου και το συζητάμε, ακόμα και σε συνέχειες.
-------------------------
Ανήκοντας στη γενιά που δεν είχε κινητά από 6 ετών (και έπαιζε ποδόσφαιρο στο δρόμο κάνοντας ημίχρονο όταν περνούσε αυτοκίνητο ή αναπαριστούσε τους «κλέφτες κι αστυνόμους» τόσο πειστικά που οι τραυματίες έτρεχαν στα φαρμακεία για να τους βάλουν ιώδιο ή ράμματα στο κούτελο ή στα πόδια ανάλογα με τη βιαιότητα των εμπλεκομένων), θυμάμαι με ποιο τρόπο ορίζαμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Κάποιος με ηγετικές ικανότητες ύψωνε φωνή και καλούσε όσοι συμφωνούμε στον Α κανόνα να σηκώσουμε τα χέρια. Μετρούσε χέρια και ανάλογα με το τι ήθελαν οι περισσότεροι αυτό ίσχυε. Η αρχή της πλειοψηφίας, από την ηλικία των 10 ετών! Δεν θυμάμαι να παραβιαζόταν ο κανόνας που έθεταν οι περισσότεροι. Τέτοιο σεβασμό, τα ανήλικα… Και αν υπήρχε κάποιος που παραβίαζε τον κανόνα, δεν τον ξαναπαίζαμε. Τον τιμωρούσαμε θέτοντάς τον στο περιθώριο. Γιατί, τώρα που μεγαλώσαμε -και είμαστε οργανωμένοι- θα πρέπει να ισχύει ο κανόνας που θέτει η μειοψηφία; Κατάλαβες;
--------------------------
Έτσι ορισμένοι γραφιάδες, φτάνουμε στο σημείο συμπυκνώνοντας τα κείμενά μας στις 400 λέξεις να τα κάνουμε να μοιάζουν με τηλεγραφήματα και οι σκέψεις μας, επιγραμματικές πλέον να φαντάζουν στον αναγνώστη σαν δόγμα: αυτό που γράφω ισχύει, είναι το σωστό, δέξου το και δεν σηκώνω αντιρρήσεις. Δεν είναι έτσι όμως και οι μόνιμοι αναγνώστες της στήλης το έχουν καταλάβει και γι’ αυτό σπάνια λαβαίνω μηνύματα διαμαρτυρίας. Είμαι σύντομος, επιγραμματικός, όχι επειδή πιστεύω ότι ντε και καλά αυτά που γράφω είναι «η μοναδική αλήθεια», αλλά επειδή δεν έχω χώρο για πολλά επιχειρήματα τεκμηρίωσης της άποψής μου. Από εκεί και πέρα, αγαπητέ μου αναγνώστη Μ.Ζ. εάν έχεις αντίρρηση, μου στέλνεις μήνυμα σαν το τελευταίο σου και το συζητάμε, ακόμα και σε συνέχειες.
-------------------------
Ανήκοντας στη γενιά που δεν είχε κινητά από 6 ετών (και έπαιζε ποδόσφαιρο στο δρόμο κάνοντας ημίχρονο όταν περνούσε αυτοκίνητο ή αναπαριστούσε τους «κλέφτες κι αστυνόμους» τόσο πειστικά που οι τραυματίες έτρεχαν στα φαρμακεία για να τους βάλουν ιώδιο ή ράμματα στο κούτελο ή στα πόδια ανάλογα με τη βιαιότητα των εμπλεκομένων), θυμάμαι με ποιο τρόπο ορίζαμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Κάποιος με ηγετικές ικανότητες ύψωνε φωνή και καλούσε όσοι συμφωνούμε στον Α κανόνα να σηκώσουμε τα χέρια. Μετρούσε χέρια και ανάλογα με το τι ήθελαν οι περισσότεροι αυτό ίσχυε. Η αρχή της πλειοψηφίας, από την ηλικία των 10 ετών! Δεν θυμάμαι να παραβιαζόταν ο κανόνας που έθεταν οι περισσότεροι. Τέτοιο σεβασμό, τα ανήλικα… Και αν υπήρχε κάποιος που παραβίαζε τον κανόνα, δεν τον ξαναπαίζαμε. Τον τιμωρούσαμε θέτοντάς τον στο περιθώριο. Γιατί, τώρα που μεγαλώσαμε -και είμαστε οργανωμένοι- θα πρέπει να ισχύει ο κανόνας που θέτει η μειοψηφία; Κατάλαβες;
(Δημοσιεύεται 13/3/2021 στην έντυπη Αμαρυσία ως απάντηση σε αναγνώστη)
