Μια από τις πρώτες μου επαφές με την τεχνική του κινηματογράφου, ήταν όταν ήμουν 17 ετών και η μητέρα μου δέχθηκε να φιλοξενήσει για ένα πρωινό στην αυλή του σπιτιού μας στην Οδό Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Μαρούσι, το κινηματογραφικό συνεργείο που θα έκανε μερικά εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας «Θα σε κάνω βασίλισσα» μπροστά στο δρόμο μας, ύστερα στη γωνία με την Οδό Αναβρύτων και τέλος στο αδιέξοδο «Οδός Γκλιάτη», που αργότερα μετονομάστηκε σε «Οδός Σπύρου Λούη». Επίσης, ήταν και η πρώτη μου επαφή με τους ηθοποιούς Λάμπρο Κωνσταντάρα, Νίκη Λινάρδου, Γιώργο Μούτσιο και Θανάση Βέγγο, για τον οποίο αργότερα έγραψα ένα αφιέρωμα από την εμπειρία μου που τον ακολουθούσα συνεχώς εκείνο το πρωινό και τον γνώρισα από κοντά.
Το πρώτο γύρισμα έγινε με την κάμερα στημένη στην ταράτσα μας, από όπου κινηματογραφούσαν τον Μούτσιο να μιλάει από την καμπριολέ λιμουζίνα του, προς την ταράτσα. «Σε ποιον μιλάει;» Ρώτησα κάποιον του συνεργείου. «Υποτίθεται ότι μιλάει στον κύριο Κωσταντάρα και την κυρία Λινάρδου σε κάποιο υπερυψωμένο παράθυρο», μου είπε πολυάσχολος.
Δεν έπιασα το νόημα αμέσως. Το κατάλαβα αργότερα όταν πήγαν να κάνουν γύρισμα στην αδιέξοδη Οδό Γκλιάτη και στην αυλή ενός μικρού σπιτιού με καγκελόπορτα και λίγα σκαλιά που οδηγούσαν στην κύρια είσοδο. Εκεί έβαλαν τον Βέγγο να ανεβαίνει τα σκαλιά, ή να τα κατεβαίνει και το ίδιο έκαναν πολλές φορές ο Κωνσταντάρας, η Λινάρδου και ο Μούτσιος μέχρι να πετύχουν το αποτέλεσμα, που απαιτούσε ο σκηνοθέτης, χωρίς ποτέ να μπαίνουν πραγματικά στο σπίτι, ενώ βγαίνοντας στο δρομάκι κατευθύνονταν προς το αδιέξοδο. «Μα γιατί πάνε από εκεί, αφού ο δρόμος δεν βγαίνει», είπα στον ίδιο που είχα ρωτήσει και στην ταράτσα μας. «Δεν μας πειράζει, εκεί που βγαίνουν θα κόψουμε τη σκηνή και στο μοντάζ θα προσθέσουμε άλλο μέρος. Θα το δεις στην ταινία».
Όταν το απομεσήμερο τελείωσαν τα γυρίσματα και έφυγαν ευχαριστώντας τη μητέρα μου για τη φιλοξενία του συνεργείου, του βεστιάριου και των υλικών που είχαν εναποθέσει στην αυλή μας, άνοιξα το Λεξικό να μάθω τι εστί «μοντάζ» και όταν αργότερα είδα την ταινία, γοητεύτηκα από τη μαγεία του κινηματογράφου.
Έκτοτε σταμάτησα να εμπιστεύομαι «αποσπασματικές σκηνές» των Επικαίρων (στο σινεμά επί δικτατορίας) και αργότερα τα βιντεάκια των τηλεοπτικών ειδήσεων. «Δεν μας έδειξαν τι προηγήθηκε, ούτε τι επακολούθησε, αυτού που βλέπουμε. Άρα;» Έλεγα στον πατέρα μου και του έσπερνα αμφιβολίες. Εκείνη την εποχή. Όχι σήμερα, που όλοι με ένα smartphone τραβάνε ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν και το ανεβάζουν στα social media και από εκεί στα κανάλια…
Το πρώτο γύρισμα έγινε με την κάμερα στημένη στην ταράτσα μας, από όπου κινηματογραφούσαν τον Μούτσιο να μιλάει από την καμπριολέ λιμουζίνα του, προς την ταράτσα. «Σε ποιον μιλάει;» Ρώτησα κάποιον του συνεργείου. «Υποτίθεται ότι μιλάει στον κύριο Κωσταντάρα και την κυρία Λινάρδου σε κάποιο υπερυψωμένο παράθυρο», μου είπε πολυάσχολος.
Δεν έπιασα το νόημα αμέσως. Το κατάλαβα αργότερα όταν πήγαν να κάνουν γύρισμα στην αδιέξοδη Οδό Γκλιάτη και στην αυλή ενός μικρού σπιτιού με καγκελόπορτα και λίγα σκαλιά που οδηγούσαν στην κύρια είσοδο. Εκεί έβαλαν τον Βέγγο να ανεβαίνει τα σκαλιά, ή να τα κατεβαίνει και το ίδιο έκαναν πολλές φορές ο Κωνσταντάρας, η Λινάρδου και ο Μούτσιος μέχρι να πετύχουν το αποτέλεσμα, που απαιτούσε ο σκηνοθέτης, χωρίς ποτέ να μπαίνουν πραγματικά στο σπίτι, ενώ βγαίνοντας στο δρομάκι κατευθύνονταν προς το αδιέξοδο. «Μα γιατί πάνε από εκεί, αφού ο δρόμος δεν βγαίνει», είπα στον ίδιο που είχα ρωτήσει και στην ταράτσα μας. «Δεν μας πειράζει, εκεί που βγαίνουν θα κόψουμε τη σκηνή και στο μοντάζ θα προσθέσουμε άλλο μέρος. Θα το δεις στην ταινία».
Όταν το απομεσήμερο τελείωσαν τα γυρίσματα και έφυγαν ευχαριστώντας τη μητέρα μου για τη φιλοξενία του συνεργείου, του βεστιάριου και των υλικών που είχαν εναποθέσει στην αυλή μας, άνοιξα το Λεξικό να μάθω τι εστί «μοντάζ» και όταν αργότερα είδα την ταινία, γοητεύτηκα από τη μαγεία του κινηματογράφου.
Έκτοτε σταμάτησα να εμπιστεύομαι «αποσπασματικές σκηνές» των Επικαίρων (στο σινεμά επί δικτατορίας) και αργότερα τα βιντεάκια των τηλεοπτικών ειδήσεων. «Δεν μας έδειξαν τι προηγήθηκε, ούτε τι επακολούθησε, αυτού που βλέπουμε. Άρα;» Έλεγα στον πατέρα μου και του έσπερνα αμφιβολίες. Εκείνη την εποχή. Όχι σήμερα, που όλοι με ένα smartphone τραβάνε ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν και το ανεβάζουν στα social media και από εκεί στα κανάλια…
(Δημοσιεύτηκε 27/3/2021 στη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη Αμαρυσία)